If you're here today -- and I'm very happy that you are -- you've all heard about how sustainable development will save us from ourselves. However, when we're not at TED, we are often told that a real sustainability policy agenda is just not feasible, especially in large urban areas like New York City. And that's because most people with decision-making powers, in both the public and the private sector, really don't feel as though they're in danger.
Als je hier vandaag bent -- ik ben erg blij dat jullie er zijn -- dan heb je al gehoord over hoe duurzame ontwikkeling ons zal redden van onszelf. Als we niet hier zijn, wordt vaak verteld dat een echt duurzame beleidsagenda gewoon niet haalbaar is, vooral in grote stedelijke gebieden zoals New York City. Dat komt omdat de meeste mensen met beslissingsbevoegdheid, in zowel de publieke en de private sector, niet echt het gevoel hebben dat ze in gevaar zijn.
The reason why I'm here today, in part, is because of a dog -- an abandoned puppy I found back in the rain, back in 1998. She turned out to be a much bigger dog than I'd anticipated. When she came into my life, we were fighting against a huge waste facility planned for the East River waterfront despite the fact that our small part of New York City already handled more than 40 percent of the entire city's commercial waste: a sewage treatment pelletizing plant, a sewage sludge plant, four power plants, the world's largest food-distribution center, as well as other industries that bring more than 60,000 diesel truck trips to the area each week. The area also has one of the lowest ratios of parks to people in the city.
Vandaag ben ik hier, deels door een hond. Een verlaten puppy dat ik vond in de regen, in 1998. Ze werd een veel grotere hond dan ik had verwacht. Toen ze in mijn leven kwam, vochten we tegen een enorme afvalvoorziening gepland bij de East River, ondanks het feit dat ons kleine deel van New York City al meer dan 40% verwerkt van het commercieel afval van de hele stad. Een afvalwaterinstallatie, een installatie voor zuiveringsslib, vier energiecentrales, 's werelds grootste voedseldistributiecentrum, en andere industrieën die meer dan 60.000 vrachtwagenritten per week opleveren. Het gebied heeft ook een van het laagste aantal parken in de stad.
So when I was contacted by the Parks Department about a $10,000 seed-grant initiative to help develop waterfront projects, I thought they were really well-meaning, but a bit naive. I'd lived in this area all my life, and you could not get to the river, because of all the lovely facilities that I mentioned earlier. Then, while jogging with my dog one morning, she pulled me into what I thought was just another illegal dump. There were weeds and piles of garbage and other stuff that I won't mention here, but she kept dragging me, and lo and behold, at the end of that lot was the river. I knew that this forgotten little street-end, abandoned like the dog that brought me there, was worth saving. And I knew it would grow to become the proud beginnings of the community-led revitalization of the new South Bronx.
Ik werd benaderd door de Parks Department voor een subsidie van 10.000 $ voor het ontwikkelen van de waterkant. Ik vond dat echt goed bedoeld, maar een beetje naïef. Ik woonde daar al mijn hele leven en je kon niet naar de rivier, vanwege alle 'mooie' voorzieningen die ik eerder heb genoemd. Op een morgen, tijdens het joggen met mijn hond, trok ze me in, wat ik dacht, een gewone illegale stortplaats. Er was onkruid en stapels afval en andere dingen die ik hier niet zal noemen, maar ze bleef trekken - en aan het einde lag de rivier. Ik wist dat dit vergeten stuk grond, net zo verlaten als de hond die mij er bracht, de moeite waard was om te redden. Ik wist dat het zou uitgroeien tot het trotse begin van de revitalisering van het nieuwe South-Bronx door de gemeenschap. Net als mijn nieuwe hond, werd het idee groter dan ik had voorzien.
And just like my new dog, it was an idea that got bigger than I'd imagined. We garnered much support along the way, and the Hunts Point Riverside Park became the first waterfront park that the South Bronx had had in more than 60 years. We leveraged that $10,000 seed grant more than 300 times, into a $3 million park.
We kregen veel steun Het 'Hunts Point Riverside Park' werd het eerste park aan de rivier in de South Bronx, in meer dan 60 jaar. De initiële 10.000 $ subsidie vermenigvuldigde 300 keer tot een park van drie miljoen dollar. In de herfst trouw ik
And in the fall, I'm going to exchange marriage vows with my beloved.
met mijn geliefde. Hartelijk dank.
(Audience whistles)
Thank you very much.
(Applause)
Hier is hij: hij drukt op mijn knoppen. Dat doet hij de hele tijd.
That's him pressing my buttons back there, which he does all the time.
(Laughter)
(Gelach) (Applaus)
(Applause)
But those of us living in environmental justice communities are the canary in the coal mine. We feel the problems right now, and have for some time. Environmental justice, for those of you who may not be familiar with the term, goes something like this: no community should be saddled with more environmental burdens and less environmental benefits than any other.
Diegenen van ons die in achterstandswijken wonen, zijn als de kanarie in de kolenmijn. Wij merken de problemen het eerst, en dat is al een poos het geval. Milieugerechtigheid, als je niet vertrouwd bent met de term, het gaat ongeveer als volgt: geen gemeenschap mag worden opgezadeld met meer milieulasten en minder milieuvoordelen dan alle andere. Helaas, ras en klasse zijn uiterst betrouwbare indicatoren
Unfortunately, race and class are extremely reliable indicators as to where one might find the good stuff, like parks and trees, and where one might find the bad stuff, like power plants and waste facilities. As a black person in America, I am twice as likely as a white person to live in an area where air pollution poses the greatest risk to my health. I am five times more likely to live within walking distance of a power plant or chemical facility, which I do. These land-use decisions created the hostile conditions that lead to problems like obesity, diabetes and asthma. Why would someone leave their home to go for a brisk walk in a toxic neighborhood? Our 27 percent obesity rate is high even for this country, and diabetes comes with it. One out of four South Bronx children has asthma. Our asthma hospitalization rate is seven times higher than the national average. These impacts are coming everyone's way. And we all pay dearly for solid waste costs, health problems associated with pollution and more odiously, the cost of imprisoning our young black and Latino men, who possess untold amounts of untapped potential. Fifty percent of our residents live at or below the poverty line; 25 percent of us are unemployed. Low-income citizens often use emergency-room visits as primary care. This comes at a high cost to taxpayers and produces no proportional benefits. Poor people are not only still poor, they are still unhealthy.
voor het lokaliseren van goede dingen, zoals parken en bomen, en de locatie van slechte dingen, zoals elektriciteitscentrales en afvalvoorzieningen. Als een zwart persoon in Amerika, heb ik twee keer zoveel kans om te leven in een gebied waar de luchtverontreiniging het grootste risico vormt voor mijn gezondheid. Ik heb vijf keer meer kans om te wonen op loopafstand van een elektriciteitscentrale of chemische instelling - en dat doe ik ook. Deze beslissingen veroorzaken de slechte condities die leiden tot problemen zoals obesitas, diabetes en astma. Waarom zou iemand zijn huis uit gaan voor een stevige wandeling in een toxische buurt? Onze 27 procent obesitas is hoog, zelfs voor dit land, en dat gaat gepaard met diabetes. Een op de vier kinderen uit de South Bronx heeft astma. Onze astmahospitalisatie is zeven keer hoger dan het nationale gemiddelde. Iedereen krijgt uiteindelijk met dergelijke effecten te maken. We betalen allemaal voor ons afval, gezondheidsproblemen verbonden aan vervuiling en nog bedenkelijker, de kosten van gevangenissen voor onze jonge zwarte en Latino mannen, die beschikken over onnoemelijke hoeveelheden onbenut potentieel. 50 procent van onze bewoners leven op of onder de armoedegrens. 25 procent van ons is werkloos. Laag-inkomen-burgers gebruiken vaak de eerste hulp als primaire zorg. Dit betekent hoge kosten voor de belastingbetaler en geeft geen evenredige voordelen. Arme mensen zijn niet alleen nog steeds arm, ze zijn ook ongezond.
Fortunately, there are many people like me who are striving for solutions that won't compromise the lives of low-income communities of color in the short term, and won't destroy us all in the long term. None of us want that, and we all have that in common. So what else do we have in common?
Gelukkig zijn er veel mensen zoals ik die streven naar oplossingen die de levens van de gekleurde gemeenschappen met laag inkomen niet op korte termijn benadelen, en niet ons allen vernietigen op lange termijn. Niemand van ons wil dat, daar zijn we het over eens. Waar zijn we het nog over eens? Om te beginnen zijn we allemaal ongelooflijk mooi --
Well, first of all, we're all incredibly good-looking.
met diploma's: middelbare school, universiteit, postacademische graden.
(Laughter)
Graduated high school, college, post-graduate degrees, traveled to interesting places, didn't have kids in your early teens, financially stable, never been imprisoned. OK. Good.
We hebben gereisd naar interessante plaatsen, kregen geen kinderen in de vroege tienerjaren, zijn financieel stabiel, en zonder strafblad. Oké. Goed. (Gelach)
(Laughter)
Naast een zwarte vrouw ben ik op andere manieren anders dan de meeste van jullie.
But, besides being a black woman, I am different from most of you in some other ways. I watched nearly half of the buildings in my neighborhood burn down. My big brother Lenny fought in Vietnam, only to be gunned down a few blocks from our home. Jesus. I grew up with a crack house across the street. Yeah, I'm a poor black child from the ghetto. These things make me different from you. But the things we have in common set me apart from most of the people in my community, and I am in between these two worlds with enough of my heart to fight for justice in the other.
Ik zag bijna de helft van de gebouwen in mijn buurt afbranden. Mijn grote broer Lenny vocht in Vietnam, maar werd neergeschoten een paar straten van ons huis. Jezus. Ik ben opgegroeid met een drugspand aan de overkant. Ja, ik ben een arm zwart kind uit het getto. Deze dingen maken me anders dan jullie. Maar de dingen die we gemeen hebben, onderscheiden mij van de meeste mensen in mijn gemeenschap, en ik zit tussen deze twee werelden, met genoeg passie om te vechten voor rechtvaardigheid in beide. Hoe werden dingen zo anders voor ons?
So how did things get so different for us? In the late '40s, my dad -- a Pullman porter, son of a slave -- bought a house in the Hunts Point section of the South Bronx, and a few years later, he married my mom. At the time, the community was a mostly white, working-class neighborhood. My dad was not alone. And as others like him pursued their own version of the American dream, white flight became common in the South Bronx and in many cities around the country. Red-lining was used by banks, wherein certain sections of the city, including ours, were deemed off-limits to any sort of investment. Many landlords believed it was more profitable to torch their buildings and collect insurance money rather than to sell under those conditions -- dead or injured former tenants notwithstanding.
In de late jaren 40, kocht mijn vader - een treinbediende, zoon van een slaaf -- een huis in het Hunts Point-deel van de South Bronx, een paar jaar later trouwde hij met mijn moeder. In die tijd, was het vooral een blanke, werkende gemeenschap. Mijn vader was niet de enige en net als die anderen had hij zijn eigen versie van de "American dream'. Blanken begonnen weg te trekken uit de South Bronx en in veel andere steden. Banken gebruikten rode zones, waarbij bepaalde delen van de stad, ook die van ons, ongeschikt werden geacht voor elke vorm van investering. Veel verhuurders geloofden dat het voordeliger was om hun gebouwen af te branden voor het verzekeringsgeld, in plaats van te verkopen onder die omstandigheden. Zonder rekening te houden met huurders die omkwamen of gewond raakten. Hunts Point was vroeger een woon-werkgemeenschap,
Hunts Point was formerly a walk-to-work community, but now residents had neither work nor home to walk to. A national highway construction boom was added to our problems. In New York State, Robert Moses spearheaded an aggressive highway-expansion campaign. One of its primary goals was to make it easier for residents of wealthy communities in Westchester County to go to Manhattan. The South Bronx, which lies in between, did not stand a chance. Residents were often given less than a month's notice before their buildings were razed. 600,000 people were displaced. The common perception was that only pimps and pushers and prostitutes were from the South Bronx. And if you are told from your earliest days that nothing good is going to come from your community, that it's bad and ugly, how could it not reflect on you? So now, my family's property was worthless, save for that it was our home, and all we had. And luckily for me, that home and the love inside of it, along with help from teachers, mentors and friends along the way, was enough.
maar nu hadden de mensen geen werk, noch een woning. Een nationale snelweg-bouwwoede werd toegevoegd aan onze problemen. In de staat New York begon Robert Moses een agressieve expansie van snelwegen. Een van de belangrijkste doelstellingen was om het gemakkelijker te maken voor bewoners van rijke gemeenschappen in Westchester County om zich naar Manhattan te verplaatsen. De South Bronx, die daar tussen ligt, had geen schijn van kans. Bewoners kregen vaak minder dan een maand vooraf het bericht dat hun gebouwen werden gesloopt. 600.000 mensen werden ontheemd. De algemene opvatting was dat slechts drugshandelaars, pooiers en prostituees uit South Bronx kwamen. Als je je hele leven voorgehouden wordt dat niets goeds zal voortkomen uit je gemeenschap, die slecht en lelijk is, dan moet dat wel een invloed hebben. Het huis van mijn familie werd waardeloos, behalve dat het ons onderdak bood en ons enige bezit was. Gelukkig voor mij, was dat thuis en de liefde daarin, samen met de hulp van leraren, mentoren en vrienden, genoeg.
Now, why is this story important? Because from a planning perspective, economic degradation begets environmental degradation, which begets social degradation. The disinvestment that began in the 1960s set the stage for all the environmental injustices that were to come. Antiquated zoning and land-use regulations are still used to this day to continue putting polluting facilities in my neighborhood. Are these factors taken into consideration when land-use policy is decided? What costs are associated with these decisions? And who pays? Who profits? Does anything justify what the local community goes through? This was "planning" -- in quotes -- that did not have our best interests in mind.
Waarom is dit verhaal belangrijk? Omdat vanuit een planningsperspectief, economische achteruitgang leidt tot aantasting van het milieu en dat leidt tot sociale afbraak. De desinvestering die begon in de jaren 60, was het begin voor alle milieuongerechtigheden die zouden volgen. Verouderde bestemmingsplannen en ruimtelijke regelgeving worden tot nu nog steeds gebruikt. Ze blijven vervuilende installaties in mijn buurt plaatsen. Wordt met deze factoren rekening gehouden bij de bepaling van ruimtelijk beleid? Welke kosten zijn verbonden aan deze beslissingen? En wie betaalt? Wie profiteert? Wat rechtvaardigt de pijn voor de lokale gemeenschap? Dit was 'planning' - tussen aanhalingstekens - die niet onze belangen in het achterhoofd had. Zodra we dat beseften, besloten we onze eigen planning te maken.
Once we realized that, we decided it was time to do our own planning. That small park I told you about earlier was the first stage of building a Greenway movement in the South Bronx. I wrote a one-and-a-quarter-million dollar federal transportation grant to design the plan for a waterfront esplanade with dedicated on-street bike paths. Physical improvements help inform public policy regarding traffic safety, the placement of the waste and other facilities, which, if done properly, don't compromise a community's quality of life. They provide opportunities to be more physically active, as well as local economic development. Think bike shops, juice stands. We secured 20 million dollars to build first-phase projects. This is Lafayette Avenue -- and that's redesigned by Mathews Nielsen Landscape Architects. And once this path is constructed, it'll connect the South Bronx with more than 400 acres of Randall's Island Park. Right now we're separated by about 25 feet of water, but this link will change that.
Dit kleine park waarover ik u eerder vertelde, was de eerste fase van een Greenway-beweging in de South Bronx. Ik schreef een voorstel voor een één-en-een-kwart miljoen federale subsidie om een plan te ontwerpen voor een boulevard met fietspaden. Fysieke verbeteringen helpen het publiek beleid informeren over verkeersveiligheid, de plaatsing van het afval en andere voorzieningen die, indien goed uitgevoerd, de levenskwaliteit van een gemeenschap niet aantasten. Ze bieden mogelijkheden om fysiek meer actief te zijn, evenals lokale economische ontwikkeling. Denk aan fietsenwinkels, sapverkopers. We regelden 20 miljoen dollar voor de eerste fase projecten. Dit is Lafayette Avenue - en hier herontworpen door Matthews-Nielsen landschapsarchitecten. Zodra deze weg wordt gebouwd, zal het de South Bronx laten aansluiten met meer dan 160 hectare van 'Randall's Island Park'. Op dit moment zijn we gescheiden door ongeveer 10 meter water, maar deze link zal dat veranderen. Als we het natuurlijke milieu koesteren, zal haar overvloed ons zelfs meer teruggeven.
As we nurture the natural environment, its abundance will give us back even more. We run a project called the Bronx [Environmental] Stewardship Training, which provides job training in the fields of ecological restoration, so that folks from our community have the skills to compete for these well-paying jobs. Little by little, we're seeding the area with green-collar jobs -- and with people that have both a financial and personal stake in their environment. The Sheridan Expressway is an underutilized relic of the Robert Moses era, built with no regard for the neighborhoods that were divided by it. Even during rush hour, it goes virtually unused. The community created an alternative transportation plan that allows for the removal of the highway. We have the opportunity now to bring together all the stakeholders to re-envision how this 28 acres can be better utilized for parkland, affordable housing and local economic development.
We hebben een project genaamd de Bronx Ecologische Beheerdersopleiding, die training op het gebied van ecologische restauraties geeft zodat mensen uit onze gemeenschap de vaardigheden krijgen om te concurreren voor deze goedbetaalde banen. Beetje bij beetje voorzien we het gebied van milieubewuste banen - zodat mensen zowel financiële als persoonlijke belangen krijgen in hun omgeving. De Sheridan Expressway is een onderbenut overblijfsel van het Robert Moses-tijdperk, gebouwd zonder aandacht voor de wijken die erdoor werden opgedeeld. Zelfs tijdens de spits, blijft hij vrijwel ongebruikt. De gemeenschap ontwikkelde een alternatief vervoersplan die de verwijdering van de snelweg mogelijk maakt. We hebben nu de gelegenheid om alle belanghebbenden bijeen te brengen om opnieuw te bepalen hoe deze 11 hectare beter kan worden benut voor parken, betaalbare huisvesting en lokale economische ontwikkeling.
We also built New York City's first green and cool roof demonstration project on top of our offices. Cool roofs are highly-reflective surfaces that don't absorb solar heat, and pass it on to the building or atmosphere. Green roofs are soil and living plants. Both can be used instead of petroleum-based roofing materials that absorb heat, contribute to urban "heat island" effect and degrade under the sun, which we in turn breathe. Green roofs also retain up to 75 percent of rainfall, so they reduce a city's need to fund costly end-of-pipe solutions -- which, incidentally, are often located in environmental justice communities like mine. And they provide habitats for our little friends!
We hebben het eerste groene en koele dak in de stad New York City, een demonstratieproject op de daken van onze kantoren. Koele daken zijn sterk reflecterende oppervlakken die geen zonnewarmte absorberen en doorgeven aan het gebouw of de atmosfeer. Groene daken hebben een bodem en levende planten. Beide kunnen gebruikt worden in plaats van op aardolie gebaseerde materialen voor dakbedekking die warmte absorberen, bijdragen aan het stedelijke 'hitte-eiland'-effect en verdampen onder zonlicht, wat wij op onze beurt inademen. Groene daken behouden tevens tot 75 % van de neerslag en verminderen de noodzaak voor dure rioolwatervoorzieningen die overigens vaak gevestigd zijn in gemeenschappen met 'milieugerechtigheid' zoals de mijne. Zij vormen habitats voor onze kleine vrienden! Dus - (Gelach) Zo gaaf!
[Butterfly]
(Laughter)
So cool!
Het demonstratieproject is een springplank voor ons eigen groene dakbedekkingsbedrijf,
Anyway, the demonstration project is a springboard for our own green roof installation business, bringing jobs and sustainable economic activity to the South Bronx.
brengt werkgelegenheid en duurzame economische activiteit naar de South Bronx. (Gelach) (Applaus) Dat bevalt mij ook wel.
[Green is the new black ...]
(Laughter) (Applause)
I like that, too.
Hoe dan ook, ik weet dat Chris vertelde hier geen reclame te maken,
Anyway, I know Chris told us not to do pitches up here, but since I have all of your attention: We need investors. End of pitch. It's better to ask for forgiveness than permission. Anyway --
maar aangezien ik al jullie aandacht heb: we zoeken investeerders. Einde reclame. Het is beter om vergeving te vragen dan om toestemming. (Gelach) (Applaus)
(Laughter)
(Applause)
Voorafgaand aan Katrina, hadden South Bronx en New Orleans' 'Ninth Ward'
OK. Katrina.
Prior to Katrina, the South Bronx and New Orleans' Ninth Ward had a lot in common. Both were largely populated by poor people of color, both hotbeds of cultural innovation: think hip-hop and jazz. Both are waterfront communities that host both industries and residents in close proximity of one another. In the post-Katrina era, we have still more in common. We're at best ignored, and maligned and abused, at worst, by negligent regulatory agencies, pernicious zoning and lax governmental accountability. Neither the destruction of the Ninth Ward nor the South Bronx was inevitable. But we have emerged with valuable lessons about how to dig ourselves out. We are more than simply national symbols of urban blight or problems to be solved by empty campaign promises of presidents come and gone. Now will we let the Gulf Coast languish for a decade or two, like the South Bronx did? Or will we take proactive steps and learn from the homegrown resource of grassroots activists that have been born of desperation in communities like mine?
veel gemeen. Beide werden grotendeels bevolkt door arme kleurlingen, beide broeinesten van culturele innovatie: denk hip-hop en jazz. Beide zijn waterkantgemeenschappen met bedrijven en bewoners naast elkaar. In het post-Katrina-tijdperk hebben we nog meer gemeen. We zijn op zijn best genegeerd en verguisd en in het slechtste geval misbruikt, door nalatige regelgevende instellingen, verderfelijke zonering en onverantwoordelijke overheid. Noch de vernietiging van de Ninth Ward, noch van South Bronx was onvermijdelijk. Maar we zijn er uit gekomen met waardevolle lessen over hoe we onszelf kunnen uitgraven. Wij zijn meer dan alleen nationale symbolen van de stedelijke verloedering. Of problemen op te lossen door lege campagnebeloften van presidenten die komen en gaan. Laten we nu ook New Orleans wegkwijnen voor een decennium of twee zoals South Bronx deed? Of zullen we proactief stappen zetten en leren van onze eigen ervaringen van de activisten die uit wanhoop zijn geboren in gemeenschappen als de mijne? Ik verwacht niet van mensen,
Now listen, I do not expect individuals, corporations or government to make the world a better place because it is right or moral. This presentation today only represents some of what I've been through. Like a tiny little bit. You've no clue. But I'll tell you later, if you want to know.
bedrijven of de overheid om de wereld te verbeteren omdat het juist is of moreel. Deze presentatie vandaag vertegenwoordigt slechts een deel van wat ik heb meegemaakt, echt een klein deel. Je hebt geen idee. Ik vertel het je later als je het wilt weten.
(Laughter)
Ik weet dat het resultaat telt, of iemands perceptie ervan,
But -- I know it's the bottom line, or one's perception of it, that motivates people in the end. I'm interested in what I like to call the "triple bottom line" that sustainable development can produce. Developments that have the potential to create positive returns for all concerned: the developers, government and the community where these projects go up.
dat motiveert mensen uiteindelijk. Ik ben geïnteresseerd in wat ik de 'driedubbele resultaten' noem die duurzame ontwikkeling kan produceren. Ontwikkelingen die het potentieel hebben van een positief rendement voor alle betrokkenen: de ontwikkelaars, overheid en de gemeenschap waar deze projecten lopen. Op dit moment gebeurt dat niet in New York City.
At present, that's not happening in New York City. And we are operating with a comprehensive urban-planning deficit. A parade of government subsidies is going to propose big-box and stadium developments in the South Bronx, but there is scant coordination between city agencies on how to deal with the cumulative effects of increased traffic, pollution, solid waste and the impacts on open space. And their approaches to local economic and job development are so lame it's not even funny. Because on top of that, the world's richest sports team is replacing the House That Ruth Built by destroying two well-loved community parks. Now, we'll have even less than that stat I told you about earlier. And although less than 25 percent of South Bronx residents own cars, these projects include thousands of new parking spaces, yet zip in terms of mass public transit. Now, what's missing from the larger debate is a comprehensive cost-benefit analysis between not fixing an unhealthy, environmentally-challenged community, versus incorporating structural, sustainable changes. My agency is working closely with Columbia University and others to shine a light on these issues.
We werken met een gebrek aan goede planning voor de stad. Een parade van overheidssubsidies gaat naar winkelcentra en stadionontwikkelingen in de South Bronx, maar er is weinig coördinatie tussen de beleidsmakers over hoe we omgaan met de cumulatieve effecten van toegenomen verkeer, vervuiling, afval en de effecten op de open ruimte. Hun aanpak van de lokale economie en banenmarkt is zo beroerd dat het niet leuk meer is. Want bovendien, vervangt het rijkste sportteam ter wereld hun Yankee Stadium door het vernietigen van twee geliefde gemeenschapsparken. Dan hebben we zelfs minder dan de statistiek waarover ik je eerder vertelde. Hoewel minder dan 25 procent van de South Bronx-bewoners een auto hebben, plannen deze projecten duizenden nieuwe parkeerplaatsen, maar niets aan openbaar vervoer. Wat ontbreekt in het grotere debat is een uitgebreide kosten-batenanalyse tussen het niet steunen van een ongezonde gemeenschap in een ongezonde omgeving, versus integratie van structurele, duurzame veranderingen. Mijn bureau werkt nauw samen met de Universiteit van Columbia en anderen om deze kwesties op te helderen.
Now let's get this straight: I am not anti-development. Ours is a city, not a wilderness preserve. And I've embraced my inner capitalist. And, but I don't have --
Nu laat dit duidelijk zijn, ik ben niet tegen ontwikkeling. Dit is een stad, niet een natuurpark. Ik ben blij met mijn innerlijke kapitalist. Dat bent u waarschijnlijk allemaal en zoniet dan wordt het tijd.
(Laughter)
You probably all have, and if you haven't, you need to.
Ik heb geen probleem met projectontwikkelaars die geld verdienen.
(Laughter)
So I don't have a problem with developers making money. There's enough precedent out there to show that a sustainable, community-friendly development can still make a fortune. Fellow TEDsters Bill McDonough and Amory Lovins -- both heroes of mine by the way -- have shown that you can actually do that. I do have a problem with developments that hyper-exploit politically vulnerable communities for profit. That it continues is a shame upon us all, because we are all responsible for the future that we create. But one of the things I do to remind myself of greater possibilities, is to learn from visionaries in other cities. This is my version of globalization.
Er is genoeg precedent om aan te tonen dat een duurzame, gemeenschapsvriendelijke ontwikkeling ook een fortuin kan opleveren. Mede-TEDsters Bill McDonough en Amory Lovins -- beiden helden van mij trouwens - hebben aangetoond dat dat echt kan. Ik heb een probleem met de ontwikkelingen die politiek kwetsbare gemeenschappen voor winst uitbuiten. Als dat doorgaat, moeten we ons allemaal schamen, want we zijn allemaal verantwoordelijk voor de toekomst die we creëren. Ik herinner mij aan grotere mogelijkheden door te leren van visionairs in andere steden. Dat is mijn versie van de globalisering. Laten we Bogota nemen. Arm, Latino, omgeven door beschietingen
Let's take Bogota. Poor, Latino, surrounded by runaway gun violence and drug trafficking; a reputation not unlike that of the South Bronx. However, this city was blessed in the late 1990s with a highly-influential mayor named Enrique Peñalosa. He looked at the demographics. Few Bogotanos own cars, yet a huge portion of the city's resources was dedicated to serving them. If you're a mayor, you can do something about that. His administration narrowed key municipal thoroughfares from five lanes to three, outlawed parking on those streets, expanded pedestrian walkways and bike lanes, created public plazas, created one of the most efficient bus mass-transit systems in the entire world. For his brilliant efforts, he was nearly impeached. But as people began to see that they were being put first on issues reflecting their day-to-day lives, incredible things happened. People stopped littering. Crime rates dropped, because the streets were alive with people. His administration attacked several typical urban problems at one time, and on a third-world budget, at that. We have no excuse in this country, I'm sorry. But the bottom line is: their people-first agenda was not meant to penalize those who could actually afford cars, but rather, to provide opportunities for all Bogotanos to participate in the city's resurgence. That development should not come at the expense of the majority of the population is still considered a radical idea here in the U.S. But Bogota's example has the power to change that.
en drugshandel: een gelijkaardige reputatie als South Bronx. Deze stad werd echter in de late jaren 90 gezegend met een zeer invloedrijke burgemeester: Enrique Penalosa. Hij keek naar de demografie. Weinig Bogatanos hebben een eigen wagen, maar een enorm deel van het geld van de stad werd besteed aan hen. Als je burgemeester bent, kan je daar iets aan doen. Zijn bestuur versmalde de belangrijkste gemeentelijke doorgangswegen van vijf naar drie rijstroken, verbood parkeren op die straten, breidde voetgangerspaden en fietspaden uit, maakte openbare pleinen, en maakte één van de meest efficiënte bussystemen ter wereld. Voor zijn briljante inspanningen werd hij bijna afgezet. Maar toen mensen begonnen in te zien dat zij op de eerste plaats kwamen in zaken die van dag tot dag spelen, gebeurden ongelooflijke dingen. Mensen stopten met vervuilen. Misdaadcijfers daalden, omdat er veel mensen op straat waren. Zijn regering viel meerdere typisch stedelijke problemen tegelijk aan, en bovendien op een ontwikkelingsbudget. We hebben hier geen enkel excuus. Het spijt me. Het belangrijkste is: hun agenda om mensen éérst te plaatsen was niet om de automobilisten te bestraffen, maar om mogelijkheden te scheppen voor alle Bogatanos om deel te nemen in de heropleving van de stad. Die ontwikkeling mag niet ten koste gaan van de meerderheid van de bevolking. Dat is nog steeds een radicaal idee hier in de VS. Maar Bogota's voorbeeld zou dat kunnen veranderen.
You, however, are blessed with the gift of influence. That's why you're here and why you value the information we exchange. Use your influence in support of comprehensive, sustainable change everywhere. Don't just talk about it at TED. This is a nationwide policy agenda I'm trying to build, and as you all know, politics are personal. Help me make green the new black. Help me make sustainability sexy. Make it a part of your dinner and cocktail conversations. Help me fight for environmental and economic justice. Support investments with a triple-bottom-line return. Help me democratize sustainability by bringing everyone to the table, and insisting that comprehensive planning can be addressed everywhere. Oh good, glad I have a little more time!
Jullie zijn gezegend met de gave van invloed. Daarom zijn jullie hier en waarderen jullie de informatie die we uitwisselen. Gebruik je invloed ter ondersteuning van een alomvattende duurzame verandering overal. Praat er niet alleen over op TED. Dit is een landelijke beleidsagenda die ik probeer op te bouwen, en zoals je allen weet, is politiek persoonlijk. Help me om van groen het nieuwe zwart te maken. Help me duurzaamheid sexy te maken. Maak het een deel van je diner- en cocktailgesprekken. Help mij vechten voor milieu- en economische rechtvaardigheid. Ondersteun investeringen met een driedubbel resultaat. Help me duurzaamheid democratiseren door iedereen mee te laten doen. en sta erop dat uitvoerige planning overal kan worden aangepakt. Ik ben blij dat ik een beetje meer tijd heb!
Listen -- when I spoke to Mr. Gore the other day after breakfast, I asked him how environmental justice activists were going to be included in his new marketing strategy. His response was a grant program. I don't think he understood that I wasn't asking for funding. I was making him an offer.
Toen ik onlangs met Al Gore sprak na het ontbijt, vroeg ik hem hoe milieurechtvaardigheidsactivisten zouden worden opgenomen in zijn nieuwe marketingstrategie. Zijn antwoord was een subsidieprogramma. Ik denk niet dat hij begreep dat ik niet vroeg naar financiering. Ik deed hém een aanbod.
(Applause)
What troubled me was that this top-down approach is still around. Now, don't get me wrong, we need money.
Wat mij verontrust is dat deze top-down-benadering nog bestaat. Begrijp me goed, we hebben geld nodig.
(Laughter)
But grassroots groups are needed at the table during the decision-making process. Of the 90 percent of the energy that Mr. Gore reminded us that we waste every day, don't add wasting our energy, intelligence and hard-earned experience to that count.
Maar burgerinitiatieven zijn nodig tijdens het besluitvormingsproces. Van de 90 % van de energie die we volgens Al Gore dagelijks verspillen: verspil niet onze energie, intelligentie en zwaarverdiende ervaring daarbovenop.
(Applause)
Ik kom van zo ver om jullie te ontmoeten.
I have come from so far to meet you like this. Please don't waste me. By working together, we can become one of those small, rapidly-growing groups of individuals who actually have the audacity and courage to believe that we actually can change the world. We might have come to this conference from very, very different stations in life, but believe me, we all share one incredibly powerful thing. We have nothing to lose and everything to gain.
Laat mij niet verloren gaan. Door samen te werken, zijn we uitgegroeid tot een van die kleine, snel groeiende groepen van personen die daadwerkelijk de durf en de moed hebben om te geloven dat we de wereld kunnen veranderen. We komen misschien van een heel verschillende achtergrond, maar geloof me, we delen een ongelooflijk krachtig iets -- We hebben niets te verliezen en alles te winnen. Ciao bellos!
Ciao, bellos!
(Applause)