Σήμερα, θα σας μιλήσω για κάποιους ανθρώπους που δεν έφυγαν από τις γειτονιές τους. Ο πρώτος από αυτούς τους ανθρώπους είναι εδώ στο Σικάγο. Η Μπρέντα Παλμς-Φάρμπερ προσλήφθηκε για να βοηθάει στην επανένταξη πρώην φυλακισμένων στην κοινωνία και να τους κάνει να μη γυρίσουν στη φυλακή. Σήμερα, οι φορολογούμενοι ξοδεύουν περίπου 60.000 δολάρια το χρόνο για να πάει ένας άνθρωπος στη φυλακή. Ξέρουμε ότι τα δύο τρίτα από αυτούς θα επιστρέψουν. Είναι ενδιαφέρον, όμως, ότι για κάθε δολάριο που ξοδεύουμε για τη νηπιακή εκπαίδευση, όπως το Χεντ Σταρτ, γλυτώνουμε 17 δολάρια σε πράγματα όπως η μελλοντική φυλάκιση. Ή -- σκεφτείτε -- ότι 60.000 δολάρια είναι περισσότερο από το κόστος σπουδών ενός ανθρώπου στο Χάρβαρντ.
So today, I'm going to tell you about some people who didn't move out of their neighborhoods. The first one is happening right here in Chicago. Brenda Palms-Farber was hired to help ex-convicts reenter society and keep them from going back into prison. Currently, taxpayers spend about 60,000 dollars per year sending a person to jail. We know that two-thirds of them are going to go back. I find it interesting that, for every one dollar we spend, however, on early childhood education, like Head Start, we save 17 dollars on stuff like incarceration in the future. Or -- think about it -- that 60,000 dollars is more than what it costs to send one person to Harvard as well.
Αλλά η Μπρέντα, χωρίς να τα σκέφτεται αυτά, είδε την πρόκληση αυτή και βρήκε μία όχι τόσο εμφανή λύση: να δημιουργήσει μία εταιρεία που παράγει καλλυντικά από μέλι. Εντάξει, μπορεί να είναι εμφανές για κάποιους από εσάς, αλλά όχι για μένα. Είναι η βάση για την ανάπτυξη ενός είδους κοινωνικής καινοτομίας με πολλές προοπτικές. Προσέλαβε θεωρητικά ακατάλληλους άνδρες και γυναίκες για τη φροντίδα των μελισσών, το μάζεμα του μελιού και τη δημιουργία αξιόλογων προϊόντων που πουλούσαν οι ίδιοι και που αργότερα πωλούνταν στο Χολ Φουντς. Συνδύασε την εμπειρία και την εκπαίδευση των εργαζομένων με ικανότητες που χρειάζονταν για να ζήσουν, όπως είναι η διαχείρηση θυμού και η ομαδικότητα, καθώς και το πώς να μιλούν σε μελλοντικούς εργοδότες για το πώς οι εμπειρίες τους ουσιαστικά έδειχναν τα μαθήματα που πήραν και την ανάγκη τους να μάθουν κι άλλα. Λιγότερο από τέσσερα τοις εκατό αυτών που μπήκαν στο πρόγραμμά της επιστρέφει στη φυλακή. Έτσι, αυτοί οι νέοι άνθρωποι έμαθαν την ετοιμότητα για δουλειά και ικανότητες ζωής μέσω της εκτροφής μελισσών και έγιναν παραγωγικοί πολίτες κατά τη διαδικασία αυτή. Αυτό είναι ένα γλυκό ξεκίνημα.
But Brenda, not being phased by stuff like that, took a look at her challenge and came up with a not-so-obvious solution: create a business that produces skin care products from honey. Okay, it might be obvious to some of you; it wasn't to me. It's the basis of growing a form of social innovation that has real potential. She hired seemingly unemployable men and women to care for the bees, harvest the honey and make value-added products that they marketed themselves, and that were later sold at Whole Foods. She combined employment experience and training with life skills they needed, like anger-management and teamwork, and also how to talk to future employers about how their experiences actually demonstrated the lessons that they had learned and their eagerness to learn more. Less than four percent of the folks that went through her program actually go back to jail. So these young men and women learned job-readiness and life skills through bee keeping and became productive citizens in the process. Talk about a sweet beginning.
Τώρα, θα σας πάω στο Λος Άντζελες. Πολλοί γνωρίζουν ότι το Λ.Α. έχει τα προβλήματά του. Αλλά τώρα, θα μιλήσω για τα προβλήματα ύδρευσης του Λ.Α. Δεν έχουν αρκετό νερό τον περισσότερο καιρό και πάρα πολύ νερό όταν βρέχει. Το 20 τοις εκατό της ενεργειακής κατανάλωσης στην Καλιφόρνια χρησιμοποιείται για την άντληση νερού κυρίως στη Νότια Καλιφόρνια. Ξοδεύουν πάρα πολλή ενέργεια και για να διοχετεύσουν το βρόχινο νερό στον ωκεανό όταν βρέχει και πλημμυρίζει. Ο Άντυ Λίπκις εργάζεται για να βοηθήσει το Λ.Α. να μειώσει τα έξοδα αυτά που σχετίζονται με τη διαχείριση νερού και την αστική θερμοκρασία -- συνδέοντας δέντρα, ανθρώπους και τεχνολογία για τη δημιουργία μίας πιο βιώσιμης πόλης. Όλο αυτό το πράσινο απορροφάει με φυσικό τρόπο το βρόχινο νερό και βοηθάει στη μείωση της θερμοκρασίας των πόλεων. Γιατί, αν το σκεφτείτε, χρειάζεστε κλιματισμό ή χρειάζεστε ένα πιο δροσερό δωμάτιο; Το πώς το αποκτάτε δε θα έπρεπε να κάνει τη διαφορά.
Now, I'm going to take you to Los Angeles, and lots of people know that L.A. has its issues. But I'm going to talk about L.A.'s water issues right now. They have not enough water on most days and too much to handle when it rains. Currently, 20 percent of California's energy consumption is used to pump water into mostly Southern California. Their spending loads, loads, to channel that rainwater out into the ocean when it rains and floods as well. Now Andy Lipkis is working to help L.A. cut infrastructure costs associated with water management and urban heat island -- linking trees, people and technology to create a more livable city. All that green stuff actually naturally absorbs storm water, also helps cool our cities. Because, come to think about it, do you really want air-conditioning, or is it a cooler room that you want? How you get it shouldn't make that much of a difference.
Λίγα χρόνια πριν, το Λ.Α αποφάσισε ότι χρειάζονταν 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια για την επισκευή των σχολείων της πόλης. Ο Άντυ και η ομάδα του ανακάλυψαν ότι 200 εκατομμύρια από αυτά θα ξοδεύονταν για ασφαλτόστρωση γύρω από τα σχολεία. Παρουσιάζοντας μία πολύ δυνατή πρόταση οικονομίας, έπεισαν την κυβέρνηση του Λ.Α. ότι η αντικατάσταση της ασφάλτου με δέντρα και άλλο πράσινο θα έκανε τα σχολεία να εξοικονομούν περισσότερη ενέργεια απ'ό,τι κοστίζει η υποδομή πρασίνου. Έτσι, τελικά, 20 εκατομμύρια τετραγωνικά πόδια ασφάλτου αντικαταστάθηκαν ή αποφεύχθηκαν και η ηλεκτρική κατανάλωση για κλιματισμό έπεσε, ενώ οι θέσεις εργασίας για τη συντήρηση του πρασίνου αυξήθηκαν, οδηγώντας σε τελική εξοικονόμηση για το σύστημα, αλλά και σε υγιείς μαθητές και εργαζόμενους στα σχολεία.
So a few years ago, L.A. County decided that they needed to spend 2.5 billion dollars to repair the city schools. And Andy and his team discovered that they were going to spend 200 million of those dollars on asphalt to surround the schools themselves. And by presenting a really strong economic case, they convinced the L.A. government that replacing that asphalt with trees and other greenery, that the schools themselves would save the system more on energy than they spend on horticultural infrastructure. So ultimately, 20 million square feet of asphalt was replaced or avoided, and electrical consumption for air-conditioning went down, while employment for people to maintain those grounds went up, resulting in a net-savings to the system, but also healthier students and schools system employees as well.
Τώρα, η Τζούντι Μποντς είναι κόρη ανθρακωρύχου. Η οικογένειά της είναι εδώ και οκτώ γενιές στην πόλη Ουάιτβιλ στη Δυτική Βιρτζίνια. Και αν κάποιος θα έπρεπε να αναπολεί τις παλιές ένδοξες εποχές της ακμής των ανθακωρυχείων και της πόλης, αυτός θα ήταν η Τζούντι. Αλλά ο τρόπος εξώρυξης του κάρβουνου πλέον διαφέρει από τα βαθιά ορυχεία στα οποία έμπαιναν ο πατέρας και ο παππούς της και που έδιναν ψωμί σε χιλιάδες ανθρώπους. Τώρα, είκοσι άτομα μπορούν να σκάψουν ένα βουνό σε λίγους μήνες και μόνο για ποσότητα κάρβουνου που φτάνει για λίγα χρόνια. Αυτή η τεχνολογία λέγεται αφαίρεση κορυφής βουνού. Μπορεί να κάνει ένα βουνό να γίνει από έτσι, έτσι μέσα σε λίγους μήνες. Φανταστείτε την ατμόσφαιρα στα μέρη αυτά -- γεμάτη με υπολείμματα εκρηκτικών και κάρβουνου. Όταν πήγαμε εκεί, έκανε κάποιους από την ομάδα μας να έχουν ένα μικρό βήχα μόνο μετά από λίγες ώρες παραμονής στο μέρος -- όχι απλά ανθρακωρύχους, αλλά τους πάντες.
Now Judy Bonds is a coal miner's daughter. Her family has eight generations in a town called Whitesville, West Virginia. And if anyone should be clinging to the former glory of the coal mining history, and of the town, it should be Judy. But the way coal is mined right now is different from the deep mines that her father and her father's father would go down into and that employed essentially thousands and thousands of people. Now, two dozen men can tear down a mountain in several months, and only for about a few years' worth of coal. That kind of technology is called "mountaintop removal." It can make a mountain go from this to this in a few short months. Just imagine that the air surrounding these places -- it's filled with the residue of explosives and coal. When we visited, it gave some of the people we were with this strange little cough after being only there for just a few hours or so -- not just miners, but everybody.
Και η Τζούντι είδε το τοπίο της να καταστρέφεται και το νερό της να ρυπαίνεται. Και οι ανθρακοβιομηχανίες απλά έφυγαν όταν άδειασε το βουνό, αφήνοντας ακόμη περισσότερη ανεργία. Αλλά εκείνη είδε και τη διαφορά στη δυνητική αιολική ενέργεια που έχει ένα ανέπαφο βουνό και ένα που έχει μειωθεί σε υψόμετρο περισσότερο από 2.000 πόδια. Τρία χρόνια βρώμικης ενέργειας με λίγες θέσεις εργασίας, ή αιώνες καθαρής ενέργειας με το δυνητικό ανάπτυξης βελτιώσεων στην απόδοση με βάση τεχνικές ικανότητες και την ανάπτυξη της τοπικής γνώσης για το πώς να εκμεταλλευτούν πλήρως τον άνεμο της περιοχής. Υπολόγισε το αρχικό κόστος και την επιστροφή χρημάτων με το πέρασμα του χρόνου και υπάρχει θετικό ισοζύγιο σε τόσα επίπεδα για την τοπική, εθνική και παγκόσμια οικονομία. Είναι πιο μακροχρόνια η αποπληρωμή σε σχέση με την αφαίρεση κορυφής βουνού αλλά η αιολική ενέργεια θα επιστρέφει χρήματα για πάντα. Η αφαίρεση κορυφής βουνού δίνει πολύ λίγα χρήματα στους ντόπιους και τους παρέχει πολλή μιζέρια. Το νερό γίνεται λάσπη. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άνεργοι, οδηγώντας στα ίδια κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι στις εσωτερικές πόλεις -- ναρκωτικά, αλκοόλ, βία στο σπίτι, εφηβική εγκυμοσύνη και κακή υγεία.
And Judy saw her landscape being destroyed and her water poisoned. And the coal companies just move on after the mountain was emptied, leaving even more unemployment in their wake. But she also saw the difference in potential wind energy on an intact mountain, and one that was reduced in elevation by over 2,000 feet. Three years of dirty energy with not many jobs, or centuries of clean energy with the potential for developing expertise and improvements in efficiency based on technical skills, and developing local knowledge about how to get the most out of that region's wind. She calculated the up-front cost and the payback over time, and it's a net-plus on so many levels for the local, national and global economy. It's a longer payback than mountaintop removal, but the wind energy actually pays back forever. Now mountaintop removal pays very little money to the locals, and it gives them a lot of misery. The water is turned into goo. Most people are still unemployed, leading to most of the same kinds of social problems that unemployed people in inner cities also experience -- drug and alcohol abuse, domestic abuse, teen pregnancy and poor heath, as well.
Τώρα, η Τζούντι κι εγώ -- πρέπει να πω -- είχαμε άμεση σχέση. Να μία εμφανής συμμαχία. Εννοώ, πραγματικά, το σπίτι της λέγεται Ουάιτβιλ, Δυτική Βιρτζίνια. Εννοώ, δεν -- Δεν ανταγωνίζονται για τη γενέτειρα του τίτλου της χιπ χοπ ή κάτι τέτοιο. Αλλά το πίσω μέρος της μπλούζας μου, αυτής που μου έδωσε, λέει "Σώστε τους βουνίσιους σε κίνδυνο." Έτσι, οι βουνίσιοι μαζευτήκαμε και καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται. Αλλά μόλις λίγους μήνες πριν, η Τζούντι βρέθηκε ότι έχει καρκίνο του πνεύμονα στο τρίτο στάδιο. Ναι. Και από τότε, έκανε μετάσταση στα οστά και στον εγκέφαλό της. Και μου φαίνεται τόσο παράξενο που υποφέρει από αυτό από το οποίο προσπάθησε τόσο σκληρά να προστατεύσει τους άλλους. Αλλά το όνειρό της για τον Άνεμο του βουνού Κόουλ Ρίβερ είναι η κληρονομιά της. Και μπορεί να μην καταφέρει να δει τη βουνοκορφή αυτή. Αλλά αντί να γράψει κάποιου είδους μανιφέστο, αφήνει πίσω της ένα εταιρικό πλάνο για να γίνει πραγματικότητα. Αυτό κάνει η συντοπίτισσά μου. Και είμαι περήφανη.
Now Judy and I -- I have to say -- totally related to each other. Not quite an obvious alliance. I mean, literally, her hometown is called Whitesville, West Virginia. I mean, they are not -- they ain't competing for the birthplace of hip hop title or anything like that. But the back of my T-shirt, the one that she gave me, says, "Save the endangered hillbillies." So homegirls and hillbillies we got it together and totally understand that this is what it's all about. But just a few months ago, Judy was diagnosed with stage-three lung cancer. Yeah. And it has since moved to her bones and her brain. And I just find it so bizarre that she's suffering from the same thing that she tried so hard to protect people from. But her dream of Coal River Mountain Wind is her legacy. And she might not get to see that mountaintop. But rather than writing yet some kind of manifesto or something, she's leaving behind a business plan to make it happen. That's what my homegirl is doing. So I'm so proud of that.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτοί οι τρεις άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά έχουν πολλά κοινά. Επιλύουν προβλήματα και αποτελούν κάποια από τα πολλά παραδείγματα που έχω τη χαρά να βλέπω, να συναντώ και να μαθαίνω, τα παραδείγματα της δουλειάς που κάνω τώρα. Ήμουν πολύ τυχερή που τους είχα στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στο δημόσιο ραδιόφωνο που λέγεται ThePromisedLand.org Είναι όλοι τους πρακτικοί οραματιστές. Βλέπουν τις ανάγκες που υπάρχουν -- καλλυντικά, υγιή σχολεία, ηλεκτρισμός -- και το πώς ρέει το χρήμα για την αντιμετώπιση των αναγκών αυτών. Και όταν οι πιο φθηνές λύσεις αφορούν τη μείωση των θέσεων εργασίας, ξεμένεις με ανέργους και οι άνεργοι δεν είναι φθηνοί. Μάλιστα, θεωρώ ότι είναι οι πιο ακριβοί πολίτες και σε αυτούς ανήκουν οι φτωχοί εδώ και γενιές, οι τραυματισμένοι βετεράνοι που επιστρέφουν από τη Μέση Ανατολή, άνθρωποι που βγαίνουν από τη φυλακή. Και για τους βετεράνους συγκεκριμένα, τα στοιχεία λένε ότι έχει εξαπλασιαστεί η χρήση ψυχοφαρμάκων από βετεράνους από το 2003. Νομίζω ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κι άλλο. Δεν είναι ο μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων, αλλά είναι από τους πιο ακριβούς. Και αυτό, σε ό,τι αφορά την πιθανότητα βίας στο σπίτι, χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ, χαμηλής απόδοσης των παιδιών τους στο σχολείο και κακής υγείας λόγω στρες. Έτσι, αυτοί οι τρεις άνθρωποι καταλαβαίνουν πώς να διοχετεύουν παραγωγικά δολλάρια μέσα από τις τοπικές οικονομίες για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της αγοράς, να μειώσουν τα κοινωνικά προβλήματα που έχουμε και να εμποδίσουν νέα προβλήματα στο μέλλον.
But these three people don't know each other, but they do have an awful lot in common. They're all problem solvers, and they're just some of the many examples that I really am privileged to see, meet and learn from in the examples of the work that I do now. I was really lucky to have them all featured on my Corporation for Public Radio radio show called ThePromisedLand.org. Now they're all very practical visionaries. They take a look at the demands that are out there -- beauty products, healthy schools, electricity -- and how the money's flowing to meet those demands. And when the cheapest solutions involve reducing the number of jobs, you're left with unemployed people, and those people aren't cheap. In fact, they make up some of what I call the most expensive citizens, and they include generationally impoverished, traumatized vets returning from the Middle East, people coming out of jail. And for the veterans in particular, the V.A. said there's a six-fold increase in mental health pharmaceuticals by vets since 2003. I think that number's probably going to go up. They're not the largest number of people, but they are some of the most expensive -- and in terms of the likelihood for domestic abuse, drug and alcohol abuse, poor performance by their kids in schools and also poor health as a result of stress. So these three guys all understand how to productively channel dollars through our local economies to meet existing market demands, reduce the social problems that we have now and prevent new problems in the future.
Και υπάρχουν πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα. Ένα πρόβλημα: η διαχείριση σκουπιδιών και η ανεργία. Ακόμη κι όταν σκεφτόμαστε ή μιλούμε για ανακύκλωση, πολλά ανακυκλώσιμα υλικά καταλήγουν σε αποτεφρωτές ή χωματερές, και συσσωρεύονται από πολλούς δήμους, χωρίς να γίνεται ουσιαστική δουλειά. Και πού γίνεται η διαχείριση σκουπιδιών; Συνήθως σε φτωχές κοινότητες. Και ξέρουμε, ότι η οικοβιομηχανική επιχείρηση, αυτά τα επιχειρηματικά μοντέλα -- υπάρχει ένα μοντέλο στην Ευρώπη, το οικοβιομηχανικό πάρκο, όπου είτε μία εταιρεία χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τα σκουπίδια μίας άλλης, είτε χρησιμοποιεί ανακυκλωμένα υλικά για την παραγωγή αγαθών που θα χρησιμοποιηθούν και θα πουληθούν. Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτές τις τοπικές αγορές και τα κίνητρα ώστε τα ανακυκλωμένα υλικά να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανία. Και στην πόλη μου, προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο στο Μπρονξ, αλλά ο δήμαρχος αυτό που ήθελε να δει ήταν μία φυλακή στο σημείο εκείνο. Ευτυχώς -- επειδή θέλαμε να δώσουμε εκατοντάδες θέσεις εργασίας -- αλλά μετά από πολλά χρόνια, η πόλη ήθελε να κτίσει μία φυλακή, αλλά εγκατέλειψαν το σχέδιο, ευτυχώς.
And there are plenty of other examples like that. One problem: waste handling and unemployment. Even when we think or talk about recycling, lots of recyclable stuff ends up getting incinerated or in landfills and leaving many municipalities, diversion rates -- they leave much to be recycled. And where is this waste handled? Usually in poor communities. And we know that eco-industrial business, these kinds of business models -- there's a model in Europe called the eco-industrial park, where either the waste of one company is the raw material for another, or you use recycled materials to make goods that you can actually use and sell. We can create these local markets and incentives for recycled materials to be used as raw materials for manufacturing. And in my hometown, we actually tried to do one of these in the Bronx, but our mayor decided what he wanted to see was a jail on that same spot. Fortunately -- because we wanted to create hundreds of jobs -- but after many years, the city wanted to build a jail. They've since abandoned that project, thank goodness.
Άλλο πρόβλημα: μη υγιές σύστημα διατροφής και ανεργία. Η εργατική τάξη και οι φτωχοί αστοί της Αμερικής δεν έχουν οικονομικά πλεονεκτήματα από το τωρινό σύστημα διατροφής. Βασίζεται πολύ στη μεταφορά, στα χημικά λιπάσματα, στη μεγάλη χρήση νερού και στην ψύξη. Οι κολοσσοί της γεωργικής βιομηχανίας συχνά ευθύνονται για τη ρύπανση των υδροφόρων οριζόντων και της γης μας, παράγοντας μη υγιή προϊόντα που μας κοστίζουν δισεκατομμύρια σε ιατρική περίθαλψη και χαμένη παραγωγικότητα. Και ξέρουμε ότι η αστική γεωργία είναι καυτό θέμα αυτή την εποχή, αλλά αφορά κυρίως την κηπουρική, που έχει κάποια αξία στην κοινωνία -- αρκετή -- αλλά όχι σε ό,τι αφορά τις θέσεις εργασίας ή την παραγωγή τροφής. Οι αριθμοί το δείχνουν. Μέρος της δουλειάς μου τώρα είναι να τεθούν οι βάσεις για την ενσωμάτωση της αστικής γεωργίας και των επαρχιακών συστημάτων διατροφής ώστε να μην υπάρχει πια η σαλάτα που προέρχεται από 3.000 μίλια μακριά, δημιουργώντας μία εθνική μάρκα αστικά παραγόμενων προϊόντων από κάθε πόλη που χρησιμοποιεί τοπική ενέργεια και την ενισχύει με εσωτερικές εγκαταστάσεις, που ανήκουν σε μικρούς καλλιεργητές, εκεί που τώρα υπάρχουν μόνο καταναλωτές. Αυτό μπορεί να στηρίξει την εποχική γεωργία γύρω από μητροπολιτικές περιοχές που χάνει επειδή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη για λαχανικά όλο το χρόνο. Δεν είναι ανταγωνισμός με τις φάρμες στην επαρχία, είναι ενίσχυση. Είναι συμμαχία με ένα άκρως θετικό και οικονομικά βιώσιμο σύστημα διατροφής.
Another problem: unhealthy food systems and unemployment. Working-class and poor urban Americans are not benefiting economically from our current food system. It relies too much on transportation, chemical fertilization, big use of water and also refrigeration. Mega agricultural operations often are responsible for poisoning our waterways and our land, and it produces this incredibly unhealthy product that costs us billions in healthcare and lost productivity. And so we know "urban ag" is a big buzz topic this time of the year, but it's mostly gardening, which has some value in community building -- lots of it -- but it's not in terms of creating jobs or for food production. The numbers just aren't there. Part of my work now is really laying the groundwork to integrate urban ag and rural food systems to hasten the demise of the 3,000-mile salad by creating a national brand of urban-grown produce in every city, that uses regional growing power and augments it with indoor growing facilities, owned and operated by small growers, where now there are only consumers. This can support seasonal farmers around metro areas who are losing out because they really can't meet the year-round demand for produce. It's not a competition with rural farm; it's actually reinforcements. It allies in a really positive and economically viable food system.
Στόχος είναι οι πόλεις να ικανοποιούν τις ανάγκες των νοσοκομείων, των κέντρων ηλικιωμένων, των σχολείων, των παιδικών σταθμών και να δημιουργηθεί επίσης ένα δίκτυο τοπικών θέσεων εργασίας. Αυτό είναι έξυπνη υποδομή. Και το πώς διαχειριζόμαστε το περιβάλλον γύρω μας επηρεάζει την υγεία και καλή κατάσταση των ανθρώπων καθημερινά. Οι δήμοι μας, αστικοί και επαρχιακοί, ενδιαφέρονται για τη λειτουργική υποδομή -- όπως τη διαχείριση σκουπιδιών, ενεργειακή απαίτηση, όπως και το κοινωνικό κόστος της ανεργίας, της εγκατάλειψης του σχολείου και του ρυθμού φυλάκισης καθώς και για τις συνέπειες του κόστους της δημόσιας υγείας. Η έξυπνη υποδομή παρέχει τρόπους εξοικονόμησης στους δήμους για να διαχειριστούν τόσο την υποδομή όσο και την κοινωνική ανάγκη. Και θέλουμε να τονώσουμε τα συστήματα που ανοίγουν τις πόρτες στους ανθρώπους που ήταν μέχρι τώρα φορολογικό βάρος ώστε να γίνουν μέρος της φορολογικής βάσης. Και σκεφθείτε ένα εθνικό εταιρικό μοντέλο που δημιουργεί τοπικές θέσεις εργασίας και έξυπνη υποδομή για την ανάπτυξη της τοπικής οικονομικής σταθερότητας. Έτσι, ελπίζω να βλέπετε τι εννοώ εδώ.
The goal is to meet the cities' institutional demands for hospitals, senior centers, schools, daycare centers, and produce a network of regional jobs, as well. This is smart infrastructure. And how we manage our built environment affects the health and well-being of people every single day. Our municipalities, rural and urban, play the operational course of infrastructure -- things like waste disposal, energy demand, as well as social costs of unemployment, drop-out rates, incarceration rates and the impacts of various public health costs. Smart infrastructure can provide cost-saving ways for municipalities to handle both infrastructure and social needs. And we want to shift the systems that open the doors for people who were formerly tax burdens to become part of the tax base. And imagine a national business model that creates local jobs and smart infrastructure to improve local economic stability. So I'm hoping you can see a little theme here.
Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν μία τάση. Δεν τη δημιούργησα, ούτε συμβαίνει κατά λάθος. Διαπιστώνω ότι γίνεται σε ολόκληρη τη χώρα και το καλό είναι ότι αναπτύσσεται. Και όλοι πρέπει να συμμετέχουμε. Είναι ένα σημαντικό στήριγμα για την ανάκαμψη της χώρας. Και το ονομάζω ασφάλεια γειτονιάς. Η κρίση μας άφησε με φόβους και υπάρχει κάτι στον αέρα αυτές τις μέρες που μας δυναμώνει. Είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε εμείς το κλειδί για την δική μας ανάκαμψη. Τώρα είναι η ώρα να δράσουμε στις τοπικές κοινωνίες μας όπου σκεφτόμαστε τοπικά και δρούμε τοπικά. Και όταν το κάνουμε αυτό, οι γείτονές μας -- είτε στη δίπλα πόρτα, είτε στη διπλανή πολιτεία, είτε στη διπλανή χώρα -- θα είναι εντάξει. Το σύνολο του τοπικού είναι το παγκόσμιο. Η ασφάλεια γειτονιάς σημαίνει το ξαναχτίσιμο των φυσικών αμυνών μας, την επαναφορά των ανθρώπων στη δουλειά, την επαναφορά των φυσικών συστημάτων μας. Η ασφάλεια γειτονιάς σημαίνει τη δημιουργία χρήματος εδώ στο σπίτι, αντί για την καταστροφή του στην απέναντι όχθη του ωκεανού. Η αντιμετώπιση κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων ταυτόχρονα, με την ίδια λύση μας παρέχει μεγάλη εξοικονόμηση χρημάτων, παραγωγή πλούτου και εθνική ασφάλεια. Πολλές εμπνευσμένες λύσεις έχουν παραχθεί σε όλη την Αμερική. Η πρόκληση τώρα είναι η αναγνώριση και υποστήριξη πολλών ακόμη.
These examples indicate a trend. I haven't created it, and it's not happening by accident. I'm noticing that it's happening all over the country, and the good news is that it's growing. And we all need to be invested in it. It is an essential pillar to this country's recovery. And I call it "hometown security." The recession has us reeling and fearful, and there's something in the air these days that is also very empowering. It's a realization that we are the key to our own recovery. Now is the time for us to act in our own communities where we think local and we act local. And when we do that, our neighbors -- be they next-door, or in the next state, or in the next country -- will be just fine. The sum of the local is the global. Hometown security means rebuilding our natural defenses, putting people to work, restoring our natural systems. Hometown security means creating wealth here at home, instead of destroying it overseas. Tackling social and environmental problems at the same time with the same solution yields great cost savings, wealth generation and national security. Many great and inspiring solutions have been generated across America. The challenge for us now is to identify and support countless more.
Τώρα, η ασφάλεια γειτονιάς είναι να φροντίζεις τα δικά σου, αλλά δεν είναι όπως η παροιμία που λέει η φιλανθρωπία ξεκινάει από το σπίτι. Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο "Ηγεσία αγάπης" του Τζων Χόουπ Μπράιαντ. Και έχει να κάνει με το να ηγείσαι σε έναν κόσμο που φαίνεται να λειτουργεί με βάση το φόβο. Και το διάβασμα αυτού του βιβλίου με έκανε να επανεξετάσω τη θεωρία αυτή, γιατί πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ με αυτό. Ο πατέρας μου ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος, με πολλές έννοιες. Μεγάλωσε στο Νότο των φυλετικών διακρίσεων, διέφυγε από το λιντσάρισμα σε κάποιες δύσκολες εποχές και παρείχε ένα σταθερό σπίτι για μένα και τα αδέρφια μου και για πολλούς άλλους που είχαν προβλήματα. Αλλά, όπως όλοι μας, είχε κάποια προβλήματα. (Γέλιο) Και το δικό του ήταν ο τζόγος, παθολογικός τζόγος. Για αυτόν, η φράση "Η φιλανθρωπία ξεκινάει από το σπίτι" σήμαινε ότι η ημέρα πληρωμής μου -- ή κάποιου άλλου -- συνέπιπτε με τη δική του τυχερή ημέρα. Έτσι, πρέπει να τον βοηθήσεις. Και κάποιες φορές, του έδινα χρήματα από τη δουλειά που έκανα μετά το σχολείο ή το καλοκαίρι και πάντα είχε την πρόθεση να με πληρώσει με τόκο, φυσικά, αφού έπιανε την καλή. Κάποεις φορές το έκανε, σε έναν ιππόδρομο στο Λος Άντζελες -- ένας λόγος να αγαπήσεις το Λ.Α. -- τη δεκαετία του 1940. Έβγαλε 15.000 δολάρια και αγόρασε το σπίτι όπου μεγάλωσα. Δεν ήταν άσχημο αυτό για μένα. Αλλά δείτε, αισθανόμουν υποχρεωμένη απέναντί του, και μεγάλωσα -- και τελικά μεγάλωσα. Και είμαι πλέον μία ενήλικη γυναίκα. Και έμαθα κάποια πράγματα στην πορεία.
Now, hometown security is about taking care of your own, but it's not like the old saying, "charity begins at home." I recently read a book called "Love Leadership" by John Hope Bryant. And it's about leading in a world that really does seem to be operating on the basis of fear. And reading that book made me reexamine that theory because I need to explain what I mean by that. See, my dad was a great, great man in many ways. He grew up in the segregated South, escaped lynching and all that during some really hard times, and he provided a really stable home for me and my siblings and a whole bunch of other people that fell on hard times. But, like all of us, he had some problems. (Laughter) And his was gambling, compulsively. To him that phrase, "Charity begins at home," meant that my payday -- or someone else's -- would just happen to coincide with his lucky day. So you need to help him out. And sometimes I would loan him money from my after-school or summer jobs, and he always had the great intention of paying me back with interest, of course, after he hit it big. And he did sometimes, believe it or not, at a racetrack in Los Angeles -- one reason to love L.A. -- back in the 1940s. He made 15,000 dollars cash and bought the house that I grew up in. So I'm not that unhappy about that. But listen, I did feel obligated to him, and I grew up -- then I grew up. And I'm a grown woman now, and I have learned a few things along the way.
Για μένα, η φιλανθρωπία είναι συχνά να δίνεις, γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι πάντα έκανες, ή είναι να δίνεις μέχρι να πονέσει. Εγώ θέλω να παρέχω τα μέσα να κτίσω κάτι που θα αναπτύξει και θα τονώσει το αρχικό κεφάλαιο και όχι να απαιτεί περισσότερη τροφή τον επόμενο χρόνο -- Δε θέλω να συντηρώ μία συνήθεια. Πέρασα μερικά χρόνια βλέποντας πώς οι καλές προθέσεις για την κοινωνική ενδυνάμωση που υποτίθεται ότι υπήρχαν για να υποστηρίζουν και να δυναμώνουν την κοινότητα, στην ουσία άφηναν τους ανθρώπους στην ίδια, ή σε χειρότερη κατάσταση από πριν. Τα τελευταία 20 χρόνια, ξοδέψαμε απίστευτα ποσά για φιλανθρωπία για κοινωνικά προβλήματα, παρολαυτά το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, η κακή διατροφή, η φυλάκιση, η παχυσαρκία, ο διαβήτης, η εισοδηματική διαφορά, όλα αυτά ανέβηκαν με κάποιες μόνο εξαιρέσεις, συγκεκριμένα, το θάνατο βρεφών μέσα σε φτωχούς ανθρώπους -- αλλά είναι ένας τέλειος κόσμος αυτός στον οποίο φέρνουμε τα βρέφη αυτά.
To me, charity often is just about giving, because you're supposed to, or because it's what you've always done, or it's about giving until it hurts. I'm about providing the means to build something that will grow and intensify its original investment and not just require greater giving next year -- I'm not trying to feed the habit. I spent some years watching how good intentions for community empowerment, that were supposed to be there to support the community and empower it, actually left people in the same, if not worse, position that they were in before. And over the past 20 years, we've spent record amounts of philanthropic dollars on social problems, yet educational outcomes, malnutrition, incarceration, obesity, diabetes, income disparity, they've all gone up with some exceptions -- in particular, infant mortality among people in poverty -- but it's a great world that we're bringing them into as well.
Και ξέρω λίγα πράγματα για τα θέματα αυτά, γιατί για πολλά χρόνια, έζησα στο μη κερδοσκοπικό βιομηχανικό σύμπλεγμα. Και είμαι μία διευθύντρια σε αποχή, δύο χρόνια καθαρή. (Γέλιο) Αλλά τον καιρό εκείνο, διαπίστωσα ότι έπρεπε να γίνουν έργα και να αναπτυχθούν σε τοπικό επίπεδο για να γίνει το σωστό πράγμα για τις κοινωνίες μας. Μόχθησα για οικονομική υποστήριξη. Όσο μεγαλύτερη η επιτυχία μας, τόσο λιγότερα χρήματα έρχονταν από ιδρύματα. Και σας λέω, όντας εδώ στο TED και κερδίζοντας ένα βραβείο Μακάρθουρ την ίδια χρονιά έκανε τους πάντες να νομίζουν ότι πέτυχα. Και όταν προχώρησα, ουσιαστικά κάλυπτα ένα τρίτο του ελλείμματος της εταιρείας μου με έξοδα ομιλιών. Και νομίζω ότι αρχικά, ειλικρινά, τα προγράμματά μου ήταν λίγο μπροστά από την εποχή τους. Αλλά από τότε, το πάρκο που ήταν μία χωματερή και αναφέρθηκε σε ένα TEDTalk του 2006 έγινε αυτό το μικρό πράγμα. Αλλά τελικά παντρεύτηκα σε αυτό. Εδώ. Να ο σκύλος μου που με οδήγησε στο πάρκο στο γάμο μου. Ο Πράσινος Δρόμος του Νότιου Μπρονξ ήταν ένα σκίτσο τότε, το 2006. Από τότε, λάβαμε 50 εκατομμύρια δολάρια από προγράμματα και φτάσαμε εδώ. Και μας αρέσει, γιατί μου αρέσει η κατασκευή τώρα, γιατί βλέπουμε όλα αυτά να δημιουργούνται.
And I know a little bit about these issues, because, for many years, I spent a long time in the non-profit industrial complex, and I'm a recovering executive director, two years clean. (Laughter) But during that time, I realized that it was about projects and developing them on the local level that really was going to do the right thing for our communities. But I really did struggle for financial support. The greater our success, the less money came in from foundations. And I tell you, being on the TED stage and winning a MacArthur in the same exact year gave everyone the impression that I had arrived. And by the time I'd moved on, I was actually covering a third of my agency's budget deficit with speaking fees. And I think because early on, frankly, my programs were just a little bit ahead of their time. But since then, the park that was just a dump and was featured at a TED2006 Talk became this little thing. But I did in fact get married in it. Over here. There goes my dog who led me to the park in my wedding. The South Bronx Greenway was also just a drawing on the stage back in 2006. Since then, we got about 50 million dollars in stimulus package money to come and get here. And we love this, because I love construction now, because we're watching these things actually happen.
Έτσι ήθελα όλοι να καταλάβουν τη σημασία που έχει η μεταβολή της φιλανθρωπίας σε επιχείρηση. Άρχισα την επιχείρησή μου για να βοηθήσω κοινότητες σε όλη τη χώρα ώστε να καταλάβουν τη δύναμή τους και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων τους. Η ασφάλεια γειτονιάς είναι επόμενη στη λίστα μου. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι άνθρωποι που βλέπουν την αξία να επενδύσουν σε αυτά τα είδη τοπικής επιχείρησης, που θα συνεργαστούν με ανθρώπους όπως εγώ που θα δουν τις τάσεις και το κλίμα και που θα καταλάβουν το αυξανόμενο κοινωνικό κόστος του τωρινού μοντέλου επιχείρησης. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί για να επιδιορθώσουμε τη γη μας, να επιδιορθώσουμε τα συστήματα ενέργειας και να επιδιορθώσουμε τους εαυτούς μας. Καιρός να σταματίσουμε να κτίζουμε εμπορικά κέντρα, φυλακές, στάδια και άλλα μνημεία της συλλογικής αποτυχίας μας. Είναι καιρός να αρχίσουμε να κτίζουμε ζωντανά μνημεία ελπίδας και δυνατότητας.
So I want everyone to understand the critical importance of shifting charity into enterprise. I started my firm to help communities across the country realize their own potential to improve everything about the quality of life for their people. Hometown security is next on my to-do list. What we need are people who see the value in investing in these types of local enterprises, who will partner with folks like me to identify the growth trends and climate adaptation as well as understand the growing social costs of business as usual. We need to work together to embrace and repair our land, repair our power systems and repair ourselves. It's time to stop building the shopping malls, the prisons, the stadiums and other tributes to all of our collective failures. It is time that we start building living monuments to hope and possibility.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)