I'm a 26-year-old British Asian woman working in media and living in a South West postcode in London. I have previously lived at two addresses in Sussex, and two others in North East London. While growing up, my family lived in a detached house in Kent and took holidays to India every year. They mostly did their shopping online at Ocado, gave money to charities and read the Financial Times. Now, I live in a recently converted flat with a private landlord, and I have a housemate. I'm interested in movies and startups, and I have taken five holidays in the past 12 months, mostly to visit friends abroad. I'm about to buy flights within 14 days. My annual salary is between 30,000 and 40,000 pounds a year. I don't own a TV or watch any scheduled programming, but I do enjoy on-demand services such as Netflix or Now TV. Last week, I passed through Upper Street in North London on Monday and Wednesday evenings at 7 p.m. I cook a little, but I tend to eat out or get takeaways often. My favourite cuisines are Thai and Mexican food. I don't own any furniture, and I don't have any children. On weeknights, I tend to spend the evenings with my university friends having dinner. I usually buy my groceries at Sainsbury's but only because it's on my way home. I don't care for cars or own one. I don't like any form of housework, and I have a cleaner who lets herself in while I'm at work. On Fridays, you'll find me at the pub after work. At home, I'm far more likely to be browsing restaurant reviews rather than managing my finances or looking at property prices online. I like the idea of living abroad someday. I prefer to work as a team than on my own. I'm ambitious, and it's important to me that my many thinks I'm doing well. I'm rarely swayed by others' views. This motley set of characteristics, attitudes, thoughts, and desires come very close to defining me as a person. It is also a precise and accurate description of what a group of companies I had never heard of, personal data trackers, had learned about me. My journey to uncover what data companies knew began in 2014, when I became curious about the murky world of data brokers, a multi-billion-pound industry of companies that collect, package, and sell detailed profiles of individuals based on their online and offline behaviours. I decided to write about it for Wired Magazine. What I found out shocked me, and reinforced my anxieties about a profit-led system designed to log behaviours every time we interact with the connected world. I already knew about my daily records being collected by services such as Google Maps, Search, Facebook, or contactless credit card transactions. But you combine that with public information such as land registry, council tax, or voter records, along with my shopping habits and real-time health and location information, and these benign data sets begin to reveal a lot, such as whether you're optimistic, political, ambitious, or a risk-taker. Even as you're listening to me, you may be sedentary, but your smartphone can reveal your exact location, and even your posture. Your life is being converted into such a data package to be sold on. Ultimately, you are the product. Ostensibly, we're all protected by data protection laws. In the UK, the law states that any personal data set has to be stripped of identifiers such as your name or your National Insurance number. Personal data is considered anything that can be traced directly back to you. without the need for additional information. This doesn't mean it can't be sold on. It only means that they need your permission. Simple examples of personal data include your full credit card number, your bank statement, or a criminal record. However, I discovered that online anonymity is a complete myth. Particulars such as your postcode, your date of birth, and your gender can be traded freely and without your permission because they're not considered personal but pseudonymous. In other words, they can't be traced back to you without the need for additional information. So why does it matter if a bunch of companies you've never heard of know your age or your postcode, you may think. Well, it matters quite a lot. About a decade ago, Latanya Sweeney, a professor of privacy at Harvard University proved that about 87% of US citizens could be uniquely identified by just three facts about them: their zip code, their date of birth, and their gender. In the UK, where we have far fewer citizens serviced by much longer postcodes, that probability is far higher. Professor Sweeney proved this in a rather cheeky way when William Weld, a former governor of Cambridge, Massachusetts, in the US decided to support the commercial release of 135,000 state employee health records along with their families, including his own. These records did not contain a name or a social security number, but did contain hundreds of fields of sensitive medical information including drugs prescribed, hospitalisations, and procedures performed on these employees. For $20, Professor Sweeney purchased the voter records for Cambridge, Massachusetts, containing the names, zip codes, dates of birth, and gender for every voter in the area, and then cross-referenced this with their health records. Within minutes, she had pinpointed Governor Welds' own health records. Only six people in Cambridge shared his date of birth. Three of them were men. And he was the only one living in his zip code. Professor Sweeney sent the governor his health records in the post. (Laughter) Every day, we hear about new examples of companies digging ever deeper into our personal lives. In the November US presidential election, a little-known British company known as Cambridge Analytica was tasked with winning the election for a certain candidate: Donald Trump, using data analytics. The company employed cookies online to track people around the web, logging every website visited, every search term typed, and every video watched. They also created a viral Facebook quiz to dig into people's personalities, which was taken by over six million people. In total, they managed to amass data on 220 million voting Americans with an average of about 5,000 pieces of data on each person. They then used this data to understand people's inner feelings and then targeted adverts to them on Facebook. Researchers have called them a propaganda machine. It's not just large companies digging into your life; it's free apps and small startups as well. I realised on my phone that every time I logged fitness data into the app Endomondo, it was sharing my details including my location and gender with third-party advertisers. WebMD, a symptom checkers app, was sharing even more sensitive information including the symptoms, procedures, and drugs viewed by users within its app with its third parties. Fitbit was sharing data with Yahoo. A pregnancy tracking app was selling on information about its users' ovulation cycles and fertility cycles with people or advertisers like InMobi. As long as my phone is turned on, my location can be tracked, not just by the obvious apps like Google Maps, but a whole host of unrelated services from Uber to Twitter, Photos, Snapchat, TripAdvisor, and others. You're not even safe in your own home. In 2015, Samsung was found to be recording people in the homes in which their TVs had been sold using their voice recognition systems. They have now adapted this so they only record when the voice recognition is activated. But the creepy factor remains. Even services like Google and Facebook, trusted and used by billions around the world, have been accused of crossing the line. A few weeks ago, my husband and I were driving home from work and discussing where we should have dinner. I suggested a restaurant that I knew was somewhere on our way back and then opened up Google Maps to plot it. Turns out it was already marked on the map with a little bubble. That sinking feeling of being watched is not unique to me. There have been several anecdotal reports of people being shown adverts based on things and conversations they were having in real life, prompting concerns that Facebook and Google are eavesdropping on people via their personal devices. To piece together what all these companies knew about me, I spoke to a data profiler called Eyeota. Eyeota uses cookies to assign me to thousands of different categories, including my job, how many children I have, and whether I'm likely to buy Star Wars memorabilia. (Laughter) They don't know my name, but they know more about me than my neighbours do. Eyeota also buys information from third parties such as the credit rating agency Experian, which amasses a massive database of 15 different demographic types and 66 lifestyles, all based on people's post codes. Because Eyeota buys this information, it knows that I'm more likely to take taxis home rather than night buses late at night and that I'm very, very unlikely to ever be found in a DIY store. (Laughter) It can then sell this information on to the highest bidder. Sometimes, large data sets can be useful for the public good, for example for the use of health researchers or city and urban planners. But most of this information being collected is sustained by advertisers and traded commercially. In fact, eMarketer has predicted that the online advertising industry, which is based almost completely on data targeting and tracking, will hit an all-time high of 77 billion dollars this year. If you think you don't care about being unmasked, you may want to reconsider. Personalised browser ads may be harmless, but connecting disparate aspects of your life to predict your future behaviour could lead to unexpected consequences. For instance, decisions on whether your child gets to go to a certain university or what price you pay for your home or car insurance premiums could be made based on data given to third parties that you never intended to, such as your own lifestyle habits or family members' ailments. In 2014, Ross Anderson, a professor of Privacy and Security at Cambridge University found that the NHS had been sharing its hospitals' database, which included details of hospitalisations for every citizen in Britain with the Institute and Faculty of Actuaries, a body that was researching how likely people are to develop chronic illnesses at certain ages. Of course, this resulted in an increase in health insurance premiums. As the amount of data that is collected increases exponentially, it becomes much easier to identify you. For example, your Fitbit measures our heart rate or your gait patterns and these can be used to estimate things like your height, your weight, or even your gender. These are details that are very hard to mimic or change. The data is no longer about you. It is you. Companies are also starting to predict future behaviours - for example, whether you're a trustworthy driver, a good employee, or a good credit risk, based on things like your social media activity, your health and fitness, or your home energy use. The more the companies know about you - where you live, how many children you have, what your medical ailments are, what you buy - your anonymity becomes irrelevant. What's more, you lose your right to free choice, as companies make decisions on your behalf without your knowledge. Along my journey of discovery, my first reaction was shock. I immediately wrote to my local council and asked them to make my voter records private. I made up a fake email address, and I started registering with a fake age and gender. I turned off targeted advertising, and I asked Facebook to send me all the information that they held on me, including things I had deleted, and spent hours poring over it obsessively. But after a few weeks I realised this was a pointless exercise. I couldn't be a digital hermit. It wasn't realistic for me to stop using social media, search and navigation apps, and my iPhone, all a part of modern life that I cherished and needed. Instead, I realised that the knowledge itself was empowering. Knowing all the different ways in which my data was being shared and collected made me more responsible about where I put it. For example, I stopped signing up to supposedly free services, for example, a VIP card at my local hairdresser or a discount coupon at your supermarket. Whenever I download an app, I make sure to check my settings to see what permissions it has. Anything that seems unnecessary like access to my location, I turn off. Ultimately, there is hope. As more of us begin to realise the extent of our data footprint, we will start to demand custody and control of this data. Some critics have even suggested that people be paid for their data in order to give them more control. This means it will become too expensive for companies, governments, and non-profits to recklessly mine and hold our data, and sell it on indiscriminately But until the data economy matures, and power moves back from the corporation to the individual, I have lost more than my anonymity. I have given up my right to self-determination and free choice. All I have left is my name. Thank you. (Applause)
Имам 26 год. Британка сум, по потекло од Азија, работам за медиумите и живеам во југо-западен Лондон. Претходно живеев на две места во Сасекс и на две други во северо-источен Лондон. Додека растев, со семејството живеевме во куќа во Кент и одевме на одмор во Индија секоја година. Родителите најчесто пазареа во Окадо, помагаа во хуманитарни цели и читаа Фајненшал Тајмс. Сега живеам во неодамна адаптиран стан со газда и имам цимер. Сакам филмови и мали бизниси, и во последните 12 месеци 5 пати бев на одмор, повеќето од нив беа посети на пријатели во странство. За 14 дена ќе купам билет за лет. Мојата годишна плата е од 30.000-40.000 фунти годишно. Немам ТВ и не гледам емисии но, уживам во програми како Нетфликс или Нао ТВ. Минатата недела поминував низ Апер Стрит во Лондон во понеделник и среда навечер во 7.00. Готвам помалку но повеќе јадам надвор или купувам готова храна. Омилени ми се мексиканска и таи храна. Немам мебел и немам деца. Преку недела ја минувам вечерта со моите пријатели од факултет на вечери. Намирниците си ги купувам кај Сенсбери бидејќи ми е попатно. Не лудувам по коли и немам кола. Не сакам никаква домашна работа и имам чистачка која ми чисти кога сум на работа. Во петок ќе ме најдете во паб после работа. Дома, повеќе пребарувам добри ресторани наместо да ги средувам финасиите или да гледам недвижнини на интернет. Би сакала еден ден да живеам во странство некаде. Повеќе сакам тимска работа отколку самостојна. Амбициозна сум и важно ми е да имам потврда за тоа од семејството. Ретко сум поведена од туѓо размислување. Овие разновидни одлики, ставови, идеи и желби речиси ме дефинираат како личност. Ова е прецизен и точен опис на она што една група компании за кои не сум чула никогаш- -трагачи по лични податоци, дознале за мене. Моето патување да откријам што овие компании знаат започна во 2004 кога се заинтересирав за мрачниот свет на овие трагачи на податоци, мулти-милјардерска индустрија на компании кои собираат, пакуваат и продаваат детални профили на поединци базирани на нивното однесување на интернет и надвор од него. Решив дап пишувам за тоа во Вајрд Магазин. Она што открив ме шокира, и ги засили моите стравови за системот воден од профит дизајниран да логира однесувања секогаш кога контактираме со поврзаниот свет. Веќе знаев за моите дневни податоци собирани од служби како Гугл мепс, Серч, Фејсбук или не-контактни трансакции со кредитни картички. Кога ќе се комбинираат со јавните информации како имотни листови, даноци или гласачки податоци заедно со шопинг навиките, здравстените информации и живеалиштето, овие безопасни податоци откриваат многу, на пример, дали сте оптимист,политичен, амбициозен или сакате ризици. Иако ме слушате сега и седите, вашите смартфони ја откриваат вашата локација, дури и вашето држење. Вашиот живот е претворен во пакет со информации кои се продаваат. На крај, вие сте производот. Навидум сите сме заштитени со законот за заштита на податоци. Во Британија законот вели дека податоцитe не смеат да прикажуваат информации како вашето име или матичниот број. Како личен податок се смета се` она што може да доведе до вас без потреба од дополнителни информации. Тоа не значи дека не можат да се откријат. Тоа значи дека е потребна ваша согласност. Едноставни примери за лични податоци се број на кредитна картичка, банкарска сметка или досие во полиција. Но, открив дека анонимноста на интернет е само мит. Поединости како поштенски број, датум на раѓање или род можат да се употребат без ваша дозвола бидејќи не се сметаат за лични туку псевдонимски. Односно, тие не можат да водат до вас без потребата за дополнителни информации. Тогаш зошто им значи на многуте компании за кои никогаш не сте чуле да ви знаат датум на раѓање и поштенски број? Па, тоа е прилично важно. Пред една деценија, Латанија Свини, професор за приватност од Хравард докажа дека 78% од жителите на САД можат да се идентификуваат врз основа на само 3 факти за нив: зип кодот, датум на раѓање и родот. Во Британија каде имаме помалку жители со подолги поштенски броеви таа веројатност е многу поголема. Професор Свини го докажа ова на прилично дрзок начин кога Вилијам Велд,бивш гувернер на Кембриџ, Масачусетс во САД го поддржа објавувањето на здравствената состојба на 135.000 работници и нивните семејства вклучувајќи и неговото. Овие податоци не содржеа имња и матични броеви но, содржеа стотици чувствителни медицински информации како пропишани лекови, хоспитализации и зафати извршени врз овие вработени. За 20 долари профероср Свини ги купи податоците на гласачите за Кембриџ, Масачусетс, кои содржеа имиња, зип кодови, датум на раѓање и род на сите гласачи во областа и со крос-референца ги спореди со здравствените податоци. За неколку минути ги доби и здравствените податоци на Гувернерот Велд. Само 6-мина во Кембриџ го имаа споделено неговиот датум на раѓање. Тројца од нив беа мажи. Тој беше единствениот на тој поштенски број. Проф. Свини му ги испрати на гувернерот здравствени податици по пошта. (Смеа) Секој ден слушаме нови примери за компании кои копаат се` подлабоко по нашите животи. Во претседателските избори во САД малку познатата британска компанија Кембриџ Аналитика беше задолжена околу изборот на извесен кандидат Доналд Трамп со примена на анализа на податоци. Компанијата употреби веб- колачиња за да ги следи луѓето на интернет, со логирање на секоја посетена веб страна, секое пребарување и секое гледано видео. Креираа и квиз на Фејсбук за да копаат по идентитетите на луѓето и кој го решија преку 6 милиони луѓе. Во целост, тие успееја да соберат податоци од 220 мил. американски гласачи со просечно 5.000 делови со податоци за секој поединец. Потоа ги употребија податоците за да ги сфатат размислувањата на луѓето и потоа таргетираа реклами за нив на Фејсбук. Истражувачите ги нарекоа пропагандна машина. Не се само големите компании кои копаат по вашите животи; тоа се и малите апликацци и новите бизниси. Видов на мојот телефон дека секој пат кога ќе се логирам на Ендомондо моите информации (род и локација) се споделуваат со трети лица огласувачи. ВЕБМД, апликација за проверка на симптоми споделуваше дури почувствителни информации како симптомите, процедурите и лековите видени од корисници на апликацијата, со трети лица. Фитбит споделува информации со Јаху. Апликација за проверка на бременост даваше информации за овулациите на корисничките и нивните плодни циклуси, со луѓе или огласувачи како ИнМоби. Се` додека ми е телефонот вклучен, мојата локација е видлива не само за Гугл Мепс туку за цела низа неповрзани сервиси од Убер, до Твитер, Фотос, Снепчет Трип Адвајзор и други. Не сте безбедни ниту во сопствениот дом. Во 2015 се откри дека Самсунг снима луѓе во нивните домови при што ТВ апарати се продаваа преку систем за препознавање на глас. Го адаптираа така што се снима кога се активира гласовното препознавање. Но, застрашувачкиотт фактор останува. Дури и услугите како Фејсбук и Гугл на кои им веруваат милијарди корисници во светот, беа обвинети дека ја преминале линијата. Пред неколку недели, со маж ми се враќавме дома од работа и се договаравме каде да вечераме. Предложив ресторан кој ни беше попатно и отворивме Гугл мапс да го лоцираме. Веќе беше обележано на мапата со мало крукче. Тоа чувство дека не` набљудуваат го немам само јас. Има многу анегдотски извештаи за луѓе на кои им се покажувани реклами засновани на разговори и нешта кои ги имале во реалниот живот, и се побудува загриженост дека ФБ и Гугл прислушкуваат преку нивните лични уреди. За да соберам се` што овие компании знаат за мене се консултирав со Ејота, профилер на податоци . Ејота употребува веб колачиња за да ме означи во илјадници категории, како што е мојата работа, колку деца имам и дали веројатно ќе го купам споменарот на „Војна на ѕвездите“. (Смеа) Тие не го знаат моето име, но знаат повеќе за мене од моите соседи. Ејота исто купува информации од трети партии како на пример Експериан, агенција за рејтинг на доверба која опфаќа масивна датотека од 15 различни демографски видови и 66 типови на животен стил сите засновани на поштенски кодови на луѓе. Бидејќи Ејота ги купува овие информации, тие знаат дека поверојатно е дека се возам со такси отколку со автобус ноќе и дека веројатно никогаш не можат да ме најдат во продавница за хардвери. (Смеа) Овие информации можат да се продадат на највисокит понудувач. Понекогаш, обемните датотеки се корисни за јавното добро, на пример за здравствени истражувања или за градски и урбани планирања. Но,повеќето од информациите кои се собираат се употребуваат во комерцијални цели. Всушност, е-Маркетер предвидуваат дека реклманата индустрија на интернет, која речиси целосно се заснова на таргетирање и следење, ќе достигне ниво од 77 милијарди долари годинава. Ако мислите дека не ви е грижа ако ве демаскираат можеби ќе треба подобро да размислите. Персонализираните рекламни пребарувачи може се безопасни но со поврзување на различни аспекти од вашите животи за да се предвиди вашето однесување може да води кон несакани последици. На пример, одлуката дали вашето дете треба да оди на одреден универзитет или колку плаќате за вашиот дом или за осигурување може да се предвиди од податоците дадени на трета партија на што никогаш не сте помислиле, на пример вашите навики или болести на членови од семејството. Во 2014 Роб Андерсон, професор по Приватност и Безбедност во Кембриџ, откри дека Националниот Здравствен Сервис споделува болнички податоци кои опфаќаат детаљи за хоспитализација за секој граѓанин на Британија, со Институтот за Актуарство -тело кое испитува колкава е веројатноста кај луѓето да се разболат од хронични заболувања на одредена возраст. Се разбира,ова резултрираше во зголемени премии на здравствено осигурување. Како што се зголемува обемот на податоците кои се собираат, толку е полесно да ве идентификуваат. На пример, Фитбит ги мери нашите срцеви отчукувања и одот и ова може да се употреби за проценка на вашата висина, на пример, тежина, дури и родот. Овие се детаљи кои е тешко да се преправат или сменат. Податоците не се повеќе за вас. Тоа сте вие. Компаниите почнуваат и да предвидуваат нечие однесување-пример, дали сте доверлив возач, добар работник или добар кредитен ризик врз основа на нешта како што се социјалните активности вашето здравје или користењето на домашната енергија. Колку повеќе знаат компаниите за вас - каде живеете, колку деца имате, каква медицинска историја имате, што купувате, вашата анонимност станува неважна. Уште повеќе, губите право на слободен избор зшто компаниите решаваат за вас без да ве прашаат. Во текот на моето долго истражуавње мојата првична реакција беше шок. Веднаш му се јавив на мојот локален советник и замолив моите гласачки податоци да бидат приватни. Креирав лажна меил адреса и почнав да се регистрирам со лажна восраст и род. Ги тргнав таргетираните огласи и ги замолив Фејсбук да ми ги пратат сите информации што ги имаат за мене дури и работи кои сум ги избришала и поминав саати размислувајќи. Но,по неколку недели сфатив дека тоа беше бесцелно. Не можев да станам дигитален хермит. Не беше реално за мене да престанам да користам социјални мрежи , аликации за навигација и мојот Ајфон, се` она што е современ живот кој го сакам и ми треба. Наместо тоа сфатив дека знаењето е силно само по себе. Да се познаваат различните начини на кои моите податоци се собираат и споделуваат ме прават поодговорна за тоа каде ги оставам. Не се пријавувам за бесплатни услуги, како што е ВИП карта за на фризер или купон за попуст во блискиот супермаркет. Кога спуштам апликација ги проверувам уредувањата да видам што ми даваат. Се` што сметам за непотребо, како локација на пример, исклучувам Сепак, постои надеж. Колку повеќе сфаќаме колкав е степенот на трагите на нашите податоци, толку повеќе ќе бараме заштита и контрола на податоците. Некои критичари дури предлагаат на луѓето да им се плаќа за податоците за да им се даде повеќе контрола. Тоа значи дека ќе стане прескапо за компаниите, владите и непрофитните организации невнимателно да зачувуваат и предаваат податоци. Но, додека созрее економијата на податоци и моќта се врати од корпорацијата кон поединецот, губам многу повеќе од мојата анонимност. Се откажав од правото за слободен избор и само-определување. Се` што оставив е моето име. Ви благодарам. (Аплауз)