Γεια σας, με λένε Μακ. Δουλειά μου είναι να λέω ψέματα στα παιδιά, όμως είναι ειλικρινή ψέματα.
Hi everybody. So my name is Mac. My job is that I lie to children, but they're honest lies.
Γράφω παιδικά βιβλία και σύμφωνα με ένα απόσπασμα του Πάμπλο Πικάσσο, «Όλοι γνωρίζουμε πως η Τέχνη δεν είναι αλήθεια, αλλά ένα ψέμα που μας κάνει να κατανοούμε την αλήθεια ή έστω την αλήθεια που είναι δυνατόν να καταλάβουμε. Ο καλλιτέχνης πρέπει να ξέρει τον τρόπο να πείθει τους άλλους για την αλήθεια των ψεμάτων του».
I write children's books, and there's a quote from Pablo Picasso, "We all know that Art is not truth. Art is a lie that makes us realize truth or at least the truth that is given us to understand. The artist must know the manner whereby to convince others of the truthfulness of his lies."
Το πρωτάκουσα όταν ήμουν παιδί και μου άρεσε πολύ, όμως δεν είχα ιδέα τι σήμαινε. (Γέλια)
I first heard this when I was a kid, and I loved it, but I had no idea what it meant. (Laughter)
Έτσι σκέφτηκα, ξέρετε γι' αυτό είμαι εδώ, να σας μιλήσω απόψε σχετικά με αλήθειες και ψέματα, φαντασία και πραγματικότητα. Πώς μπορώ λοιπόν να ξεδιαλύνω αυτό το κουβάρι από φράσεις; Κι είπα, μιας κι έχω PowerPoint, ας φτιάξω ένα διάγραμμα Βεν. [Αλήθεια, Ψέματα] (Γέλια) Να το λοιπόν εκεί πέρα, μπουμ. Έχουμε αλήθειες και ψέματα κι υπάρχει ένας μικρός χώρος, στα όρια, εκεί στη μέση. Αυτή η οριακή περιοχή είναι η τέχνη. Εντάξει, διάγραμμα Βεν. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
So I thought, you know what, it's what I'm here to talk to you today about, though, truth and lies, fiction and reality. So how could I untangle this knotted bunch of sentences? And I said, I've got PowerPoint. Let's do a Venn diagram. ["Truth. Lies."] (Laughter) So there it is, right there, boom. We've got truth and lies and then there's this little space, the edge, in the middle. That liminal space, that's art. All right. Venn diagram. (Laughter) (Applause)
Στην ουσία δεν μας βοηθάει και πολύ. Αυτό που μ' έκανε να κατανοήσω την παραπάνω ρήση, τι πραγματικά είναι η τέχνη ή έστω η τέχνη της μυθοπλασίας, ήταν η εργασία μου με παιδιά. Ήμουν σύμβουλος σε θερινή κατασκήνωση. Δούλευα κατά τις θερινές διακοπές του κολεγίου μου και μ' άρεσε πολύ. Ήταν μια αθλητική θερινή κατασκήνωση για παιδιά τεσσάρων έως έξι ετών.
But that's actually not very helpful either. The thing that made me understand that quote and really kind of what art, at least the art of fiction, was, was working with kids. I used to be a summer camp counselor. I would do it on my summers off from college, and I loved it. It was a sports summer camp for four- to six-year-olds.
Ήμουν υπεύθυνος για τα τετράχρονα, πράγμα καλό, αφού τα τετράχρονα, δεν τα καταφέρνουν στον αθλητισμό, όπως κι εγώ επίσης. (Γέλια) Κάνω αθλητισμό σε επίπεδο τετράχρονου, οπότε το αποτέλεσμα ήταν ότι τα παιδιά τρίπλαραν μερικούς κώνους, ζεσταίνονταν κι ύστερα κάθονταν κάτω από το δέντρο, όπου καθόμουν ήδη εγώ - (Γέλια) - και τους έλεγα ιστορίες που επινοούσα, ιστορίες από τη ζωή μου. Τους έλεγα πως τα σαββατοκύριακα πήγαινα σπίτι και κατασκόπευα για λογαριασμό της Βασίλισσας της Αγγλίας. Σύντομα άλλα παιδιά, που δεν ανήκαν στη δική μου ομάδα, έρχονταν και μου έλεγαν: «Είσαι ο Μακ Μπαρνέτ, σωστά; Είσαι ο κατάσκοπος της Βασίλισσας της Αγγλίας». Περίμενα όλη μου τη ζωή να έρθει κάποιος ξένος να μου κάνει αυτή την ερώτηση. Στη φαντασία μου υπήρχαν λυγερές Ρωσίδες, όμως ξέρετε, τα τετράχρονα - ό,τι βρεις στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας, αυτό παίρνεις.
I was in charge of the four-year-olds, which is good, because four-year-olds can't play sports, and neither can I. (Laughter) I play sports at a four-year-old level, so what would happen is the kids would dribble around some cones, and then got hot, and then they would go sit underneath the tree where I was already sitting — (Laughter) — and I would just make up stories and tell them to them and I would tell them stories about my life. I would tell them about how, on the weekends, I would go home and I would spy for the Queen of England. And soon, other kids who weren't even in my group of kids, they would come up to me, and they would say, "You're Mac Barnett, right? You're the guy who spies for the Queen of England." And I had been waiting my whole life for strangers to come up and ask me that question. In my fantasy, they were svelte Russian women, but, you know, four-year-olds — you take what you can get in Berkeley, California.
Συνειδητοποίησα πως οι ιστορίες που έλεγα ήταν αληθινές, με την έννοια της οικειότητας, και πραγματικά συναρπαστικές. Κορυφαίο για μένα - ποτέ δεν θα το ξεχάσω - ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ράιλυ. Ήταν μικροσκοπική κι έπαιρνε έξω καθημερινά το μεσημεριανό της και πετούσε το φρούτο της. Έπαιρνε το φρούτο, η μαμά της έδινε ένα πεπόνι τη μέρα, κι εκείνη το πετούσε στον κισσό κι έτρωγε φρουτένια σνακ και κυπελλάκια πουτίγκας και της έλεγα: «Ράιλυ μην το κάνεις αυτό, πρέπει να τρως το φρούτο σου». Εκείνη ρωτούσε το γιατί κι εγώ της έλεγα πως αν πετάει το φρούτο της σύντομα ο κισσός θα γεμίσει με πεπόνια, πράγμα που εξηγεί γιατί κατέληξα να λέω ιστορίες στα παιδιά κι όχι να τους κάνω το διατροφολόγο. Η Ράιλυ έλεγε πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Έτσι την τελευταία μέρα της κατασκήνωσης σηκώθηκα νωρίς και πήρα ένα μεγάλο στρογγυλό πεπόνι από το μανάβικο και το έκρυψα στον κισσό. Μετά, την ώρα του γεύματος είπα: «Ράιλυ, δεν πας να δεις τι έχεις κάνει;» Και - (Γέλια) - βάδισε απρόθυμα προς τον κισσό κι ύστερα τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα κι έδειξε το πεπόνι που ήταν μεγαλύτερο απ' το κεφάλι της και τα παιδιά έτρεξαν κι άρχισαν να γυρνάνε γύρω της κι ένα παιδί είπε: «Έι, γιατί το πεπόνι έχει αυτοκόλλητο σήμα;» (Γέλια) Εγώ είπα: «Γι' αυτό σας λέω να μην πετάτε τα αυτοκόλλητά σας στον κισσό. Να τα ρίχνετε στον κάδο. Καταστρέφετε τη φύση όταν το κάνετε αυτό». Η Ράιλυ κουβαλούσε το πεπόνι μαζί της όλη μέρα κι ήταν ιδιαίτερα περήφανη.
And I realized that the stories that I was telling were real in this way that was familiar to me and really exciting. I think the pinnacle of this for me — I'll never forget this — there was this little girl named Riley. She was tiny, and she used to always take out her lunch every day and she would throw out her fruit. She would just take her fruit, her mom packed her a melon every day, and she would just throw it in the ivy and then she would eat fruit snacks and pudding cups, and I was like, "Riley, you can't do that, you have to eat the fruit." And she was like, "Why?" And I was like, "Well, when you throw the fruit in the ivy, pretty soon, it's going to be overgrown with melons," which is why I think I ended up telling stories to children and not being a nutritionist for children. And so Riley was like, "That will never happen. That's not going to happen." And so, on the last day of camp, I got up early and I got a big cantaloupe from the grocery store and I hid it in the ivy, and then at lunchtime, I was like, "Riley, why don't you go over there and see what you've done." And — (Laughter) — she went trudging through the ivy, and then her eyes just got so wide, and she pointed out this melon that was bigger than her head, and then all the kids ran over there and rushed around her, and one of the kids was like, "Hey, why is there a sticker on this?" (Laughter) And I was like, "That is also why I say do not throw your stickers in the ivy. Put them in the trash can. It ruins nature when you do this." And Riley carried that melon around with her all day, and she was so proud.
Ήξερε πως ένα πεπόνι δεν μεγαλώνει σε μια βδομάδα, όμως επίσης ήξερε πως αυτό μπορεί να συμβεί κάπου σ' έναν παράξενο τόπο που τα παιδιά δεν μπορούν να τον επισκεφτούν. Μπορεί να είναι οπουδήποτε. Η τέχνη μπορεί να μας πάει εκεί. Το παιδί είχε βρεθεί κάπου εκεί στη μέση, στην περιοχή που ονομάζουμε τέχνη ή μυθοπλασία. Εγώ θα το έλεγα χώρο του θαυμαστού. Αυτό που ο Κόλριτζ ονόμασε συναινετική άρση της δυσπιστίας ή ποιητική πίστη, μιλώντας για τη στιγμή που μια ιστορία όσο παράξενη κι αν είναι, έχει ομοιότητες με την πραγματικότητα, που σε κάνουν να μπορείς να την πιστέψεις Όχι μόνο τα παιδιά μπορούν να πάνε εκεί, αλλά κι οι μεγάλοι πάμε εκεί διαβάζοντας. Γι' αυτό σε δύο μέρες ο κόσμος θα κατεβαίνει να περπατήσει στο Δουβλίνο τη Μέρα του Μπλουμ και να δει όσα συμβαίνουν στον Οδυσσέα του Τζόις, παρότι τίποτε απ' αυτά δε συνέβη πραγματικά. Ο κόσμος πάει στο Λονδίνο να επισκεφτεί την Οδό Μπέηκερ, να δει το σπίτι του Σέρλοκ Χολμς ακόμα κι αν ο αριθμός 221Β έχει απλά ζωγραφιστεί σ' ένα κτίριο που ποτέ δεν είχε τούτη τη διεύθυνση. Ξέρουμε πως αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι αληθινοί, όμως έχουμε αληθινά αισθήματα γι' αυτούς, και μπορούμε να το κάνουμε. Γνωρίζουμε πως οι χαρακτήρες δεν είναι αληθινοί, κι όμως τους θεωρούμε σαν τέτοιους.
And Riley knew she didn't grow a melon in seven days, but she also knew that she did, and it's a weird place, but it's not just a place that kids can get to. It's anything. Art can get us to that place. She was right in that place in the middle, that place which you could call art or fiction. I'm going to call it wonder. It's what Coleridge called the willing suspension of disbelief or poetic faith, for those moments where a story, no matter how strange, has some semblance of the truth, and then you're able to believe it. It's not just kids who can get there. Adults can too, and we get there when we read. It's why in two days, people will be descending on Dublin to take the walking tour of Bloomsday and see everything that happened in "Ulysses," even though none of that happened. Or people go to London and they visit Baker Street to see Sherlock Holmes' apartment, even though 221B is just a number that was painted on a building that never actually had that address. We know these characters aren't real, but we have real feelings about them, and we're able to do that. We know these characters aren't real, and yet we also know that they are.
Τα παιδιά μπορούν να βρεθούν σ' αυτόν τον χώρο ευκολότερα απ' τους μεγάλους, γι' αυτό μ' αρέσει να γράφω για τα παιδιά. Θεωρώ τα παιδιά το καλύτερο κοινό για τη σοβαρή μυθοπλασία. Όταν ήμουν παιδί, είχα παθιαστεί με ιστορίες για κρυφές πύλες, όπως εκείνη της Νάρνια, όπου άνοιγες μια ντουλάπα και βρισκόσουν σ' έναν μαγικό κόσμο. Είχα πειστεί πως οι κρυφές πύλες υπήρχαν στ' αλήθεια και τις έψαχνα, πάσχιζα να τις διαβώ. Ήθελα να μπω και να ζήσω στον φανταστικό κόσμο, δηλαδή - άνοιγα συνέχεια τις ξένες ντουλάπες. (Γέλια) Έμπαινα στη ντουλάπα του φίλου της μαμάς μου μα δεν υπήρχε κανένας μυστικός μαγικός κόσμος, μόνο κάποια αλλόκοτα πράγματα που η μαμά έπρεπε να τα μάθει. (Γέλια) Ήμουν χαρούμενος που της τα μαρτύρησα.
Kids can get there a lot more easily than adults can, and that's why I love writing for kids. I think kids are the best audience for serious literary fiction. When I was a kid, I was obsessed with secret door novels, things like "Narnia," where you would open a wardrobe and go through to a magical land. And I was convinced that secret doors really did exist and I would look for them and try to go through them. I wanted to live and cross over into that fictional world, which is — I would always just open people's closet doors. (Laughter) I would just go through my mom's boyfriend's closet, and there was not a secret magical land there. There was some other weird stuff that I think my mom should know about. (Laughter) And I was happy to tell her all about it.
Μετά το κολέγιο, η πρώτη μου δουλειά ήταν πίσω από μια τέτοια κρυφή πύλη. Βλέπουμε το μέρος που λεγόταν Βαλένσια 826. Βρισκόταν στο 826 της οδού Βαλένσια, στην περιοχή Μίσιον του Σαν Φρανσίσκο. Όταν δούλευα εκεί, υπήρχε ένας εκδοτικός οίκος που είχε εκεί τα γραφεία του, ο οίκος ΜακΣουήνυς, ένα μη κερδοσκοπικό κέντρο συγγραφής, το 826 Βαλένσια, όμως η πρόσοψη του μαγαζιού ήταν πολύ περίεργη. Ήταν βλέπετε σε εμπορική ζώνη και στο Σαν Φρανσίσκο δε θα μας έδιναν άδεια, έτσι ο ιδρυτής, ένας συγγραφέας ονόματι Ντέηβ Έγκερς, για να συμβαδίσει με τον κώδικα είπε: «Ωραία, θ' ανοίξω ένα κατάστημα τροφοδοσίας πειρατών». Αυτό ακριβώς έκανε. (Γέλια) Είναι όμορφο, όλο ξύλινο. Έχει συρτάρια γεμάτα εσπεριδοειδή, για να μην πάθεις σκορβούτο. Έχει καλύπτρες ματιού σε πολλά χρώματα, γιατί μόλις πιάσει η άνοιξη, οι πειρατές αγριεύουν. Ξέρετε, το μαύρο είναι βαρετό. Παστέλ. Έχει και ψεύτικα μάτια σε πολλά χρώματα, γυάλινα μάτια, αναλόγως τι ζητάς για την περίπτωσή σου. Παραδόξως ερχόταν στο μαγαζί κόσμος και ψώνιζε. Έφτασαν έτσι να πληρώνουν το νοίκι του κέντρου διδασκαλίας που ήταν από πίσω, όμως για μένα σημαντικότερο ήταν ότι πιστεύω πως η ποιότητα της δουλειάς σου, να καθοδηγείς παιδιά στο γράψιμο, βαδίζοντας μέσα στον αλλόκοτο, οριακό, φανταστικό αυτό χώρο, όπως όταν γράφεις, τελικά θα επηρεάσει αυτό που κάνεις. Είναι μια κρυφή πύλη που μπορείς να τη διαβείς. Έτσι ανέλαβα το 826 στο Λος Άντζελες.
After college, my first job was working behind one of these secret doors. This is a place called 826 Valencia. It's at 826 Valencia Street in the Mission in San Francisco, and when I worked there, there was a publishing company headquartered there called McSweeney's, a nonprofit writing center called 826 Valencia, but then the front of it was a strange shop. You see, this place was zoned retail, and in San Francisco, they were not going to give us a variance, and so the writer who founded it, a writer named Dave Eggers, to come into compliance with code, he said, "Fine, I'm just going to build a pirate supply store." And that's what he did. (Laughter) And it's beautiful. It's all wood. There's drawers you can pull out and get citrus so you don't get scurvy. They have eyepatches in lots of colors, because when it's springtime, pirates want to go wild. You don't know. Black is boring. Pastel. Or eyes, also in lots of colors, just glass eyes, depending on how you want to deal with that situation. And the store, strangely, people came to them and bought things, and they ended up paying the rent for our tutoring center, which was behind it, but to me, more important was the fact that I think the quality of work you do, kids would come and get instruction in writing, and when you have to walk this weird, liminal, fictional space like this to go do your writing, it's going to affect the kind of work that you make. It's a secret door that you can walk through. So I ran the 826 in Los Angeles,
κι ήταν δουλειά μου να στήσω το εκεί κατάστημα. Έτσι φτιάξαμε το Μαγαζί για Χρονοταξιδιώτες στο Έκο Παρκ. Σύνθημά μας: «Όποτε κι αν είστε, εμείς είμαστε ήδη τότε». (Γέλια) Βρίσκεται στη Λεωφόρο Σάνσετ στο Λ.Α. Το προσωπικό είναι έτοιμο να σας εξυπηρετήσει. Προέρχονται από όλες τις εποχές, ακόμα κι από τη δεκαετία του '80, ο τύπος στο βάθος, από το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Αυτοί είναι οι Υπάλληλοι του Μήνα, μεταξύ αυτών ο Τζέγκις Χαν κι ο Τσαρλς Ντίκενς. Κάποιοι σπουδαίοι έχουν περάσει απ' τις τάξεις μας. Αυτό είναι το φαρμακευτικό μας τμήμα. Έχουμε κάποια πατενταρισμένα φάρμακα, Κανοπικά Αγγεία για τα σπλάχνα σας, κομμουνιστικό σαπούνι που γράφει, «Αυτό είναι το σαπούνι σας για όλη τη χρονιά». (Γέλια) Η μηχανή για τις γρανίτες χάλασε τη βραδιά των εγκαινίων και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ο αρχιτέκτονας σκεπάστηκε από κόκκινο σιρόπι. έμοιαζε σαν να είχε μόλις δολοφονήσει κάποιον, κάτι που δεν ήταν εντελώς απίστευτο για τον συγκεκριμένο αρχιτέκτονα, τα είχαμε χαμένα. Θα ήταν το κλου του μαγαζιού, έτσι του βάλαμε μια ταμπέλα που έγραφε: «Εκτός λειτουργίας, ελάτε χθες». (Γέλια) Τελικά αυτό το αστείο βγήκε καλύτερο απ' τις γρανίτες οπότε το αφήσαμε εκεί μόνιμα. Μπουκιές από Μαμούθ. Αυτά ζυγίζουν πάνω από τρία κιλά το καθένα. Απωθητικό Βαρβάρων, με άρωμα σαλάτας και ποτ πουρί - αυτά που σιχαίνονται οι βάρβαροι. Νεκρές γλώσες. (Γέλια) Βδέλλες, οι μικροί γιατροί της φύσης. Οσμητικό Βίκινγκ, που βγαίνει σε πολλά υπέροχα αρώματα: νύχια ποδιών, ιδρώτας και σάπια λαχανικά, τέφρα νεκρικής πυράς. Γιατί πιστεύουμε πως το αποσμητικό Axe (πέλεκυς) είναι κάτι που ταιριάζει μόνο σε πεδία μαχών, όχι στις μασχάλες σας. (Γέλια) Αυτά είναι τα τσιπάκια συναισθήματος για ρομπότ, ώστε τα ρομπότ να νιώθουν αγάπη ή φόβο. Το πιο ευπώλητο είναι η Χαιρεκακία, πράγμα που δεν περιμέναμε. (Γέλια) Ούτε που το είχαμε σκεφτεί πως θα γινόταν. Όμως από πίσω υπάρχει το μη κερδοσκοπικό, τα παιδιά περνούν μια πόρτα που γράφει «Μόνο Προσωπικό» και καταλήγουν σ' αυτό τον χώρο όπου κάνουν τα μαθήματά τους και γράφουν ιστορίες, γυρίζουν ταινίες, κάνουν πάρτι έκδοσης βιβλίων όπου τα παιδιά διαβάζουν. Έχουμε μια τριμηνιαία έκδοση που γράφεται από τα παιδιά καθημερινά μετά το σχολείο, και κάνουμε τα πάρτι έκδοσης όπου τρώνε γλυκό, διαβάζουν στους γονείς τους και πίνουν γάλα σε ποτήρια σαμπάνιας. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, γιατί έχει τον αλλόκοτο χώρο από μπροστά. Το αστείο δεν είναι αστείο. Στη φαντασία δεν φαίνονται οι ραφές κι αυτό μου αρέσει πολύ. Αυτό το μικρό κομμάτι φαντασίας έχει αποικίσει τον πραγματικό κόσμο.
and it was my job to build the store down there. So we have The Echo Park Time Travel Mart. That's our motto: "Whenever you are, we're already then." (Laughter) And it's on Sunset Boulevard in Los Angeles. Our friendly staff is ready to help you. They're from all eras, including just the 1980s, that guy on the end, he's from the very recent past. There's our Employees of the Month, including Genghis Khan, Charles Dickens. Some great people have come up through our ranks. This is our kind of pharmacy section. We have some patent medicines, Canopic jars for your organs, communist soap that says, "This is your soap for the year." (Laughter) Our slushy machine broke on the opening night and we didn't know what to do. Our architect was covered in red syrup. It looked like he had just murdered somebody, which it was not out of the question for this particular architect, and we didn't know what to do. It was going to be the highlight of our store. So we just put that sign on it that said, "Out of order. Come back yesterday." (Laughter) And that ended up being a better joke than slushies, so we just left it there forever. Mammoth Chunks. These things weigh, like, seven pounds each. Barbarian repellent. It's full of salad and potpourri — things that barbarians hate. Dead languages. (Laughter) Leeches, nature's tiny doctors. And Viking Odorant, which comes in lots of great scents: toenails, sweat and rotten vegetables, pyre ash. Because we believe that Axe Body Spray is something that you should only find on the battlefield, not under your arms. (Laughter) And these are robot emotion chips, so robots can feel love or fear. Our biggest seller is Schadenfreude, which we did not expect. (Laughter) We did not think that was going to happen. But there's a nonprofit behind it, and kids go through a door that says "Employees Only" and they end up in this space where they do homework and write stories and make films and this is a book release party where kids will read. There's a quarterly that's published with just writing that's done by the kids who come every day after school, and we have release parties and they eat cake and read for their parents and drink milk out of champagne glasses. And it's a very special space, because it's this weird space in the front. The joke isn't a joke. You can't find the seams on the fiction, and I love that. It's this little bit of fiction that's colonized the real world.
Το βλέπω σαν ένα βιβλίο σε τρεις διαστάσεις. Υπάρχει ο όρος «μεταμυθοπλασία» αναφέρεται σε ιστορίες σχετικές με άλλες ιστορίες και τούτον τον καιρό είναι στα πάνω τους. Προηγουμένως ήταν στα πάνω τους τη δεκαετία του '60 με συγγραφείς όπως ο Τζων Μπαρ κι ο Ουίλιαμ Γκάντις, όμως πάντα βρίσκονταν γύρω μας. Είναι τόσο παλιές όσο κι η ίδια η μυθοπλασία. Μια τεχνική της μεταμυθοπλασίας είναι το γκρέμισμα του τέταρτου τοίχου, σωστά; Όταν ο ηθοποιός στρέφεται στο κοινό και λέει: «Εγώ είμαι ηθοποιός, κι όλα αυτά είναι απλώς σκηνικά». Ακόμα και σ' αυτήν την υποτιθέμενη στιγμή ειλικρίνειας, θα έλεγα πως αξιοποιεί το ψέμα, όμως στοχεύει στην ανάδειξη της πλαστότητας της μυθοπλασίας. Εγώ μάλλον προτιμώ το αντίθετο. Αν πρόκειται να γκρεμίσω τον τέταρτο τοίχο, θέλω η μυθοπλασία να δραπετεύει και να βγαίνει στον πραγματικό κόσμο. Θέλω το βιβλίο να είναι μια κρυφή πύλη που ανοίγει
I see it as kind of a book in three dimensions. There's a term called metafiction, and that's just stories about stories, and meta's having a moment now. Its last big moment was probably in the 1960s with novelists like John Barth and William Gaddis, but it's been around. It's almost as old as storytelling itself. And one metafictive technique is breaking the fourth wall. Right? It's when an actor will turn to the audience and say, "I am an actor, these are just rafters." And even that supposedly honest moment, I would argue, is in service of the lie, but it's supposed to foreground the artificiality of the fiction. For me, I kind of prefer the opposite. If I'm going to break down the fourth wall, I want fiction to escape and come into the real world. I want a book to be a secret door that opens
κι αφήνει τις ιστορίες να βγουν στην πραγματικοτητα. Αυτό προσπαθώ να κάνω στα βιβλία μου. Ακούστε ένα παράδειγμα. Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο. Έχει τίτλο «Ο Μπίλλυ Τουίτερς και η Γαλάζια Φάλαινα». Ένα παιδί παίρνει για κατοικίδιο μια γαλάζια φάλαινα όμως είναι τιμωρία και καταστρέφει τη ζωή του. Του παραδίδεται νυχτιάτικα από την εταιρεία Υπερτροφική Α.Ε. (Γέλια) Πρέπει να την πάρει μαζί του στο σχολείο. Ζει στο Σαν Φρανσίσκο - πολύ σκληρή πόλη για να 'χεις μια γαλάζια φάλαινα. Πολλοί λόφοι, η αξία γης στα ύψη. Αυτή η αγορά είναι τρελή σας λέω. Όμως κάτω απ' το εξώφυλλο υπάρχει μια θήκη, αυτό είναι το οπισθόφυλλο του βιβλίου, όπου βρίσκεται μια διαφήμιση που προσφέρει ελεύθερη δοκιμή 30 ημερών για μια γαλάζια φάλαινα. Στέλνεις ένα φάκελο με διεύθυνση και γραμματόσημο και σου στέλνουμε μια φάλαινα.
and lets the stories out into reality. And so I try to do this in my books. And here's just one example. This is the first book that I ever made. It's called "Billy Twitters and his Blue Whale Problem." And it's about a kid who gets a blue whale as a pet but it's a punishment and it ruins his life. So it's delivered overnight by FedUp. (Laughter) And he has to take it to school with him. He lives in San Francisco — very tough city to own a blue whale in. A lot of hills, real estate is at a premium. This market's crazy, everybody. But underneath the jacket is this case, and that's the cover underneath the book, the jacket, and there's an ad that offers a free 30-day risk-free trial for a blue whale. And you can just send in a self-addressed stamped envelope and we'll send you a whale.
Τα παιδιά πράγματι μας γράφουν. Ορίστε ένα γράμμα. Λέει: «Αγαπητοί άνθρωποι, στοίχημα 10 δολάρια πως δεν θα μου στείλετε μια γαλάζια φάλαινα. Έλιοτ Γκάννον (έξι ετών).»
And kids do write in. So here's a letter. It says, "Dear people, I bet you 10 bucks you won't send me a blue whale. Eliot Gannon (age 6)."
(Γέλια) (Χειροκρότημα) Ο Έλιοτ και τ' άλλα παιδιά που στέλνουν γράμμα, παίρνουν για απάντηση μια επιστολή από ένα νορβηγικό δικηγορικό γραφείο - (Γέλια) - που λέει ότι εξαιτίας μιας αλλαγής στους νόμους του τελωνείου, η φάλαινά τους κρατείται στο Σόνιεφιορδ, ένα αξιαγάπητο φιόρδ, και μετά τους λέει για το Σονιεφιόρδ και τη νορβηγική κουζίνα, ξεστρατίζει για λίγο. (Γέλια) Όμως τελειώνει λέγοντας πως η φάλαινά σου θα ήθελε να μαθαίνει νέα σου. Δίνουμε ένα τηλέφωνο, όπου μπορείς να πάρεις και να της αφήσεις μήνυμα. Όταν το κάνεις αυτό, λαμβάνεις ένα μήνυμα με ήχους φάλαινας κι ένα μπιπ, που μοιάζει πραγματικά με ήχο φάλαινας. Ακόμη, τα παιδιά παίρνουν μια φωτογραφία της φάλαινάς τους. Αυτός είναι ο Ράνταλφ και ανήκει σε ένα παιδί, το Νίκο, ένα απ' τα πρώτα παιδιά που ενδιαφέρθηκαν. Θα σας παίξω κάποια μηνύματα του Νίκο.
(Laughter) (Applause) So what Eliot and the other kids who send these in get back is a letter in very small print from a Norwegian law firm — (Laughter) — that says that due to a change in customs laws, their whale has been held up in Sognefjord, which is a very lovely fjord, and then it just kind of talks about Sognefjord and Norwegian food for a little while. It digresses. (Laughter) But it finishes off by saying that your whale would love to hear from you. He's got a phone number, and you can call and leave him a message. And when you call and leave him a message, you just, on the outgoing message, it's just whale sounds and then a beep, which actually sounds a lot like a whale sound. And they get a picture of their whale too. So this is Randolph, and Randolph belongs to a kid named Nico who was one of the first kids to ever call in, and I'll play you some of Nico's message.
Αυτό ήταν το πρώτο που έλαβα απ' τον Νίκο. (Ηχητικό): Γεια σου, είμαι ο Νίκο. Είμαι ο ιδιοκτήτης σου, γεια σου Ράνταλφ. Είναι η πρώτη φορά που σου μιλάω
This is the first message I ever got from Nico. (Audio) Nico: Hello, this is Nico. I am your owner, Randolph. Hello. So this is the first time I can ever talk to you,
κι ίσως τα ξαναπούμε κάποια άλλη μέρα. Γεια. Μακ Μπαρνέτ: Ο Νίκο ξαναπήρε μια ώρα αργότερα. (Γέλια)
and I might talk to you soon another day. Bye. Mac Barnett: So Nico called back, like, an hour later. (Laughter)
Ακούστε ακόμη ένα μήνυμα του Νίκο. (Ηχητικό): Γεια σου Ράνταλφ, είμαι ο Νίκο. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε, αλλά σου μίλησα το Σάββατο ή την Κυριακή, ναι, Σάββατο ή Κυριακή. Σε ξαναπαίρνω λοιπόν, να σου πω ένα γεια κι αναρωτιέμαι τι κάνεις τώρα και μάλλον θα σε ξαναπάρω αύριο ή σήμερα,
And here's another one of Nico's messages. (Audio) Nico: Hello, Randolph, this is Nico. I haven't talked to you for a long time, but I talked to you on Saturday or Sunday, yeah, Saturday or Sunday, so now I'm calling you again to say hello and I wonder what you're doing right now, and I'm going to probably call you again tomorrow or today,
οπότε θα τα ξαναπούμε. Γεια. ΜΜ: Έτσι κι έκανε, ξαναπήρε την ίδια μέρα. Άφησε στο Ράνταλφ πάνω από 25 μηνύματα μέσα σε τέσσερα χρόνια. Είπε τα πάντα για τον εαυτό του, για την αγαπημένη του γιαγιά και για τη γιαγιά που αγαπάει κάπως λιγότερο - (Γέλια) - για τα σταυρόλεξα που λύνει, κι εδώ - θα σας παίξω άλλο ένα μήνυμά του,
so I'll talk to you later. Bye. MB: So he did, he called back that day again. He's left over 25 messages for Randolph over four years. You find out all about him and the grandma that he loves and the grandma that he likes a little bit less — (Laughter) — and the crossword puzzles that he does, and this is — I'll play you one more message from Nico.
ένα χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Νίκο. [Μπιπ] (Ηχητικό) Νίκο: Γεια σου Ράνταλφ, συγγνώμη που δεν σου μίλησα για αρκετό καιρό αλλά ήμουν πολύ απασχολημένος γιατί άρχισα το σχολείο, όπως πιθανότατα δεν γνωρίζεις, μιας κι είσαι φάλαινα, δεν γνωρίζεις, σε παίρνω απλώς για να σου ευχηθώ χρόνια πολλά. Λοιπόν, καλά Χριστούγενα, γεια σου Ράνταλφ, γεια χαρά. ΜΜ: Έχω νέα απ' τον Νίκο, δεν είχε τηλεφωνήσει για 18 μήνες κι άφησε μήνυμα πριν δύο μέρες. Η φωνή του έχει αλλάξει εντελώς, όμως βάζει τη νταντά του στο τηλέφωνο,
This is the Christmas message from Nico. [Beep] (Audio) Nico: Hello, Randolph, sorry I haven't talked to you in a long time. It's just that I've been so busy because school started, as you might not know, probably, since you're a whale, you don't know, and I'm calling you to just say, to wish you a merry Christmas. So have a nice Christmas, and bye-bye, Randolph. Goodbye. MB: I actually got Nico, I hadn't heard from in 18 months, and he just left a message two days ago. His voice is completely different, but he put his babysitter on the phone,
η οποία είναι κι αυτή πολύ καλή με τον Ράνταλφ. Όμως ο Νίκο είναι ο καλύτερος αναγνώστης που θα μπορούσα να ευχηθώ. Θα ήθελα ο καθένας στον οποίο απευθύνομαι να στέκεται έτσι συναισθηματικά απέναντι σ' αυτά που δημιουργώ. Νιώθω τυχερός. Παιδιά σαν τον Νίκο είναι οι καλύτεροι αναγνώστες
and she was very nice to Randolph as well. But Nico's the best reader I could hope for. I would want anyone I was writing for to be in that place emotionally with the things that I create. I feel lucky. Kids like Nico are the best readers,
και τους αξίζουν οι καλύτερες ιστορίες που μπορούμε να τους δώσουμε
and they deserve the best stories we can give them.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
Thank you very much. (Applause)