Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί μοιάζει να αυξάνεται ο εξτρεμισμός σε χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία κατά την τελευταία δεκαετία; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς μπορεί να ανατραπεί μια τέτοια κατάσταση; Σκεφτήκατε ποτέ βλέποντας τις αραβικές εξεγέρσεις "Πώς θα μπορούσαμε να το είχαμε προβλέψει"; ή "πώς θα είμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι για αυτό"; Η προσωπική μου ιστορία, το προσωπικό μου ταξίδι, που με φέρνει εδώ σήμερα στο βήμα του TED αποτελεί ένα παράδειγμα του τι ακριβώς συμβαίνει στις χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία κατά τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον, αν όχι παραπάνω. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μέρος αυτής της ιστορίας, αλλά και ορισμένες από τις ιδέες μου σχετικά με την αλλαγή και το ρόλο των κοινωνικών κινημάτων στη δημιουργία αλλαγών στις χώρες με μουσουλμανική πλειοφηφία.
Have you ever wondered why extremism seems to have been on the rise in Muslim-majority countries over the course of the last decade? Have you ever wondered how such a situation can be turned around? Have you ever looked at the Arab uprisings and thought, "How could we have predicted that?" or "How could we have better prepared for that?" Well my personal story, my personal journey, what brings me to the TED stage here today, is a demonstration of exactly what's been happening in Muslim-majority countries over the course of the last decades, at least, and beyond. I want to share some of that story with you, but also some of my ideas around change and the role of social movements in creating change in Muslim-majority societies.
Ας ξεκινήσω όμως κάνοντας μια πολύ σύντομη ιστορική αναδρομή, εάν μου επιτρέπετε. Στις μεσαιωνικές κοινωνίες, ίσχυαν καθορισμένοι όρκοι αφοσίωσης. Η ταυτότητα οριζόταν πρωταρχικά από τη θρησκεία. Μπήκαμε όμως σε μια νέα εποχή το 19ο αιώνα με την άνοδο του Ευρωπαϊκού έθνους κράτους όπου οι ταυτότητες και οι όρκοι αφοσίωσης ορίζονταν από την εθνικότητα. Έτσι η ταυτότητα οριζόταν πρωταρχικά από την εθνικότητα, μέσα από το έθνος κράτος. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, προχωρήσαμε. Εγώ την αποκαλώ εποχή της υπηκοότητας, όπου άνθρωποι από πολυφυλετικά, πολυεθνικά περιβάλλοντα, είναι όλοι ίσοι ως πολίτες στα πλαίσια ενός κράτους. Μπορεί να είσαι Ιταλοαμερικανός, Ιρλανδοαμερικανός, Βρετανοπακιστανός.
So let me begin by first of all giving a very, very brief history of time, if I may indulge. In medieval societies there were defined allegiances. An identity was defined primarily by religion. And then we moved on into an era in the 19th century with the rise of a European nation-state where identities and allegiances were defined by ethnicity. So identity was primarily defined by ethnicity, and the nation-state reflected that. In the age of globalization, we moved on. I call it the era of citizenship -- where people could be from multi-racial, multi-ethnic backgrounds, but all be equal as citizens in a state. You could be American-Italian; you could be American-Irish; you could be British-Pakistani.
Τώρα όμως πιστεύω ότι κινούμαστε προς μια νέα εποχή, την εποχή που πρόσφατα αποκάλεσαν οι New York Times "εποχή της συμπεριφοράς". Η εποχή της συμπεριφοράς ορίζεται ως μια περίοδος υπερεθνικών όρκων αφοσίωσης, όπου η ταυτότητα καθορίζεται περισσότερο από ιδέες και αφηγήσεις, που εκφράζουν ανθρώπους πέρα από τα σύνορα και αρχίζουν ολοένα και περισσότερο να επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Τώρα, όλα αυτά δεν είναι απαραίτητα καλά, γιατί πιστεύω επίσης ότι και το μίσος έχει γίνει παγκόσμιο όπως και η αγάπη. Είναι ωστόσο η γνώμη μου ότι οι άνθρωποι που πραγματικά εκμεταλλεύονται αυτή την εποχή της συμπεριφοράς, έως τώρα, έως πρόσφατα, έως τους τελευταίους έξι μήνες, οι άνθρωποι που κερδίζουν περισσότερο από την εποχή της συμπεριφοράς και τους υπερεθνικούς όρκους αφοσίωσης, με τη βοήθεια του ψηφιακού ακτιβισμού και άλλα είδη τεχνολογιών χωρίς σύνορα, αυτοί που επωφελούνται από αυτό είναι εξτρεμιστές. Και σε αυτό θα ήθελα να επιμείνω.
But I believe now that we're moving into a new age, and that age The New York Times dubbed recently as "the age of behavior." How I define the age of behavior is a period of transnational allegiances, where identity is defined more so by ideas and narratives. And these ideas and narratives that bump people across borders are increasingly beginning to affect the way in which people behave. Now this is not all necessarily good news, because it's also my belief that hatred has gone global just as much as love. But actually it's my belief that the people who've been truly capitalizing on this age of behavior, up until now, up until recent times, up until the last six months, the people who have been capitalizing most on the age of behavior and the transnational allegiances, using digital activism and other sorts of borderless technologies, those who've been benefiting from this have been extremists. And that's something which I'd like to elaborate on.
Εάν εξετάσουμε τους ισλαμιστές, εάν δούμε το φαινόμενο των ακροδεξιών φασιστών, ένα πράγμα στο οποίο ήταν καλοί ένα πράγμα στο οποίο πραγματικά διαπρέπουν είναι η επικοινωνία πέρα από σύνορα, χρησιμοποιώντας τεχνολογίες για να οργανωθούν, να διαδώσουν το μήνυμά τους και να δημιουργήσουν πραγματικά παγκόσμια φαινόμενα. Θα πρέπει να τα ξέρω αυτά, γιατί για 13 χρόνια της ζωής μου, ήμουν μπλεγμένος σε μια ακραία ισλαμιστική οργάνωση και ήμουν μάλιστα ισχυρή δύναμη στην εξάπλωση των ιδεών πέρα από τα σύνορα. Ήμουν μάρτυρας στην άνοδο του ισλαμιστικού εξτρεμισμού που διαφέρει από το Ισλάμ, την πίστη, και στον τρόπο με τον οποίο επηρέασε τους ομόθρησκούς μου σε ολόκληρο τον κόσμο.
If we look at Islamists, if we look at the phenomenon of far-right fascists, one thing they've been very good at, one thing that they've actually been exceeding in, is communicating across borders, using technologies to organize themselves, to propagate their message and to create truly global phenomena. Now I should know, because for 13 years of my life, I was involved in an extreme Islamist organization. And I was actually a potent force in spreading ideas across borders, and I witnessed the rise of Islamist extremism as distinct from Islam the faith, and the way in which it influenced my co-religionists across the world.
Και η ιστορία μου, η προσωπική μου ιστορία, είναι πραγματική μαρτυρία της εποχής της συμπεριφοράς την οποία προσπαθώ εδώ να αναλύσω. Παρεμπτιπτόντως, είμαι παιδί του Έσεξ, γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Έσεξ όποιος είναι από την Αγγλία ξέρει τη φήμη που έχουμε στο Έσεξ. Αλλά έχοντας γεννηθεί στο Έσεξ, στα δεκαέξι μου μπήκα σε μια οργάνωση. Στα 17, στρατολογούσα νέους από το Κέιμπριτζ στην οργάνωση αυτή. Στα 19, ήμουν ένας από τους ηγέτες της οργάνωσης στο ΗΒ Στα 21, υπήρξα συνιδρυτής της ίδιας οργάνωσης στο Πακιστάν. Στα 22, ίδρυα αυτή την οργάνωση στη Δανία. Στα 24, βρέθηκα έγκλειστος σε φυλακή στην Αίγυπτο, έχοντας μπει σε μαύρη λίστα σε τρεις χώρες παγκοσμίως για απόπειρα ανατροπής των κυβερνήσεών τους, να υφίσταμαι βασανιστήρια στις Αιγυπτιακές φυλακές με πέντε χρόνια φυλάκιση ως πολιτικός κρατούμενος.
And my story, my personal story, is truly evidence for the age of behavior that I'm attempting to elaborate upon here. I was, by the way -- I'm an Essex lad, born and raised in Essex in the U.K. Anyone who's from England knows the reputation we have from Essex. But having been born in Essex, at the age of 16, I joined an organization. At the age of 17, I was recruiting people from Cambridge University to this organization. At the age of 19, I was on the national leadership of this organization in the U.K. At the age of 21, I was co-founding this organization in Pakistan. At the age of 22, I was co-founding this organization in Denmark. By the age of 24, I found myself convicted in prison in Egypt, being blacklisted from three countries in the world for attempting to overthrow their governments, being subjected to torture in Egyptian jails and sentenced to five years as a prisoner of conscience.
Το ταξίδι εκείνο, κι αυτό που με έφερε από το Έσεξ σε όλα τα πλάτη του κόσμου- -μάλιστα, γελούσαμε με τους δημοκρατικούς ακτιβιστές. Νοιώθαμε ότι έρχονταν από το μακρινό παρελθόν. Νοιώθαμε ότι ήταν ξεπερασμένοι. Έμαθα πώς να χρησιμοποιώ το email από την εξτρεμιστική οργάνωση. Έμαθα πώς να επικοινωνώ αποτελεσματικά πέρα από τα σύνορα χωρίς να εντοπίζομαι. Τελικά, εντοπίστηκα φυσικά στην Αίγυπτο. Αλλά ο λόγος που έμαθα να αξιοποιώ την τεχνολογία προς όφελός μου ήταν γιατί ανήκα σε μια εξτρεμιστική οργάνωση που ήταν αναγκασμένη να σκέφτεται πέρα από τα στενά όρια του έθνους κράτους. Η εποχή της συμπεριφοράς: όταν οι ιδέες και οι αφηγήσεις ορίζουν όλο και περισσότερο τη συμπεριφορά, την ταυτότητα και τους όρκους αφοσίωσης.
Now that journey, and what took me from Essex all the way across the world -- by the way, we were laughing at democratic activists. We felt they were from the age of yesteryear. We felt that they were out of date. I learned how to use email from the extremist organization that I used. I learned how to effectively communicate across borders without being detected. Eventually I was detected, of course, in Egypt. But the way in which I learned to use technology to my advantage was because I was within an extremist organization that was forced to think beyond the confines of the nation-state. The age of behavior: where ideas and narratives were increasingly defining behavior and identity and allegiances.
Έτσι, όπως είπα, κοιτάξαμε το κατεστημένο και το γελοιοποιήσαμε. Δεν το έκαναν μόνο οι ισλαμιστές εξτρεμιστές αυτό. Ακόμα κι αν κανείς κοιτάξει το κλίμα που επικρατεί στην Ευρώπη του σήμερα, και ο ακροδεξιός φασισμός είναι σε ανοδική πορεία. Αυξάνεται επίσης και μια μορφή αντι-ισλαμικής ρητορικής με υπερεθνικές προεκτάσεις. Οι επιπτώσεις που έχει αυτό είναι ότι επηρεάζει το πολιτικό κλίμα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι ενώ στο παρελθόν μιλούσαμε για τοπικισμό, για άτομα ή ομάδες εξτρεμιστών απομονωμένες η μια από την άλλη, σήμερα όλα αλληλοσυνδέονται στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποίησης και έχουν γίνει επομένως, ή γίνονται, γενικές τάσεις. Δεδομένου ότι το Διαδίκτυο και οι τεχνολογίες δικτύωσης τις συνδέουν σε ολόκληρο τον κόσμο.
So as I said, we looked to the status quo and ridiculed it. And it's not just Islamist extremists that did this. But even if you look across the mood music in Europe of late, far-right fascism is also on the rise. A form of anti-Islam rhetoric is also on the rise and it's transnational. And the consequences that this is having is that it's affecting the political climate across Europe. What's actually happening is that what were previously localized parochialisms, individual or groupings of extremists who were isolated from one another, have become interconnected in a globalized way and have thus become, or are becoming, mainstream. Because the Internet and connection technologies are connecting them across the world.
Εάν εξετάσει κανείς την άνοδο του ακροδεξιού φασισμού στην Ευρώπη του σήμερα, θα διαπιστώσει ότι συμβαίνουν πράγματα που επηρεάζουν την εγχώρια πολιτική, ενώ το φαινόμενο είναι υπερεθνικό. Σε κάποιες χώρες, σταδιακά απαγορεύονται οι μιναρέδες. Σε άλλες, απαγορεύονται οι μαντίλες. Σε άλλες, απαγορεύονται τα κρέατα κόσερ και χαλάλ, όσο μιλάμε. Από την άλλη, βλέπουμε υπερεθνικούς ισλαμιστές εξτρεμιστές να κάνουν ίδιο στις κοινωνίες τους. Έτσι, θύλακες τοπικισμού συνδέονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αισθάνονται ότι είναι γενικές τάσεις. Αυτό δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν στο παρελθόν. Θα αισθάνονταν απομονωμένοι, μέχρις ότου ήρθαν οι τεχνολογίες αυτές που τους συνέδεσαν με τέτοιο τρόπο ώστε τώρα να νοιώθουν μέρος ενός ευρύτερου φαινομένου.
If you look at the rise of far-right fascism across Europe of late, you will see some things that are happening that are influencing domestic politics, yet the phenomenon is transnational. In certain countries, mosque minarets are being banned. In others, headscarves are being banned. In others, kosher and halal meat are being banned, as we speak. And on the flip side, we have transnational Islamist extremists doing the same thing across their own societies. And so they are pockets of parochialism that are being connected in a way that makes them feel like they are mainstream. Now that never would have been possible before. They would have felt isolated, until these sorts of technologies came around and connected them in a way that made them feel part of a larger phenomenon.
Αυτό τι σημαίνει για τους υπερμάχους της δημοκρατίας; Πιστεύω λοιπόν ότι μένουν πολύ πίσω. Κι εδώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Θυμάται άραγε κανείς σας τη σκευωρία βομβιστικής επίθεσης την ημέρα των Χριστουγέννων; Ήταν ένας άντρας που λεγόταν Ανουάρ Αλ-Αουλάκι Αμερικανός πολίτης, με καταγωγή από την Υεμένη, που κρύβεται σήμερα στην Υεμένη που επηρέασε έναν Νιγηριανό, το γιο του επικεφαλής της εθνικής τράπεζας της Νιγηρίας. Αυτός ο Νιγηριανός φοιτητής σπούδασε στο Λονδίνο, εκπαιδεύτηκε στην Υεμένη, και επιβιβάστηκε σε μια πτήση στο Άμστερνταμ για να επιτεθεί στην Αμερική. Στο μεταξύ, η Παλαιά νοοτροπία με κεφαλαίο Π, εκφραζόταν από τον πατέρα του, τον επικεφαλής της Νιγηριανής τράπεζας, που προειδοποίησε τη CIA για επικείμενη επίθεση από το γιο του, η προειδοποίηση αυτή όμως δεν εισακούστηκε. Η Παλαιά νοοτροπία με κεφαλαίο Π, όπως εκφραζόταν από το έθνος κράτος, που δεν έχει μπει πλήρως στην εποχή της συμπεριφοράς, και δεν αναγνωρίζει τη δύναμη των υπερεθνικών κοινωνικών κινημάτων, έμεινε πίσω, και ο βομβιστής της ημέρας των Χριστουγέννων σχεδόν κατάφερε να επιτεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Και πάλι το παράδειγμα της ακροδεξιάς: όπου κατά ειρωνικό τρόπο βλέπουμε ξενοφοβικούς εθνικιστές να αξιοποιούν τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης.
Where does that leave democracy aspirants? Well I believe they're getting left far behind. And I'll give you an example here at this stage. If any of you remembers the Christmas Day bomb plot: there's a man called Anwar al-Awlaki. As an American citizen, ethnically a Yemeni, in hiding currently in Yemen, who inspired a Nigerian, son of the head of Nigeria's national bank. This Nigerian student studied in London, trained in Yemen, boarded a flight in Amsterdam to attack America. In the meanwhile, the Old mentality with a capital O, was represented by his father, the head of the Nigerian bank, warning the CIA that his own son was about to attack, and this warning fell on deaf ears. The Old mentality with a capital O, as represented by the nation-state, not yet fully into the age of behavior, not recognizing the power of transnational social movements, got left behind. And the Christmas Day bomber almost succeeded in attacking the United States of America. Again with the example of the far right: that we find, ironically, xenophobic nationalists are utilizing the benefits of globalization.
Γιατί λοιπόν τα καταφέρνουν; και γιατί μένουν πίσω οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας. Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τη δύναμη των κοινωνικών κινημάτων. 'Ενα κοινωνικό κίνημα χαρακτηρίζεται, κατά τη γνώμη μου, από τέσσερα κύρια στοιχεία. Από ιδέες και αφηγήσεις, από σύμβολα και ηγέτες. Θα σας μιλήσω για ένα παράδειγμα, ένα παράδειγμα που θα γνωρίζουν όλοι εδώ, το παράδειγμα της Αλ-Κάιντα. Εάν σας ζητήσω να σκεφτείτε την ιδεολογία της Αλ-Κάιντα, θα σας έρθει αμέσως στο μυαλό. Εάν σας ζητήσω να σκεφτείτε τι λένε, τη Δύση σε πόλεμο με το Ισλάμ, την ανάγκη του Ισλάμ να αμυνθεί έναντι της Δύσης, αυτές οι αφηγήσεις θα σας έρθουν αμέσως στο μυαλό. Παρεμπιπτόντως, η διαφορά μεταξύ ιδεών και αφηγήσεων: η ιδέα είναι ο αγώνας στον οποίο πιστεύει κανείς, και η αφήγηση ο τρόπος να υποστηριχθεί αυτός ο αγώνας, η προπαγάνδα, εάν θέλετε, του αγώνα. Έτσι, οι ιδέες και οι αφηγήσεις της Αλ-Κάιντα σας έρχονται αμέσως στο μυαλό.
So why are they succeeding? And why are democracy aspirants falling behind? Well we need to understand the power of the social movements who understand this. And a social movement is comprised, in my view, it's comprised of four main characteristics. It's comprised of ideas and narratives and symbols and leaders. I'll talk you through one example, and that's the example that everyone here will be aware of, and that's the example of Al-Qaeda. If I asked you to think of the ideas of Al-Qaeda, that's something that comes to your mind immediately. If I ask you to think of their narratives -- the West being at war with Islam, the need to defend Islam against the West -- these narratives, they come to your mind immediately. Incidentally, the difference between ideas and narratives: the idea is the cause that one believes in; and the narrative is the way to sell that cause -- the propaganda, if you like, of the cause. So the ideas and the narratives of Al-Qaeda come to your mind immediately.
Εάν σας ζητήσω να σκεφτείτε τα σύμβολα και τους ηγέτες τους, θα σας έρθουν αμέσως στο μυαλό. Ένα από τους ηγέτες τους σκοτώθηκε πρόσφατα στο Πακιστάν. Έτσι τα σύμβολα και οι ηγέτες αυτοί σας έρχονται αμέσως στο μυαλό. Αυτή είναι και η δύναμη των κοινωνικών κινημάτων. Είναι υπερεθνικά και συνασπίζονται γύρω από ιδέες και αφηγήσεις, από σύμβολα και ηγέτες. Ωστόσο, εάν σας ζητήσω να συγκεντρωθείτε στο Πακιστάν, και σας ζητήσω να σκεφτείτε τα σύμβολα και τους ηγέτες υπέρ της δημοκρατίας στο Πακιστάν σήμερα, θα πιεστείτε αρκετά για να σκεφτείτε ίσως κάτι πέρα από τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, το οποίο εξ'ορισμού σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια ο συγκεκριμένος ηγέτης.
If I ask you to think of their symbols and their leaders, they come to your mind immediately. One of their leaders was killed in Pakistan recently. So these symbols and these leaders come to your mind immediately. And that's the power of social movements. They're transnational, and they bond around these ideas and narratives and these symbols and these leaders. However, if I ask your minds to focus currently on Pakistan, and I ask you to think of the symbols and the leaders for democracy in Pakistan today, you'll be hard pressed to think beyond perhaps the assassination of Benazir Bhutto. Which means, by definition, that particular leader no longer exists.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κατά την άποψή μου είναι ότι δεν υπάρχουν παγκοσμιοποιημένα κοινωνικά κινήματα βάσης καθοδηγούμενα από τη νεολαία, τα οποία να τίθενται υπέρ της δημοκρατικής κουλτούρας στις κοινωνίες με μουσουλμανική πλειοψηφία. Δεν υπάρχει ισοδύναμο της Αλ-Κάιντα, χωρίς την τρομοκρατία, για τη δημοκρατία στις κοινωνίες με μουσουλμανική πλειοψηφία. Δεν υπάρχουν ιδέες και αφηγήσεις, ηγέτες και σύμβολα υπέρ της δημοκρατικής κουλτούρας εκεί. Αυτό συνεπάγεται την επόμενη ερώτηση. Γιατί οι εξτρεμιστικές οργανώσεις, είτε πρόκεται για ακροδεξιές, είτε για Ισλαμιστικές οργανώσεις, με τον εξισλαμισμό να σημαίνει όσους προσπαθούν να επιβάλλουν μια εκδοχή του Ισλάμ στην υπόλοιπη κοινωνία, γιατί αυτές οι οργανώσεις καταφέρνουν να οργανώνονται παγκοσμίως, ενώ εκείνοι που υπερμάχονται μιας δημοκρατικής κουλτούρας μένουν πίσω; Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται σε τέσσερις λόγους. Ο πρώτος πιστεύω είναι ο εφησυχασμός. Γιατί οι υπέρμαχοι της δημοκρατικής κουλτούρας βρίσκονται στην εξουσία, ή έχουν κύκλους που ηγούνται παγκοσμιοποιημένες, ισχυρές κοινωνίες, ισχυρές χώρες. Αυτό το επίπεδο εφησυχασμού σημαίνει ότι δεν αισθάνονται την ανάγκη να υποστηρίξουν αυτή την κουλτούρα.
One of the problems we're facing is, in my view, that there are no globalized, youth-led, grassroots social movements advocating for democratic culture across Muslim-majority societies. There is no equivalent of the Al-Qaeda, without the terrorism, for democracy across Muslim-majority societies. There are no ideas and narratives and leaders and symbols advocating the democratic culture on the ground. So that begs the next question. Why is it that extremist organizations, whether of the far-right or of the Islamist extremism -- Islamism meaning those who wish to impose one version of Islam over the rest of society -- why is it that they are succeeding in organizing in a globalized way, whereas those who aspire to democratic culture are falling behind? And I believe that's for four reasons. I believe, number one, it's complacency. Because those who aspire to democratic culture are in power, or have societies that are leading globalized, powerful societies, powerful countries. And that level of complacency means they don't feel the need to advocate for that culture.
Ο δεύτερος λόγος πιστεύω είναι η πολιτική ορθότητα. Δείχνουμε μια διστακτικότητα να εστερνιστούμε την παγκοσμιότητα της δημοκρατικής κουλτούρας, γιατί αυτό το συσχετίζουμε, -συσχετίζουμε την πίστη στην καθολικότητα των αξιών μας-, με εξτρεμιστές. Ωστόσο, όταν μιλάμε για δικαιώματα του ανθρώπου, λέμε όντως ότι τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είναι οικουμενικά. Αλλά η καθεαυτού δράση για τη διάδοση αυτής της άποψης συσχετίζεται είτε με νεοσυντηρητισμό είτε με ισλαμιστικό εξτρεμισμό. Το να υποστηρίζει κανείς ανοιχτά ότι η δημοκρατική κουλτούρα είναι ό,τι καλύτερο έχουμε καταφέρει ως μορφή πολιτικής οργάνωσης προκαλεί συσχετισμούς με εξτρεμισμό.
The second, I believe, is political correctness. That we have a hesitation in espousing the universality of democratic culture because we are associating that -- we associate believing in the universality of our values -- with extremists. Yet actually, whenever we talk about human rights, we do say that human rights are universal. But actually going out to propagate that view is associated with either neoconservativism or with Islamist extremism. To go around saying that I believe democratic culture is the best that we've arrived at as a form of political organizing is associated with extremism.
Και ο τρίτος λόγος, η δημοκρατική επιλογή στις κοινωνίες με πλειοψηφία μουσουλμάνων έχει υποβιβαστεί σε μια πολιτική επιλογή. Δηλαδή, πολιτικά κόμματα σε πολλές από αυτές τις κοινωνίες ζητούν από το λαό την ψήφο του ως το δημοκρατικό κόμμα, αλλά τα υπόλοιπα κόμματα ζητούν ψήφο ως το στρατιωτικό κόμμα, το οποίο θα κυβερνά με στρατιωτική δικτατορία. Κι έχουμε κι ένα τρίτο κόμμα που λέει, "Ψηφίστε εμάς, θα φέρουμε θεοκρατία". Έτσι, η δημοκρατία έχει γίνει μια ακόμα πολιτική επιλογή μεταξύ πολλών άλλων μορφών πολιτικών επιλογών που υπάρχουν στις κοινωνίες αυτές. Αυτό σημαίνει ως αποτέλεσμα ότι, όταν εκλέγονται αυτά τα κόμματα κι αναπόφευκτα αποτυγχάνουν, ή αναπόφευκτα κάνουν πολιτικά λάθη, το βάρος πέφτει στη δημοκρατία για τα πολιτικά λάθη τους. Και τότε ο λαός θα πει, "Δοκιμάσαμε τη δημοκρατία. Δεν λειτουργεί στην πράξη. Ας επαναφέρουμε τους στρατιωτικούς".
And the third, democratic choice in Muslim-majority societies has been relegated to a political choice, meaning political parties in many of these societies ask people to vote for them as the democratic party, but then the other parties ask them to vote for them as the military party -- wanting to rule by military dictatorship. And then you have a third party saying, "Vote for us; we'll establish a theocracy." So democracy has become merely one political choice among many other forms of political choices available in those societies. And what happens as a result of this is, when those parties are elected, and inevitably they fail, or inevitably they make political mistakes, democracy takes the blame for their political mistakes. And then people say, "We've tried democracy. It doesn't really work. Let's bring the military back again."
Κι ο τέταρτος λόγος, πιστεύω, είναι αυτό που έχουμε ονομάσει ιδεολογία της αντίστασης. Αυτό που εννοώ είναι ότι, εάν η παγκόσμια υπερδύναμη σήμερα ήταν κομμουνιστική, θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τους ακτιβιστές της δημοκρατίας να χρησιμοποιούν το δημοκρατικό ακτιβισμό ως μια μορφή αντίστασης ενάντια στην αποικιοκρατία, σε σύγκριση με σήμερα που η υπερδύναμη είναι οι ΗΠΑ, που αν και κατέχουν παράνομα εδάφη, ενστερνίζονται συγχρόνως δημοκρατικά ιδανικά. Έτσι, σε γενικές γραμμές για αυτούς τους τέσσερις λόγους είναι πολύ πιο δύσκολη η εξάπλωση της δημοκρατικής κουλτούρας ως μια πολιτισμική επιλογή, και όχι μόνο ως πολιτική επιλογή.
And the fourth reason, I believe, is what I've labeled here on the slide as the ideology of resistance. What I mean by that is, if the world superpower today was a communist, it would be much easier for democracy activists to use democracy activism as a form of resistance against colonialism, than it is today with the world superpower being America, occupying certain lands and also espousing democratic ideals. So roughly these four reasons make it a lot more difficult for democratic culture to spread as a civilizational choice, not merely as a political choice.
Όσο μιλάμε για τους λόγους αυτούς, ας αναλύσουμε ορισμένες προκαταλήψεις. Πρόκειται μόνο για αδικίες; Πρόκειται μόνο για έλλειψη παιδείας; Μιλώντας στατιστικά, η πλειοψηφία όσων εντάσσονται σε εξτρεμιστικές οργανώσεις έχουν ανώτερη μόρφωση. Στατιστικά, έχουν κατά μέσο όρο ανώτερη μόρφωση από τα μέσα επίπεδα της δυτικής κοινωνίας. Κατά μαρτυρία, μπορούμε να αποδείξουμε ότι η φτώχια δεν είναι ο μόνος παράγοντας, όταν ο Μπιν Λάντεν ανήκει σε μια από τις πλουσιότερες οικογένειες στη Σαουδική Αραβία. Ο αναπληρωτής του, Αϊμαν Αλ-Ζαουάχρι, ήταν παιδίατρος, δεν του έλλειπε η μόρφωση. Η διεθνής βοήθεια και ανάπτυξη υπάρχουν εδώ και χρόνια, αλλά ο εξτρεμισμός στις κοινωνίες αυτές, σε πολλές από αυτές, αυξάνεται. Αυτό που πιστεύω ότι λείπει είναι ο γνήσιος ακτιβισμός βάσης, επί τόπου, μαζί με τη διεθνή βοήθεια, την παιδεία και την υγεία. Όχι αποκλειστικά σε σχέση με αυτά, αλλά συμπληρωματικά, να διαδίδεται ένα γνήσιο αίτημα δημοκρατίας στον εκάστοτε τόπο.
When talking about those reasons, let's break down certain preconceptions. Is it just about grievances? Is it just about a lack of education? Well statistically, the majority of those who join extremist organizations are highly educated. Statistically, they are educated, on average, above the education levels of Western society. Anecdotally, we can demonstrate that if poverty was the only factor, well Bin Laden is from one of the richest families in Saudi Arabia. His deputy, Ayman al-Zawahiri, was a pediatrician -- not an ill-educated man. International aid and development has been going on for years, but extremism in those societies, in many of those societies, has been on the rise. And what I believe is missing is genuine grassroots activism on the ground, in addition to international aid, in addition to education, in addition to health. Not exclusive to these things, but in addition to them, is propagating a genuine demand for democracy on the ground.
Εκεί πιστεύω ότι έχει κάνει λάθος ο νεοσυντηρητισμός. Ο νεοσυντηρητισμός είχε τη φιλοσοφία ότι κανείς ακολουθεί μια προσέγγιση τύπου προμήθειας για να επιβάλλει δημοκρατικές αρχές από την κορυφή προς τη βάση. Όταν ισλαμιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις, για δεκαετίες, οικοδομούν την ζήτηση για την ιδεολογία τους στη λαϊκή βάση. Οικοδομούν πολιτισμική ζήτηση για τις αξίες τους, στη λαϊκή βάση, και βλέπουμε τις κοινωνίες αυτές να μετατρέπονται αργά σε κοινωνίες που όλο και περισσότερο ζητούν μια μορφή ισλαμισμού. Τα μαζικά κινήματα στο Πακιστάν εκφράστηκαν μετά τις εξεγέρσεις των αραβικών κρατών κυρίως από οργανώσεις που ζητούσαν ένα είδος θεοκρατίας, αντί να αποτελούν εξέγερση για δημοκρατία. Γιατί από τον καιρό προ διχοτόμησης, προετοιμάζουν το έδαφος για αποδοχή της ιδελογίας τους. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα γνήσιο, υπερεθνικό, καθοδηγούμενο από τους νέους κίνημα το οποίο θα δρα για την ενεργή υπεράσπιση της δημοκρατικής κουλτούρας η οποία είναι απαραίτητα κάτι παραπάνω από εκλογές απλά. Χωρίς όμως την ελευθερία του λόγου, δεν υπάρχουν ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, δεν υπάρχει προστασία για προεκλογική εκστρατεία. Χωρίς ελευθερία στις πεποιθήσεις, δεν υπάρχει δικαίωμα συμμετοχής σε οργανώσεις.
And this is where I believe neoconservatism had it upside-down. Neoconservatism had the philosophy that you go in with a supply-led approach to impose democratic values from the top down. Whereas Islamists and far-right organizations, for decades, have been building demand for their ideology on the grassroots. They've been building civilizational demand for their values on the grassroots, and we've been seeing those societies slowly transition to societies that are increasingly asking for a form of Islamism. Mass movements in Pakistan have been represented after the Arab uprisings mainly by organizations claiming for some form of theocracy, rather than for a democratic uprising. Because since pre-partition, they've been building demand for their ideology on the ground. And what's needed is a genuine transnational youth-led movement that works to actively advocate for the democratic culture -- which is necessarily more than just elections. But without freedom of speech, you can't have free and fair elections. Without human rights, you don't have the protection granted to you to campaign. Without freedom of belief, you don't have the right to join organizations.
Έτσι αυτό που χρειάζεται είναι αυτές οι κατά τόπους οργανώσεις να προπαγανδίσουν την ίδια τη δημοκρατική κουλτούρα ώστε να δημιουργήσουν ζήτηση για την κουλτούρα αυτή. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να αποφευχθεί το πρόβλημα που μόλις ανέφερα, ότι τώρα έχουμε πολιτικά κόμματα που παρουσιάζουν τη δημοκρατία απλά ως μια πολιτική επιλογή στις κοινωνίες αυτές παράλληλα με άλλες επιλογές όπως τη στρατιωτική ηγεσία και τη θεοκρατία. Ενώ άν αρχίσουμε να οικοδομούμε αυτή τη ζήτηση σε επίπεδο πολιτισμού, και όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, σε ένα επίπεδο πέρα από την πολιτική κινήματα που δεν αποτελούν πολιτικές παρατάξεις, αλλά δημιουργούν αυτή την πολιτισμική ζήτηση για μια μια τέτοια δημοκρατική κουλτούρα. Αυτό που θα έχουμε στο τέλος είναι το ιδανικό που βλέπετε εδώ στη διαφάνεια, το ιδανικό ότι οι άνθρωποι σε μια υπάρχουσα δημοκρατία θα ψηφίζουν όχι για τη δημοκρατία. Αλλά για να φτάσουν στο στάδιο εκείνο που η δημοκρατία θα υφαίνει τον ιστό της κοινωνίας και οι πολιτικές επιλογές εντός του ιστού αυτού, δεν θα είναι σίγουρα η θεοκρατία και η στρατιωτική δικτατορία, δηλαδή θα ψηφίζει κανείς σε μια δημοκρατία, σε μια υφιστάμενη δημοκρατία και η δημοκρατία αυτή δεν θα αποτελεί απλά μια επιλογή στην κάλπη. Αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο, θα πρέπει πραγματικά να αρχίσουμε να οικοδομούμε τη ζήτηση στις κοινωνίες αυτές.
So what's needed is those organizations on the ground advocating for the democratic culture itself to create the demand on the ground for this culture. What that will do is avoid the problem I was talking about earlier, where currently we have political parties presenting democracy as merely a political choice in those societies alongside other choices such as military rule and theocracy. Whereas if we start building this demand on the ground on a civilizational level, rather than merely on a political level, a level above politics -- movements that are not political parties, but are rather creating this civilizational demand for this democratic culture. What we'll have in the end is this ideal that you see on the slide here -- the ideal that people should vote in an existing democracy, not for a democracy. But to get to that stage, where democracy builds the fabric of society and the political choices within that fabric, but are certainly not theocratic and military dictatorship -- i.e. you're voting in a democracy, in an existing democracy, and that democracy is not merely one of the choices at the ballot box. To get to that stage, we genuinely need to start building demand in those societies on the ground.
Κλείνοντας, και πώς θα συμβεί αυτό; Η Αίγυπτος αποτελεί μια καλή αφετηρία. Οι αραβικές εξεγέρσεις έδειξαν ότι αυτό έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό όμως που συνέβη στις αραβικές εξεγέρσεις και αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο ήταν ιδιαίτερη κάθαρση για μένα. Αυτό που συνέβη εκεί ήταν ένα πολιτισμός συνασπισμός που συνενώθηκε για έναν πολιτικό στόχο, ο οποίος ήταν η απομάκρυνση του ηγέτη. Τώρα θα πρέπει να κινηθούμε ένα βήμα πιο πέρα. Θα πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τις κοινωνίες αυτές στη μετάβαση από πολιτικούς συνασπισμούς, πολιτικούς συνασπισμούς σε χαλαρή βάση, σε πολιτισμικούς συνασπισμούς που θα συνεργάζονται για τα ιδανικά και τις αφηγήσεις της δημοκρατικής κουλτούρας στη χώρα. Γιατί δεν αρκεί η απομάκρυνση ενός ηγέτη, ενός κυβερνήτη ή ενός δικτάτορα. Αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι μια κοινωνία βασισμένη σε δημοκρατικές αξίες.
Now to conclude, how does that happen? Well, Egypt is a good starting point. The Arab uprisings have demonstrated that this is already beginning. But what happened in the Arab uprisings and what happened in Egypt was particularly cathartic for me. What happened there was a political coalition gathered together for a political goal, and that was to remove the leader. We need to move one step beyond that now. We need to see how we can help those societies move from political coalitions, loosely based political coalitions, to civilizational coalitions that are working for the ideals and narratives of the democratic culture on the ground. Because it's not enough to remove a leader or ruler or dictator. That doesn't guarantee that what comes next will be a society built on democratic values.
Γενικά όμως, οι τάσεις που ξεκινούν στην Αίγυπτο διαχρονικά εξαπλώνονται σε όλη την περιοχή ΜΑΒΑ, δηλαδή τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Έτσι όταν ξεκίνησε ο αραβικός σοσιαλισμός στην Αίγυπτο, εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή. Όταν στη δεκαετία του '80 και του '90 ξεκίνησε ο ισλαμισμός στην περιοχή, εξαπλώθηκε σε όλη την ΜΑΒΑ ως σύνολο.
But generally, the trends that start in Egypt have historically spread across the MENA region, the Middle East and North Africa region. So when Arab socialism started in Egypt, it spread across the region. In the '80s and '90s when Islamism started in the region, it spread across the MENA region as a whole.
Αυτό που προσδοκούμε τώρα όπως αποδεικνύουν σήμερα οι νέοι Άραβες και συνεχώς αλλάζουν την εικόνα τους ως έτοιμοι να πεθάνουν για κάτι πέρα από την τρομοκρατία, είναι να υπάρξει ευκαιρία να ξεκινήσει στην περιοχή μια δημοκρατική κουλτούρα και να εξαπλωθεί στις υπόλοιπες γύρω χώρες. Για αυτό όμως θα χρειαστεί να βοηθήσουμε αυτές τις κοινωνίες στη μετάβασή τους από την ύπαρξη απλών πολιτικών συνασπισμών στην οικοδόμηση γνήσιων κοινωνικών κινημάτων βάσης που θα υπερμάχονται της δημοκρατικής κουλτούρας. Έχουμε ήδη κάνει μια αρχή στο Πακιστάν με ένα κίνημα που ονομάζεται Κούντι, όπου εργαζόμαστε για την ενθάρρυνση της νεολαίας για τη δημιουργία γόνιμου εδάφους για δημοκρατική κουλτούρα. Με αυτή τη σκέψη θα κλείσω.
And the aspiration that we have at the moment -- as young Arabs are proving today and instantly rebranding themselves as being prepared to die for more than just terrorism -- is that there is a chance that democratic culture can start in the region and spread across to the rest of the countries that are surrounding that. But that will require helping these societies transition from having merely political coalitions to building genuinely grassroots-based social movements that advocate for the democratic culture. And we've made a start for that in Pakistan with a movement called Khudi, where we are working on the ground to encourage the youth to create genuine buy-in for the democratic culture. And it's with that thought that I'll end.
Ο χρόνος μου τελείωσε, σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
And my time is up, and thank you for your time.
(Χειροκρότημα)
(Applause)