Joseph Keller used to jog around the Stanford campus, and he was struck by all the women jogging there as well. Why did their ponytails swing from side to side like that? Being a mathematician, he set out to understand why.
Joseph Keller liep altijd hard op het universiteitsterrein van Stanford en hij verbaasde zich over alle vrouwen die daar ook aan het hardlopen waren. Waarom zwaaiden hun paardenstaarten altijd zo heen en weer? Als wiskundige wilde hij weten waarom dat zo was.
(Laughter)
(Gelach)
Professor Keller was curious about many things: why teapots dribble or how earthworms wriggle. Until a few months ago, I hadn't heard of Joseph Keller. I read about him in the New York Times, in the obituaries. The Times had half a page of editorial dedicated to him, which you can imagine is premium space for a newspaper of their stature.
Professor Keller was overal in geïnteresseerd: waarom een theepot lekt of hoe een worm kronkelt. Enkele maanden terug had ik nog nooit van Joseph Keller gehoord. Ik las over hem in The New York Times onder de necrologieën. The Times had een artikel van een halve pagina aan hem gewijd, kostbare ruimte natuurlijk voor een krant van dat niveau.
I read the obituaries almost every day. My wife understandably thinks I'm rather morbid to begin my day with scrambled eggs and a "Let's see who died today."
Ik lees de necrologieën bijna elke dag. Mijn vrouw vindt het nogal morbide hoe ik mijn dag begin met roerei en 'wie zou er vandaag zijn overleden'.
(Laughter)
(Gelach)
But if you think about it, the front page of the newspaper is usually bad news, and cues man's failures. An instance where bad news cues accomplishment is at the end of the paper, in the obituaries.
Maar als je erover nadenkt, is de voorpagina meestal gevuld met slecht nieuws dat ons herinnert aan al onze gebreken. Een plek waar slecht nieuws ons herinnert aan succes, is achterin de krant bij de necrologieën.
In my day job, I run a company that focuses on future insights that marketers can derive from past data -- a kind of rearview-mirror analysis. And we began to think: What if we held a rearview mirror to obituaries from the New York Times? Were there lessons on how you could get your obituary featured -- even if you aren't around to enjoy it?
Voor mijn werk run ik een bedrijf gericht op toekomstige inzichten die marketeers halen uit data uit het verleden -- een soort analyse via de achteruitkijkspiegel. Op een keer dachten we: als we die achteruitkijkspiegel nou eens gebruikten voor de necrologieën uit The New York Times? Konden we erachter komen hoe je je eigen necrologie kunt krijgen -- ook al zul je haar nooit kunnen lezen?
(Laughter)
(Gelach)
Would this go better with scrambled eggs?
Zou dat beter passen bij het ontbijt?
(Laughter)
(Gelach)
And so, we looked at the data. 2,000 editorial, non-paid obituaries over a 20-month period between 2015 and 2016. What did these 2,000 deaths -- rather, lives -- teach us?
Dus we bekeken de data. 2.000 redactionele, onbetaalde necrologieën uit een periode van 20 maanden in 2015 en 2016. Wat konden we leren van die 2.000 doden, of beter gezegd: levens?
Well, first we looked at words. This here is an obituary headline. This one is of the amazing Lee Kuan Yew. If you remove the beginning and the end, you're left with a beautifully worded descriptor that tries to, in just a few words, capture an achievement or a lifetime. Just looking at these is fascinating. Here are a few famous ones, people who died in the last two years. Try and guess who they are.
We keken in de eerste plaats naar woorden. Dit is de kop van een necrologie. Deze gaat over de geweldige Lee Kuan Yew. Als je het begin en het eind weghaalt, houd je een prachtig geformuleerde omschrijving over die in een paar woorden de prestatie van een heel leven probeert te vatten. Het is fascinerend om die koppen te bestuderen. Dit zijn een paar beroemde van de afgelopen twee jaar. Raad maar eens over wie ze gaan.
[An Artist who Defied Genre] That's Prince.
[Artiest die genres doorbrak] Dat is Prince.
[Titan of Boxing and the 20th Century] Oh, yes.
[Titaan van het boksen en de 20e eeuw] Oh, ja.
[Muhammad Ali]
[Mohammed Ali]
[Groundbreaking Architect] Zaha Hadid.
[Baanbrekend architect] Zaha Hadid.
So we took these descriptors and did what's called natural language processing, where you feed these into a program, it throws out the superfluous words -- "the," "and," -- the kind of words you can mime easily in "Charades," -- and leaves you with the most significant words. And we did it not just for these four, but for all 2,000 descriptors. And this is what it looks like. Film, theatre, music, dance and of course, art, are huge. Over 40 percent. You have to wonder why in so many societies we insist that our kids pursue engineering or medicine or business or law to be construed as successful. And while we're talking profession, let's look at age -- the average age at which they achieved things. That number is 37. What that means is, you've got to wait 37 years ... before your first significant achievement that you're remembered for -- on average -- 44 years later, when you die at the age of 81 -- on average.
Die beschrijvende elementen hebben we gebruikt voor natuurlijke taalverwerking; je voert ze in in een programma dat de overbodige woorden eruit gooit, 'de', 'en', woorden die eenvoudig uit te beelden zijn in Hints, en de belangrijkste woorden laat staan. Dat deden we niet alleen met deze vier, maar met alle 2.000 beschrijvende elementen. En dit kwam eruit. Film, theater, muziek, dans en kunst natuurlijk, zijn heel belangrijk. Goed voor meer dan 40 procent. Waarom wordt er in zo veel samenlevingen eigenlijk gedacht dat je techniek, geneeskunde, rechten of bedrijfswetenschappen moet studeren om succesvol te zijn? En nu we het hebben over beroepen, even over leeftijd -- de gemiddelde leeftijd waarop ze iets bereikt hadden. Dat getal is 37. Dat houdt dus in dat je gemiddeld 37 jaar moet wachten op de eerste mijlpaal waarvoor je herinnerd zult worden, 44 jaar later als je sterft op je 81e -- gemiddeld. (Gelach)
(Laughter)
Talk about having to be patient.
Dat is pas geduld hebben.
(Laughter)
(Gelach)
Of course, it varies by profession. If you're a sports star, you'll probably hit your stride in your 20s. And if you're in your 40s like me, you can join the fun world of politics.
Dat scheelt natuurlijk wel per beroep. Als je sporter bent, komt je doorbraak vast al als je in de 20 bent. En als je in de 40 bent, zoals ik, dan kan je altijd nog de politiek in gaan.
(Laughter)
(Gelach)
Politicians do their first and sometimes only commendable act in their mid-40s.
Politici bereiken hun eerste, soms enige verdienste als ze halverwege 40 zijn.
(Laughter)
(Gelach)
If you're wondering what "others" are, here are some examples. Isn't it fascinating, the things people do and the things they're remembered for?
Vraag je je af wat 'overige' inhoudt -- dit zijn een paar voorbeelden. Fascinerend toch, wat mensen doen en waarvoor ze herinnerd worden?
(Laughter)
(Gelach)
Our curiosity was in overdrive, and we desired to analyze more than just a descriptor. So, we ingested the entire first paragraph of all 2,000 obituaries, but we did this separately for two groups of people: people that are famous and people that are not famous. Famous people -- Prince, Ali, Zaha Hadid -- people who are not famous are people like Jocelyn Cooper, Reverend Curry or Lorna Kelly. I'm willing to bet you haven't heard of most of their names. Amazing people, fantastic achievements, but they're not famous. So what if we analyze these two groups separately -- the famous and the non-famous? What might that tell us?
Onze nieuwsgierigheid liep hoog op en we wilden meer analyseren dan enkel een beschrijvend element. Dus we voerden de hele eerste paragraaf van alle 2.000 necrologieën in, maar we deden dit voor twee aparte groepen mensen: beroemde mensen en mensen die niet beroemd zijn. Beroemde mensen: Prince, Ali, Zaha Hadid ... Mensen die niet beroemd zijn, zijn mensen zoals Jocelyn Cooper, dominee Curry en Lorna Kelly. De meeste van die namen heb je vast nog nooit gehoord. Geweldige mensen, fantastische dingen bereikt, maar ze zijn niet beroemd. Als we die twee groepen apart analyseren, beroemde en niet-beroemde? Wat kunnen we daarvan leren?
Take a look. Two things leap out at me. First: "John."
Kijk maar. Twee dingen springen eruit. Ten eerste: 'John'.
(Laughter)
(Gelach)
Anyone here named John should thank your parents --
Heet je John, dan mag je je ouders bedanken --
(Laughter)
(Gelach)
and remind your kids to cut out your obituary when you're gone. And second: "help."
en vertel je kinderen dat ze later je necrologie uit de krant knippen. En ten tweede: 'helpen'.
We uncovered, many lessons from lives well-led, and what those people immortalized in print could teach us. The exercise was a fascinating testament to the kaleidoscope that is life, and even more fascinating was the fact that the overwhelming majority of obituaries featured people famous and non-famous, who did seemingly extraordinary things. They made a positive dent in the fabric of life. They helped.
We hebben veel geleerd van de rijke levens en de lessen van deze mensen, in de krant vereeuwigd. Dit project was een fascinerend testament van de caleidoscoop die het leven is en nog fascinerender was het feit dat de overgrote meerderheid van de necrologieën ging over beroemde en niet-beroemde mensen die bijzondere dingen hadden bereikt. Ze hebben een positieve bijdrage geleverd. Anderen geholpen.
So ask yourselves as you go back to your daily lives: How am I using my talents to help society? Because the most powerful lesson here is, if more people lived their lives trying to be famous in death, the world would be a much better place.
Vraag jezelf dus eens het volgende af: hoe draag ik met mijn talent bij aan een betere maatschappij? Want de belangrijkste les hier is: als meer mensen zouden leven om na hun dood beroemd te zijn, zou de wereld er veel beter uitzien.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)