Ο Τζόζεφ Κέλερ συνήθιζε να κάνει τζόγκινγκ στην πανεπιστημιούπολη του Στάνφορντ. Του έκαναν εντύπωση οι γυναίκες που έτρεχαν κι αυτές εκεί. Γιατί κουνιόντουσαν πέρα δώθε οι αλογοουρές τους; Και όντας μαθηματικός, έβαλε στόχο να καταλάβει το γιατί.
Joseph Keller used to jog around the Stanford campus, and he was struck by all the women jogging there as well. Why did their ponytails swing from side to side like that? Being a mathematician, he set out to understand why.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο καθηγητής Κέλερ ήταν περίεργος για πολλά πράγματα: Γιατί στάζουν οι τσαγιέρες; Πώς κουνιούνται οι γαιοσκώληκες; Μέχρι πριν λίγους μήνες δεν είχα ακουστά τον Τζόζεφ Κέλερ. Μέχρι που διάβασα γι' αυτόν στους New York Times, στις νεκρολογίες. Οι Times του αφιέρωσαν μισή σελίδα κανονικού συντακτικού περιεχομένου, που όπως μπορείτε να φανταστείτε έχει ιδιαίτερη αξία σε μια εφημερίδα τέτοιου κύρους.
Professor Keller was curious about many things: why teapots dribble or how earthworms wriggle. Until a few months ago, I hadn't heard of Joseph Keller. I read about him in the New York Times, in the obituaries. The Times had half a page of editorial dedicated to him, which you can imagine is premium space for a newspaper of their stature.
Διαβάζω τις νεκρολογίες σχεδόν κάθε μέρα. Η γυναίκα μου δικαιολογημένα με θεωρεί κομματάκι μακάβριο, που ξεκινώ τη μέρα μου με ομελέτα και... «Για να δούμε ποιος πέθανε σήμερα;»
I read the obituaries almost every day. My wife understandably thinks I'm rather morbid to begin my day with scrambled eggs and a "Let's see who died today."
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά αν το καλοσκεφτείτε, τα πρωτοσέλιδα έχουν συνήθως κακά νέα. Επικεντρώνονται στις αποτυχίες των ανθρώπων. Στο οπισθόφυλλο πάλι έχουν κακά νέα, τις νεκρολογίες, που επικεντρώνονται όμως στις επιτυχίες των ανθρώπων.
But if you think about it, the front page of the newspaper is usually bad news, and cues man's failures. An instance where bad news cues accomplishment is at the end of the paper, in the obituaries.
Στην εταιρία μου, επικεντρωνόμαστε στη γνώση που μπορούμε να συλλέξουμε για το μέλλον αναλύοντας πληροφορίες από το παρελθόν. Και σκεφτήκαμε: Τι θα γινόταν άμα κάναμε το ίδιο στις νεκρολογίες των New York Times; Αξίζει να μάθουμε πώς να έχουμε εκδόσιμη νεκρολογία, ακόμα κι αν δεν θα είμαστε εκεί για να τη χαρούμε;
In my day job, I run a company that focuses on future insights that marketers can derive from past data -- a kind of rearview-mirror analysis. And we began to think: What if we held a rearview mirror to obituaries from the New York Times? Were there lessons on how you could get your obituary featured -- even if you aren't around to enjoy it?
(Γέλια)
(Laughter)
Θα ταίριαζε αυτό περισσότερο με ομελέτα;
Would this go better with scrambled eggs?
(Γέλια)
(Laughter)
Κι έτσι κοιτάξαμε τα δεδομένα. 2.000 νεκρολογίες -κανονικό συντακτικό περιεχόμενο, όχι πληρωμένες καταχωρήσεις- σε μια περίοδο 20 μηνών μεταξύ του 2015 και του 2016. Τι μπορούν να μας διδάξουν αυτοί οι 2.000 θάνατοι για τη ζωή;
And so, we looked at the data. 2,000 editorial, non-paid obituaries over a 20-month period between 2015 and 2016. What did these 2,000 deaths -- rather, lives -- teach us?
Πρώτα κοιτάξαμε τις λέξεις που εμφανίζονται. Υπάρχει ο τίτλος της νεκρολογίας. Αυτός είναι του καταπληκτικού Λι Κουάν Γιου. Αν αφαιρέσετε το τέλος και την αρχή, μένει αυτή η όμορφα διατυπωμένη περιγραφή, που προσπαθεί σε λίγες μόνο λέξεις, να καταγράψει τα επιτεύγματα μιας ζωής. Είναι συναρπαστικό και μόνο να τις κοιτάς. Εδώ βλέπετε περιγραφές διάσημων, που πέθαναν τα τελευταία δύο χρόνια. Προσπαθήστε να καταλάβετε ποιοι είναι.
Well, first we looked at words. This here is an obituary headline. This one is of the amazing Lee Kuan Yew. If you remove the beginning and the end, you're left with a beautifully worded descriptor that tries to, in just a few words, capture an achievement or a lifetime. Just looking at these is fascinating. Here are a few famous ones, people who died in the last two years. Try and guess who they are.
[Αψήφισε τα μουσικά είδη] Είναι ο Πρινς.
[An Artist who Defied Genre] That's Prince.
[Τιτάνας της πυγμαχίας και του 20ου αιώνα] Ω, ναι!
[Titan of Boxing and the 20th Century] Oh, yes.
[Μοχάμεντ Άλι]
[Muhammad Ali]
[Ρηξικέλευθη αρχιτεκτόνισσα] Η Ζάχα Χαντίντ.
[Groundbreaking Architect] Zaha Hadid.
Πήραμε λοιπόν αυτές τις περιγραφές και τις αναλύσαμε σε επεξεργαστές φυσικής γλώσσας. Πρόκειται για υπολογιστικά προγράμματα, που ξεσκαρτάρουν τις περιττές λέξεις - λέξεις όπως «το», «και», τις εύκολες λέξεις στην «παντομίμα»- και αφήνουν μόνο τις πιο σημαντικές. Δεν το κάναμε αυτό μόνο για αυτές τις τέσσερις, αλλά και για τις 2.000 περιγραφές. Ιδού το αποτέλεσμα. Ταινία, θέατρο, μουσική, χορός και φυσικά τέχνη, είναι τεράστια. Πάνω από το 40%. Αναρωτιέμαι, γιατί σε τόσες κοινωνίες επιμένουμε τα παιδιά μας να γίνονται μηχανικοί, γιατροί, στελέχη επιχειρήσεων ή δικηγόροι, για να θεωρούνται επιτυχημένοι. Και μιας και μιλάμε για επαγγέλματα, ας κοιτάξουμε τη μέση ηλικία, στην οποία ήρθε η καταξίωση. Το νούμερο είναι 37. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περιμένετε 37 χρόνια... πριν το πρώτο σας σημαντικό επίτευγμα για το οποίο θα σας θυμούνται, -κατά μέσο όρο- 44 χρόνια αργότερα, όταν πεθάνετε σε ηλικία 81 ετών, κατά μέσο όρο.
So we took these descriptors and did what's called natural language processing, where you feed these into a program, it throws out the superfluous words -- "the," "and," -- the kind of words you can mime easily in "Charades," -- and leaves you with the most significant words. And we did it not just for these four, but for all 2,000 descriptors. And this is what it looks like. Film, theatre, music, dance and of course, art, are huge. Over 40 percent. You have to wonder why in so many societies we insist that our kids pursue engineering or medicine or business or law to be construed as successful. And while we're talking profession, let's look at age -- the average age at which they achieved things. That number is 37. What that means is, you've got to wait 37 years ... before your first significant achievement that you're remembered for -- on average -- 44 years later, when you die at the age of 81 -- on average.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό θα πει υπομονή.
Talk about having to be patient.
(Γέλια)
(Laughter)
Προφανώς ποικίλλει ανά επάγγελμα. Εάν είστε διάσημος αθλητής, πιθανότατα θα έχετε «φθάσει» κάπου στη δεκαετία των 20. Και εάν είστε 40άρης σαν κι εμένα, μπορείτε να μπείτε στον διασκεδαστικό κόσμο της πολιτικής.
Of course, it varies by profession. If you're a sports star, you'll probably hit your stride in your 20s. And if you're in your 40s like me, you can join the fun world of politics.
(Γέλια)
(Laughter)
Οι πολιτικοί πραγματοποιούν το πρώτο τους, και ίσως και μοναδικό, επίτευγμα στα 45.
Politicians do their first and sometimes only commendable act in their mid-40s.
(Γέλια)
(Laughter)
Εάν αναρωτιέστε τι σημαίνει το «άλλα», να μερικά παραδείγματα. [Ιερέας βουντού, ράφτης εννέα προέδρων, πρωτοπόρος της τόπλες ψυχαγωγίας] Είναι απίστευτο γιατί μας θυμούνται.
If you're wondering what "others" are, here are some examples. Isn't it fascinating, the things people do and the things they're remembered for?
(Γέλια)
(Laughter)
Η περιέργειά μας είχε φθάσει στο ζενίθ, και θέλαμε να αναλύσουμε πιο πολλά από απλώς μερικές λέξεις. Έτσι χρησιμοποιήσαμε ολόκληρη την πρώτη παράγραφο από τις 2.000 νεκρολογίες, και το κάναμε αυτό για δύο ομάδες ανθρώπων ξεχωριστά. Διάσημους και άσημους. Διάσημοι όπως ο Πρινς, ο Άλι, η Ζάχα Χαντίντ... Και άσημους όπως η Τζόσελυν Κούπερ, ο αιδεσιμότατος Κέρυ, ή η Λόρνα Κέλυ. Βάζω στοίχημα ότι δεν έχετε ξανακούσει αυτά τα ονόματα. Τρομεροί άνθρωποι, φανταστικά επιτεύγματα, μα δεν είναι διάσημοι. Αναλύσαμε τις δύο ομάδες ξεχωριστά, τους διάσημους και τους άσημους, και τι βρήκαμε;
Our curiosity was in overdrive, and we desired to analyze more than just a descriptor. So, we ingested the entire first paragraph of all 2,000 obituaries, but we did this separately for two groups of people: people that are famous and people that are not famous. Famous people -- Prince, Ali, Zaha Hadid -- people who are not famous are people like Jocelyn Cooper, Reverend Curry or Lorna Kelly. I'm willing to bet you haven't heard of most of their names. Amazing people, fantastic achievements, but they're not famous. So what if we analyze these two groups separately -- the famous and the non-famous? What might that tell us?
Για να δούμε. Δύο πράγματα ξεχωρίζουν για εμένα. Πρώτον: «Τζον»
Take a look. Two things leap out at me. First: "John."
(Γέλια)
(Laughter)
Όποιος από εσάς εδώ λέγεται Τζον να ευχαριστήσει τους γονείς του.
Anyone here named John should thank your parents --
(Γέλια)
(Laughter)
και να πει στα παιδιά του να κρατήσουν τη νεκρολογία του όταν θα «φύγει». Δεύτερον: «βοήθεια».
and remind your kids to cut out your obituary when you're gone. And second: "help."
Ανακαλύψαμε πολλά μαθήματα από αυτές τις ζωές, τις σωστά-βιωμένες, έτσι όπως αυτές τυπώθηκαν με μελάνι. Η άσκηση αυτή ήταν μια συναρπαστική διαθήκη για το καλειδοσκόπιο της ζωής, και ακόμα πιο συναρπαστικό είναι ότι η πλειοψηφία των νεκρολογιών ήταν για ανθρώπους διάσημους ή μη, που κατάφεραν εξαιρετικά πράγματα. Που η παρουσία τους ήταν ευεργετική για τον κύκλο της ζωής. Που βοηθήσανε.
We uncovered, many lessons from lives well-led, and what those people immortalized in print could teach us. The exercise was a fascinating testament to the kaleidoscope that is life, and even more fascinating was the fact that the overwhelming majority of obituaries featured people famous and non-famous, who did seemingly extraordinary things. They made a positive dent in the fabric of life. They helped.
Αναρωτηθείτε λοιπόν καθώς θα επιστρέφετε στην καθημερινότητα: Πώς χρησιμοποιώ τα ταλέντα μου για να βοηθήσω την κοινωνία; Γιατί το πιο σημαντικό μάθημα, είναι ότι εάν περισσότεροι, πασχίσουν στις ζωές τους να είναι διάσημοι στον θάνατό τους, ο κόσμος μας θα είναι πολύ καλύτερος.
So ask yourselves as you go back to your daily lives: How am I using my talents to help society? Because the most powerful lesson here is, if more people lived their lives trying to be famous in death, the world would be a much better place.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)