Λίγες μέρες αφού ο σύζυγός μου Πωλ διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα στο τελικό στάδιο, ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι στο σπίτι μας, και ο Πωλ είπε, «'Όλα θα πάνε καλά». Θυμάμαι να του απαντώ, «Ναι. Απλά δεν ξέρουμε ακόμα τι σημαίνει καλά».
A few days after my husband Paul was diagnosed with stage IV lung cancer, we were lying in our bed at home, and Paul said, "It's going to be OK." And I remember answering back, "Yes. We just don't know what OK means yet."
Ο Πωλ κι εγώ γνωριστήκαμε ως πρωτοετείς φοιτητές της ιατρικής στο Γέιλ. Ήταν έξυπνος, ευγενικός και πολύ αστείος. Συνήθιζε να έχει μια στολή γορίλα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου του, και έλεγε, «Είναι μόνο για έκτακτες ανάγκες».
Paul and I had met as first-year medical students at Yale. He was smart and kind and super funny. He used to keep a gorilla suit in the trunk of his car, and he'd say, "It's for emergencies only."
(Γέλια)
(Laughter)
Ερωτεύτηκα τον Πωλ καθώς τον έβλεπα πώς φρόντιζε τους ασθενείς του. Καθόταν μέχρι αργά και τους μιλούσε, προσπαθώντας να καταλάβει πώς βιώνουν την ασθένειά τους κι όχι μόνο τις τεχνικές λεπτομέρειές της. Αργότερα μου είπε πως με ερωτεύτηκε όταν με είδε να κλαίω πάνω από ένα καρδιογράφημα μιας σταματημένης καρδιάς. Δεν το ξέραμε τότε, αλλά ακόμα και τον πρώτο καιρό ως φρεσκο-ερωτευμένοι, μαθαίναμε πώς να προσεγγίζουμε τον πόνο μαζί.
I fell in love with Paul as I watched the care he took with his patients. He stayed late talking with them, seeking to understand the experience of illness and not just its technicalities. He later told me he fell in love with me when he saw me cry over an EKG of a heart that had ceased beating. We didn't know it yet, but even in the heady days of young love, we were learning how to approach suffering together.
Παντρευτήκαμε και γίναμε γιατροί. Εγώ δούλευα ως παθολόγος και ο Πωλ τελείωνε την εκπαίδευσή του ως νευροχειρουργός, όταν άρχισε να χάνει βάρος. Είχε έναν ανυπόφορο πόνο στην πλάτη και έναν βήχα που δεν έλεγε να περάσει. Και όταν έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο, μια αξονική τομογραφία αποκάλυψε όγκους στους πνεύμονες και τα οστά του Πωλ. Και οι δύο είχαμε φροντίσει ασθενείς με τρομακτικές διαγνώσεις. Τώρα ήταν η σειρά μας.
We got married and became doctors. I was working as an internist and Paul was finishing his training as a neurosurgeon when he started to lose weight. He developed excruciating back pain and a cough that wouldn't go away. And when he was admitted to the hospital, a CT scan revealed tumors in Paul's lungs and in his bones. We had both cared for patients with devastating diagnoses; now it was our turn.
Ζήσαμε με την ασθένεια του Πωλ για 22 μήνες. Έγραψε μια αυτοβιογραφία για το πώς αντιμετώπισε τη θνησιμότητα. Γέννησα την κόρη μας Κέιντι, και την αγαπούσαμε όπως αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο. Μάθαμε άμεσα πώς να παλεύουμε να πάρουμε δύσκολες ιατρικές αποφάσεις. Τη μέρα που πήγαμε τον Πωλ στο νοσοκομείο για τελευταία φορά, ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Όταν προς το τέλος γύρισε και μου είπε, «Είμαι έτοιμος», ήξερα πως δεν ήταν απλά μια γενναία απόφαση. Ήταν η σωστή απόφαση. Δεν ήθελε αναπνευστική συσκευή και δεν ήθελε να του κάνουν ανάνηψη. Εκείνη τη στιγμή, το πιο σημαντικό για τον Πωλ ήταν να κρατάει την κόρη μας. Εννέα ώρες αργότερα ο Πωλ πέθανε.
We lived with Paul's illness for 22 months. He wrote a memoir about facing mortality. I gave birth to our daughter Cady, and we loved her and each other. We learned directly how to struggle through really tough medical decisions. The day we took Paul into the hospital for the last time was the most difficult day of my life. When he turned to me at the end and said, "I'm ready," I knew that wasn't just a brave decision. It was the right one. Paul didn't want a ventilator and CPR. In that moment, the most important thing to Paul was to hold our baby daughter. Nine hours later, Paul died.
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ως άνθρωπο της φροντίδας -οι περισσότεροι γιατροί νομίζουν πως είναι- και η φροντίδα του Πωλ έδωσε άλλη σημασία σ' αυτό. Να τον βλέπω να αλλάζει ταυτότητα κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του, να μαθαίνω να είμαι μάρτυρας του πόνου του και να τον αποδέχομαι, να μιλάμε μαζί για τις επιλογές του -- αυτές οι εμπειρίες με δίδαξαν ότι ανθεκτικότητα δεν σημαίνει να επανέρχεσαι εκεί που ήσουν πριν, ή να προσποιείσαι ότι τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Είναι τόσο δύσκολα! Είναι επίπονα, δύσκολα πράγματα. Αλλά είναι ΤΑ πράγματα. Και έμαθα πως όταν τα προσεγγίζουμε μαζί, εμείς αποφασίζουμε τι θα είναι επιτυχία.
I've always thought of myself as a caregiver -- most physicians do -- and taking care of Paul deepened what that meant. Watching him reshape his identity during his illness, learning to witness and accept his pain, talking together through his choices -- those experiences taught me that resilience does not mean bouncing back to where you were before, or pretending that the hard stuff isn't hard. It is so hard. It's painful, messy stuff. But it's the stuff. And I learned that when we approach it together, we get to decide what success looks like.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ο Πωλ μετά τη διάγνωσή του ήταν, «Θέλω να ξαναπαντρευτείς». Κι εγώ είπα, «Δηλαδή, τώρα λέμε ό,τι μας έρθει φωναχτά».
One of the first things Paul said to me after his diagnosis was, "I want you to get remarried." And I was like, whoa, I guess we get to say anything out loud.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήταν τόσο σοκαριστικό και θλιβερό... και γενναιόδωρο, και πολύ καθησυχαστικό, γιατί ήταν απόλυτα ειλικρινές, και αυτή η ειλικρίνεια ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν. Όταν πρωτοαρρώστησε ο Πωλ, συμφωνήσαμε ότι θα λέγαμε τα πάντα φωναχτά. Δουλειές, όπως η σύνταξη διαθήκης, ή το να φέρουμε εις πέρας όσα είχαμε αποφασίσει -δουλειές που πάντα απέφευγα - δεν ήταν τόσο τρομακτικές όσο φαίνονταν κάποτε. Συνειδητοποίησα ότι ολοκληρώνοντας όσα είχαμε προαποφασίσει, ήταν μια πράξη αγάπης, όπως οι γαμήλιοι όρκοι. Είναι μια συμφωνία να φροντίσεις κάποιον, οριστικοποιώντας την υπόσχεση ότι μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος, θα είμαι εκεί. Αν χρειαστεί, θα αποφασίσω εγώ για σένα. Θα σεβαστώ τις επιθυμίες σου. Αυτή η γραφειοκρατία έγινε ένα απτό κομμάτι της ιστορίας της αγάπης μας.
It was so shocking and heartbreaking ... and generous, and really comforting because it was so starkly honest, and that honesty turned out to be exactly what we needed. Early in Paul's illness, we agreed we would just keep saying things out loud. Tasks like making a will, or completing our advance directives -- tasks that I had always avoided -- were not as daunting as they once seemed. I realized that completing an advance directive is an act of love -- like a wedding vow. A pact to take care of someone, codifying the promise that til death do us part, I will be there. If needed, I will speak for you. I will honor your wishes. That paperwork became a tangible part of our love story.
Σαν γιατροί, ο Πωλ κι εγώ ήμασταν σε θέση να καταλάβουμε, ακόμα και να αποδεχτούμε, τη διάγνωσή του. Ευτυχώς, δεν θυμώσαμε, γιατί είχαμε δει τόσους πολλούς ασθενείς σε φοβερές καταστάσεις, και γνωρίζαμε ότι ο θάνατος είναι ένα κομμάτι της ζωής. Αλλά είναι άλλο να το ξέρεις. Ήταν μια τελείως διαφορετική εμπειρία να ζεις πραγματικά με τη θλίψη και την αβεβαιότητα μιας σοβαρής ασθένειας. Γίνονται τεράστια άλματα στην αντιμετώπιση του καρκίνου του πνεύμονα, αλλά ξέραμε ότι ο Πωλ είχε πιθανώς μόνο μήνες ή λίγα χρόνια για να ζήσει.
As physicians, Paul and I were in a good position to understand and even accept his diagnosis. We weren't angry about it, luckily, because we'd seen so many patients in devastating situations, and we knew that death is a part of life. But it's one thing to know that; it was a very different experience to actually live with the sadness and uncertainty of a serious illness. Huge strides are being made against lung cancer, but we knew that Paul likely had months to a few years left to live.
Εκείνον τον καιρό, ο Πωλ έγραφε για την μετάβασή του από γιατρός σε ασθενή. Μίλησε για το ότι ένοιωσε πως βρέθηκε ξαφνικά σε ένα σταυροδρόμι, και πως νόμιζε ότι θα μπορούσε να δει το μονοπάτι, επειδή είχε φροντίσει τόσους πολλούς ασθενείς, και θα μπορούσε, ίσως, να ακολουθήσει τα βήματά τους. Αλλά ήταν εντελώς αποσυντονισμένος. «Αντί για μονοπάτι», ο Πωλ έγραψε, «είδα μόνο μια σκληρή, κενή, λαμπερή λευκή έρημο. Λες και μια αμμοθύελλα είχε σβήσει οτιδήποτε γνώριμο. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τη δική μου θνησιμότητα και να προσπαθήσω να καταλάβω τι έκανε τη ζωή μου ν' αξίζει, και χρειαζόμουν τους ογκολόγους μου να με βοηθήσουν να το κάνω αυτό».
During that time, Paul wrote about his transition from doctor to patient. He talked about feeling like he was suddenly at a crossroads, and how he would have thought he'd be able to see the path, that because he treated so many patients, maybe he could follow in their footsteps. But he was totally disoriented. Rather than a path, Paul wrote, "I saw instead only a harsh, vacant, gleaming white desert. As if a sandstorm had erased all familiarity. I had to face my mortality and try to understand what made my life worth living, and I needed my oncologist's help to do so."
Οι γιατροί που φρόντισαν τον Πωλ με έκαναν να νιώσω ακόμα μεγαλύτερη εκτίμηση για τους συναδέλφους μου. Κάνουμε μια σκληρή δουλειά. Έχουμε την ευθύνη να έχουν οι ασθενείς επίγνωση της πρόγνωσής τους και των επιλογών της θεραπείας τους, και αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν αντιμετωπίζεις πιθανώς μοιραίες ασθένειες όπως ο καρκίνος. Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν πόσος χρόνος τους μένει. Άλλοι θέλουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχουμε ποτέ την απάντηση. Κάποιες φορές αντικαθιστούμε την ελπίδα, δίνοντας έμφαση στο καλύτερο δυνατό σενάριο. Σε μια έρευνα που έγινε σε γιατρούς, το 55% απάντησε ότι η εικόνα που έδιναν ήταν καλύτερη απ' αυτό που ειλικρινά πίστευαν, όταν περιέγραφαν την πρόγνωση του ασθενή. Είναι ένα ένστικτο που προέρχεται λόγω καλοσύνης. Αλλά οι έρευνες έχουν δείξει πως όταν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τα πιθανά αποτελέσματα μιας ασθένειας, έχουν λιγότερο άγχος, έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να οργανωθούν, και ο πόνος είναι μικρότερος για τις οικογένειές τους.
The clinicians taking care of Paul gave me an even deeper appreciation for my colleagues in health care. We have a tough job. We're responsible for helping patients have clarity around their prognoses and their treatment options, and that's never easy, but it's especially tough when you're dealing with potentially terminal illnesses like cancer. Some people don't want to know how long they have left, others do. Either way, we never have those answers. Sometimes we substitute hope by emphasizing the best-case scenario. In a survey of physicians, 55 percent said they painted a rosier picture than their honest opinion when describing a patient's prognosis. It's an instinct born out of kindness. But researchers have found that when people better understand the possible outcomes of an illness, they have less anxiety, greater ability to plan and less trauma for their families.
Οι οικογένειες μπορεί να δυσκολεύονται με αυτές τις συζητήσεις, αλλά για εμάς η πληροφόρηση μας βοήθησε πολύ να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις. Κυρίως, για το αν θα κάναμε παιδί. Μερικοί μήνες ή χρόνια σήμαινε ότι ο Πωλ δεν θα την έβλεπε να μεγαλώνει. Αλλά είχε καλές πιθανότητες να είναι παρών στην γέννησή της και στα πρώτα χρόνια της ζωής της. Θυμάμαι να ρωτάω τον Πωλ αν νόμιζε πως να αποχαιρετήσει ένα παιδί θα έκανε τον θανατό του πιο επώδυνο. Η απάντησή του με κατέπληξε. Είπε, «Δεν θα ήταν υπέροχο αν τον έκανε;» Και το κάναμε. Όχι για να πικάρουμε τον καρκίνο, αλλά γιατί μαθαίναμε ότι να ζεις στο έπακρο σημαίνει ότι αποδέχεσαι τον πόνο.
Families can struggle with those conversations, but for us, we also found that information immensely helpful with big decisions. Most notably, whether to have a baby. Months to a few years meant Paul was not likely to see her grow up. But he had a good chance of being there for her birth and for the beginning of her life. I remember asking Paul if he thought having to say goodbye to a child would make dying even more painful. And his answer astounded me. He said, "Wouldn't it be great if it did?" And we did it. Not in order to spite cancer, but because we were learning that living fully means accepting suffering.
Ο ογκολόγος του Πωλ προσάρμοσε τις χημειοθεραπείες ώστε να συνεχίσει να δουλεύει ως νευροχειρουργός, κάτι που αρχικά το θεωρούσαμε εντελώς απίθανο. Όταν ο καρκίνος εξελίχθηκε και ο Πωλ στράφηκε από το χειρουργείο στο γράψιμο, ο γιατρός ανακουφιστικής φροντίδας του έγραψε ένα τονωτικό φάρμακο για να είναι πιο συγκεντρωμένος. Ρώτησαν τον Πωλ για τις προτεραιότητες και τις ανησυχίες του. Τον ρώτησαν τι ήταν διατεθειμένος ν' ανταλλάξει. Αυτές οι συζητήσεις είναι ο καλύτερος τρόπος να διασφαλίσεις ότι η φροντίδα σου ταιριάζει με τις αξίες σου. Ο Πωλ αστειεύτηκε ότι δεν είναι σαν τη συζήτηση για το σεξ που κάνεις με τους γονείς σου, όπου όλοι θέλουν να είναι σύντομη και μετά κάνουν σαν να μην έγινε ποτέ. Ξανακάνεις τη συζήτηση καθώς αλλάζουν τα πράγματα. Συνεχίζεις να τα λες όλα φωναχτά. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων, γιατί οι γιατροί του Πωλ ένιωσαν πως δεν ήταν δουλειά τους να μας δώσουν απαντήσεις που δεν είχαν, ή μόνο να προσπαθούν να φτιάξουν τα πράγματα για εμάς, αλλά να συμβουλεύσουν τον Πωλ στις επίπονες αποφάσεις, όταν το σώμα του κατέρρεε, αλλά όχι και η θέλησή του να ζήσει.
Paul's oncologist tailored his chemo so he could continue working as a neurosurgeon, which initially we thought was totally impossible. When the cancer advanced and Paul shifted from surgery to writing, his palliative care doctor prescribed a stimulant medication so he could be more focused. They asked Paul about his priorities and his worries. They asked him what trade-offs he was willing to make. Those conversations are the best way to ensure that your health care matches your values. Paul joked that it's not like that "birds and bees" talk you have with your parents, where you all get it over with as quickly as possible, and then pretend it never happened. You revisit the conversation as things change. You keep saying things out loud. I'm forever grateful because Paul's clinicians felt that their job wasn't to try to give us answers they didn't have, or only to try to fix things for us, but to counsel Paul through painful choices ... when his body was failing but his will to live wasn't.
Αργότερα, αφού πέθανε ο Πωλ, έλαβα πολλά μπουκέτα λουλούδια, αλλά έστειλα μόνο ένα, στον ογκολόγο του Πωλ, γιατί είχε υποστηρίξει τους στόχους του και τον είχε βοηθήσει να ζυγιάσει τις επιλογές του. Εκείνη ήξερε ότι το να ζεις σημαίνει περισσότερα από το να είσαι απλά ζωντανός.
Later, after Paul died, I received a dozen bouquets of flowers, but I sent just one ... to Paul's oncologist, because she supported his goals and she helped him weigh his choices. She knew that living means more than just staying alive.
Λίγες εβδομάδες πριν, ένας ασθενής ήρθε στην κλινική μου. Μια γυναίκα που αντιμετώπιζε μια σοβαρή, χρόνια ασθένεια. Καθώς μιλούσαμε για τη ζωή της και την υγεία της, μου είπε, «Λατρεύω την ομάδα μου της ανακουφιστικής φροντίδας. Μου έμαθαν ότι δεν πειράζει να λέω όχι». Σκέφτηκα πως, ναι, έτσι είναι. Αλλά πολλοί ασθενείς δεν το νοιώθουν. Η Compassion and Choices έκανε μια έρευνα όπου ρώτησαν ανθρώπους για το πώς θα ήθελαν να είναι η φροντίδα τους. Πολλοί άνθρωποι ξεκίνησαν ν' απαντούν με τις λέξεις, «Λοιπόν, αν είχα την επιλογή...» ΑΝ είχα την επιλογή. Όταν διάβασα αυτό το «αν», κατάλαβα καλύτερα γιατί ένας στους τέσσερις ανθρώπους λαμβάνει υπερβολική ή ανεπιθύμητη ιατρική φροντίδα, ή βλέπει έναν συγγενή του να λαμβάνει υπερβολική ή ανεπιθύμητη ιατρική φροντίδα. Δεν είναι επειδή οι γιατροί δεν το καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουμε. Καταλαβαίνουμε τις πραγματικές ψυχολογικές συνέπειες στους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Το θέμα είναι ότι τις αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Οι μισές νοσοκόμες της εντατικής και το ένα τέταρτο των γιατρών έχουν σκεφτεί να παρατήσουν τη δουλειά τους, εξαιτίας του άγχους που νοιώθουν επειδή παρείχαν φροντίδα σε κάποιους ασθενείς τους, που δεν ταίριαζε με τις αξίες του ασθενή. Αλλά οι γιατροί δεν μπορούν να σεβαστούν τις επιθυμίες σας, μέχρι να μάθουν ποιες είναι αυτές.
A few weeks ago, a patient came into my clinic. A woman dealing with a serious chronic disease. And while we were talking about her life and her health care, she said, "I love my palliative care team. They taught me that it's OK to say 'no'." Yeah, I thought, of course it is. But many patients don't feel that. Compassion and Choices did a study where they asked people about their health care preferences. And a lot of people started their answers with the words "Well, if I had a choice ..." If I had a choice. And when I read that "if," I understood better why one in four people receives excessive or unwanted medical treatment, or watches a family member receive excessive or unwanted medical treatment. It's not because doctors don't get it. We do. We understand the real psychological consequences on patients and their families. The things is, we deal with them, too. Half of critical care nurses and a quarter of ICU doctors have considered quitting their jobs because of distress over feeling that for some of their patients, they've provided care that didn't fit with the person's values. But doctors can't make sure your wishes are respected until they know what they are.
Θα θέλατε να έχετε μηχανική υποστήριξη αν αυτό σας προσέφερε παράταση ζωής; Ανησυχείτε περισσότερο για την ποιότητα του χρόνου ζωής αντί για την ποσότητα; Και οι δυο επιλογές είναι συμπονετικές και γενναίες, αλλά είναι δική μας επιλογή. Αυτό ισχύει όταν οδεύουμε προς το τέλος της ζωής και για την ιατρική φροντίδα κατά τη διάρκειά της. Αν είσαι έγκυος, θέλεις να κάνεις γενετικό έλεγχο; Πρέπει να αντικαταστήσεις το γόνατό σου ή όχι; Θέλεις να κάνεις αιμοκάθαρση στην κλινική ή στο σπίτι; Η απάντηση είναι: Εξαρτάται. Ποια ιατρική φροντίδα θα σε βοηθήσει να ζήσεις όπως θες εσύ; Ελπίζω να θυμάστε αυτή την ερώτηση την επόμενη φορά που θα πάρετε μια απόφαση για τη φροντίδα σας. Να θυμάστε ότι πάντα έχετε επιλογή και πως δεν πειράζει να πείτε όχι σε μια θεραπεία που δεν σας ταιριάζει.
Would you want to be on life support if it offered any chance of longer life? Are you most worried about the quality of that time, rather than quantity? Both of those choices are thoughtful and brave, but for all of us, it's our choice. That's true at the end of life and for medical care throughout our lives. If you're pregnant, do you want genetic screening? Is a knee replacement right or not? Do you want to do dialysis in a clinic or at home? The answer is: it depends. What medical care will help you live the way you want to? I hope you remember that question the next time you face a decision in your health care. Remember that you always have a choice, and it is OK to say no to a treatment that's not right for you.
Υπάρχει ένα ποίημα του Γ. Σ. Μέργουιν. Είναι μόλις δύο φράσεις και απεικονίζει το πώς νοιώθω τώρα. «Η απουσία σου έχει περάσει μέσα μου Σαν κλωστή μες από μια βελόνα· οτιδήποτε κάνω είναι ραμμένο με το χρώμα της». Αυτό το ποίημα φέρνει στο νου μου την αγάπη μου για τον Πωλ, και ένα νέο σθένος που προήλθε από την αγάπη μου για εκείνον και την απώλειά του.
There's a poem by W.S. Merwin -- it's just two sentences long -- that captures how I feel now. "Your absence has gone through me like thread through a needle. Everything I do is stitched with its color." For me that poem evokes my love for Paul, and a new fortitude that came from loving and losing him.
Όταν ο Πωλ είπε, «Όλα θα πάνε καλά», δεν σήμαινε ότι θα θεραπεύαμε την ασθένειά του. Αντιθέτως, μάθαμε να αποδεχόμαστε τη χαρά και τη λύπη ταυτόχρονα. Να ανακαλύπτουμε την ομορφιά και το νόημα, επειδή όλοι γεννιόμαστε και παρ' όλο που όλοι πεθαίνουμε. Και παρόλη τη θλίψη και τις άυπνες νύχτες, αποδεικνύεται ότι υπάρχει χαρά. Αφήνω λουλούδια στον τάφο του Πωλ και βλέπω το δίχρονό μας να τρέχει στο γρασίδι. Ανάβω φωτιές στην παραλία και βλέπω το ηλιοβασίλεμα με τους φίλους μας. Η άσκηση και ο διαλογισμός με έχουν βοηθήσει πολύ. Και κάποια μέρα, ελπίζω να ξαναπαντρευτώ.
When Paul said, "It's going to be OK," that didn't mean that we could cure his illness. Instead, we learned to accept both joy and sadness at the same time; to uncover beauty and purpose both despite and because we are all born and we all die. And for all the sadness and sleepless nights, it turns out there is joy. I leave flowers on Paul's grave and watch our two-year-old run around on the grass. I build bonfires on the beach and watch the sunset with our friends. Exercise and mindfulness meditation have helped a lot. And someday, I hope I do get remarried.
Το πιο σημαντικό είναι να βλέπω την κόρη μας να μεγαλώνει. Έχω σκεφτεί πολύ τι θα της πω όταν μεγαλώσει. «Κέιντι, να συμμετέχουμε πλήρως στην εμπειρία της ζωής και του θανάτου, της αγάπης και της απώλειας, είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Δεν γίνεσαι άνθρωπος παρ΄όλο τον πόνο. Γίνεσαι μέσα από τον πόνο. Όταν προσεγγίζουμε τον πόνο μαζί, όταν αποφασίζουμε να μην του κρυβόμαστε, οι ζωές μας δεν συρρικνώνονται, αλλά διευρύνονται».
Most importantly, I get to watch our daughter grow. I've thought a lot about what I'm going to say to her when she's older. "Cady, engaging in the full range of experience -- living and dying, love and loss -- is what we get to do. Being human doesn't happen despite suffering. It happens within it. When we approach suffering together, when we choose not to hide from it, our lives don't diminish, they expand."
Έχω μάθει ότι ο καρκίνος δεν είναι πάντα μια μάχη. Ή αν είναι, ίσως να είναι μια μάχη για κάτι διαφορετικό από ό,τι νομίζαμε. Η δουλειά μας δεν είναι να παλέψουμε με τη μοίρα, αλλά να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο στην πορεία. Όχι ως στρατιώτες, αλλά ως ποιμένες. Έτσι το κάνουμε να είναι εντάξει, ακόμα κι αν δεν είναι. Με το να το λέμε φωναχτά, με το να βοηθάμε ο ένας τον άλλο στην πορεία. Και μια στολή γορίλα δεν έκανε ποτέ κακό.
I've learned that cancer isn't always a battle. Or if it is, maybe it's a fight for something different than we thought. Our job isn't to fight fate, but to help each other through. Not as soldiers but as shepherds. That's how we make it OK, even when it's not. By saying it out loud, by helping each other through ... and a gorilla suit never hurts, either.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)