I'm really, really, really excited to be here. I kind of want to tell you a little bit more of the - I don't want to say basics - because we really don't know anything about my syndrome. I was born with this very rare syndrome, that only two other people in the world including myself, that we know of, have. Basically what this syndrome causes, is that I cannot gain weight. Yes, it does sound as good as it is. (Laughter) I could eat absolutely whatever I want, whenever I want and I won't really gain any weight. I'm going to be 25 in March, and I've never weighed over about 64 pounds in my entire life. When I was in college, I hid - well, I didn't 'hide' it, everyone knew it was there - but it was a giant tub of Twinkies, donuts, chips, Skittles, and my roommate would say, "I could hear you at 12:30 am, reaching under your bed to get food." But I'm like, "You know what? It's alright, I can do these things!" Because there are benefits to this syndrome. There are benefits to not being able to gain weight. There are benefits to being visually impaired. There are benefits to being kind of really small. A lot of people think, "Lizzie, how in the world are you saying there are benefits when you can only see out of one eye?" Well, let me tell you what the benefits are because they are great. I wear contacts--conTACT. Half-off conTACTS. (Laughter) When I wear my reading glasses: half-off prescription. If somebody is annoying me, being rude: Stand on my right side. (Laughter) It's like you're not even there. I don't even know you're standing there. Right now, if I stand like this, I have no clue that there's this whole side of the room. Also, being small, I am very willing to volunteer myself to go to Weight Watchers or to some gym, and say, "Hi, I'm Lizzie. I will be your poster child. Put my face on whatever you need, and I will say, 'Hi! I used this program. Look how well it worked.'" (Laughter) Even though there are amazing things that have come from this syndrome, there are also things that have been very, very difficult, as you can imagine. Growing up, I was raised 150% normally. I was my parents' first child. And when I was born, the doctors told my mom, "Your daughter has no amniotic fluid around her. At all." So when I was born, it was a miracle that I came out screaming. The doctors told my parents, "We just want to warn you: Expect your daughter to never be able to talk, walk, crawl, think, or do anything by herself." Now, as first-time parents, you would think that my parents would say, "Oh no. Why? Why are we getting our first child with all these unknown problems?" But that's not what they did. The first thing they told the doctor was, "We want to see her, and we are going to take her home and love her, and raise her to the best of our abilities." And that's what they did. I credit pretty much everything that I've done in my life to my parents. My dad is here with me today, and my mom is at home watching. Hi mom! (Laughter) She's recovering from surgery. She has been the glue that's held our family together, and she's given me the strength to see that she's going through so much, but she has this fighting spirit that she's instilled in me, so that I have proudly been able to stand in front of people and say, "You know what? I've had a really difficult life. But that's okay." That's okay. Things have been scary, things have been tough. One of the biggest things that I had to deal with growing up was something I'm pretty sure every single one of us in this room has dealt with before. Can you guess what that is? It starts with a 'B'. Can you guys guess it? Audience: Boys! Lizzie: Boys? (Laughter) Bullying! (Laughter) I know what you all are thinking. (Laughter) Why can't I sit here with them? (Laughter) I had to deal with bullying a lot, but as I said, I was raised very normally, so when I started kindergarten, I had absolutely no idea that I looked different. No clue. I couldn't see that I looked different from other kids. I think of it as a big slap of reality for a five year-old, because I went in to school the first day, decked-out in Pocahontas gear. I was ready! (Laughter) I went in with my backpack that looked like a turtle shell because it was bigger than me, and I walked up to a little girl and smiled at her, and she looked up at me like I was a monster, like I was the scariest thing she had ever seen in her life. My first reaction was, "She is really rude. (Laughter) I am a fun kid, and she's the one missing out. So I'll just go over here and play with blocks. Or boys." (Laughter) (Lizzie laughs) I thought the day would get better, and unfortunately, it didn't. The day got worse and worse. A lot of people just wanted to have absolutely nothing to do with me, and I couldn't understand why. Why? What did I do? I didn't do anything to them! In my mind I was still a really cool kid. I had to go home and ask my parents, "What's wrong with me? What did I do? Why don't they like me?" They sat me down and said, "Lizzie, the only thing different about you is that you're smaller than the other kids. You have this syndrome, but it's not going to define who you are." They said, "Go to school, pick your head up, smile, continue to be yourself, and people will see that you're just like them." And so that's what I did. I want you to think, and ask yourself this in your head, right now: What defines you? Who are you? Is it where you come from? Is it your background? Is it your friends? What is it? What defines who you are as a person? It's taken me a very long time to figure out what defines me. For so long I thought what defined me was my outer appearance. I thought that my little tiny legs, and my little arms, and my little face were ugly. I thought I was disgusting. I hated when I'd wake up in the morning when I was going to middle school, and would be looking in the mirror getting ready, and thinking, "Can I just scrub this syndrome off? It would make my life so much easier if I could just scrub it off. I could look like other kids; I wouldn't have to buy clothes that had Dora the Explorer on them. I wouldn't have to buy stuff that was 'Bedazzled', when I was trying to be like the cool kids." I would wish, and pray, and hope, and do whatever I could so I would wake up in the morning and be different, and I wouldn't have to deal with these struggles. It's what I wanted every single day, and every single day I was disappointed. I have an amazing support system around me, who never pity me, who are there to pick me up if I'm sad, who are there to laugh with me during the good times, and they taught me that, even though I have this syndrome, even though things are hard, I can't let that define me. My life was put into my hands, just like your lives are put into yours. You are the person in the front seat of your car. You are the one who decides whether your car goes down a bad path, or a good path. You are the one who decides what defines you. Now let me tell you: it could be really hard to figure out what defines you, because there were times when I'd get so annoyed and frustrated, and say: "I don't care what defines me!" When I was in high school I found a video, unfortunately, that somebody posted of me, labeling me the world's ugliest woman. There were over four million views to this video; eight seconds long, no sound, thousands of comments; people saying, "Lizzie, please - please - just do the world a favor, put a gun to your head, and kill yourself." Think about that, if people told you that, if strangers told you this. I cried my eyes out of course, and I was ready to fight back and something kind of clicked in my head, and I thought, "I'm just going to leave it alone." I started realizing that my life is in my hands. I could either choose to make this really good, or I could choose to make this really bad. I could be grateful, and open my eyes and realize the things that I do have, and make those the things that define me. I can't see out of one eye, but I can see out of the other. I might get sick a lot, but I have really nice hair. (Laughter) (Audience) You do, you do! Thanks. You guys are like the best little section right here. (Laughter) (Lizzie laughs) You made me lose my train of thought! (Laughter) Okay... where was I? Audience: Your hair! Hair! Hair. Ok, ok, thank you. Thank you, thank you, thank you. So I could either choose to be happy or I could choose to be upset with what I have and still kind of complain about it, but then I started realizing: Am I going to let the people who called me a monster define me? Am I going to let the people who said, "Kill it with fire!" define me? No; I'm going to let my goals, and my success, and my accomplishments be the things that define me - Not my outer appearance, not the fact that I'm visually impaired, not the fact that I have this syndrome that nobody knows what it is. So I told myself I'm going to work my butt off and do whatever I could to make myself better, because in my mind, the best way that I could get back at all those people who made fun of me, who teased me, who called me ugly, who called me a monster was to make myself better, and to show them: You know what? Tell me those negative things, I'm going to turn them around, and I'm going to use them as a ladder to climb up to my goals. That's what I did. I told myself that I wanted to be a motivational speaker, I wanted to write a book, graduate college, have my own family, and have my own career. Eight years later, I’m standing in front of you, still doing motivational speaking. First thing, I accomplished it. I wanted to write a book; in a couple of weeks I will be submitting the manuscript for my third book. (Applause) I wanted to graduate college, and I just finished college. (Cheers and applause) I'm getting a degree in Communication Studies from Texas State University in San Marcos, and I have a minor in English. I really, really tried to use real-life experience while I was getting my degree, and my professors were not having it. I wanted to have, lastly, my own family and my own career. The family part is kind of down the line, and my career part, I feel like I'm really doing well with it, considering the fact that when I decided I wanted to be a motivational speaker, I went home, I sat in front of my laptop, went to Google, and typed in: "How to be a motivational speaker." (Laughter) I'm not even joking. I worked my butt off. I used the people who were telling me that I couldn't do this to motivate me. I used their negativity to light my fire to keep going. Use that. Use that. Use that negativity that you have in your life to make yourself better, because I guarantee you - guarantee you - You will win. Now I want to end, with asking you again. I want you to leave here, and ask yourself what defines you. But remember: Brave starts here. Thank you. (Applause)
Bardzo się cieszę, że tu jestem. Chcę powiedzieć o mojej chorobie. Nie powiem, że to podstawowe informacje, bo niewiele wiadomo o tym syndromie. Urodziłam się z bardzo rzadką chorobą, na którą cierpią tylko dwie osoby na świecie. Syndrom ten powoduje brak przyrostu masy ciała. Tak, to brzmi naprawdę dobrze. (Śmiech) Mogę jeść totalnie wszystko, kiedy tylko mam ochotę i nie przytyję. W marcu skończę 25 lat i nigdy nie ważyłam więcej niż 30 kg. Kiedy byłam na studiach, chowałam ogromny pojemnik, choć wszyscy wiedzieli, że go mam, z ciastkami Twinkies, pączkami, czipsami i Skittlesami. Moja współlokatorka mawiała: "Słyszałam cię w środku nocy, jak sięgasz po jedzenie spod łóżka". Odpowiadałam: "Ja akurat mogę to robić!". Bo odnoszę korzyści z tej choroby, z tego, że nie przybieram na wadze, że jestem niedowidząca i dość mała. Wiele osób myśli: "Lizzie, jak możesz mówić o korzyściach tej choroby, kiedy widzisz tylko na jedno oko?". Pozwólcie, że powiem, jakie są korzyści, bo są naprawdę ogromne. Noszę jedną soczewkę kontaktową. Pół soczewek kontaktowych. (Śmiech) Noszę okulary do czytania, zrealizowane na pół recepty. Jeśli ktoś mnie denerwuje, jest niemiły, lepiej niech stanie po mojej prawej stronie. (Śmiech) To tak, jakby nie było nikogo. Nawet nie wiem, że ktoś tam jest. Jeśli tak stanę, to nawet nie wiem, że tam siedzi druga połowa widowni. Ponieważ jestem mała, mogę zgłosić się na ochotnika do programu "Strażnicy Wagi" albo na siłownię i powiedzieć: "Cześć, jestem Lizzie. Mogę was reklamować. Wstawcie mój wizerunek gdzie chcecie, a ja powiem: "Cześć! Korzystałam z tego programu. Zobaczcie, jakie daje efekty". (Śmiech) Mimo, że ta choroba przynosi niezwykłe korzyści, wiążą się z nią również rzeczy bardzo trudne. Wychowywano mnie w 150% normalnie. Jestem pierwszym dzieckiem. Kiedy się urodziłam, lekarze powiedzieli mojej mamie, że wokół mnie nie ma płynu owodniowego. W ogóle. To cud, że wydałam pierwszy krzyk. Lekarze powiedzieli rodzicom: "Chcemy was ostrzec - wasza córka raczej nie będzie mogła mówić, chodzić, raczkować, myśleć, nie będzie samodzielna". Jako świeżo upieczeni rodzice, mogliby spytać: "Dlaczego nasze pierwsze dziecko urodziło się z takimi problemami?". Jednak nie zrobili tego. Od razu powiedzieli lekarzom, że chcą mnie zobaczyć, zabrać do domu, kochać i wychowywać najlepiej jak potrafią. Tak właśnie zrobili. Zawdzięczam rodzicom prawie wszystko, co udało mi się zrobić w życiu. Tata jest tutaj ze mną, a mama ogląda nas w domu. Cześć mamo! (Śmiech) Dochodzi do siebie po operacji. Zawsze scalała naszą rodzinę i dodawała mi sił, kiedy patrzyłam, przez co przechodzi. Posiada ducha walki, którego mi wpoiła, żebym mogła dumnie stanąć przed ludźmi i powiedzieć: "Moje życie jest trudne, ale nie szkodzi". Bywa strasznie i nieraz jest ciężko. Jedną z najtrudniejszych rzeczy, z którymi musiałam się zmierzyć jako nastolatka, było coś, z czym, jestem pewna, każdy z was musiał sobie poradzić. Zgadniecie, o co chodzi? Zaczyna się na "z". Wiecie, co to? Słuchacze: Zakochiwanie się! Lizzie: Zakochiwanie się? (Śmiech) Znęcanie się! (Śmiech) Wiem, o czym myślicie. (Śmiech) Dlaczego nie mogę z nimi tutaj usiąść? (Śmiech) Często musiałam radzić sobie ze znęcaniem, ale wychowywano mnie normalnie. Kiedy poszłam do przedszkola, nie miałam pojęcia, że wyglądam inaczej. Totalnie. Nie dostrzegłam, że różnię się od innych dzieci. To było jak kubeł zimnej wody dla pięciolatki. Pierwszego dnia przyszłam do szkoły w stroju Pocahontas. Byłam gotowa! (Śmiech) Weszłam z plecakiem, który wyglądał jak skorupa żółwia, bo był większy ode mnie, podeszłam do jakiejś dziewczynki i uśmiechnęłam się do niej, a ona spojrzała na mnie jak na potwora, jak gdyby zobaczyła coś najstraszniejszego na świecie. Najpierw stwierdziłam: "Jest bardzo nieuprzejma. (Śmiech) Jestem fajna, a ona nie. Pójdę pobawić się gdzie indziej, klockami albo... z chłopcami". (Śmiech) (Lizzie śmieje się) Myślałam, że później będzie lepiej, lecz niestety nie było. Było coraz gorzej. Wiele osób nie chciało mieć ze mną nic wspólnego. Nie wiedziałam dlaczego. Dlaczego? Przecież nic im nie zrobiłam! Ciągle byłam przekonana, że jestem fajnym dzieckiem. Poszłam do domu i zapytałam rodziców: "Co jest ze mną nie tak? Co zrobiłam źle? Dlaczego mnie nie lubią?". Usiedli koło mnie i powiedzieli: "Lizzie, jedyną rzeczą wyróżniającą cię spośród innych jest to, że jesteś mniejsza. Jesteś chora, ale twoja choroba nie definiuje, kim jesteś. Idź do szkoły, podnieś wysoko głowę, uśmiechnij się i bądź sobą, a wtedy ludzie dostrzegą, że jesteś taka jak oni". Tak zrobiłam. Zadajcie sobie teraz pytanie: Co was definiuje? Kim jesteście? Czy definiuje was miejsce urodzenia? Pochodzenie? Znajomi? Co to może być? Co definiuje was jako ludzi? Ustalenie, co mnie definiuje, zajęło mi bardzo dużo czasu. Długo myślałam, że definiuje mnie wygląd zewnętrzny. Myślałam, że te chude nogi, malutkie ramiona i mała twarz są brzydkie. Uważałam, że jestem odrażająca. Nienawidziłam poranków, kiedy chodziłam do gimnazjum. Gdy spoglądałam w lustro, szykując się do wyjścia myślałam: "Czy mogłabym zmazać z siebie tę chorobę? Moje życie byłoby o wiele prostsze. Wyglądałabym jak inne dzieci. Nie musiałabym kupować ciuchów z napisem "Dora poznaje świat" albo używać innych sztuczek, żeby wyglądać tak jak fajne dzieciaki. Życzyłam sobie, modliłam się, miałam nadzieję i robiłam wszystko, żeby obudzić się rano i wyglądać inaczej, żebym nie musiała ciągle się z tym zmagać. Pragnęłam tego każdego dnia i każdego dnia byłam rozczarowana. Mam niewiarygodne wsparcie osób, które nie użalają się nade mną i zawsze mnie pocieszają, którzy śmieją się ze mną, kiedy jest dobrze, i którzy nauczyli mnie, że mimo choroby, mimo że jest ciężko, nie mogę pozwolić, żeby to mnie definiowało. Trzymam życie w swoich rękach, tak jak wy trzymacie wasze. To ty siedzisz na przednim siedzeniu samochodu. Decydujesz, czy samochód ma jechać dobrą czy złą drogą. Decydujesz o tym, co cię definiuje. Bardzo trudno jest odkryć, co nas definiuje. Bywały czasy kiedy zła i sfrustrowana mówiłam: "Nie dbam o to, co mnie definiuje!". Kiedy byłam w liceum, znalazłam filmik, niestety ktoś go opublikował, na którym nazwano mnie najbrzydszą kobietą świata. Ponad cztery miliony odtworzeń filmu trwającego osiem sekund, bez dźwięku. Tysiące komentarzy w stylu: "Lizzie, wyświadcz światu przysługę, przyłóż pistolet do głowy i zabij się". Pomyślcie, co się czuje, kiedy inni tak do was mówią, nieznajomi. Wypłakałam morze łez, ale byłam gotowa walczyć i coś zaskoczyło w mojej głowie. Pomyślałam: "Zostawię to w spokoju". Zdałam sobie sprawę, że moje życie jest w moich rękach. Mogłam zrobić z tego coś dobrego albo coś naprawdę złego. Mogłam otworzyć oczy, być wdzięczną i dostrzec to, co mam i sprawić, żeby to mnie definiowało. Nie widzę na jedno oko, ale widzę na drugie. Mogę nie czuć się najlepiej, ale wiem że mam naprawdę ładne włosy. (Śmiech) (Słuchacze) Masz! Dzięki. Jesteście najfajniejszą częścią widowni. (Śmiech) (Lizzie śmieje się) Przez was straciłam wątek! (Śmiech) O czym mówiłam? Słuchacze: Twoje włosy! Włosy! OK, dzięki! Mogłam wybrać bycie szczęśliwą albo nieszczęśliwą z tym, co mam i ciągle na to narzekać. Zrozumiałam, że nie mogę pozwolić, żeby definiowali mnie ludzie nazywający mnie potworem i piszący: "Spalić to coś!". To moje cele, sukcesy i osiągnięcia mają mnie definiować. Nie mój wygląd zewnętrzny, nie fakt, że jestem niedowidząca, że choruję na chorobę, której nikt nie zna. Powiedziałam sobie, że wypruję sobie żyły, ale zrobię wszystko, żeby czuć się lepiej. Chciałam dać nauczkę tym wszystkim, którzy wyśmiewali się ze mnie i dokuczali mi, którzy nazwali mnie brzydką i potworem, ale musiałam poczuć się lepiej, żebym mogła im powiedzieć: "Mówcie, te negatywne rzeczy, a ja je odwrócę i użyję jako drabiny do osiągnięcia moich celów". Tak zrobiłam. Chciałam być mówczynią motywacyjną, chciałam napisać książkę, skończyć studia, założyć rodzinę i zrobić karierę. Osiem lat później stoję przed wami jako mówczyni motywacyjna. Pierwsza rzecz osiągnięta. Chciałam napisać książkę. Za kilka tygodni przedkładam rękopis swojej trzeciej książki. (Brawa) Chciałam ukończyć studia i właśnie skończyłam. (Wiwaty i brawa) Ukończyłam studia na kierunku: nauki komunikacyjne na Uniwersytecie Stanu Teksas w San Marcos i drugi kierunek - język angielski. Naprawdę starałam się wykorzystać swoje doświadczenia, kiedy zdobywałam dyplom, ale profesorowie nie rozumieli tego. Chciałam mieć swoją rodzinę i karierę. Wątek rodziny to sprawa przyszłości, ale sprawy zawodowe idą chyba dość dobrze, biorąc pod uwagę fakt, że kiedy zdecydowałam, że będę mówczynią motywacyjną, wróciłam do domu i w Google napisałam: "Jak zostać mówcą motywacyjnym". (Śmiech) Nie żartuję. Wypruwałam sobie żyły, a moją motywacją byli ludzie, którzy mówili mi, że nie mogę tego zrobić. Ich sceptycyzm motywował mnie i pozwalał działać. Wykorzystajcie sceptycyzm ludzi, którzy są wokół was, żeby poczuć się lepiej. Gwarantuję wam, gwarantuję, że wygracie. Kończę na dziś i chciałabym, żebyście zastanowili się, co was definiuje. Pamiętajcie! Odwaga zaczyna się tutaj. Dziękuję. (Brawa)