Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη που είμαι εδώ. Θέλω να σας πω λίγα περισσότερα για... -- δεν θέλω να πω τα βασικά -- γιατί δεν γνωρίζουμε τίποτα για το σύνδρομό μου. Γεννήθηκα με αυτό το πολύ σπάνιο σύνδρομο, που απ' όσο ξέρω, έχουν μόνο δύο άτομα στον κόσμο, μαζί με μένα. Βασικά αυτό το σύνδρομο με κάνει να μη μπορώ να πάρω βάρος. Ναι, ακούγεται τόσο καλό όσο είναι. (Γέλια) Θα μπορούσα να φάω απολύτως ό,τι θέλω, όποτε θέλω και δεν θα πάρω καθόλου βάρος. Τον Μάρτιο κλείνω τα 25, και δεν ήμουν ποτέ πάνω από 29 κιλά σε όλη μου τη ζωή. Όταν ήμουν στο κολέγιο, έκρυβα -- δεν το έκρυβα, όλοι ήξεραν ότι ήταν εκεί -- αλλά ήταν μια τεράστια λεκάνη με γλυκά, ντόνατ, τσιπς, καραμέλες, και η συγκάτοικός μου έλεγε, «Σε άκουγα στις 12μισι τη νύχτα να παίρνεις το φαγητό κάτω από το κρεβάτι σου». Αλλά εγώ λέω, «Ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει, μπορώ να τα κάνω αυτά!» Επειδή αυτό το σύνδρομο έχει και πλεονεκτήματα. Το να μην μπορείς να πάρεις βάρος έχει πλεονεκτήματα. Το να έχεις προβλήματα όρασης έχει πλεονεκτήματα. Το να είσαι πολύ μικρόσωμη έχει πλεονεκτήματα. Πολύς κόσμος πιστεύει, «Λίζι, πώς στο καλό λες ότι έχει πλεονεκτήματα όταν μπορείς να δεις μόνο από το ένα μάτι;» Λοιπόν, ας σας πω τα πλεονεκτήματα επειδή είναι σπουδαία. Φοράω ΦΑΚΟ επαφής. Το μισό από ΦΑΚΟΥΣ επαφής. (Γέλια) Όταν φοράω τα γυαλιά μου, μόνο τα μισά είναι συνταγογραφημένα. Αν κάποιος με ενοχλεί, είναι αγενής: Κάτσε στα δεξιά μου. (Γέλια) Λες και δεν είσαι καν εδώ. Δεν ξέρω καν ότι στέκεσαι εκεί. Τώρα, αν σταθώ έτσι, δεν έχω ιδέα ότι υπάρχει όλη αυτή η πλευρά του δωματίου. Επίσης, επειδή είμαι μικρόσωμη, προθυμοποιούμαι να πάω σε κέντρα αδυνατίσματος ή σε γυμναστήρια και να πω, «Γεια, είμαι η Λίζι. Θα γίνω η διαφημιστική σας αφίσα. Βάλτε το πρόσωπό μου πάνω σε ό,τι θέλετε, και θα πω «Γεια! Έκανα αυτό το πρόγραμα. Δείτε πόσο καλά δούλεψε». (Γέλια) Αν και υπάρχουν σπουδαία πράγματα που ήρθαν από αυτό το σύνδρομο, υπάρχουν και πράγματα που ήταν πολύ δύσκολα, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Μεγάλωσα 150% κανονικά. Ήμουν το πρώτο παιδί των γονιών μου. Όταν γεννήθηκα, οι γιατροί είπαν στη μαμά μου, «Η κόρη σου δεν έχει αμνιακό υγρό γύρω της. Καθόλου». Έτσι όταν γεννήθηκα, ήταν θαύμα ότι βγήκα ουρλιάζοντας. Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου, «Απλώς θέλουμε να σας προειδοποιήσουμε: Μην περιμένετε να μπορέσει η κόρη σας να μιλήσει, να μπουσουλήσει, να σκεφτεί ή να κάνει οτιδήποτε μόνη της». Τώρα, ως γονείς για πρώτη φορά, θα νομίζατε ότι θα έλεγαν, «Ωχ όχι. Γιατί; Γιατί το πρώτο μας παιδί έχει όλα αυτά τα άγνωστα προβλήματα;» Αλλά δεν το έκανα αυτό. Το πρώτο πράγμα που είπαν στον γιατρό ήταν, «Θέλουμε να τη δούμε και θα την πάρουμε σπίτι και θα την αγαπήσουμε και θα τη μεγαλώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.» Και αυτό έκαναν. Σχεδόν όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου οφείλονται στους γονείς μου. Ο μπαμπάς μου είναι εδώ μαζί μου σήμερα και η μαμά μου παρακολουθεί από το σπίτι. Γεια σου μαμά! (Γέλια) Αναρρώνει από χειρουργείο. Αυτή κράτησε την οικογένειά μας ενωμένη και μου έδωσε τη δύναμη να δω ότι πέρασε τόσα πολλά αλλά έχει αυτό το μαχητικό πνεύμα που πέρασε και σε μένα, έτσι ώστε να μπορώ να σταθώ περήφανα μπροστά από κόσμο και να πω, «Ξέρετε κάτι; Η ζωή μου ήταν πραγματικά δύσκολη. Αλλά δεν πειράζει». Δεν πειράζει. Ήταν τρομαχτικό, ήταν δύσκολο. Ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που έπρεπε να αντιμετωπίσω καθώς μεγάλωνα ήταν κάτι που είμαι σίγουρη ότι έχει αντιμετωπίσει κάθε ένας από εμάς σε αυτό το δωμάτιο. Μπορείτε να μαντέψετε τι είναι; Ξεκινάει με «Ν». Μπορείτε να το μαντέψετε; (Κοινό): Νεαροί! (Λίζι): Νεαροί; (Γέλια) Το νταηλίκι, τον σχολικό εκφοβισμό! (Γέλια) Ξέρω τι σκέφτεστε. (Γέλια) Γιατί δεν μπορώ να κάτσω μαζί τους; (Γέλια) Αντιμετώπισα πολύ τον εκφοβισμό, αλλά όπως είπα, μεγάλωσα κανονικά, έτσι όταν ξεκίνησα το νηπιαγωγείο, δεν είχα ιδέα ότι φαινόμουν διαφορετική. Ιδέα δεν είχα. Δεν μπορούσα να δω ότι έμοιαζα διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Το βλέπω σαν ένα μεγάλο χαστούκι πραγματικότητας σε ένα 5χρονο, επειδή πήγα στο σχολείο την πρώτη μέρα, ντυμένη με εξοπλισμό Ποκαχόντας. Ήμουν έτοιμη! (Γέλια) Πήγα με τη σάκα μου που έμοιαζε σαν καβούκι χελώνας επειδή ήταν μεγαλύτερη από μένα, και πήγα σε ένα κοριτσάκι και της χαμογέλασα, και με κοίταξε λες και ήμουν τέρας, λες και ήμουν το πιο τρομαχτικό πράγμα που είχε δει ποτέ στη ζωή της. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, «Είναι πολύ αγενής. (Γέλια) Εγώ έχω πλάκα, αυτή χάνει. Θα πάω λοιπόν εκεί να παίξω με τα τουβλάκια. Ή τα αγόρια». (Γέλια) (Η Λίζι γελάει) Νόμιζα ότι η μέρα θα καλυτέρευε, αλλά δυστυχώς δεν έγινε αυτό. Η μέρα όλο και χειροτέρευε. Πολλοί απλώς δεν ήθελαν καμία σχέση μαζί μου και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Γιατί; Τι έκανα; Δεν τους έκανα τίποτα! Στο μυαλό μου ήμουν ακόμη και πολύ πρώτο παιδάκι. Έπρεπε να πάω σπίτι και να ρωτήσω τους γονείς μου, «Τι δεν πάει καλά μαζί μου; Τι έκανα; Γιατί δεν τους αρέσω;» Με κάθισαν κάτω και είπαν, «Λίζι, το μοναδικό πράγμα που είναι διαφορετικό με σένα είναι ότι είσαι πιο μικρόσωμη από τα άλλα παιδιά. Έχεις αυτό το σύνδρομο, αλλά δεν θα ορίσει ποια είσαι». Είπαν, «Πήγαινε σχολείο, σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου, χαμογέλα, συνέχισε να είσαι ο εαυτός σου, και ο κόσμος θα δει ότι είσαι σαν κι αυτούς». Και αυτό έκανα. Θέλω να σκεφτείτε, να να αναρωτηθείτε, αμέσως τώρα: Τι προδιορίζει ΕΣΑΣ; Ποιοι είστε; Είναι η καταγωγή σας; Είναι το υπόβαθρό σας; Είναι οι φίλοι σας; Τι είναι; Τι προσδιορίζει ποιοι είστε σαν άτομα; Μου πήρε πολύ χρόνο να βρω τι με προσδιορίζει. Τόσο πολύ που νόμιζα ότι αυτό που με προσδιορίζει είναι η εξωτερική μου εμφάνιση. Νόμιζα ότι τα μικροσκοπικά μου πόδια, και τα χεράκια μου, και το μικρό μου πρόσωπο ήταν άσχημα. Νόμιζα ότι ήμουν αηδιαστική. Μισούσα όταν ξυπνούσα το πρωί στο γυμνάσιο και κοιταζόμουν στον καθρέφτη όταν ετοιμαζόμουν και σκεφτόμουν: «Μπορώ απλώς να τρίψω αυτό το σύνδρομο και να φύγει; Θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή μου αν απλώς μπορούσα να το βγάλω τρίβοντας. Θα έμοιαζα με τα άλλα παιδιά, δεν θα χρειαζόταν να αγοράζω ρούχα με την Ντόρα την Εξερευνήτρια. Δεν θα χρειαζόταν να πάρω πράγματα που ήταν της μόδας, όταν προσπαθούσα να είμαι σαν τα δημοφιλή παιδιά». Ευχόμουν και προσευχόμουν και ήλπιζα και έκανα ό,τι μπορούσα έτσι ώστε να ξυπνήσω το πρωί και να ήμουν διαφορετική, και δεν θα είχα να αντιμετωπίσω αυτές τις δυσκολίες. Αυτό ήθελα κάθε μέρα, και κάθε μέρα απογοητευόμουν. Έχω γύρω μου ένα εκπληκτικό σύστημα υποστήριξης, που δεν με λυπούνται ποτέ, που με ανεβάζουν όταν είμαι στεναχωρημένη, που είναι εκεί να γελάσουν μαζί μου στις καλές στιγμές, και που μου έμαθαν ότι ακόμη κι αν έχω αυτό το σύνδρομο, αν και τα πράγματα είναι δύσκολα, δεν πρέπει να το αφήσω να με προσδιορίσει. Η ζωή μου είναι στα χέρια μου, όπως οι δικές σας ζωές είναι στα δικά σας. Εσείς είστε στη μπροστινή θέση του αυτοκινήτου σας, Εσείς αποφασίζετε αν το αυτοκίνητό σας πάει σε ένα καλό ή ένα κακό μονοπάτι. Εσείς αποφασίζετε τι σας προσδιορίζει. Να σας πω κάτι: Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να βρείτε τι σας προσδιορίζει, γιατί υπήρξαν στιγμές που ήμουν τόσο ενοχλημένη και συγχυσμένη, και έλεγα: «Δεν με ΝΟΙΑΖΕΙ τι με προσδιορίζει!» Όταν ήμουν στο λύκειο, βρήκα ένα βίντεο που είχε ανεβάσει κάποιος, με μένα, δυστυχώς, και με χαρακτήριζε ως την ασχημότερη γυναίκα στον κόσμο. Αυτό το βίντεο είχε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια θεάσεις, οκτώ δευτερόλεπτα διάρκεια, χωρίς ήχο, χιλιάδες σχόλια, ο κόσμος έλεγε, «Λίζι, σε παρακαλώ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, κάνε μια χάρη στον κόσμο, βάλε ένα όπλο στο κεφάλι σου, και αυτοκτόνησε». Σκεφτείτε το, αν σας το έλεγε αυτό ο κόσμος, αν άγνωστοι σας το έλεγαν αυτό. Πλάνταξα στο κλάμα, και ήμουν έτοιμη για αντεπίθεση και κάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου, και σκέφτηκα, «Απλώς θα το αφήσω». Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η ζωή μου ήταν στα χέρια μου. Είτε θα επέλεγα να το κάνω πολύ καλά, ή θα επέλεγα να το κάνω πολύ άσχημα. Θα μπορούσα να είμαι ευγνώμων και να ανοίξω τα μάτια μου και να συνειδητοποιήσω αυτά που όντως έχω, και να τα κάνω αυτά να με προσδιορίσουν. Δεν μπορώ να δω από το ένα μάτι, αλλά μπορώ να δω από το άλλο. Μπορεί να αρρωσταίνω πολύ, αλλά έχω πολύ ωραία μαλλιά. (Γέλια) (Κοινό) Έχεις, έχεις! Ευχαριστώ. Είσαστε το καλύτερο τμήμα εδώ. (Γέλια) (Η Λίζι γελάει) Με κάνατε να χάσω τον ειρμό των σκέψεων μου! (Γέλια) Εντάξει... πού ήμουν; (Κοινό) Τα μαλλιά σου! Μαλλιά! Μαλλιά. Εντάξει, ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ. Μπορούσα να επιλέξω να είμαι ευτυχισμένη ή θα μπορούσα να επιλέξω να στεναχωρηθώ με όσα έχω και να συνεχίσω να γκρινιάζω, αλλά τότε άρχισα να συνειδητοποιώ: Θα αφήσω αυτούς που με αποκάλεσαν τέρας να με προσδιορίσουν; Θα αφήσω να με προσδιορίσουν αυτοί που είπαν, «Σκοτώστε το με φωτιά!»; Όχι. Θα αφήσω τους στόχους μου και την επιτυχία μου και τα κατορθώματά μου να είναι αυτά που με προσδιορίζουν -- Όχι η εξωτερική μου εμφάνιση, όχι το γεγονός ότι έχω πρόβλημα στην όραση, όχι το γεγονός ότι έχω αυτό το άγνωστο σύνδρομο. Έτσι είπα στον εαυτό μου ότι θα δουλέψω σκληρά και θα κάνω ό,τι μπορώ να γίνω καλύτερη, επειδή στο μυαλό μου, ο καλύτερος τρόπος να εκδικηθώ όλους αυτούς που με κορόιδευαν, που με πείραζαν, που με έλεγαν άσχημη, που με έλεγαν τέρας, ήταν να κάνω τον εαυτό μου καλύτερο, και να τους δείξω: Ξέρετε κάτι; Πείτε μου αυτά τα αρνητικά πράγματα, θα τα γυρίσω ανάποδα και θα τα χρησιμοποιήσω σαν σκάλα να φτάσω τους στόχους μου. Αυτό έκανα. Είπα στον εαυτό μου ότι ήθελα να γίνω παρακινητική ομιλήτρια, ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, να αποφοιτήσω από το κολέγιο, να κάνω οικογένεια και καριέρα. Μετά από οχτώ χρόνια, στέκομαι μπροστά σας, συνεχίζοντας να κάνω παρακινητικές ομιλίες. Κατάφερα το πρώτο πράγμα. Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο. Σε μερικές εβδομάδες θα υποβάλλω το χειρόγραφο για το τρίτο μου βιβλίο. (Χειροκρότημα) Ήθελα να αποφοιτήσω από το κολέγιο, και μόλις το τελείωσα. (Επευφημίες και χειροκρότημα) Παίρνω πτυχίο σε Σπουδές Επικοινωνίας από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Σαν Μάρκος, και δευτερεύον πτυχίο στα Αγγλικά. Προσπάθησα πραγματικά να χρησιμοποιήσω την προσωπική μου εμπειρία για να πάρω το πτυχίο μου και οι καθηγητές μου δεν το δέχονταν. Και τέλος, ήθελα να έχω τη δική μου οικογένεια και καριέρα. Το κομμάτι της οικογένειας αργεί ακόμη, και στο κομμάτι της καριέρας μου, νιώθω ότι τα πάω πολύ καλά αν σκεφτεί κανείς ότι όταν αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω παρακινητική ομιλήτρια, πήγα σπίτι, έκατσα στο λάπτοπ μου, πήγα στο Google και έγραψα: «Πώς να γίνεις παρακινητικός ομιλητής». (Γέλια) Δεν κάνω πλάκα. Δούλεψα σκληρά. Χρησιμοποίησα αυτούς που μου έλεγαν ότι δεν μπορούσα να το κάνω για να με παρακινήσουν. Χρησιμοποίησα την αρνητικότητά τους για να μπορέσω να συνεχίσω. Χρησιμοποιήστε την. Χρησιμοποιήστε ΤΗΝ. Χρησιμοποιήστε αυτή την αρνητικότητα που έχετε στη ζωή σας για να κάνετε τον εαυτό σας καλύτερο, επειδή σας εγγυώμαι --σας εγγυώμαι-- Θα κερδίσετε. Θέλω να τελειώσω με την ίδια ερώτηση. Θέλω να φύγετε από εδώ και να αναρωτηθείτε τι σας προσδιορίζει. Αλλά θυμηθείτε: Η γενναιότητα ξεκινάει εδώ. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I'm really, really, really excited to be here. I kind of want to tell you a little bit more of the - I don't want to say basics - because we really don't know anything about my syndrome. I was born with this very rare syndrome, that only two other people in the world including myself, that we know of, have. Basically what this syndrome causes, is that I cannot gain weight. Yes, it does sound as good as it is. (Laughter) I could eat absolutely whatever I want, whenever I want and I won't really gain any weight. I'm going to be 25 in March, and I've never weighed over about 64 pounds in my entire life. When I was in college, I hid - well, I didn't 'hide' it, everyone knew it was there - but it was a giant tub of Twinkies, donuts, chips, Skittles, and my roommate would say, "I could hear you at 12:30 am, reaching under your bed to get food." But I'm like, "You know what? It's alright, I can do these things!" Because there are benefits to this syndrome. There are benefits to not being able to gain weight. There are benefits to being visually impaired. There are benefits to being kind of really small. A lot of people think, "Lizzie, how in the world are you saying there are benefits when you can only see out of one eye?" Well, let me tell you what the benefits are because they are great. I wear contacts--conTACT. Half-off conTACTS. (Laughter) When I wear my reading glasses: half-off prescription. If somebody is annoying me, being rude: Stand on my right side. (Laughter) It's like you're not even there. I don't even know you're standing there. Right now, if I stand like this, I have no clue that there's this whole side of the room. Also, being small, I am very willing to volunteer myself to go to Weight Watchers or to some gym, and say, "Hi, I'm Lizzie. I will be your poster child. Put my face on whatever you need, and I will say, 'Hi! I used this program. Look how well it worked.'" (Laughter) Even though there are amazing things that have come from this syndrome, there are also things that have been very, very difficult, as you can imagine. Growing up, I was raised 150% normally. I was my parents' first child. And when I was born, the doctors told my mom, "Your daughter has no amniotic fluid around her. At all." So when I was born, it was a miracle that I came out screaming. The doctors told my parents, "We just want to warn you: Expect your daughter to never be able to talk, walk, crawl, think, or do anything by herself." Now, as first-time parents, you would think that my parents would say, "Oh no. Why? Why are we getting our first child with all these unknown problems?" But that's not what they did. The first thing they told the doctor was, "We want to see her, and we are going to take her home and love her, and raise her to the best of our abilities." And that's what they did. I credit pretty much everything that I've done in my life to my parents. My dad is here with me today, and my mom is at home watching. Hi mom! (Laughter) She's recovering from surgery. She has been the glue that's held our family together, and she's given me the strength to see that she's going through so much, but she has this fighting spirit that she's instilled in me, so that I have proudly been able to stand in front of people and say, "You know what? I've had a really difficult life. But that's okay." That's okay. Things have been scary, things have been tough. One of the biggest things that I had to deal with growing up was something I'm pretty sure every single one of us in this room has dealt with before. Can you guess what that is? It starts with a 'B'. Can you guys guess it? Audience: Boys! Lizzie: Boys? (Laughter) Bullying! (Laughter) I know what you all are thinking. (Laughter) Why can't I sit here with them? (Laughter) I had to deal with bullying a lot, but as I said, I was raised very normally, so when I started kindergarten, I had absolutely no idea that I looked different. No clue. I couldn't see that I looked different from other kids. I think of it as a big slap of reality for a five year-old, because I went in to school the first day, decked-out in Pocahontas gear. I was ready! (Laughter) I went in with my backpack that looked like a turtle shell because it was bigger than me, and I walked up to a little girl and smiled at her, and she looked up at me like I was a monster, like I was the scariest thing she had ever seen in her life. My first reaction was, "She is really rude. (Laughter) I am a fun kid, and she's the one missing out. So I'll just go over here and play with blocks. Or boys." (Laughter) (Lizzie laughs) I thought the day would get better, and unfortunately, it didn't. The day got worse and worse. A lot of people just wanted to have absolutely nothing to do with me, and I couldn't understand why. Why? What did I do? I didn't do anything to them! In my mind I was still a really cool kid. I had to go home and ask my parents, "What's wrong with me? What did I do? Why don't they like me?" They sat me down and said, "Lizzie, the only thing different about you is that you're smaller than the other kids. You have this syndrome, but it's not going to define who you are." They said, "Go to school, pick your head up, smile, continue to be yourself, and people will see that you're just like them." And so that's what I did. I want you to think, and ask yourself this in your head, right now: What defines you? Who are you? Is it where you come from? Is it your background? Is it your friends? What is it? What defines who you are as a person? It's taken me a very long time to figure out what defines me. For so long I thought what defined me was my outer appearance. I thought that my little tiny legs, and my little arms, and my little face were ugly. I thought I was disgusting. I hated when I'd wake up in the morning when I was going to middle school, and would be looking in the mirror getting ready, and thinking, "Can I just scrub this syndrome off? It would make my life so much easier if I could just scrub it off. I could look like other kids; I wouldn't have to buy clothes that had Dora the Explorer on them. I wouldn't have to buy stuff that was 'Bedazzled', when I was trying to be like the cool kids." I would wish, and pray, and hope, and do whatever I could so I would wake up in the morning and be different, and I wouldn't have to deal with these struggles. It's what I wanted every single day, and every single day I was disappointed. I have an amazing support system around me, who never pity me, who are there to pick me up if I'm sad, who are there to laugh with me during the good times, and they taught me that, even though I have this syndrome, even though things are hard, I can't let that define me. My life was put into my hands, just like your lives are put into yours. You are the person in the front seat of your car. You are the one who decides whether your car goes down a bad path, or a good path. You are the one who decides what defines you. Now let me tell you: it could be really hard to figure out what defines you, because there were times when I'd get so annoyed and frustrated, and say: "I don't care what defines me!" When I was in high school I found a video, unfortunately, that somebody posted of me, labeling me the world's ugliest woman. There were over four million views to this video; eight seconds long, no sound, thousands of comments; people saying, "Lizzie, please - please - just do the world a favor, put a gun to your head, and kill yourself." Think about that, if people told you that, if strangers told you this. I cried my eyes out of course, and I was ready to fight back and something kind of clicked in my head, and I thought, "I'm just going to leave it alone." I started realizing that my life is in my hands. I could either choose to make this really good, or I could choose to make this really bad. I could be grateful, and open my eyes and realize the things that I do have, and make those the things that define me. I can't see out of one eye, but I can see out of the other. I might get sick a lot, but I have really nice hair. (Laughter) (Audience) You do, you do! Thanks. You guys are like the best little section right here. (Laughter) (Lizzie laughs) You made me lose my train of thought! (Laughter) Okay... where was I? Audience: Your hair! Hair! Hair. Ok, ok, thank you. Thank you, thank you, thank you. So I could either choose to be happy or I could choose to be upset with what I have and still kind of complain about it, but then I started realizing: Am I going to let the people who called me a monster define me? Am I going to let the people who said, "Kill it with fire!" define me? No; I'm going to let my goals, and my success, and my accomplishments be the things that define me - Not my outer appearance, not the fact that I'm visually impaired, not the fact that I have this syndrome that nobody knows what it is. So I told myself I'm going to work my butt off and do whatever I could to make myself better, because in my mind, the best way that I could get back at all those people who made fun of me, who teased me, who called me ugly, who called me a monster was to make myself better, and to show them: You know what? Tell me those negative things, I'm going to turn them around, and I'm going to use them as a ladder to climb up to my goals. That's what I did. I told myself that I wanted to be a motivational speaker, I wanted to write a book, graduate college, have my own family, and have my own career. Eight years later, I’m standing in front of you, still doing motivational speaking. First thing, I accomplished it. I wanted to write a book; in a couple of weeks I will be submitting the manuscript for my third book. (Applause) I wanted to graduate college, and I just finished college. (Cheers and applause) I'm getting a degree in Communication Studies from Texas State University in San Marcos, and I have a minor in English. I really, really tried to use real-life experience while I was getting my degree, and my professors were not having it. I wanted to have, lastly, my own family and my own career. The family part is kind of down the line, and my career part, I feel like I'm really doing well with it, considering the fact that when I decided I wanted to be a motivational speaker, I went home, I sat in front of my laptop, went to Google, and typed in: "How to be a motivational speaker." (Laughter) I'm not even joking. I worked my butt off. I used the people who were telling me that I couldn't do this to motivate me. I used their negativity to light my fire to keep going. Use that. Use that. Use that negativity that you have in your life to make yourself better, because I guarantee you - guarantee you - You will win. Now I want to end, with asking you again. I want you to leave here, and ask yourself what defines you. But remember: Brave starts here. Thank you. (Applause)