College presidents are not the first people who come to mind when the subject is the uses of the creative imagination. So I thought I'd start by telling you how I got here.
Voorzitters van universiteiten zijn niet de eersten waar men aan denkt als het over het creatief gebruik van het voorstellingsvermogen gaat. Ik vertel jullie eerst hoe ik hier terecht ben gekomen.
The story begins in the late '90s. I was invited to meet with leading educators from the newly free Eastern Europe and Russia. They were trying to figure out how to rebuild their universities. Since education under the Soviet Union was essentially propaganda serving the purposes of a state ideology, they appreciated that it would take wholesale transformations if they were to provide an education worthy of free men and women. Given this rare opportunity to start fresh, they chose liberal arts as the most compelling model because of its historic commitment to furthering its students' broadest intellectual, and deepest ethical potential.
Het verhaal begint in de late jaren 90. Ik werd uitgenodigd door enkele prominente onderwijskundigen uit het pas bevrijde Oost Europa en Rusland. Ze vroegen zich af hoe ze hun universiteiten opnieuw konden opbouwen. Aangezien het onderwijs ten tijde van de Sovjet-Unie nauwelijks meer was dan propaganda in dienst van de staatsideologie, begrepen ze dat er een volledige transformatie nodig zou zijn, als ze het onderwijs de moeite waard wilden maken voor vrije mannen en vrouwen. Gebruikmakend van de unieke kans om helemaal opnieuw te beginnen, kozen ze voor de vrije kunsten: het meest overtuigende systeem omdat het zich altijd al toewijdde aan de realisatie van de meest brede intellectuele ontwikkeling en het meest diepgaand ethisch potentieel van de student.
Having made that decision they came to the United States, home of liberal arts education, to talk with some of us most closely identified with that kind of education. They spoke with a passion, an urgency, an intellectual conviction that, for me, was a voice I had not heard in decades, a dream long forgotten. For, in truth, we had moved light years from the passions that animated them. But for me, unlike them, in my world, the slate was not clean, and what was written on it was not encouraging.
Na dat besluit bezochten ze de Verenigde Staten, bakermat van het vrije kunsten-onderwijs, om te praten met diegenen onder ons die het meest bekend zijn met dit educatieve systeem. Ze spraken met een passie, een urgentie, en een intellectuele vastberadenheid die ik al jaren niet meer had gehoord, een droom die ik al lang en breed vergeten was. Deze passie hadden wij lichtjaren achter ons gelaten. Deze passie hadden wij lichtjaren achter ons gelaten. Maar in tegenstelling tot hun wereld had die van mij geen schone lei. Wat op die lei geschreven stond, was niet bemoedigend.
In truth, liberal arts education no longer exists -- at least genuine liberal arts education -- in this country. We have professionalized liberal arts to the point where they no longer provide the breadth of application and the enhanced capacity for civic engagement that is their signature. Over the past century the expert has dethroned the educated generalist to become the sole model of intellectual accomplishment. (Applause)
In werkelijkheid bestaat het vrije kunsten-onderwijs in dit land niet meer, althans niet meer in de oorspronkelijke vorm. We hebben de vrije kunsten dusdanig geprofessionaliseerd dat ze niet langer het breed draagvlak opleveren voor actief burgerschap, noch tot de verhoogde capaciteit van civiele betrokkenheid leiden, hetgeen hun kenmerk heet te zijn. Gedurende de laatste eeuw heeft de expert de geleerde generalist van de troon gestoten en sindsdien staat hij alleen model voor intellectuele prestatie.
Expertise has for sure had its moments. But the price of its dominance is enormous. Subject matters are broken up into smaller and smaller pieces, with increasing emphasis on the technical and the obscure. We have even managed to make the study of literature arcane. You may think you know what is going on in that Jane Austen novel -- that is, until your first encounter with postmodern deconstructionism.
Expertise heeft zeker zijn momenten gekend. Maar de dominantie ervan heeft ons enorm veel gekost. Studies worden opgedeeld in steeds kleinere en kleinere stukjes, waarbij de nadruk steeds meer op het technische en obscure komt te liggen. We hebben het zelfs voor elkaar gekregen literatuurstudies te mystificeren. Je denkt wel dat je weet wat er in die roman van Jane Austen gebeurt, maar dat was voordat je in aanraking kwam met postmodern deconstructionisme.
The progression of today's college student is to jettison every interest except one. And within that one, to continually narrow the focus, learning more and more about less and less; this, despite the evidence all around us of the interconnectedness of things. Lest you think I exaggerate, here are the beginnings of the A-B-Cs of anthropology. As one moves up the ladder, values other than technical competence are viewed with increasing suspicion. Questions such as, "What kind of a world are we making? What kind of a world should we be making? What kind of a world can we be making?" are treated with more and more skepticism, and move off the table.
Een hedendaags universitair student boekt vooruitgang door al zijn interesses overboord te gooien, behalve eentje. Door zelfs binnen dat gebied zijn blik voortdurend te vernauwen om zo steeds meer en meer van steeds minder en minder te leren. Ondanks dat we juist steeds meer bewijzen vinden van de verbondenheid van alle dingen met elkaar. Mocht je denken dat ik overdrijf: dit is het begin van het Alfabet van Antropologie. Hoe hoger op de ladder, hoe groter de argwaan over alle competenties die afwijken van de technische. Vragen als: wat voor een soort wereld zijn we aan het maken? Wat voor een soort wereld zouden we moeten maken? Wat voor een soort wereld kunnen we maken? worden met steeds meer scepticisme ontvangen en van tafel geveegd.
In so doing, the guardians of secular democracy in effect yield the connection between education and values to fundamentalists, who, you can be sure, have no compunctions about using education to further their values: the absolutes of a theocracy. Meanwhile, the values and voices of democracy are silent. Either we have lost touch with those values or, no better, believe they need not or cannot be taught. This aversion to social values may seem at odds with the explosion of community service programs. But despite the attention paid to these efforts, they remain emphatically extracurricular. In effect, civic-mindedness is treated as outside the realm of what purports to be serious thinking and adult purposes. Simply put, when the impulse is to change the world, the academy is more likely to engender a learned helplessness than to create a sense of empowerment.
Op die manier laten de bewakers van de seculaire democratie het tot stand brengen van een verbinding tussen scholing enerzijds en waarden anderzijds over aan fundamentalisten. Die, daarvan kun je zeker zijn, hebben er geen probleem mee om onderwijs te gebruiken voor het doorgeven van hun waardes: de maximes van een theocratie. Ondertussen wordt er met geen woord gerept over de waarden van de democratie. Óf we hebben het contact met die waarden verloren, óf, net zo erg, we denken dat we die waarden niet hoeven of kunnen overdragen. Deze afkeer van sociale waarden lijkt wellicht tegengesteld aan de explosieve groei van maatschappelijke projecten. Maar ook al wordt er wel aandacht aan die projecten besteed, de empathie voor die projecten blijft buiten het curriculum. Het gemeenschapsbewustzijn valt in de praktijk buiten het domein van dat wat we 'serieus denken' en 'volwassen doeleinden' noemen. Met andere woorden: als je de wereld wilt veranderen, is het waarschijnlijker dat de academie je geleerde hulpeloosheid aanpraat, dan dat ze je impuls simuleert en bekrachtigt.
This brew -- oversimplification of civic engagement, idealization of the expert, fragmentation of knowledge, emphasis on technical mastery, neutrality as a condition of academic integrity -- is toxic when it comes to pursuing the vital connections between education and the public good, between intellectual integrity and human freedom, which were at the heart -- (Applause) -- of the challenge posed to and by my European colleagues. When the astronomical distance between the realities of the academy and the visionary intensity of this challenge were more than enough, I can assure you, to give one pause, what was happening outside higher education made backing off unthinkable.
Dit brouwsel: oversimplificatie van burgerlijk engagement, verheerlijking van de expert, fragmentarisering van kennis, benadrukking van technische bekwaamheid, neutraliteit als een voorwaarde voor academische integriteit --- is zo giftig dat het schadelijk is voor de vitale connecties tussen onderwijs en het gemeenschappelijke goed, tussen intellectuele integriteit en menselijke vrijheid; verbintenissen die ten grondslag lagen aan de uitdaging waarmee mijn Europese collega's zich geconfronteerd zagen. Terwijl het gigantische verschil tussen de realiteit van de academie en de visionaire intensiteit van deze uitdaging op zichzelf al meer dan genoeg reden was om tot bezinning te komen, maakte dat wat er buiten het hoger onderwijs gebeurde elke terugtocht ondenkbaar.
Whether it was threats to the environment, inequities in the distribution of wealth, lack of a sane policy or a sustainable policy with respect to the continuing uses of energy, we were in desperate straits. And that was only the beginning. The corrupting of our political life had become a living nightmare; nothing was exempt -- separation of powers, civil liberties, the rule of law, the relationship of church and state. Accompanied by a squandering of the nation's material wealth that defied credulity. A harrowing predilection for the uses of force had become commonplace, with an equal distaste for the alternative forms of influence. At the same time, all of our firepower was impotent when it came to halting or even stemming the slaughter in Rwanda, Darfur, Myanmar.
Of het nu ging om milieuproblematiek, of over de onevenredige verdeling van de welvaart, of het gebrek aan zinnig beleid of een duurzaam plan met betrekking tot de continuatie van ons energiegebruik, we waren de wanhoop nabij. Dat was nog maar het begin. De verloedering van ons politieke leven was een levende nachtmerrie geworden. Niets werd ontzien. Scheiding van de machten, burgerlijke vrijheden, de heerschappij van de wet, de relatie van kerk tot staat. Tegelijkertijd vond er een verkwanseling van 's lands materiële weelde plaats die alle geloofwaardigheid te buiten ging. Een ontwrichtende tendens tot het gebruik van geweld was gemeengoed geworden vergezeld van een gelijksoortige afkeer van alternatieve manieren om invloed uit te oefenen. Tegelijkertijd bleken we met al onze wapens machteloos met betrekking tot het beëindigen of zelfs maar het afremmen van de slachtingen in Rwanda, Darfur, Myanmar.
Our public education, once a model for the world, has become most noteworthy for its failures. Mastery of basic skills and a bare minimum of cultural literacy eludes vast numbers of our students. Despite having a research establishment that is the envy of the world, more than half of the American public don't believe in evolution. And don't press your luck about how much those who do believe in it actually understand it.
Ons openbaar onderwijs, ooit een rolmodel voor de wereld, is nu vooral bekend vanwege zijn mislukkingen. Bekwaamheid in basisvaardigheden en een rudimentair niveau van culturele geletterdheid zijn aan velen van onze studenten niet besteed. Ondanks dat ze onderzoeksmogelijkheden hebben waar de rest van de wereld jaloers op is, gelooft meer dan de helft van het Amerikaanse publiek niet in de evolutietheorie. Men overschat al heel snel hoe goed zij die er wél in geloven het ook echt begrijpen.
Incredibly, this nation, with all its material, intellectual and spiritual resources, seems utterly helpless to reverse the freefall in any of these areas. Equally startling, from my point of view, is the fact that no one was drawing any connections between what is happening to the body politic, and what is happening in our leading educational institutions. We may be at the top of the list when it comes to influencing access to personal wealth. We are not even on the list when it comes to our responsibility for the health of this democracy. We are playing with fire. You can be sure Jefferson knew what he was talking about when he said, "If a nation expects to be ignorant and free in a state of civilization, it expects what never was, and never will be." (Applause)
Het is ongelooflijk, maar deze natie, met al zijn materiële, intellectuele en spirituele kapitaal, lijkt volkomen hulpeloos om het tij in één van deze gebieden te keren. Even wonderbaarlijk vanuit mijn optiek was het feit dat niemand nog enige overeenkomst had gezien tussen wat er in de politiek gebeurde en wat er gebeurde in onze voornaamste educatieve instituties. We staan dan misschien bovenaan het lijstje voor wat betreft het toegankelijk maken van persoonlijke rijkdom. We staan niet eens op het lijstje als het over de verantwoordelijkheid gaat deze democratie gezond te houden. We spelen met vuur. Jefferson wist heel goed waar hij het over had toen hij zei: "Als een natie verwacht onwetend én vrij te zijn in een beschaafde staat, verwacht het iets wat het nooit is geweest, en nooit zal worden." (Applaus)
On a more personal note, this betrayal of our principles, our decency, our hope, made it impossible for me to avoid the question, "What will I say, years from now, when people ask, 'Where were you?'" As president of a leading liberal arts college, famous for its innovative history, there were no excuses. So the conversation began at Bennington. Knowing that if we were to regain the integrity of liberal education, it would take radical rethinking of basic assumptions, beginning with our priorities. Enhancing the public good becomes a primary objective. The accomplishment of civic virtue is tied to the uses of intellect and imagination at their most challenging.
Voor wat mij persoonlijk betreft heeft dit verraad van onze principes, onze degelijkheid, onze hoop, het voor mij onmogelijk gemaakt om deze vraag te vermijden: "Wat zal ik jaren later zeggen, als mensen me vragen: waar was jij? Als voorzitter van een prominent vrije kunsten-college, beroemd om een innoverende geschiedenis, had ik geen excuses. Aldus startte de discussie bij Bennington. We wisten dat als we de integriteit van het vrije onderwijs wilde reanimeren, het een radicale heroverweging van basisaannames zou vergen, te beginnen met onze prioriteiten. Het publieke belang bevorderen werd een primair doel. Het bereiken van civiele deugdzaamheid werd gelinkt aan het meest uitdagende gebruik van intellect en verbeelding.
Our ways of approaching agency and authority turn inside out to reflect the reality that no one has the answers to the challenges facing citizens in this century, and everyone has the responsibility for trying and participating in finding them. Bennington would continue to teach the arts and sciences as areas of immersion that acknowledge differences in personal and professional objectives. But the balances redressed, our shared purposes assume an equal if not greater importance.
De manier waarop wij agentschap en autoriteit benaderen, keerden we binnenste buiten om te laten zien dat NIEMAND alle oplossingen heeft voor de problemen van de burgers van deze eeuw, en dat IEDEREEN verantwoordelijkheid is voor de eigen deelname aan de zoektocht ernaar. Bennington bleef de kunsten en wetenschappen onderwijzen als verdiepingsgebieden aansluitend op verschillende persoonlijke en professionele doeleinden. Maar door de gecorrigeerde balans kregen onze gedeelde doelen een gelijkwaardige, zo niet nog grotere betekenis.
When the design emerged it was surprisingly simple and straightforward. The idea is to make the political-social challenges themselves -- from health and education to the uses of force -- the organizers of the curriculum. They would assume the commanding role of traditional disciplines. But structures designed to connect, rather than divide mutually dependent circles, rather than isolating triangles. And the point is not to treat these topics as topics of study, but as frameworks of action. The challenge: to figure out what it will take to actually do something that makes a significant and sustainable difference.
Toen het plan aan de oppervlakte verscheen, was het verrassend simpel en helder. Het idee was om de politiek-sociale uitdagingen zelf --- zoals gezondheid en scholing, het gebruik van geweld --- het curriculum te laten bepalen. Zij zouden de richtinggevende rol van de traditionele disciplines overnemen. Maar dan als structuren ontworpen om te verbinden, niet om af te bakenen: elkaar overlappende cirkels, geen isolerende driehoeken. En dan niet om deze onderwerpen te behandelen als studieonderwerpen, maar als de geraamtes van het handelen. De uitdaging is om er achter te komen hoe je daadwerkelijk iets kunt doen dat de wereld significant en houdbaar verbetert.
Contrary to widely held assumptions, an emphasis on action provides a special urgency to thinking. The importance of coming to grips with values like justice, equity, truth, becomes increasingly evident as students discover that interest alone cannot tell them what they need to know when the issue is rethinking education, our approach to health, or strategies for achieving an economics of equity. The value of the past also comes alive; it provides a lot of company. You are not the first to try to figure this out, just as you are unlikely to be the last. Even more valuable, history provides a laboratory in which we see played out the actual, as well as the intended consequences of ideas.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht verleent de benadrukking van het handelen een speciale urgentie aan het denken. Het belang van het vinden van een juiste verhouding ten aanzien van waarden als rechtvaardigheid, gelijkheid, waarheid, wordt hoe langer hoe duidelijker al naar gelang de studenten ontdekken dat ze van alleen hun interesses niet kunnen leren wat ze nodig hebben om zaken in heroverweging te kunnen nemen, zaken als onderwijs, onze benadering van de zorg, of strategieën om een economie van gelijkheid te verwezenlijken. De waarde van het verleden wordt ook nieuw leven ingeblazen. Het levert veel gezelschap op. Je bent niet de eerste die deze oplossing zoekt, en zult waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. Wat nog waardevoller is, is dat geschiedenis een laboratorium is waarin wordt opgevoerd wat zowel de werkelijke als de beoogde gevolgen zijn van ideeën.
In the language of my students, "Deep thought matters when you're contemplating what to do about things that matter." A new liberal arts that can support this action-oriented curriculum has begun to emerge. Rhetoric, the art of organizing the world of words to maximum effect. Design, the art of organizing the world of things. Mediation and improvisation also assume a special place in this new pantheon. Quantitative reasoning attains its proper position at the heart of what it takes to manage change where measurement is crucial. As is a capacity to discriminate systematically between what is at the core and what is at the periphery.
In de taal van mijn studenten: "Diep nadenken doet er echt toe als je je afvraagt hoe je dingen moet aanpakken die er echt toe doen." Een nieuw onderwijssysteem dat dit actie-georiënteerd curriculum ondersteunt steekt zijn kop op. Retorica, de kunst woorden zo te rangschikken dat ze een maximaal effect hebben. Design, de kunst van het rangschikken van de wereld der dingen. Meditatie en improvisatie krijgen ook een speciale plek in dit nieuwe pantheon. Kwantitatief redeneren, krijgt zijn rechtmatige plek in het hart van dat wat nodig is om veranderingen te reguleren in domeinen waar metingen cruciaal zijn. Even cruciaal is de vaardigheid om systematisch onderscheid te maken tussen dat wat tot de kern en dat wat tot de periferie behoort.
And when making connections is of the essence, the power of technology emerges with special intensity. But so does the importance of content. The more powerful our reach, the more important the question "About what?" When improvisation, resourcefulness, imagination are key, artists, at long last, take their place at the table, when strategies of action are in the process of being designed. In this dramatically expanded ideal of a liberal arts education where the continuum of thought and action is its life's blood, knowledge honed outside the academy becomes essential. Social activists, business leaders, lawyers, politicians, professionals will join the faculty as active and ongoing participants in this wedding of liberal education to the advancement of the public good. Students, in turn, continuously move outside the classroom to engage the world directly.
En daar waar het maken van verbindingen essentieel is, openbaart technologie zich als een bijzonder krachtig instrument. Maar ook toont zich hier het belang van de inhoud. Hoe krachtiger ons bereik, hoe belangrijker de vraag "waarvan?" Als improvisatie, vindingrijkheid, verbeelding de sleutel zijn, kunnen artiesten eindelijk hun plaats innemen aan de tafel waar de actiestrategieën ontworpen worden. Voor dit radicaal opgerekte ideaal van vrije kunsten-onderwijs, met het continuüm van denken en handelen als krachtige motor, is de kennis die buiten de academie wordt vergaard van essentieel belang. Sociale activisten, zakelijk leiders, advocaten, politici, professionals zullen als actieve en vaste deelnemers aan de faculteit verbonden zijn in deze vereniging van het vrije onderwijs met de bevordering van het gemeenschappelijk belang. Studenten, op hun buurt, treden bewust buiten het klaslokaal om de wereld rechtstreeks aan te gaan.
And of course, this new wine needs new bottles if we are to capture the liveliness and dynamism of this idea. The most important discovery we made in our focus on public action was to appreciate that the hard choices are not between good and evil, but between competing goods. This discovery is transforming. It undercuts self-righteousness, radically alters the tone and character of controversy, and enriches dramatically the possibilities for finding common ground. Ideology, zealotry, unsubstantiated opinions simply won't do. This is a political education, to be sure. But it is a politics of principle, not of partisanship. So the challenge for Bennington is to do it.
En natuurlijk heeft deze nieuwe wijn nieuwe flessen nodig willen we de levendigheid en de dynamiek van dit idee vangen. De belangrijkste ontdekking die we deden in ons onderzoek naar het publieke handelen was dat de moeilijkste keuzes geen keuzes waren tussen deugd en ondeugd, maar tussen concurrerende deugden. Deze ontdekking was hervormend. Het ondergraaft zelfgenoegzaamheid, verandert de toon en het karakter van controverses radicaal, en verbreedt de mogelijkheden voor het vinden van een gemeenschappelijk uitgangspunt. Ideologie, ijverzucht, ongefundeerde opinies, het is alles gewoon niet afdoende. Dit is een politieke scholing, dat is het zeker. Maar het betreft hier een politiek van principes, niet van partijdigheid. Bennington weet zich dus uitgedaagd dit alles voor elkaar te krijgen.
On the cover of Bennington's 2008 holiday card is the architect's sketch of a building opening in 2010 that is to be a center for the advancement of public action. The center will embody and sustain this new educational commitment. Think of it as a kind of secular church. The words on the card describe what will happen inside. We intend to turn the intellectual and imaginative power, passion and boldness of our students, faculty and staff to developing strategies for acting on the critical challenges of our time.
Op de Benningtons' kerstkaart van 2008 staat de schets van het gebouw dat in 2010 geopend wordt als centrum ter bevordering van het publieke handelen. Het centrum zal deze nieuwe educatieve verbintenis belichamen en onderhouden. Zie het als een soort seculiere kerk. De tekst op de kaart beschrijft wat er in het gebouw zal gebeuren. Het is onze bedoeling om de intellectuele en creatieve kracht, passie en bravoure van onze studenten, faculteit en staf te gebruiken om strategieën te ontwikkelen voor het aanpakken van de kritieke uitdagingen van onze tijd.
So we are doing our job. While these past weeks have been a time of national exhilaration in this country, it would be tragic if you thought this meant your job was done. The glacial silence we have experienced in the face of the shredding of the constitution, the unraveling of our public institutions, the deterioration of our infrastructure is not limited to the universities. We the people have become inured to our own irrelevance when it comes to doing anything significant about anything that matters concerning governance, beyond waiting another four years. We persist also in being sidelined by the idea of the expert as the only one capable of coming up with answers, despite the overwhelming evidence to the contrary.
Wij doen dus ons werk. Hoewel we deze laatste paar weken in dit land hebben verkeerd in een staat van nationale vreugde, zou het tragisch zijn als u daaruit concludeerde dat uw werk gedaan was. De ijzige stilte die we meemaakten toen we werden geconfronteerd met de versnippering van de grondwet, het ontrafelen van onze openbare instituties, het verslechteren van onze infrastructuur beperkt zich niet tot de universiteiten. Wij, het volk, zijn ongevoelig geraakt voor onze eigen irrelevantie dat zich uit in de onbereidheid iets te veranderen dat er echt toe doet aangaande 's lands bestuur. Iets dat verder gaat dan nog eens vier jaar wachten. Bovendien blijven we ons blindstaren op het misleidende idee dat alleen de expert in staat is om ons van oplossingen te voorzien, ondanks de overtuigende bewijzen van het tegendeel.
The problem is there is no such thing as a viable democracy made up of experts, zealots, politicians and spectators. (Applause) People will continue and should continue to learn everything there is to know about something or other. We actually do it all the time. And there will be and should be those who spend a lifetime pursuing a very highly defined area of inquiry. But this single-mindedness will not yield the flexibilities of mind, the multiplicity of perspectives, the capacities for collaboration and innovation this country needs. That is where you come in. What is certain is that the individual talent exhibited in such abundance here, needs to turn its attention to that collaborative, messy, frustrating, contentious and impossible world of politics and public policy. President Obama and his team simply cannot do it alone.
Het probleem is dat het een illusie is te denken dat je een democratie kunt samenstellen uit experts, ijverigen, politici en toeschouwers. (Applaus) Mensen zullen terecht steeds doorgaan alles te leren wat er over elk willekeurig onderwerp te leren valt. Dat doen we in feite de hele tijd. Er zullen ook altijd, terecht, mensen zijn die hun leven besteden aan een zoektocht binnen een zeer vastomlijnd onderzoeksgebied. Maar die beperktheid van geest levert niet de cognitieve flexibiliteit op, noch de veelheid aan perspectieven, noch de capaciteiten voor collaboratie en innovatie die dit land nodig heeft. Dat is waar u het toneel betreedt. Het staat vast dat het individuele talent dat hier in zulke overvloed aanwezig is, aandacht moet gaan besteden aan de gedeelde, rommelige, frustrerende, controversiële en onmogelijke wereld van de politiek en het openbaar beleid. President Obama en zijn team kunnen het gewoonweg niet alleen.
If the question of where to start seems overwhelming you are at the beginning, not the end of this adventure. Being overwhelmed is the first step if you are serious about trying to get at things that really matter, on a scale that makes a difference. So what do you do when you feel overwhelmed? Well, you have two things. You have a mind. And you have other people. Start with those, and change the world.
Als de vraag waar te beginnen overweldigend lijkt bent u aan het begin, niet het eind van dit avontuur. Overweldigd te zijn is de eerste stap als u zich serieus tot doel stelt te achterhalen waar het echt om gaat, op een schaal waarop wezenlijke verandering echt mogelijk is. Dus wat moet u dan doen als u zich overweldigd voelt? Nou, twee dingen. Je hebt een denkvermogen. Je heeft mensen om je heen. Begin daarmee en verander de wereld.
(Applause)
(Applaus)