Οι πρόεδροι πανεπιστημίων δεν είναι η πρώτη επιλογή όταν συζητούμε τις χρήσεις της δημιουργικής φαντασίας. Σκέφτηκα λοιπόν να ξεκινήσω μιλώντας για το πώς βρέθηκα εδώ.
College presidents are not the first people who come to mind when the subject is the uses of the creative imagination. So I thought I'd start by telling you how I got here.
Η ιστορία ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του '90. Με είχαν προσκαλέσει να συναντήσω κορυφαίους εκπαιδευτικούς από τη νεοαπελευθερωμένη Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία. Προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να ξαναχτίσουν τα πανεπιστήμιά τους. Δεδομένου ότι η εκπαίδευση στη Σοβιετική Ένωση ήταν ουσιαστικά προπαγάνδα στην υπηρεσία της κρατικής ιδεολογίας, αντιλαμβάνονταν ότι απαιτούνταν ριζικές μεταμορφώσεις αν επρόκειτο να προσφέρουν εκπαίδευση αντάξια ελεύθερων ανδρών και γυναικών. Έχοντας αυτή τη σπάνια ευκαιρία να ξεκινήσουν από το μηδέν, επέλεξαν τις ελευθέριες τέχνες ως το πιο πειστικό πρότυπο λόγω της παραδοσιακής του προσήλωσης στην επέκταση των ευρύτερων διανοητικών και βαθύτερων ηθικών δυνατοτήτων των μαθητών.
The story begins in the late '90s. I was invited to meet with leading educators from the newly free Eastern Europe and Russia. They were trying to figure out how to rebuild their universities. Since education under the Soviet Union was essentially propaganda serving the purposes of a state ideology, they appreciated that it would take wholesale transformations if they were to provide an education worthy of free men and women. Given this rare opportunity to start fresh, they chose liberal arts as the most compelling model because of its historic commitment to furthering its students' broadest intellectual, and deepest ethical potential.
Έχοντας πάρει την απόφαση ήρθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, έδρα των ελευθέριων τεχνών, για να μιλήσουν σε κάποιους από εμάς που ήμασταν πιο στενά συνδεδεμένοι με αυτό το είδος εκπαίδευσης. Μιλούσαν με πάθος, με αδημονία, με μία διανοητική πεποίθηση, μία φωνή που δεν είχα ακούσει για δεκαετίες, ένα όνειρο από καιρό ξεχασμένο. Είχαμε απομακρυνθεί έτη φωτός από τα αισθήματα που τους παρακινούσαν. Αλλά για μένα, σε αντίθεση με αυτούς, στον κόσμο μου, ο πίνακας δεν ήταν άγραφος, και ό,τι ήταν γραμμένο δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικό.
Having made that decision they came to the United States, home of liberal arts education, to talk with some of us most closely identified with that kind of education. They spoke with a passion, an urgency, an intellectual conviction that, for me, was a voice I had not heard in decades, a dream long forgotten. For, in truth, we had moved light years from the passions that animated them. But for me, unlike them, in my world, the slate was not clean, and what was written on it was not encouraging.
Η παιδεία με βάση τις ελευθέριες τέχνες δεν υπάρχει πια τουλάχιστον στην γνήσια μορφή της, σε αυτή τη χώρα. Η επαγγελματοποίηση των ελευθερίων τεχνών έχει προχωρήσει τόσο που δεν προσφέρουν πλέον το εύρος εφαρμογών και την αυξημένη ικανότητα πολιτικής ενασχόλησης που είναι το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Τον τελευταίο αιώνα ο ειδικός έχει εκθρονίσει τον μορφωμένο γενικής παιδείας και έχει γίνει το μοναδικό μοντέλο διανοητικής επιτυχίας. (Χειροκρότημα)
In truth, liberal arts education no longer exists -- at least genuine liberal arts education -- in this country. We have professionalized liberal arts to the point where they no longer provide the breadth of application and the enhanced capacity for civic engagement that is their signature. Over the past century the expert has dethroned the educated generalist to become the sole model of intellectual accomplishment. (Applause)
Η εξειδίκευση σίγουρα ήταν χρήσιμη. Αλλά το κόστος κυριαρχίας της είναι τεράστιο. Τα αντικείμενα κατακερματίζονται σε ολοένα και πιο μικρά κομμάτια, με αυξανόμενη έμφαση στο τεχνικό και δυσνόητο. Κάναμε ακόμα και τη διδασκαλία της λογοτεχνίας κάτι το σκοτεινό. Μπορεί να νομίζετε ότι ξέρετε τι συμβαίνει σε αυτό το μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν μέχρι να πρωτοσυναντήσετε τον μεταμοντέρνο αποδομισμό.
Expertise has for sure had its moments. But the price of its dominance is enormous. Subject matters are broken up into smaller and smaller pieces, with increasing emphasis on the technical and the obscure. We have even managed to make the study of literature arcane. You may think you know what is going on in that Jane Austen novel -- that is, until your first encounter with postmodern deconstructionism.
Η πρόοδος του σημερινού φοιτητή βασίζεται στην απόρριψη κάθε ενδιαφέροντος πλην ενός. Και σε αυτό, να εξειδικεύεται όλο και περισσότερο, μαθαίνοντας όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα. Και αυτό παρά τις ενδείξεις γύρω μας του αλληλένδετου των πραγμάτων. Για να μη νομίζετε ότι υπερβάλλω, ιδού οι βασικές αρχές της ανθρωπολογίας. Καθώς ανεβαίνει κανείς τη κλίμακα, αξίες πέρα από την τεχνική ικανότητα αντιμετωπίζονται όλο και πιο κριτικά. Ερωτήσεις όπως, «Τι είδους κόσμο δημιουργούμε; Τι είδους κόσμο θα έπρεπε να δημιουργούμε; Τι είδους κόσμο μπορούμε να δημιουργούμε;» αντιμετωπίζονται με αυξανόμενο σκεπτικισμό και αποσύρονται.
The progression of today's college student is to jettison every interest except one. And within that one, to continually narrow the focus, learning more and more about less and less; this, despite the evidence all around us of the interconnectedness of things. Lest you think I exaggerate, here are the beginnings of the A-B-Cs of anthropology. As one moves up the ladder, values other than technical competence are viewed with increasing suspicion. Questions such as, "What kind of a world are we making? What kind of a world should we be making? What kind of a world can we be making?" are treated with more and more skepticism, and move off the table.
Με αυτό τον τρόπο οι προστάτες της κοσμικής δημοκρατίας ουσιαστικά εγκαταλείπουν τη σχέση ανάμεσα στην παιδεία και τις αξίες στους φονταμενταλιστές, που, να είστε βέβαιοι, δεν έχουν πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν την εκπαίδευση για να προωθήσουν τις αξίες τους: τα απόλυτα μιας θεοκρατίας. Στο μεταξύ, οι αξίες και οι φωνές της δημοκρατίας σωπαίνουν. Είτε έχουμε χάσει επαφή με αυτές τις αξίες ή, ακόμα χειρότερα, πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται ή δεν μπορούν να διδαχτούν. Αυτή η απέχθεια για κοινωνικές αξίες μπορεί να φαίνεται ασύμβατη με την έκρηξη προγραμμάτων προσφοράς στην κοινωνία. Αλλά παρά την προσοχή που δίνεται σε αυτές τις προσπάθειες, παραμένουν ιδιαίτερα εξωεκπαιδευτικές. Η κοινωνική προσφορά αντιμετωπίζεται ως εκτός του πεδίου που θεωρείται ως σοβαρή σκέψη και ενήλικοι σκοποί. Με απλά λόγια, όταν το ένστικτο είναι η αλλαγή του κόσμου, η εκπαιδευτική κοινότητα είναι πιο πιθανό να προωθήσει μία μορφωμένη αδυναμία παρά να δημιουργήσει μία αίσθηση ενδυνάμωσης.
In so doing, the guardians of secular democracy in effect yield the connection between education and values to fundamentalists, who, you can be sure, have no compunctions about using education to further their values: the absolutes of a theocracy. Meanwhile, the values and voices of democracy are silent. Either we have lost touch with those values or, no better, believe they need not or cannot be taught. This aversion to social values may seem at odds with the explosion of community service programs. But despite the attention paid to these efforts, they remain emphatically extracurricular. In effect, civic-mindedness is treated as outside the realm of what purports to be serious thinking and adult purposes. Simply put, when the impulse is to change the world, the academy is more likely to engender a learned helplessness than to create a sense of empowerment.
Αυτό το μείγμα --υπεραπλούστευση της πολιτικής ενασχόλησης, εξιδανίκευση του ειδικού, κατακερματισμός της γνώσης, έμφαση στην τεχνική δεξιότητα, ουδετερότητα ως προϋπόθεση της ακαδημαϊκής αξιοπρέπειας, είναι δηλητήριο στην επιδίωξη των αναγκαίων δεσμών ανάμεσα στην εκπαίδευση και το κοινό καλό, ανάμεσα στη διανοητική αξιοπρέπεια και την ανθρώπινη ελευθερία, που ήταν στο κέντρο (Χειροκρότημα) της δοκιμασίας που αντιμετώπιζαν οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μου. Όταν η αστρονομική απόσταση ανάμεσα στις πραγματικότητες της πανεπιστημιακής κοινότητας και την ένταση του οράματος αυτής της δοκιμασίας ήταν υπεραρκετή, σας βεβαιώνω, για να κάνω ένα διάλειμμα, αυτό που συνέβαινε εκτός πανεπιστημιακής εκπαίδευσης έκανε την οπισθοδρόμηση αδιανόητη.
This brew -- oversimplification of civic engagement, idealization of the expert, fragmentation of knowledge, emphasis on technical mastery, neutrality as a condition of academic integrity -- is toxic when it comes to pursuing the vital connections between education and the public good, between intellectual integrity and human freedom, which were at the heart -- (Applause) -- of the challenge posed to and by my European colleagues. When the astronomical distance between the realities of the academy and the visionary intensity of this challenge were more than enough, I can assure you, to give one pause, what was happening outside higher education made backing off unthinkable.
Είτε επρόκειτο για περιβαλλοντικές απειλές, ανισότητες στην κατανομή του πλούτου, ανυπαρξία λογικής ή βιώσιμης πολιτικής στην χρήση ενέργειας, βρισκόμασταν σε απελπιστική κατάσταση. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Η διαφθορά της πολιτικής μας ζωής είχε γίνει εφιάλτης: τίποτα δε γλύτωνε, διάκριση εξουσιών, πολιτικές ελευθερίες, ο νόμος, οι σχέσεις εκκλησίας και κράτους. Και όλα αυτά συνοδεία της κατασπατάλησης του εθνικού υλικού πλούτου που ήταν απλά απίστευτη. Μία τρομακτική προτίμηση για τη χρήση βίας είχε γίνει καθημερινότητα, με μία ανάλογη αποστροφή για εναλλακτικές μορφές επιρροής. Συγχρόνως, όλη μας η δύναμη πυρός ήταν ανήμπορη να σταματήσει ή να περιορίσει τη σφαγή στη Ρουάντα, το Νταρφούρ, τη Μιανμάρ.
Whether it was threats to the environment, inequities in the distribution of wealth, lack of a sane policy or a sustainable policy with respect to the continuing uses of energy, we were in desperate straits. And that was only the beginning. The corrupting of our political life had become a living nightmare; nothing was exempt -- separation of powers, civil liberties, the rule of law, the relationship of church and state. Accompanied by a squandering of the nation's material wealth that defied credulity. A harrowing predilection for the uses of force had become commonplace, with an equal distaste for the alternative forms of influence. At the same time, all of our firepower was impotent when it came to halting or even stemming the slaughter in Rwanda, Darfur, Myanmar.
Η δημόσια εκπαίδευσή μας, κάποτε παγκόσμιο πρότυπο, έχει γίνει διαβόητη για τις αποτυχίες της. Βασικές δεξιότητες και μία ελάχιστη πολιτιστική μόρφωση παραμένουν απρόσιτες για τους περισσότερους μαθητές μας. Αν και έχουμε ερευνητικές υποδομές που τις ζηλεύει όλος ο κόσμος, πάνω από τους μισούς Αμερικανούς δεν πιστεύουν στην εξέλιξη. Και μην στοιχηματίσετε σχετικά με το πόσοι από αυτούς που την πιστεύουν, την καταλαβαίνουν.
Our public education, once a model for the world, has become most noteworthy for its failures. Mastery of basic skills and a bare minimum of cultural literacy eludes vast numbers of our students. Despite having a research establishment that is the envy of the world, more than half of the American public don't believe in evolution. And don't press your luck about how much those who do believe in it actually understand it.
Είναι απίστευτο, αλλά αυτό το έθνος με όλες του τις υλικές, διανοητικές και πνευματικές δυνατότητες μοιάζει τελείως αβοήθητο να αντιστρέψει την κατακόρυφη πτώση σε αυτούς τους τομείς. Εξίσου απίστευτο, από τη δική μου οπτική γωνία, είναι το γεγονός ότι κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει στο ευρύ κοινό και στα κορυφαία εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Μπορεί να είμαστε στην κορυφή της λίστας στην πρόσβαση σε ατομικό πλούτο. Αλλά δεν είμαστε καν στη λίστα όταν πρόκειται για την ευθύνη μας για την υγεία αυτής της δημοκρατίας. Παίζουμε με τη φωτιά. Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι ο Τζέφερσον ήξερε τι έλεγε όταν είπε: «Αν ένα έθνος περιμένει να είναι αμόρφωτο και ελεύθερο σε μία κατάσταση πολιτισμού, περιμένει αυτό που δεν έγινε ποτέ, και δε θα γίνει ποτέ.» (Χειροκρότημα)
Incredibly, this nation, with all its material, intellectual and spiritual resources, seems utterly helpless to reverse the freefall in any of these areas. Equally startling, from my point of view, is the fact that no one was drawing any connections between what is happening to the body politic, and what is happening in our leading educational institutions. We may be at the top of the list when it comes to influencing access to personal wealth. We are not even on the list when it comes to our responsibility for the health of this democracy. We are playing with fire. You can be sure Jefferson knew what he was talking about when he said, "If a nation expects to be ignorant and free in a state of civilization, it expects what never was, and never will be." (Applause)
Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, αυτή η προδοσία των αρχών μας, της αξιοπρέπειάς μας, της ελπίδας μας, δε μου επιτρέπουν ν' αποφύγω την ερώτηση, «Τι θα πω, στο μέλλον, όταν με ρωτήσουν "Πού ήσουνα;"» Ως πρόεδρος ενός κορυφαίου κολεγίου ελευθερίων τεχνών, διάσημου για την καινοτόμο ιστορία του, δεν υπήρχαν δικαιολογίες. Η συζήτηση λοιπόν ξεκίνησε στο Μπένιγκτον. Γνωρίζοντας ότι αν επρόκειτο να ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπεια της ελευθέριας εκπαίδευσης, θα χρειαζόταν ριζοσπαστική επαναπροσέγγιση βασικών υποθέσεων, ξεκινώντας με τις προτεραιότητές μας. Η αύξηση της κοινής ωφέλειας γίνεται βασικός στόχος. Η επίτευξη πολιτικής αρετής εξαρτάται από τη χρήση της διανόησης και της φαντασίας στο έπακρο.
On a more personal note, this betrayal of our principles, our decency, our hope, made it impossible for me to avoid the question, "What will I say, years from now, when people ask, 'Where were you?'" As president of a leading liberal arts college, famous for its innovative history, there were no excuses. So the conversation began at Bennington. Knowing that if we were to regain the integrity of liberal education, it would take radical rethinking of basic assumptions, beginning with our priorities. Enhancing the public good becomes a primary objective. The accomplishment of civic virtue is tied to the uses of intellect and imagination at their most challenging.
Οι τρόποι προσέγγισης της αντιπροσωπείας και της εξουσίας αναποδογυρίζουν για ν' απεικονίσουν την πραγματικότητα πως κανείς δεν έχει τις απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες αυτό τον αιώνα, και ο καθένας έχει την ευθύνη να προσπαθήσει και να συμμετέχει στην αναζήτησή τους. Το Μπένιγκτον θα συνέχιζε να διδάσκει τέχνες και επιστήμες ως τομείς εμβάθυνσης που αναγνωρίζουν διαφορές στους προσωπικούς και επαγγελματικούς στόχους. Αλλά με αποκατεστημένη την ισορροπία, οι κοινοί μας στόχοι αποκτούν μία ισότιμη αν όχι μεγαλύτερη σημασία.
Our ways of approaching agency and authority turn inside out to reflect the reality that no one has the answers to the challenges facing citizens in this century, and everyone has the responsibility for trying and participating in finding them. Bennington would continue to teach the arts and sciences as areas of immersion that acknowledge differences in personal and professional objectives. But the balances redressed, our shared purposes assume an equal if not greater importance.
Όταν καταλήξαμε στο πλάνο, ήταν απροσδόκητα απλό. Ο στόχος είναι να κάνουμε τις κοινωνικοπολιτικές προκλήσεις, από την υγεία και την παιδεία μέχρι τη χρήση της βίας, τους οργανωτές του προγράμματος σπουδών. Θα έπαιρναν τον κυρίαρχο ρόλο των παραδοσιακών αρχών. Αλλά δομές σχεδιασμένες να συνδέουν αντί να διαιρούν κύκλους που εξαρτώνται αμοιβαία, αντί να απομονώνουν τρίγωνα. Και ο στόχος δεν είναι ν' αντιμετωπίσουμε αυτά τα θέματα ως αντικείμενα μελέτης, αλλά ως πλαίσια δράσης. Η πρόκληση: να καταλάβουμε τι χρειάζεται για να κάνουμε πραγματικά κάτι που θα συντελέσει σε μια σημαντική και βιώσιμη διαφορά.
When the design emerged it was surprisingly simple and straightforward. The idea is to make the political-social challenges themselves -- from health and education to the uses of force -- the organizers of the curriculum. They would assume the commanding role of traditional disciplines. But structures designed to connect, rather than divide mutually dependent circles, rather than isolating triangles. And the point is not to treat these topics as topics of study, but as frameworks of action. The challenge: to figure out what it will take to actually do something that makes a significant and sustainable difference.
Αντίθετα με ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις, η έμφαση στη δράση προκαλεί μία επείγουσα ανάγκη σκέψης. Η σημασία του να κατανοήσουμε αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αλήθεια, γίνεται αυξανόμενα προφανής καθώς οι φοιτητές ανακαλύπτουν ότι από μόνο του το ενδιαφέρον δεν μπορεί να τους πει αυτό που χρειάζεται να ξέρουν όταν το θέμα είναι μία νέα αντίληψη για την παιδεία, η προσέγγισή μας στην υγεία, ή στρατηγικές για να πετύχουμε μία οικονομία ισότητας. Η αξία του παρελθόντος γίνεται επίσης προφανής: προσφέρει παρέα. Δεν είστε οι πρώτοι που προσπαθείτε να το λύσετε, και είναι απίθανο να είστε οι τελευταίοι. Ακόμα πιο πολύτιμο, η ιστορία προσφέρει ένα εργαστήριο όπου βλέπουμε να διαδραματίζονται οι πραγματικές και οι επιδιωκόμενες συνέπειες των ιδεών.
Contrary to widely held assumptions, an emphasis on action provides a special urgency to thinking. The importance of coming to grips with values like justice, equity, truth, becomes increasingly evident as students discover that interest alone cannot tell them what they need to know when the issue is rethinking education, our approach to health, or strategies for achieving an economics of equity. The value of the past also comes alive; it provides a lot of company. You are not the first to try to figure this out, just as you are unlikely to be the last. Even more valuable, history provides a laboratory in which we see played out the actual, as well as the intended consequences of ideas.
Στη γλώσσα των φοιτητών μου, «Η ουσιαστική σκέψη μετράει όταν αναλογίζεσαι τι θα κάνεις για πράγματα που έχουν σημασία.» Μία νέα ελευθέρια παιδεία που στηρίζει αυτό το πρόγραμμα στη βάση δραστηριοτήτων έχει αρχίσει να αναδύεται. Η ρητορική, η τέχνη οργάνωσης του κόσμου των λέξεων για μέγιστη απόδοση. Σχέδιο, η τέχνη να οργανώνεις τον κόσμο των πραγμάτων. Η μεσολάβηση και ο αυτοσχεδιασμός αποκτούν ειδικό ρόλο σε αυτό το νέο πάνθεον. Η ποσοτική λογική αποκτά τη σωστή της θέση στην καρδιά αυτού που απαιτείται για να πετύχουμε αλλαγή όπου η μέτρηση είναι απαραίτητη. Όπως και η ικανότητα να διακρίνουμε συστηματικά ανάμεσα στο τι είναι στην ουσία και τι στην περιφέρεια.
In the language of my students, "Deep thought matters when you're contemplating what to do about things that matter." A new liberal arts that can support this action-oriented curriculum has begun to emerge. Rhetoric, the art of organizing the world of words to maximum effect. Design, the art of organizing the world of things. Mediation and improvisation also assume a special place in this new pantheon. Quantitative reasoning attains its proper position at the heart of what it takes to manage change where measurement is crucial. As is a capacity to discriminate systematically between what is at the core and what is at the periphery.
Και όταν η δημιουργία συνδέσεων είναι βασικής σημασίας, η δύναμη της τεχνολογίας αναδύεται ιδιαίτερα έντονα. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τη σημασία του περιεχομένου. Όσο μεγαλύτερη η ικανότητά μας να προσεγγίσουμε, τόσο πιο σημαντική η ερώτηση «Τι;» Όταν ο αυτοσχεδιασμός, η επινοητικότητα, η φαντασία είναι ζωτικής σημασίας, οι καλλιτέχνες, επιτέλους, κάθονται στο τραπέζι, όταν σχεδιάζονται στρατηγικές δράσης. Σε αυτό το δραματικά διευρυμένο ιδανικό μίας εκπαίδευσης ελευθερίων τεχνών όπου η συνέχεια της σκέψης και της δράσης είναι η κινητήριος δύναμη, η γνώση που έχει αποκτηθεί εξωπανεπιστημιακά γίνεται απαραίτητη. Κοινωνικοί ακτιβιστές, επιχειρηματίες, δικηγόροι, πολιτικοί, επαγγελματίες θα γίνουν μέλη του διδακτικού προσωπικού σαν ενεργοί και μόνιμοι συμμετέχοντες στη σύζευξη της ελευθέριας εκπαίδευσης με την προώθηση του κοινού καλού. Με τη σειρά τους οι φοιτητές κινούνται συνεχώς έξω από την αίθουσα για να ασχοληθούν άμεσα με τον κόσμο.
And when making connections is of the essence, the power of technology emerges with special intensity. But so does the importance of content. The more powerful our reach, the more important the question "About what?" When improvisation, resourcefulness, imagination are key, artists, at long last, take their place at the table, when strategies of action are in the process of being designed. In this dramatically expanded ideal of a liberal arts education where the continuum of thought and action is its life's blood, knowledge honed outside the academy becomes essential. Social activists, business leaders, lawyers, politicians, professionals will join the faculty as active and ongoing participants in this wedding of liberal education to the advancement of the public good. Students, in turn, continuously move outside the classroom to engage the world directly.
Και φυσικά, αυτό το νέο κρασί χρειάζεται νέα μπουκάλια για να συλλάβουμε τη ζωντάνια και το δυναμισμό αυτής της ιδέας. Η πιο σημαντική ανακάλυψη που κάναμε με την έμφαση στη δημόσια δράση ήταν να εκτιμήσουμε ότι οι δύσκολες αποφάσεις δεν είναι ανάμεσα στο καλό και το κακό αλλά ανάμεσα σε καλά που συναγωνίζονται. Αυτή η ανακάλυψη μας μεταμορφώνει. Υπονομεύει το φαρισαϊσμό, αλλάζει δραστικά τον τόνο και το χαρακτήρα της διαμάχης, και εμπλουτίζει με δραματικό τρόπο τις δυνατότητες εύρεσης πεδίου συνεννόησης. Η ιδεολογία, ο φανατισμός, οι ανυπόστατες γνώμες απλά δεν είναι αποδεκτά. Αυτή είναι πολιτική εκπαίδευση, χωρίς αμφιβολία. Αλλά είναι πολιτική αρχών, όχι κομματισμού. Η πρόκληση για το Μπένιγκτον είναι να το κάνει.
And of course, this new wine needs new bottles if we are to capture the liveliness and dynamism of this idea. The most important discovery we made in our focus on public action was to appreciate that the hard choices are not between good and evil, but between competing goods. This discovery is transforming. It undercuts self-righteousness, radically alters the tone and character of controversy, and enriches dramatically the possibilities for finding common ground. Ideology, zealotry, unsubstantiated opinions simply won't do. This is a political education, to be sure. But it is a politics of principle, not of partisanship. So the challenge for Bennington is to do it.
Η χριστουγεννιάτικη κάρτα του Μπένιγκτον το 2008 έχει το αρχιτεκτονικό σχέδιο ενός κτηρίου που θ' ανοίξει το 2010 και θα είναι κέντρο προώθησης δημόσιας δράσης. Το κέντρο θα ενσωματώνει και θα συντηρεί αυτή τη νέα εκπαιδευτική δέσμευση. Φανταστείτε το σαν κοσμική εκκλησία. Οι λέξεις στην κάρτα περιγράφουν τι θα συμβεί εκεί μέσα. Σκοπεύουμε να μετατρέψουμε τη διανοητική και οραματιστική δύναμη, πάθος και θάρρος των φοιτητών μας, των δασκάλων και του προσωπικού για την ανάπτυξη στρατηγικών που θα αντιμετωπίσουν τις σπουδαίες προκλήσεις της εποχής μας.
On the cover of Bennington's 2008 holiday card is the architect's sketch of a building opening in 2010 that is to be a center for the advancement of public action. The center will embody and sustain this new educational commitment. Think of it as a kind of secular church. The words on the card describe what will happen inside. We intend to turn the intellectual and imaginative power, passion and boldness of our students, faculty and staff to developing strategies for acting on the critical challenges of our time.
Κάνουμε λοιπόν τη δουλειά μας. Αν και οι τελευταίες εβδομάδες ήταν περίοδος εθνικού ενθουσιασμού σε αυτή τη χώρα, θα ήταν τραγικό να νομίσετε ότι αυτό σημαίνει ότι η δουλειά σας τελείωσε. Η παγερή σιωπή που βιώσαμε μπροστά στο ξέσκισμα του συντάγματος, την εξάρθρωση των δημοσίων ιδρυμάτων μας, την επιδείνωση της υποδομής δεν περιορίζεται στα πανεπιστήμια. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε αποκτήσει ανοσία στο πόσο άσχετοι είμαστε όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι σπουδαίο για κάτι που έχει σημασία σχετικά με τη διακυβέρνηση, πέρα από το να περιμένουμε άλλα τέσσερα χρόνια. Επιμένουμε επίσης να παραμεριζόμαστε από την ιδέα του ειδικού σαν τον μόνο ικανό να βρει απαντήσεις, παρά τις απειράριθμες αποδείξεις για το αντίθετο.
So we are doing our job. While these past weeks have been a time of national exhilaration in this country, it would be tragic if you thought this meant your job was done. The glacial silence we have experienced in the face of the shredding of the constitution, the unraveling of our public institutions, the deterioration of our infrastructure is not limited to the universities. We the people have become inured to our own irrelevance when it comes to doing anything significant about anything that matters concerning governance, beyond waiting another four years. We persist also in being sidelined by the idea of the expert as the only one capable of coming up with answers, despite the overwhelming evidence to the contrary.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει βιώσιμη δημοκρατία αποτελούμενη από ειδικούς, ζηλωτές, πολιτικούς και θεατές. (Χειροκρότημα) Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν και πρέπει να συνεχίσουν να μαθαίνουν τα πάντα για τα πάντα. Το κάνουμε συνέχεια. Και θα υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν αυτοί που αφιερώνουν τη ζωή τους κυνηγώντας ένα πολύ εξειδικευμένο πεδίο γνώσης. Αλλά αυτή η εμμονή δε θα προσφέρει την ελαστικότητα του μυαλού, την πολλαπλότητα οπτικών, τις ικανότητες συνεργασίας και καινοτομίας που χρειάζεται αυτή η χώρα. Εδώ μπαίνετε εσείς. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η ατομική ικανότητα που φαίνεται σε τέτοια ποσότητα εδώ, πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή της σε αυτόν τον συνεργατικό, βρώμικο, εκνευριστικό, αμφιλεγόμενο και ανυπόφορο κόσμο της πολιτικής και της δημόσιας πολιτικής. Ο πρόεδρος Ομπάμα και η ομάδα του δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους.
The problem is there is no such thing as a viable democracy made up of experts, zealots, politicians and spectators. (Applause) People will continue and should continue to learn everything there is to know about something or other. We actually do it all the time. And there will be and should be those who spend a lifetime pursuing a very highly defined area of inquiry. But this single-mindedness will not yield the flexibilities of mind, the multiplicity of perspectives, the capacities for collaboration and innovation this country needs. That is where you come in. What is certain is that the individual talent exhibited in such abundance here, needs to turn its attention to that collaborative, messy, frustrating, contentious and impossible world of politics and public policy. President Obama and his team simply cannot do it alone.
Αν η ερώτηση από πού να ξεκινήσουμε μοιάζει να σας τρομάζει βρίσκεστε στην αρχή, όχι στο τέλος της περιπέτειας. Το να τρομάζετε είναι το πρώτο βήμα αν θέλετε σοβαρά ν' ασχοληθείτε με πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία, σε μία κλίμακα που να κάνει τη διαφορά. Τι κάνετε όταν τρομάζετε; Δύο πράγματα. Έχετε ένα μυαλό. Και έχετε άλλους ανθρώπους. Ξεκινήστε με αυτά και αλλάξτε τον κόσμο.
If the question of where to start seems overwhelming you are at the beginning, not the end of this adventure. Being overwhelmed is the first step if you are serious about trying to get at things that really matter, on a scale that makes a difference. So what do you do when you feel overwhelmed? Well, you have two things. You have a mind. And you have other people. Start with those, and change the world.
(Χειροκρότημα)
(Applause)