Sóc jugadora de pòquer, i avui, us vull explicar tres coses que m'ha ensenyat aquest joc pel que fa a la presa de decisions i que aplico a la vida quotidiana.
So I'm a professional poker player, and today, I want to talk about three things that the game has taught me around decision-making that I find apply to everyday life.
La primera de les tres és sobre la sort. Com el pòquer, la vida és un joc d'habilitat i sort, però si ens fixem en el que més ens importa: salut, riquesa i relacions... no depenen de la qualitat de les nostres decisions, sinó de com caiguin els daus de la vida. Per exemple, podem estar molt conscienciats pel que fa a la salut, i tenir mala sort amb una malaltia com el càncer. O podem fumar 20 cigarrets al dia i viure fins a una edat avançada. Aquesta ambigüitat fa que, de vegades, sigui difícil saber com de bones són les nostres estratègies, especialment quan tenim molt d'èxit.
Now the first of these things is about luck. Now, like poker, life is also a game of skill and luck, and when it comes to the biggest things we care about -- health, wealth and relationships -- these outcomes don't only depend on the quality of our decision-making, but also the roll of life's dice. For example, we can be perfectly health-conscious and still get unlucky with something like cancer. Or we can smoke 20 a day and live to a ripe old age, and this kind of ambiguity can make it hard for us to know how good our strategies are, sometimes, especially when we're experiencing a lot of success.
Per exemple, al 2010 vaig guanyar un torneig de pòquer conegut com European Poker Tour. I com que només feia un any que jugava a jornada completa, quan vaig guanyar, vaig pensar que devia ser prou brillant. De fet, vaig pensar que ho era tant que no només em vaig tornar força mandrosa amb l'estudi del joc també em vaig tornar agosarada, i vaig començar a jugar als tornejos més grossos que podia contra els millors del món. I llavors el gràfic dels meus beneficis va passar de ser magnífic a més aviat trist, amb una prolongada i preocupant tendència a la baixa fins que em vaig adonar que sobrevalorava la meva habilitat i vaig actuar en conseqüència.
For example, back in 2010, I won a really big poker tournament known as the European Poker Tour. And because I'd only been playing full-time for about a year, when I won, I assumed I must be rather brilliant. In fact, I thought I was so brilliant that I not only got rather lazy with studying the game, but I also got more risky, started playing in the biggest tournaments I could against the very best in the world. And then my profit graph went from a thing of beauty to something kind of sad, with this worrying downhill trend for a long time, until I finally realized that I was overestimating my skill level, and got my act together.
Això em recorda al que hem vist en les criptomonedes, almenys al 2017, quan l'única cosa que ha pujat més ràpid que els mercats mateixos és el número d' "especialistes sènior en inversió" que han aparegut del no-res. No vull dir que sigui impossible tenir un avantatge estratègic, però alhora és molt fàcil sentir-se un geni quan ets en un mercat que creix tan ràpidament que fins i tot les pitjors estratègies generen beneficis. Quan tenim èxit, és important parar-nos un moment a preguntar-nos quant depèn de nosaltres, perquè als nostres egos els encanta restar-li importància al factor de la sort quan estem guanyant.
And this kind of reminds me of what we've been seeing in the cryptocurrency space, at least in 2017, where the only thing that's been going up faster than the markets themselves is the number of "senior investment specialists" who have been appearing out of nowhere. Now I'm not saying it's not possible to have a strategic edge, but at the same time, it's very easy to feel like a genius when you're in a market that's going up so fast that even the worst strategies are making a profit. So when we're experiencing success, it's important to take a moment to really ask ourselves how much of it is truly down to us, because our egos love to downplay the luck factor when we're winning.
La segona cosa que em va ensenyar el pòquer és la importància de quantificar el meu pensament. Quan jugues, no pots sortir-te amb la teva amb un "Probablement fanfarronegen!" Això només farà que perdis un bon munt de diners perquè el pòquer és un joc de probabilitats i precisió i t'has d'entrenar per pensar en números. Així que ara, quan m'atrapo pensant vagament en alguna cosa important com "És poc probable que m'oblidi del que vull dir a la meva xerrada TED" intento estimar-ho numèricament.
Now, a second thing poker taught me is the importance of quantifying my thinking. When you're playing, you can't just get away with going, "Eh, they're probably bluffing." That's just going to lose you a bunch of money, because poker is a game of probabilities and precision, and so you have to train yourself to think in numbers. So now, whenever I catch myself thinking vaguely about something really important, like, "It's unlikely I'll forget what I want to say in my TED Talk," I now try to estimate it numerically.
(Rialles)
(Laughter)
Creieu-me, ajuda molt a planificar-se. La cosa és que gairebé tot el que podria passar avui aquí o en qualsevol moment del futur pot ser expressat com una probabilitat.
Trust me, it helps a lot with the planning process. And the thing is, almost anything that could possibly happen here today, or at any point in the future, can also be expressed as a probability, too.
(Rialles)
(Laughter)
Per tant, també intento parlar en números. Si algú em pregunta "Ei, Liv, t'apuntes aquesta nit?" en comptes de dir: "Sí, probablement" dono una estimació, diguem, 60%. Perquè, i sé que sembla estrany, vaig fer una enquesta a Twitter del que la gent entén per "probablement" I aquesta és la distribució de les respostes. Enorme. Aparentment, és del tot inútil per transmetre informació.
So now I also try to speak in numbers as well. So if someone asks me, "Hey, Liv, do you think you're going to come along to that thing tonight?" instead of just saying to them, "Yeah, probably," I actually give them my best estimate -- say, 60 percent. Because -- I know that sounds a little odd -- but the thing is, I ran a poll on Twitter of what people understand the word "probably" to mean, and this was the spread of answers. Enormous! So apparently, it's absolutely useless at actually conveying any real information.
Si us trobeu fent servir paraules vagues com "probablement" o "de vegades", substituïu-les per números, perquè quan parlem en números sabem què arribarà a la ment de l'altra persona.
So if you guys catch yourselves using these vague words, like "probably" or "sometimes," try, instead, using numbers, because when we speak in numbers, we know what lands in the other person's brain.
La tercera cosa que vull comentar avui és la intuïció. Amb quina freqüència veus aquests memes inspiradors al teu mur de Facebook?
Now, the third thing I want to touch on today is intuition. How often have you seen these kinds of inspirational memes in your Facebook feed?
[Confia en el teu instint i mai dubtis.]
[Always trust your gut feeling and never second-guess.]
Són simpàtics, oi? Adorables. Sí. "Confia en la teva ànima". Són consells pèssims. Aquests són alguns dels millors jugadors de pòquer del món ara per ara. Us semblen gent que actua per instint i sentiments?
They're nice, right? It's lovely. Yes. "Trust your soul." Well, they're terrible advice. These are some of the best poker players in the world right now. Do they look like people who live purely off feelings and intuitions?
(Rialles)
(Laughter)
Mireu-los! Com és obvi, són més d'anàlisi lenta i minuciosa, i és perquè el joc ha superat els dies en que la intel·ligència de carrer i saber llegir la gent et podia dur al cim. I això és perquè la nostra intuïció no és ni de bon tros tan perfecta com ens agrada creure. Seria genial que en una situació difícil la resposta simplement se'ns aparegués fruit d'una font d'inspiració màgica. Però en realitat, el nostre instint és extremadament vulnerable a tot tipus d'il·lusions i biaixos.
Look at them! Obviously, these guys are about slow, careful analysis, and that's because the game has outgrown the days where pure street smarts and people-reading can get you to the top. And that's because our intuitions aren't nearly as perfect as we'd like to believe. I mean, it'd be great, whenever we're in a tough spot, to just have an answer appear to us from some magical source of inspiration. But in reality, our gut is extremely vulnerable to all kinds of wishful thinking and biases.
Per tant, quan ens és útil l'instint? Doncs bé, tots els estudis que he llegit conclouen que és més adient per coses del dia a dia en les quals tenim molta i molta experiència, com saber quan un amic està enfadat amb nosaltres abans de que ens hagi dit res, o si podem encabir el cotxe en una plaça de pàrquing estreta. Però pel que fa a grans decisions, com la nostra carrera professional o amb qui casar-nos, per què hauríem d'assumir que la intuïció està més ben calibrada que una anàlisis en tota regla? No té dades que la sostinguin.
So then, what is our gut good for? Well, all the studies I've read conclude that it's best-suited for everyday things that we have lots and lots of experience in, like how we just know that our friend is mad at us before we've even said anything to them, or whether we can fit our car into a tight parking spot. But when it comes to the really big stuff, like what's our career path going to be or who should we marry, why should we assume that our intuitions are better calibrated for these than slow, proper analysis? I mean, they don't have any data to be based off.
Per tant, la meva tercera lliçó és que no hem ni d'ignorar la nostra intuïció ni tampoc sobrevalorar-la. I avui m'agradaria resumir aquestes tres lliçons amb el meu propi conjunt de memes, amb un toc de jugadora de pòquer.
So my third lesson is, while we shouldn't ignore our intuitions, we shouldn't overprivilege them either. And I'd like to summarize these three lessons today with my own set of memes, with more of a poker-player twist.
"La victòria és més dolça quan guanyes contra una mostra més gran."
"Success is sweetest when you achieve it across a large sample size." (Laughter)
(Rialles)
"L'instint és el teu amic, l'anàlisi cost-benefici també."
"Your gut is your friend and so is a cost-benefit analysis. (Laughter)
(Rialles)
"El futur és desconegut, però faries bé d'intentar preveure'l."
"The future is unknown, but you can damn well try and estimate it." Thank you.
Gràcies.
(Aplaudiments)
(Applause)