Θα σας μιλήσω, λοιπόν, για την "πολιτική χημεία" των πετρελαιοκηλίδων και τους λόγους για τους οποίους διανύουμε ένα σημαντικότατο, μακρύ, καυτό καλοκαίρι όπως και γιατί πρέπει να φροντίσουμε να μην αποσπαστεί η προσοχή μας. Αλλά προτού μιλήσω για την "πολιτική χημεία", πρέπει να μιλήσω για τη χημική σύνθεση του πετρελαίου.
So I'm going to talk to you about you about the political chemistry of oil spills and why this is an incredibly important, long, oily, hot summer, and why we need to keep ourselves from getting distracted. But before I talk about the political chemistry, I actually need to talk about the chemistry of oil.
Αυτή η φωτογραφία είναι από την επίσκεψή μου στο Προύντο Μπέι της Αλάσκα, το 2002, όπου είδα την Υπηρεσία Διαχείρισης Πετρωμάτων να δοκιμάζει να αντιμετωπίσει πετρελαιοκηλίδες σε πάγο με επί τοπου καύση. Εδώ βλέπετε ακατέργαστο πετρέλαιο, λίγο πάγο, και δύο σακουλίτσες ναπάλμ. Το ναπάλμ καίει πολύ καλά. Είναι γεγονός πως το πετρέλαιο είναι κάτι αόριστο για εμάς ως Αμερικάνους καταναλωτές. Αποτελούμε 4% του παγκόσμιου πληθυσμού και καταναλώνουμε 25% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου. Και δε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά είναι το πετρέλαιο μέχρι να μελετήσουμε τα μόριά του, δεν το κατανοούμε, μέχρι να το δούμε να καίγεται. Ορίστε τι συμβαίνει στην πορειά της διαδικασίας καύσης. Εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Σας προτείνω να βρείτε μια ευκαιρία να δείτε αργό πετρέλαιο σε καύση, γιατί τότε δε θα ξαναχρειαστεί να ακούσετε άλλη πολιτική ταινία επιστημονικής φαντασίας πάνω στη γεωπολιτική του πετρελαίου. Απλά θα καούν τα μάτια σας. Ορίστε λοιπόν, τα μάτια σας καίγονται.
This is a photograph from when I visited Prudhoe Bay in Alaska in 2002 to watch the Minerals Management Service testing their ability to burn oil spills in ice. And what you see here is, you see a little bit of crude oil, you see some ice cubes, and you see two sandwich baggies of napalm. The napalm is burning there quite nicely. And the thing is, is that oil is really an abstraction for us as the American consumer. We're four percent of the world's population; we use 25 percent of the world's oil production. And we don't really understand what oil is, until you check out its molecules, And you don't really understand that until you see this stuff burn. So this is what happens as that burn gets going. It takes off. It's a big woosh. I highly recommend that you get a chance to see crude oil burn someday, because you will never need to hear another poli sci lecture on the geopolitics of oil again. It'll just bake your retinas. So there it is; the retinas are baking.
Θέλω να σας πω μερικά πράγματα για τη χημική σύνθεση του πετρελαίου. Το πετρέλαιο είναι ένα μείγμα μορίων υδρογονάνθρακα. Ξεκινάει με τα πιο μικροσκοπικά, που αποτελούνται από έναν άνθρακα και τέσσερα υδρογόνα -- --μεθάνιο δηλαδή-- το οποίο είναι αέριο. Έπειτα έχουμε διάφορα μόρια μεσαίου μεγέθους, με μεγαλύτερες ποσότητες άνθρακα. Θα έχετε ακούσει για τους δακτύλιους βενζολίου, που είναι πολύ καρκινογόνοι. Και συνεχίζουμε προς αυτά τα μεγάλα, χοντρά μόρια που έχουν εκατοντάδες άτομα άνθρακα, και χιλιάδες υδρογόνου, και βανάδιο και βαρέα μέταλλα και θείο και απ' το πλάι κρέμονται κάτι πολύπλοκες μοριακές ενώσεις. Αυτές λέγονται ασφαλτένια, και αποτελούν βασικό συστατικό της ασφάλτου. Παίζουν σημαντικό ρόλο στις πετρελαιοκηλίδες.
Let me tell you a little bit about this chemistry of oil. Oil is a stew of hydrocarbon molecules. It starts of with the very small ones, which are one carbon, four hydrogen -- that's methane -- it just floats off. Then there's all sorts of intermediate ones with middle amounts of carbon. You've probably heard of benzene rings; they're very carcinogenic. And it goes all the way over to these big, thick, galumphy ones that have hundreds of carbons, and they have thousands of hydrogens, and they have vanadium and heavy metals and sulfur and all kinds of craziness hanging off the sides of them. Those are called the asphaltenes; they're an ingredient in asphalt. They're very important in oil spills.
Τώρα θα σας πω για τη χημική σύνθεση του πετρελαίου στο νερό. Αυτή ακριβώς η χημική αντίδραση είναι που κάνει το πετρέλαιο τόσο καταστροφικό. Το πετρέλαιο δε βυθίζεται, επιπλέει. Αν βυθιζόταν, οι πετρελαιοκηλίδες θα ήταν εντελώς διαφορετική ιστορία. Επίσης, το πετρέλαιο εξαπλώνεται τη στιγμή ακριβώς που ακουμπά το νερό. Εξαπλώνεται και λεπταίνει πολύ, και έτσι είναι πολύ δύσκολο να το μαζέψουμε. Αμέσως μετά, οι ελαφριές άκρες του εξατμίζονται, και μερικά από τα τοξικά του συστατικά πλέουν στη στήλη ύδατος και σκοτώνουν τα αυγά των ψαριών, τα μικρότερα ψάρια, τις γαρίδες και τα λοιπά. Έπειτα, --και εδώ είναι το πιο σημαντικό-- τα κύματα της θάλασσας χτυπούν τα ασφαλτένια και τα κάνουν αφρό, κάτι σαν μαγιονέζα. Έτσι οι ρύποι που είχαμε αρχικά στο νερό τριπλασιάζονται, και γίνεται πολύ δύσκολο να τους μαζέψουμε. Γίνονται επίσης υδαροί, σχεδόν υγροί. Όταν βυθίστηκε το Πρεστίζ, στα ανοιχτά των ισπανικών ακτών, δημιουργήθηκαν μεγάλοι όγκοι, σα μαξιλάρια καναπέ, που επέπλεαν. Ήταν γαλακτοποιημένο πετρέλαιο, και είχε την πυκνότητα μιας τσίχλας. Είναι απίστευτα δύσκολο να καθαριστεί. Κάθε είδος πετρελαίου συμπεριφέρεται διαφορετικά όταν αναμειγνύεται με νερό.
Let me tell you a little bit about the chemistry of oil in water. It is this chemistry that makes oil so disastrous. Oil doesn't sink, it floats. If it sank, it would be a whole different story as far as an oil spill. And the other thing it does is it spreads out the moment it hits the water. It spreads out to be really thin, so you have a hard time corralling it. The next thing that happens is the light ends evaporate, and some of the toxic things float into the water column and kill fish eggs and smaller fish and things like that, and shrimp. And then the asphaltenes -- and this is the crucial thing -- the asphaltenes get whipped by the waves into a frothy emulsion, something like mayonnaise. It triples the amount of oily, messy goo that you have in the water, and it makes it very hard to handle. It also makes it very viscous. When the Prestige sank off the coast of Spain, there were big, floating cushions the size of sofa cushions of emulsified oil, with the consistency, or the viscosity, of chewing gum. It's incredibly hard to clean up. And every single oil is different when it hits water.
Όταν η χημεία του νερού με το πετρέλαιο φτάνει και στην πολιτική μας η χημική αντίδραση είναι εκρηκτική. Για πρώτη φορά, οι Αμερικάνοι καταναλωτές θα δουν ιδίοις όμμασι την αλυσίδα παραγωγής του πετρελαίου. Θα είναι αποκαλυπτική στιγμή όταν αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε το πετρέλαιο σε διαφορετικό πλαίσιο. Θα σας πω για την προέλευση αυτής της πολιτικής, γιατί είναι πραγματικά σημαντικό να καταλάβουμε γιατί αυτό το καλοκαίρι είναι τόσο σημαντικό, γιατί πρέπει να προσέξουμε. Κανένας δεν ξυπνά το πρωί και σκέφτεται, "Γιούπι! Θα πάω να αγοράσω μερικά μόρια με 3 έως 12 άνθρακες για να βάλω στο ρεζερβουάρ και να πάω χαρούμενος στη δουλειά μου. Όχι, σκέφτεται "Ωχ, πρέπει να πάω να βάλω βενζίνη. Εξοργίζομαι. Οι εταιρίες βενζίνης με κατακλέβουνε. Αυτοί αποφασίζουν τις τιμές, Δε με σώζει τίποτα από δαύτους." Τέτοια ακριβώς σκεφτόμαστε στο βενζινάδικο. Τα βενζινάδικα, μάλιστα, είναι ειδικά σχεδιασμένα για να ηρεμούν αυτόν τον θυμό. Μπορεί να έχετε προσέξει πως πολλά βενζινάδικα, όπως αυτό, μοιάζουν σαν ATM. Έχω μιλήσει με αρχιτέκτονες. Σκοπεύουν συγκεκριμένα να μας καθησυχάζουν, επειδή υποτίθεται πως τα ATM είναι κάτι ευχάριστο για μας. (Γέλια) Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα.
When the chemistry of the oil and water also hits our politics, it's absolutely explosive. For the first time, American consumers will kind of see the oil supply chain in front of themselves. They have a "eureka!" moment, when we suddenly understand oil in a different context. So I'm going to talk just a little bit about the origin of these politics, because it's really crucial to understanding why this summer is so important, why we need to stay focused. Nobody gets up in the morning and thinks, "Wow! I'm going to go buy some three-carbon-to-12-carbon molecules to put in my tank and drive happily to work." No, they think, "Ugh. I have to go buy gas. I'm so angry about it. The oil companies are ripping me off. They set the prices, and I don't even know. I am helpless over this." And this is what happens to us at the gas pump -- and actually, gas pumps are specifically designed to diffuse that anger. You might notice that many gas pumps, including this one, are designed to look like ATMs. I've talked to engineers. That's specifically to diffuse our anger, because supposedly we feel good about ATMs. (Laughter) That shows you how bad it is.
Στην πραγματικότητα, θέλω να πω πως αυτό το αίσθημα ανημποριάς προκαλείται επειδή οι περισσότεροι Αμερικάνοι νιώθουμε πως οι τιμές του πετρελαίου είναι αποτέλεσμα συνομωσιών και όχι των σκαμπανεβασμάτων της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου. Επίσης νιώθουμε πως δεν είναι στο χέρι μας το πόσο πετρέλαιο ξοδεύουμε. Αυτό είναι κάπως λογικό, αφού, έχουμε σχεδιάσει ένα σύστημα όπου, αν θέλει κανείς να βρει δουλειά είναι πολύ σημαντικότερο να έχει αυτοκίνητο με βενζίνη, από καλούς βαθμούς στο πτυχίο. Και αυτό είναι πραγματικά χυδαίο.
But actually, I mean, this feeling of helplessness comes in because most Americans actually feel that oil prices are the result of a conspiracy, not of the vicissitudes of the world oil market. And the thing is, too, is that we also feel very helpless about the amount that we consume, which is somewhat reasonable, because in fact, we have designed this system where, if you want to get a job, it's much more important to have a car that runs, to have a job and keep a job, than to have a GED. And that's actually very perverse.
Υπάρχει και κάτι πιο χυδαίο στον τρόπο που αγοράζουμε πετρέλαιο, το γεγονός ότι θα προτιμούσαμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Ορίστε ένα βενζινάδικο της BP στο κέντρο του Λος Άντζελες. Είναι πράσινο. Ένας "πράσινος" ναός. Σκέφτεστε "Πώς γίνεται ένα τόσο απλοϊκό τέχνασμα να πιάνει σε τόσο έξυπνους ανθρώπους;" Πιάνει επειδή, όταν βάζουμε βενζίνη, βασιζόμαστε σε αυτή ακριβώς τη γνωστική ασυμφωνία. Είμαστε θυμωμένοι, θα προτιμούσαμε να ήμασταν αλλού. Δε θέλουμε να αγοράζουμε πετρέλαιο, θα προτιμούσαμε να ήμασταν κάπου στη φύση. Και με αυτόν τον τρόπο εξαπατούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι αστείο. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ο λόγος που το σλόγκαν "πέρα από το πετρέλαιο" έπιασε. Μοιάζει όμως με την ενεργειακή μας πολιτική: δε μας απασχολεί η μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου. Μας απασχολεί η ανεξαρτησία της ενέργειας, τα αυτοκίνητα υδρογόνου, βιοκαύσιμα που δεν ανακαλύφτηκαν ακόμα. Και κάπως έτσι, η γνωστική ασυμφωνια αποτελεί κομμάτι και όχημα του τρόπου που αντιμετωπίζουμε το πετρέλαιο, και παίζει σημαντικό ρόλο στον χειρισμό αυτής της πετρελαιοκηλίδας.
Now there's another perverse thing about the way we buy gas, which is that we'd rather be doing anything else. This is BP's gas station in downtown Los Angeles. It is green. It is a shrine to greenishness. "Now," you think, "why would something so lame work on people so smart?" Well, the reason is, is because, when we're buying gas, we're very invested in this sort of cognitive dissonance. I mean, we're angry at the one hand and we want to be somewhere else. We don't want to be buying oil; we want to be doing something green. And we get kind of in on our own con. I mean -- and this is funny, it looks funny here. But in fact, that's why the slogan "beyond petroleum" worked. But it's an inherent part of our energy policy, which is we don't talk about reducing the amount of oil that we use. We talk about energy independence. We talk about hydrogen cars. We talk about biofuels that haven't been invented yet. And so, cognitive dissonance is part and parcel of the way that we deal with oil, and it's really important to dealing with this oil spill.
Η πολιτική του πετρελαίου στις ΗΠΑ συνδέεται στενά με την ηθική. Η βιομηχανία πετρελαίου είναι σαν ένα γιγάντιο χταπόδι μηχανικής τεχνολογίας και οικονομίας και άλλων πραγμάτων αλλά την αντ' αυτού αντιμετωπίζουμε με όρους ηθικής. Αυτή είναι παλιά φωτογραφία. Βλέπετε πως είχαμε τέτοιες αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές. Οι τότε δημοσιογράφοι είδαν αυτές τις κηλίδες και συμπεράναν πως εχουμε να κάνουμε με βρώμικη βιομηχανία. Είδαν όμως και ότι μερικοί άνθρωποι πλουτίζαν χωρίς να κάνουν τίποτα. Δεν ήταν αγρότες, πλουτίζαν απλώς από κάτι που αναβλύζει από το έδαφος. όπως σε εκείνη την παλιά σειρά, το "Μπέβερλι Χίλμπιλιζ". Αλλά αυτό θεωρούταν αρχικά πολύ προβληματικό, πολύ πριν γίνει αστείο.
Okay, so the politics of oil are very moral in the United States. The oil industry is like a huge, gigantic octopus of engineering and finance and everything else, but we actually see it in very moral terms. This is an early-on photograph -- you can see, we had these gushers. Early journalists looked at these spills, and they said, "This is a filthy industry." But they also saw in it that people were getting rich for doing nothing. They weren't farmers, they were just getting rich for stuff coming out of the ground. It's the "Beverly Hillbillies," basically. But in the beginning, this was seen as a very morally problematic thing, long before it became funny.
Και τότε, φυσικά, μας ήρθε ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ. Αυτό που έκανε, ήταν πως μπήκε στην "άγρια ανατολή" της βιομηχανίας πετρελαίου και την εκλογίκευσε. Την ενοποίησε κάθετα, την έκανε πολυεθνική. Ήταν τρομαχτικό. Αν βρίσκετε το Γουόλμαρτ τρομαχτικό επιχειρηματικό μοντέλο, σκεφτείτε πώς θα σας φαινόταν αυτός άν ζούσατε το 1860-1870. Αυτά αποτελούν τη ρίζα της αντίληψής μας για τη βιομηχανία πετρελαίου ως συνομωσία. Είναι πραγματικά απίστευτο πώς η δημοσιογράφος Άιντα Τάρμπελ έκανε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τον Ροκφέλερ το οποίο προκάλεσε τη θέσπιση της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας. Με πολλούς, όμως, τρόπους, αυτή η εικόνα της συνωμοσίας μας ακολουθεί ακόμα. Ορίστε μία από τις ατάκες της Άιντα Τάρμπελ. Είπε: "Έχει λεπτή μύτη, σαν αγκάθι. Δεν έχει χείλη. Τα δυο του άχρωμα μάτια είναι πρησμένα και ρυτιδιασμένα". (Γέλια) ΟΚ, ο τύπος μας στοιχειώνει ακόμα. (Γέλια) Είναι πολύ δυνατή έννοια - κομμάτι του DNA μας. Και μετά έχουμε τούτον εδώ.
And then, of course, there was John D. Rockefeller. And the thing about John D. is that he went into this chaotic wild-east of oil industry, and he rationalized it into a vertically integrated company, a multinational. It was terrifying; you think Walmart is a terrifying business model now, imagine what this looked like in the 1860s or 1870s. And it also the kind of root of how we see oil as a conspiracy. But what's really amazing is that Ida Tarbell, the journalist, went in and did a big exposé of Rockefeller and actually got the whole antitrust laws put in place. But in many ways, that image of the conspiracy still sticks with us. And here's one of the things that Ida Tarbell said -- she said, "He has a thin nose like a thorn. There were no lips. There were puffs under the little colorless eyes with creases running from them." (Laughter) Okay, so that guy is actually still with us. (Laughter) I mean, this is a very pervasive -- this is part of our DNA. And then there's this guy, okay.
Πρέπει, λοιπόν, να αναρωτιέστε γιατί κάθε φορά που η τιμή του πετρελαίου ξεφεύγει ή έχουμε ένα ατύχημα, καλούμε τους διευθύνοντες σύμβουλους στην Ουάσινγκτον και τους παρενοχλούμε με ερωτήσεις, προσπαθούμε να τους ντροπιάσουμε. Αυτή την τακτική την ακολουθούμε από το 1974, όταν τους πρωτορωτήσαμε "Γιατί έχετε τόσο αλόγιστα κέρδη;" Έχουμε προσωποποιήσει τη βιομηχανία πετρελαίου στο πρόσωπο αυτών των διευθυντών. Και το παίρνουμε κάπως, ξέρετε, το αντιμετωπίζουμε σε ηθικό επίπεδο, αντί για νομικό και οικονομικό επίπεδο. Δε λέω πως οι κύριοι αυτοί δε θα έπρεπε να απαντούν στις ερωτήσεις μας, λέω απλά πως, όταν επικεντρωνόμαστε στο εαν είναι ή δεν είναι ένα μάτσο άπληστοι μπάσταρδοι, δεν φτάνουμε ποτέ στο επίπεδο της θέσπισης νόμων που είτε θα αλλάξουν τον τρόπο που δουλεύουν είτε θα μειώσουν την ποσότητα πετρελαίου που καταναλώνουμε, και την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο. Λέω, λοιπόν, πως αυτά αποτελούν περισπασμούς. Από την άλλη, είναι κάπως διασκεδαστικοί, και έχουν τη δύναμη της κάθαρσης, όπως μάλλον διαπιστώσατε την προηγούμενη εβδομάδα.
So, you might be wondering why it is that, every time we have high oil prices or an oil spill, we call these CEOs down to Washington, and we sort of pepper them with questions in public and we try to shame them. And this is something that we've been doing since 1974, when we first asked them, "Why are there these obscene profits?" And we've sort of personalized the whole oil industry into these CEOs. And we take it as, you know -- we look at it on a moral level, rather than looking at it on a legal and financial level. And so I'm not saying these guys aren't liable to answer questions -- I'm just saying that, when you focus on whether they are or are not a bunch of greedy bastards, you don't actually get around to the point of making laws that are either going to either change the way they operate, or you're going to get around to really reducing the amount of oil and reducing our dependence on oil. So I'm saying this is kind of a distraction. But it makes for good theater, and it's powerfully cathartic as you probably saw last week.
Οι πετρελαιοκηλίδες, λοιπόν, ηλεκτρίζουν την πολιτική. Οι φωτογραφίες τους --από την πετρελαιοκηλίδα της Σάντα Μπάρμπαρα-- αυτές οι φωτογραφίες με τα πουλιά, επηρεάζουν πραγματικά το κοινό. Το 1969, όταν συνέβη η διαρροή της Σάντα Μπάρμπαρα, έδωσε μορφή στο σύγχρονο οικολογικό κίνημα. Έτσι ξεκίνησε η Ημέρα της Γης. έτσι δημιουργήθηκε ο νόμος της Εθνικής Πολιτικής Περιβάλλοντος των ΗΠΑ, η νομοθεσία για την καθαρότητα του αέρα και του νερού. Η οικολογική μας ταυτότητα δημιουργήθηκε τότε. Νομίζω πως είναι σημαντικό να κοιτάξουμε αυτές τις φωτογραφίες των πουλιών και να καταλάβουμε τι ακριβώς μας προκαλούν. Συνήθως είμαστε έτσι: στεκόμαστε στο βενζινάδικο, και νιώθουμε κάπως αβοήθητοι. Μετά κοιτάμε αυτές τις φωτογραφίες, και καταλαβαίνουμε, για πρώτη φορά, το ρόλο μας σε αυτή την αλυσίδα εφοδιασμού. Συνδέουμε τα κομμάτια του πάζλ. Και, ως ψηφοφόροι, μας συμβαίνει μια αποκάλυψη. Ακριβώς για αυτό αυτές οι στιγμές των πετρελαιοκηλίδων είναι τόσο σημαντικές. Αλλά είναι επίσης σημαντικό να μην επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο θέατρο της ηθικής που παίζεται μπροστά μας. Πρέπει, αντί για αυτό, να εμβαθύνουμε, να δουλέψουμε στη ρίζα του ροβλήματος.
So the thing about water oil spills is that they are very politically galvanizing. I mean, these pictures -- this is from the Santa Barbara spill. You have these pictures of birds. They really influence people. When the Santa Barbara spill happened in 1969, it formed the environmental movement in its modern form. It started Earth Day. It also put in place the National Environmental Policy Act, the Clean Air Act, the Clean Water Act. Everything that we are really stemmed from this period. I think it's important to kind of look at these pictures of the birds and understand what happens to us. Here we are normally; we're standing at the gas pump, and we're feeling kind of helpless. We look at these pictures and we understand, for the first time, our role in this supply chain. We connect the dots in the supply chain. And we have this kind of -- as voters, we have kind of a "eureka!" moment. This is why these moments of these oil spills are so important. But it's also really important that we don't get distracted by the theater or the morals of it. We actually need to go in and work on the roots of the problem.
Κάτι που συνέβη με τις δυο προηγούμενες πετρελαιοκηλίδες είναι πως ασχοληθήκαμε πολύ με κάποια από τα συμπτώματα. Αντιδράσαμε, αντί να δραστηριοποιηθούμε σε σχέση με όσα συνέβησαν. Και αυτό που κάναμε ήταν πως αναστείλαμε τις γεωτρήσεις στην ανατολική και τη δυτική ακτή των ΗΠΑ. Σταματήσαμε τις γεωτρήσεις στο Εθνικό Αρκτικό Καταφύγιο Πανίδας, αλλά δε μειώσαμε την ποσότητα που χρησιμοποιούμε. Στην πραγματικότητα, συνέχισε να αυξάνεται. Το μόνο που μειώνει πραγματικά την ποσότητα που καταναλώνουμε είναι οι πολύ υψηλότερες τιμές. Όπως βλέπετε, η εγχώρια παραγωγή μας μειώθηκε αφού ο εξοπλισμός μας πάλιωσε και οι γεωτρήσεις κοστίζουν πολύ. Διαθέτουμε μόνο 2% από τα αποθέματα πετρελαίου του πλανήτη. Το 65% βρίσκεται στον Περσικό Κόλπο.
One of the things that happened with the two previous oil spills was that we really worked on some of the symptoms. We were very reactive, as opposed to being proactive about what happened. And so what we did was, actually, we made moratoriums on the east and west coasts on drilling. We stopped drilling in ANWR, but we didn't actually reduce the amount of oil that we consumed. In fact, it's continued to increase. The only thing that really reduces the amount of oil that we consume is much higher prices. As you can see, our own production has fallen off as our reservoirs have gotten old and expensive to drill out. We only have two percent of the world's oil reserves; 65 percent of them are in the Persian Gulf.
Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της κατανομής είναι πως, από το 1969, στη Νιγηρία, κυρίως στο κομμάτι της που παράγει πετρέλαιο, στο Δέλτα του Νίγηρα --έχει περίπου το μισό μέγεθος της Ελλάδας-- έχουμε εκατοντάδες πετρελαιοκηλίδες το χρόνο. Είναι σαν να εξάγουμε πετρελαιοκηλίδες, αφού εισάγουμε πετρέλαιο από μέρη που δεν έχουν αυστηρούς περιβαλλοντικούς νόμους. Αντιστοιχούν σε ποσότητα μιας πετρελαιοκηλίδας του πλοίου Έξον Βαλντέζ, για κάθε χρόνο από το 1969. Και ως ένα σημείο μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την καταστροφή, όμως οι Νιγηριανοί ζούνε σε ζώνη πολέμου. Χίλιοι θάνατοι το χρόνο σε μάχες σε μια περιοχή όση μισή Ελλάδα. και ολα συνδέονται με το πετρέλαιο. Αυτοί οι ανθρωποι, αν βρισκόντουσαν στις ΗΠΑ, μπορεί να καθόταν και ανάμεσά μας. Έχουν πτυχία στην πολιτική επιστήμη, στις επιχειρήσεις. Είναι επιχειρηματίες. Δεν τη διασκεδάζουν τη ζωή που κάνουν. Και αποτελούν μία από τις ομάδες ανθρώπων που πληρώνουν τα δικά μας σπασμένα.
One of the things that's happened because of this is that, since 1969, the country of Nigeria, or the part of Nigeria that pumps oil, which is the delta -- which is two times the size of Maryland -- has had thousands of oil spills a year. I mean, we've essentially been exporting oil spills when we import oil from places without tight environmental regulations. That has been the equivalent of an Exxon Valdez spill every year since 1969. And we can wrap our heads around the spills, because that's what we see here, but in fact, these guys actually live in a war zone. There's a thousand battle-related deaths a year in this area twice the size of Maryland, and it's all related to the oil. And these guys, I mean, if they were in the U.S., they might be actually here in this room. They have degrees in political science, degrees in business -- they're entrepreneurs. They don't actually want to be doing what they're doing. And it's sort of one of the other groups of people who pay a price for us.
Ένα ακόμα πράγμα που συνέβη, αφού συνεχίσαμε να αυξάνουμε τη ζήτηση, είναι πως κάνουμε τους παπατζήδες με τις τιμές. Ένα από τα μέρη όπου επενδύσαμε ένα μεγάλο πετρελαϊκό έργο ήταν στο Τσαντ, με εταιρία την Έξον. Το έργο πλήρωσε ο Αμερικάνος φορολογούμενος, η παγκόσμια Τράπεζα και η Έξον. Εκεί δημιουργήθηκε τεράστιο πρόβλημα με ληστείες. Βρέθηκα εκεί το 2003. Οδηγούσαμε σε έναν κατασκότεινο δρόμο, και εμφανίστηκε ο στρατιώτης δεξιά. Νόμισα πως ήρθε η ώρα μου. Τότε βγήκε ο άλλος, με τη στολή της Exxon και καταλάβαμε πως όλα ήταν εντάξει. Έχουν ιδιωτικούς στρατούς στις πετρελαιοπηγές. Παράλληλα, το Τσαντ έχει γίνει πολύ πιο ασταθές πολιτικά, και αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνουμε στο βενζινάδικο. Το πληρώνουμε με τους φόρους μας, στις 15 κάθε Απρίλη.
The other thing that we've done, as we've continued to increase demand, is that we kind of play a shell game with the costs. One of the places we put in a big oil project in Chad, with Exxon. So the U.S. taxpayer paid for it; the World Bank, Exxon paid for it. We put it in. There was a tremendous banditry problem. I was there in 2003. We were driving along this dark, dark road, and the guy in the green stepped out, and I was just like, "Ahhh! This is it." And then the guy in the Exxon uniform stepped out, and we realized it was okay. They have their own private sort of army around them at the oil fields. But at the same time, Chad has become much more unstable, and we are not paying for that price at the pump. We pay for it in our taxes on April 15th.
Κάνουμε το ίδιο ακριβώς με το κόστος της αστυνόμευσης του Περσικού Κόλπου και της διατήρησης των ναυτιλιακών δρόμων. Αυτό είναι το 1988. Βομβαρδίσαμε δύο Ιρανικές εξέδρες πετρελαίου εκείνη τη χρονιά. Ήταν η αρχή μιας όλο και μεγαλύτερης ανάμειξης των ΗΠΑ εκεί, την οποία επίσης δεν πληρώνουμε στο βενζινάδικο. Αλλά με τους φόρους μας και δε μπορούμε καν να υπολογίσουμε πόσο μας κοστίζει. Το άλλο μέρος που υποστηρίζει την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο και την αυξανόμενη μας κατανάλωση είναι ο Κόλπος του Μεξικού, που δεν αποτελούσε κομμάτι των μορατόριουμ. Αυτό που συνέβη στον Κόλπο του Μεξικού το βλέπετε εδώ, στο χάρτη πετρελαιοπηγών της Υπηρεσίας Διαχείρισης Ορυκτών. Ο Κόλπος έχει γίνει μια άθλια βιομηχανική ζώνη. Δε μας προκαλεί τόση έγνοια όση το Εθνικό Αρκτικό Καταφύγιο Πανίδας αλλά θα έπρεπε. Είναι καταφύγιο πουλιών. Επίσης, κάθε φορά που αγοράζουμε βενζίνη στις ΗΠΑ, η μισή ποσότητα της διυλίζεται στις ακτές μας, επειδή περίπου το 50% των διυλιστηρίων που διαθέτουμε είναι στον Κόλπο, όπως και πολλά από τα λιμάνια μας. Έτσι, οι κάτοικοι του Κόλπου ζούν και δουλεύουν για μας σε ένα μολυσμένο περιβάλλον.
We do the same thing with the price of policing the Persian Gulf and keeping the shipping lanes open. This is 1988 -- we actually bombed two Iranian oil platforms that year. That was the beginning of an escalating U.S. involvement there that we do not pay for at the pump. We pay for it on April 15th, and we can't even calculate the cost of this involvement. The other place that is sort of supporting our dependence on oil and our increased consumption is the Gulf of Mexico, which was not part of the moratoriums. Now what's happened in the Gulf of Mexico -- as you can see, this is the Minerals Management diagram of wells for gas and oil. It's become this intense industrialized zone. It doesn't have the same resonance for us that the Arctic National Wildlife Refuge has, but it should, I mean, it's a bird sanctuary. Also, every time you buy gasoline in the United States, half of it is actually being refined along the coast, because the Gulf actually has about 50 percent of our refining capacity and a lot of our marine terminals as well. So the people of the Gulf have essentially been subsidizing the rest of us through a less-clean environment.
Τέλος, και οι Αμερικάνικες οικογένειες πληρώνουν το τίμημα του πετρελαίου. Απ' τη μια, η τιμή στο βενζινάδικο δεν είναι και τόσο μεγάλη, όταν σκεφτεί κανείς το πραγματικό κόστος του πετρελαίου, αλλά από την άλλη, το ότι δεν έχουμε άλλες επιλογές μετακίνησης σημαίνει πως πληρώνουμε ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός μας μόνο για να πάμε στη δουλειά μας και να επιστρέψουμε σε ένα συνήθως κακοδιατηρημένο αμάξι. Σκεφτείτε κάποιον που βγάζει 50.000 δολάρια το χρόνο, και έχει δύο παιδιά, όλοι μαζί κάνουν τρεις ή παραπάνω δουλειές και διανύουν σίγουρα μεγάλες αποστάσεις. Στην πραγματικότητα ξοδεύουν περισσότερα για τα αυτοκίνητα και τα καύσιμά τους από όσα για φόρους και περίθαλψη. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στο πεντηκοστό εκατοστημόριο, όταν βγάζει γύρω στις 80.000 δολάρια. Τα έξοδα για βενζίνη είναι μια τεράστια πληγή για την αμερικανική οικονομία αλλά και για την κάθε οικογένεια ξεχωριστά, και είναι τρομαχτικό να αναλογιστούμε τι θα συμβεί όταν η τιμή αυξάνεται.
And finally, American families also pay a price for oil. Now on the one hand, the price at the pump is not really very high when you consider the actual cost of the oil, but on the other hand, the fact that people have no other transit options means that they pay a large amount of their income into just getting back and forth to work, generally in a fairly crummy car. If you look at people who make $50,000 a year, they have two kids, they might have three jobs or more, and then they have to really commute. They're actually spending more on their car and fuel than they are on taxes or on health care. And the same thing happens at the 50th percentile, around 80,000. Gasoline costs are a tremendous drain on the American economy, but they're also a drain on individual families and it's kind of terrifying to think about what happens when prices get higher.
Οπότε, θέλω να σας μιλήσω για το εξής: τι πρέπει να κάνουμε αυτή τη φορά; Τι νόμοι υπάρχουν; Πώς θα καταφέρουμε να εστιάσουμε στην ουσία; Πρώτον, πρέπει να μείνουμε μακριά από τους θεατρινισμούς και τα μορατόριουμ. Πρέπει να εστιάσουμε ξανά στα μόρια. Τα μορατόριουμ είναι μια χαρά, πρέπει όμως να επικεντρωθούμε στα μόρια του πετρελαίου. Πρέπει να προσπαθήσουμε επίσης να μην παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας πως είναι δυνατόν να ζούμε οικολογικά χωρίς να μειώσουμε τις ποσότητες πετρελαίου που καταναλώνουμε.
So, what I'm going to talk to you about now is: what do we have to do this time? What are the laws? What do we have to do to keep ourselves focused? One thing is -- we need to stay away from the theater. We need to stay away from the moratoriums. We need to focus really back again on the molecules. The moratoriums are fine, but we do need to focus on the molecules on the oil. One of the things that we also need to do, is we need to try to not kind of fool ourselves into thinking that you can have a green world, before you reduce the amount of oil that we use. We need to focus on reducing the oil.
Πάνω βλέπουμε ένα σχέδιο που δείχνει πώς χρησιμοποιείται το πετρέλαιο στην οικονομία των ΗΠΑ. Το σκούρο γκρι το χρησιμοποιούμε ενώ το υπόλοιπο, οι ρύποι, η "απορριπτόμενη ενέργεια", είναι τα υπόλοιπα χρώματα. Βλέπετε πως οι ρύποι ξεπερνούν κατά πολύ τη χρήσιμη ποσότητα. Και πρέπει όχι μόνο να φτιάξουμε την αποδοτικότητα των καυσίμων που καίνε τα οχήματά μας, αλλά να φτιάξουμε την οικονομία γενικότερα.
What you see in this top drawing is a schematic of how petroleum gets used in the U.S. economy. It comes in on the side -- the useful stuff is the dark gray, and the un-useful stuff, which is called the rejected energy -- the waste, goes up to the top. Now you can see that the waste far outweighs the actually useful amount. And one of the things that we need to do is, not only fix the fuel efficiency of our vehicles and make them much more efficient, but we also need to fix the economy in general.
Πρέπει να καταργήσουμε τα χυδαία κίνητρα υπέρ της χρήσης περισσότερων καυσίμων. Έχουμε, για παράδειγμα, ένα ασφαλιστικό σύστημα όπου κάποιος που οδηγεί 20.000 χιλιόμετρα το χρόνο πληρώνει τα ίδια ασφάλιστρα με έναν άλλον που οδηγεί 3.000 χιλιόμετρα. Έτσι ενθαρρύνουμε τον κόσμο να οδηγεί περισσότερο. Οι πολιτικές μας ενθαρρύνουν την άτακτη αστική εξάπλωση και τα λοιπά. Χρειαζόμαστε περισσότερες επιλογές κινητικότητας. Πρέπει να θέσουμε μια τιμή πετρελαίου που ανταποκρίνεται καλύτερα στο πραγματικό του κόστος. Και πρέπει να καταργήσουμε τις επιδοτήσεις στις πετρελαικές που είναι τουλάχιστον 10 δισ. δολάρια το χρόνο, και να τα επενδύσουμε σε καλύτερους τρόπους μετακίνησης για τη μεσαία τάξη. Αυτό μπορεί να σημαίνει πιο αποδοτικά αυτοκίνητα ή δημιουργία αγοράς για νέα οχήματα και νέα καύσιμα για το μέλλον, αυτό πάντως πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να εξυγιάνουμε αυτή την υπόθεση. Περισσότερες πληροφορίες για αυτή την πολιτική που ονομάζεται STRONG, από τα αρχικά του "Η Ασφαλής Μετακίνηση Μειώνει Σταδιακά τις Ανάγκες Πετρελαίου". STRONG, όπως η δύναμη στα αγγλικά, επειδή μας χρειάζεται, Περισσότερα στο NewAmerica.net. Το STRONG προσπαθεί να μας αλλάξει την ιδέα πως τίποτα δεν είναι στο χέρι μας, που βιώνουμε στο βενζινάδικο, γιατί στην πραγματικότητα είναι στο χέρι μας, και τον επαναπροσδιορισμό μας όπως καθόμαστε και βάζουμε βενζίνη και συνειδητοποιούμε πώς έχουν τα πράγματα.
We need to remove the perverse incentives to use more fuel. For example, we have an insurance system where the person who drives 20,000 miles a year pays the same insurance as somebody who drives 3,000. We actually encourage people to drive more. We have policies that reward sprawl -- we have all kinds of policies. We need to have more mobility choices. We need to make the gas price better reflect the real cost of oil. And we need to shift subsidies from the oil industry, which is at least 10 billion dollars a year, into something that allows middle-class people to find better ways to commute. Whether that's getting a much more efficient car and also kind of building markets for new cars and new fuels down the road, this is where we need to be. We need to kind of rationalize this whole thing, and you can find more about this policy. It's called STRONG, which is "Secure Transportation Reducing Oil Needs Gradually," and the idea is instead of being helpless, we need to be more strong. They're up at NewAmerica.net. What's important about these is that we try to move from feeling helpless at the pump, to actually being active and to really sort of thinking about who we are, having kind of that special moment, where we connect the dots actually at the pump.
Υποτίθεται πως οι φόροι για το πετρέλαιο είναι το τρίτο μεγαλύτερο στήριγμα της αμερικάνικης πολιτικής, ένα θέμα που δεν αγγίζουμε. Θα συμφωνήσω πως ένα δολλάριο ανά γαλόνι βενζίνης παραείναι πολύ, αλλά νομίζω πως αν αρχίζαμε φέτος στα 3 σεντς το γαλόνι, και το αυξάναμε στα 6 του χρόνου, 9 του παραχρόνου, και φτάναμε τα 30 σεντς το 2020, θα μειώναμε σημαντικά την κατανάλωσή μας ενώ ο κόσμος θα είχε χρόνο να προετοιμαστεί, να ανταποκριθεί, Θα αυξάναμε και τα χρήματα του κράτους και την οικολογική μας συνείδηση. Να σας εξηγήσω πως θα δούλευε κάτι τέτοιο.
Now supposedly, oil taxes are the third rail of American politics -- the no-fly zone. I actually -- I agree that a dollar a gallon on oil is probably too much, but I think that if we started this year with three cents a gallon on gasoline, and upped it to six cents next year, nine cents the following year, all the way up to 30 cents by 2020, that we could actually significantly reduce our gasoline consumption, and at the same time we would give people time to prepare, time to respond, and we would be raising money and raising consciousness at the same time. Let me give you a little sense of how this would work.
Ορίστε μια υποθετική απόδειξη βενζίνης σε ένα χρόνο. Πρώτον, ο φόρος ενδυναμώνει τη χώρα - κατά 33 σεντς ανά γαλόνι. Υπάρχει και μια προειδοποίηση παραπλήσια αυτών που έχουμε στα πακέτα των τσιγάρων. "Η Εθνική Ακαδημία Επιστημών εκτιμά πως το κάθε γαλόνι βενζίνης που καίτε στο αμάξι σας κοστίζει 29 σεντς υγειονομικής περίθαλψης στη χώρα". Πάρα πολλά. Οπότε σήμερα πληρώνουμε πολύ λιγότερα απ' οσα κοστίζει η περίθαλψη. Ελπίζουμε πως έτσι θα καταλάβουν τη θέση τους στον χάρτη του πετρελαίου. Από κάτω θα υπάρχει ένα τηλέφωνο για πληροφορίες για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ή για προνομιούχα δάνεια για διαφορετικού είδους αμάξι ή οτιδήποτε, τέλοσπάντων, θα συνεισφέρει στη μείωση της εξάρτησης από τη βενζίνη. Με αυτό το σύνολο πολιτικών, θα μπορούσαμε να μειώσουμε την κατανάλωση πετρελαίου κατά 20% μέχρι το 2020. Δηλαδή, κατά 3.000 βαρέλια την ημέρα.
This is a gas receipt, hypothetically, for a year from now. The first thing that you have on the tax is -- you have a tax for a stronger America -- 33 cents. So you're not helpless at the pump. And the second thing that you have is a kind of warning sign, very similar to what you would find on a cigarette pack. And what it says is, "The National Academy of Sciences estimates that every gallon of gas you burn in your car creates 29 cents in health care costs." That's a lot. And so this -- you can see that you're paying considerably less than the health care costs on the tax. And also, the hope is that you start to be connected to the whole greater system. And at the same time, you have a number that you can call to get more information on commuting, or a low-interest loan on a different kind of car, or whatever it is you're going to need to actually reduce your gasoline dependence. With this whole sort of suite of policies, we could actually reduce our gasoline consumption -- or our oil consumption -- by 20 percent by 2020. So, three million barrels a day.
Αλλά για να τα καταφέρουμε, πρέπει πραγματικά να θυμόμαστε πως είμαστε ο λαός του υδρογονάνθρακα. Πρέπει να θυμόμαστε τα μόριά του, να μην ασχολούμαστε με θεατρινισμούς, να μη μας αποσπά την προσοχή η γνωστική ασυμφωνία των αόριστων οικολογικών δυνατοτήτων. Πρέπει να πάρουμε μπρος και να δουλέψουμε σκληρά για να μειώσουμε την εξάρτησή μας από αυτό το καύσιμο και αυτά τα μόρια.
But in order to do this, one of the things we really need to do, is we need to remember we are people of the hydrocarbon. We need to keep or minds on the molecules and not get distracted by the theater, not get distracted by the cognitive dissonance of the green possibilities that are out there. We need to kind of get down and do the gritty work of reducing our dependence upon this fuel and these molecules.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)