Είμαι σε βάθος 45 μέτρων σ' ένα παράνομο ορυχείο στην Γκάνα. Ο αέρας είναι ζεστός κι υπάρχει σκόνη, και δυσκολεύομαι ν' αναπνεύσω. Νιώθω ιδρωμένα κορμιά να περνάνε από δίπλα μου μέσα στο σκοτάδι, αλλά δεν μπορώ να δω κάτι παραπάνω. Ακούω φωνές, αλλά κυρίως το ορυχείο συνθέτει η κακοφωνία ανδρών που βήχουν, κι ο θόρυθος απ' το σπάσιμο της πέτρας με πρωτόγονα εργαλεία. Όπως κι οι άλλοι, φοράω ένα φτηνό φακό που τρεμοφέγγει δεμένος στο κεφάλι μου μ' ένα φθαρμένο λαστιχάκι, και μετά βίας διακρίνω τα ολισθηρά κλαδιά που στηρίζουν τους τοίχους της τετράγωνης τρύπας του σχεδόν ενός μέτρου που εκτείνεται χιλιάδες μέτρα μέσα στη γη. Όταν το χέρι μου γλιστράει, ξαφνικά θυμάμαι έναν εξορυκτή που είχα γνωρίσει μέρες πριν που είχε γλιστρήσει κι είχε πέσει αμέτρητα μέτρα μέσα στο ορυχείο.
I'm 150 feet down an illegal mine shaft in Ghana. The air is thick with heat and dust, and it's hard to breathe. I can feel the brush of sweaty bodies passing me in the darkness, but I can't see much else. I hear voices talking, but mostly the shaft is this cacophony of men coughing, and stone being broken with primitive tools. Like the others, I wear a flickering, cheap flashlight tied to my head with this elastic, tattered band, and I can barely make out the slick tree limbs holding up the walls of the three-foot square hole dropping hundreds of feet into the earth. When my hand slips, I suddenly remember a miner I had met days before who had lost his grip and fell countless feet down that shaft.
Ενώ σήμερα στέκομαι και σας μιλάω, εκείνοι οι άνδρες είναι ακόμη βαθιά σ' εκείνη την τρύπα, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους δίχως πληρωμή ή αποζημίωση, και συχνά πεθαίνοντας.
As I stand talking to you today, these men are still deep in that hole, risking their lives without payment or compensation, and often dying.
Κατάφερα να σκαρφαλώσω προς την έξοδο αυτής της τρύπας, και κατάφερα να πάω στο σπίτι μου, αλλά το πιθανότερο είναι ότι εκείνοι ποτέ δε θα τα καταφέρουν, επειδή είναι εγκλωβισμένοι στη σκλαβιά.
I got to climb out of that hole, and I got to go home, but they likely never will, because they're trapped in slavery.
Τα τελευταία 28 χρόνια, καταγράφω τις γηγενείς κουλτούρες σε περισσότερες από 70 χώρες σε έξι ηπείρους, και το 2009 είχα τη μεγάλη τιμή να είμαι η μοναδική εκθέτρια στη Σύνοδο Κορυφής για την Ειρήνη στο Βανκούβερ. Ανάμεσα σ' όλους τους εκπληκτικούς ανθρώπους που γνώρισα εκεί, γνώρισα έναν υποστηρικτή της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» που είναι αφοσιωμένη στην εξάλειψη της σύγχρονης σκλαβιάς. Αρχίσαμε να μιλάμε για τη σκλαβιά, και πράγματι, άρχισα να μαθαίνω για τη σκλαβιά, καθώς ήξερα ασφαλώς για την ύπαρξή της στον κόσμο, αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό. Αφού τελειώσαμε τη συζήτησή μας, ένιωσα τέτοια φρίκη κι ειλικρινά ντροπή εξαιτίας της έλλειψης γνώσεων σ' όλη μου τη ζωή γι' αυτήν την κτηνωδία, και σκέφτηκα, αν εγώ δε γνωρίζω, πόσοι ακόμη άλλοι δε γνωρίζουν; Το στομάχι μου άρχισε να σφίγγεται, οπότε εντός εβδομάδων, πήγα αεροπορικώς στο Λος Άντζελες για να συναντήσω τον διευθυντή της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» και να προσφέρω τη βοήθειά μου.
For the last 28 years, I've been documenting indigenous cultures in more than 70 countries on six continents, and in 2009 I had the great honor of being the sole exhibitor at the Vancouver Peace Summit. Amongst all the astonishing people I met there, I met a supporter of Free the Slaves, an NGO dedicated to eradicating modern day slavery. We started talking about slavery, and really, I started learning about slavery, for I had certainly known it existed in the world, but not to such a degree. After we finished talking, I felt so horrible and honestly ashamed at my own lack of knowledge of this atrocity in my own lifetime, and I thought, if I don't know, how many other people don't know? It started burning a hole in my stomach, so within weeks, I flew down to Los Angeles to meet with the director of Free the Slaves and offer them my help.
Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στη σύγχρονη σκλαβιά. Παραδόξως, είχα ήδη βρεθεί σε πολλά απ' αυτά τα μέρη. Κάποια τα θεωρούσα ακόμη και δεύτερό μου σπίτι. Αλλά αυτή τη φορά, θα ξεσκέπαζα τα σκάνδαλα.
Thus began my journey into modern day slavery. Oddly, I had been to many of these places before. Some I even considered like my second home. But this time, I would see the skeletons hidden in the closet.
Μια συντηρητική εκτίμηση μας δείχνει ότι υπάρχουν περισσότεροι από 27 εκατομύρια σκλάβοι στον κόσμο σήμερα. Πρόκειται για διπλάσιο αριθμό συγκριτικά με τον αριθμό εκείνων που απήχθησαν απ' την Αφρική κατά τη διάρκεια όλου του διατλαντικού εμπορίου σκλάβων. Εκατόν πενήντα χρόνια πριν, ένας αγροτικός σκλάβος κόστιζε περίπου τρεις φορές τον ετήσιο μισθό ενός Αμερικανού εργάτη. Αυτό αναλογεί σε περίπου 50.000 δολάρια σε σημερινά χρήματα. Κι όμως σήμερα, ολόκληρες οικογένειες μπορούν να σκλαβωθούν για γενεές έναντι χρέους τόσο μικρού όσο τα 18 δολάρια. Προς έκπληξή μας, η σκλαβιά παράγει κέρδη πάνω από 13 δισεκατομμύρια παγκοσμίως το χρόνο.
A conservative estimate tells us there are more than 27 million people enslaved in the world today. That's double the amount of people taken from Africa during the entire trans-Atlantic slave trade. A hundred and fifty years ago, an agricultural slave cost about three times the annual salary of an American worker. That equates to about $50,000 in today's money. Yet today, entire families can be enslaved for generations over a debt as small as $18. Astonishingly, slavery generates profits of more than $13 billion worldwide each year.
Πολλοί έχουν εξαπατηθεί από ψεύτικες υποσχέσεις για μια καλή εκπαίδευση, μια καλύτερη δουλειά, για ν' ανακαλύψουν τελικά ότι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν χωρίς πληρωμή υπό την απειλή βίας, κι ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν.
Many have been tricked by false promises of a good education, a better job, only to find that they're forced to work without pay under the threat of violence, and they cannot walk away.
Η σημερινή σκλαβιά αφορά το εμπόριο, ώστε τ' αγαθά που παράγουν οι σκλάβοι να έχουν αξία, αλλά εκείνοι που τα παράγουν να είναι αναλώσιμοι. Η σκλαβιά υπάρχει σχεδόν παντού στον κόσμο, κι όμως είναι παράνομη παντού στον κόσμο.
Today's slavery is about commerce, so the goods that enslaved people produce have value, but the people producing them are disposable. Slavery exists everywhere, nearly, in the world, and yet it is illegal everywhere in the world.
Στην Ινδία και στο Νεπάλ, γνώρισα τους κλιβάνους τούβλου. Αυτό το παράξενο και τρομερό θέαμα ήταν σαν να περπατά κανείς στην αρχαία Αίγυπτο ή στην Κόλαση του Δάντη. Ντυμένοι βαριά σε θερμοκρασίες 54 βαθμών, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ολόκληρες οικογένειες για την ακρίβεια, καλύπτονταν από ένα παχύ στρώμα σκόνης, ενώ στοίβαζαν μηχανικά στο κεφάλι τους τούβλα, μέχρι 18 τη φορά, και κουβαλώντας τα από τους πυρακτωμένους κλιβάνους σε φορτηγά χιλιάδες μέτρα μακριά. Αποδυναμωμένοι απ' τη μονοτονία και την εξάντληση, δουλεύουν σιωπηλά, κάνοντας αυτή την εργασία ξανά και ξανά για 16 ή 17 ώρες τη μέρα. Δεν υπήρχαν διαλείμματα για φαγητό, ούτε για νερό, κι η έντονη αφυδάτωση έκανε την ούρηση αναποτελεσματική ως επί το πλείστον. Τόσο διαπεραστική ήταν η ζέστη κι η σκόνη που η φωτογραφική μου μηχανή ζεστάθηκε τόσο που δεν μπορούσα ούτε να την αγγίξω και σταμάτησε να λειτουργεί. Κάθε 20 λεπτά, έπρεπε να επιστρέφω στο ταχύπλοό μας για να καθαρίσω τον εξοπλισμό μου και να τον βάλω κάτω από ένα κλιματιστικό για να τον επαναφέρω, και καθώς καθόμουν εκεί, σκέφτηκα ότι η μηχανή μου αντιμετωπίζεται πολύ καλύτερα απ' ό,τι εκείνοι οι άνθρωποι.
In India and Nepal, I was introduced to the brick kilns. This strange and awesome sight was like walking into ancient Egypt or Dante's Inferno. Enveloped in temperatures of 130 degrees, men, women, children, entire families in fact, were cloaked in a heavy blanket of dust, while mechanically stacking bricks on their head, up to 18 at a time, and carrying them from the scorching kilns to trucks hundreds of yards away. Deadened by monotony and exhaustion, they work silently, doing this task over and over for 16 or 17 hours a day. There were no breaks for food, no water breaks, and the severe dehydration made urinating pretty much inconsequential. So pervasive was the heat and the dust that my camera became too hot to even touch and ceased working. Every 20 minutes, I'd have to run back to our cruiser to clean out my gear and run it under an air conditioner to revive it, and as I sat there, I thought, my camera is getting far better treatment than these people.
Πίσω στους κλιβάνους, ήθελα να κλάψω, αλλά ο αμπολισιονιστής δίπλα μου μ' άρπαξε γρήγορα κι είπε, «Λίσα, μην το κάνεις αυτό. Απλώς μην το κάνεις εδώ». Μου εξήγησε πολύ ξεκάθαρα ότι οι συναισθηματισμοί είναι πολύ επικίνδυνοι σ' ένα μέρος σαν κι αυτό, όχι μόνο για μένα, αλλά και για εκείνους. Δεν μπορούσα να τους βοηθήσω άμεσα με κάποιον τρόπο. Δεν μπορούσα να τους δώσω χρήματα, τίποτα. Δεν ήμουν πολίτης εκείνης της χώρας. Ενδεχομένως να τους οδηγούσα σε μια δυσκολότερη κατάσταση απ' ό,τι ήδη αντιμετώπιζαν. Έπρεπε να βασιαστώ στη ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» να εργαστεί εντός του συστήματος για την απελευθέρωσή τους, και πίστευα ότι θα το έκανε. Όσο για μένα, έπρεπε να περιμένω μέχρι να φτάσω στο σπίτι για να νιώσω πραγματικά τον σπαραγμό μου.
Back in the kilns, I wanted to cry, but the abolitionist next to me quickly grabbed me and he said, "Lisa, don't do that. Just don't do that here." And he very clearly explained to me that emotional displays are very dangerous in a place like this, not just for me, but for them. I couldn't offer them any direct help. I couldn't give them money, nothing. I wasn't a citizen of that country. I could get them in a worse situation than they were already in. I'd have to rely on Free the Slaves to work within the system for their liberation, and I trusted that they would. As for me, I'd have to wait until I got home to really feel my heartbreak.
Στα Ιμαλάια, βρήκα παιδιά που κουβαλούσαν πέτρες για χιλιόμετρα κατά μήκος βουνίσιου εδάφους σε φορτηγά σταματημένα σε δρόμους παρακάτω. Οι μεγάλες πλάκες σχιστόλιθου ήταν πιο βαριές απ' τα παιδιά που τις κουβαλούσαν, και τα παιδιά τις σήκωναν απ' τα κεφάλια τους χρησιμοποιώντας τα χειροποίητα χάμουρα από κλωνάρια και σκοινί και σκισμένο πανί. Είναι δύσκολο να βλέπει κανείς με τα μάτια του κάτι τόσο ακατανίκητο. Πώς μπορούμε να ασκήσουμε επιρροή σε κάτο τόσο ύπουλο, κι όμως τόσο διαπεραστικό; Κάποιοι ούτε που γνωρίζουν ότι είναι σκλάβοι, άτομα που δουλεύουν 16, 17 ώρες τη μέρα χωρίς καθόλου πληρωμή, επειδή έτσι είχαν τα πράγματα όλη τους τη ζωή. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Όταν αυτοί οι χωρικοί διεκδίκησαν την ελευθερία τους, οι δουλοκτήτες έκαψαν τα σπίτια τους ολόκληρα. Εννοώ, αυτοί οι άνθρωποι, δεν είχαν τίποτα, κι ήταν τόσο τρομαγμένοι, ήθελαν να τα παρατήσουν, αλλά η γυναίκα στο κέντρο έσπευσε να τους πείσει να επιμείνουν, κι οι αμπολισιονιστές που ήταν εκεί τους βοήθησαν να νοικιάσουν ένα δικό τους νταμάρι, ώστε τώρα να κάνουν την ίδια εξουθενωτική δουλειά, αλλά να την κάνουν για τους ίδιους, και να πληρώνονται γι' αυτήν, και να την κάνουν ελεύθεροι.
In the Himalayas, I found children carrying stone for miles down mountainous terrain to trucks waiting at roads below. The big sheets of slate were heavier than the children carrying them, and the kids hoisted them from their heads using these handmade harnesses of sticks and rope and torn cloth. It's difficult to witness something so overwhelming. How can we affect something so insidious, yet so pervasive? Some don't even know they're enslaved, people working 16, 17 hours a day without any pay, because this has been the case all their lives. They have nothing to compare it to. When these villagers claimed their freedom, the slaveholders burned down all of their houses. I mean, these people had nothing, and they were so petrified, they wanted to give up, but the woman in the center rallied for them to persevere, and abolitionists on the ground helped them get a quarry lease of their own, so that now they do the same back-breaking work, but they do it for themselves, and they get paid for it, and they do it in freedom.
Η εμπορία ανθρώπων είν' αυτό που συχνά μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη σκλαβιά, κι εξαιτίας αυτής της παγκόσμιας επίγνωσης, με προειδοποίησαν ότι θα δυσκολευόμουν να εργαστώ με ασφάλεια εντός της συγκεκριμένης βιομηχανίας.
Sex trafficking is what we often think of when we hear the word slavery, and because of this worldwide awareness, I was warned that it would be difficult for me to work safely within this particular industry.
Στην Κατμαντού, συνοδεύτηκα από γυναίκες που οι ίδιες ήταν στο παρελθόν θύματα της εμπορίας ανθρώπων. Με συνόδευσαν σε μια κατηφορική στενή σκάλα που οδηγούσε σ' ένα βρόμικο, ελάχιστα φωτεινό υπόγειο. Δεν επρόκειτο για οίκο ανοχής, καθαυτό. Έμοιζε περισσότερο με εστιατόριο. Τα εστιατόρια καμπίνες, όπως είναι γνωστά στο επάγγελμα, αποτελούν χώρους υποχρεωτικής πορνείας. Το καθένα διαθέτει μικρά, ξεχωριστά δωμάτια, όπου οι σκλάβοι, γυναίκες, μαζί με μικρά κορίτσια κι αγόρια, κάποια μόλις επτά ετών, είναι υποχρεωμένα να διασκεδάσουν τους πελάτες, ενθαρρύνοντάς τους να αγοράσουν περισσότερο φαγητό και αλκοόλ. Κάθε θάλαμος είναι σκοτεινός και βρόμικος, χαρακτηρίζεται από έναν ζωγραφισμένο αριθμό στον τοίχο, και χωρίζεται με κοντραπλακέ και μια κουρτίνα. Οι εργάτες εδώ υπομένουν τραγική σεξουαλική κακοποίηση στα χέρια των πελατών τους. Στεκόμενη κοντά μέσα στο σκοτάδι, θυμάμαι που ένιωθα αυτόν τον γρήγορο, έντονο φόβο, κι εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φανταστώ πώς πρέπει να είναι να είναι κανείς φυλακισμένος σ' αυτή την κόλαση. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος διαφυγής: οι σκάλες απ' όπου είχα έρθει. Δεν υπήρχαν πίσω πόρτες. Δεν υπήρχαν αρκετά μεγάλα παράθυρα ώστε να σκαρφαλώσει κάποιος. Δεν υπάρχει καμιά διέξοδος γι' αυτούς τους ανθρώπους, και καθώς αντιλαμβανόμστε ένα τέτοιο δύσκολο θέμα, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η σκλαβιά, συμπεριλαμβανομένης της εμπορίας ανθρώπων, συμβαίνει επίσης και στην πίσω μας αυλή.
In Kathmandu, I was escorted by women who had previously been sex slaves themselves. They ushered me down a narrow set of stairs that led to this dirty, dimly fluorescent lit basement. This wasn't a brothel, per se. It was more like a restaurant. Cabin restaurants, as they're known in the trade, are venues for forced prostitution. Each has small, private rooms, where the slaves, women, along with young girls and boys, some as young as seven years old, are forced to entertain the clients, encouraging them to buy more food and alcohol. Each cubicle is dark and dingy, identified with a painted number on the wall, and partitioned by plywood and a curtain. The workers here often endure tragic sexual abuse at the hands of their customers. Standing in the near darkness, I remember feeling this quick, hot fear, and in that instant, I could only imagine what it must be like to be trapped in that hell. I had only one way out: the stairs from where I'd come in. There were no back doors. There were no windows large enough to climb through. These people have no escape at all, and as we take in such a difficult subject, it's important to note that slavery, including sex trafficking, occurs in our own backyard as well.
Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων είναι σκλάβοι στη γεωργία, στα εστιατόρια, στις οικιακές υπηρεσίες, κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί. Πρόσφατα, η Νιου Γιορκ Τάιμς δημοσίευσε ότι μεταξύ 100.000 και 300.000 παιδιά από την Αμερική πωλούνται στην εμπορία ανθρώπων κάθε χρόνο. Συμβαίνει παντού γύρω μας. Απλώς δεν το βλέπουμε.
Tens of hundreds of people are enslaved in agriculture, in restaurants, in domestic servitude, and the list can go on. Recently, the New York Times reported that between 100,000 and 300,000 American children are sold into sex slavery every year. It's all around us. We just don't see it.
Η βιομηχανία υφάσματος ανήκει επίσης στις δουλειές που μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε για εργασία σκλάβων. Επισκέφθηκα χωριά στην Ινδία με ολόκληρες οικογένειες υπό καθεστώς σκλαβιάς στο εμπόριο μεταξιού. Αυτό είναι ένα οικογενειακό πορτραίτο. Τα βαμμένα μαύρια χέρια είναι ο πατέρας, ενώ τα μπλε και τα κόκκινα χέρια είναι οι γιοι του. Ανακατεύουν βαφή σ' αυτά τα μεγάλα βαρέλια, και βυθίζουν το μετάξι μέσα στο υγρό μέχρι τους αγκώνες τους, αλλά η βαφή είναι τοξική.
The textile industry is another one we often think of when we hear about slave labor. I visited villages in India where entire families were enslaved in the silk trade. This is a family portrait. The dyed black hands are the father, while the blue and red hands are his sons. They mix dye in these big barrels, and they submerge the silk into the liquid up to their elbows, but the dye is toxic.
Ο διερμηνέας μου μού είπε τις ιστορίες τους.
My interpreter told me their stories.
«Δεν έχουμε ελευθερία» είπαν. «Εξακολουθούμε, όμως, να ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να φύγουμε απ' αυτό το σπίτι κάποια μέρα και να πάμε κάπου άλλου όπου στην πραγματικότητα θα πληρωνόμαστε για το βάψιμο που κάνουμε».
"We have no freedom," they said. "We hope still, though, that we could leave this house someday and go someplace else where we actually get paid for our dyeing."
Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 4.000 παιδιά είναι σκλάβοι στη Λίμνη Βόλτα, τη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη στον κόσμο. Αρχικά όταν φτάσαμε, πήγα να ρίξω μια γρήγορη ματιά. Αυτό που είδα έμοιαζε με μια οικογένεια σε μια βάρκα που ψάρευε, δυο μεγαλύτεροι αδελφοί, κάποια μικρότερα παιδιά, βγάζει νόημα, σωστά; Λάθος. Ήταν όλοι σκλάβοι. Παιδιά απάγονται απ' τις οικογένειές τους, διακινούνται, εξαφανίζονται και αναγκάζονται να δουλεύουν ατελείωτες ώρες σ' αυτές τις βάρκες στη λίμνη, παρόλο που δεν ξέρουν κολύμπι.
It's estimated that more than 4,000 children are enslaved on Lake Volta, the largest man-made lake in the world. When we first arrived, I went to have a quick look. I saw what seemed to be a family fishing on a boat, two older brothers, some younger kids, makes sense right? Wrong. They were all enslaved. Children are taken from their families and trafficked and vanished, and they're forced to work endless hours on these boats on the lake, even though they do not know how to swim.
Αυτό το παιδάκι είναι οκτώ ετών. Έτρεμε όταν πλησίασε η βάρκα μας, φοβούμενο ότι θα συνέτριβε το μικροσκοπικό του κανό. Φοβήθηκε ότι θα έπεφτε στο νερό. Τα πολύ λεπτά κλαδιά των δένδρων που είναι βυθισμένα στη Λίμνη Βόλτα συνήθως μαγκώνουν τα δίχτυα του ψαρέματος, και κουρασμένα, φοβισμένα παιδιά ρίχνονται στο νερό για να τα ξεμπλέξουν. Πολλά απ' αυτά πνίγονται.
This young child is eight years old. He was trembling when our boat approached, frightened it would run over his tiny canoe. He was petrified he would be knocked in the water. The skeletal tree limbs submerged in Lake Volta often catch the fishing nets, and weary, frightened children are thrown into the water to untether the lines. Many of them drown.
Όσο θυμάται τον εαυτό του, είναι αναγκασμένος να δουλεύει στη λίμνη. Φοβούμενος τον αφέντη του, δεν θα δραπετεύσει, και καθώς του έχουν φερθεί απάνθρωπα όλη του τη ζωή, φέρεται παρόμοια στους νεότερους σκλάβους που ελέγχει.
For as long as he can recall, he's been forced to work on the lake. Terrified of his master, he will not run away, and since he's been treated with cruelty all his life, he passes that down to the younger slaves that he manages.
Συνάντησα αυτά τα παιδιά στις πέντε το πρωί, την ώρα που κουβαλούσαν τα τελευταία τους δίχτυα, αλλά δούλευαν από τη 1 π.μ. μες την κρύα, ανεμώδη νύχτα. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτά τα δίχτυα ζυγίζουν πάνω από τετρακόσια πενηντατέσσερα κιλά όταν είναι γεμάτα ψάρια.
I met these boys at five in the morning, when they were hauling in the last of their nets, but they had been working since 1 a.m. in the cold, windy night. And it's important to note that these nets weigh more than a thousand pounds when they're full of fish.
Θέλω να σας γνωρίσω τον Κόφι. Ο Κόφι διασώθηκε από ένα ψαροχώρι. Τον γνώρισα σ' ένα καταφύγιο όπου η ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» αποκαθιστά τα θύματα της σκλαβιάς. Εδώ κάνει μπάνιο στο πηγάδι, χύνοντας μεγάλους κουβάδες με νερό στο κεφάλι του, και τα καταπληκτικά νέα είναι, ότι καθώς εσείς κι εγώ καθόμαστε σήμερα εδώ και μιλάμε, ο Κόφι έχει επανενωθεί με την οικογένειά του, κι ακόμη καλύτερα, έχουν δοθεί εργαλεία στην οικογένειά του ώστε να επιβιώσουν και να κρατήσουν τα παιδιά τους ασφαλή. Ο Κόφι είναι η προσωποποίηση της πιθανότητας. Ποιος θα γίνει επειδή κάποιος εξέφρασε τη γνώμη του κι έφερε αλλαγή στη ζωή του;
I want to introduce you to Kofi. Kofi was rescued from a fishing village. I met him at a shelter where Free the Slaves rehabilitates victims of slavery. Here he's seen taking a bath at the well, pouring big buckets of water over his head, and the wonderful news is, as you and I are sitting here talking today, Kofi has been reunited with his family, and what's even better, his family has been given tools to make a living and to keep their children safe. Kofi is the embodiment of possibility. Who will he become because someone took a stand and made a difference in his life?
Οδηγώντας σ' έναν δρόμο προς τη Γκάνα με συνεταίρους της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους», ένας άλλος αμπολισιονιστής σ' ένα μοτοποδήλατο επιτάχυνε προς το ταχύπλοό μας και χτύπησε ελαφρά το παράθυρο. Μας είπε να τον ακολουθήσουμε προς έναν χωματόδρομο μες τη ζούγκλα. Στο τέλος του δρόμου, μας προέτρεψε να βγούμε απ' το αμάξι, κι είπε στον οδηγό να φύγει γρήγορα. Έπειτα έδειξε προς αυτό το δυσδιάκριτο μονοπάτι, κι είπε, «Αυτό είναι το μονοπάτι, αυτό είναι το μονοπάτι. Πάμε». Καθώς μπήκαμε στο μονοπάτι, κάναμε στην άκρη τα κλήματα που έκλειναν το δρόμο, και περίπου μετά από μια ώρα διαδρομής, ανακαλύψαμε ότι το μονοπάτι είχε πλημμυρίσει από πρόσφατες βροχές, οπότε σήκωσα τον φωτογραφικό εξοπλισμό πάνω απ' το κεφάλι μου καθώς κατεβαίναμε σ' αυτά τα νερά που έφταναν μέχρι το στήθος. Μετά από άλλες δυο ώρες πεζοπορίας, το φιδωτό μονοπάτι τελείωσε ξαφνικά σ' ένα ξέφωτο, και μπροστά μας υπήρχε μια μάζα από τρύπες που μπορούσαν να χωρέσουν σ' ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, κι όλες τους ήταν γεμάτες σκλάβους που μοχθούσαν. Πολλές γυναίκες είχαν παιδιά δεμένα στις πλάτες τους ενώ έψαχναν για χρυσό, πλένοντας μέσα σε νερό δηλητηριασμένο με υδράργυρο. Ο υδράργυρος χρησιμοποιείται στη διαδικασία εξόρυξης.
Driving down a road in Ghana with partners of Free the Slaves, a fellow abolitionist on a moped suddenly sped up to our cruiser and tapped on the window. He told us to follow him down a dirt road into the jungle. At the end of the road, he urged us out of the car, and told the driver to quickly leave. Then he pointed toward this barely visible footpath, and said, "This is the path, this is the path. Go." As we started down the path, we pushed aside the vines blocking the way, and after about an hour of walking in, found that the trail had become flooded by recent rains, so I hoisted the photo gear above my head as we descended into these waters up to my chest. After another two hours of hiking, the winding trail abruptly ended at a clearing, and before us was a mass of holes that could fit into the size of a football field, and all of them were full of enslaved people laboring. Many women had children strapped to their backs while they were panning for gold, wading in water poisoned by mercury. Mercury is used in the extraction process.
Αυτοί οι εξορυκτές είναι φυλακισμένοι σ' ένα ορυχείο σ' ένα άλλο μέρος της Γκάνας. Όταν βγήκαν απ' το μεταλλείο, ήταν μούσκεμα απ' τον ίδιο τους τον ιδρώτα. Θυμάμαι που κοίταζα τα κουρασμένα, κόκκινα μάτια τους, αφού πολλοί απ' αυτούς ήταν κάτω απ' το έδαφος για 72 ώρες. Τα ορυχεία φτάνουν μέχρι και τα 91 μέτρα σε βάθος, και κουβαλούν έξω βαριές τσάντες με πέτρες που αργότερα θα μεταφερθούν σ' άλλη περιοχή, όπου οι πέτρες θα σφυροκοπηθούν ώστε να μπορέσει να εξορυχθεί ο χρυσός.
These miners are enslaved in a mine shaft in another part of Ghana. When they came out of the shaft, they were soaking wet from their own sweat. I remember looking into their tired, bloodshot eyes, for many of them had been underground for 72 hours. The shafts are up to 300 feet deep, and they carry out heavy bags of stone that later will be transported to another area, where the stone will be pounded so that they can extract the gold.
Με μια πρώτη ματιά, ο χώρος του σφυροκοπήματος μοιάζει να είναι γεμάτος ισχυρούς άνδρες, αλλά κοιτώντας πιο προσεκτικά, βλέπουμε κάποιους λιγότερο τυχερούς που δουλεύουν στο περιθώριο, και παιδιά επίσης. Όλοι τους είναι εκτεθειμένοι σε τραυματισμούς, αρρώστιες και στη βία. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό ότι αυτό το μυώδες άτομο θα καταλήξει σαν κι αυτό εδώ, να βασανίζεται από φυματίωση και δηλητηρίαση από υδράργυρο σε λίγα μόνο χρόνια.
At first glance, the pounding site seems full of powerful men, but when we look closer, we see some less fortunate working on the fringes, and children too. All of them are victim to injury, illness and violence. In fact, it's very likely that this muscular person will end up like this one here, racked with tuberculosis and mercury poisoning in just a few years.
Αυτός είναι ο Μανούρου. Όταν πέθανε ο πατέρας του, ο θείος του τον διακινούσε να δουλέψει μαζί του στα ορυχεία. Όταν ο θείος του πέθανε, ο Μανούρου κληρονόμησε το χρέος του θείου του, που τον υποχρέωσε περαιτέρω να είναι σκλαβος στα ορυχεία. Όταν τον γνώρισα, δούλευε στα ορυχεία για 14 χρόνια, κι ο τραυματισμός στο πόδι που βλέπετε εδώ προέρχεται για την ακρίβεια από ατύχημα σε ορυχείο, κι είναι τόσο σοβαρός που οι γιατροί λένε ότι το πόδι θα πρέπει να ακρωτηριαστεί. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μανούρου έχει φυματίωση, κι όμως είναι ακόμη υποχρεωμένος να δουλεύει κάθε μέρα σ' αυτό το ορυχείο.
This is Manuru. When his father died, his uncle trafficked him to work with him in the mines. When his uncle died, Manuru inherited his uncle's debt, which further forced him into being enslaved in the mines. When I met him, he had been working in the mines for 14 years, and the leg injury that you see here is actually from a mining accident, one so severe doctors say his leg should be amputated. On top of that, Manuru has tuberculosis, yet he's still forced to work day in and day out in that mine shaft.
Εξακολουθεί όμως να ονειρεύεται ότι θα απελευθερωθεί και θα μορφωθεί με τη βοήθεια τοπικών ακτιβιστών όπως η ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους», κι είναι αυτού του είδους η αποφασιστικότητα, μπροστά στις απίστευτες πιθανότητες, που με γεμίζει ολοκληρωτικά με δέος.
Even still, he has a dream that he will become free and become educated with the help of local activists like Free the Slaves, and it's this sort of determination, in the face of unimaginable odds, that fills me with complete awe.
Θέλω να ρίξω φως στη σκλαβιά. Όταν εργαζόμουν σ' αυτόν τον τομέα, έφερνα πολλά κεριά μαζί μου, και με τη βοήθειά του διερμηνέα μου, γνωστοποίησα στον κόσμο που φωτογράφιζα ότι ήθελα να ρίξω φως στις ιστορίες τους και στη συμφορά τους, οπότε όταν ήταν ασφαλές για εκείνους και για μένα, έβγαλα αυτές τις φωτογραφίες. Ήξεραν ότι η φωτογραφία τους θα είχε αποδέκτες εσάς έξω στον κόσμο. Ήθελα να ξέρουν ότι θα τους υποστηρίξουμε και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να βοηθήσουμε να αλλάξουν οι ζωές τους. Ειλικρινά πιστεύω, αν θεωρούμε ο ένας τον άλλον συνάνθρωπό μας, τότε είναι πολύ δύσκολο να ανεχτούμε κτηνωδίες όπως η σκλαβιά. Αυτές δεν είναι φωτογραφίες περιοδικών. Είναι ανθρώπων, πραγματικών ανθρώπων, σαν εμάς, που όλοι δικαιούνται τα ίδια δικαιώματα, αξιοπρέπεια και σεβασμό στις ζωές τους. Δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι αυτούς τους τόσους όμορφους, κακοποιημένους ανθρώπους που είχα την τεράστια τιμή να γνωρίσω.
I want to shine a light on slavery. When I was working in the field, I brought lots of candles with me, and with the help of my interpreter, I imparted to the people I was photographing that I wanted to illuminate their stories and their plight, so when it was safe for them, and safe for me, I made these images. They knew their image would be seen by you out in the world. I wanted them to know that we will be bearing witness to them, and that we will do whatever we can to help make a difference in their lives. I truly believe, if we can see one another as fellow human beings, then it becomes very difficult to tolerate atrocities like slavery. These images are not of issues. They are of people, real people, like you and me, all deserving of the same rights, dignity and respect in their lives. There is not a day that goes by that I don't think of these many beautiful, mistreated people I've had the tremendous honor of meeting.
Ελπίζω αυτές οι φωτογραφίες να ξυπνήσουν μια δύναμη
I hope that these images awaken a force
σ' όσους τις κοιτούν, ανθρώπους σαν εσάς, κι ελπίζω αυτή η δύναμη ν' ανάψει μια φωτιά, κι αυτή η φωτιά να ρίξει φως στη σκλαβιά, επειδή χωρίς αυτό το φως, το κτήνος της σκλαβιάς θα εξακολουθεί να ζει στις σκιές.
in those who view them, people like you, and I hope that force will ignite a fire, and that fire will shine a light on slavery, for without that light, the beast of bondage can continue to live in the shadows.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)