Chris Anderson: This is such a strange thing. Your software, Linux, is in millions of computers, it probably powers much of the Internet. And I think that there are, like, a billion and a half active Android devices out there. Your software is in every single one of them. It's kind of amazing. You must have some amazing software headquarters driving all this. That's what I thought -- and I was shocked when I saw a picture of it. I mean, this is -- this is the Linux world headquarters.
כריס אנדרסון: זה דבר כל כך מוזר. התוכנה שלך, לינוקס, נמצאת במיליוני מחשבים, היא בטח מהווה תשתית לחלק גדול מהאינטרנט. ואני חושב שיש, בערך, מיליארד וחצי אנשים שמשתמשים במכשירי אנדרואיד, שם בחוץ. התוכנה שלך נמצאת בכל אחד מהם. זה די מדהים. מן הסתם יש לך משרדים מדהימים, של ההנהלה של כל זה. זה מה שחשבתי -- ונדהמתי כשראיתי את התמונה. כלומר, זה -- זה המרכז של הנהלת לינוקס העולמית.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Linus Torvalds: It really doesn't look like much. And I have to say, the most interesting part in this picture, that people mostly react to, is the walking desk. It is the most interesting part in my office and I'm not actually using it anymore. And I think the two things are related.
לינוס טורבאלדס: זה באמת לא נראה מאוד מרשים. ואני חייב לומר, שהחלק המענין ביותר בתמונה הזו, שהכי הרבה אנשים מגיבים אליו, הוא שולחן ההליכה. זה החלק הכי מענין במשרד שלי ואני לא ממש משתמש בו יותר. ואני חושב ששני הדברים קשורים זה לזה.
The way I work is ... I want to not have external stimulation. You can kind of see, on the walls are this light green. I'm told that at mental institutions they use that on the walls.
הדרך שבה אני עובד היא... אני רוצה שלא יהיו לי גירויים חיצוניים. נראה לי שאפשר לראות, הקירות בצבע ירוק בהיר. אומרים לי שבמוסדות לבריאות הנפש משתמשים בצבע הזה לקירות.
(Laughter)
(צחוק)
It's like a calming color, it's not something that really stimulates you.
זה צבע מרגיע, זה לא משהו שממש מגרה אותך.
What you can't see is the computer here, you only see the screen, but the main thing I worry about in my computer is -- it doesn't have to be big and powerful, although I like that -- it really has to be completely silent. I know people who work for Google and they have their own small data center at home, and I don't do that. My office is the most boring office you'll ever see. And I sit there alone in the quiet. If the cat comes up, it sits in my lap. And I want to hear the cat purring, not the sound of the fans in the computer.
מה שאתם לא יכולים לראות כאן זה את המחשב, רואים רק את המסך, אבל הדבר העיקרי שחשוב לי במחשב הוא -- הוא לא חייב להיות גדול וחזק, למרות שאני אוהב את זה -- הוא ממש חייב להיות שקט לחלוטין. אני מכיר אנשים שעובדים בגוגל ויש להם דאטה סנטר קטן (שרת נתונים) קטן, משלהם בבית, ואני לא עושה את זה. המשרד שלי הוא המשרד המשעמם ביותר שאי פעם תראו. ואני יושב שם לבד בשקט. אם החתול נכנס, הוא יושב בחיקי. ואני רוצה לשמוע את החתול מגרגר, לא את המאווררים בתוך המחשב.
CA: So this is astonishing, because working this way, you're able to run this vast technology empire -- it is an empire -- so that's an amazing testament to the power of open source.
כ.א.: אז זה מדהים, כי בצורת העבודה הזו, אתה יכול לנהל את האימפריה הטכנולוגית הזו -- זו אימפריה -- אז זו עדות מדהימה לכח של קוד פתוח.
Tell us how you got to understand open source and how it lead to the development of Linux.
ספר לנו איך הגעת להבנה של קוד פתוח ואיך זה הוביל לפיתוח של לינוקס.
LT: I mean, I still work alone. Really -- I work alone in my house, often in my bathrobe. When a photographer shows up, I dress up, so I have clothes on.
ל.ט.: כלומר, אני עדין עובד לבד. באמת -- אני עובד לבד בבית שלי, לעיתים קרובות בחלוק הרחצה שלי. כשמגיע צלם, אני מתלבש, כך שאני לבוש.
(Laughter)
(צחוק)
And that's how I've always worked. I mean, this was how I started Linux, too. I did not start Linux as a collaborative project. I started it as one in a series of many projects I had done at the time for myself, partly because I needed the end result, but even more because I just enjoyed programming. So it was about the end of the journey, which, 25 years later, we still have not reached. But it was really about the fact that I was looking for a project on my own and there was no open source, really, on my radar at all.
וכך עבדתי תמיד. כלומר, כך גם התחלתי את לינוקס. לא התחלתי את לינוקס כפרויקט שיתופי. התחלתי אותו כאחד מתוך סדרה של הרבה פרויקטים שעשיתי באותו זמן בשביל עצמי, חלקית כי הייתי צריך את התוצאה שלהם, אבל יותר מזה, כי פשוט נהניתי מהתכנות. אז זה היה בשביל סוף המסע, שכעבור 25 שנה, עדין לא הגיע. אבל זה באמת היה כי חיפשתי פרויקט משל עצמי, וקוד פתוח לא עלה בדעתי בכלל.
And what happened is ... the project grows and becomes something you want to show off to people. Really, this is more of a, "Wow, look at what I did!" And trust me -- it was not that great back then. I made it publicly available, and it wasn't even open source at that point. At that point it was source that was open, but there was no intention behind using the kind of open-source methodology that we think of today to improve it. It was more like, "Look, I've been working on this for half a year, I'd love to have comments."
ומה שקרה הוא... הפרויקט גדל, והפך להיות משהו שרציתי להשוויץ בו בפני אנשים באמת, זה יותר משהו כמו: "וואו, תראו מה עשיתי!" ותאמינו לי -- זה לא היה כזה נהדר בזמנו. פתחתי את זה לשימוש פומבי, וזה לא היה אפילו "קוד פתוח" בנקודה ההיא בזמן. באותה נקודה זה היה קוד, שהיה פתוח לשימוש, אבל לא היתה שום כוונה של שימוש בקוד פתוח כמו שאנחנו מכירים היום כדי לשפר אותו. זה היה יותר כמו, "תראו, אני עובד על זה כבר חצי שנה, אני אשמח לקבל תגובות."
And other people approached me. At the University of Helsinki, I had a friend who was one of the open source -- it was called mainly "free software" back then -- and he actually introduced me to the notion that, hey, you can use these open-source licenses that had been around. And I thought about it for a while. I was actually worried about the whole commercial interests coming in. I mean, that's one of the worries I think most people who start out have, is that they worry about somebody taking advantage of their work, right? And I decided, "What the hell?" And --
ואנשים פנו אלי. באוניברסיטה של הלסינקי, היה לי חבר שהיה איש קוד פתוח - בזמנו קראו לזה בעיקר "תוכנה חופשית" והוא הציג לי את התפיסה הזו, שהיי, אתה יכול להשתמש ברשיונות מסוג קוד פתוח, שכבר היו קיימים. וחשבתי על זה קצת. למעשה הייתי מודאג מכניסה של בעלי עניין מסחריים. כלומר, אני חושב שזו אחת הדאגות שיש לכל מי שמתחיל, הדאגה שמישהו ינצל את העבודה שלהם, נכון? ואז החלטתי: "מה יכול להיות?" ו --
CA: And then at some point, someone contributed some code that you thought, "Wow, that really is interesting, I would not have thought of that. This could actually improve this."
כ.א.: ואז מתישהו, מישהו תרם קוד שחשבת, "וואו, זה ממש מענין. לא הייתי חושב על זה. זה ממש יכול לשפר".
LT: It didn't even start by people contributing code, it was more that people started contributing ideas. And just the fact that somebody else takes a look at your project -- and I'm sure it's true of other things, too, but it's definitely true in code -- is that somebody else takes an interest in your code, looks at it enough to actually give you feedback and give you ideas. That was a huge thing for me.
ל.ט.: זה אפילו לא התחיל עם אנשים שתרמו קוד, זה היה יותר שאנשים תרמו רעיונות. ורק העובדה שמישהו אחר מסתכל על הפרויקט שלך -- ואני בטוח שזה תקף גם לגבי דברים אחרים, אבל זה בודאות תקף לגבי קוד -- העובדה שמישהו אחר מתענין בקוד שלך, מסתכל עליו מספיק כדי לתת פידבק אמיתי ונותן לך רעיונות. זה היה דבר אדיר עבורי.
I was 21 at the time, so I was young, but I had already programmed for half my life, basically. And every project before that had been completely personal and it was a revelation when people just started commenting, started giving feedback on your code. And even before they started giving code back, that was, I think, one of the big moments where I said, "I love other people!" Don't get me wrong -- I'm actually not a people person.
הייתי בן 21 בזמנו, אז הייתי צעיר, אבל כבר תיכנתתי חצי משנות חיי, למעשה. וכל פרויקט לפני כן, היה אישי לחלוטין וזו היתה התגלות כשאנשים פשוט התחילו להגיב, התחילו לתת משוב על הקוד. ועוד לפני שהם התחילו לתת קוד בחזרה, זה היה, אני חושב, אחד הרגעים הגדולים שבהם אמרתי, "אני אוהב אנשים אחרים!" אל תטעו בי -- אני למעשה לא בנאדם חברותי.
(Laughter)
(צחוק)
I don't really love other people --
אני לא באמת אוהב אנשים אחרים --
(Laughter)
(צחוק)
But I love computers, I love interacting with other people on email, because it kind of gives you that buffer. But I do love other people who comment and get involved in my project. And it made it so much more.
אבל אני אוהב מחשבים, אני אוהב להיות בקשר עם אנשים דרך אימייל, כי זה בעצם נותן מין חוצץ. אבל אני כן אוהב אנשים אחרים שמגיבים ומתערבים בפרויקט שלי. וה הפך את זה לכל כך הרבה יותר.
CA: So was there a moment when you saw what was being built and it suddenly started taking off, and you thought, "Wait a sec, this actually could be something huge, not just a personal project that I'm getting nice feedback on, but a kind of explosive development in the whole technology world"?
כ.א.: אז האם היה רגע שבו ראית את מה שנבנה וזה לפתע התחיל להמריא, וחשבת: "רק רגע, זה יכול באמת להיות משהו ענק, לא רק פרויקט אישי שאני מקבל עליו משוב נחמד, אלא פיתוח שיתפוצץ וישפיע על כל העולם הטכנולוגי?
LT: Not really. I mean, the big point for me, really, was not when it was becoming huge, it was when it was becoming little. The big point for me was not being alone and having 10, maybe 100 people being involved -- that was a big point. Then everything else was very gradual. Going from 100 people to a million people is not a big deal -- to me. Well, I mean, maybe it is if you're --
ל.ט.: לא ממש. כלומר, החלק המהותי בשבילי, באמת, לא היה כשזה הפך להיות ענק, זה היה כשזה הפך להיות קטן. החלק המהותי בשבילי היה לא להיות לבד וכשהיו 10, אולי 100 אנשים מעורבים -- זו היתה נקודה משמעותית. משם כל השאר היה מאוד הדרגתי. המעבר ממאה אנשים למליון לא היה ענין גדול -- בשבילי. טוב, אני מתכוון, זה יכול להיות אם אתה --
(Laughter)
(צחוק)
If you want to sell your result then it's a huge deal -- don't get me wrong. But if you're interested in the technology and you're interested in the project, the big part was getting the community. Then the community grew gradually. And there's actually not a single point where I went like, "Wow, that just took off!" because it -- I mean -- it took a long time, relatively.
אם אתה רוצה למכור את התוצאה, אז זה ענין גדול מאוד -- שלא תבינו אותי לא נכון. אבל אם הטכנולוגיה היא מה שמענין אותך ואתה מתענין בפרויקט, החלק החשוב היה היווצרות הקהילה. ואז הקהילה גדלה בצורה הדרגתית. ולמעשה אין נקודה אחת שבה חשבתי, "וואו, זה ממש המריא!" כי זה -- אני מתכוון - זה לקח הרבה זמן, יחסית.
CA: So all the technologists that I talk to really credit you with massively changing their work. And it's not just Linux, it's this thing called Git, which is this management system for software development. Tell us briefly about that and your role in that.
כ.א.: אז כל האנשים הטכנים שאני מדבר איתם, מציינים אותך כמי שאחראי לשינוי עצום בעבודה שלהם. וזה לא רק לינוקס זה הדבר הזה שנקרא גיט, שהוא מערכת ניהול לפיתוח תוכנה. ספר לנו בקצרה על זה, ועל התפקיד שלך בפיתוח של זה.
LT: So one of the issues we had, and this took a while to start to appear, is when you ... When you grow from having 10 people or 100 people working on a project to having 10,000 people, which -- I mean, right now we're in the situation where just on the kernel, we have 1,000 people involved in every single release and that's every two months, roughly two or three months. Some of those people don't do a lot. There's a lot of people who make small, small changes.
ל.ט.: אז אחת הבעיות שהיו לנו, ולקח זמן עד שהבעיה הזו צצה, היא כש... כשאתה גדל מ-10, או מאה אנשים שעובדים על פרויקט תוכנה ל-10,000 איש, שזה -- כלומר, כרגע אנחנו במצב שבו רק על הגרעין, יש לנו 1000 אנשים מעורבים בכל גירסא שיוצאת כל חודשיים, חודשיים שלושה בערך. חלק מהאנשים האלה לא עושים הרבה. יש הרבה אנשים שעושים שינויים קטנים מאוד.
But to maintain this, the scale changes how you have to maintain it. And we went through a lot of pain. And there are whole projects that do only source-code maintenance. CVS is the one that used to be the most commonly used, and I hated CVS with a passion and refused to touch it and tried something else that was radical and interesting and everybody else hated.
אבל כדי לתחזק את זה, הגודל משנה את הדרך שבה צריך לתחזק את זה. ועברנו דרך מלאה כאבים. ויש פרויקטים שלמים שנועדו רק לתחזוק של קוד קיים. CVS היא המערכת שהיתה הכי בשימוש לצורך הזה, ואני שנאתי את CVS שנאה עזה וסירבתי לגעת בה וניסיתי משהו אחר, שהיה קיצוני ומענין וכולם חוץ ממני שנאו.
CA: (Laughs)
כ.א.: (צוחק)
LT: And we were in this bad spot, where we had thousands of people who wanted to participate, but in many ways, I was the kind of break point, where I could not scale to the point where I could work with thousands of people.
ל.ט.: והיינו במקום לא טוב, היו לנו אלפי אנשים שרצו להשתתף, אבל במובנים רבים אני הייתי נקודת הכשל, כשלא יכולתי להתרחב לרמה שבה יכולתי לעבוד עם אלפי אנשים.
So Git is my second big project, which was only created for me to maintain my first big project. And this is literally how I work. I don't code for -- well, I do code for fun -- but I want to code for something meaningful so every single project I've ever done has been something I needed and --
אז גיט הוא הפרויקט הגדול השני שלי, שנוצר רק כדי שאוכל לתחזק את הפרויקט הגדול הראשון שלי. וזו בדיוק הדרך שבה אני עובד. אני לא מקודד בשביל - טוב, אני כן מקודד בשביל הכייף - אבל אני רוצה לקודד בשביל משהו משמעותי כך שכל פרויקט שעשיתי אי פעם היה משהו שהייתי צריך וגם --
CA: So really, both Linux and Git kind of arose almost as an unintended consequence of your desire not to have to work with too many people.
כ.א.: אז למעשה, גם לינוקס וגם גיט בעצם נולדו כתוצאה כמעט לא מכוונת של הרצון שלך שלא לעבוד עם יותר מדי אנשים.
LT: Absolutely. Yes.
ל.ט.: כן, בהחלט.
(Laughter)
(צחוק)
CA: That's amazing. LT: Yeah.
כ.א.: זה מדהים ל.ט.: כן.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
And yet, you're the man who's transformed technology not just once but twice, and we have to try and understand why it is. You've given us some clues, but ... Here's a picture of you as a kid, with a Rubik's Cube. You mentioned that you've been programming since you were like 10 or 11, half your life.
ובכל זאת, אתה האיש ששינה את הטכנולוגיה לא רק פעם אחת, אלא פעמיים. ואנחנו צריכים לנסות להבין, למה זה המצב. נתת לנו כמה רמזים, אבל... הנה תמונה שלך כילד, עם קוביה הנוגרית. הזכרת שאתה מתכנת מאז שהיית בן 10 או 11, חצי מחייך.
Were you this sort of computer genius, you know, übernerd, were you the star at school who could do everything? What were you like as a kid?
האם היית כזה גאון מחשבים, אתה יודע, חנון-על האם היית הכוכב בבית הספר שיכול היה לעשות כל דבר? איך היית כילד?
LT: Yeah, I think I was the prototypical nerd. I mean, I was ... I was not a people person back then. That's my younger brother. I was clearly more interested in the Rubik's Cube than my younger brother.
ל.ט.: כן, אני חושב שהייתי החנון הטיפוסי. אני מתכוון, הייתי... לא הייתי חברותי בתקופה ההיא. זה אחי הצעיר. אני בברור התעניינתי יותר בקוביה ההונגרית מאשר באחי הצעיר.
(Laughter)
(צחוק)
My younger sister, who's not in the picture, when we had family meetings -- and it's not a huge family, but I have, like, a couple of cousins -- she would prep me beforehand. Like, before I stepped into the room she would say, "OK. That's so-and-so ..." Because I was not -- I was a geek. I was into computers, I was into math, I was into physics. I was good at that. I don't think I was particularly exceptional. Apparently, my sister said that my biggest exceptional quality was that I would not let go.
אחותי הצעירה, שלא מופיעה בתמונה, כשהיו לנו ארועים משפחתיים -- וזו לא משפחה ענקית, אבל יש לי, נגיד, כמה בני דודים -- היא היתה מכינה אותי מראש. כלומר, לפני שנכנסתי לחדר היא היתה אומרת, "או.קי, זה איך-קוראים-לו..." כי אני לא הייתי -- אני הייתי גיק. התעניינתי במחשבים, התעניינתי במתמטיקה, התעניינתי בפיסיקה. הייתי טוב בזה. אני לא חושב שהייתי מאוד יוצא דופן. מסתבר, אחותי אמרה, שהתכונה הכי יוצאת דופן שלי היתה שלא ויתרתי.
CA: OK, so let's go there, because that's interesting. You would not let go. So that's not about being a geek and being smart, that's about being ... stubborn?
כ.א.: אוקי, בוא נדבר על זה, כי זה מענין. לא היית מוותר. אז זה לא קשור ללהיות גיק או ללהיות חכם, זה קשור להיותך... עקשן?
LT: That's about being stubborn. That's about, like, just starting something and not saying, "OK, I'm done, let's do something else -- Look: shiny!"
ל.ט.: זה להיות עקשן. זה כמו שאתה, כאילו, רק מתחיל משהו ולא אומר מיד: "זהו, סיימתי, בא נעשה משהו אחר -- תראו: נוצץ!"
And I notice that in many other parts in my life, too. I lived in Silicon Valley for seven years. And I worked for the same company, in Silicon Valley, for the whole time. That is unheard of. That's not how Silicon Valley works. The whole point of Silicon Valley is that people jump between jobs to kind of mix up the pot. And that's not the kind of person I am.
ואני שם לב לזה גם בחלקים רבים אחרים בחיי. גרתי בעמק הסיליקון במשך שבע שנים. ועבדתי באותה חברה, בעמק הסיליקון, במשך כל התקופה. זה ממש נדיר. זו לא הדרך שבה עמק הסיליקון פועל. כל הרעיון בעמק הסיליקון הוא שאנשים קופצים בין עבודות כדי לגוון ולשנות. וזה לא מי שאני.
CA: But during the actual development of Linux itself, that stubbornness sometimes brought you in conflict with other people. Talk about that a bit. Was that essential to sort of maintain the quality of what was being built? How would you describe what happened?
כ.א.: אבל במהלך הפיתוח של לינוקס עצמו, העקשנות הזו גרמה לפעמים לקונפליקטים עם אנשים אחרים. ספר על זה קצת. האם זה היה חיוני כדי לשמר את האיכות של מה שניבנה? איך היית מתאר את מה שקרה?
LT: I don't know if it's essential. Going back to the "I'm not a people person," -- sometimes I'm also ... shall we say, "myopic" when it comes to other people's feelings, and that sometimes makes you say things that hurt other people. And I'm not proud of that.
ל.ט.: אני לא יודע אם זה חיוני. בחזרה ל"אני לא בנאדם חברותי", -- לפעמים אני גם... איך לומר, "קצר ראיה" כשזה קשור לרגשות של אנשים אחרים, וזה לפעמים גורם לך להגיד דברים שפוגעים באנשים אחרים. ואני לא גאה בכך.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
But, at the same time, it's -- I get people who tell me that I should be nice. And then when I try to explain to them that maybe you're nice, maybe you should be more aggressive, they see that as me being not nice.
אבל, באותה מידה, זה -- אני מבין אנשים שאומרים לי שאני צריך להיות נחמד. ואז שכשאני מנסה להסביר להם שאתם אולי נחמדים, אולי אתם צריכים להיות קצת יותר תוקפנים, הם רואים את זה כדוגמא לכך שאני לא נחמד.
(Laughter)
(צחוק)
What I'm trying to say is we are different. I'm not a people person; it's not something I'm particularly proud of, but it's part of me. And one of the things I really like about open source is it really allows different people to work together. We don't have to like each other -- and sometimes we really don't like each other. Really -- I mean, there are very, very heated arguments. But you can, actually, you can find things that -- you don't even agree to disagree, it's just that you're interested in really different things.
מה שאני מנסה לומר הוא שאנחנו שונים. אני לא איש של אנשים, זה לא משהו שאני גאה בו במיוחד, אבל זה חלק ממני. ואחד הדברים שאני באמת אוהב בקוד פתוח הוא שהוא באמת מאפשר לאנשים שונים לעבוד ביחד. אנחנו לא צריכים לחבב אחד את השני -- ולפעמים אנחנו ממש לא מחבבים אחד את השני. באמת - - כלומר, יש דיונים מאוד מאוד סוערים. אבל אתה יכול, בעצם, אתה יכול למצוא דברים ש -- אתם אפילו לא מסכימים לא להסכים, זה פשוט שאתם מתעניינים בדברים ממש שונים.
And coming back to the point where I said earlier that I was afraid of commercial people taking advantage of your work, it turned out, and very quickly turned out, that those commercial people were lovely, lovely people. And they did all the things that I was not at all interested in doing, and they had completely different goals. And they used open source in ways that I just did not want to go. But because it was open source they could do it, and it actually works really beautifully together.
ובחזרה לנקודה שציינתי מוקדם יותר שחששתי מאנשים מסחריים שינצלו את העבודה שלך, התברר, מהר מאוד התברר, שהאנשים המסחריים האלה הם אנשים מקסימים, מקסימים. והם עשו את כל הדברים האלה שאני ממש לא רציתי לעשות, והיו להם מטרות שונות לחלוטין. והם השתמשו בקוד הפתוח בדרך שאני ממש לא רציתי להשתמש בה. אבל בגלל שזה היה קוד פתוח הם יכלו לעשות את זה, וזה בעצם עובד ממש יפה ביחד.
And I actually think it works the same way. You need to have the people-people, the communicators, the warm and friendly people who like --
ואני באמת חושב שזה עובד באותה דרך. אתה צריך שיהיו האנשים-אנשים, המתקשרים, האנשים החמים והחברותיים שהם כזה --
(Laughter)
(צחוק)
really want to hug you and get you into the community. But that's not everybody. And that's not me. I care about the technology. There are people who care about the UI. I can't do UI to save my life. I mean, if I was stranded on an island and the only way to get off that island was the make a pretty UI, I'd die there.
ממש רוצים לחבק אותך ולהכנס לקהילה. אבל אלה לא כולם. וזה לא אני. לי אכפת מהטכנולוגיה. יש אנשים שאכפת להם מהממשק למשתמש. אני לא יכול לעשות ממשק משתמש, בכלל. אני מתכוון, אם הייתי תקוע על אי בודד והדרך היחידה לצאת מהאי היתה לבנות ממשק משתמש יפה, הייתי מת שם.
(Laughter)
(צחוק)
So there's different kinds of people, and I'm not making excuses, I'm trying to explain.
אז יש סוגים שונים של אנשים, ואני לא מתרץ תרוצים, אני מנסה להסביר.
CA: Now, when we talked last week, you talked about some other trait that you have, which I found really interesting. It's this idea called taste.
כ.א.: ובכן, כשדברנו בשבוע שעבר, דברת על תכונה אחרת שיש לך, שנראית לי ממש מעניינת. זה הרעיון של טעם.
And I've just got a couple of images here. I think this is an example of not particularly good taste in code, and this one is better taste, which one can immediately see. What is the difference between these two?
ויש לי כאן כמה תמונות. אני חושב שזו דוגמא של טעם לא מאוד טוב בקוד, וזו דוגמא של טעם יותר טוב, שאפשר בצורה מיידית לראות. מה ההבדל בין שתי הדוגמאות?
LT: So this is -- How many people here actually have coded?
ל.ט.: אז כאן זה -- כמה אנשים כאן כתבו קוד בעצמם?
CA: Oh my goodness.
כ.א.: או, וואו.
LT: So I guarantee you, everybody who raised their hand, they have done what's called a singly-linked list. And it's taught -- This, the first not very good taste approach, is basically how it's taught to be done when you start out coding. And you don't have to understand the code.
ל.ט.: אז אני מבטיח לך, כל מי שהרים את היד, כולם עשו מה שנקרא רשימה משורשרת חד כיוונית. ומלמדים את זה -- זה, הגישה הראשונה שהיא לא מאוד יפה, ככה לומדים לעשות את זה כשאתה מתחיל ללמוד תכנות. ואתה לא צריך להבין את הקוד.
The most interesting part to me is the last if statement. Because what happens in a singly-linked list -- this is trying to remove an existing entry from a list -- and there's a difference between if it's the first entry or whether it's an entry in the middle. Because if it's the first entry, you have to change the pointer to the first entry. If it's in the middle, you have to change the pointer of a previous entry. So they're two completely different cases.
החלק הכי מענין בשבילי הוא השורה האחרונה של ה"אם". כי מה שקורה ברשימה כזו זה ניסיון להוציא רשומה קימת מהרשימה ויש הבדל אם זו הרשומה הראשונה או שזו רשומה באמצע. כי אם זו הרשומה הראשונה, צריך לשנות את הפוינטר לרשומה הראשונה. אם זה באמצע, צריך לשנות את הפוינטר של הרשומה הקודמת. אז אלה שני מקרים לגמרי שונים.
CA: And that's better.
כ.א.: וזה יותר טוב.
LT: And this is better. It does not have the if statement. And it doesn't really matter -- I don't want you understand why it doesn't have the if statement, but I want you to understand that sometimes you can see a problem in a different way and rewrite it so that a special case goes away and becomes the normal case. And that's good code. But this is simple code. This is CS 101. This is not important -- although, details are important.
ל.ט.: וזה יותר טוב. אין כאן את התנאי. וזה לא באמת משנה -- אני לא רוצה שתבינו למה אין את התנאי, אבל אני רוצה שתבינו שלפעמים אפשר לראות בעיה בדרך שונה ולכתוב אותה מחדש כך שמקרה קצה נעלם והופך להיות מקרה רגיל. וזה קוד טוב. אבל זה קוד פשוט. זה מבוא למדעי המחשב. זה לא חשוב -- למרות שפרטים הם חשובים.
To me, the sign of people I really want to work with is that they have good taste, which is how ... I sent you this stupid example that is not relevant because it's too small. Good taste is much bigger than this. Good taste is about really seeing the big patterns and kind of instinctively knowing what's the right way to do things.
בשבילי, הסימן לאנשים שאני באמת רוצה לעבוד איתם הוא שיש להם טעם טוב, וזו הסיבה... ששלחתי לך את הדוגמא הטפשית הזו שהיא לא רלוונטית כי היא קטנה מדי. טעם טוב זה הרבה יותר גדול מזה. טעם טוב הוא הראיה של תבניות גדולות ובאופן אינסטינקטיבי לדעת מה הדרך הנכונה לעשות דברים.
CA: OK, so we're putting the pieces together here now. You have taste, in a way that's meaningful to software people. You're --
כ.א.: טוב, אז אנחנו מחברים כאן את החלקים עכשיו. יש לך טעם, בדרך שהיא משמעותית לאנשי תוכנה. אתה --
(Laughter)
(צחוק)
LT: I think it was meaningful to some people here.
ל.ט.: אני חושב שהיא משמעותית לחלק מהאנשים כאן.
CA: You're a very smart computer coder, and you're hellish stubborn. But there must be something else. I mean, you've changed the future. You must have the ability of these grand visions of the future. You're a visionary, right?
כ.א.: אתה תוכניתן מאוד חכם, ואתה עקשן כמור חמור. אבל חייב להיות עוד משהו. כלומר, אתה שינית את העתיד. חיבת להיות לך היכולת לראות חזיונות אדירים של העתיד. אתה איש חזון, נכון?
LT: I've actually felt slightly uncomfortable at TED for the last two days, because there's a lot of vision going on, right? And I am not a visionary. I do not have a five-year plan. I'm an engineer. And I think it's really -- I mean -- I'm perfectly happy with all the people who are walking around and just staring at the clouds and looking at the stars and saying, "I want to go there." But I'm looking at the ground, and I want to fix the pothole that's right in front of me before I fall in. This is the kind of person I am.
ל.ט.: האמת היא שהרגשתי קצת לא נח ב-TED ביומיים האחרונים, כי יש כאן הרבה חזון, נכון? ואני לא איש של חזון. אין לי תכנית חומש. אני מהנדס. ואני חושב שזה באמת -- כלומר, אני לחלוטין מקבל את כל האנשים שמסתובבים ופשוט מסתכלים על העננים ומסתכלים על הכוכבים ואומרים, "אני רוצה להגיע לשם". אבל אני מסתכל על האדמה, ואני רוצה לתקן את החור שממש לפני לפני שאפול לתוכו. זה סוג האיש שאני.
(Cheers)
(קריאות עידוד)
(Applause)
(תשואות)
CA: So you spoke to me last week about these two guys. Who are they and how do you relate to them?
כ.א.: סיפרת לי לפני שבוע על שני אנשים מי הם, ומה הקשר שלך אליהם?
LT: Well, so this is kind of cliché in technology, the whole Tesla versus Edison, where Tesla is seen as the visionary scientist and crazy idea man. And people love Tesla. I mean, there are people who name their companies after him.
ל.ט.: טוב, זו קצת קלישאה בעולם הטכנולוגיה, כל ענין הטסלה מול אדיסון, כשטסלה נתפס כמדען איש החזון עם הרעיונות המשוגעים, ואנשים אוהבים את טסלה. כלומר, יש אנשים שקוראים לחברות שלהם על שמו.
(Laughter)
(צחוק)
The other person there is Edison, who is actually often vilified for being kind of pedestrian and is -- I mean, his most famous quote is, "Genius is one percent inspiration and 99 percent perspiration." And I'm in the Edison camp, even if people don't always like him. Because if you actually compare the two, Tesla has kind of this mind grab these days, but who actually changed the world? Edison may not have been a nice person, he did a lot of things -- he was maybe not so intellectual, not so visionary. But I think I'm more of an Edison than a Tesla.
האיש השני הוא אדיסון, שלעיתים קרובות מזלזלים בו שהוא פשטני ושהוא-- כלומר, הציטוט הכי מפורסם שלו הוא: "גאונות היא אחוז אחד של השראה ו-99 אחוז זיעה" ואני במחנה אדיסון, אפילו אם אנשים לא תמיד אוהבים אותו. כי אם אתה ממש משווה בין השנים, טסלה הוא יותר נחשב בעיני אנשים כיום, אבל מי באמת שינה את העולם? אדיסון אולי לא היה אדם נחמד, הוא עשה הרבה דברים -- הוא אולי לא היה כזה אינטלקטואל, לא איש חזון. אבל אני חושב שאני יותר אדיסון מטסלה.
CA: So our theme at TED this week is dreams -- big, bold, audacious dreams. You're really the antidote to that.
כ.א.: אז הנושא שלנו ב-TED השבוע הוא חלומות -- חלומות גדולים, נועזים, הרפתקנים. אתה בעצם הניגוד של זה.
LT: I'm trying to dial it down a bit, yes.
ל.ט.: אני מנסה להחליש את זה קצת, כן.
CA: That's good.
כ.א.: זה טוב.
(Laughter) We embrace you, we embrace you.
(צחוק) אנחנו מחבקים אותך, אנחנו מחבקים אותך.
Companies like Google and many others have made, arguably, like, billions of dollars out of your software. Does that piss you off?
חברות כמו גוגל ורבות אחרות, הרוויחו, אפשר לומר, מיליארדי דולרים מהתוכנה שלך. זה מרגיז אותך?
LT: No. No, it doesn't piss me off for several reasons. And one of them is, I'm doing fine. I'm really doing fine.
ל.ט.: לא. לא, זה לא מרגיז אותי מכמה סיבות. אחת הסיבות היא, שאני די מסודר. מצבי באמת טוב.
But the other reason is -- I mean, without doing the whole open source and really letting go thing, Linux would never have been what it is. And it's brought experiences I don't really enjoy, public talking, but at the same time, this is an experience. Trust me. So there's a lot of things going on that make me a very happy man and thinking I did the right choices.
אבל הסיבה השניה היא -- כלומר, בלי כל ענין הקוד הפתוח והשחרור שלו, לינוקס לעולם לא היה מגיע להיות מה שהוא. וזה הביא לחוויות שאני לא ממש נהנה מהן, דיבור בפני קהל, אבל באותו הזמן, זו חוויה. תסמכו עלי. אז קורים הרבה דברים שגורמים לי להיות איש מאושר ולחשוב שבחרתי את הבחירות הנכונות.
CA: Is the open source idea -- this is, I think we'll end here -- is the open source idea fully realized now in the world, or is there more that it could go, are there more things that it could do?
כ.א.: האם הרעיון של הקוד הפתוח -- ואני חושב שנסיים כאן, האם הרעיון של הקוד הפתוח כבר ממומש לחלוטין בעולם, או שיש לו עדין לאן ללכת, ויש עוד דברים שהוא יכול לעשות?
LT: So, I'm of two minds there. I think one reason open source works so well in code is that at the end of the day, code tends to be somewhat black and white. There's often a fairly good way to decide, this is done correctly and this is not done well. Code either works or it doesn't, which means that there's less room for arguments. And we have arguments despite this, right? In many other areas -- I mean, people have talked about open politics and things like that -- and it's really hard sometimes to say that, yes, you can apply the same principles in some other areas just because the black and white turns into not just gray, but different colors.
ל.ט.: אז, אני מתלבט כאן. אני חושב שאחת הסיבות שקוד פתוח מתאים כל כך לתוכנה היא שבסופו של דבר, קוד הוא בדרך כלל שחור ולבן. ברב המקרים יש דרך די טובה להחליט, שמשהו נעשה כמו שצריך, ומשהו אחר לא בוצע בצורה טובה. הקוד עובד, או שהוא לא עובד. מה שאומר שיש פחות מקום לויכוחים. ויש בינינו ויכוחים למרות זאת, נכון? בנושאים רבים אחרים -- כלומר, אנשים דיברו על פוליטיקה פתוחה, ודברים כאלה ולפעמים ממש קשה לומר שכן, אפשר לישם את אותם עקרונות באזורים אחרים פשוט כי השחור והלבן הופך לא רק לאפור, אלא לצבעים רבים אחרים.
So, obviously open source in science is making a comeback. Science was there first. But then science ended up being pretty closed, with very expensive journals and some of that going on. And open source is making a comeback in science, with things like arXiv and open journals. Wikipedia changed the world, too. So there are other examples, I'm sure there are more to come.
אז, כמובן אנחנו רואים שקוד פתוח חוזר לעולם המדע. המדע היה שם ראשון. אבל אז המדע הפך להיות די סגור, עם ג'ורנלים מאוד יקרים וכאלה דברים. וקוד פתוח חוזר לעולם המדע, עם דברים כמו arXive, וג'ורנלים פתוחים. ויקיפדיה שינתה גם היא את העולם. אז יש דוגמאות, ואני בטוח שיהיו עוד בעתיד.
CA: But you're not a visionary, and so it's not up to you to name them.
כ.א.: אבל אתה לא איש של חזון, אז לא תפקידך לחזות מי הם יהיו.
LT: No.
ל.ט.: לא.
(Laughter)
(צחוק)
It's up to you guys to make them, right?
זה התפקיד שלכם לבנות אותם, נכון?
CA: Exactly.
כ.א.: בדיוק.
Linus Torvalds, thank you for Linux, thank you for the Internet, thank you for all those Android phones.
לינוס טורבאלדס, תודה לך על לינוקס, תודה לך על האינטרנט, תודה לך על כל הטלפונים של אנדרואיד.
Thank you for coming here to TED and revealing so much of yourself.
תודה לך שבאת לכאן ל-TED, ושחשפת כל כך הרבה על עצמך.
LT: Thank you.
ל.ט.: תודה לך.
(Applause)
(מחיאות כפיים)