Крис Андерсън: Това е наистина странно. Твоят софтуер, Линукс, е в милиони компютри, най-вероятно задвижва половината интернет. Също така мисля, че има около милиард и половина активни Андроид устройства в момента. Твоят софтуер е във всяко едно от тях. Това е удивително. Сигурно поддържаш изумителен софтуерен център, от който управляваш всичко това. Това си помислих и аз - бях шокиран, когато видях негова снимка. Искам да кажа, тава е - това е централното управление на Линукс.
Chris Anderson: This is such a strange thing. Your software, Linux, is in millions of computers, it probably powers much of the Internet. And I think that there are, like, a billion and a half active Android devices out there. Your software is in every single one of them. It's kind of amazing. You must have some amazing software headquarters driving all this. That's what I thought -- and I was shocked when I saw a picture of it. I mean, this is -- this is the Linux world headquarters.
(Смях)
(Laughter)
(Ръкопляскане)
(Applause)
Линус Торвалдс: Наистина не изглежда да е кой знае какво. И трябва да отбележа, че най-интригуващото в снимката, на което хората основно обръщат внимание, е подвижното бюро. То е най-интересната част от офиса ми, а аз всъщност вече не го ползвам. Мисля, че двете неща са свързани...
Linus Torvalds: It really doesn't look like much. And I have to say, the most interesting part in this picture, that people mostly react to, is the walking desk. It is the most interesting part in my office and I'm not actually using it anymore. And I think the two things are related.
Начинът, по който работя, е... Искам да нямам външни дразнители. Може да се види, че стените са светло зелени. Казвали са ми, че психиатричните заведения боядисват стените в този цвят.
The way I work is ... I want to not have external stimulation. You can kind of see, on the walls are this light green. I'm told that at mental institutions they use that on the walls.
(Смях)
(Laughter)
Може да се каже, че е успокояващ цвят, не е нещо, което действа стимулиращо.
It's like a calming color, it's not something that really stimulates you.
Това, което не можете да видите в компютъра тук - вижда се само екрана, е основното, което ме тревожи в него - не е нужно да е голям и мощен, макар че харесвам такива компютри - но наистина трябва да е напълно безшумен. Познавам хора, които работят за Гугъл, и които имат техни собствени малки дата центрове в домовете си, но аз не работя така. Офисът ми е най-скучното нещо, което някога ще видите. И си стоя там сам и в пълна тишина. Ако котката се появи, сяда в скута ми. Това, което искам да чувам, е мъркането на котката, а не звука от вентилаторите в компютъра.
What you can't see is the computer here, you only see the screen, but the main thing I worry about in my computer is -- it doesn't have to be big and powerful, although I like that -- it really has to be completely silent. I know people who work for Google and they have their own small data center at home, and I don't do that. My office is the most boring office you'll ever see. And I sit there alone in the quiet. If the cat comes up, it sits in my lap. And I want to hear the cat purring, not the sound of the fans in the computer.
КА: Това е удивително, защото работейки по този начин успяваш да управляваш тази огромна технологична империя - това си е една империя - това е невероятен пример за силата на отворения код.
CA: So this is astonishing, because working this way, you're able to run this vast technology empire -- it is an empire -- so that's an amazing testament to the power of open source.
Разкажи ни как започна да разбираш предимствата на отворения код и как това доведе до разработването на Линукс.
Tell us how you got to understand open source and how it lead to the development of Linux.
ЛТ: Ами, аз все още работя сам. Наистина - работя сам в къщата ми, често по халат. Когато се появи фотограф, си слагам дрехи, за да съм облечен.
LT: I mean, I still work alone. Really -- I work alone in my house, often in my bathrobe. When a photographer shows up, I dress up, so I have clothes on.
(Смях)
(Laughter)
И винаги съм работел по този начин. Искам да кажа, така стартирах и Линукс. Линукс не стартира като проект на сътрудничество. Започнах го като един от сериите множество проекти, които тогава разработвах за себе си, отчасти защото се нуждаех от крайния продукт, но още повече просто защото обичах да програмирам. Така че целта беше края на пътуването, който 25 години по-късно все още не сме достигнали. Наистина всичко тръгна от факта, че търсех проект за себе си, в плановете ми въобще нямаше отворен код, наистина нямаше.
And that's how I've always worked. I mean, this was how I started Linux, too. I did not start Linux as a collaborative project. I started it as one in a series of many projects I had done at the time for myself, partly because I needed the end result, but even more because I just enjoyed programming. So it was about the end of the journey, which, 25 years later, we still have not reached. But it was really about the fact that I was looking for a project on my own and there was no open source, really, on my radar at all.
Това, което се случи, е... проектът расте и се превръща в нещо, с което искаш да се похвалиш пред други. Наистина, това е нещо като: "Уау, вижте какво направих!" И повярвайте ми - тогава не беше кой знае какво. Направих го публично достъпен - по онова време не беше дори отворен код. По онова време беше код, който бе отворен, но без намерения да се ползва типа методология, наречен "отворен код", която познаваме днес, за подобряването му. Беше по-скоро нещо като: "Вижте, работил съм върху това половин година, ще се радвам да получа коментари от вас."
And what happened is ... the project grows and becomes something you want to show off to people. Really, this is more of a, "Wow, look at what I did!" And trust me -- it was not that great back then. I made it publicly available, and it wasn't even open source at that point. At that point it was source that was open, but there was no intention behind using the kind of open-source methodology that we think of today to improve it. It was more like, "Look, I've been working on this for half a year, I'd love to have comments."
И различни хора се свързаха с мен. В Хелзинския университет имах приятел, който се занимаваше с отворен код - по онова време масово се наричаше "безплатен софтуер" - и всъщност ми даде идеята, че, хей, мога да използвам тези лицензи за отворен код, които вече съществуват. Помислих върху това за известно време, всъщност бях притеснен от всички търговски интереси, с които ще се сблъскам. Това е едно от притесненията, които мисля, че повечето хора, стартиращи нещо, имат: тревожат се, че някой ще се възползва от труда им, нали? Накрая реших: "Какво пък?" И -
And other people approached me. At the University of Helsinki, I had a friend who was one of the open source -- it was called mainly "free software" back then -- and he actually introduced me to the notion that, hey, you can use these open-source licenses that had been around. And I thought about it for a while. I was actually worried about the whole commercial interests coming in. I mean, that's one of the worries I think most people who start out have, is that they worry about somebody taking advantage of their work, right? And I decided, "What the hell?" And --
КА: И тогава в един момент някой написа код, за който си каза: "Уау, това е наистина интересно, аз нямаше да се сетя за това. Това всъщност би могло да е подобрение."
CA: And then at some point, someone contributed some code that you thought, "Wow, that really is interesting, I would not have thought of that. This could actually improve this."
ЛТ: Дори не се започна с това хората да добавят код, а с това, че хората започнаха да дават идеи. И самият факт, че някой преглежда проекта ти - и съм сигурен, че това важи и за други неща, но определено е важно при програмирането - някой друг да се заинтересува от това какво си програмирал, да го прегледа достатъчно обстойно, за да ти даде обратна връзка, и да ти даде идеи. Това беше нещо огромно за мен.
LT: It didn't even start by people contributing code, it was more that people started contributing ideas. And just the fact that somebody else takes a look at your project -- and I'm sure it's true of other things, too, but it's definitely true in code -- is that somebody else takes an interest in your code, looks at it enough to actually give you feedback and give you ideas. That was a huge thing for me.
По това време бях на 21, така че бях млад, но вече бях прекарал на практика половината си живот в програмиране. И всеки проект преди този беше напълно личен и за мен беше откритие, когато други хора започнаха да коментират, започнаха да ми дават отзиви за това, което бях програмирал. И дори преди самите те да започнат да програмират, това беше, мисля, един от големите за мен моменти, когато си казах: "Обичам хората!" Не ме разбирайте погрешно - всъщност не съм отворен човек.
I was 21 at the time, so I was young, but I had already programmed for half my life, basically. And every project before that had been completely personal and it was a revelation when people just started commenting, started giving feedback on your code. And even before they started giving code back, that was, I think, one of the big moments where I said, "I love other people!" Don't get me wrong -- I'm actually not a people person.
(Смях)
(Laughter)
Не обичам наистина другите хора -
I don't really love other people --
(Смях)
(Laughter)
Но обичам компютрите, обичам взаимодействията с други хора по електронна поща, защото там някак си не общуваш директно. Но обичам други хора, които коментират и се включват в проекта ми. Това го обогати толкова много.
But I love computers, I love interacting with other people on email, because it kind of gives you that buffer. But I do love other people who comment and get involved in my project. And it made it so much more.
КА: Имаше ли момент, в който видя какво започва да се изгражда, изведнъж нещата са потръгнали, и си помислил: "Чакай малко, това може да е нещо голямо, не просто личен проект, за който получавам отзиви, но някакъв вид експлозивен пробив в световната технологията като цяло?"
CA: So was there a moment when you saw what was being built and it suddenly started taking off, and you thought, "Wait a sec, this actually could be something huge, not just a personal project that I'm getting nice feedback on, but a kind of explosive development in the whole technology world"?
ЛТ: Всъщност не. Искам да кажа, за мен големият момент беше не когато проектът се разрасна, беше, когато все още беше малък. За мен голямото откритие беше, че не работех сам, а имах 10, може би 100, души, въвлечени в проекта - това беше голям момент за мен. Всичко останало по-натам се случи постепенно. Разрастването от 100 души до милион души не беше кой знае какво - за мен. Е, може би е важно, когато искаш -
LT: Not really. I mean, the big point for me, really, was not when it was becoming huge, it was when it was becoming little. The big point for me was not being alone and having 10, maybe 100 people being involved -- that was a big point. Then everything else was very gradual. Going from 100 people to a million people is not a big deal -- to me. Well, I mean, maybe it is if you're --
(Смях)
(Laughter)
Ако искаш да продадеш крайния продукт, тогава е огромен успех - не ме разбирайте погрешно. Но ако се интересуваш от технологията и си заинтересуван от проекта, големият успех е да изградиш общност. После общността се разрасна постепенно. И всъщност нямаше нито един момент, в който да със си казал: "Уау, това потръгна!", защото - искам да кажа - отне много време, относително.
If you want to sell your result then it's a huge deal -- don't get me wrong. But if you're interested in the technology and you're interested in the project, the big part was getting the community. Then the community grew gradually. And there's actually not a single point where I went like, "Wow, that just took off!" because it -- I mean -- it took a long time, relatively.
КА: Всички технически специалисти, с които говоря, ти отдават заслугата за това, че драстично си повлиял върху работата им. И не само с Линукс, имаш продукт, наречен Гит, който представлява система за контрол на версиите на софтуерните файлове. Разкажи ни накратко за това и за ролята ти там.
CA: So all the technologists that I talk to really credit you with massively changing their work. And it's not just Linux, it's this thing called Git, which is this management system for software development. Tell us briefly about that and your role in that.
ЛТ: Един от проблемите, които имахме, всъщност отне доста време, за да започне да се появява, е когато... Когато се разраснеш от 10 или 100 души, работещи по проекта, до 10 000 души, които - имам предвид, в момента сме в ситуация, при която само по базисните функции са работили 1000 души за всяка версия, а такава излиза на всеки два месеца, грубо на два или три месеца. Някои от тези хора не правят много. Има много хора, които правят малки, миниатюрни промени.
LT: So one of the issues we had, and this took a while to start to appear, is when you ... When you grow from having 10 people or 100 people working on a project to having 10,000 people, which -- I mean, right now we're in the situation where just on the kernel, we have 1,000 people involved in every single release and that's every two months, roughly two or three months. Some of those people don't do a lot. There's a lot of people who make small, small changes.
Но за да запазим този начин на работа, трябва да го управляваме в по-голям мащаб. Минахме през много страдания. Има цели проекти, които се занимават само с поддръжка на работата по отворения код. Системата за успоредно съгласуване на версиите CVS бе масово използвана, а аз ненавиждах CVS и отказвах да я докосна, вместо това опитах нещо друго, което беше радикално и интересно, и което всички останали ненавиждаха.
But to maintain this, the scale changes how you have to maintain it. And we went through a lot of pain. And there are whole projects that do only source-code maintenance. CVS is the one that used to be the most commonly used, and I hated CVS with a passion and refused to touch it and tried something else that was radical and interesting and everybody else hated.
КА: (Смях)
CA: (Laughs)
ЛТ: И бяхме в лошо положение, при което имахме хиляди хора, които искат да участват, но по много начини, аз бях спънката за тях, защото не можех да отворя мисленето си за по-големи мащаби, така че да мога да работя с хиляди хора.
LT: And we were in this bad spot, where we had thousands of people who wanted to participate, but in many ways, I was the kind of break point, where I could not scale to the point where I could work with thousands of people.
Така че Гит беше вторият ми голям проект, който беше създаден от мен, за да поддържа първия ми голям проект. Това буквално е начинът, по който работя. Не програмирам, защото - е, програмирам, защото ми харесва - но искам да програмирам нещо смислено, така че всичко, което някога съм правил, е било заради нещо, от което се нуждая, и -
So Git is my second big project, which was only created for me to maintain my first big project. And this is literally how I work. I don't code for -- well, I do code for fun -- but I want to code for something meaningful so every single project I've ever done has been something I needed and --
КА: Значи наистина, и Линукс, и Гит, са дошли на бял свят почти като неочаквано последствие на желанието ти да не се налага да работиш с твърде много хора.
CA: So really, both Linux and Git kind of arose almost as an unintended consequence of your desire not to have to work with too many people.
ЛТ: Абсолютно. Да.
LT: Absolutely. Yes.
(Смях)
(Laughter)
КА: Това е поразително. ЛТ: Мда.
CA: That's amazing. LT: Yeah.
(Ръкопляскане)
(Applause)
И въпреки това, ти си човекът, който е трансформирал технологиите, не само веднъж, а два пъти, и ние трябва да опитаме да разберем защо е станало. Даде ни някои насоки, но... Това е твоя снимка като дете, държиш куб на Рубик. Спомена, че си програмирал от десет- или единадесетгодишна възраст, че е било половината ти живот.
And yet, you're the man who's transformed technology not just once but twice, and we have to try and understand why it is. You've given us some clues, but ... Here's a picture of you as a kid, with a Rubik's Cube. You mentioned that you've been programming since you were like 10 or 11, half your life.
Беше ли онзи тип компютърен гений, знаеш, технически маниак, беше ли звездата на училището, който може да прави всичко? Какъв тип хлапе беше?
Were you this sort of computer genius, you know, übernerd, were you the star at school who could do everything? What were you like as a kid?
ЛТ: Да, мисля, че бях типичният зубър. Искам да кажа, бях... Не бях отворен към общуването с други тогава. Това е по-малкият ми брат. Очевидно бях по-заинтересуван от кубчето на Рубик, отколкото от по-малкия си брат.
LT: Yeah, I think I was the prototypical nerd. I mean, I was ... I was not a people person back then. That's my younger brother. I was clearly more interested in the Rubik's Cube than my younger brother.
(Смях)
(Laughter)
По-малката ми сестра, която не е на снимката, когато имахме семейни събирания - семейството ни не е огромно, но имам няколко братовчеди - ме подготвяше предварително. Например преди да вляза в стаята ми казваше: "Добре. Станало е това и това..." Защото аз не бях - интересувах се от техника. Интересувах се от компютри, интересувах се от математика, интересувах се от физика. Бях добър в това. Не мисля, че съм бил изключителен. Както се оказа, сестра ми каза, че най-изключителното ми качество е, че не се отказвам.
My younger sister, who's not in the picture, when we had family meetings -- and it's not a huge family, but I have, like, a couple of cousins -- she would prep me beforehand. Like, before I stepped into the room she would say, "OK. That's so-and-so ..." Because I was not -- I was a geek. I was into computers, I was into math, I was into physics. I was good at that. I don't think I was particularly exceptional. Apparently, my sister said that my biggest exceptional quality was that I would not let go.
КА: Добре, да продължим тази мисъл, защото е интересна. Не се отказваш. Това няма отношение към факта, че си бил техничар или умен, това значи, че си бил... инатлив?
CA: OK, so let's go there, because that's interesting. You would not let go. So that's not about being a geek and being smart, that's about being ... stubborn?
ЛТ: Да, всичко опира до ината. Това значи, например, да започнеш нещо и да не казваш: "Добре, приключих, хайде да правим нещо друго - я, виж: нещо лъскаво!"
LT: That's about being stubborn. That's about, like, just starting something and not saying, "OK, I'm done, let's do something else -- Look: shiny!"
Забелязвам това и в много други аспекти от живота си. Живях в Силициевата долина седем години. И работех за същата компания, в Силициевата долина, през цялото време. Това е нечувано. Силициевата долина не функционира така. Цялата идея на Силициевата долина е, че хората скачат от една работа на друга, за да обменят знания и опит. Но аз не съм такъв тип човек.
And I notice that in many other parts in my life, too. I lived in Silicon Valley for seven years. And I worked for the same company, in Silicon Valley, for the whole time. That is unheard of. That's not how Silicon Valley works. The whole point of Silicon Valley is that people jump between jobs to kind of mix up the pot. And that's not the kind of person I am.
КА: Но през реалното развитие на Линукс този инат понякога те е довеждал до конфликти с други хора. Разкажи ни малко за това. Беше ли това съществено за поддържане качеството на това, което се е правело? Как би описал какво се е случило?
CA: But during the actual development of Linux itself, that stubbornness sometimes brought you in conflict with other people. Talk about that a bit. Was that essential to sort of maintain the quality of what was being built? How would you describe what happened?
ЛТ: Не знам дали е било важно. Да се върна на това, че "Не съм човек, отворен към общуване с другите", понякога съм също и... нека да кажем, късоглед по отношение на чувствата на другите хора, а това понякога те кара да изречеш нещо, което наранява другите хора. И не се гордея с това.
LT: I don't know if it's essential. Going back to the "I'm not a people person," -- sometimes I'm also ... shall we say, "myopic" when it comes to other people's feelings, and that sometimes makes you say things that hurt other people. And I'm not proud of that.
(Ръкопляскане)
(Applause)
Но в същото време - случва се някои хора да ми казват, че трябва да съм любезен. И когато аз опитвам да им обясня, че "вероятно ти си твърде любезен, може би ти трябва да станеш по-агресивен", те ме възприемат като нелюбезен.
But, at the same time, it's -- I get people who tell me that I should be nice. And then when I try to explain to them that maybe you're nice, maybe you should be more aggressive, they see that as me being not nice.
(Смях)
(Laughter)
Това, което се опитвам да кажа, е че всички сме различни. Аз не съм отворен човек, това не е нещо, с което се гордея, но то е част от мен. И едно от нещата, които наистина харесвам в отворения код, е че действително позволява на хората да работят заедно. Не е необходимо да се харесваме - и понякога наистина не се харесваме. Наистина - искам да кажа, имаме някои много разгорещени спорове. Но всъщност понякога можеш да намериш неща, с които - не се налага дори да се съгласяваш или не - просто ти и другият се интересувате от различни неща.
What I'm trying to say is we are different. I'm not a people person; it's not something I'm particularly proud of, but it's part of me. And one of the things I really like about open source is it really allows different people to work together. We don't have to like each other -- and sometimes we really don't like each other. Really -- I mean, there are very, very heated arguments. But you can, actually, you can find things that -- you don't even agree to disagree, it's just that you're interested in really different things.
И връщайки се назад към това, което споменах по-рано, страхът от това разни търговци да не се възползват от труда ти, се оказа, и то доста бързо се оказа, че тези търговци бяха страхотни, мили хора. И те правеха всичко онова, което аз нямах интерес да върша, и имаха съвсем различни цели. Те използваха отворения код по начини, които не бяха интересни за мен. Но понеже лицензът бе отворен код, можеха да го правят, и всъщност се сработихме чудесно заедно.
And coming back to the point where I said earlier that I was afraid of commercial people taking advantage of your work, it turned out, and very quickly turned out, that those commercial people were lovely, lovely people. And they did all the things that I was not at all interested in doing, and they had completely different goals. And they used open source in ways that I just did not want to go. But because it was open source they could do it, and it actually works really beautifully together.
Мисля, че това работи по същия начин. Имаш нужда от отворени хора, от комуникаторите, топлите, приятелски настроени хора, които сякаш -
And I actually think it works the same way. You need to have the people-people, the communicators, the warm and friendly people who like --
(Смях)
(Laughter)
наистина искат да те прегърнат и да те посрещнат в общността. Но не всички са такива. Аз не съм такъв. Аз се интересувам от технологията. Има хора, които се интересуват от потребителския интерфейс. Аз не мога да се занимавам с него, дори ако от това зависи живота ми. Имам предвид, ако съм сам на остров и единственият начин да се измъкна от там е да създам хубав потребителски интерфейс, ще си умра там.
really want to hug you and get you into the community. But that's not everybody. And that's not me. I care about the technology. There are people who care about the UI. I can't do UI to save my life. I mean, if I was stranded on an island and the only way to get off that island was the make a pretty UI, I'd die there.
(Смях)
(Laughter)
Така че има различни типове хора, не че се оправдавам, просто се опитвам да обясня.
So there's different kinds of people, and I'm not making excuses, I'm trying to explain.
КА: Когато говорихме миналата седмица, ми разказа за една друга черта, която притежаваш, която намерих за доста интересна. Говоря за идеята ти, наречена "вкус".
CA: Now, when we talked last week, you talked about some other trait that you have, which I found really interesting. It's this idea called taste.
Имам няколко изображения тук, мисля, че това е пример за не много добър вкус в програмирането, а това е за по-добър вкус, което веднага се забелязва. В какво се състои разликата?
And I've just got a couple of images here. I think this is an example of not particularly good taste in code, and this one is better taste, which one can immediately see. What is the difference between these two?
ЛТ: Това е - Колко хора тук всъщност са програмирали?
LT: So this is -- How many people here actually have coded?
КА: О, боже мой!
CA: Oh my goodness.
ЛТ: Гарантирам ви, че всички, които вдигнаха ръка, са писали нещо, което се нарича единично свързан списък. Смята се - Първият подход, който е пример за не много добър вкус, е на практика как са ни учили да работим, когато сме започнали да програмираме. И не е необходимо да разбираш кода.
LT: So I guarantee you, everybody who raised their hand, they have done what's called a singly-linked list. And it's taught -- This, the first not very good taste approach, is basically how it's taught to be done when you start out coding. And you don't have to understand the code.
Най-интересната част за мен е последната част. Защото това, което се случва при единично свързания списък - това е опит да се премахне съществуващ елемент от списъка - е че има разлика между това дали е първия елемент или е елемент от средата. Защото ако е първият елемент, трябва да промениш указателя на първия елемент. Ако е по средата, трябва да промениш указателя на предишен елемент. Така че те са два напълно различни случая.
The most interesting part to me is the last if statement. Because what happens in a singly-linked list -- this is trying to remove an existing entry from a list -- and there's a difference between if it's the first entry or whether it's an entry in the middle. Because if it's the first entry, you have to change the pointer to the first entry. If it's in the middle, you have to change the pointer of a previous entry. So they're two completely different cases.
КА: А това е по-добър начин.
CA: And that's better.
ЛТ: А това е по-добър начин. Не съдържа команда "Ако". И няма никакво значение - не искам да ви обясня защо няма команда "Ако", а искам да разберете, че понякога може да преразгледаш даден проблем и да пренапишеш кода, така че специален случай да се превърне в нормален случай. И това е добро програмиране. Това е опростен код. Това са основите на компютърната наука. Това не е важно - макар детайлите да са важни.
LT: And this is better. It does not have the if statement. And it doesn't really matter -- I don't want you understand why it doesn't have the if statement, but I want you to understand that sometimes you can see a problem in a different way and rewrite it so that a special case goes away and becomes the normal case. And that's good code. But this is simple code. This is CS 101. This is not important -- although, details are important.
Това, което ми показва, че дадени хора са тези, с които искам да работя, е това, че имат добър вкус, което е това как... Изпратих ти този глупав пример, който е без значение, защото е твърде малък. Добрият вкус се отнася до нещо много по-голямо. Добрият вкус в действителност е в това да виждаш цялата картинка, и някак интуитивно да знаеш кой е правилния начин да правиш нещата.
To me, the sign of people I really want to work with is that they have good taste, which is how ... I sent you this stupid example that is not relevant because it's too small. Good taste is much bigger than this. Good taste is about really seeing the big patterns and kind of instinctively knowing what's the right way to do things.
КА: Добре, започваме да нареждаме пъзела тук и сега. Имаш добър вкус по начин, който е значим за хората, занимаващи се със софтуер. Ти си -
CA: OK, so we're putting the pieces together here now. You have taste, in a way that's meaningful to software people. You're --
(Смях)
(Laughter)
ЛТ: Мисля, че бе значим за някои хора тук.
LT: I think it was meaningful to some people here.
КА: Ти си изключително умен компютърен програмист и си адски упорит. Но трябва да има и още нещо. Та ти си променил бъдещето. Трябва да притежаваш способността да предвиждаш накъде отива бъдещето. Ти си визионер, нали?
CA: You're a very smart computer coder, and you're hellish stubborn. But there must be something else. I mean, you've changed the future. You must have the ability of these grand visions of the future. You're a visionary, right?
ЛТ: Всъщност се чувствах леко неудобно на конференцията TED през последните два дни, защото тук се говори много за визия, нали? А аз не съм визионер. Нямам петгодишен план за развитие. Аз съм инженер. И мисля, че опира до това - искам да кажа - напълно приемам всички хора, които се разхождат наоколо с глави в облаците и гледат към звездите, казвайки: "Искам да отида там." Но аз гледам към земята, искам да запълня дупката, която е точно пред мен, преди да съм паднал в нея. Аз съм такъв тип човек.
LT: I've actually felt slightly uncomfortable at TED for the last two days, because there's a lot of vision going on, right? And I am not a visionary. I do not have a five-year plan. I'm an engineer. And I think it's really -- I mean -- I'm perfectly happy with all the people who are walking around and just staring at the clouds and looking at the stars and saying, "I want to go there." But I'm looking at the ground, and I want to fix the pothole that's right in front of me before I fall in. This is the kind of person I am.
(Овации)
(Cheers)
(Ръкопляскане)
(Applause)
КА: Миналата седмица говорихме за тези двама мъже. Кои са те и как ги възприемаш?
CA: So you spoke to me last week about these two guys. Who are they and how do you relate to them?
ЛТ: Това е някакъв тип клише в технологичен аспект, случаят "Тесла срещу Едисън", при който Тесла е възприеман като учен визионер и човек с откачени идеи. И хората обичат Тесла. Искам да кажа, има хора, които кръщават компаниите си на него.
LT: Well, so this is kind of cliché in technology, the whole Tesla versus Edison, where Tesla is seen as the visionary scientist and crazy idea man. And people love Tesla. I mean, there are people who name their companies after him.
(Смях)
(Laughter)
Другият е Едисън, който всъщност често е бивал приеман като твърде прозаичен и е - най-известният му цитат е: "Геният е един процент вдъхновение и 99 процента пот." Аз съм в отбора на Едисън, въпреки че хората не винаги го харесват. Защото ако всъщност сравняваш двамата, Тесла запленява умовете на хората тези дни, но кой всъщност е променил света? Едисън може да не е бил най-милият човек, но е направил много - може би не е бил такъв интелектуалец, не е бил типичния визионер. Но аз се припознавам в Едисън, а не толкова в Тесла.
The other person there is Edison, who is actually often vilified for being kind of pedestrian and is -- I mean, his most famous quote is, "Genius is one percent inspiration and 99 percent perspiration." And I'm in the Edison camp, even if people don't always like him. Because if you actually compare the two, Tesla has kind of this mind grab these days, but who actually changed the world? Edison may not have been a nice person, he did a lot of things -- he was maybe not so intellectual, not so visionary. But I think I'm more of an Edison than a Tesla.
КА: Темата на TED тази седмица са мечтите - големи, дръзки, смели мечти. А ти на практика си обратното на това.
CA: So our theme at TED this week is dreams -- big, bold, audacious dreams. You're really the antidote to that.
ЛТ: Опитвам се да съм по-скромен, да.
LT: I'm trying to dial it down a bit, yes.
КА: Това е добре.
CA: That's good.
(Смях) Приемаме те такъв, приемаме те.
(Laughter) We embrace you, we embrace you.
Компании като Гугъл и много други са направили, макар и спорно, милиарди долари от твоя софтуер. Това ядосва ли те?
Companies like Google and many others have made, arguably, like, billions of dollars out of your software. Does that piss you off?
ЛТ: Не. Не, не ме ядосва по няколко причини. И една от тях е, че аз също съм добре. Наистина съм добре.
LT: No. No, it doesn't piss me off for several reasons. And one of them is, I'm doing fine. I'm really doing fine.
Но другата причина е - ако не бях възприел отворения код и не бях пуснал проекта на свобода, Линукс нямаше да е това, което е днес. Това ми донесе преживявания, които не са ми приятни, говорене пред публика, но в същото време това все пак е опит. Повярвайте ми. Така че има много случващи се неща, които ме правят щастлив, и ме карат да мисля, че съм взел правилните решения.
But the other reason is -- I mean, without doing the whole open source and really letting go thing, Linux would never have been what it is. And it's brought experiences I don't really enjoy, public talking, but at the same time, this is an experience. Trust me. So there's a lot of things going on that make me a very happy man and thinking I did the right choices.
КА: Идеята за отворения код - мисля, че ще приключим с това - реализирала ли се е напълно в света идеята за отворения код или има още какво да се направи, има ли още места, в които да се приложи?
CA: Is the open source idea -- this is, I think we'll end here -- is the open source idea fully realized now in the world, or is there more that it could go, are there more things that it could do?
ЛТ: Аз съм на единия от два полюса тук. Мисля, че една причина отвореният код да работи толкова добре в програмирането, е че в крайна сметка програмирането обикновено е черно и бяло. Често има достатъчно добър начин да решиш дали е направено правилно или не. Написаният код или работи, или не, което означава, че има по-малко място за спорове. И въпреки това изпадаме в спорове. В много други области - напоследък се говори за отворена политика и такива неща - и понякога е наистина трудно да кажеш: "Да, същите принципи могат да се приложат и в някои други области", просто защото черното и бялото там се превръщат не просто в сиво, а и в различни цветове.
LT: So, I'm of two minds there. I think one reason open source works so well in code is that at the end of the day, code tends to be somewhat black and white. There's often a fairly good way to decide, this is done correctly and this is not done well. Code either works or it doesn't, which means that there's less room for arguments. And we have arguments despite this, right? In many other areas -- I mean, people have talked about open politics and things like that -- and it's really hard sometimes to say that, yes, you can apply the same principles in some other areas just because the black and white turns into not just gray, but different colors.
Очевидно отвореният код се завръща в науката. Науката бе пионера на отворения код. Но науката накрая се оказа доста затворена, в някои скъпи списания и подобни неща. А отвореният код се завръща в науката с неща като arXiv и свободни издания. Уикипедия също промени света. Има и други примери, сигурен съм, че ще видим и още.
So, obviously open source in science is making a comeback. Science was there first. But then science ended up being pretty closed, with very expensive journals and some of that going on. And open source is making a comeback in science, with things like arXiv and open journals. Wikipedia changed the world, too. So there are other examples, I'm sure there are more to come.
КА: Но ти не си визионер и не е твоя работа да ги назоваваш.
CA: But you're not a visionary, and so it's not up to you to name them.
ЛТ: Не е.
LT: No.
(Смях)
(Laughter)
От всички вас зависи да ги направите, нали?
It's up to you guys to make them, right?
КА: Точно така.
CA: Exactly.
Линус Торвалдс, благодаря ти за Линукс, благодаря ти за интернет, благодаря ти за всички телефони с Андроид.
Linus Torvalds, thank you for Linux, thank you for the Internet, thank you for all those Android phones.
Благодаря ти, че дойде тук в TED и ни разкри толкова много от себе си.
Thank you for coming here to TED and revealing so much of yourself.
ЛТ: Благодаря ти.
LT: Thank you.
(Ръкопляскане)
(Applause)