It was a Thursday, June the 23rd, 1994.
Het was een donderdag. 23 juni 1994.
(Sighs)
(Zucht)
"Collect your belongings. You are free to go. When escorted outside, go directly to your car. Do not talk to reporters."
"Verzamel uw bezittingen. U bent vrij om te gaan. Als u naar buiten wordt begeleid, gaat u rechtstreeks naar uw auto. Praat niet met de reporters."
My head is spinning, my heart is racing, I can't get a breath. I just want out of there. When I get to my car, I throw everything on the back, and I just collapse into the driver's seat. "I can't do this. I can't go home to my family that I haven't seen in a week and pretend to be happy." Not even their love and support could help me at this particular time.
Mijn hoofd duizelt, mijn hart gaat tekeer, ik krijg geen lucht. Ik wil hier weg. Als ik bij mijn auto kom, gooi ik alles op de achterbank en zak ik in elkaar in de bestuurdersstoel. "Ik kan dit niet. Ik kan niet naar huis gaan naar mijn familie -- die ik een week niet gezien heb -- en doen alsof ik blij ben." Zelfs hun liefde en steun kon me op dat moment niet helpen.
We had just sentenced a man to death. Now what? Just go home and wash dishes?
We hadden net een man ter dood veroordeeld. En nu? Naar huis gaan en de afwas doen?
You see, in Mississippi, the death penalty is like a part of our unspoken culture. The basic logic is, if you murder someone, then you're going to receive the death penalty. So when the jury selection process took place, they asked me, "Could you, if the evidence presented justified the death penalty, could you deliver, rationally and without reservations, a penalty of death?" My answer was an astounding "yes," and I was selected as Juror Number 2.
U moet u weten: in Mississippi is de doodstraf een stilzwijgend deel van de cultuur. De basislogica is dat als je iemand vermoordt, je de doodstraf krijgt. Dus toen de jury van het proces geselecteerd werd, kreeg ik de vraag: "Zou u -- als het voorgelegde bewijsmateriaal de doodstraf zou rechtvaardigen -- zou u dan, op een rationele manier en zonder voorbehoud, voor de doodstraf kunnen stemmen?" Mijn antwoord was een verbijsterende 'ja' en ik werd geselecteerd als Jurylid Nummer 2.
The trial started. From the evidence being presented and from the pictures of the victim, my first response was, "Yes, this man is a monster, and he deserves the death penalty." For days, I sat and looked at his hands, the ones that yielded the knife, and against his pasty white skin, his eyes ... Well, he spent endless days in his cell, no sunlight, so his eyes were as black as his hair and his mustache. He was very intimidating, and there was absolutely no doubt in his guilt.
Het proces begon. Ik zag het voorgelegde bewijs en de foto's van het slachtoffer en mijn eerste reactie was: "Ja, deze man is een monster, en hij verdient de doodstraf." Dagenlang zat ik daar en keek ik naar zijn handen. De handen die het mes hadden vastgehouden. Zijn bleke, witte huid, zijn ogen ... Hij had eindeloos veel dagen in zijn cel gespendeerd -- zonder zonlicht -- waardoor zijn ogen zo zwart waren als zijn haar en snor. Hij zag er heel intimiderend uit en het was overduidelijk dat hij schuldig was.
But regardless of his guilt, as the days passed, I began to see this monster as a human being. Something inside of me was changing that I just didn't understand. I was beginning to question myself as to whether or not I wanted to give this man the death penalty.
Maar ondanks zijn schuld, naarmate de dagen voorbij gingen, begon ik dit monster als mens te zien. Iets in mij was aan het veranderen. Iets dat ik gewoon niet begreep. Ik begon mezelf af te vragen of ik deze man de doodstraf wel wilde geven.
Jury deliberations began, and the judge gave us jury instructions and it was to be used as a tool in how to reach a verdict. Well, using this tool only led to one decision, and that was the death penalty. I felt backed into a corner. My head and my heart were in conflict with each other, and the thought of the death penalty made me sick. However, following the judge's instructions, being a law-abiding person, I gave up. I gave up and voted along with the other 11 jurors. And there it was: our broken judicial system at work.
Het juryoverleg begon en de rechter gaf ons jury-instructies die we als hulpmiddel moesten gebruiken om tot een verdict te komen. Dit hulpmiddel leidde tot maar één vonnis en dat was de doodstraf. Ik voelde me in het nauw gedreven. Mijn hoofd en hart spraken elkaar tegen en de gedachte aan de doodstraf maakte me ziek. Maar na de instructies van de rechter, en omdat ik iemand ben die de wet respecteert, gaf ik het op. Ik gaf het op en stemde mee met de overige 11 juryleden. En daar had je het: ons gebroken rechtssysteem aan het werk.
So here I am in my car, and I'm wondering: How is my life ever going to be the same? My life was kids, work, church, ball games -- just your average, normal, everyday life. Now everything felt trivial. I was going down this rabbit hole. The anger, the anxiety, the guilt, the depression ... it just clung to me. I knew that my life had to resume, so I sought counseling. The counselor diagnosed me with PTSD and told me that the best way to overcome the PTSD was to talk about the trauma. However, if I talked or tried to talk about the trauma outside her office, I was shut down. No one wanted to hear about it. He was just a murderer. Get over it. It was then that I decided to become a silent survivor.
Dus hier zit ik nu in mijn auto en ik vraag me af hoe mijn leven ooit weer hetzelfde zal zijn. Mijn leven bestond uit mijn gezin, mijn werk, de kerk, wedstrijden ... het doorsnee dagelijkse leven. Opeens leek alles triviaal. Ik zat in een neerwaartse spiraal. De woede, de angst, het schuldgevoel, de depressie ... Het liet me gewoon niet los. Ik wist dat ik mijn leven opnieuw moest opnemen, dus zocht ik psychologische hulp. De psychologe stelde PTSS vast en zei me dat ik die PTSS het beste kon overwinnen door over het trauma te praten. Maar als ik probeerde te praten over het trauma buiten haar kantoor werd ik onderbroken. Niemand wilde er iets over horen. Hij was gewoon een moordenaar. Zet je eroverheen. Het was op dat moment dat ik besliste een stille overlever te worden.
Twelve years later, 2006, I learned that Bobby Wilcher had dropped all of his appeals, and his execution date was approaching. That was like a punch in the stomach. All of those buried feelings just started coming back. To try and find peace, I called Bobby's attorney, and I said, "Can I see Bobby before he's executed?"
Twaalf jaar later, in 2006, hoorde ik dat Bobby Wilcher al zijn beroepsprocedures had ingetrokken en dat zijn executie naderde. Het voelde als een slag in mijn gezicht. Al die onderdrukte gevoelens kwamen op slag terug. In een poging om rust te vinden, belde ik naar Bobby's advocaat en vroeg: "Kan ik Bobby zien voor zijn executie?"
Driving to the penitentiary on the day of his execution, in my mind, Bobby was going to be manic. But, surprisingly, he was very calm. And for two hours, he and I sat there and talked about life, and I got to ask him to forgive me for my hand in his death. His words to me were: "You don't have to apologize. You didn't put me here. I did this myself. But if it'll make you feel better, I forgive you."
Toen ik naar de gevangenis reed op de dag van zijn executie, dacht ik bij mezelf dat Bobby manisch zou zijn. Maar verrassend genoeg was hij heel kalm. Twee uur lang praatten we over het leven en ik kreeg de kans om hem om vergeving te vragen voor mijn aandeel in zijn dood. Zijn woorden voor mij waren: "Je moet je niet verontschuldigen. Jij hebt me niet hier gezet. Ik heb dit zelf veroorzaakt. Maar als jij je daar beter door voelt, dan vergeef ik je."
On my way home, I stopped by a restaurant and bought a margarita.
Onderweg naar huis stopte ik bij een restaurant en bestelde een margarita --
(Laughter)
(Gelach)
I don't think I could get one big enough --
hij kon niet groot genoeg zijn --
(Laughter)
(Gelach)
to try and calm down. My phone rang. It was Bobby's attorney. Within two minutes of his execution, they had given him a stay. This stay gave me time to reach out to Bobby. And as crazy as it may sound, we became friends. Three months later, he was executed by the State of Mississippi.
om me te kalmeren. Mijn telefoon ging. Het was Bobby's advocaat. Amper twee minuten voor zijn executie hadden ze hem uitstel gegeven. Dit uitstel gaf mij tijd om contact op te nemen met Bobby. En dit klinkt misschien gek, maar we werden vrienden. Drie maanden later werd hij geëxecuteerd door de staat Mississippi.
I'm here to tell you my story, because it was precisely 22 years later that I even wanted to open up enough to talk about it, when a friend encouraged me. "Hey, perhaps you need to talk to the other jurors. You've been through the same experience."
Ik sta hier om aan jullie mijn verhaal te vertellen. Want het heeft exact 22 jaar geduurd, voordat ik mezelf voldoende wilde openstellen om erover te praten. Een vriend moedigde me aan: "Hey, misschien moet je met de andere juryleden praten. Jullie hebben immers hetzelfde meegemaakt."
Uncertain of what I was after, I did need to talk to them. So I set out on my quest, and I actually found most of them. The first juror I met thought that Bobby got what he deserved. Another juror -- well, they just kind of regretted that it took so long to carry the sentence out. Then one juror, and I don't know what was wrong with him, but he didn't remember anything about the trial.
Ik was onzeker van wat ik zocht, maar moest echt met hen praten. Dus begon ik mijn zoektocht en ik heb de meeste van hen ook effectief gevonden. Het eerste jurylid dat ik ontmoette, vond dat Bobby had gekregen wat hij verdiende. Een ander jurylid ... Die vond het gewoon jammer dat het zolang had geduurd voordat het vonnis was uitgevoerd. Een ander jurylid, ik weet niet wat er mis was met hem, maar hij herinnerde zich niets van het proces.
(Laughter)
(Gelach)
Well, I'm thinking in my mind, "Jeez, is this the response I'm gonna get from everybody else?"
Ik dacht bij mezelf: jeetje, is dit het antwoord dat ik van iedereen ga krijgen?
Well, thank God for Allen. Allen was a gentle soul. And when I talked to him, he was genuinely upset about our decision. And he told me about the day that the devastation really set in on him and hit him. He was listening to the radio, and the radio had a list of names of men to be executed at Parchman Penitentiary. He heard Bobby's name, and he then truly realized what he had done. And he said, "You know, I had a responsibility in that man's death." Now here it is, 20-something years later, and Allen is still dealing with that issue. And he's never told anyone about it, not even his wife. He also told me that if the State of Mississippi wanted to keep the death penalty, then hey, they needed to provide counseling for the jurors.
Gelukkig was er Allen. Allen was een zachtaardige ziel. En toen ik met hem sprak, was hij oprecht bedroefd door onze beslissing. En hij vertelde me over de dag dat de ontreddering hem echt overviel. Hij was naar de radio aan het luisteren en op de radio lazen ze een lijst voor met namen van mannen die geëxecuteerd gingen worden in de Parchman staatsgevangenis. Hij hoorde Bobby's naam en besefte toen pas echt wat hij had gedaan. En hij zei tegen zichzelf: "Weet je, ik ben deels verantwoordelijk voor die man zijn dood." We zijn nu iets meer dan 20 jaar later en Allen worstelt er nog steeds mee. En hij heeft het nooit aan iemand verteld, zelfs niet aan zijn vrouw. Hij vertelde me ook dat als de staat Mississippi de doodstraf wil behouden, dat ze dan echt wel begeleiding moeten voorzien voor de juryleden.
Then the next juror I met was Jane. Jane is now totally against the death penalty, And there was Bill. Bill said he had this crushing depression for weeks, and when he went back to work, his colleagues would say things to him like, "Hey, did you fry him?" To them, it was just a joke. Then there was Jon. Jon said his decision weighed on him, and it burdened him daily.
Het volgende jurylid dat ik ontmoette, was Jane. Jane is nu volledig tegen de doodstraf. En er was Bill. Bill zei dat hij een zware depressie had gehad -- wekenlang -- en toen hij opnieuw ging werken, zeiden zijn collega's dingen als: "En, heb je hem gefrituurd?" Voor hen was het gewoon een grap. Dan was er Jon. Jon zei dat zijn beslissing enorm op hem woog en dat hij er elke dag last van had.
The final juror that I spoke to was Ken. Ken was the foreman of the jury. When we sat down to talk, it was apparent that he was deeply saddened by what we were required to do. He relived the day that he left the courthouse and he drove home and he went to put his key in his door and unlock it, and he said he literally broke down. He said he knew that Bobby was guilty, but the decision he made, he did not know if it was the right decision. And he said that he played it over and over in his head. Did we do the right thing? Did we do the right thing? Did we do the right thing?
Het laatste jurylid waarmee ik sprak, was Ken. Ken was de voorzitter van de jury. Toen we begonnen te praten, was het duidelijk dat hij zeer triest was, door wat we hadden moeten doen. Hij vertelde me over de dag dat hij de rechtbank had verlaten. Hij was naar huis gereden. Hij had zijn sleutel in het slot van de deur gestoken, had de deur open gedaan en was letterlijk ingestort. Hij zei dat hij wist dat Bobby schuldig was, maar dat de beslissing die hij had gemaakt ... Hij wist niet of het de juiste beslissing was. Hij zei dat hij het steeds opnieuw afspeelde in zijn hoofd. Hebben we het juiste gedaan? Hebben we het juiste gedaan? Hebben we het juiste gedaan?
(Sighs)
(Zucht)
All those years, and I finally realized that I was not the only disillusioned juror. And we talked about sharing our experience with potential jurors to give them some insight into what to expect, and to tell them do not be complacent; to know what you believe; to know where you stand and be prepared, because you don't want to walk in one morning as a juror and leave at the end of the trial feeling like a murderer.
Na al die jaren besefte ik eindelijk dat ik niet het enige gedesillusioneerde jurylid was. We spraken erover dat we onze ervaring moesten delen met mogelijke juryleden om hen een beetje te laten zien wat ze kunnen verwachten, en om hen te vertellen dat ze niet onverschillig mogen zijn, dat ze ervoor moeten zorgen dat ze weten waarin ze geloven en waar ze voor staan; en dat ze voorbereid moeten zijn, want je wil niet op een dag binnenwandelen als jurylid en na het proces vertrekken met het gevoel dat je een moordenaar bent.
Now, through this storm in my life, I did find some inspiration, and it came in the form of my granddaughters. My 14-year-old granddaughter, Maddie, was writing an essay on the death penalty for school, and she was asking me questions. Well, it dawned on me that this child was being raised in the same eye-for-an-eye culture as I was, or had been. And so I explained my experience to her this way: that I had sentenced someone to death as I served on a jury. And I asked her, "Did that make me a murderer?" She couldn't answer.
Deze storm in mijn leven heeft me wel geïnspireerd en dat ervoer ik dankzij mijn kleindochters. Mijn 14-jarige kleindochter Maddie was bezig aan een essay over de doodstraf voor school en ze stelde me enkele vragen. En ik besefte dat dit kind aan het opgroeien was in dezelfde oog-om-oog-cultuur als ik, tot dan toe. En dus vertelde ik haar mijn ervaring op deze manier: dat ik iemand ter dood veroordeeld had toen ik jurylid was. En ik vroeg haar: "Ben ik nu een moordenaar?" Ze wist het antwoord niet.
I knew then that this topic needed to be open for discussion. And guess what happened? I got invited to speak, just recently, in an abolitionist community. While I was there, I got a T-shirt. It says, "Stop Executions." Well, when I get home, my 16-year-old granddaughter was there, Anna, and she says, "Can I have that shirt?" Well, I looked at her dad -- her dad is my son -- and I knew that he is still dealing with this death penalty issue. So I turned around and I looked at her, and I said, "Are you gonna wear this?" So she turned and she looked at her dad, and she said, "Dad, I know how you feel, but I don't believe in the death penalty." My son looked at me, shook his head, and said, "Thanks, Mom." And I knew it wasn't a nice "Thanks, Mom."
Op dat moment wist ik dat dit onderwerp besproken moest kunnen worden. En raad eens wat er gebeurde? Ik werd uitgenodigd om te spreken, heel recent, voor een groep die tegen de doodstraf is. Toen ik daar was kreeg ik een T-shirt waarop staat 'Stop Executies'. Toen ik thuiskwam, was mijn 16-jarige kleindochter er -- Anna. Ze vroeg me: "Mag ik dat T-shirt hebben?" Ik keek naar haar vader -- haar vader is mijn zoon -- en ik weet dat hij nog steeds worstelt met het hele doodstrafdebat. Dus ik draaide me om, keek haar aan en vroeg: "Ga je dit dragen?" Dus zij draaide zich om naar haar vader en zei: "Papa, ik weet hoe jij erover denkt, maar ik geloof niet in de doodstraf." Mijn zoon keek me aan, schudde zijn hoofd en zei: "Bedankt, mam." En ik wist dat het geen vriendelijke "Bedankt, mam" was.
(Laughter)
(Gelach)
So I learned that life had taught me some lessons. It taught me, if I had not served on that jury, that I would still be of the same mindset. It also gave me confidence to be able to see through the eyes of my granddaughters, that this younger generation, they're capable and they're willing to tackle these difficult social issues. And because of my experience, my granddaughters, they're now more equipped to stand on their own and to think for themselves than to rely on cultural beliefs.
Dus ik besefte dat het leven me enkele dingen had geleerd. Het leerde me dat, als ik geen jurylid in die zaak was geweest, ik nog steeds dezelfde gedachtegang zou hebben. Het gaf me ook het vertrouwen om het door de ogen van mijn kleindochters te bekijken en te zien dat deze jongere generatie in staat én bereid is om deze moeilijke maatschappelijke debatten aan te gaan. En dat door mijn ervaring mijn kleindochters ... zij zijn nu beter in staat op eigen benen te staan en voor zichzelf te denken in plaats van zomaar te vertrouwen op culturele overtuigingen.
So: being from a conservative, Christian family from a very conservative state in the United States, I am here to tell you that the death penalty has new opponents.
Dus: ik kom van een conservatieve christelijke familie uit een zeer conservatie staat in de Verenigde Staten. Ik ben hier om jullie dit te vertellen: de doodstraf heeft nieuwe tegenstanders.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)