Ήταν μια Πέμπτη, 23 Ιουνίου, 1994.
It was a Thursday, June the 23rd, 1994.
(Αναστεναγμός)
(Sighs)
«Μαζέψτε τα πράγματά σας. Είστε ελεύθεροι να φύγετε. Όταν σας συνοδεύσουν έξω, πηγαίνετε κατευθείαν στο αυτοκίνητό σας. Μη μιλήσετε σε δημοσιογράφους».
"Collect your belongings. You are free to go. When escorted outside, go directly to your car. Do not talk to reporters."
Το κεφάλι μου γυρίζει, η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Απλώς θέλω να φύγω από εκεί. Όταν φτάνω στο αυτοκίνητό μου, πετάω τα πάντα πίσω, και καταρρέω στη θέση του οδηγού. «Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να γυρίσω στην οικογένειά μου που δεν έχω δει, εδώ και μία εβδομάδα και να προσποιηθώ πως είμαι καλά». Ούτε η αγάπη, ούτε η υποστήριξή τους μπορούσαν να με βοηθήσουν εκείνη τη στιγμή.
My head is spinning, my heart is racing, I can't get a breath. I just want out of there. When I get to my car, I throw everything on the back, and I just collapse into the driver's seat. "I can't do this. I can't go home to my family that I haven't seen in a week and pretend to be happy." Not even their love and support could help me at this particular time.
Μόλις είχαμε καταδικάσει κάποιον σε θάνατο. Τώρα τι; Να πάω σπίτι και να πλύνω πιάτα;
We had just sentenced a man to death. Now what? Just go home and wash dishes?
Βλέπετε, στο Μισισίπι, η θανατική ποινή είναι σαν κομμάτι της σιωπηρής μας κουλτούρας. Η κοινή λογική είναι πως αν δολοφονήσεις κάποιον, τότε θα καταδικαστείς σε θάνατο. Οπότε, όταν η διαδικασία επιλογής ενόρκων έλαβε χώρα, με ρώτησαν, «Θα μπορούσες, αν τα πειστήρια που θα παρουσιαστούν δικαιολογούσαν τη θανατική ποινή, θα μπορούσες να δώσεις, εύλογα και χωρίς ενδοιασμούς, τη θανατική ποινή»; Η απάντησή μου ήταν ένα φοβερό «ναι», και επιλέχθηκα ως Ένορκος Νούμερο 2.
You see, in Mississippi, the death penalty is like a part of our unspoken culture. The basic logic is, if you murder someone, then you're going to receive the death penalty. So when the jury selection process took place, they asked me, "Could you, if the evidence presented justified the death penalty, could you deliver, rationally and without reservations, a penalty of death?" My answer was an astounding "yes," and I was selected as Juror Number 2.
Η δίκη άρχισε. Από τα πειστήρια που παρουσιάζονταν έως και τις φωτογραφίες του θύματος, η πρώτη μου αντίδραση ήταν, «Ναι, αυτός ο άντρας είναι ένα τέρας, και του αξίζει η θανατική ποινή». Επί μέρες, καθόμουν και κοίταγα τα χέρια, εκείνα που κράτησαν το μαχαίρι και σε αντίθεση με το λευκό δέρμα του, τα μάτια του... Πέρασε ατελείωτες μέρες στο κελί του, χωρίς φως από τον ήλιο, οπότε τα μάτια του ήταν τόσο μαύρα όσο τα μαλλιά και το μουστάκι του. Ήταν πολύ τρομακτικός, και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ως προς την ενοχή του.
The trial started. From the evidence being presented and from the pictures of the victim, my first response was, "Yes, this man is a monster, and he deserves the death penalty." For days, I sat and looked at his hands, the ones that yielded the knife, and against his pasty white skin, his eyes ... Well, he spent endless days in his cell, no sunlight, so his eyes were as black as his hair and his mustache. He was very intimidating, and there was absolutely no doubt in his guilt.
Αλλά, ανεξάρτητα από την ενοχή του, καθώς οι μέρες περνούσαν, άρχιζα να βλέπω αυτό το τέρας ως άνθρωπο. Κάτι μέσα μου άλλαζε που απλά δεν κατανοούσα. Είχα αρχίσει να αμφισβητώ τον εαυτό μου για το αν ήθελα ή όχι να δώσω σ' αυτόν τον άντρα τη θανατική ποινή.
But regardless of his guilt, as the days passed, I began to see this monster as a human being. Something inside of me was changing that I just didn't understand. I was beginning to question myself as to whether or not I wanted to give this man the death penalty.
Οι συσκέψεις των ενόρκων ξεκίνησαν και ο δικαστής μας έδωσε οδηγίες και έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία για το πώς να φτάσουμε σε ετυμηγορία. Λοιπόν, η χρήση αυτού του εργαλείου οδήγησε σε μία μόνο απόφαση, και αυτή ήταν η θανατική ποινή. Ένιωθα στριμωγμένη σε μια γωνία. Το μυαλό κι η καρδιά μου βρίσκονταν σε σύγκρουση, και η σκέψη της θανατικής ποινής με ανακάτευε. Ωστόσο, ακολουθώντας τις οδηγίες του δικαστή, ούσα νομοταγής πολίτης, υπέκυψα. Υπέκυψα και ψήφισα μαζί με τους άλλους 11 ενόρκους. Και αυτό ήταν: το φαύλο δικαστικό μας σύστημα επί το έργον.
Jury deliberations began, and the judge gave us jury instructions and it was to be used as a tool in how to reach a verdict. Well, using this tool only led to one decision, and that was the death penalty. I felt backed into a corner. My head and my heart were in conflict with each other, and the thought of the death penalty made me sick. However, following the judge's instructions, being a law-abiding person, I gave up. I gave up and voted along with the other 11 jurors. And there it was: our broken judicial system at work.
Οπότε να 'μαι στο αυτοκίνητό μου, κι αναρωτιέμαι: Πώς θα είναι η ζωή μου ξανά η ίδια; Η ζωή μου ήταν παιδιά, δουλειά, εκκλησία, αγώνες μπέιζμπολ - η κοινή, τυπική, καθημερινή σας ζωή. Τώρα όλα έμοιαζαν ασήμαντα. Έμπαινα σε βαθιά νερά. Ο θυμός, το άγχος, οι τύψεις, η κατάθλιψη... Ήμουν προσκολλημένη σ' αυτά. Ήξερα πως η ζωή μου έπρεπε να συνεχιστεί, οπότε κατέφυγα στην ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεύτρια με διέγνωσε με Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες και μου είπε ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσω τη ΔΜΣ ήταν να μιλήσω για το τραύμα. Όμως, αν μιλούσα ή προσπαθούσα να μιλήσω για το τραύμα εκτός του γραφείου της, με απέρριπταν. Κανένας δεν ήθελε να ακούσει γι' αυτό. Ήταν απλώς ένας δολοφόνος. Ξεπέρασέ το. Τότε ήταν που αποφάσισα να γίνω μία σιωπηλή επιζήσασα.
So here I am in my car, and I'm wondering: How is my life ever going to be the same? My life was kids, work, church, ball games -- just your average, normal, everyday life. Now everything felt trivial. I was going down this rabbit hole. The anger, the anxiety, the guilt, the depression ... it just clung to me. I knew that my life had to resume, so I sought counseling. The counselor diagnosed me with PTSD and told me that the best way to overcome the PTSD was to talk about the trauma. However, if I talked or tried to talk about the trauma outside her office, I was shut down. No one wanted to hear about it. He was just a murderer. Get over it. It was then that I decided to become a silent survivor.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2006, έμαθα ότι ο Μπόμπι Γουίλτσερ είχε αποσύρει όλες τις εφέσεις του, και πως η εκτέλεσή του πλησίαζε. Ήταν σα γροθιά στο στομάχι. Όλα αυτά τα θαμμένα συναισθήματα άρχισαν να επιστρέφουν. Για να προσπαθήσω να ηρεμήσω, κάλεσα τον δικηγόρο του Μπόμπι, και είπα: «Μπορώ να δω τον Μπόμπι πριν εκτελεστεί»;
Twelve years later, 2006, I learned that Bobby Wilcher had dropped all of his appeals, and his execution date was approaching. That was like a punch in the stomach. All of those buried feelings just started coming back. To try and find peace, I called Bobby's attorney, and I said, "Can I see Bobby before he's executed?"
Οδηγώντας στη φυλακή την ημέρα της εκτέλεσής του, στο νου μου, ο Μπόμπι θα ήταν μανιασμένος. Αλλά, προς έκπληξη, ήταν πολύ ήρεμος. Και για δύο ώρες, καθίσαμε εκεί και μιλήσαμε για τη ζωή, και του ζήτησα να με συγχωρέσει για το μερίδιό μου στο θάνατό του. Τα λόγια του προς εμένα ήταν: «Δεν πρέπει να απολογείσαι. Δεν με έβαλες εσύ εδώ. Εγώ το έκανα. Αλλά αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, σε συγχωρώ».
Driving to the penitentiary on the day of his execution, in my mind, Bobby was going to be manic. But, surprisingly, he was very calm. And for two hours, he and I sat there and talked about life, and I got to ask him to forgive me for my hand in his death. His words to me were: "You don't have to apologize. You didn't put me here. I did this myself. But if it'll make you feel better, I forgive you."
Στον δρόμο της επιστροφής, σταμάτησα σε ένα εστιατόριο κι παρήγγειλα μια μαργαρίτα.
On my way home, I stopped by a restaurant and bought a margarita.
(Γέλια)
(Laughter)
Δε μπορούσα να βρω μία αρκετά μεγάλη -
I don't think I could get one big enough --
(Γέλια)
(Laughter)
για να μπορέσω να ηρεμήσω. Το τηλέφωνό μου χτύπησε. Ήταν ο δικηγόρος του Μπόμπι. Δύο λεπτά πριν την εκτέλεσή του, την ανέβαλαν. Αυτή η αναβολή μου έδωσε χρόνο να επικοινωνήσω με τον Μπόμπι. Κι όσο τρελό κι αν ακούγεται, γίναμε φίλοι. Τρεις μήνες αργότερα, εκτελέστηκε από την πολιτεία του Μισισίπι.
to try and calm down. My phone rang. It was Bobby's attorney. Within two minutes of his execution, they had given him a stay. This stay gave me time to reach out to Bobby. And as crazy as it may sound, we became friends. Three months later, he was executed by the State of Mississippi.
Είμαι εδώ για να σας πω την ιστορία μου, επειδή ήταν ακριβώς 22 χρόνια αργότερα που έστω ήθελα να ανοιχτώ αρκετά ώστε να μιλήσω γι' αυτό, όταν ένας φίλος με ενθάρρυνε. «Έι, ίσως πρέπει να μιλήσεις στους άλλους ενόρκους. Έχετε βιώσει την ίδια εμπειρία».
I'm here to tell you my story, because it was precisely 22 years later that I even wanted to open up enough to talk about it, when a friend encouraged me. "Hey, perhaps you need to talk to the other jurors. You've been through the same experience."
Aβέβαιη για το τι έψαχνα, ένιωθα την ανάγκη να τους μιλήσω. Οπότε ξεκίνησα για την αποστολή μου, και όντως βρήκα τους περισσότερους. Ο πρώτος ένορκος που συνάντησα πίστευε πως πήρε αυτό που του άξιζε. Άλλος ένας ένορκος - λοιπόν, εκείνος απλώς μετάνιωσε που πήρε τόσο πολύ να εκτελεστεί η ποινή. Τότε, ένας ένορκος, και δεν ξέρω τι του συνέβαινε, αλλά δεν θυμόταν τίποτα σχετικό με τη δίκη.
Uncertain of what I was after, I did need to talk to them. So I set out on my quest, and I actually found most of them. The first juror I met thought that Bobby got what he deserved. Another juror -- well, they just kind of regretted that it took so long to carry the sentence out. Then one juror, and I don't know what was wrong with him, but he didn't remember anything about the trial.
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν, σκέφτομαι μέσα μου, «Έλεος, αυτή την αντίδραση θα πάρω από όλους τους άλλους»;
Well, I'm thinking in my mind, "Jeez, is this the response I'm gonna get from everybody else?"
Λοιπόν, δόξα τω Θεώ για τον Άλεν. Ο Άλεν είχε καλή ψυχή. Κι όταν του μίλησα, ήταν πραγματικά αναστατωμένος με την απόφασή μας. Και μου είπε για την ημέρα που η απόγνωση ρίζωσε μέσα του και τον χτύπησε. Άκουγε το ράδιο, και το ράδιο είχε μια λίστα των ονομάτων αντρών που θα εκτελούνταν στη φυλακή Πάρτσμαν. Άκουσε το όνομα του Μπόμπι και τότε συνειδητοποίησε τι πραγματικά είχε κάνει. Και είπε, «Ξέρεις, είχα ευθύνη στον θάνατο αυτού του άντρα». Τώρα να το, 20 κάτι χρόνια αργότερα, κι ο Άλεν ακόμη αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα. Και δεν το έχει πει σε κανέναν, ούτε καν στη γυναίκα του. Επίσης, μου είπε ότι αν η πολιτεία του Μισισίπι ήθελε να κρατήσει τη θανατική ποινή, τότε, τουλάχιστον έπρεπε να παρέχουν ψυχοθεραπεία στους ενόρκους.
Well, thank God for Allen. Allen was a gentle soul. And when I talked to him, he was genuinely upset about our decision. And he told me about the day that the devastation really set in on him and hit him. He was listening to the radio, and the radio had a list of names of men to be executed at Parchman Penitentiary. He heard Bobby's name, and he then truly realized what he had done. And he said, "You know, I had a responsibility in that man's death." Now here it is, 20-something years later, and Allen is still dealing with that issue. And he's never told anyone about it, not even his wife. He also told me that if the State of Mississippi wanted to keep the death penalty, then hey, they needed to provide counseling for the jurors.
Ο επόμενος ένορκος που είδα ήταν η Τζέιν. Η Τζέιν πλέον διαφωνεί εντελώς με τη θανατική ποινή, και ήταν κι ο Μπιλ. Ο Μπιλ είπε ότι είχε αυτή την ισχυρή κατάθλιψη για εβδομάδες, κι όταν επέστρεψε στη δουλειά, οι συνάδελφοί του έλεγαν πράγματα όπως, «Έι, τον ψήσατε»; Για εκείνους, ήταν μόνο ένα αστείο. Μετά ήταν ο Τζον. Ο Τζον είπε πως η απόφασή του τον βάρυνε, και τον βάραινε καθημερινά.
Then the next juror I met was Jane. Jane is now totally against the death penalty, And there was Bill. Bill said he had this crushing depression for weeks, and when he went back to work, his colleagues would say things to him like, "Hey, did you fry him?" To them, it was just a joke. Then there was Jon. Jon said his decision weighed on him, and it burdened him daily.
Ο τελευταίος ένορκος με τον οποίο μίλησα ήταν ο Κεν. Ο Κεν ήταν ο επικεφαλής των ενόρκων. Όταν καθίσαμε να μιλήσουμε, ήταν φανερό πως ήταν βαθιά στεναχωρημένος με αυτό που κάναμε. Αναβίωσε την ημέρα που έφυγε από το δικαστήριο και οδήγησε στο σπίτι και πήγε να βάλει το κλειδί για να ξεκλειδώσει την πόρτα, και είπε πως κυριολεκτικά κατέρρευσε. Είπε ότι ήξερε πως ο Μπόμπι ήταν ένοχος, αλλά η απόφαση που πήρε, δεν ήξερε αν ήταν η σωστή απόφαση. Και είπε πως το επαναλάμβανε ξανά και ξανά στο μυαλό του. Κάναμε το σωστό; Κάναμε το σωστό; Κάναμε το σωστό;
The final juror that I spoke to was Ken. Ken was the foreman of the jury. When we sat down to talk, it was apparent that he was deeply saddened by what we were required to do. He relived the day that he left the courthouse and he drove home and he went to put his key in his door and unlock it, and he said he literally broke down. He said he knew that Bobby was guilty, but the decision he made, he did not know if it was the right decision. And he said that he played it over and over in his head. Did we do the right thing? Did we do the right thing? Did we do the right thing?
(Αναστεναγμός)
(Sighs)
Όλα αυτά τα χρόνια και τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν η μόνη απογοητευμένη ένορκος. Συζητήσαμε για την κοινοποίηση της ιστορίας μας με υποψήφιους ενόρκους για να τους δώσουμε μια ιδέα ως προς το τι να περιμένουν και για να τους πούμε να μην εφησυχάζεστε, να ξέρετε τι πιστεύετε, να ξέρετε πού στέκεστε και να είστε προετοιμασμένοι, επειδή δε θέλετε να μπείτε ένα πρωί ως ένορκος και να βγείτε στο τέλος της δίκης νιώθοντας σα δολοφόνος.
All those years, and I finally realized that I was not the only disillusioned juror. And we talked about sharing our experience with potential jurors to give them some insight into what to expect, and to tell them do not be complacent; to know what you believe; to know where you stand and be prepared, because you don't want to walk in one morning as a juror and leave at the end of the trial feeling like a murderer.
Μέσα από αυτόν τον κυκεώνα στη ζωή μου, βρήκα λίγη έμπνευση και ήρθε στη μορφή των εγγονών μου. Η 14χρονη εγγονή μου, Μάντι, έγραφε μια έκθεση για τη θανατική ποινή, για το σχολείο και μου έκανε ερωτήσεις. Λοιπόν, αντιλήφθηκα ότι αυτό το παιδί μεγάλωνε στην ίδια οφθαλμόν αντί οφθαλμού κουλτούρα όπως μεγάλωσα εγώ, ή είχα μεγαλώσει. Κι έτσι, της εξήγησα την εμπειρία μου με αυτό τον τρόπο: ότι είχα καταδικάσει κάποιον σε θάνατο ενώ συμμετείχα σε σώμα ενόρκων. Και τη ρώτησα, «Αυτό με έκανε δολοφόνο»; Δεν μπορούσε να απαντήσει.
Now, through this storm in my life, I did find some inspiration, and it came in the form of my granddaughters. My 14-year-old granddaughter, Maddie, was writing an essay on the death penalty for school, and she was asking me questions. Well, it dawned on me that this child was being raised in the same eye-for-an-eye culture as I was, or had been. And so I explained my experience to her this way: that I had sentenced someone to death as I served on a jury. And I asked her, "Did that make me a murderer?" She couldn't answer.
Ήξερα ότι αυτό το θέμα έπρεπε να τίθεται σε συζήτηση. Και μαντέψτε τι συνέβη; Με προσκάλεσαν να μιλήσω, πρόσφατα, σε μια κοινότητα, πολέμια της θανατικής ποινής. Ενώ ήμουν εκεί, πήρα ένα μπλουζάκι. Γράφει: «Σταματήστε τις εκτελέσεις». Λοιπόν, όταν έφτασα σπίτι, η 16χρονη εγγονή μου ήταν εκεί, η Άννα και λέει: «Μπορώ να το πάρω;» Λοιπόν, κοίταξα τον μπαμπά της -- ο μπαμπάς της είναι γιος μου -- και ήξερα ότι ακόμη πάλλεται με το θέμα της θανατικής ποινής. Οπότε γύρισα και την κοίταξα, και είπα: «Θα το φορέσεις»; Τότε γύρισε και κοίταξε τον μπαμπά της και είπε: «Μπαμπά, ξέρω πώς νιώθεις, αλλά δεν πιστεύω στη θανατική ποινή». Ο γιος μου με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι του και είπε: «Ευχαριστώ, μαμά». Και δεν το είπε με την καλή έννοια.
I knew then that this topic needed to be open for discussion. And guess what happened? I got invited to speak, just recently, in an abolitionist community. While I was there, I got a T-shirt. It says, "Stop Executions." Well, when I get home, my 16-year-old granddaughter was there, Anna, and she says, "Can I have that shirt?" Well, I looked at her dad -- her dad is my son -- and I knew that he is still dealing with this death penalty issue. So I turned around and I looked at her, and I said, "Are you gonna wear this?" So she turned and she looked at her dad, and she said, "Dad, I know how you feel, but I don't believe in the death penalty." My son looked at me, shook his head, and said, "Thanks, Mom." And I knew it wasn't a nice "Thanks, Mom."
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε, έμαθα ότι η ζωή μου είχε μάθει ορισμένα μαθήματα. Μου έμαθε, πως αν δεν ήμουν σε αυτό το σώμα ενόρκων, θα είχα την ίδια στάση ακόμη. Επίσης, μου έδωσε την αυτοπεποίθηση για να μπορώ να δω μέσα από τα μάτια των εγγονών μου, ότι αυτή η νεότερη γενιά, είναι ικανή και είναι πρόθυμη να αντιμετωπίσει αυτά τα δύσκολα κοινωνικά ζητήματα. Και εξαιτίας της εμπειρίας μου, οι εγγονές μου, είναι τώρα καλύτερα εφοδιασμένες να σταθούν στα πόδια τους και να σκεφτούν μόνες τους αντί να βασίζονται σε πεποιθήσεις άλλων.
So I learned that life had taught me some lessons. It taught me, if I had not served on that jury, that I would still be of the same mindset. It also gave me confidence to be able to see through the eyes of my granddaughters, that this younger generation, they're capable and they're willing to tackle these difficult social issues. And because of my experience, my granddaughters, they're now more equipped to stand on their own and to think for themselves than to rely on cultural beliefs.
Οπότε: ερχόμενη από μια συντηρητική, Χριστιανική οικογένεια από μια πολύ συντηρητική πολιτεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, είμαι εδώ για να σας πω πως η θανατική ποινή έχει νέους αντιπάλους.
So: being from a conservative, Christian family from a very conservative state in the United States, I am here to tell you that the death penalty has new opponents.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)