Ο κώδικας είναι η επόμενη διεθνής γλώσσα. Στη δεκαετία του '70, ήταν η μουσική πανκ που οδηγούσε ολόκληρη γενιά. Στη δεκαετία του '80, ήταν μάλλον το χρήμα. Για τη δική μου γενιά, το λογισμικό είναι το σημείο σύνδεσης ανάμεσα στη φαντασία και τον κόσμο μας. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε μια εντελώς ριζικά ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων που θα φτιάξουν τα προϊόντα εκείνα, που δεν θα βλέπουν τα κομπιούτερ ως μηχανικά, ανούσια, βαρετά και μαγικά, αλλά σαν πράγματα που μπορούν να παίζουν να αναποδογυρίζουν και να περιστρέφουν και πάει λέγοντας.
Code is the next universal language. In the seventies, it was punk music that drove the whole generation. In the eighties, it was probably money. But for my generation of people, software is the interface to our imagination and our world. And that means that we need a radically, radically more diverse set of people to build those products, to not see computers as mechanical and lonely and boring and magic, to see them as things that they can tinker and turn around and twist, and so forth.
Το προσωπικό μου ταξίδι στον κόσμο του προγραμματισμού και της τεχνολογίας ξεκίνησε στην τρυφερή ηλικία των 14. Ήμουν τρελά καψουρεμένη με ένα μεγαλύτερο, ο οποίος έτυχε να είναι ο τότε Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο κ. Αλ Γκορ. Έκανα ό,τι θα ήθελε κάθε έφηβη να κάνει. Επιθυμούσα να εκφράσω όλη την αγάπη μου, έτσι του έφτιαξα μια ιστοσελίδα, αυτήν εδώ. Το 2001 δεν υπήρχε Tumblr, ούτε Facebook, ούτε Pinterest. Χρειαζόμουν λοιπόν να μάθω κώδικα για να εκφράσω την αγάπη και επιθυμία μου.
My personal journey into the world of programming and technology started at the tender age of 14. I had this mad teenage crush on an older man, and the older man in question just happened to be the then Vice President of the United States, Mr. Al Gore. And I did what every single teenage girl would want to do. I wanted to somehow express all of this love, so I built him a website, it's over here. And in 2001, there was no Tumblr, there was no Facebook, there was no Pinterest. So I needed to learn to code in order to express all of this longing and loving.
Έτσι ξεκίνησε για μένα ο προγραμματισμός. Ως μέσον για αυτοέκφραση. Όπως όταν ήμουν μικρή, χρησιμοποιούσα μπογιές και παιχνίδια lego. Και όταν μεγάλωσα, μαθήματα κιθάρας και θεατρικά έργα. Κατόπιν άλλα πράγματα με ενθουσίαζαν, όπως η ποίηση και το πλέξιμο σοσονιών, η κλίση ανώμαλων ρημάτων στα γαλλικά, η συνάντηση με προσποιητούς κόσμους, ο Μπέρτραντ Ράσσελ και η φιλοσοφία του. Ήμουν λοιπόν από εκείνους που ένιωθαν ότι οι υπολογιστές είναι βαρετοί και εξειδικευμένοι και δεν είχαν τίποτα.
And that is how programming started for me. It started as a means of self-expression. Just like when I was smaller, I would use crayons and legos. And when I was older, I would use guitar lessons and theater plays. But then, there were other things to get excited about, like poetry and knitting socks and conjugating French irregular verbs and coming up with make-believe worlds and Bertrand Russell and his philosophy. And I started to be one of those people who felt that computers are boring and technical and lonely.
Να τι σκέφτομαι σήμερα. Τα κοριτσάκια αγνοούν ότι δεν αναμένεται να τους αρέσουν οι υπολογιστές. Είναι εκπληκτικά. Είναι πολύ καλά στο να επικεντρώνονται σε πράγματα και να είναι ακριβή και κάνουν εκπληκτικές ερωτήσεις, όπως «Τι;» και «Γιατί;» και «Πώς;» και «Αν;» Αγνοούν την υπόθεση πως δεν τους αρέσουν οι υπολογιστές. Είναι οι γονείς που τους αρέσουν. Εμείς οι γονείς νιώθουμε σαν η επιστήμη των υπολογιστών να είναι εκείνη η απόκρυφη, περίεργη επιστήμη που ανήκει μόνο στους δημιουργούς μυστηρίου. Ότι έχει αποσυρθεί από την καθημερινότητα, όπως η πυρηνική φυσική.
Here's what I think today. Little girls don't know that they are not supposed to like computers. Little girls are amazing. They are really, really good at concentrating on things and being exact and they ask amazing questions like, "What?" and "Why?" and "How?" and "What if?" And they don't know that they are not supposed to like computers. It's the parents who do. It's us parents who feel like computer science is this esoteric, weird science discipline that only belongs to the mystery makers. That it's almost as far removed from everyday life as, say, nuclear physics.
Εν μέρει έχουν δίκιο γι' αυτό. Έχει τόση σύνταξη, ελέγχους, δομές δεδομένων, αλγόριθμους και εφαρμογές, πρωτόκολλα και πρότυπα, στον προγραμματισμό. Εμείς, ως κοινότητα διαρκώς μικραίνουμε τους υπολογιστές. Συσσωρεύουμε στρώματα επί στρωμάτων αφαίρεσης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή που δεν έχουμε πλέον ιδέα για τη λειτουργία των υπολογιστών ή πώς να τους μιλάμε. Διδάσκουμε βέβαια στα παιδιά πώς λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα, πώς λειτουργεί η μηχανή καύσης ακόμη δε τους λέμε ότι αν θέλεις να γίνεις αστροναύτης μπορείς να γίνεις. Όταν όμως ένα παιδί μας πλησιάζει και μας ρωτά: «Τι είναι ο αλγόριθμος ταξινόμησης;» ή «πώς ξέρει ο υπολογιστής τι συμβαίνει όταν πατώ το «play;», «πώς ξέρει ποιο βίντεο να δείξει;» ή «Λίντα, το Ίντερνετ είναι τόπος;» Εμείς οι ενήλικες, παραμένουμε περιέργως σιωπηλοί. «Είναι μαγικό», λένε κάποιοι. «Είναι πολύ περίπλοκο», λένε άλλοι.
And they are partly right about that. There's a lot of syntax and controls and data structures and algorithms and practices, protocols and paradigms in programming. And we as a community, we've made computers smaller and smaller. We've built layers and layers of abstraction on top of each other between the man and the machine to the point that we no longer have any idea how computers work or how to talk to them. And we do teach our kids how the human body works, we teach them how the combustion engine functions and we even tell them that if you want to really be an astronaut you can become one. But when the kid comes to us and asks, "So, what is a bubble sort algorithm?" Or, "How does the computer know what happens when I press 'play,' how does it know which video to show?" Or, "Linda, is Internet a place?" We adults, we grow oddly silent. "It's magic," some of us say. "It's too complicated," the others say.
Ε, δεν είναι τίποτα από τα δυο. Δεν είναι ούτε μαγικό, ούτε πολύπλοκο. Συνέβη πάρα πολύ γρήγορα. Οι επιστήμονες των υπολογιστών έφτιαξαν αυτά τα υπέροχα μηχανήματα, αλλά τα έκαναν ξένα προς εμάς όπως επίσης και τη γλώσσα με την οποία τους μιλάμε, έτσι που δεν ξέρουμε πώς να επικοινωνήσουμε πλέον χωρίς το φανταχτερό γραφικό περιβάλλον.
Well, it's neither. It's not magic and it's not complicated. It all just happened really, really, really fast. Computer scientists built these amazing, beautiful machines, but they made them very, very foreign to us, and also the language we speak to the computers so that we don't know how to speak to the computers anymore without our fancy user interfaces.
Για τούτο κανείς δεν κατανόησε ότι όταν έκλεινα τα ανώμαλα ρήματα στα γαλλικά, στην πραγματικότητα εξασκούσα τις δεξιότητές μου αναγνώρισης μοτίβων. Όταν τρελαινόμουν με το πλέξιμο ακολουθούσα μια αλληλουχία συμβολικών εντολών που περιελάμβανε μέσα του βρόχους. Ότι η δια βίου αναζήτηση του Μπέρναρντ Ράσελ της ακριβούς γλώσσας μεταξύ των μαθηματικών και των αγγλικών βρήκε έκφραση μέσα στον υπολογιστή. Ήμουν προγραμματίστρια, αλλά κανείς δεν το ήξερε.
And that's why no one recognized that when I was conjugating French irregular verbs, I was actually practicing my pattern recognition skills. And when I was excited about knitting, I actually was following a sequence of symbolic commands that included loops inside of them. And that Bertrand Russell's lifelong quest to find an exact language between English and mathematics found its home inside of a computer. I was a programmer, but no one knew it.
Τα παιδιά σήμερα, πληκτρολογούν, σαρώνουν και ζορίζονται στη ζωή. Αν όμως δεν τους δώσουμε εργαλεία για χρήση στους υπολογιστές αναθρέφουμε μόνο καταναλωτές αντί για δημιουργούς.
The kids of today, they tap, swipe and pinch their way through the world. But unless we give them tools to build with computers, we are raising only consumers instead of creators.
Όλη αυτή η αναζήτηση με οδήγησε σ΄αυτό το κοριτσάκι. Τη λένε Ρούμπι, είναι έξι χρονών. Δεν φοβάται καθόλου, έχει φαντασία και είναι λίγο τσαούσα. Κάθε φορά που συναντούσα ένα πρόβλημα όταν διδασκόμουν προγραμματισμό, όπως «Τι είναι ο αντικειμενοστρεφής σχεδιασμός ή η συλλογή απορριμάτων;» Θα φανταζόμουν πώς ένα εξάχρονο κοριτσάκι θα εξηγούσε το πρόβλημα.
This whole quest led me to this little girl. Her name is Ruby, she is six years old. She is completely fearless, imaginative and a little bit bossy. And every time I would run into a problem in trying to teach myself programming like, "What is object-oriented design or what is garbage collection?", I would try to imagine how a six-year-old little girl would explain the problem.
Έγραψα και εικονογράφησα ένα βιβλίο για εκείνη και τα πράγματα που μου δίδαξε η Ρούμπι. Η Ρούμπι μου έμαθε ότι δεν πρέπει να φοβάσαι τα ζωύφια κάτω από το κρεβάτι σου. Ακόμη και αν το μεγαλύτερο πρόβλημα ανήκει σε ομάδα συστάδας μικρών προβλημάτων. Η Ρούμπι μου γνώρισε τους φίλους της. τη χρωματιστή πλευρά της διαδικτυακής κουλτούρας. Έχει φίλους όπως τη Λεοπάρδαλη του Χιονιού, που είναι όμορφη, αλλά δεν θέλει να παίξει με τα άλλα παιδιά. Έχει φίλους όπως τα πράσινα ρομπότ που είναι φιλικά, αλλά πολύ ακατάστατα. Έχει φίλους όπως ο Linux ο πιγκουίνος, που είναι πράγματι αδίστακτα αποδοτικός, αλλά κάπως δύσκολος για να τον καταλάβεις. Ιδεαλίστριες αλεπούδες και άλλα.
And I wrote a book about her and I illustrated it and the things Ruby taught me go like this. Ruby taught me that you're not supposed to be afraid of the bugs under your bed. And even the biggest of the problems are a group of tiny problems stuck together. And Ruby also introduced me to her friends, the colorful side of the Internet culture. She has friends like the Snow Leopard, who is beautiful but doesn't want to play with the other kids. And she has friends like the green robots that are really friendly but super messy. And she has friends like Linux the penguin who's really ruthlessly efficient, but somewhat hard to understand. And idealistic foxes, and so on.
Στο κόσμο της Ρούμπι, μαθαίνεις τεχνολογία παίζοντας. Για παράδειγμα, οι υπολογιστές είναι καλοί στην επανάληψη, η Ρούμπι θα διδάξει λοιπόν τους βρόχους με αυτόν τον τρόπο. Αυτή είναι η αγαπημένη φιγούρα της Ρούμπι, πάει «κλαπ, κλαπ, στομπ, στομπ, κλαπ, κλαπ και πήδημα». Μαθαίνεις τον μετρητή βρόχων με την τετραπλή του επανάληψη. Μαθαίνεις επαναληπτικό βρόχο με την επανάληψη της αλληλουχίας, ενώ στέκεσαι στο ένα πόδι. Μαθαίνεις επαναλαμβάνοντας αυτή την αλληλουχία μέχρι να τρελαθεί η μαμά. (Γέλια) Κυρίως μαθαίνεις ότι δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις.
In Ruby's world, you learn technology through play. And, for instance, computers are really good at repeating stuff, so the way Ruby would teach loops goes like this. This is Ruby's favorite dance move, it goes, "Clap, clap, stomp, stomp clap, clap and jump." And you learn counter loops by repeating that four times. And you learn while loops by repeating that sequence while I'm standing on one leg. And you learn until loops by repeating that sequence until mom gets really mad. (Laughter) And most of all, you learn that there are no ready answers.
Όταν ετοίμαζα το πρόγραμμα μαθημάτων για τον κόσμο της Ρούμπι χρειάστηκα να ρωτήσω τα παιδιά πώς βλέπουν τον κόσμο και τι ερωτήσεις έχουν και οργάνωσα μαθήματα ελέγχου του παιγνιδιού. Ξεκινούσα δείχνοντας στα παιδιά αυτές τις 4 εικόνες. Έδειχνα την εικόνα ενός αυτοκινήτου, ενός σουπερμάρκετ, ενός σκύλου και μιας τουαλέτας. Ρωτούσα: «Ποιο από αυτά νομίζετε ότι είναι ένας υπολογιστής;» Τα παιδιά θα ήταν συντηρητικά και θα έλεγαν: «Κανένα δεν είναι υπολογιστής. Ξέρω τι είναι υπολογιστής: εκείνο το γυαλιστερό κουτί μπροστά από το οποίο η μαμά ή ο μπαμπάς περνούν πολλές ώρες». Μετά θα συζητούσαμε και θα έβρισκα ότι ένα αυτοκίνητο είναι πράγματι υπολογιστής, έχει σύστημα πλοήγησης. Ένα σκυλί- ένα σκυλί μπορεί να μην είναι υπολογιστής, αλλά έχει κολάρο και το κολάρο μπορεί να έχει εσωτερικά υπολογιστή. Τα σουπερμάρκετ έχουν τόσα πολλά είδη κομπιούτερ, όπως το ταμειακό σύστημα και οι συναγερμοί. Παιδιά, ξέρετε κάτι; Στην Ιαπωνία οι τουαλέτες είναι υπολογιστές υπάρχουν χάκερς που τις χακάρουν. (Γέλια)
When coming up with the curriculum for Ruby's world, I needed to really ask the kids how they see the world and what kind of questions they have and I would organize play testing sessions. I would start by showing the kids these four pictures. I would show them a picture of a car, a grocery store, a dog and a toilet. And I would ask, "Which one of these do you think is a computer?" And the kids would be very conservative and go, "None of these is a computer. I know what a computer is: it's that glowing box in front of which mom or dad spends way too much time." But then we would talk and we would discover that actually, a car is a computer, it has a navigation system inside of it. And a dog -- a dog might not be a computer, but it has a collar and the collar might have a computer inside of it. And grocery stores, they have so many different kinds of computers, like the cashier system and the burglar alarms. And kids, you know what? In Japan, toilets are computers and there's even hackers who hack them. (Laughter)
Πάμε παραπέρα, τους δίνω αυτά τα αυτοκόλλητα που έχουν πάνω τους τα πλήκτρα on/off . Λέω στα παιδιά: «Σήμερα έχετε αυτή τη μαγική ικανότητα να κάνετε τα πάντα σε αυτή την αίθουσα στον υπολογιστή». Και τα παιδιά, πάλι, λένε: «Ακούγεται πραγματικά δύσκολο, δεν ξέρω τη σωστή απάντηση». Τους λέω: «Μην ανησυχείτε ούτε οι γονείς σας την ξέρουν. Μόλις τώρα μαθαίνουν για αυτό το πράγμα που λέγεται "Το Ίντερνετ των Πραγμάτων". Όμως, εσείς παιδιά θα είστε αυτοί που θα ζήσετε σε ένα κόσμο όπου όλα είναι υπολογιστές».
And we go further and I give them these little stickers with an on/off button on them. And I tell the kids, "Today you have this magic ability to make anything in this room into a computer." And again, the kids go, "Sounds really hard, I don't know the right answer for this." But I tell them, "Don't worry, your parents don't know the right answer, either. They've just started to hear about this thing called The Internet of Things. But you kids, you are going to be the ones who are really going to live up in a world where everything is a computer."
Τότε ένα κοριτσάκι ήρθε κοντά μου πήρε μια λάμπα ποδηλάτου και είπε: «Αν αυτή η λάμπα ήταν υπολογιστής θα άλλαζε χρώματα». Της είπα, «Πολύ καλή ιδέα, τι άλλο θα έκανε;» Τότε σκέφτηκε και ξανασκέφτηκε, και λέει: «Αν αυτή η λάμπα ήταν υπολογιστής θα πηγαίναμε ποδηλατάδα με τον μπαμπά μου, θα κοιμόμασταν σε σκηνή και αυτή η λάμπα θα μπορούσε να ήταν και προβολέας ταινίας». Αυτήν την στιγμή αναζητούσα, τη στιγμή που το παιδί καταλαβαίνει ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος οριστικά, ότι ένας φοβερός τρόπος για να καταστεί ο κόσμος πιο έτοιμος είναι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο καθένας μας μπορεί να συμβάλλει σε αυτήν την αλλαγή.
And then I had this little girl who came to me and took a bicycle lamp and she said, "This bicycle lamp, if it were a computer, it would change colors." And I said, "That's a really good idea, what else could it do?" And she thinks and she thinks, and she goes, "If this bicycle lamp were a computer, we could go on a biking trip with my father and we would sleep in a tent and this biking lamp could also be a movie projector." And that's the moment I'm looking for, the moment when the kid realizes that the world is definitely not ready yet, that a really awesome way of making the world more ready is by building technology and that each one of us can be a part of that change.
Στο φινάλε, κι εμείς φτιάχνουμε υπολογιστές. Πρέπει να μάθουμε το αυταρχικό CPU και τα εξυπηρετικά RAM και RΟΜ που το βοηθούν να θυμάται πράγματα. Αφού φτιάξαμε μαζί τον υπολογιστή, σχεδιάζουμε επίσης και μια εφαρμογή. Η αγαπημένη μου ιστορία είναι αυτό το αγοράκι, είναι έξι ετών και επιθυμεί πολύ να γίνει αστροναύτης. 'Εχει λοιπόν αυτά τα τεράστια ακουστικά και είναι για τα καλά βυθισμένος στον χάρτινο υπολογιστάκο του γιατί έχει κάνει τη δική του διαγαλαξιακή, πλανητική εφαρμογή περιήγησης. Ο πατέρας του, ο μόνος αστροναύτης στην τροχιά του Αρη είναι στην άλλη άκρη της αίθουσας και η σπουδαία αποστολή του παιδιού είναι να φέρει τον πατέρα με ασφάλεια στη Γη. Αυτά τα παιδιά θα έχουν ριζικά διαφορετική ματιά του κόσμου και του τρόπου διαμόρφωσης του με την τεχνολογία.
Final story, we also built a computer. And we got to know the bossy CPU and the helpful RAM and ROM that help it remember things. And after we've assembled our computer together, we also design an application for it. And my favorite story is this little boy, he's six years old and his favorite thing in the world is to be an astronaut. And the boy, he has these huge headphones on and he's completely immersed in his tiny paper computer because you see, he's built his own intergalactic planetary navigation application. And his father, the lone astronaut in the Martian orbit, is on the other side of the room and the boy's important mission is to bring the father safely back to earth. And these kids are going to have a profoundly different view of the world and the way we build it with technology.
Τέλος, όσο πιο προσβάσιμο, όσο πιο ανοιχτό και πιο ποικιλόμορφο κάνουμε τον κόσμο της τεχνολογίας, τόσο πιο χρωματιστός και καλύτερος θα είναι ο κόσμος. Φαντασθείτε μαζί μου για μια στιγμή έναν κόσμο όπου οι ιστορίες που διηγούμαστε για το πώς φτιάχνονται τα πράγματα περιλαμβάνουν όχι μόνο τα αγόρια της εικοσάχρονης και βάλε Σίλικον Βάλεϊ, αλλά και Κενυάτισσες μαθήτριες και Νορβηγίδες βιβλιοθηκονόμους. Φαντασθείτε έναν κόσμο όπου οι Άντες Λάβλεϊς του αύριο, που ζουν σε μόνιμη πραγματικότητα των 1 και των 0, μεγαλώνουν και γίνονται πολύ αισιόδοξες και τολμηρές με την τεχνολογία. Εναγκαλίζονται με τις δυνάμεις, τις ευκαιρίες και τα όρια του κόσμου. Ένας κόσμος της τεχνολογίας που είναι υπέροχος, ευφάνταστος και κάπως παράξενος.
Finally, the more approachable, the more inclusive, and the more diverse we make the world of technology, the more colorful and better the world will look like. So, imagine with me, for a moment, a world where the stories we tell about how things get made don't only include the twentysomething-year-old Silicon Valley boys, but also Kenyan schoolgirls and Norwegian librarians. Imagine a world where the little Ada Lovelaces of tomorrow, who live in a permanent reality of 1s and 0s, they grow up to be very optimistic and brave about technology. They embrace the powers and the opportunities and the limitations of the world. A world of technology that is wonderful, whimsical and a tiny bit weird.
Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω αφηγήτρια. Μου άρεσαν οι προσποιητοί κόσμοι και η αγαπημένη μου ασχολία ήταν να ξυπνώ στον κόσμο των Μούμιν. Τα απογεύματα περιφερόμουν στον πλανήτη Τατουίν. Τα βράδια πήγαινα για ύπνο στη Νάρνια. Ο προγραμματισμός αποδείχθηκε το τέλειο επάγγελμα για μένα. Εξακολουθώ να δημιουργώ κόσμους, Αντί για ιστορίες, χρησιμοποιώ τον κώδικα.
When I was a girl, I wanted to be a storyteller. I loved make-believe worlds and my favorite thing to do was to wake up in the mornings in Moominvalley. In the afternoons, I would roam around the Tatooines. And in the evenings, I would go to sleep in Narnia. And programming turned out to be the perfect profession for me. I still create worlds. Instead of stories, I do them with code.
Ο προγραμματισμός μου δίνει αυτή την εκπληκτική δυνατότητα να φτιάχνω το δικό μου Σύμπαν με τους κανόνες του, τα πρότυπα και τις πρακτικές. Δημιουργήστε κάτι από το τίποτα με την καθαρή δύναμη της λογικής.
Programming gives me this amazing power to build my whole little universe with its own rules and paradigms and practices. Create something out of nothing with the pure power of logic.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)