Ήταν 1η Νοεμβρίου, το 2002, πρώτη μέρα ως διευθύντρια στο σχολείο, μιας μακρόχρονης παρουσίας στη σχολική περιφέρεια της Φιλαδέλφειας.
It was November 1, 2002, my first day as a principal, but hardly my first day in the school district of Philadelphia.
Αποφοίτησα από τα δημόσια σχολεία της Φιλαδέλφειας, και συνέχισα ως δασκάλα ειδικής αγωγής επί 20 χρόνια σε ένα σχολείο χαμηλών εισοδημάτων και χαμηλών επιδόσεων στη Βόρεια Φιλαδέλφεια, όπου η εγκληματικότητα οργιάζει και η βαθιά φτώχεια είναι από τις υψηλότερες στη χώρα.
I graduated from Philadelphia public schools, and I went on to teach special education for 20 years in a low-income, low-performing school in North Philadelphia, where crime is rampant and deep poverty is among the highest in the nation.
Λίγο καιρό μετά την άφιξή μου στο νέο σχολείο, ξέσπασε μεγάλη διαμάχη μεταξύ των κοριτσιών. Μόλις η κατάσταση τέθηκε υπό έλεγχο, συγκάλεσα αμέσως συμβούλιο στο αμφιθέατρο του σχολείου για να συστηθώ ως η νέα διευθύντρια του σχολείου. (Χειροκρότημα)
Shortly after I walked into my new school, a huge fight broke out among the girls. After things were quickly under control, I immediately called a meeting in the school's auditorium to introduce myself as the school's new principal. (Applause)
Μπήκα μέσα θυμωμένη, κάπως αγχωμένη -- (Γέλια) -- αλλά αποφασισμένη να θέσω τα όρια στους νέους μου μαθητές. Άρχισα ν' απαριθμώ, όσο πιο σθεναρά μπορούσα, τις προσδοκίες μου για τη συμπεριφορά τους και την ελπίδα μου γι' αυτά που θα μάθουν στο σχολείο. Όταν, ξαφνικά, ένα κορίτσι, στο πίσω μέρος της αίθουσας, σηκώθηκε όρθια και είπε: «Κυρία! Κυρία!» Όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν, είπε: «Γιατί επιμένετε να το ονομάζετε σχολείο; Αυτό δεν είναι σχολείο».
I walked in angry, a little nervous -- (Laughter) -- but I was determined to set the tone for my new students. I started listing as forcefully as I could my expectations for their behavior and my expectations for what they would learn in school. When, all of a sudden, a girl way in the back of the auditorium, she stood up and she said, "Miss! Miss!" When our eyes locked, she said, "Why do you keep calling this a school? This is not a school."
Με ένα ξέσπασμα, η Άσλεϊ είχε αρθρώσει αυτό που ένιωθα και δεν ήμουν σε θέση να εκφράσω για την εμπειρία μου όταν παρακολούθησα ένα σχολείο χαμηλών επιδόσεων στην ίδια γειτονιά, πολλά, πολλά, χρόνια νωρίτερα. Εκείνο το σχολείο, σίγουρα δεν ήταν σχολείο.
In one outburst, Ashley had expressed what I felt and never quite was able to articulate about my own experience when I attended a low-performing school in the same neighborhood, many, many, many years earlier. That school was definitely not a school.
Μια δεκαετία αργότερα, το 2012, έμπαινα στο τρίτο χαμηλής απόδοσης σχολείο, ως διευθύντρια. Θα ήμουν η τέταρτη διευθύντρια του Στρόμπερι Μάνσιον, μέσα σε τέσσερα χρόνια. Είχε χαρακτηριστεί «χαμηλών επιδόσεων και σταθερά επικίνδυνο» λόγων των χαμηλών επιδόσεων στα διαγωνίσματα και τον υψηλό αριθμό όπλων, ναρκωτικών, επιθέσεων και συλλήψεων. Σύντομα, καθώς πλησίασα την είσοδο του νέου σχολείου μου και δοκίμασα να μπω μέσα και βρήκα την πόρτα κλειδωμένη με αλυσίδες, μπορούσα ν' ακούσω τη φωνή της Άσλεϊ στ' αυτιά μου να λέει «Κυρία! Κυρία! Αυτό δεν είναι σχολείο». Οι αίθουσες ήταν μουντές και σκοτεινές από τον κακό φωτισμό. Υπήρχαν τόνοι σωρών από σπασμένα παλιά έπιπλα και θρανία, στις αίθουσες διδασκαλίας, και χιλιάδες αχρησιμοποίητα υλικά και πόροι. Αυτό δεν ήταν σχολείο. Καθώς ο σχολικός χρόνος περνούσε, παρατήρησα πως οι αίθουσες ήταν σχεδόν άδειες. Οι μαθητές ήταν απλώς φοβισμένοι: Φοβισμένοι να καθίσουν στα θρανία με τον φόβο πως κάτι θα συμβεί. Φοβισμένοι επειδή συχνά τους πείραζαν που έτρωγαν δωρεάν στο κυλικείο. Φοβισμένοι απ' τους καυγάδες και τον εκφοβισμό. Αυτό δεν ήταν σχολείο.
Fast forwarding a decade later to 2012, I was entering my third low-performing school as principal. I was to be Strawberry Mansion's fourth principal in four years. It was labeled "low-performing and persistently dangerous" due to its low test scores and high number of weapons, drugs, assaults and arrests. Shortly as I approached the door of my new school and attempted to enter, and found the door locked with chains, I could hear Ashley's voice in my ears going, "Miss! Miss! This is not a school." The halls were dim and dark from poor lighting. There were tons of piles of broken old furniture and desks in the classrooms, and there were thousands of unused materials and resources. This was not a school. As the year progressed, I noticed that the classrooms were nearly empty. The students were just scared: scared to sit in rows in fear that something would happen; scared because they were often teased in the cafeteria for eating free food. They were scared from all the fighting and all the bullying. This was not a school.
Κι έπειτα ήταν κι οι δάσκαλοι, που ήταν τρομοκρατημένοι για τη δική τους ασφάλεια, γι' αυτό και είχαν χαμηλές προσδοκίες από τους μαθητές και τους εαυτούς τους, και αγνοούσαν το ρόλο που έπαιζαν στην καταστροφή της σχολικής κουλτούρας. Αυτό ήταν το πιο ανησυχητικό όλων. Βλέπετε, η Άσλεϊ είχε δίκιο, και όχι μόνο για το δικό της σχολείο. Διότι πολλά από τα σχολεία που προορίζονται για τα φτωχά παιδιά, δεν είναι καθόλου σχολεία. Αυτό όμως μπορεί ν' αλλάξει. Επιτρέψτε μου να σας πω, πώς το κάνουμε στο λύκειο του Στρόμπερι Μάνσιον. Όποιος έχει δουλέψει μαζί μου, θα σας πει, πως είμαι γνωστή για τα συνθήματά μου. (Γέλια) Σήμερα λοιπόν θα χρησιμοποιήσω τρία που ήταν καθοριστικής σημασίας στην προσπάθειά μας γι' αλλαγή.
And then, there were the teachers, who were incredibly afraid for their own safety, so they had low expectations for the students and themselves, and they were totally unaware of their role in the destruction of the school's culture. This was the most troubling of all. You see, Ashley was right, and not just about her school. For far too many schools, for kids who live in poverty, their schools are really not schools at all. But this can change. Let me tell you how it's being done at Strawberry Mansion High School. Anybody who's ever worked with me will tell you I am known for my slogans. (Laughter) So today, I am going to use three that have been paramount in our quest for change.
Το πρώτο μου σύνθημα είναι: Αν είναι να ηγηθείς, κάν' το. Πίστευα πάντα πως ό,τι συμβαίνει και δεν συμβαίνει σε ένα σχολείο εξαρτάται από τη διεύθυνση. Εγώ είμαι η διευθύντρια και ο τίτλος αυτός απαιτεί από μένα να ηγηθώ. Δεν θα παρέμενα στο γραφείο μου, δεν θα μετέθετα τη δουλειά μου, και δεν θα φοβόμουν να αντιμετωπίσω οτιδήποτε που δεν είναι καλό για τα παιδιά, είτε με κάνει αγαπητή, είτε όχι. Είμαι ηγέτιδα, γι' αυτό ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου. Έχω συγκεντρώσει μια κορυφαία ηγετική ομάδα που πιστεύει στις δυνατότητες όλων των παιδιών, και μαζί αντιμετωπίσαμε τα μικρά ζητήματα, όπως η ρύθμιση των λουκέτων με συνδυασμό στα ντουλάπια ώστε κάθε μαθητής να έχει ένα ασφαλές ντουλάπι. Στολίσαμε κάθε πίνακα ανακοινώσεων στο κτήριο αυτό με φωτεινά, πολύχρωμα και θετικά μηνύματα. Βγάλαμε τις αλυσίδες από τις κεντρικές εισόδους του σχολείου. Αντικαταστήσαμε τις καμένες λάμπες και καθαρίσαμε σε βάθος κάθε αίθουσα, ανακυκλώνοντας κάθε βιβλίο που ήταν άχρηστο, και πετώντας χιλιάδες παλιά υλικά και έπιπλα. Χρειαστήκαμε δύο κάδους την ημέρα.
My first slogan is: if you're going to lead, lead. I always believed that what happens in a school and what does not happen in a school is up to the principal. I am the principal, and having that title required me to lead. I was not going to stay in my office, I was not going to delegate my work, and I was not going to be afraid to address anything that was not good for children, whether that made me liked or not. I am a leader, so I know I cannot do anything alone. So, I assembled a top-notch leadership team who believed in the possibility of all the children, and together, we tackled the small things, like resetting every single locker combination by hand so that every student could have a secure locker. We decorated every bulletin board in that building with bright, colorful, and positive messages. We took the chains off the front doors of the school. We got the lightbulbs replaced, and we cleaned every classroom to its core, recycling every, every textbook that was not needed, and discarded thousands of old materials and furniture. We used two dumpsters per day.
Και βεβαίως, βεβαίως, αντιμετωπίσαμε τα σοβαρά ζητήματα, όπως η αναδιανομή του σχολικού προϋπολογισμού ώστε να διανεμηθούν κονδύλια για την πρόσληψη περισσότερων δασκάλων και βοηθητικού προσωπικού. Συντάξαμε το ημερήσιο σχολικό πρόγραμμα εξαρχής για να προστεθούν ποικίλες ώρες έναρξης και λήξης, μαθήματα αποκατάστασης και μαθήματα αριστούχων, εξωσχολικές δραστηριότητες, και συμβουλευτική υπηρεσία, όλα κατά τη διάρκεια της σχολικής ημέρας. Όλα κατά τη διάρκεια της σχολικής ημέρας. Δημιουργήσαμε ένα σχέδιο ανάπτυξης που ορίζει τη θέση κάθε λειτουργού και αστυνομικού για κάθε λεπτό της ημέρας, και παρακολουθείται κάθε δευτερόλεπτο, και, το καλύτερο μας, επινοήσαμε ένα πειθαρχικό πρόγραμμα για όλο το σχολείο με την ονομασία «Μη διαπραγματεύσιμα». Ήταν ένα σύστημα διαγωγής -- με σκοπό την προώθηση της θετικής συμπεριφοράς σε όλες τις φάσεις.
And, of course, of course, we tackled the big stuff, like rehauling the entire school budget so that we can reallocate funds to have more teachers and support staff. We rebuilt the entire school day schedule from scratch to add a variety of start and end times, remediation, honors courses, extracurricular activities, and counseling, all during the school day. All during the school day. We created a deployment plan that specified where every single support person and police officer would be every minute of the day, and we monitored at every second of the day, and, our best invention ever, we devised a schoolwide discipline program titled "Non-negotiables." It was a behavior system -- designed to promote positive behavior at all times.
Τα αποτελέσματα; Το Στρόμπερι Μάνσιον αφαιρέθηκε από τα σταθερά επικίνδυνα σχολεία τον πρώτο μας χρόνο κι ενώ... -- (Χειροκρότημα) κι ενώ ήταν στη λίστα των σταθερά επικίνδυνων επί πέντε συνεχή χρόνια. Οι ηγέτες κάνουν το αδύνατο, δυνατό.
The results? Strawberry Mansion was removed from the Persistently Dangerous List our first year after being -- (Applause) -- after being on the Persistently Dangerous List for five consecutive years. Leaders make the impossible possible.
Κι αυτό με φέρνει στο επόμενο σύνθημά μου: Και λοιπόν; Τώρα τι κάνουμε; (Γέλια) (Χειροκρότημα)
That brings me to my second slogan: So what? Now what? (Laughter) (Applause)
Όταν είδαμε τα δεδομένα, και συναντηθήκαμε με το προσωπικό, υπήρχαν πολλές δικαιολογίες για τη χαμηλή επίδοση του σχολείου και το χαρακτηρισμό ως σταθερά επικίνδυνο. Είπαν πως μόνο το 68% των παιδιών έρχονται στο σχολείο σε καθημερινή βάση, και όλα ζουν στο όριο της φτώχειας, μόνο το 1% των γονέων συμμετέχει, πολλά από τα παιδιά είναι αποφυλακισμένα και προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες 39% των μαθητών έχουν ειδικές ανάγκες, και τα δεδομένα της πολιτείας έδειξαν πως το 6% των μαθητών ήταν καλά στην άλγεβρα, και το 10% ήταν καλά στη γλώσσα.
When we looked at the data, and we met with the staff, there were many excuses for why Strawberry Mansion was low-performing and persistently dangerous. They said that only 68 percent of the kids come to school on a regular basis, 100 percent of them live in poverty, only one percent of the parents participate, many of the children come from incarceration and single-parent homes, 39 percent of the students have special needs, and the state data revealed that six percent of the students were proficient in algebra, and 10 were proficient in literature.
Και αφού ολοκλήρωσαν τις ιστορίες για το πόσο κακές ήταν οι συνθήκες και τα παιδιά τους κοίταξα, και είπα: «Και λοιπόν; Τώρα τι κάνουμε; Τι θα κάνουμε γι' αυτό;» (Χειροκρότημα)
After they got through telling us all the stories of how awful the conditions and the children were, I looked at them, and I said, "So what. Now what? What are we gonna do about it?" (Applause)
Η εξάλειψη των δικαιολογιών έγινε η πρωταρχική ευθύνη μου. Αντιμετωπίσαμε κάθε μία από αυτές τις δικαιολογίες μέσω ενός υποχρεωτικού μοντέλου επαγγελματικής ανάπτυξης ανοίγοντας τον δρόμο για έντονη εστίαση στη διδασκαλία και τη μάθηση. Έπειτα από πολλές παρατηρήσεις, καταλήξαμε πως οι δάσκαλοι γνώριζαν τι να διδάξουν αλλά δεν γνώριζαν πώς να το διδάξουν. Τόσα πολλά παιδιά με τόσο τεράστιες δυνατότητες. Γι' αυτό δημιουργήσαμε ένα μάθημα πρότυπο παράδοσης για τη διδασκαλία που εστίαζε σε μικρές ομάδες διδασκαλίας, για να είναι εφικτό για όλους τους μαθητές να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους μέσα στην τάξη.
Eliminating excuses at every turn became my primary responsibility. We addressed every one of those excuses through a mandatory professional development, paving the way for intense focus on teaching and learning. After many observations, what we determined was that teachers knew what to teach but they did not know how to teach so many children with so many vast abilities. So, we developed a lesson delivery model for instruction that focused on small group instruction, making it possible for all the students to get their individual needs met in the classroom.
Τα αποτελέσματα; Έπειτα από ένα χρόνο, τα δεδομένα της πολιτείας έδειξαν πως οι επιδόσεις μας είχαν αυξηθεί κατά 171% στην άλγεβρα και 107% στη γλώσσα. (Χειροκρότημα) Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, πολύ μακρύ δρόμο μπροστά μας, αλλά τώρα αντιμετωπίζουμε κάθε εμπόδιο με τη στάση «Και λοιπόν; Τώρα τι κάνουμε;»
The results? After one year, state data revealed that our scores have grown by 171 percent in Algebra and 107 percent in literature. (Applause) We have a very long way to go, a very long way to go, but we now approach every obstacle with a "So What. Now What?" attitude.
Κι αυτό με φέρνει στο τρίτο και τελευταίο σύνθημά μου. (Γέλια) Αν κανείς δεν σου είπε πως σ' αγαπά σήμερα, να θυμάσαι πως σ' αγαπάω εγώ, και πάντα θα σ' αγαπώ.
And that brings me to my third and final slogan. (Laughter) If nobody told you they loved you today, you remember I do, and I always will.
Οι μαθητές μου έχουν προβλήματα: κοινωνικά, συναισθηματικά, οικονομικά προβλήματα που δεν φαντάζεστε. Μερικοί απ' αυτούς είναι γονείς οι ίδιοι, και κάποιοι είναι εντελώς μόνοι. Αν κάποιος ρωτούσε το αληθινό μυστικό μου για τη βελτίωση του Στρόμπερι Μάνσιον, θα έλεγα πως αγαπώ τους μαθητές μου και πιστεύω στις δυνατότητές τους άνευ όρων. Όταν τους κοιτώ βλέπω μόνο αυτό που μπορούν να γίνουν, κι αυτό επειδή είμαι μία απ' αυτούς. Μεγάλωσα κι εγώ φτωχή στη Νότια Φιλαδέλφεια. Ξέρω πώς είναι να πηγαίνεις σε σχολείο που δεν είναι σχολείο. Ξέρω πώς είναι ν' αναρωτιέσαι αν θα βρεθεί ποτέ διέξοδος από τη φτώχεια. Όμως, λόγω της καταπληκτικής μητέρα μου, απέκτησα την ικανότητα να ονειρεύομαι παρά τη φτώχεια που με περιέβαλε.
My students have problems: social, emotional and economic problems you could never imagine. Some of them are parents themselves, and some are completely alone. If someone asked me my real secret for how I truly keep Strawberry Mansion moving forward, I would have to say that I love my students and I believe in their possibilities unconditionally. When I look at them, I can only see what they can become, and that is because I am one of them. I grew up poor in North Philadelphia too. I know what it feels like to go to a school that's not a school. I know what it feels like to wonder if there's ever going to be any way out of poverty. But because of my amazing mother, I got the ability to dream despite the poverty that surrounded me.
Γι' αυτό -- (Χειροκρότημα) -- Εάν πρόκειται να ωθήσω τους μαθητές μου προς τα όνειρά τους και το σκοπό της ζωής τους πρέπει να μάθω ποιοι είναι. Χρειάζεται να περάσω χρόνο μαζί τους, και γι' αυτό διαχειρίζομαι την τραπεζαρία καθημερινά. (Γέλια) Και όσο είμαι εκεί, τους μιλώ για πολύ προσωπικά ζητήματα, και όταν έχουν γενέθλια τους τραγουδώ «Χρόνια Πολλά» παρόλο που δεν ξέρω να τραγουδάω. (Γέλια) Συχνά τους ρωτώ, «Γιατί με βάζετε να τραγουδάω ενώ δεν ξέρω;» (Γέλια) Κι αυτοί απαντούν λέγοντας: «Επειδή μας αρέσει να νιώθουμε μοναδικοί».
So -- (Applause) -- if I'm going to push my students toward their dream and their purpose in life, I've got to get to know who they are. So I have to spend time with them, so I manage the lunchroom every day. (Laughter) And while I'm there, I talk to them about deeply personal things, and when it's their birthday, I sing "Happy Birthday" even though I cannot sing at all. (Laughter) I often ask them, "Why do you want me to sing when I cannot sing at all?" (Laughter) And they respond by saying, "Because we like feeling special."
Οργανώνουμε μηνιαίες συναντήσεις για ν' ακούσουμε τις ανησυχίες τους, και να μάθουμε τι έχουν στο μυαλό τους. Μας ρωτούν πράγματα όπως: «Γιατί πρέπει ν' ακολουθούμε κανόνες;» «Γιατί υπάρχουν τόσες συνέπειες;» «Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε;» (Γέλια) Ρωτούν κι εγώ απαντώ κάθε ερώτηση με ειλικρίνεια, κι αυτό το αλισβερίσι βοηθά να ξεκαθαρίζουν τυχόν παρανοήσεις. Κάθε στιγμή είναι ιδανική για διδασκαλία.
We hold monthly town hall meetings to listen to their concerns, to find out what is on their minds. They ask us questions like, "Why do we have to follow rules?" "Why are there so many consequences?" "Why can't we just do what we want to do?" (Laughter) They ask, and I answer each question honestly, and this exchange in listening helps to clear up any misconceptions. Every moment is a teachable moment.
Η ανταμοιβή μου, η ανταμοιβή μου για την αδιαπραγμάτευτη στάση μου, με τους κανόνες και τις συνέπειες είναι ο σεβασμός που έχω κερδίσει. Επιμένω σε αυτό, και γι' αυτό, μπορούμε να επιτύχουμε πράγματα μαζί. Οι προσδοκίες μου γι' αυτούς είναι ξεκάθαρες, και τις επαναλαμβάνω κάθε μέρα απ' τα μεγάφωνα. Τους υπενθυμίζω -- (Γέλια) Τους υπενθυμίζω αυτές τις θεμελιώδεις αξίες, την εστίαση, την παράδοση, την αριστεία, την ακεραιότητα και την επιμονή, και τους υπενθυμίζω καθημερινά πώς η εκπαίδευση μπορεί πραγματικά ν' αλλάξει τις ζωές τους. Κλείνω κάθε ανακοίνωση με τον ίδιο τρόπο: «Αν κανείς δεν σας είπε ότι σας αγαπά σήμερα, να θυμάστε ότι σας αγαπώ εγώ, και πάντα θα σας αγαπώ».
My reward, my reward for being non-negotiable in my rules and consequences is their earned respect. I insist on it, and because of this, we can accomplish things together. They are clear about my expectations for them, and I repeat those expectations every day over the P.A. system. I remind them -- (Laughter) I remind them of those core values of focus, tradition, excellence, integrity and perseverance, and I remind them every day how education can truly change their lives. And I end every announcement the same: "If nobody told you they loved you today, you remember I do, and I always will."
Οι λέξεις της Άσλεϊ «Κυρία, Κυρία, αυτό δεν είναι σχολείο» έχουν για πάντα χαραχτεί στο μυαλό μου. Αν πρόκειται να έχουμε πραγματική πρόοδο στην αντιμετώπιση της φτώχειας, πρέπει να βεβαιωθούμε πως κάθε σχολείο, που εξυπηρετεί φτωχά παιδιά είναι αληθινό σχολείο, ένα σχολείο, ένα σχολείο, -- (Χειροκρότημα) -- ένα σχολείο που τους παρέχει τις γνώσεις και τη νοητική εκπαίδευση για να περιηγηθούν στον κόσμο γύρω τους.
Ashley's words of "Miss, Miss, this is not a school," is forever etched in my mind. If we are truly going to make real progress in addressing poverty, then we have to make sure that every school that serves children in poverty is a real school, a school, a school -- (Applause) -- a school that provides them with knowledge and mental training to navigate the world around them.
Δεν γνωρίζω όλες τις απαντήσεις, ξέρω όμως πως όσοι από εμάς είναι προνομιούχοι κι έχουν την ευθύνη να ηγηθούν ενός σχολείου που εξυπηρετεί φτωχά παιδιά, πρέπει να ηγηθούμε πραγματικά, και όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με απίστευτες προκλήσεις, πρέπει να σταθούμε και ν' αναρωτηθούμε, «Και λοιπόν; Τώρα τι κάνουμε; Τι θα κάνουμε γι' αυτό;» Και καθώς ηγούμαστε, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως κάθε μαθητής μας είναι μόνο ένα παιδί, συχνά φοβισμένο απ' αυτό που του υπαγορεύει ο κόσμος να είναι και άσχετα με αυτό που του λέει ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς πρέπει πάντα να τα εφοδιάζουμε με ελπίδα, με την αμέριστη προσοχή μας, με ακλόνητη πίστη στις δυνατότητές τους, και με συνεπείς προσδοκίες, και πρέπει να τους λέμε συχνά, πως αν κανείς δεν τους είπε σήμερα πως τους αγαπά, να θυμούνται πως τους αγαπάμε εμείς και θα τους αγαπάμε πάντα.
I do not know all the answers, but what I do know is for those of us who are privileged and have the responsibility of leading a school that serves children in poverty, we must truly lead, and when we are faced with unbelievable challenges, we must stop and ask ourselves, "So what. Now what? What are we going to do about it?" And as we lead, we must never forget that every single one of our students is just a child, often scared by what the world tells them they should be, and no matter what the rest of the world tells them they should be, we should always provide them with hope, our undivided attention, unwavering belief in their potential, consistent expectations, and we must tell them often, if nobody told them they loved them today, remember we do, and we always will.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. Χριστέ μου.
Thank you, Jesus.