Πολλές φορές γυρίζω τον κόσμο για να μιλήσω, και οι άνθρωποι με ρωτάνε για τις προκλήσεις, τις στιγμές μου, για μερικά πράγματα που έχω μετανιώσει. 1998: Ανύπανδρη μητέρα τεσσάρων παιδιών, τρεις μήνες μετά τη γέννηση του τέταρτου παιδιού μου, πήγα να κάνω μια δουλειά ως βοηθός έρευνας. Πήγα στη βόρεια Λιβερία και ως μέρος της δουλειάς, το χωριό πρόσφερε κατάλυμα. Mου έδωσαν κατάλυμα με μια ανύπαντρη μητέρα και την κόρη της.
Many times I go around the world to speak, and people ask me questions about the challenges, my moments, some of my regrets. 1998: A single mother of four, three months after the birth of my fourth child, I went to do a job as a research assistant. I went to Northern Liberia. And as part of the work, the village would give you lodgings. And they gave me lodging with a single mother and her daughter.
Αυτό το κορίτσι έτυχε να είναι το μόνο κορίτσι σε ολόκληρο το χωριό που είχε φτάσει έως την ένατη τάξη. Ήταν ο περίγελος της κοινότητας. Έλεγαν συχνά οι γυναίκες στη μητέρα της, «Εσύ και το παιδί σου θα πεθάνετε φτωχές». Μετά από δυο εβδομάδες δουλειάς σε εκείνο το χωριό, είχε έρθει η ώρα να πάω πίσω. Η μητέρα ήρθε σε εμένα, γονάτισε και είπε, «Λέιμα, πάρε την κόρη μου. Επιθυμώ να γίνει νοσοκόμα». Όντας πάμφτωχη, καθώς ζούσα με τους γονείς μου, αδυνατούσα οικονομικά να το κάνω. Με δάκρυα στα μάτια μου είπα, «Όχι».
This girl happened to be the only girl in the entire village who had made it to the ninth grade. She was the laughing stock of the community. Her mother was often told by other women, "You and your child will die poor." After two weeks of working in that village, it was time to go back. The mother came to me, knelt down, and said, "Leymah, take my daughter. I wish for her to be a nurse." Dirt poor, living in the home with my parents, I couldn't afford to. With tears in my eyes, I said, "No."
Δυο μήνες αργότερα, πηγαίνω σε ένα άλλο χωριό για να κάνω την ίδια εργασία και μου ζήτησαν να μείνω με τον αρχηγό του χωριού. Η γυναίκα του αρχηγού στο χωριό είχε αυτό το μικρό κορίτσι, ανοιχτόχρωμο σαν κι εμένα, εντελώς βρόμικο, και όλη την ημέρα περιπλανιόταν φορώντας μόνο τα εσώρουχά της. Όταν ρώτησα, «Ποια είναι αυτή;» μου είπε, «Αυτή είναι η Ουέι». Το όνομα της σημαίνει γουρούνι. Η μητέρα της πέθανε ενώ τη γεννούσε και κανείς δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο πατέρας της. Για δυο εβδομάδες, έγινε η συντροφιά μου, κοιμόταν μαζί μου. Της αγόρασα χρησιμοποιημένα ρούχα και την πρώτη της κούκλα. Το βράδυ πριν φύγω, ήρθε στο δωμάτιο και είπε, «Λέιμα, μην με αφήσεις εδώ. Θέλω να έρθω μαζί σου. Θέλω να πάω στο σχολείο». Πάμφτωχη, χωρίς λεφτά, και καθώς ζούσα με τους γονείς μου, είπα ξανά, «Όχι». Δύο μήνες αργότερα, και τα δύο αυτά χωριά βρέθηκαν για ακόμα μια φορά σε πόλεμο. Μέχρι σήμερα, δεν έχω ιδέα πού βρίσκονται αυτά τα δυο κορίτσια.
Two months later, I go to another village on the same assignment and they asked me to live with the village chief. The women's chief of the village has this little girl, fair color like me, totally dirty. And all day she walked around only in her underwear. When I asked, "Who is that?" She said, "That's Wei. The meaning of her name is pig. Her mother died while giving birth to her, and no one had any idea who her father was." For two weeks, she became my companion, slept with me. I bought her used clothes and bought her her first doll. The night before I left, she came to the room and said, "Leymah, don't leave me here. I wish to go with you. I wish to go to school." Dirt poor, no money, living with my parents, I again said, "No." Two months later, both of those villages fell into another war. Till today, I have no idea where those two girls are.
Προχωρώντας μπροστά, 2004: Στην αιχμή του ακτιβισμού μας, ο υπουργός της Λιβερίας με κάλεσε και είπε, «Λέιμα, έχω μια εννιάχρονη για εσένα. Θέλω να την πάρεις σπίτι γιατί δεν έχουμε ασφαλή σπίτια». Η ιστορία αυτού του μικρού κοριτσιού: Είχε βιαστεί από τον παππού της, από την μεριά του πατέρα της, κάθε μέρα για έξι μήνες. Ήρθε σε εμένα φουσκωμένη και πολύ χλωμή. Κάθε βράδυ που ερχόμουν από τη δουλειά και ξάπλωνα στο κρύο πάτωμα, εκείνη ξάπλωνε δίπλα μου και έλεγε, «Θεία, θέλω να γίνω καλά. Θέλω να πάω σχολείο».
Fast-forward, 2004: In the peak of our activism, the minister of Gender Liberia called me and said, "Leymah, I have a nine-year-old for you. I want you to bring her home because we don't have safe homes." The story of this little girl: She had been raped by her paternal grandfather every day for six months. She came to me bloated, very pale. Every night I'd come from work and lie on the cold floor. She'd lie beside me and say, "Auntie, I wish to be well. I wish to go to school."
2010: Μια νεαρή γυναίκα στέκεται μπροστά στην Πρόεδρο Σίρλιφ και δίνει τη μαρτυρία της για το πώς αυτή και τα αδέρφια της ζουν μαζί, ο πατέρας και η μητέρα τους πέθαναν κατά την διάρκεια του πολέμου. Εκείνη είναι 19. Το όνειρό της είναι να πάει στο κολλέγιο για να έχει την δυνατότητα να τους υποστηρίζει. Είναι πολύ αθλητική. Ένα πράγμα από όσα συνέβησαν είναι ότι κάνει αίτηση για υποτροφία, πλήρη υποτροφία. Την παίρνει. Το όνειρο της να πάει σχολείο, η ευχή της να αποκτήσει μόρφωση, επιτέλους πραγματοποιείται. Πηγαίνει σχολείο την πρώτη μέρα. Ο διευθυντής της γυμναστικής που είναι υπεύθυνος για την εισαγωγή της στο πρόγραμμα της ζητάει να βγει από την τάξη. Και για τα επόμενα τρία χρόνια, η μοίρα της πρόκειται να είναι να έχει σεξουαλικές επαφές μαζί του κάθε μέρα, σαν χάρη που τη δέχτηκε στο σχολείο.
2010: A young woman stands before President Sirleaf and gives her testimony of how she and her siblings live together, their father and mother died during the war. She's 19; her dream is to go to college to be able to support them. She's highly athletic. One of the things that happens is that she applies for a scholarship. Full scholarship. She gets it. Her dream of going to school, her wish of being educated, is finally here. She goes to school on the first day. The director of sports who's responsible for getting her into the program asks her to come out of class. And for the next three years, her fate will be having sex with him every day, as a favor for getting her in school.
Παγκόσμια, έχουμε πολιτικές, διεθνή όργανα, ηγέτες στην εργασία, σπουδαίους ανθρώπους που έχουν δεσμευτεί ότι, «Θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την ανάγκη και τον φόβο». Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν τη Συνθήκη των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Σε χώρες όπως η Αμερική, έχουμε ακούσει πράγματα όπως, «Κανένα Παιδί να μη Μένει Πίσω». Άλλες χώρες κάνουν διαφορετικά πράγματα. Υπάρχει η Ανάπτυξη της Χιλιετίας-Στόχος 3 που επικεντρώνεται στα κορίτσια. Όλα αυτά τα σπουδαία έργα, από σπουδαίους ανθρώπους, που έχουν στόχο να οδηγήσουν τους νέους ανθρώπους εκεί που θέλουμε να τους πάμε παγκοσμίως, νομίζω, έχουν αποτύχει.
Globally, we have policies, international instruments, work leaders. Great people have made commitments -- we will protect our children from want and from fear. The U.N. has the Convention on the Rights of the Child. Countries like America, we've heard things like No Child Left Behind. Other countries come with different things. There is a Millennium Development called Three that focuses on girls. All of these great works by great people aimed at getting young people to where we want to get them globally, I think, has failed.
Στη Λιβερία, για παράδειγμα, η αναλογία εφηβικής εγκυμοσύνης είναι τρία στα δέκα κορίτσια. Η εφηβική πορνεία είναι στην αιχμή της. Σε μια κοινότητα, μας έχουν πει, ξυπνάς το πρωί και βλέπεις τόσα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, όσα και τα περιτυλίγματα από τσίχλες. Δωδεκάχρονα κορίτσια εκπορνεύονται για λιγότερο από ένα δολάριο τη βραδιά. Είναι αποκαρδιωτικό, είναι λυπηρό. Και μετά κάποιος με ρώτησε, λίγες μέρες πριν την ομιλία μου στο TED, «Λοιπόν, πού είναι η ελπίδα;»
In Liberia, for example, the teenage pregnancy rate is three to every 10 girls. Teen prostitution is at its peak. In one community, we're told, you wake up in the morning and see used condoms like used chewing gum paper. Girls as young as 12 being prostituted for less than a dollar a night. It's disheartening, it's sad. And then someone asked me, just before my TEDTalk, a few days ago, "So where is the hope?" Several years ago, a few friends of mine
Αρκετά χρόνια πριν, κάποιοι φίλοι μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στη γενιά μας και στη γενιά των νέων γυναικών. Δεν αρκεί να λες πως υπάρχουν δύο βραβευθείσες με Νόμπελ απ' τη Δημοκρατία της Λιβερίας όταν τα κορίτσια σου είναι εκεί έξω χωρίς ελπίδα, ή φαινομενικά χωρίς ελπίδα. Δημιουργήσαμε ένα χώρο που ονομάζεται Πρόγραμμα Μεταμόρφωσης Νέων Κοριτσιών. Πηγαίνουμε σε αγροτικές κοινότητες κι αυτό που κάνουμε, όπως γίνεται σε αυτή την αίθουσα, είναι να δημιουργούμε το χώρο. Όταν αυτά τα κορίτσια κάθονται, ξεκλειδώνετε την ευφυΐα, ξεκλειδώνετε το πάθος, ξεκλειδώνετε την αφοσίωση, ξεκλειδώνετε τη συγκέντρωση, ξεκλειδώνετε σπουδαίους ηγέτες. Σήμερα, έχουμε εργαστεί με περισσότερα από 300. Ορισμένα απ΄αυτά τα κορίτσια που μπήκαν στο δωμάτιο πολύ ντροπαλά έχουν κάνει τολμηρά βήματα, σαν νέες μητέρες, να βγουν εκεί έξω και να υπoστηρίξουν τα δικαιώματα των άλλων γυναικών. Μια νεαρή γυναίκα που γνώρισα, έφηβη μητέρα τεσσάρων, που δεν είχε σκεφτεί ποτέ να τελειώσει το λύκειο, αποφοίτησε με επιτυχία. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ να πάει στο κολέγιο, γράφτηκε στο κολέγιο. Μια μέρα μου είπε, «Εύχομαι να αποφοιτήσω από το κολέγιο και να μπορέσω να στηρίξω τα παιδιά μου». Βρίσκεται κάπου που δεν μπορεί να βρει χρήματα για να πάει να σπουδάσει. Πουλάει νερό, πουλάει αναψυκτικά και πουλάει κάρτες ανανέωσης για κινητά. Θα νόμιζε κανείς ότι αυτά τα χρήματα θα τα χρησιμοποιούσε για τις σπουδές της. Χουανίτα είναι το όνομά της. Παίρνει αυτά τα χρήματα και βρίσκει ανύπανδρες μητέρες στην κοινότητά της και τις στέλνει στο σχολείο. Λέει, «Λέιμα, επιθυμώ να μορφωθώ. Κι αν δεν μπορώ να μορφωθώ, όταν βλέπω κάποια από τις αδερφές μου να μορφώνεται, η επιθυμία μου έχει πραγματοποιηθεί. Εύχομαι να έχω μια καλύτερη ζωή. Εύχομαι να έχουν φαγητό τα παιδιά μου. Εύχομαι η σεξουαλική κακοποίηση και η εκμετάλλευση στα σχολεία να σταματήσει». Αυτό είναι το όνειρο του κοριτσιού από την Αφρική. Πριν από μερικά χρόνια, υπήρχε ένα κορίτσι από την Αφρική. Αυτό το κορίτσι είχε ένα γιο που ήθελε να φάει ένα κομματάκι ντόνατ επειδή πεινούσε πάρα πολύ. Θυμωμένη, συγχυσμένη, πολύ αναστατωμένη για την κατάσταση της κοινωνία της και την κατάσταση των παιδιών της, αυτό το κορίτσι ξεκίνησε ένα κίνημα, ένα κίνημα απλών γυναικών που ενώθηκαν για την ειρήνη. Θα πραγματοποιήσω αυτή την επιθυμία της. Αυτή είναι η ευχή ενός άλλου κοριτσιού από την Αφρική. Απέτυχα να πραγματοποιήσω την ευχή εκείνων των δύο κοριτσιών. Απέτυχα. Αυτές ήταν οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μιας άλλης νεαρής γυναίκας: Απέτυχα, απέτυχα, απέτυχα, οπότε θα κάνω αυτό. Γυναίκες βγήκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν ενάντια ενός βάναυσου δικτάτορα, μίλησαν άφοβα. Όχι μόνο πραγματοποιήθηκε η επιθυμία της για εκείνο το κομματάκι ντόνατ, πραγματοποιήθηκε και η επιθυμία της για ειρήνη. Αυτή η νεαρή γυναίκα ήθελε να πάει και στο σχολείο. Πήγε στο σχολείο. Αυτή η νεαρή γυναίκα επιθυμούσε και άλλα πράγματα. Τα πραγματοποίησε. Σήμερα, αυτή η νεαρή γυναίκα είμαι εγώ, βραβευμένη με Νόμπελ. Τώρα, βρίσκομαι σε ένα ταξίδι για να πραγματοποιήσω την επιθυμία, με τις περιορισμένες δυνατότητές μου, των μικρών κοριτσιών της Αφρικής. Την επιθυμία τους για εκπαίδευση. Δημιουργήσαμε ένα ίδρυμα. Δίνουμε πλήρεις τετραετείς υποτροφίες σε κορίτσια από τα χωριά τα οποία βλέπουμε ότι έχουν δυνατότητες. Δεν έχω να σας ζητήσω πολλά. Έχω πάει και σε διάφορα μέρη στις Η.Π.Α., και ξέρω ότι και σε αυτή τη χώρα τα κορίτσια έχουν επιθυμίες. Την επιθυμία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή στο Μπρονξ, την επιθυμία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή κάπου στο κέντρο του Λος Άντζελες. την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή κάπου στο Τέξας, την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή κάπου στη Νέα Υόρκη, την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή κάπου στο Νιού Τζέρσεϊ. Θα ταξιδέψετε μαζί μου για να βοηθήσω αυτό το κορίτσι, είτε είναι από την Αφρική, είτε είναι από την Αμερική ή από την Ιαπωνία, να πραγματοποιήσει την ευχή της να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να πετύχει αυτό το όνειρο. Επειδή όλοι αυτοί οι σπουδαίοι μεταρρυθμιστές και εφευρέτες με τους οποίους μιλήσαμε και είδαμε τις τελευταίες μέρες κάθονται κι αυτοί σε μια γωνία σε διάφορα μέρη του κόσμου, και το μόνο που μας ζητούν είναι να δημιουργήσουμε το χώρο όπου θα μπορέσουν να ξεκλειδώσουν την ευφυΐα τους, να ξεκλειδώσουν το πάθος τους, να ξεκλειδώσουν όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα που κρατάνε μέσα τους. Ας ταξιδέψουμε μαζί. Ας ταξιδέψουμε μαζί. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Κρις Άντερσον: Σε ευχαριστώ πολύ. Τώρα, στη Λιβερία, ποιο θεωρείς ότι είναι το κύριο θέμα που σας απασχολεί; ΛΓ: Μου έχουν ζητήσει να ηγηθώ της Πρωτοβουλίας για την Συμφιλίωση της Λιβερίας. Ως μέρος της δουλειάς μου, κάνω αυτές τις περιοδείες σε διάφορα χωριά και πόλεις, 13-15 ώρες σε χωματόδρομους, και δεν υπάρχει ούτε μια κοινότητα στην οποία να πήγα και να μην είδα έξυπνα κορίτσια. Δυστυχώς όμως, το όραμα ενός σπουδαίου μέλλοντος, ή το όνειρο ενός σπουδαίου μέλλοντος, είναι απλώς ένα όνειρο, επειδή υπάρχουν όλα αυτά τα κακά. Η εφηβική εγκυμοσύνη, όπως είπα, είναι μια επιδημία. Οπότε, αυτό που με απασχολεί, είναι ότι κάποτε βρισκόμουν εκεί και με κάποιον τρόπο βρέθηκα εδώ, και δεν θέλω να είμαι η μόνη εδώ. Ψάχνω για τρόπους να βρεθούν και άλλα κορίτσια εδώ μαζί μου. Σε 20 χρόνια από τώρα, θέλω να μπορώ να κοιτάξω πίσω και να δω ότι κι ένα άλλο κορίτσι από τη Λιβερία, από τη Γκάμπια, από τη Νιγηρία, από την Αιθιοπία να στέκεται στη σκηνή του TED. Και ίσως, λέω ίσως, να πει, «Χάρη σε εκείνη την κάτοχο του Νόμπελ, βρίσκομαι εδώ σήμερα». Προβληματίζομαι όταν τις βλέπω σαν να μην έχουν ελπίδα. Αλλά δεν είμαι απαισιόδοξη, επειδή ξέρω πως δεν χρειάζονται πολλά για να ενεργοποιηθούν. ΚΑ: Πες μας κάτι αισιόδοξο που είδες να πραγματοποιείται την περασμένη χρονιά. ΛΓ: Μπορώ να σας μιλήσω για πολλά αισιόδοξα πράγματα που είδα, όμως τη χρονιά που μας πέρασε, στο χωριό από το οποίο κατάγεται η Πρόεδρος Σέρλιφ, πήγαμε για να συνεργαστούμε με τα κορίτσια. Και δεν μπορούσαμε να βρούμε 25 κορίτσια που να πηγαίνουν γυμνάσιο. Όλα τα κορίτσια πήγαιναν στο χρυσορυχείο και ήταν κατά κύριο λόγο πόρνες που έκαναν άλλα πράγματα. Πήραμε 50 από αυτά τα κορίτσια και συνεργαστήκαμε μαζί τους. Και αυτό ήταν στις αρχές των εκλογών. Αυτό ήταν ένα μέρος όπου οι γυναίκες, ακόμα και οι γηραιότερες, δεν είχαν καθίσει ποτέ σε έναν κύκλο με τους άντρες. Αυτά τα κορίτσια ενώθηκαν και σχημάτισαν μια ομάδα και ξεκίνησαν μια εκστρατεία για να εγγραφούν οι ψηφοφόροι. Αυτό είναι ένα πραγματικά αγροτικό χωριό. Και το σύνθημα που χρησιμοποίησαν ήταν: «Ακόμα και τα όμορφα κορίτσια ψηφίζουν». Μπόρεσαν να κινητοποιήσουν τις νέες γυναίκες, αλλά δεν έκαναν μόνο αυτό. Πήγαν και στους υποψήφιους για να τους ρωτήσουν, «Τι θα προσφέρετε στα κορίτσια αυτής της κοινότητας αν κερδίσετε;» Και ένας από αυτούς, που είχε ήδη μια έδρα- στη Λιβερία ο νόμος για τους βιασμούς είναι από τους πιο αυστηρούς- ήταν ένας από αυτούς που πραγματικά πάλευαν στο κοινοβούλιο, για να καταργηθεί αυτός ο νόμος, επειδή τον θεωρούσε βάρβαρο. Ο βιασμός δεν είναι βάρβαρος, έλεγε, αλλά ο νόμος είναι βάρβαρος. Και όταν τα κορίτσια άρχισαν να τον εμπλέκουν, ήταν πολύ επιθετικός απέναντι τους. Αυτά τα μικρά κορίτσια γύρισαν και του είπαν, «Θα ψηφίσουμε για να φύγεις». Σήμερα δεν βρίσκεται στη θέση του. (Χειροκρότημα) ΚΑ: Λέιμα, σ' ευχαριστώ. Σ΄ευχαριστώ πολύ που ήρθες στο TED. ΚΑ: Σ΄ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
decided we needed to bridge the disconnect between our generation and the generation of young women. It's not enough to say you have two Nobel laureates from the Republic of Liberia when your girls' kids are totally out there and no hope, or seemingly no hope. We created a space called the Young Girls Transformative Project. We go into rural communities and all we do, like has been done in this room, is create the space. When these girls sit, you unlock intelligence, you unlock passion, you unlock commitment, you unlock focus, you unlock great leaders. Today, we've worked with over 300. And some of those girls who walked in the room very shy have taken bold steps, as young mothers, to go out there and advocate for the rights of other young women. One young woman I met, teen mother of four, never thought about finishing high school, graduated successfully; never thought about going to college, enrolled in college. One day she said to me, "My wish is to finish college and be able to support my children." She's at a place where she can't find money to go to school. She sells water, sells soft drinks and sells recharge cards for cellphones. And you would think she would take that money and put it back into her education. Juanita is her name. She takes that money and finds single mothers in her community to send back to school. Says, "Leymah, my wish is to be educated. And if I can't be educated, when I see some of my sisters being educated, my wish has been fulfilled. I wish for a better life. I wish for food for my children. I wish that sexual abuse and exploitation in schools would stop." This is the dream of the African girl. Several years ago, there was one African girl. This girl had a son who wished for a piece of doughnut because he was extremely hungry. Angry, frustrated, really upset about the state of her society and the state of her children, this young girl started a movement, a movement of ordinary women banding together to build peace. I will fulfill the wish. This is another African girl's wish. I failed to fulfill the wish of those two girls. I failed to do this. These were the things that were going through the head of this other young woman -- I failed, I failed, I failed. So I will do this. Women came out, protested a brutal dictator, fearlessly spoke. Not only did the wish of a piece of doughnut come true, the wish of peace came true. This young woman wished also to go to school. She went to school. This young woman wished for other things to happen, it happened for her. Today, this young woman is me, a Nobel laureate. I'm now on a journey to fulfill the wish, in my tiny capacity, of little African girls -- the wish of being educated. We set up a foundation. We're giving full four-year scholarships to girls from villages that we see with potential. I don't have much to ask of you. I've also been to places in this U.S., and I know that girls in this country also have wishes, a wish for a better life somewhere in the Bronx, a wish for a better life somewhere in downtown L.A., a wish for a better life somewhere in Texas, a wish for a better life somewhere in New York, a wish for a better life somewhere in New Jersey. Will you journey with me to help that girl, be it an African girl or an American girl or a Japanese girl, fulfill her wish, fulfill her dream, achieve that dream? Because all of these great innovators and inventors that we've talked to and seen over the last few days are also sitting in tiny corners in different parts of the world, and all they're asking us to do is create that space to unlock the intelligence, unlock the passion, unlock all of the great things that they hold within themselves. Let's journey together. Let's journey together. Thank you. (Applause) Chris Anderson: Thank you so much. Right now in Liberia, what do you see as the main issue that troubles you? LG: I've been asked to lead the Liberian Reconciliation Initiative. As part of my work, I'm doing these tours in different villages and towns -- 13, 15 hours on dirt roads -- and there is no community that I've gone into that I haven't seen intelligent girls. But sadly, the vision of a great future, or the dream of a great future, is just a dream, because you have all of these vices. Teen pregnancy, like I said, is epidemic. So what troubles me is that I was at that place and somehow I'm at this place, and I just don't want to be the only one at this place. I'm looking for ways for other girls to be with me. I want to look back 20 years from now and see that there's another Liberian girl, Ghanaian girl, Nigerian girl, Ethiopian girl standing on this TED stage. And maybe, just maybe, saying, "Because of that Nobel laureate I'm here today." So I'm troubled when I see them like there's no hope. But I'm also not pessimistic, because I know it doesn't take a lot to get them charged up. CA: And in the last year, tell us one hopeful thing that you've seen happening. LG: I can tell you many hopeful things that I've seen happening. But in the last year, where President Sirleaf comes from, her village, we went there to work with these girls. And we could not find 25 girls in high school. All of these girls went to the gold mine, and they were predominantly prostitutes doing other things. We took 50 of those girls and we worked with them. And this was at the beginning of elections. This is one place where women were never -- even the older ones barely sat in the circle with the men. These girls banded together and formed a group and launched a campaign for voter registration. This is a real rural village. And the theme they used was: "Even pretty girls vote." They were able to mobilize young women. But not only did they do that, they went to those who were running for seats to ask them, "What is it that you will give the girls of this community when you win?" And one of the guys who already had a seat was very -- because Liberia has one of the strongest rape laws, and he was one of those really fighting in parliament to overturn that law because he called it barbaric. Rape is not barbaric, but the law, he said, was barbaric. And when the girls started engaging him, he was very hostile towards them. These little girls turned to him and said, "We will vote you out of office." He's out of office today. (Applause) CA: Leymah, thank you. Thank you so much for coming to TED. LG: You're welcome. (CA: Thank you.) (Applause)