Λοιπόν φανταστείτε, είστε στο σουπερμάρκετ, αγοράζετε μερικά τρόφιμα και σας δίνεται η επιλογή πλαστικής ή χάρτινης σακούλας για τα ψώνια. Ποια διαλέγετε αν θέλετε να κάνετε το σωστό για το περιβάλλον;
So imagine, you're in the supermarket, you're buying some groceries, and you get given the option for a plastic or a paper shopping bag. Which one do you choose if you want to do the right thing by the environment?
Οι περισσότεροι επιλέγουν τη χάρτινη. Ας σκεφτούμε γιατί. Καταρχάς, είναι καφέ. Άρα, είναι καλή για το περιβάλλον. Είναι βιοδιασπώμενη. Είναι επαναχρησιμοποιήσιμη. Σε ορισμένες περιπτώσεις. Είναι ανακυκλώσιμη. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν την πλαστική σακούλα είναι πιθανό να σκέφτονται κάτι τέτοιο, που όλοι ξέρουμε ότι είναι απολύτως φριχτό, και πρέπει να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο αυτού του είδους τις περιβαλλοντικές ζημιές. Αλλά, οι άνθρωποι δε σκέφτονται συχνά κάτι τέτοιο, που είναι το άλλο άκρο του φάσματος. Όταν παράγουμε υλικά, πρέπει να τα εξάγουμε από το περιβάλλον και χρειαζόμαστε ένα σωρό περιβαλλοντικές συνέπειες.
Most people do pick the paper. Okay, let's think of why. It's brown to start with. Therefore, it must be good for the environment. It's biodegradable. It's reusable. In some cases, it's recyclable. So when people are looking at the plastic bag, it's likely they're thinking of something like this, which we all know is absolutely terrible, and we should be avoiding at all expenses these kinds of environmental damages. But people are often not thinking of something like this, which is the other end of the spectrum. When we produce materials, we need to extract them from the environment, and we need a whole bunch of environmental impacts.
Αυτό που συμβαίνει είναι, ότι όταν χρειάζεται να κάνουμε σύνθετες επιλογές, σε εμάς τους ανθρώπους αρέσουν οι απλές λύσεις και έτσι συχνά ζητάμε απλές λύσεις. Εργάζομαι στη σχεδίαση. Συμβουλεύω σχεδιαστές και νεωτεριστές γύρω από τη βιωσιμότητα και όλοι πάντα μου λένε: «Ω Λέιλα, εγώ θέλω μόνο τα οικολογικά υλικά».
You see, what happens is, when we need to make complex choices, us humans like really simple solutions, and so we often ask for simple solutions. And I work in design. I advise designers and innovators around sustainability, and everyone always says to me, "Oh Leyla, I just want the eco-materials."
Και λέω, «Λοιπόν, αυτό είναι πολύ περίπλοκο και θα πρέπει να αναλύσουμε 4 ώρες για το τι σημαίνει οικολογικό υλικό, γιατί τα πάντα ως ένα σημείο προέρχονται από τη φύση και είναι το πώς χρησιμοποιείς το υλικό που καθορίζει την περιβαλλοντική επίπτωση. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι πρέπει να βασιστούμε σε ενός είδους διαισθητικό πλαίσιο όταν παίρνουμε αποφάσεις. Έτσι, μου αρέσει να αποκαλώ αυτό το διαισθητικό πλαίσιο την περιβαλλοντική μας λαϊκή γνώση. Είναι, είτε εκείνη η φωνούλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, ή εκείνη η διαίσθηση που έχετε όταν κάνατε το σωστό όπως, όταν επιλέγετε την χάρτινη σακούλα ή αγοράζετε ένα αυτοκίνητο με οικονομική κατανάλωση καυσίμου. Η περιβαλλοντική λαϊκή γνώση είναι κάτι πραγματικά σημαντικό γιατί προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό. Αλλά πώς ξέρουμε αν πραγματικά μειώνουμε τις καθαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις που οι πράξεις μας ως άτομα και ως επαγγελματίες και ως κοινωνία πραγματικά έχουν στο φυσικό περιβάλλον;
And I say, "Well, that's very complex, and we'll have to spend four hours talking about what exactly an eco-material means, because everything at some point comes from nature, and it's how you use the material that dictates the environmental impact. So what happens is, we have to rely on some sort of intuitive framework when we make decisions. So I like to call that intuitive framework our environmental folklore. It's either the little voice at the back of your head, or it's that gut feeling you get when you've done the right thing, so when you've picked the paper bag or when you've bought a fuel-efficient car. And environmental folklore is a really important thing because we're trying to do the right thing. But how do we know if we're actually reducing the net environmental impacts that our actions as individuals and as professionals and as a society are actually having on the natural environment?
Επομένως η περιβαλλοντική λαϊκή γνώση τείνει να βασίζεται στις εμπειρίες μας, σε αυτά που έχουμε ακούσει από άλλους. Δεν βασίζεται σε κάποιο επιστημονικό πλαίσιο. Όλο αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί ζούμε σε απίστευτα πολύπλοκα συστήματα. Έχουμε τα ανθρώπινα συστήματα του πώς επικοινωνούμε και συσχετιζόμαστε και έχουμε όλη μας την κοινωνία δομημένη, έχουμε τα βιομηχανικά συστήματα, που είναι ολόκληρη η οικονομία όπου όλο αυτό πρέπει να λειτουργήσει μέσα στο μεγαλύτερο σύστημα και, θα ισχυριζόμουν, το πιο σημαντικό, το οικοσύστημα. Βλέπετε, οι επιλογές που κάνουμε ως άτομα, αλλά οι επιλογές που κάνουμε σε κάθε δουλειά που έχουμε, ανεξάρτητα από τη θέση που έχετε στην ιεραρχία, έχει επίπτωση σε όλα αυτά τα συστήματα. Και το ζήτημα είναι ότι πρέπει να βρούμε τρόπους, αν θέλουμε να μιλήσουμε για τη βιωσιμότητα, για να συνδέσουμε αυτά τα πολύπλοκα συστήματα και να κάνουμε καλύτερες επιλογές που οδηγούν σε καθαρά περιβαλλοντικά οφέλη. Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε είναι να κάνουμε περισσότερα με λιγότερα. Έχουμε έναν αυξανόμενο πληθυσμό και σε όλους αρέσουν τα κινητά τηλέφωνα, ιδιαίτερα σε αυτήν εδώ την κατάσταση. Οπότε, χρειαζόμαστε καινοτόμους τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων.
So the thing about environmental folklore is it tends to be based on our experiences, the things we've heard from other people. It doesn't tend to be based on any scientific framework. And this is really hard, because we live in incredibly complex systems. We have the human systems of how we communicate and interrelate and have our whole constructed society, We have the industrial systems, which is essentially the entire economy, and then all of that has to operate within the biggest system, and, I would argue, the most important, the ecosystem. And you see, the choices that we make as an individual, but the choices that we make in every single job that we have, no matter how high or low you are in the pecking order, has an impact on all of these systems. And the thing is that we have to find ways if we're actually going to address sustainability of interlocking those complex systems and making better choices that result in net environmental gains. What we need to do is we need to learn to do more with less. We have an increasing population, and everybody likes their mobile phones, especially in this situation here. So we need to find innovative ways of solving some of these problems that we face.
Εδώ εισέρχεται η διαδικασία που ονομάζεται «Κύκλος Ζωής». Επομένως ουσιαστικά, όλα όσα δημιουργούνται περνούν μέσα από μια σειρά σταδίων κύκλου ζωής, χρησιμοποιούμε αυτή την επιστημονική διαδικασία, την αξιολόγηση κύκλου ζωής, ή εσείς στην Αμερική λέτε, ανάλυση κύκλου ζωής, για να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πώς όλα όσα κάνουμε στο τεχνικό κομμάτι αυτών των συστημάτων επηρεάζουν το φυσικό περιβάλλον. Έτσι πηγαίνουμε στην αφετηρία που είναι η εξαγωγή πρώτων υλών και μετά παρατηρούμε την παραγωγή, τη συσκευασία και τη μεταφορά, τη χρήση και το τέλος του κύκλου ζωής και σε κάθε ένα από αυτά τα στάδια, αυτά που κάνουμε έχει αλληλεπίδραση με το φυσικό περιβάλλον και μπορούμε να δούμε πώς αυτή η αλληλεπίδραση στην πραγματικότητα επηρεάζει τα συστήματα και τις υπηρεσίες που κάνουν τη ζωή στη Γη δυνατή. Κάνοντας αυτό, μάθαμε κάποια απολύτως συναρπαστικά πράγματα. Καταρρίψαμε ένα σωρό μύθους.
And that's where this process called life cycle thinking comes in. So essentially, everything that is created goes through a series of life cycle stages, and we use this scientific process called life cycle assessment, or in America, you guys say life cycle analysis, in order to have a clearer picture of how everything that we do in the technical part of those systems affects the natural environment. So we go all the way back to the extraction of raw materials, and then we look at manufacturing, we look at packaging and transportation, use, and end of life, and at every single one of these stages, the things that we do have an interaction with the natural environment, and we can monitor how that interaction is actually affecting the systems and services that make life on Earth possible. And through doing this, we've learned some absolutely fascinating things. And we've busted a bunch of myths.
Επομένως για να ξεκινήσω, υπάρχει μια πολυχρησιμοποιούμενη λέξη. Χρησιμοποιείται πολύ στο μάρκετινγκ και χρησιμοποιείται πολύ, στη συζήτησή μας όταν μιλάμε για τη βιωσιμότητα και αυτή είναι η λέξη βιοδιασπασιμότητα. Τώρα η βιοδιασπασιμότητα είναι ιδιότητα του υλικού. Δεν είναι ορισμός για περιβαλλοντικά οφέλη. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Όταν κάτι φυσικό, που έχει φτιαχτεί από ίνα κυτταρίνης, όπως ένα κομμάτι ψωμί ή οποιαδήποτε απορρίμματα τροφίμων ή ακόμη και ένα κομμάτι χαρτί, όταν κάτι φυσικό καταλήγει στο φυσικό περιβάλλον διασπάται φυσιολογικά. Τα μόρια άνθρακα που αποθήκευσε όσο αναπτυσσόταν απελευθερώνονται πίσω στην ατμόσφαιρα ως διοξείδιο του άνθρακα, αλλά αυτή είναι μια καθαρή περίπτωση. Τα περισσότερα φυσικά πράγματα δεν καταλήγουν στη φύση. Τα περισσότερα παραγόμενα απορρίμματα, καταλήγουν την χωματερή. Η χωματερή είναι ένα διαφορετικό περιβάλλον. Στη χωματερή, τα ίδια μόρια άνθρακα διασπώνται με διαφορετικό τρόπο, γιατί η χωματερή είναι αναερόβια. Δεν έχει οξυγόνο. Είναι πολύ συμπαγής και ζεστή. Αυτά τα ίδια μόρια μετατρέπονται σε μεθάνιο
So to start with, there's a word that's used a lot. It's used a lot in marketing, and it's used a lot, I think, in our conversation when we're talking about sustainability, and that's the word biodegradability. Now biodegradability is a material property; it is not a definition of environmental benefits. Allow me to explain. When something natural, something that's made from a cellulose fiber like a piece of bread, even, or any food waste, or even a piece of paper, when something natural ends up in the natural environment, it degrades normally. Its little carbon molecules that it stored up as it was growing are naturally released back into the atmosphere as carbon dioxide, but this is a net situation. Most natural things don't actually end up in nature. Most of the things, the waste that we produce, end up in landfill. Landfill is a different environment. In landfill, those same carbon molecules degrade in a different way, because a landfill is anaerobic. It's got no oxygen. It's tightly compacted and hot. Those same molecules, they become methane,
που είναι ένα αέριο θερμοκηπίου 25 φορές πιο ισχυρό από το διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι τα παλιά μας μαρούλια και τα προϊόντα που έχουμε πετάξει και είναι φτιαγμένα από βιοδιασπώμενα υλικά, αν καταλήξουν στη χωματερή, συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή. Υπάρχουν εγκαταστάσεις τώρα που δεσμεύουν το μεθάνιο και παράγουν ενέργεια, αντικαθιστώντας την ανάγκη ενέργειας από ορυκτά καύσιμα, αλλά χρειάζεται να είμαστε έξυπνοι. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τέτοια πράγματα που συμβαίνουν ήδη και να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε συστήματα και υπηρεσίες που μετριάζουν αυτά τα προβλήματα. Γιατί τώρα, αυτό που κάνουν οι άνθρωποι είναι να λένε: «Ας απαγορεύσουμε τις πλαστικές σακούλες. Θα δώσουμε χαρτί γιατί είναι καλύτερο για το περιβάλλον». Αλλά αν το πετάξετε στον κάδο και οι τοπικές σας εγκαταστάσεις χωματερής είναι οι συνηθισμένες, τότε έχουμε αυτό που ονομάζεται διπλό αρνητικό.
and methane is a 25 times more potent greenhouse gas than carbon dioxide. So our old lettuces and products that we have thrown out that are made out of biodegradable materials, if they end up in landfill, contribute to climate change. You see, there are facilities now that can actually capture that methane and generate power, displacing the need for fossil fuel power, but we need to be smart about this. We need to identify how we can start to leverage these types of things that are already happening and start to design systems and services that alleviate these problems. Because right now, what people do is they turn around and they say, "Let's ban plastic bags. We'll give people paper because that is better for the environment." But if you're throwing it in the bin, and your local landfill facility is just a normal one, then we're having what's called a double negative.
Το επάγγελμά μου είναι σχεδιάστρια προϊόντων. Μετά κοινωνικές επιστήμες. Και με συνεπαίρνουν απόλυτα τα καταναλωτικά αγαθά και το πώς τα αυτά, στα οποία έχουμε αποκτήσει ανοσία, που γεμίζουν τη ζωή μας έχουν επίπτωση στο φυσικό περιβάλλον. Αυτοί οι τύποι είναι σαν κατά συρροή παραβάτες και είμαι πολύ σίγουρη ότι όλοι σε αυτό το δωμάτιο έχουν ψυγείο. Η Αμερική έχει την απίστευτη ικανότητα να αυξάνει συνεχώς το μέγεθος των ψυγείων. Τα τελευταία χρόνια, έχουν αυξήσει 28 λίτρα κατά μέσο όρο το κανονικό μέγεθος ενός ψυγείου. Το πρόβλημα είναι ότι, είναι τόσο μεγάλα τώρα, που είναι πιο εύκολο να αγοράζουμε περισσότερο φαγητό που δε μπορούμε να φάμε ή να βρούμε. Έχω πράγματα στο πίσω μέρος του ψυγείου μου που είναι εκεί για χρόνια, εντάξει; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σπαταλάμε περισσότερο φαγητό. Και τα απορρίμματα φαγητού είναι ένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, εδώ στην Αμερική, το 40% του φαγητού που αγοράζεται για το σπίτι πετιέται. Μισό από το παγκόσμια παραγόμενο φαγητό πετιέται. Έως και μισό από το φαγητό με βάση τελευταίες στατιστικές του ΟΗΕ. Είναι τρελό. Είναι 1,3 δις τόνοι φαγητού ετησίως. Και ρίχνω το φταίξιμο στο ψυγείο, ιδιαίτερα στους δυτικούς πολιτισμούς, γιατί το κάνει πιο εύκολο. Υπάρχουν πολλά περίπλοκα συστήματα που υφίστανται εδώ. Δεν θέλω να το απλουστεύσω τόσο.
I'm a product designer by trade. I then did social science. And so I'm absolutely fascinated by consumer goods and how the consumer goods that we have kind of become immune to that fill our lives have an impact on the natural environment. And these guys are, like, serial offenders, and I'm pretty sure everyone in this room has a refrigerator. Now America has this amazing ability to keep growing refrigerators. In the last few years, they've grown one cubic foot on average, the standard size of a refrigerator. And the problem is, they're so big now, it's easier for us to buy more food that we can't eat or find. I mean, I have things at the back of my refrigerator that have been there for years, all right? And so what happens is, we waste more food. And as I was just explaining, food waste is a problem. In fact, here in the U.S., 40 percent of food purchased for the home is wasted. Half of the world's produced food is wasted. That's the latest U.N. stats. Up to half of the food. It's insane. It's 1.3 billion tons of food per annum. And I blame it on the refrigerator, well, especially in Western cultures, because it makes it easier. I mean, there's a lot of complex systems going on here. I don't want to make it so simplistic.
Αλλά το ψυγείο συνεισφέρει σοβαρά σε αυτό, και ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι το συρτάρι των λαχανικών. Έχετε όλοι συρτάρια λαχανικών; Το συρτάρι που βάζετε τα μαρούλια σας; Τα μαρούλια έχουν την τάση να μουλιάζουν στα συρτάρια των λαχανικών, σωστά; Ναι; Μουλιασμένα μαρούλια; Στην Αγγλία είναι τέτοιο το πρόβλημα που υπήρξε μερικά χρόνια πριν μια κυβερνητική αναφορά που έλεγε ότι ο δεύτερος υπαίτιος των απορριμμάτων φαγητού είναι το μουλιασμένο μαρούλι. Ονομάστηκε η Αναφορά του Μουλιασμένου Μαρουλιού. Εντάξει; Αυτό είναι ένα πρόβλημα, άνθρωποι. Αυτά τα καημένα τα μαρούλια πετιούνται παντού γιατί τα συρτάρια λαχανικών δεν είναι σχεδιασμένα να κρατάνε τα πράγματα τραγανά. Χρειάζεστε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Χρειάζεστε ένα περιβάλλον χωρίς αέρα για να εμποδίσετε τη φθορά που θα συνέβαινε φυσιολογικά. Αλλά τα συρτάρια λαχανικών είναι απλά συρτάρια με λίγο καλύτερο κλείσιμο. Τελοσπάντων, προφανώς έχω εμμονή. Μην με καλέσετε ποτέ γιατί απλώς θα αρχίσω να ψάχνω το ψυγείο σας και να παρατηρώ τέτοια πράγματα. Αλλά ουσιαστικά, αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Γιατί όταν χάνουμε κάτι, όπως το μαρούλι από το σύστημα, όχι μόνο έχουμε αυτή την επίπτωση που προανέφερα στο τέλος του κύκλου ζωής αλλά πρέπει να καλλιεργήσουμε αυτό το μαρούλι. Η επίπτωση του κύκλου ζωής αυτού του μαρουλιού είναι αστρονομική. Έπρεπε να καθαρίσουμε γη. Έπρεπε να φυτέψουμε σπόρους, φώσφορο, λιπάσματα, θρεπτικά συστατικά, νερό, ηλιακό φως. Όλες οι ενσωματωμένες επιπτώσεις σε αυτό το μαρούλι χάνονται από το σύστημα το οποίο έχει πολύ μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αντίκτυπο από την απώλεια ενέργειας από το ψυγείο. Έτσι χρειάζεται να σχεδιάζουμε πράγματα, όπως αυτό, πολύ καλύτερα αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα. θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το συρτάρι λαχανικών και το μέγεθος. Για εσάς στην αίθουσα που σχεδιάζετε ψυγεία, αυτό θα ήταν καταπληκτικό.
But the refrigerator is a serious contributor to this, and one of the features of it is the crisper drawer. You all got crisper drawers? The drawer that you put your lettuces in? Lettuces have a habit of going soggy in the crisper drawers, don't they? Yeah? Soggy lettuces? In the U.K., this is such a problem that there was a government report a few years ago that actually said the second biggest offender of wasted food in the U.K. is the soggy lettuce. It was called the Soggy Lettuce Report. Okay? So this is a problem, people. These poor little lettuces are getting thrown out left, right and center because the crisper drawers are not designed to actually keep things crisp. Okay. You need a tight environment. You need, like, an airless environment to prevent the degrading that would happen naturally. But the crisper drawers, they're just a drawer with a slightly better seal. Anyway, I'm clearly obsessed. Don't ever invite me over because I'll just start going through your refrigerator and looking at all sorts of things like that. But essentially, this is a big problem. Because when we lose something like the lettuce from the system, not only do we have that impact I just explained at the end of life, but we actually have had to grow that lettuce. The life cycle impact of that lettuce is astronomical. We've had to clear land. We've had to plant seeds, phosphorus, fertilizers, nutrients, water, sunlight. All of the embodied impacts in that lettuce get lost from the system, which makes it a far bigger environmental impact than the loss of the energy from the fridge. So we need to design things like this far better if we're going to start addressing serious environmental problems. We could start with the crisper drawer and the size. For those of you in the room who do design fridges, that would be great.
Το πρόβλημα είναι, φανταστείτε αν πράγματι αρχίζαμε να αναθεωρούμε το πώς σχεδιάζουμε πράγματα. Οπότε, βλέπω τα ψυγεία σαν μία ένδειξη νεωτερισμού, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε αλλάξει το σχέδιο τους τόσο πολύ από τη δεκαετία του 1950. Λίγο, αλλά στην ουσία είναι ακόμη μεγάλα κουτιά, κρύα κουτιά όπου αποθηκεύουμε πράγματα. Οπότε φανταστείτε πραγματικά να αρχίζαμε να αναγνωρίζουμε αυτά τα προβλήματα και να χρησιμοποιούσαμε αυτό σαν το θεμέλιο για να βρούμε καινοτόμες και κομψές σχεδιαστικές λύσεις που θα λύσουν αυτά τα προβλήματα. Αυτή είναι αλλαγή καθοδηγούμενη από το σχέδιο, το σχέδιο υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα μπορεί να είναι πιο βιώσιμο. 40% απορρίμματα φαγητού είναι σημαντικό πρόβλημα. Φανταστείτε αν σχεδιάζαμε ψυγεία που να μείωναν αυτό στο μισό.
The problem is, imagine if we actually started to reconsider how we designed things. So I look at the refrigerator as a sign of modernity, but we actually haven't really changed the design of them that much since the 1950s. A little bit, but essentially they're still big boxes, cold boxes that we store stuff in. So imagine if we actually really started to identify these problems and use that as the foundation for finding innovative and elegant design solutions that will solve those problems. This is design-led system change, design dictating the way in which the system can be far more sustainable. Forty percent food waste is a major problem. Imagine if we designed fridges that halved that.
Ένα άλλο αντικείμενο που βρίσκω συναρπαστικό είναι ο ηλεκτρικός βραστήρας νερού, που βρήκα ότι -- εσείς δε χρησιμοποιείτε βραστήρες νερού σε αυτή τη χώρα, σωστά; Αλλά αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στην Αγγλία. 97% των νοικοκυριών στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν έναν ηλεκτρικό βραστήρα νερού. Οπότε είναι πολύ δημοφιλείς. Αν επρόκειτο να συνεργαστώ με μια εταιρεία σχεδίασης ή έναν σχεδιαστή και σχεδίαζαν ένα από αυτά, και ήθελαν να το κάνουν οικολογικό, συνήθως θα με ρωτούσαν δύο πράγματα. Θα έλεγαν: «Λέιλα, πώς θα το κάνω τεχνικά αποδοτικό;» Γιατί προφανώς η ενέργεια είναι ένα πρόβλημα με αυτό το προϊόν. Ή «Πώς το κάνω με οικολογικά υλικά; Πώς κάνω τα υλικά οικολογικά κατά την παραγωγή;» Θα μου κάνατε αυτές τις ερωτήσεις; Μοιάζουν λογικές, σωστά; Ναι. Λοιπόν θα έλεγα: «Βλέπετε τα λάθος προβλήματα». Γιατί το πρόβλημα είναι στη χρήση. Είναι το πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το προϊόν. 65% των Βρετανών παραδέχονται ότι παραγεμίζουν τον βραστήρα τους όταν χρειάζονται μόνο μία κούπα τσάι. Όλο αυτό το επιπλέον νερό που βράζεται απαιτεί ενέργεια και έχει υπολογιστεί ότι σε μια μέρα η χρήση επιπλέον ενέργειας από βραστήρες είναι αρκετή για να φωτίσει όλα τα φώτα στους δρόμους στην Αγγλία για μία νύχτα.
Another item that I find fascinating is the electric tea kettle, which I found out that you don't do tea kettles in this country, really, do you? But that's really big in the U.K. Ninety-seven percent of households in the United Kingdom own an electric tea kettle. So they're very popular. And, I mean, if I were to work with a design firm or a designer, and they were designing one of these, and they wanted to do it eco, they'd usually ask me two things. They'd say, "Leyla, how do I make it technically efficient?" Because obviously energy's a problem with this product. Or, "How do I make it green materials? How do I make the materials green in the manufacturing?" Would you ask me those questions? They seem logical, right? Yeah. Well I'd say, "You're looking at the wrong problems." Because the problem is with use. It's with how people use the product. Sixty-five percent of Brits admit to over-filling their kettle when they only need one cup of tea. All of this extra water that's being boiled requires energy, and it's been calculated that in one day of extra energy use from boiling kettles is enough to light all of the streetlights
Αλλά αυτό είναι το θέμα. Αυτό είναι που αποκαλώ αποτυχία προϊόντος-ατόμου. Έχουμε όμως μια αποτυχία με αυτούς τους μικρούληδες που είναι τόσο πανταχού παρόντες ώστε δεν παρατηρείς καν ότι είναι εκεί. Όμως, αυτός ο τύπος εκεί τους παρατηρεί. Το όνομά του είναι Σάιμον. Εργάζεται για την εθνική εταιρεία ηλεκτρισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει την πολύ σημαντική δουλειά να παρακολουθεί όλη την ενέργεια που εισέρχεται στο σύστημα για να βεβαιωθεί ότι υπάρχει αρκετό για να ηλεκτροδοτεί τα σπίτια όλων. Επίσης βλέπει τηλεόραση. Ο λόγος είναι γιατί υπάρχει ένα μοναδικό φαινόμενο που συμβαίνει στην Αγγλία τη στιγμή που τελειώνουν πολύ δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές. Τη στιγμή που ξεκινάνε οι διαφημίσεις, ο άνθρωπος πρέπει να βιαστεί να αγοράσει πυρηνική ενέργεια από τη Γαλλία γιατί όλοι ανάβουν τον βραστήρα τους ταυτόχρονα. (Γέλια) 1,5 εκατομμύρια βραστήρες, πολύ προβληματικό. Οπότε φανταστείτε αν σχεδιάζατε βραστήρες βρίσκατε έναν τρόπο να λύσετε αυτές τις αποτυχίες του συστήματος, γιατί αυτό είναι ένα τεράστιο ποσοστό πίεσης πάνω στο σύστημα μόνο και μόνο επειδή το προϊόν δεν έχει σκεφτεί το πρόβλημα που θα έχει όταν υπάρξει στον κόσμο. Παρατήρησα έναν αριθμό βραστήρων διαθέσιμων στην αγορά, και βρήκα ότι οι κατώτατες γραμμές γεμίσματος, άρα ή πληροφορία που σας λέει πόσο χρειάζεται να βάλετε εκεί, ήταν ανάμεσα σε 2 και 5,5 κούπες νερού μόνο για να κάνετε μια κούπα τσάι. Έτσι αυτός ο βραστήρας εδώ είναι ένα παράδειγμα ενός που έχει στην πραγματικότητα δύο δεξαμενές. Η μία είναι θάλαμος βρασίματος και η άλλη δοχείο νερού. Ο χρήστης πρέπει να πατήσει εκείνο το κουμπί για να βράσει το ζεστό νερό τους, που σημαίνει ό,τι είμαστε τεμπέληδες, ότι γεμίζετε ακριβώς αυτό που χρειάζεστε. Αυτό είναι που αποκαλώ προϊόντα αλλαγής συμπεριφοράς: προϊόντα, συστήματα ή υπηρεσίες που παρεμβαίνουν και λύνουν αυτά τα προβλήματα προκαταβολικά.
in England for a night. But this is the thing. This is what I call a product-person failure. But we've got a product-system failure going on with these little guys, and they're so ubiquitous, you don't even notice they're there. And this guy over here, though, he does. He's named Simon. Simon works for the national electricity company in the U.K. He has a very important job of monitoring all of the electricity coming into the system to make sure there is enough so it powers everybody's homes. He's also watching television. The reason is because there's a unique phenomenon that happens in the U.K. the moment that very popular TV shows end. The minute the ad break comes on, this man has to rush to buy nuclear power from France, because everybody turns their kettles on at the same time. (Laughter) 1.5 million kettles, seriously problematic. So imagine if you designed kettles, you actually found a way to solve these system failures, because this is a huge amount of pressure on the system, just because the product hasn't thought about the problem that it's going to have when it exists in the world. Now, I looked at a number of kettles available on the market, and found the minimum fill lines, so the little piece of information that tells you how much you need to put in there, was between two and a five-and-a-half cups of water just to make one cup of tea. So this kettle here is an example of one where it actually has two reservoirs. One's a boiling chamber, and one's the water holder. The user actually has to push that button to get their hot water boiled, which means, because we're all lazy, you only fill exactly what you need. And this is what I call behavior-changing products: products, systems or services that intervene and solve these problems up front.
Τώρα, αυτή είναι μία τεχνολογική αρένα, οπότε προφανώς αυτά τα πράγματα είναι αρκετά δημοφιλή, αλλά πιστεύω ότι αν πρόκειται να συνεχίσουμε να σχεδιάζουμε, να αγοράζουμε και να πετάμε αυτού του είδους τα προϊόντα στο ρυθμό που το κάνουμε τώρα, που είναι αστρονομικά υψηλό, υπάρχουν επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στον κόσμο τη στιγμή αυτή. Υπάρχουν έξι δις συνδρομές κινητής τηλεφωνίας από τον προηγούμενο χρόνο. Κάθε χρόνο 1,5 δις κινητά τηλέφωνα βγαίνουν από τις γραμμές παραγωγής και κάποιες εταιρείες αναφέρουν ότι ο ρυθμός παραγωγής τους είναι μεγαλύτερος από τον ρυθμό γέννησης ανθρώπων. 152 εκατομμρια τηλέφωνα πετάχτηκαν στις ΗΠΑ πέρυσι. Μόνο το 11% ανακυκλώθηκε. Είμαι από την Αυστραλία. Έχουμε πληθυσμό 22 εκατομμύρια --μη γελάτε -- και έχει αναφερθεί ότι 22 εκατομμύρια τηλέφωνα είναι στα συρτάρια των ανθρώπων. Χρειάζεται να βρούμε τρόπους λύσης των προβλημάτων γύρω από αυτό γιατί αυτά τα πράγματα είναι τόσο περίπλοκα. Έχουν τόσα πολλά φυλακισμένα μέσα τους. Χρυσός! Ξέρετε ότι στην πραγματικότητα είναι φθηνότερο τώρα να βγάλουμε χρυσό από έναν τόνο παλιών κινητών τηλεφώνων απ' ό,τι από έναν τόνο μεταλλεύματος χρυσού; Υπάρχει ένας αριθμός περίπλοκων και πολύτιμων υλικών ενσωματωμένος μέσα σε αυτά τα πράγματα, επομένως χρειάζεται να βρούμε τρόπους ενθάρρυνσης της αποσυναρμολόγησης γιατί αλλιώς συμβαίνει αυτό. Αυτή είναι μια κοινότητα στην Γκάνα, έχει αναφερθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ότι διακινούνται λαθραία μέχρι και 50 εκ. τόνοι ηλεκτρονικών αποβλήτων. Αυτός είναι ο τρόπος για να βγάλουν το χρυσό και τα άλλα πολύτιμα υλικά. Καίνε τα ηλεκτρονικά απόβλητα σε ανοιχτούς χώρους. Αυτές είναι κοινότητες, αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Επειδή δε βλέπουμε τις συνέπειες των επιλογών που κάνουμε ως σχεδιαστές, ως επιχειρηματίες και ως καταναλωτές, συμβαίνουν τότε τέτοιου είδους αρνητικά αποτελέσματα, και αυτές είναι ζωές ανθρώπων. Έτσι πρέπει να βρούμε πιο έξυπνες, βασισμένες σε συστήματα, καινοτόμες λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, αν πρόκειται να αρχίσουμε να ζούμε με πιο βιώσιμο τρόπο σε αυτόν τον κόσμο.
Now, this is a technology arena, so obviously these things are quite popular, but I think if we're going to keep designing, buying and using and throwing out these kinds of products at the rate we currently do, which is astronomically high, there are seven billion people who live in the world right now. There are six billion mobile phone subscriptions as of last year. Every single year, 1.5 billion mobile phones roll off production lines, and some companies report their production rate as being greater than the human birth rate. One hundred fifty-two million phones were thrown out in the U.S. last year; only 11 percent were recycled. I'm from Australia. We have a population of 22 million -- don't laugh -- and it's been reported that 22 million phones are in people's drawers. We need to find ways of solving the problems around this, because these things are so complicated. They have so much locked up inside them. Gold! Did you know that it's actually cheaper now to get gold out of a ton of old mobile phones than it is out of a ton of gold ore? There's a number of highly complex and valuable materials embodied inside these things, so we need to find ways of encouraging disassembly, because this is otherwise what happens. This is a community in Ghana, and e-waste is reported, or electronic waste is reported by the U.N. as being up to 50 million tons trafficked. This is how they get the gold and the other valuable materials out. They burn the electronic waste in open spaces. These are communities, and this is happening all over the world. And because we don't see the ramifications of the choices that we make as designers, as businesspeople, as consumers, then these kinds of externalities happen, and these are people's lives. So we need to find smarter, more systems-based, innovative solutions to these problems, if we're going to start to live sustainably within this world.
Οπότε φανταστείτε αν, όταν αγοράσατε το καινούργιο σας κινητό, γιατί αντικαταστήσατε το παλιό σας-- μετά από 15 έως 18 μήνες είναι ο μέσος χρόνος που οι άνθρωποι αντικαθιστούν τα κινητά τους -- έτσι, αν πρόκειται να συνεχίσουμε αυτού του είδους τη συνεχή αντικατάσταση κινητών τηλεφώνων, τότε πρέπει να κλείσουμε τον βρόχο σε αυτά τα συστήματα. Αυτοί που παράγουν αυτά τα τηλέφωνα, μερικοί είναι σίγουρα εδώ τώρα, θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που ονομάζουμε κλειστά οικολογικά συστήματα ή συστήματα προϊόντων-υπηρεσιών, οπότε αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει ζήτηση αγοράς και αυτή η ζήτηση αγοράς δεν πρόκειται να πάει πουθενά, να σχεδιάσετε το προϊόν για να λύσει το πρόβλημα. Σχεδίαση για αποσυναρμολόγηση, σχεδίαση για ελαφρότερα προϊόντα. Ακούσαμε μερικές τέτοιου είδους στρατηγικές να χρησιμοποιούνται στο αυτοκίνητο της Τέσλα σήμερα. Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις δεν είναι δύσκολες, αλλά καταλαβαίνοντας το σύστημα και μετά ψάχνοντας για βιώσιμες εναλλακτικές, καθοδηγούμενες από την αγορά και την καταναλωτική ζήτηση, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε ριζικά την ατζέντα της βιωσιμότητας γιατί λυπάμαι που σας το λέω: H κατανάλωση είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αλλά το σχέδιο είναι μια από τις καλύτερες λύσεις.
So imagine if, when you bought your mobile phone, your new one because you replaced your old one -- after 15 to 18 months is the average time that people replace their phones, by the way — so if we're going to keep this kind of expedient mobile phone replacing, then we should be looking at closing the loop on these systems. The people who produce these phones, and some of which I'm sure are in the room right now, could potentially look at doing what we call closed-loop systems, or product system services, so identifying that there is a market demand and that market demand's not going to go anywhere, so you design the product to solve the problem. Design for disassembly, design for light-weighting. We heard some of those kinds of strategies being used in the Tesla Motors car today. These kinds of approaches are not hard, but understanding the system and then looking for viable, market-driven consumer demand alternatives is how we can start radically altering the sustainability agenda, because I hate to break it to you all: Consumption is the biggest problem. But design is one of the best solutions.
Αυτού του είδους τα προϊόντα είναι παντού. Βρίσκοντας εναλλακτικούς τρόπους μπορούμε να ξεκινήσουμε να καινοτομούμε και λέω πραγματικά να ξεκινήσουμε να καινοτομούμε. Είμαι σίγουρη ότι όλοι σε αυτήν την αίθουσα είναι καινοτόμοι. Αλλά σε ότι αφορά τη χρήση της βιωσιμότητας ως παράμετρο, ως κριτήριο για να τροφοδοτήσουν λύσεις βασισμένες σε συστήματα, γιατί όπως έδειξα με αυτά τα απλά προϊόντα, συμμετέχουν σε αυτά τα προβλήματα. Οπότε πρέπει να εξετάσουμε ολόκληρη τη ζωή των πραγμάτων που κάνουμε.
These kinds of products are everywhere. By identifying alternative ways of doing things, we can actually start to innovate, and I say actually start to innovate. I'm sure everyone in this room is very innovative. But in the regards to using sustainability as a parameter, as a criteria for fueling systems-based solutions, because as I've just demonstrated with these simple products, they're participating in these major problems. So we need to look across the entire life of the things that we do.
Αν είχατε μόνο χαρτί ή πλαστικό -- προφανώς το επαναχρησιμοποιήσιμο είναι μακράν πιο ωφέλιμο -- τότε το χαρτί είναι χειρότερο και το χαρτί είναι χειρότερο γιατί ζυγίζει 4 με 10 φορές περισσότερο από το πλαστικό και όταν συγκρίνουμε, από την άποψη του κύκλου ζωής, ένα κιλό πλαστικό και ένα κιλό χαρτί, το χαρτί είναι πολύ καλύτερο, αλλά η λειτουργικότητα μιας πλαστικής ή μιας χάρτινης σακούλας για να κουβαλήσετε τα τρόφιμά σας δε γίνεται με ένα κιλό από το κάθε υλικό. Γίνεται με ένα πολύ μικρό ποσοστό πλαστικού και αρκετά πιο πολύ χαρτί. Γιατί η λειτουργικότητα προσδιορίζει την περιβαλλοντική επίπτωση, και είπα νωρίτερα ότι οι σχεδιαστές πάντα με ρωτάνε για τα οικολογικά υλικά. Εγώ λέω ότι πρέπει να αποφεύγετε εντελώς μόνο μερικά υλικά. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με την εφαρμογή και, τελικά, όλα αυτά που σχεδιάζουμε και παράγουμε στην οικονομία η αγοράζουμε ως καταναλωτές γίνεται για τη χρήση. Θέλουμε κάτι, επομένως το αγοράζουμε. Οπότε αναθεωρώντας τα πράγματα και πετυχαίνοντας έξυπνα, κομψά, εκλεπτυσμένες λύσεις που λαμβάνουν υπόψιν ολόκληρο το σύστημα και ολόκληρη τη ζωή του αντικειμένου, τα πάντα, από την εξόρυξη μέχρι και το τέλος του κύκλου ζωής, μπορούμε να ξεκινήσουμε πραγματικά να βρίσκουμε πολύ καινοτόμες λύσεις.
If you just had paper or plastic -- obviously reusable is far more beneficial -- then the paper is worse, and the paper is worse because it weighs four to 10 times more than the plastic, and when we actually compare, from a life cycle perspective, a kilo of plastic and a kilo of paper, the paper is far better, but the functionality of a plastic or a paper bag to carry your groceries home is not done with a kilo of each material. It's done with a very small amount of plastic and quite a lot more paper. Because functionality defines environmental impact, and I said earlier that the designers always ask me for the eco-materials. I say, there's only a few materials that you should completely avoid. The rest of them, it's all about application, and at the end of the day, everything we design and produce in the economy or buy as consumers is done so for function. We want something, therefore we buy it. So breaking things back down and delivering smartly, elegantly, sophisticated solutions that take into consideration the entire system and the entire life of the thing, everything, all the way back to the extraction through to the end of life, we can start to actually find really innovative solutions.
Θα σας αφήσω μόνο με ένα πολύ γρήγορο πράγμα που ένας έμπειρος σχεδιαστής μου είπε πρόσφατα, με τον οποίο δουλεύω, Είπα: «Πώς και δεν ασχολείσαι με τη βιωσιμότητα; Ξέρω ότι το γνωρίζεις αυτό». Και αυτός είπε: «Λοιπόν, πρόσφατα πλάσαρα ένα πρότζεκτ βιωσιμότητας σε έναν πελάτη, και γύρισε και μου είπε: "Ξέρω ότι θα κοστίσει λιγότερο, ξέρω ότι θα πουλήσει περισσότερο, αλλά δεν είμαστε πρωτοπόροι, γιατί αυτοί έχουν βέλη στην πλάτη τους"».
And I'll just leave you with one very quick thing that a designer said to me recently who I work with, a senior designer. I said, "How come you're not doing sustainability? I know you know this." And he said, "Well, recently I pitched a sustainability project to a client, and turned and he said to me, 'I know it's going to cost less, I know it's going to sell more, but we're not pioneers, because pioneers have arrows in their backs.'"
Πιστεύω ότι έχουμε μια αίθουσα γεμάτη με πρωτοπόρους και ελπίζω ότι υπάρχουν ακόμη περισσότεροι γιατί πρέπει να λύσουμε αυτά τα προβλήματα.
I think we've got a roomful of pioneers, and I hope there are far more pioneers out there, because we need to solve these problems. Thank you.
Σας ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)