[Αυτή η ομιλία περιέχει σκληρή γλώσσα Προειδοποίηση κοινού για περιεχόμενο]
[This talk contains mature language Viewer discretion is advised]
Αν ταξιδεύαμε πίσω στο 800 π.Χ., στην Ελλάδα, θα βλέπαμε ότι οι έμποροι που οι επιχειρήσεις τους απέτυχαν αναγκάζονταν να καθίσουν στην αγορά με ένα καλάθι πάνω από το κεφάλι τους. Στην προ-μοντέρνα Ιταλία, ανεπιτυχείς ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, που είχαν ανεξόφλητα χρέη, οδηγούνταν εντελώς γυμνοί στην κεντρική πλατεία όπου έπρεπε να χτυπήσουν τον πισινό τους ενάντια σε μια ειδική πέτρα ενώ το κοινό τους χλεύαζε. Στη Γαλλία του 17ου αιώνα, ανεπιτυχείς ιδιοκτήτες επιχειρήσεων οδηγούνταν στο κέντρο της αγοράς, όπου η αρχή της πτώχευσής τους ανακοινωνόταν δημόσια. Και για να αποφύγουν άμεση φυλάκιση, έπρεπε να φορέσουν ένα πράσινο σκούφο ώστε όλοι να γνωρίζουν ότι είχαν αποτύχει. Φυσικά, αυτά είναι ακραία παραδείγματα. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως όταν τιμωρούμε υπερβολικά όσους αποτυγχάνουν, καταπνίγουμε την καινοτομία και τη δημιουργία επιχειρήσεων, τους μηχανισμούς της οικονομικής ανάπτυξης σε κάθε χώρα.
If we traveled back to the year 800 BC, in Greece, we would see that merchants whose businesses failed were forced to sit in the marketplace with a basket over their heads. In premodern Italy, failed business owners, who had outstanding debts, were taken totally naked to the public square where they had to bang their butts against a special stone while a crowd jeered at them. In the 17th century in France, failed business owners were taken to the center of the market, where the beginning of their bankruptcy was publicly announced. And in order to avoid immediate imprisonment, they had to wear a green bonnet so that everyone knew they were a failure. Of course, these are extreme examples. But it is important to remember that when we excessively punish those who fail, we stifle innovation and business creation, the engines of economic growth in any country.
Έχει περάσει καιρός, τώρα δε ταπεινώνουμε δημόσια ανεπιτυχείς επιχειρηματίες. Και εκείνοι δεν ανακοινώνουν τις αποτυχίες τους σε κοινωνικά δίκτυα. Στην πραγματικότητα, νομίζω πως όλοι μας γνωρίζουμε τον πόνο της αποτυχίας. Όμως δε μοιραζόμαστε τις λεπτομέρειες αυτών των εμπειριών. Και το καταλαβαίνω, φίλοι μου, το έχω περάσει κι εγώ.
Time has passed, and today we don't publicly humiliate failed entrepreneurs. And they don't broadcast their failures on social media. In fact, I think that all of us can relate with the pain of failure. But we don't share the details of those experiences. And I totally get it, my friends, I have also been there.
Είχα μια επιχείρηση που απέτυχε και το να μοιραστώ εκείνη την ιστορία ήταν απίστευτα δύσκολο. Στην πραγματικότητα, χρειάστηκε 7 χρόνια, μία καλή δόση ευαλωτότητας και η συντροφιά των φίλων μου. Αυτή είναι η ιστορία αποτυχίας μου.
I had a business that failed and sharing that story was incredibly hard. In fact, it required seven years, a good dose of vulnerability and the company of my friends. This is my failure story.
Στο κολέγιο, όπου σπούδαζα επιχείρηση, γνώρισα μία παρέα γηγενών γυναικών. Ζούσαν σε μία φτωχή αγροτική κοινότητα στην πόλη Πουέμπλα, στο κεντρικό Μεξικό. Έφτιαχναν υπέροχα χειροποίητα προϊόντα. Κι όταν τις γνώρισα και είδα το έργο τους, αποφάσισα πως ήθελα να βοηθήσω.
When I was in college, studying business, I met a group of indigenous women. They lived in a poor rural community in the state of Puebla, in central Mexico. They made beautiful handmade products. And when I met them and I saw their work, I decided I wanted to help.
Μαζί με ορισμένους φίλους, συνίδρυσα ένα κοινωνικό εγχείρημα με αποστολή να βοηθήσω τις γυναίκες να αποκτήσουν εισόδημα και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Κάναμε τα πάντα σύμφωνα με τους τύπους, όπως είχαμε μάθει στο πανεπιστήμιο. Βρήκαμε επενδυτές, περάσαμε πολύ χρόνο σχεδιάζοντας την επιχείρηση, εκπαιδεύσαμε τις γυναίκες. Αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν αρχάριοι. Τα χειροποίητα προϊόντα δεν πωλούνταν, και το οικονομικό σχέδιο που φτιάξαμε ήταν τελείως μη ρεαλιστικό. Στην πραγματικότητα, δουλεύαμε χρόνια χωρίς μισθό, ελπίζοντας ότι θα συνέβαινε ένα θαύμα, ότι μαγικά θα ερχόταν ένας καλός αγοραστής και θα έκανε την επιχείρηση επικερδή. Αλλά το θαύμα δε συνέβη ποτέ.
With some friends, I cofounded a social enterprise with the mission to help the women create an income stream and improve their quality of life. We did everything by the book, as we had learned in business school. We got investors, we spent a lot of time building the business and training the women. But soon we realized we were novices. The handmade products were not selling, and the financial plan we had made was totally unrealistic. In fact, we worked for years without a salary, hoping that a miracle would happen, that magically a great buyer would arrive and she would make the business profitable. But that miracle never happened.
Στο τέλος, έπρεπε να κλείσουμε την επιχείρηση, κι αυτό μου ράγισε την καρδιά. Τα ξεκίνησα όλα για να δημιουργήσω ένα θετικό αντίκτυπο στη ζωή των τεχνιτών. Και ένιωθα πως είχα κάνει το ανάποδο. Ένιωθα τόσο ένοχη που αποφάσισα να αποκρύψω την αποτυχία από τις συζητήσεις και το βιογραφικό μου για χρόνια. Δεν ήξερα άλλους σαν και εμένα, και νόμιζα πως ήμουν η μόνη ηττημένη στον κόσμο.
In the end, we had to close the business, and that broke my heart. I started everything to create a positive impact on the life of the artisans. And I felt that I have done the opposite. I felt so guilty that I decided to hide this failure from my conversations and my resume for years. I didn't know other failed entrepreneurs, and I thought I was the only loser in the world.
Μία νύχτα, επτά χρόνια αργότερα,΄ ήμουν έξω με μερικούς φίλους και μιλούσαμε για τη ζωή του επιχειρηματία. Και φυσικά, το ζήτημα της αποτυχίας προέκυψε. Αποφάσισα να εξομολογηθώ στους φίλους μου την ιστορία της αποτυχημένης επιχείρησης. Και μοιράστηκαν παρόμοιες ιστορίες. Εκείνη τη στιγμή, μια σκέψη έγινε ξεκάθαρη στο νου μου: όλοι μου οι φίλοι ήταν αποτυχίες.
One night, seven years later, I was out with some friends and we were talking about the life of the entrepreneur. And of course, the issue of failure came out. I decided to confess to my friends the story of my failed business. And they shared similar stories. In that moment, a thought became really clear in my mind: all of my friends were failures.
(Γέλια)
(Laughter)
Για να είμαι πιο σοβαρή, εκείνη τη νύχτα κατάλαβα ότι πρώτον: δεν ήμουν η μόνη αποτυχημένη στον κόσμο, και δεύτερον: όλοι έχουμε κρυφές αποτυχίες. Παρακαλώ πείτε μου αν δεν αληθεύει. Η νύχτα αυτή ήταν σαν εξορκισμός για μένα. Κατάλαβα ότι το να μιλάς για τις αποτυχίες σε κάνει πιο δυνατό, όχι πιο αδύναμο. Κι ότι το να είμαι ανοιχτή στην ευαλωτότητα μου με βοήθησε να συνδεθώ με άλλους με έναν πιο ουσιαστικό και βαθύ τρόπο και να αγκαλιάσω τα μαθήματα ζωής που δεν θα είχα μάθει προηγουμένως. Ως συνέπεια αυτής της εμπειρίας του να μοιράζομαι ιστορίες επιχειρήσεων που δεν απέδωσαν, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια πλατφόρμα νέων για να βοηθήσουμε άλλους να μοιραστούν ιστορίες αποτυχίας τους. Και την ονομάσαμε Νύχτες Μαντάρας.
Being more serious, that night I realized that A: I wasn't the only loser in the world, and B: we all have hidden failures. Please tell me if that is not true. That night was like an exorcism for me. I realized that sharing your failures makes you stronger, not weaker. And being open to my vulnerability helped me connect with others in a deeper and more meaningful way and embrace life lessons I wouldn't have learned previously. As a consequence of this experience of sharing stories of businesses that didn't work, we decided to create a platform of events to help others share their failure stories. And we called it Fuckup Nights.
Χρόνια αργότερα, δημιουργήσαμε και ένα κέντρο έρευνας αφιερωμένο στην ιστορία της αποτυχίας και τις επιπλοκές της στην επιχείρηση, στους ανθρώπους και στην κοινωνία και αφού αγαπάμε τα ωραία ονόματα, το ονομάσαμε Ινστιτούτο Αποτυχίας. Ήταν απροσδόκητο να μάθω ότι όταν μια επιχειρηματίας στέκεται στη σκηνή και μοιράζεται μια ιστορία αποτυχίας, μπορεί όντως να απολαύσει την εμπειρία. Δε χρειάζεται να είναι μια στιγμή ντροπής και αμηχανίας, όπως ήταν στο παρελθόν. Είναι μια ευκαιρία να μοιραστεί όσα έμαθε και να χτίσει ενσυναίσθηση. Επίσης ανακαλύψαμε ότι όταν τα μέλη μιας ομάδας μοιράζονται αποτυχίες τους, είναι μαγικό. Οι δεσμοί γίνονται πιο ισχυροί και η συνεργασία πιο εύκολη.
Years later, we also created a research center devoted to the story of failure and its implications on business, people and society and as we love cool names, we called it the Failure Institute. It has been surprising to see that when an entrepreneur stands on a stage and shares a story of failure, she can actually enjoy that experience. It doesn't have to be a moment of shame and embarrassment, as it used to be in the past. It is an opportunity to share lessons learned and build empathy. We have also discovered that when the members of a team share their failures, magic happens. Bonds grow stronger and collaboration becomes easier.
Μέσα από τις ερευνητικές μας εργασίες, βρήκαμε μερικές ενδιαφέροντα στοιχεία. Για παράδειγμα, ότι οι άντρες και οι γυναίκες αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο μετά από την αποτυχία μιας επιχείρησης. Η πιο συχνή αντίδραση των ανδρών είναι να ξεκινήσουν μια νέα επιχείρηση εντός ενός χρόνου από την αποτυχία, αλλά σε διαφορετικό τομέα, ενώ οι γυναίκες αναζητούν εργασία και αναβάλλουν τη δημιουργία μιας νέας επιχείρησης. Η υπόθεσή μας είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες τείνουν να υποφέρουν περισσότερο από το σύνδρομο του απατεώνα. Νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε κάτι άλλο για να είμαστε καλοί επιχειρηματίες. Αλλά είδα ότι σε πολλές περιπτώσεις οι γυναίκες έχουν όλα όσα χρειάζονται. Χρειάζεται μόνο να κάνουμε το βήμα. Και στην περίπτωση των ανδρών, είναι πιο συχνό να βρούμε ότι νιώθουν πως έχουν αρκετή γνώση κι απλώς χρειάζονται να την εφαρμόσουν σε άλλο τομέα με περισσότερη τύχη.
Through our events and research projects, we have found some interesting facts. For instance, that men and women react in a different way after the failure of a business. The most common reaction among men is to start a new business within one year of failure, but in a different sector, while women decide to look for a job and postpone the creation of a new business. Our hypothesis is that this happens because women tend to suffer more from the impostor syndrome. We feel that we need something else to be a good entrepreneur. But I have seen that in many, many cases women have everything that's needed. We just need to take the step. And in the case of men, it is more common to see that they feel they have enough knowledge and just need to put it in practice in another place with better luck.
Ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα ήταν ότι υπάρχουν τοπικές διαφορές στο πώς οι επιχειρηματίες μάχονται την αποτυχία. Για παράδειγμα, η πιο συχνή αντίδραση μετά από την αποτυχία μιας επιχείρησης στην ήπειρο της Αμερικής είναι να επιστρέψουν στο σχολείο. Ενώ στην Ευρώπη, η πιο συχνή αντίδραση είναι να αναζητήσουν ψυχαναλυτή.
Another interesting finding has been that there are regional differences on how entrepreneurs cope with failure. For instance, the most common reaction after the failure of a business in the American continent is to go back to school. While in Europe, the most common reaction is to look for a therapist.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν γνωρίζουμε ποια είναι η καλύτερη αντίδραση μετά την αποτυχία μιας επιχείρησης, αλλά αυτό είναι κάτι που θα μελετήσουμε στο μέλλον. Ακόμη ένα ενδιαφέρον εύρημα ήταν ο βαθύς αντίκτυπος που η δημόσια πολιτική έχει στους ανεπιτυχείς επιχειρηματίες. Για παράδειγμα, στη χώρα μου το Μεξικό, το ρυθμιστικό περιβάλλον είναι τόσο σκληρό που το κλείσιμο μίας επιχείρησης σου παίρνει πολύ χρόνο και πολλά χρήματα.
We're not sure which is a better reaction after the failure of a business, but this is something we will study in the future. Another interesting finding has been the profound impact that public policy has on failed entrepreneurs. For instance, in my country, in Mexico, the regulatory environment is so hard, that closing a business can take you a lot of time and a lot of money.
Ας ξεκινήσουμε με τα χρήματα. Στο καλύτερο δυνατό σενάριο, που σημαίνει ότι δεν έχεις προβλήματα με συντρόφους, παρόχους, πελάτες, υπαλλήλους, στο καλύτερο δυνατό σενάριο, το επίσημο κλείσιμο της επιχείρησης θα σου κοστίσει 2,000 δολάρια. Που είναι πολλά λεφτά στο Μεξικό. Κάποιος που λαμβάνει βασικό μισθό θα έπρεπε να δουλεύει για 15 μήνες για να αποταμιεύσει αυτό το ποσό. Τώρα, ας μιλήσουμε για τον χρόνο. Όπως ήδη ξέρετε, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ο μέσος όρος του προσδόκιμου ζωής μίας επιχείρησης είναι δύο χρόνια. Στο Μεξικό, η διαδικασία του επίσημου κλεισίματος επιχείρησης κρατά δύο χρόνια. Τι συμβαίνει όταν ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής μίας επιχείρησης είναι τόσο κοντά στο χρόνο που χρειάζεται για να την κλείσεις εάν δεν πετύχει; Φυσικά, αυτό αποθαρρύνει τη δημιουργία επιχειρήσεων και προωθεί την ανεπίσημη οικονομία.
Let's begin with the money. In the best possible scenario, meaning you don't have problems with partners, providers, clients, employees, in the best possible scenario, officially closing a business will cost you 2,000 dollars. Which is a lot of money in Mexico. Someone who earns the minimum wage would have to work for 15 months to save this amount. Now, let's talk about the time. As you may know, in most of the developing world, the average life expectancy of a business is two years. In Mexico, the process of officially closing a business takes two years. What happens when the average life expectancy of a business is so similar to the time it will take you to close it if it doesn't work? Of course, this discourages business creation and promotes informal economy.
Πράγματι, οικονομετρική έρευνα απέδειξε ότι αν η διαδικασία ανακοίνωσης πτώχευσης παίρνει λιγότερο χρόνο κι λιγότερα χρήματα πιο πολλές εταιρείες θα μπουν στην αγορά. Γι' αυτή τη χρονιά, το 2017, προτείναμε μια σειρά από προτάσεις δημόσιας πολιτικής για τη διαδικασία του επίσημου κλεισίματος επιχειρήσεων στο Μεξικό. Για έναν ολόκληρο χρόνο, εργαζόμασταν με επιχειρηματίες από όλη τη χώρα και με το Κογκρέσο. Και τα καλά νέα είναι ότι καταφέραμε να βοηθήσουμε να αλλάξει ο νόμος. Γιούπι!
In fact, econometric research has proved that if the process of declaring bankruptcy takes less time and less money, more new firms will enter the market. For this reason, in 2017, we proposed a series of public policy recommendations for the procedure of officially closing businesses in Mexico. For a whole year, we worked with entrepreneurs from all over the country and with Congress. And the good news is that we managed to help change the law. Yay!
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν η νέα ρύθμιση τεθεί σε ισχύ, οι επιχειρηματίες θα μπορούν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους διαδικτυακά δηλαδή πιο γρήγορα και οικονομικά.
The idea is that when the new regulation comes into force, entrepreneurs will be able to close their businesses in an online procedure that is faster and inexpensive.
(Αναστεναγμός)
(Sighs)
Όταν επινοήσαμε τις νύχτες Μαντάρας ποτέ δε φανταστήκαμε ότι το κίνημα θα γινόταν τόσο μεγάλο. Είμαστε σε 80 χώρες τώρα. Εκείνη τη στιγμή, η μόνη μας πρόθεση ήταν να τοποθετήσουμε το θέμα της αποτυχίας στο προσκήνιο. Να βοηθήσουμε φίλους να δουν την αποτυχία ως κάτι για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε. Δεν είναι αιτία εξευτελισμού, όπως ήταν στο παρελθόν, ή αιτία για γιορτή, όπως κάποιοι λένε. Στην πραγματικότητα, θέλω να ομολογήσω κάτι. Κάθε φορά που ακούω τύπους της Σίλικον Βάλεϊ ή φοιτητές να κομπάζουν για ταχείες, συχνές αποτυχίες σαν να μην είναι κάτι σοβαρό, ανατριχιάζω. Γιατί θεωρώ ότι έχει μια σκοτεινή πλευρά το μάντρα «να αποτύχεις γρήγορα».
On the night we invented Fuckup Nights, we never imagined that the movement would grow this big. We are in 80 countries now. In that moment, our only intention was to put the topic of failure on the table. To help our friends see that failure is something we must talk about. It is not a cause of humiliation, as it used to be in the past, or a cause of celebration, as some people say. In fact, I want to confess something. Every time I listen to Silicon Valley types or students bragging about failing fast and often like it's no big deal, I cringe. Because I think that there is a dark side on the mantra "fail fast."
Φυσικά, η γρήγορη αποτυχία είναι ένας καλός τρόπος επιτάχυνσης της μάθησης και αποφυγής σπατάλης χρόνου. Αλλά φοβάμαι ότι όταν παρουσιάζουμε τη ραγδαία αποτυχία στους επιχειρηματίες ως τη μοναδική τους επιλογή ίσως προωθούμε τη νωθρότητα. Ίσως προωθούμε να τα παρατάνε πολύ εύκολα. Επίσης φοβάμαι ότι η κουλτούρα της ραγδαίας αποτυχίας μπορεί να υποβαθμίζει τις τρομερές συνέπειες της αποτυχίας μιας επιχείρησης. Για παράδειγμα, όταν η κοινωνική μου πρωτοβουλία απέτυχε, το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να πάω πίσω στην κοινότητα των γηγενών και να πω στις γυναίκες ότι η επιχείρηση απέτυχε και πως έφταιγα εγώ. Για κάποιους αυτό θα ήταν μια υπέροχη ευκαιρία για να μάθω, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κλείσιμο αυτής της επιχείρησης συμβόλιζε παραπάνω από αυτό. Σήμαινε ότι οι γυναίκες θα έπαυαν να εισπράττουν μισθό που πραγματικά χρειάζονταν.
Of course, failing fast is a great way to accelerate learning and avoid wasting time. But I fear that when we present rapid failure to entrepreneurs as their one and only option, we might be promoting laziness. We might be promoting that entrepreneurs give up too easily. I also fear that the culture of rapid failure could be minimizing the devastating consequences of the failure of a business. For instance, when my social enterprise died, the worst part was that I had to go back to the indigenous community and tell the women that the business had failed and it was my fault. For some people this could be seen like a great learning opportunity for me, but the truth is that the closure of this business represented much more than that. It meant that the women would stop receiving an income that they really needed.
Γι' αυτό το λόγο, θέλω να προτείνω κάτι. Θέλω να προτείνω ότι όπως βάζουμε στην άκρη την ιδέα του δημόσιου εξευτελισμού των αποτυχημένων επιχειρηματιών, έτσι πρέπει να αφήσουμε στην άκρη ότι η γρήγορη αποτυχία είναι η καλύτερη. Και θέλω να προτείνω ένα νέο μάντρα: Να αποτύχετε με ενσυνειδητότητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι επιχειρήσεις απαρτίζονται από ανθρώπους, οι επιχειρήσεις δεν είναι οντότητες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται μαγικά χωρίς συνέπειες. Όταν μία φίρμα πεθαίνει, μερικά άτομα θα χάσουν τις δουλειές τους. Και άλλοι θα χάσουν τα χρήματά τους. Και στην περίπτωση των κοινωνικών και οικολογικών εγχειρημάτων, ο θάνατος μίας επιχείρησης μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τα οικοσυστήματα και τις κοινότητες που επιχειρούσαν να εξυπηρετήσουν.
For this reason, I want to propose something. I want to propose that just as we put aside the idea of publicly humiliating failed entrepreneurs, we must put aside the idea that failing fast is always the best. And I want to propose a new mantra: fail mindfully. We must remember that businesses are made of people, businesses are not entities that appear and disappear magically without consequences. When a firm dies, some people will lose their jobs. And others will lose their money. And in the case of social and green enterprises, the death of this business can have a negative impact on the ecosystems or communities they were trying to serve.
Αλλά τι σημαίνει αποτυγχάνουμε με ενσυνειδητότητα επιμελώς; Σημαίνει ότι γνωρίζεις τον αντίκτυπο, τις συνέπειες της αποτυχίας αυτής της επιχείρησης. Έχεις επίγνωση των μαθημάτων που πήρες. Και έχεις επίγνωση της υποχρέωσης να μοιραστείς τα μαθήματα με τον κόσμο.
But what does it mean to fail mindfully? It means being aware of the impact, of the consequences of the failure of that business. Being aware of the lessons learned. And being aware of the responsibility to share those learnings with the world.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)