I'm here today to talk about a disturbing question, which has an equally disturbing answer. My topic is the secrets of domestic violence, and the question I'm going to tackle is the one question everyone always asks: Why does she stay? Why would anyone stay with a man who beats her? I'm not a psychiatrist, a social worker or an expert in domestic violence. I'm just one woman with a story to tell.
Ik ben hier vandaag om over een verontrustende vraag te praten met een even verontrustend antwoord. Mijn onderwerp is het geheim van huiselijk geweld. De vraag die ik ga aanpakken, is diegene die iedereen altijd stelt: waarom blijft ze? Waarom blijft iemand bij een man die haar slaat? Ik ben geen psychiater, sociaal werker of expert in huiselijk geweld. Ik ben gewoon een vrouw met een verhaal.
I was 22. I had just graduated from Harvard College. I had moved to New York City for my first job as a writer and editor at Seventeen magazine. I had my first apartment, my first little green American Express card, and I had a very big secret. My secret was that I had this gun loaded with hollow-point bullets pointed at my head by the man who I thought was my soulmate, many, many times. The man who I loved more than anybody on Earth held a gun to my head and threatened to kill me more times than I can even remember. I'm here to tell you the story of crazy love, a psychological trap disguised as love, one that millions of women and even a few men fall into every year. It may even be your story.
Ik was 22. Ik was pas afgestudeerd aan Harvard. Ik was naar New York verhuisd voor mijn eerste job als schrijver en uitgever van het tijdschrift Seventeen. Ik had mijn eerste flat, mijn eerste kleine groene kredietkaart, en ik had een groot geheim. Een geweer, geladen met kogels, werd op mijn hoofd gericht door de man die ik als mijn soulmate beschouwde, vele, vele keren. De man die ik meer dan wie op de wereld liefhad, richtte een geweer op mijn hoofd en dreigde me te doden, vaker dan ik me kan herinneren. Ik ben hier om het verhaal te vertellen van geschifte liefde, een psychologische val vermomd als liefde, een val waarin miljoenen vrouwen en zelfs enkele mannen elk jaar weer in trappen. Misschien is het jouw verhaal.
I don't look like a typical domestic violence survivor. I have a B.A. in English from Harvard College, an MBA in marketing from Wharton Business School. I've spent most of my career working for Fortune 500 companies including Johnson & Johnson, Leo Burnett and The Washington Post. I've been married for almost 20 years to my second husband and we have three kids together. My dog is a black lab, and I drive a Honda Odyssey minivan. (Laughter)
Ik zie er niet uit als een typische overlevende van huiselijk geweld. Ik heb een Bachelor Engels van Harvard, en een MBA in marketing van Wharton Business School. Ik heb in mijn carrière vooral voor Fortune 500-bedrijven gewerkt, waaronder Johnson & Johnson, Leo Burnett en de Washington Post. Ik ben al bijna 20 jaar getrouwd met mijn tweede man en we hebben samen drie kinderen. Mijn hond is een zwarte labrador en ik rijd met een Honda Odyssey bestelwagen. (Gelach)
So my first message for you is that domestic violence happens to everyone -- all races, all religions, all income and education levels. It's everywhere. And my second message is that everyone thinks domestic violence happens to women, that it's a women's issue. Not exactly. Over 85 percent of abusers are men, and domestic abuse happens only in intimate, interdependent, long-term relationships, in other words, in families, the last place we would want or expect to find violence, which is one reason domestic abuse is so confusing.
Mijn eerste boodschap voor jullie is dat huiselijk geweld iedereen overkomt -- alle rassen, religies, inkomens- en onderwijsniveaus. Het is overal. Mijn tweede boodschap is dat iedereen denkt dat huiselijk geweld vrouwen overkomt, dat het een vrouwenzaak is. Niet bepaald. Meer dan 85 procent van de geweldenaars zijn mannen, en huiselijk geweld komt alleen voor in intieme, onderling afhankelijke, langetermijnrelaties, met andere woorden in families, de laatste plaats waar we geweld wensen of verwachten -- huiselijk geweld is dan ook erg verwarrend.
I would have told you myself that I was the last person on Earth who would stay with a man who beats me, but in fact I was a very typical victim because of my age. I was 22, and in the United States, women ages 16 to 24 are three times as likely to be domestic violence victims as women of other ages, and over 500 women and girls this age are killed every year by abusive partners, boyfriends, and husbands in the United States.
Ik zou je zelf gezegd hebben dat ik de laatste persoon op de wereld was die bij een man zou blijven die me slaat, maar ik was eigenlijk het typische slachtoffer omwille van mijn leeftijd. Ik was 22, en in de VS hebben vrouwen van 16 tot 24 drie keer meer kans om slachtoffer van huiselijk geweld te zijn dan vrouwen van andere leeftijden. Meer dan 500 vrouwen en meisjes van deze leeftijd worden elk jaar gedood door gewelddadige partners, vriendjes en echtgenoten in de VS.
I was also a very typical victim because I knew nothing about domestic violence, its warning signs or its patterns.
Ik was ook een typisch slachtoffer omdat ik niets afwist van huiselijk geweld, de alarmsignalen of de patronen ervan.
I met Conor on a cold, rainy January night. He sat next to me on the New York City subway, and he started chatting me up. He told me two things. One was that he, too, had just graduated from an Ivy League school, and that he worked at a very impressive Wall Street bank. But what made the biggest impression on me that first meeting was that he was smart and funny and he looked like a farm boy. He had these big cheeks, these big apple cheeks and this wheat-blond hair, and he seemed so sweet.
Ik leerde Conor op een koude, regenachtige januari-avond kennen. Hij zat naast me op de metro van New York, en hij begon met me te babbelen. Hij vertelde me twee dingen. Eén: dat ook hij pas was afgestudeerd van een topuniversiteit en dat hij werkte voor een indrukwekkende Wall Street-bank. Maar wat me van die eerste ontmoeting het meeste bijbleef, was dat hij slim en grappig was en dat hij er als een boerenjongen uitzag. Hij had grote kaken, grote appelkaken, en vlasblond haar. Hij zag er zo lief uit.
One of the smartest things Conor did, from the very beginning, was to create the illusion that I was the dominant partner in the relationship. He did this especially at the beginning by idolizing me. We started dating, and he loved everything about me, that I was smart, that I'd gone to Harvard, that I was passionate about helping teenage girls, and my job. He wanted to know everything about my family and my childhood and my hopes and dreams. Conor believed in me, as a writer and a woman, in a way that no one else ever had. And he also created a magical atmosphere of trust between us by confessing his secret, which was that, as a very young boy starting at age four, he had been savagely and repeatedly physically abused by his stepfather, and the abuse had gotten so bad that he had had to drop out of school in eighth grade, even though he was very smart, and he'd spent almost 20 years rebuilding his life. Which is why that Ivy League degree and the Wall Street job and his bright shiny future meant so much to him. If you had told me that this smart, funny, sensitive man who adored me would one day dictate whether or not I wore makeup, how short my skirts were, where I lived, what jobs I took, who my friends were and where I spent Christmas, I would have laughed at you, because there was not a hint of violence or control or anger in Conor at the beginning. I didn't know that the first stage in any domestic violence relationship is to seduce and charm the victim.
Eén van de slimste dingen die Conor deed, van bij de start van de relatie, was de illusie creëren dat ik de baas was in de relatie. Hij deed dit vooral in het begin door me te verafgoden. We begonnen uit te gaan, en hij was dol op alles aan mij, dat ik slim was, dat ik naar Harvard was gegaan, dat ik een passie had voor het helpen van jonge meisjes, en voor mijn job. Hij wilde alles weten over mijn familie en mijn jeugd, mijn hoop en mijn dromen. Conor geloofde in mij, als schrijfster en vrouw, zoals niemand dat ooit had gedaan. Hij creëerde een magische sfeer van vertrouwen tussen ons, door zijn geheim op te biechten: dat hij als erg jonge knaap, vanaf zijn vierde, vreselijk en herhaaldelijk fysiek was misbruikt door zijn stiefvader. Het misbruik was zo erg geworden dat hij op zijn dertiende van school was gegaan, hoewel hij erg slim was, en dat hij bijna 20 jaar had gedaan over het heropbouwen van zijn leven. En dat zijn universitair diploma en de Wall Street-job en zijn schitterende toekomst daarom zoveel voor hem betekenden. Als je me had verteld dat deze slimme, grappige, gevoelige man die me verafgoodde, op zekere dag zou dicteren of ik make-up zou dragen of niet, hoe kort mijn rok was, waar ik woonde, welke job ik aannam, wie mijn vrienden waren en waar ik kerst vierde, ik zou je uitgelachen hebben, omdat er geen zweem van geweld of controle of woede was bij Conor in het begin. Ik wist niet dat de eerste stap in elke relatie van huiselijk geweld het verleiden en charmeren van het slachtoffer is.
I also didn't know that the second step is to isolate the victim. Now, Conor did not come home one day and announce, "You know, hey, all this Romeo and Juliet stuff has been great, but I need to move into the next phase where I isolate you and I abuse you" — (Laughter) — "so I need to get you out of this apartment where the neighbors can hear you scream and out of this city where you have friends and family and coworkers who can see the bruises." Instead, Conor came home one Friday evening and he told me that he had quit his job that day, his dream job, and he said that he had quit his job because of me, because I had made him feel so safe and loved that he didn't need to prove himself on Wall Street anymore, and he just wanted to get out of the city and away from his abusive, dysfunctional family, and move to a tiny town in New England where he could start his life over with me by his side. Now, the last thing I wanted to do was leave New York, and my dream job, but I thought you made sacrifices for your soulmate, so I agreed, and I quit my job, and Conor and I left Manhattan together. I had no idea I was falling into crazy love, that I was walking headfirst into a carefully laid physical, financial and psychological trap.
Ik wist ook niet dat de tweede stap het isoleren van het slachtoffer is. Het is niet zo dat Conor op een dag thuiskwam en aankondigde: "Schat, dat Romeo en Julia-gedoe was geweldig, maar ik moet overgaan tot de volgende fase waarbij ik jou isoleer en misbruik" -- (Gelach) -- "dus je moet uit deze flat waar de buren je kunnen horen schreeuwen en uit deze stad waar je vrienden en familie hebt en collega's die de blauwe plekken zien." Nee, Conor kwam op een vrijdagavond thuis en zei me dat hij die dag ontslag had genomen uit zijn droomjob, en dat hij dat omwille van mij had gedaan: door mij voelde hij zich zo veilig en geliefd dat hij zichzelf niet meer moest bewijzen op Wall Street. Hij wilde de stad uit, weg van het misbruik van zijn dysfunctionele familie, verhuizen naar een klein stadje in New England waar hij een nieuw leven kon beginnen met mij. Het laatste wat ik wilde was New York verlaten en mijn droomjob, maar ik dacht dat je offers moest brengen voor je soulmate, dus gaf ik toe. Ik gaf mijn job op en Conor en ik verlieten Manhattan samen. Ik had er geen idee van dat dit geschifte liefde was, dat ik met open ogen in een zorgvuldig uitgekiende fysieke, financiële en psychologische val trapte.
The next step in the domestic violence pattern is to introduce the threat of violence and see how she reacts. And here's where those guns come in. As soon as we moved to New England -- you know, that place where Connor was supposed to feel so safe -- he bought three guns. He kept one in the glove compartment of our car. He kept one under the pillows on our bed, and the third one he kept in his pocket at all times. And he said that he needed those guns because of the trauma he'd experienced as a young boy. He needed them to feel protected. But those guns were really a message for me, and even though he hadn't raised a hand to me, my life was already in grave danger every minute of every day.
De volgende stap in het patroon van huiselijk geweld is de dreiging met geweld introduceren en kijken hoe ze reageert. Hier komen die geweren op de proppen. Zodra we naar New England waren verhuisd -- die plek waar Conor zich zo veilig zou voelen -- kocht hij drie geweren. Hij bewaarde er één in het handschoenkastje van de auto. Hij bewaarde er één onder het hoofdkussen, en het derde had hij voortdurend op zak. Hij zei dat hij die geweren nodig had vanwege het trauma dat hij als jonge knaap had ervaren. Ze gaven hem een gevoel van bescherming. Maar die geweren waren eigenlijk een boodschap voor mij. Hoewel hij geen vinger naar me had uitgestoken, was mijn leven al elke minuut ernstig in gevaar.
Conor first physically attacked me five days before our wedding. It was 7 a.m. I still had on my nightgown. I was working on my computer trying to finish a freelance writing assignment, and I got frustrated, and Conor used my anger as an excuse to put both of his hands around my neck and to squeeze so tightly that I could not breathe or scream, and he used the chokehold to hit my head repeatedly against the wall. Five days later, the ten bruises on my neck had just faded, and I put on my mother's wedding dress, and I married him.
Conor viel me voor het eerst fysiek aan vijf dagen voor ons huwelijk. Het was 7u 's ochtends. Ik was nog in mijn nachtjapon. Ik werkte aan mijn computer een freelance schrijfopdracht af. Ik geraakte gefrustreerd. Conor gebruikte mijn woede als excuus om zijn twee handen om mijn nek te leggen en zo hard te knijpen dat ik niet kon ademen of schreeuwen. Hij gebruikte die wurgklem om mijn hoofd herhaaldelijk tegen de muur te beuken. Vijf dagen later, de tien blauwe plekken in mijn nek waren nog maar net vervaagd, deed ik de trouwjurk van mijn moeder aan en trouwde ik met hem.
Despite what had happened, I was sure we were going to live happily ever after, because I loved him, and he loved me so much. And he was very, very sorry. He had just been really stressed out by the wedding and by becoming a family with me. It was an isolated incident, and he was never going to hurt me again.
Ondanks het gebeurde was ik zeker dat we gelukkig zouden worden, want ik hield van hem, en hij hield zoveel van mij. En hij had er zo vreselijk veel spijt van. Hij was zo gestresseerd door het huwelijk en doordat we familie zouden worden. Het was een alleenstaand incident, en hij zou me nooit meer pijn doen.
It happened twice more on the honeymoon. The first time, I was driving to find a secret beach and I got lost, and he punched me in the side of my head so hard that the other side of my head repeatedly hit the driver's side window. And then a few days later, driving home from our honeymoon, he got frustrated by traffic, and he threw a cold Big Mac in my face. Conor proceeded to beat me once or twice a week for the next two and a half years of our marriage.
Het gebeurde nog twee keer op huwelijksreis. De eerste keer reed ik naar een geheim strand, en ik reed verloren. Hij stompte me zo hard op de zijkant van mijn hoofd dat de andere kant van mijn hoofd herhaaldelijk tegen de zijruit bonkte. Een paar dagen later, op weg naar huis van onze huwelijksreis, was hij zo gefrustreerd door het verkeer dat hij een koude Big Mac in mijn gezicht gooide. Conor begon me één of twee keer per week te slaan de volgende 2,5 jaar van ons huwelijk.
I was mistaken in thinking that I was unique and alone in this situation. One in three American women experiences domestic violence or stalking at some point in her life, and the CDC reports that 15 million children are abused every year, 15 million. So actually, I was in very good company.
Ik dacht ten onrechte dat ik uniek was en alleen stond in deze situatie. Eén op drie Amerikaanse vrouwen ervaart huiselijk geweld of stalking op een moment van haar leven, en de Gezondheidsdienst rapporteert dat er elk jaar 15 miljoen kinderen worden misbruikt, 15 miljoen. Ik was dus in goed gezelschap.
Back to my question: Why did I stay? The answer is easy. I didn't know he was abusing me. Even though he held those loaded guns to my head, pushed me down stairs, threatened to kill our dog, pulled the key out of the car ignition as I drove down the highway, poured coffee grinds on my head as I dressed for a job interview, I never once thought of myself as a battered wife. Instead, I was a very strong woman in love with a deeply troubled man, and I was the only person on Earth who could help Conor face his demons.
Terug naar mijn vraag: waarom bleef ik? Het antwoord is simpel. Ik wist niet dat hij me misbruikte. Hoewel hij me een geladen geweer tegen de slaap hield, me van de trap duwde, onze hond dreigde af te maken, de sleutel uit het contact haalde terwijl ik op de snelweg reed, koffiedik op mijn hoofd goot terwijl ik me klaarmaakte voor een sollicitatie, zag ik mezelf nooit als een mishandelde vrouw. Nee, ik was een heel sterke vrouw, verliefd op een man met grote problemen, en ik was de enige persoon op Aarde die Conor van zijn demonen kon afhelpen.
The other question everybody asks is, why doesn't she just leave? Why didn't I walk out? I could have left any time. To me, this is the saddest and most painful question that people ask, because we victims know something you usually don't: It's incredibly dangerous to leave an abuser. Because the final step in the domestic violence pattern is kill her. Over 70 percent of domestic violence murders happen after the victim has ended the relationship, after she's gotten out, because then the abuser has nothing left to lose. Other outcomes include long-term stalking, even after the abuser remarries; denial of financial resources; and manipulation of the family court system to terrify the victim and her children, who are regularly forced by family court judges to spend unsupervised time with the man who beat their mother. And still we ask, why doesn't she just leave?
De andere vraag die iedereen stelt, is: waarom gaat ze niet gewoon weg? Waarom ging ik niet weg? Ik had elk moment kunnen vertrekken. Dit is de meest trieste en pijnlijke vraag die mensen stellen, want wij slachtoffers weten iets dat jullie meestal niet weten: het is ongelooflijk gevaarlijk om een geweldenaar te verlaten. Want de laatste stap in huiselijk geweld is haar vermoorden. Meer dan 70 procent van de moorden met huiselijk geweld gebeuren nadat het slachtoffer de relatie heeft beëindigd, nadat ze weggegaan is, want dan heeft de geweldenaar niets meer te verliezen. Soms draait het uit op langdurig stalken, zelfs nadat de geweldenaar hertrouwd is; het ontzeggen van financiële middelen; de manipulatie van het familierecht om het slachtoffer en haar kinderen te terroriseren, die door de rechter gedwongen worden om regelmatig tijd door te brengen, zonder toezicht, met de man die hun moeder sloeg. En nog steeds vragen we: waarom gaat ze niet gewoon weg?
I was able to leave, because of one final, sadistic beating that broke through my denial. I realized that the man who I loved so much was going to kill me if I let him. So I broke the silence. I told everyone: the police, my neighbors, my friends and family, total strangers, and I'm here today because you all helped me.
Ik kon weggaan omwille van één finaal, sadistisch pak slaag dat me uit mijn ontkenning haalde. Ik besefte dat de man van wie ik zoveel hield, me zou vermoorden als ik hem liet doen. Dus doorbrak ik de stilte. Ik vertelde het aan iedereen: de politie, mijn buren, mijn vrienden en familie, volslagen vreemden. Ik sta hier vandaag omdat jullie me allemaal geholpen hebben.
We tend to stereotype victims as grisly headlines, self-destructive women, damaged goods. The question, "Why does she stay?" is code for some people for, "It's her fault for staying," as if victims intentionally choose to fall in love with men intent upon destroying us.
We maken stereotypen van de slachtoffers: akelige krantenkoppen, vrouwen met drang tot zelfvernietiging, gehavende goederen. De vraag "Waarom blijft ze?" is voor sommigen codetaal voor "Het is haar eigen fout dat ze blijft", alsof slachtoffers er bewust voor kiezen om verliefd te worden op mannen die erop uit zijn ons te vernietigen.
But since publishing "Crazy Love," I have heard hundreds of stories from men and women who also got out, who learned an invaluable life lesson from what happened, and who rebuilt lives -- joyous, happy lives -- as employees, wives and mothers, lives completely free of violence, like me. Because it turns out that I'm actually a very typical domestic violence victim and a typical domestic violence survivor. I remarried a kind and gentle man, and we have those three kids. I have that black lab, and I have that minivan. What I will never have again, ever, is a loaded gun held to my head by someone who says that he loves me.
Sinds de publicatie van "Geschifte liefde" heb ik honderden verhalen gehoord van mannen en vrouwen die ook ontsnapt zijn, die een levensles van onschatbare waarde leerden uit wat er gebeurde, en die een gelukkig leven hebben heropgebouwd als medewerker, vrouw en moeder, een leven volledig vrij van geweld, zoals ik. Want ik ben blijkbaar een typisch slachtoffer van huiselijk geweld en een typische overlever van huiselijk geweld. Ik ben hertrouwd met een vriendelijke man. We hebben drie kinderen. Ik heb een zwarte labrador en we hebben een bestelwagen. Wat ik nooit meer zal hebben, nimmer, is een geladen geweer tegen mijn slaap van iemand die zegt dat hij van me houdt.
Right now, maybe you're thinking, "Wow, this is fascinating," or, "Wow, how stupid was she," but this whole time, I've actually been talking about you. I promise you there are several people listening to me right now who are currently being abused or who were abused as children or who are abusers themselves. Abuse could be affecting your daughter, your sister, your best friend right now.
Misschien denk je nu: "Wow, dat is fascinerend", of "Wow, hoe dom kon ze zijn", maar ik heb het al de hele tijd over jou. Ik weet zeker dat er verschillende mensen nu naar me luisteren die momenteel misbruikt worden of die als kind misbruikt werden of die zelf geweld gebruiken. Geweld kan je dochter treffen, je zus, je beste vriendin.
I was able to end my own crazy love story by breaking the silence. I'm still breaking the silence today. It's my way of helping other victims, and it's my final request of you. Talk about what you heard here. Abuse thrives only in silence. You have the power to end domestic violence simply by shining a spotlight on it. We victims need everyone. We need every one of you to understand the secrets of domestic violence. Show abuse the light of day by talking about it with your children, your coworkers, your friends and family. Recast survivors as wonderful, lovable people with full futures. Recognize the early signs of violence and conscientiously intervene, deescalate it, show victims a safe way out. Together we can make our beds, our dinner tables and our families the safe and peaceful oases they should be.
Ik kon mijn geschifte liefdesverhaal beëindigen door de stilte te doorbreken. Ik doorbreek vandaag nog steeds de stilte. Het is mijn manier om andere slachtoffers te helpen en het is mijn slotvraag aan jou. Vertel over wat je hier hebt gehoord. Geweld gedijt alleen in stilte. Je hebt de kracht om huiselijk geweld te stoppen gewoon door er de schijnwerpers op te zetten. Wij slachtoffers hebben iedereen nodig. Elk van jullie moet de geheimen van huiselijk geweld begrijpen. Breng geweld aan het licht door erover te praten met je kinderen, je collega's, je vrienden en familie. Geef overlevers een nieuwe rol als fantastische, beminnelijke mensen met een volle toekomst. Herken de vroege tekenen van geweld en kom bewust tussen, ontmijn het, toon slachtoffers een veilige uitweg. Samen kunnen we van onze bedden, onze tafels en onze families de veilige en vredevolle oasen maken die ze moeten zijn.
Thank you.
Hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)