"My Air Jordans cost a hundred with tax. My suede Starters jacket says Raiders on the back. I'm stylin', smilin', lookin' real mean, because it ain't about being heard, just being seen. My leather Adidas baseball cap matches my fake Gucci backpack. (Laughter) Ain't nobody who looks as good as me, but this costs money, it sure ain't free, and I gots no job, no money at all, but it's easy to steal all this from the mall. Parents say I shouldn't, but I knows I should. Got to do what I can to make sure I look good, and the reason I have to look real good, well, to tell you the truth, man, I don't know why. Guess it makes me feel special inside. When I'm wearing fresh gear I don't have to hide, and I really must get some new gear soon or my ego will pop like a 10-cent balloon. But security is tight at all the shops. Every day there are more and more cops. My crew is laughing at me because I'm wearing old gear. School's almost over. Summer is near. And I'm sportin' torn Jordans. I need something new. Only one thing left to do. Cut school Friday, catch the subway downtown, check out my victims hangin' around. Maybe I'll get lucky and find easy prey. Got to get some new gear. There's no other way. I'm ready and willing. I'm packing my gun. This is serious business. This ain't no fun. And I can't have my posse laughin' at me. I'mma cop something dope, just wait, you'll see. Come out of the station, West 4th near the park, brothers shooting hoops and someone remarks, 'Hey homes, where you get them Nik's?' I says to myself, 'Yeah. I likes 'em, I likes.' They were Q-tip white, bright and blinding my eyes. The red emblem of Michael looked as if it could fly. Not one spot of dirt. The Airs were brand new. Had my pistol and knew just what to do. Waited until it was just the right time, followed him very closely behind. He made a left turn on Houston, I pulled out my gun, and I said, 'Gimme them Jordans!' And the punk tried to run. Took off fast, didn't get far. I fired,'Pow!' Fool fell between two parked cars. He was coughing, crying, blood spilled on the street. And I snatched them Air Jordans off of his feet. While laying there dying, all he could say was, "Please man, don't take my Air Jordans away." You'd think he'd be worried about staying alive. As I took off with his sneakers, there was tears in his eyes. Very next day, I bopped into school with my brand new Air Jordans, man, I was cool. I killed to get 'em, but hey, I don't care, because now I needs a new jacket to wear."
Mijn Air Jordans kosten honderd ballen met BTW. Op de rug van mijn suède Starter jas staat Raiders. Ik heb stijl, ik lach en zie er stoer uit, want je moet niet gehoord, maar gezien worden. Mijn leren baseballpet van Adidas past bij mijn namaak Gucci rugzak. (Gelach) Mijn leren baseballpet van Adidas past<br/>bij mijn namaak Gucci rugzak. (Gelach) Niemand ziet er zo goed uit als ik, maar dat kost allemaal nogal wat. Ik heb geen baan en geen geld, maar stelen uit de winkel is makkelijk. Ouders zeggen dat dat niet hoort, maar ik weet wel beter. Ik moet en zal er goed uitzien. Waarom? Ik zal je de waarheid zeggen, ik zou het niet weten. Misschien omdat ik me daardoor bijzonder voel? Als ik nieuwe kleren draag, hoef ik me niet te verbergen, en ik moet nodig nieuwe kleren hebben anders loopt mijn ego leeg als een goedkope ballon. Maar overal wordt streng beveiligd. Elke dag zijn er meer agenten. De groep lacht me uit omdat ik oude kleren draag. School is bijna voorbij, de zomer komt eraan. En ik loop in afgetrapte Jordans. Ik moet wat nieuws hebben, ik kan maar één ding doen. Ik ga vrijdag niet naar school, neem de metro naar de stad, en kijk waar mijn slachtoffers uithangen. Misschien heb ik geluk en vind ik een makkelijke prooi, Ik moet nieuwe kleren hebben, ik heb geen keus. Ik ben er klaar voor, heb mijn pistool op zak. Dit wordt serieus, het is geen grap. Ik kan er niet tegen dat ze me uitlachen. Ik ga wat cools scoren, wacht maar af. Ik kom uit het station, West 4h, bij het park, gasten zijn aan het basketballen en iemand roept: "Hé makker, waar heb je die Nikes vandaan?" Ik zeg tegen mezelf: "Ja, deze wil ik, deze zijn mooi." Ze waren spierwit en verblindden mijn ogen. Het rode embleem van Michael zag er flitsend uit. Geen vuiltje te bekennen, de Airs waren splinternieuw. Ik had mijn pistool en wist wat ik moest doen. Ik wachtte op het juiste moment, volgde hem van dichtbij. Hij sloeg linksaf op Houston, ik trok mijn pistool, en zei: "Geef me die Jordans!' Die sukkel probeerde weg te rennen. Hij ging snel, maar kwam niet ver. Ik schoot: "Pang!" Die gek viel tussen twee geparkeerde auto's. Hij lag te hoesten, te janken, bloed stroomde op straat. Ik rukte de Air Jordans van zijn voeten. Terwijl hij lag dood te gaan, was alles wat hij zei: "Neem alsjeblieft mijn Jordans niet mee." Je zou denken dat doodgaan zijn zorg was. Toen ik er met zijn sneakers vandoor ging, zag ik tranen in zijn ogen. De volgende dag zweefde ik naar school met mijn spiksplinternieuwe Air Jordans, man, wat was ik cool. Ik heb iemand vermoord om ze te krijgen, maar wat kan mij dat schelen, want nu heb ik nog een nieuwe jas nodig.
Thank you. (Applause)
Dank u. (Applaus)
For the last 15 years that I have been performing, all I ever wanted to do was transcend poetry to the world. See, it wasn't enough for me to write a book. It wasn't enough for me to join a slam competition, and while those things hold weight, it wasn't the driving force that pushes the pen to the pad. The hunger and thirst was, and still remains: How do I get people who hate poetry to love me? Because I'm an extension of my work, and if they love me, then they will love my work, and if they love my work, then they will love poetry, and if they love poetry, then I will have done my job, which is to transcend it to the world.
Gedurende de 15 jaar dat ik heb opgetreden, wilde ik alleen maar poëzie de wereld insturen. Een boek schrijven was niet genoeg. Meedoen aan een dichterswedstrijd was niet genoeg. Hoewel dat allemaal belangrijke zaken zijn, was het voor mij niet de drijvende kracht om de pen op papier te krijgen. De honger en dorst waren, en zijn nog steeds: hoe krijg ik mensen die poëzie haten zo ver dat ze van mij gaan houden? hoe krijg ik mensen die poëzie haten zo ver dat ze van mij gaan houden? Want ik ben een verlengstuk van mijn werk, als ze van mij houden, dan houden ze ook van mijn werk, en als ze van mijn werk houden, dan houden ze van poëzie, en als ze van poëzie houden, dan heb ik mijn werk gedaan, dan heb ik het de wereld ingestuurd.
And in 1996, I found the answer in principles in a master spoken-word artist named Reg E. Gaines, who wrote the famous poem, "Please Don't Take My Air Jordans." And I followed this guy everywhere until I had him in the room, and I read him one of my pieces, and you know what he told me? "Yo' wack. You know what the problem is with you, homie? You don't read other people's poetry, and you don't got any subordination for verbal measures to tonal consideration." (Laughter) Now he kept on rambling about poetry and styles and Nuyorican Friday nights.
In 1996 vond ik het antwoord bij een meester van het gesproken woord: Reg E. Gaines. Hij schreef het beroemde gedicht: "Neem alsjeblieft mijn Jordans niet mee." Ik volgde deze man overal tot ik voor hem stond en hem één van mijn stukken voorlas. Weet je wat hij zei? "Je bent geflipt, weet je wat jouw probleem is, vriend? Jij leest geen poëzie van anderen, en je geeft voorkeur aan verbale overwegingen boven de juiste toonzetting." (Gelach) Hij ging maar door en door over poëzie en stijlen en Nuyoricaanse vrijdagavonden.
Now I could have quit. I should have quit. I mean, I thought poetry was just self-expression. I didn't know you actually have to have creative control.
Ik had kunnen weggaan, ik had moeten weggaan. Ik dacht dat poëzie enkel zelfexpressie was. Ik wist niet dat je creatieve controle moest hebben.
So instead of quitting, I followed him everywhere. When he was writing a Broadway show, I would be outside of the door. I would wake him up at, like, 6:30 in the morning to ask him who's the best poet. I remember eating the eyes of a fish right out of the sea because he told me it was brain food.
In plaats van opgeven, ging ik hem overal volgen. Wanneer hij een Broadway-show schreef, stond ik voor de deur. Ik maakte hem 's morgens om half zeven wakker om te vragen wie de beste dichter was. Ik weet nog dat ik vissenogen heb gegeten, direct uit zee omdat hij gezegd had dat het voeding voor de hersenen was.
Then one day I told him, "Reg E., what is subordination for verbal measures to tonal consideration?" (Laughter) And he handed me a black-and-white printed out thesis on a poet named Etheridge Knight and the oral nature of poetry, and from that point, Reggie stopped becoming the best to me, because what Etheridge Knight taught me was that I could make my words sound like music, even my small ones, the monosyllables, the ifs, ands, buts, whats, the gangsta in my slang could fall right on the ear, and from then on, I started chasing Etheridge Knight. I wanted to know which poet he read, and I landed on a poem called ["Dark Prophecy: Sing of Shine"], a toast signifying that got me on the biggest stage a poet could ever be: Broadway, baby. And from that point, I learned how to pull the mic away and attack the poetry with my body.
Op een dag zei ik tegen hem: "Reg E, wat bedoel je met verbale overwegingen en de juiste toonzetting?" (Gelach) Hij gaf me een zwart-wit geprinte scriptie over de dichter Etheride Knight en de orale aard van poëzie. Vanaf dat moment was Reggie voor mij niet meer de beste, want van Etheridge Knight leerde ik, dat ik mijn woorden als muziek kon laten klinken, zelfs de kleintjes, de eenlettergrepige, als, en, maar, wat... je hoorde direct aan mijn taal dat ik een gangster was. Vanaf dat moment volgde ik Etheridge Knight. Ik wilde weten welke dichters hij las, en ik stuitte op een gedicht met de naam: ["Dark Prophecy: I Sing of Shine"] Dit bracht me op het hoogste podium waar een dichter ooit kan komen: Broadway. Vanaf dat moment leerde ik de microfoon aan de kant te schuiven en mijn lichaam in de poëzie-strijd te gooien.
But that wasn't the biggest lesson I ever learned. The biggest lesson I learned was many years later when I went to Beverly Hills and I ran into a talent agent who looked at me up and down and said I don't look like I have any experience to be working in this business.
Maar dat was niet de belangrijkste les die ik heb geleerd. Die kwam vele jaren later, toen ik in Beverly Hills een impressario tegen het lijf liep die me van top tot teen bekeek en zei dat ik er niet uitzag alsof ik veel ervaring had om in deze business te werken.
And I said to him, "Listen, punk fool, you're a failed actor who became an agent, and you know why you failed as an actor? Because people like me took your job. I've traveled all the way from Cleveland and Essex in East New York, took the local 6 line up to the hookers of Hunt's Point who were in my way on my way to master the art of space, and the one-to-infinite amount of man, woman and child you can fit in there only so I can push them to the back of the wall with my experience. People have bought tickets to my experience and used them as refrigerator magnets to let them know that the revolution is near, so stock up. I'm so experienced that when you went to a privileged school to learn a Shakespearean sonnet, I was getting those beats kicked and shoved into me. I can master shock of "The Crying Game" with the awe of a child being called an AIDS victim by a bully who didn't know that it was his father who gave it to my mother, and that's a double entendre. I'm so experienced that when you went to the Fell School and all the rich little fairy boys decided to sponsor a child in it, that was me, but kicked me out when I was caught teaching the fairy boys how to rob the PATS off a pair of Lee Jeans and bring them to VIM. Let me see Chekhov pull that off. Sanford Meisner was my Uncle Artie yelling silently to himself, "Something's always wrong when nothing's always right." Method acting is nothing but a mixture of multiple personalities, believing your own lies are reality, like in high school cool Kenny telling me he wanted to be a cop. Dude, you go to Riker's Island Academy. I could make David Mamet psychoanalyze my attack on dialogue, Stanislavski be as if he were Bruce Lee kicking your roster of talentless students up and down Crenshaw. So what, your actors studied guerrilla theater at the London Rep? Let me tell you an ancient Chinese Saturday afternoon kung fu secret. Boards don't hit back. You think black entertainers have it hard finding work in this business? I'm a suspicious mulatto, which means I'm too black to be white and too white to be doing it right. Forget the American ghetto. I've cracked stages in Soweto, buried abortion babies in potter's field and still managed to keep a smile on my face, so whatever you curse at me to your caddyshack go-for-this, go-for-that assistant when I walk out that door, whatever slander you send my way, your mother. Thank you. (Applause)
Ik zei tegen hem: "Luister, mafketel, je bent een mislukte acteur die impressario is geworden. Waarom ben je mislukt? Omdat mensen zoals ik jouw werk hebben ingepikt. Ik ben helemaal gereisd van Cleveland en Essex in Oost New York, heb lijn 6 genomen tot bij de hoeren van Hunt's Point die mij beletten de Kunst van de Ruimte te leren en de een-tot-oneindig veel mannen, vrouwen en kinderen die daarin passen, zodat ik ze achter het behang kan plakken met mijn ervaring. Mensen hebben kaartjes gekocht om mijn ervaring te zien en gebruikten die als koelkastmagneten zodat ze wisten dat de revolutie nabij is, dus hamsteren maar. Ik ben zo ervaren dat als je naar een speciale school zou gaan om een sonnet van Shakespeare te leren, deze ritmiek er bij mij werd ingestampt. Ik kan de schok van "The Crying Game" bijhouden, als een kind dat AIDS-slachtoffer genoemd wordt door een pestkop die niet weet dat het zijn vader was die het aan mijn moeder gaf en dat is dubbelzinnig. Ik ben zo ervaren dat als je naar de Fell school ging en alle rijke engeljongetjes hadden besloten een kind te sponsoren, dat zou ik dat zijn geweest, maar ik werd van school getrapt toen ik gepakt werd omdat ik die jongetjes leerde de merktekens van Lee-spijkerbroeken te jatten en ze dan naar Esprit te brengen. Dat zie ik Chekhov nog niet doen. Sanford Meisner was mijn oom Artie die zachtjes naar zichzelf schreeuwde: "Iets is er altijd fout en niets is altijd goed," Method Acting is niets meer dan een mix van verschillende persoonlijkheden, geloven dat je eigen leugens waarheid zijn. Zoals coole Kenny, die me als tiener zei dat hij politieagent wilde worden. Makker, je gaat naar de gevangenisschool. Ik kon ervoor zorgen dat David Mamet mijn aanval op dialogen zou psychoanalyseren, Stanislavski doen alsof hij Bruce Lee was terwijl hij talentloze studenten Crenshaw op en af trapte. Hebben je acteurs guerilla-theater gestudeerd aan de London Rep? Laat ik je een oud Chinees zaterdagmiddag-kungfu-geheim vertellen. Laat ik je een oud Chinees zaterdagmiddag-kungfu-geheim vertellen. Planken slaan niet terug. Je denkt dat zwarte entertainers geen werk kunnen vinden? Ik ben een verdachte mulat, dat betekent dat ik te zwart ben om blank te zijn en te blank om het goed te doen. Vergeet het Amerikaanse ghetto, ik heb podia bedwongen in Soweto, geaborteerde baby's begraven op armenkerkhoven, en nog steeds blijf ik lachen. Dus je kan me vervloeken tegen je kastje-naar-de-muur hondje van een assistent wanneer ik de deur uitloop, maar hoe zwart je me ook maakt... je moeder. Dank je wel. (Applaus)