Έχοντας ζήσει για 18 χρόνια ως παιδί του κράτους σε ορφανοτροφεία και ανάδοχες οικογένειες, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είμαι ειδικός στο θέμα, και ως ειδικός, θέλω να σας ενημερώσω ότι αυτό δε σημαίνει, σε καμία περίπτωση, πως έχεις και δίκιο υπό το φως της αλήθειας.
Having spent 18 years as a child of the state in children's homes and foster care, you could say that I'm an expert on the subject, and in being an expert, I want to let you know that being an expert does in no way make you right in light of the truth.
Αν είσαι υπό κηδεμονία, νομικά η κυβέρνηση είναι ο γονέας σου, στη θέση του γονέα σου. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η μητέρα μου. (Γέλια) Ας μη μιλήσουμε για θηλασμό. (Γέλια)
If you're in care, legally the government is your parent, loco parentis. Margaret Thatcher was my mother. (Laughter) Let's not talk about breastfeeding. (Laughter)
O Χάρι Πότερ ήταν θετό παιδί. Ο Πιπ από τις «Μεγάλες Προσδοκίες» ήταν υιοθετημένος. Ο Σούπερμαν ήταν θετό παιδί. Η Σταχτοπούτα ήταν θετό παιδί. Η Λίσμπεθ Σαλάντερ, το κορίτσι με το τατουάζ δράκο, ήταν θετό παιδί, έγκλειστο σε ίδρυμα. Ο Μπάτμαν ήταν ορφανός. Η Λύρα Μπελάκουα από «Το Αστέρι του Βορρά» του Φίλιπ Πούλμαν ήταν θετή. Η Τζέιν Έιρ, υιοθετημένη. Ο Τζέιμς από το «Ο Τζέιμς και το Γιγάντιο Ροδάκινο» του Ρόαλντ Νταλ, Η Ματίλντα, ο Μωυσής. Ο Μωυσής! (Γέλια) Ο Μωυσής! (Γέλια) Τα αγόρια στο «Φίλος ή Εχθρός» του Μάικλ Μορπούργκο Ο Άλεμ στο «Αγόρι Πρόσφυγας» του Μπέντζαμιν Ζεφαναΐα. Ο Λουκ Σκάιγουοκερ. Ο Λουκ Σκάιγουοκερ! (Γέλια) Ο Όλιβερ Τουίστ. Η Κάσσια στην «Παλλακίδα της Σανγκάης» της Χονγκ Γινγκ. Η Σίλι στο «Πορφυρό Χρώμα» της Άλις Γουόκερ. Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες, όλοι αυτοί, που πληγώθηκαν λόγω της κατάστασής τους, όλοι αυτοί που αποτέλεσαν έμπνευση για χιλιάδες άλλα βιβλία και ταινίες, όλοι τους ήταν θετοί, υιοθετημένοι ή ορφανοί. Φαίνεται ότι οι συγγραφείς γνωρίζουν πως το παιδί εκτός οικογένειας απεικονίζει το τι σημαίνει πραγματικά οικογένεια περισσότερο από το τι παρουσιάζεται πως είναι. Επίσης, χρησιμοποιούν εξαιρετικές δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν ασυνήθιστες καταστάσεις σε καθημερινή βάση.
Harry Potter was a foster child. Pip from "Great Expectations" was adopted; Superman was a foster child; Cinderella was a foster child; Lisbeth Salander, the girl with the dragon tattoo, was fostered and institutionalized; Batman was orphaned; Lyra Belacqua from Philip Pullman's "Northern Lights" was fostered; Jane Eyre, adopted; Roald Dahl's James from "James and the Giant Peach;" Matilda; Moses -- Moses! (Laughter) Moses! (Laughter) -- the boys in Michael Morpurgo's "Friend or Foe;" Alem in Benjamin Zephaniah's "Refugee Boy;" Luke Skywalker -- Luke Skywalker! (Laughter) -- Oliver Twist; Cassia in "The Concubine of Shanghai" by Hong Ying; Celie in Alice Walker's "The Color Purple." All of these great fictional characters, all of them who were hurt by their condition, all of them who spawned thousands of other books and other films, all of them were fostered, adopted or orphaned. It seems that writers know that the child outside of family reflects on what family truly is more than what it promotes itself to be. That is, they also use extraordinary skills to deal with extraordinary situations on a daily basis.
Πώς γίνεται να μην έχουμε κάνει τη σύνδεση; Και γιατί δεν έχουμε κάνει τη σύνδεση ανάμεσα, --πώς συμβαίνει αυτό;-- ανάμεσα στους απίθανους ήρωες της λαϊκής κουλτούρας και των θρησκειών, και τα θετά, τα υιοθετημένα ή τα ορφανά παιδιά που ζουν ανάμεσα μας; Δε χρειάζονται τον οίκτο μας. Αλλά το σεβασμό μας. Γνωρίζω διάσημους μουσικούς, γνωρίζω ηθοποιούς και αστέρες του κινηματογράφου, εκατομμυριούχους και συγγραφείς κορυφαίους δικηγόρους και τηλεοπτικούς διευθυντές συντάκτες περιοδικών και δημοσιογράφους εθνικής εμβέλειας οδοκαθαριστές και κομμωτές, οι οποίοι ήταν όλοι παιδιά υπό κηδεμονία, θετά, υιοθετημένα ή ορφανά, και πολλοί απ' αυτούς ενηλικιώνονται με το φόβο να μιλήσουν για το παρελθόν τους, σαν να επρόκειτο να μειώσει την κοινωνική τους θέση στο παρόν, σαν να επρόκειτο για κρυπτονίτη, σαν να επρόκειτο για ωρολογιακή βόμβα δεμένη από μέσα. Παιδιά υπό κηδεμονία, που έζησαν μια ζωή έτσι, δικαιούνται να έχουν ζωντανές τις αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία. Είναι τόσο απλό.
How have we not made the connection? And why have we not made the connection, between — How has that happened? — between these incredible characters of popular culture and religions, and the fostered, adopted or orphaned child in our midst? It's not our pity that they need. It's our respect. I know famous musicians, I know actors and film stars and millionaires and novelists and top lawyers and television executives and magazine editors and national journalists and dustbinmen and hairdressers, all who were looked after children, fostered, adopted or orphaned, and many of them grow into their adult lives in fear of speaking of their background, as if it may somehow weaken their standing in the foreground, as if it were somehow Kryptonite, as if it were a time bomb strapped on the inside. Children in care, who've had a life in care, deserve the right to own and live the memory of their own childhood. It is that simple.
Η δική μου μητέρα - και πρέπει να το πω εδώ - ήρθε σ' αυτήν τη χώρα στα τέλη της δεκαετίας του '60 και έμεινε έγκυος, όπως έκαναν οι γυναίκες στα τέλη του '60. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Έμεναν έγκυες. Δεν είχε ιδέα για το περιβάλλον στο οποίο βρέθηκε.
My own mother — and I should say this here — she same to this country in the late '60s, and she was, you know, she found herself pregnant, as women did in the late '60s. You know what I mean? They found themselves pregnant. And she sort of, she had no idea of the context in which she'd landed.
Τη δεκαετία του '60 -- για να σας δώσω το πνεύμα της εποχής,-- αν έμενες έγκυος και ήσουν αδέσμευτη, σε έβλεπαν σαν απειλή για την κοινότητα. Το κράτος σε έπαιρνε μακριά από την οικογένειά σου. Σε έπαιρναν μακριά από την οικογένειά σου και σε έβαζαν σε οικοτροφεία για μητέρες και βρέφη. Σου διόριζαν μια κοινωνική λειτουργό. Οι θετοί γονείς περίμεναν στη σειρά. Ο βασικός σκοπός του κοινωνικού λειτουργού, ο στόχος, ήταν να πείσει τη γυναίκα, στην πιο ευάλωτη στιγμή ολόκληρης της ζωής της, να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. Κι έτσι υπογράφονταν τα χαρτιά υιοθεσίας. Τα οικοτροφεία για μητέρες και βρέφη συχνά διευθύνονταν από καλόγριες. Τα χαρτιά της υιοθεσίας υπογράφονταν, το παιδί παραδίδονταν στους θετούς γονείς, και η μητέρα επέστρεφε πίσω στην κοινότητά της λέγοντας πως ήταν σε διακοπές. Σε διακοπές. Σε διακοπές. Το πρώτο μυστικό της ντροπής για μια γυναίκα για το ότι ήταν γυναίκα, «σε διακοπές». H διαδικασία υιοθεσίας διαρκούσε μερικούς μήνες, ήταν προτετελεσμένο γεγονός, μια παραγωγική και πρακτική λύση: Η κυβέρνηση είναι ο αγρότης, οι ανάδοχοι γονείς, ο καταναλωτής, η μητέρα, η γη και το παιδί, η σοδειά.
In the 1960s -- I should give you some context -- in the 1960s, if you were pregnant and you were single, you were seen as a threat to the community. You were separated from your family by the state. You were separated from your family and placed into mother and baby homes. You were appointed a social worker. The adoptive parents were lined up. It was the primary purpose of the social worker, the aim, to get the woman at her most vulnerable time in her entire life, to sign the adoption papers. So the adoption papers were signed. The mother and baby's homes were often run by nuns. The adoption papers were signed, the child was given to the adoptive parents, and the mother shipped back to her community to say that she'd been on a little break. A little break. A little break. The first secret of shame for a woman for being a woman, "a little break." The adoption process took, like, a matter of months, so it was a closed shop, you know, sealed deal, an industrious, utilitarian solution: the government, the farmer, the adopting parents, the consumer, the mother, the earth, and the child, the crop.
Είναι σχετικά εύκολο να βλέπουμε το παρελθόν συγκαταβατικά, να αποποιούμαστε από τις ευθύνες μας στο παρόν. Αυτό που γινόταν τότε είναι μια άμεση αντανάκλαση αυτού που γίνεται σήμερα. Όλοι πίστευαν πως επιταχύνοντας τις υιοθεσίες έπρατταν το σωστό σύμφωνα με το Θεό και το κράτος, για το κοινωνικό σύνολο.
It's kind of easy to patronize the past, to forego our responsibilities in the present. What happened then is a direct reflection of what is happening now. Everybody believed themselves to be doing the right thing by God and by the state for the big society, fast-tracking adoption.
Τέλος πάντων, έρχεται εδώ το 1967, είναι έγκυος και έρχεται από την Αιθιοπία που γιόρταζε εκείνη την εποχή τη δική της επέτειο υπό τον αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασσιέ και φτάνει λίγους μήνες πριν από την ομιλία του Ένοχ Πάουελ, «Ποταμοί Αίματος». Φτάνει λίγους μήνες πριν να κυκλοφορήσουν οι Μπιτλς το «The White Album», λίγους μήνες πριν τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αν ήσουν λευκός, ήταν το καλοκαίρι της αγάπης. Αν ήσουν μαύρος, ήταν το καλοκαίρι του μίσους. Φεύγει από την Οξφόρδη, τη στέλνουν στη βόρεια Αγγλία σε ένα οικοτροφείο για μητέρες και βρέφη και της διορίζουν έναν κοινωνικό λειτουργό. Το πλάνο της είναι --ξέρετε, αυτό πρέπει να σας το αναφέρω -- το πλάνο της είναι να με δώσει για λίγο σε ανάδοχους γονείς, όσο διαρκούν οι σπουδές της. Αλλά ο κοινωνικός λειτουργός είχε διαφορετικά σχέδια. Βρήκε τους ανάδοχους γονείς και τους είπε, «Πείτε πως είναι υιοθεσία. Είναι δικός σας για πάντα. Τον λένε Νόρμαν». (Γέλια) Νόρμαν! (Γέλια) Νόρμαν!
So anyway, she comes here, 1967, she's pregnant, and she comes from Ethiopia that was celebrating its own jubilee at the time under the Emperor Haile Selassie, and she lands months before the Enoch Powell speech, the "Rivers of Blood" speech. She lands months before the Beatles release "The White Album," months before Martin Luther King was killed. It was a summer of love if you were white. If you were black, it was a summer of hate. So she goes from Oxford, she's sent to the north of England to a mother and baby home, and appointed a social worker. It's her plan. You know, I have to say this in the Houses -- It's her plan to have me fostered for a short period of time while she studies. But the social worker, he had a different agenda. He found the foster parents, and he said to them, "Treat this as an adoption. He's yours forever. His name is Norman." (Laughter) Norman! (Laughter) Norman!
Κι έτσι με πήραν. Ήμουν ένας οιωνός, μου είπαν. Ήμουν ένα σημάδι απ' το Θεό, μου είπαν. Ήμουν ο Νόρμαν Μαρκ Γκρίνγουντ. Για τα επόμενα 11 χρόνια, το μόνο που ήξερα ήταν ότι θα έπρεπε να βγάλουν τα μάτια της γυναίκας που με γέννησε, επειδή δεν υπέγραφε τα χαρτιά της υιοθεσίας. Ήταν μια σατανική γυναίκα, πολύ εγωίστρια για να υπογράψει, κι έτσι πέρασα 11 χρόνια να προσεύχομαι γονατιστός. Προσπαθούσα να προσευχηθώ. Ορκίζομαι πως προσπαθούσα να προσευχηθώ. «Θεέ μου, μπορώ να έχω ένα ποδήλατο για τα Χριστούγεννα;» Αλλά πάντα απαντούσα στον εαυτό μου, «Ναι, φυσικά και μπορείς.» (Γέλια) Τότε, υποτίθεται ότι έπρεπε να προσδιορίσω εάν αυτή ήταν η φωνή του Θεού ή η φωνή του Διαβόλου. Και αποδεικνύεται πως έχω το Διάβολο μέσα μου. Ποιος να το' ξερε; (Γέλια)
So they took me. I was a message, they said. I was a sign from God, they said. I was Norman Mark Greenwood. Now, for the next 11 years, all I know is that this woman, this birth woman, should have her eyes scratched out for not signing the adoption papers. She was an evil woman too selfish to sign, so I spent those 11 years kneeling and praying. I tried praying. I swear I tried praying. "God, can I have a bike for Christmas?" But I would always answer myself, "Yes, of course you can." (Laughter) And then I was supposed to determine whether that was the voice of God or it was the voice of the Devil. And it turns out I've got the Devil inside of me. Who knew? (Laughter)
Τελοσπάντων, πέρασαν δύο χρόνια και απέκτησαν δικό τους παιδί μετά πέρασαν άλλα δύο χρόνια και απέκτησαν κι άλλο παιδί, πέρασε κι άλλος χρόνος κι έκαναν κι άλλο παιδί, το οποίο αποκαλούσαν ατύχημα, το οποίο σκέφτηκα πως ήταν ασυνήθιστο όνομα. (Γέλια) Ήμουν στα πρόθυρα της εφηβείας κι άρχισα να παίρνω μπισκότα απ' το κουτί χωρίς να ρωτάω. Άρχισα να βγαίνω έξω μέχρι αργά κλπ, κλπ. Λόγω της θρησκοληψίας και της αφέλειάς τους η μητέρα και ο πατέρας μου -- όπως πίστευα ότι θα είναι για πάντα καθώς μου 'χαν πει ότι θα 'ταν-- η μητέρα κι ο πατέρας μου πίστευαν ότι είχα το Διάβολο μέσα μου.
So anyway, two years sort of passed, and they had a child of their own, and then another two years passed, and they had another child of their own, and then another time passed and they had another child that they called an accident, which I thought was an unusual name. (Laughter) And I was on the cusp of, sort of, adolescence, so I was starting to take biscuits from the tin without asking. I was starting to stay out a little bit late, etc., etc. Now, in their religiosity, in their naivete, my mom and dad, which I believed them to be forever, as they said they were, my mom and dad conceived that I had the Devil inside of me.
Αυτό πρέπει να το αναφέρω εδώ, γιατί μ' αυτό τον τρόπο κατέστρωσαν την απομάκρυνσή μου. Καθίσαμε στο τραπέζι και η θετή μου μητέρα μου είπε, «Δε μας αγαπάς, έτσι δεν είναι;» Ήμουν έντεκα ετών. Είχαν άλλα τρία παιδιά. Ήμουν το τέταρτο. Το τρίτο ήταν ατύχημα.
And what -- I should say this here, because this is how they engineered my leaving. They sat me at a table, my foster mom, and she said to me, "You don't love us, do you?" At 11 years old. They've had three other children. I'm the fourth. The third was an accident.
Εγώ είπα, «Μα, φυσικά και σας αγαπώ.» Γιατί τους αγαπάς.
And I said, "Yeah, of course I do." Because you do.
Η θετή μου μητέρα μού ζήτησε να πάω να σκεφτώ τι σημαίνει αγάπη, να διαβάσω τις Γραφές και να επιστρέψω την επόμενη και να απαντήσω τίμια και ειλικρινά. Αυτό, λοιπόν, ήταν μια ευκαιρία. Αφού με ρωτούσαν εάν τους αγαπώ ή όχι, τότε δεν πρέπει να τους αγαπώ, και αυτό με οδήγησε στη θαυμαστή σκέψη που νόμιζα ότι ήθελαν να φτάσω. «Θα ζητήσω συγχώρεση από το Θεό και θα λάμψει το φως Του μέσα από μένα προς αυτούς.» Πόσο φανταστικό. Ήταν μια ευκαιρία. Η θεολογία ήταν τέλεια, η στιγμή αδιαμφισβήτητη και η απάντηση τόσο ειλικρινής όσο θα μπορούσε να δώσει ένας αμαρτωλός.
My foster mother asked me to go away to think about love and what it is and to read the Scriptures and to come back tomorrow and give my most honest and truthful answer. So this was an opportunity. If they were asking me whether I loved them or not, then I mustn't love them, which led me to the miracle of thought that I thought they wanted me to get to. "I will ask God for forgiveness and His light will shine through me to them. How fantastic." This was an opportunity. The theology was perfect, the timing unquestionable, and the answer as honest as a sinner could get.
«Δεν πρέπει να σας αγαπώ», τους είπα. «Αλλά θα ζητήσω συγχώρεση από το Θεό.»
"I mustn't love you," I said to them. "But I will ask God for forgiveness."
«Νόρμαν, λόγω του ότι δε μας αγαπάς, διάλεξες ξεκάθαρα το δρόμο σου.»
"Because you don't love us, Norman, clearly you've chosen your path."
Μετά από είκοσι τέσσερις ώρες, ο κοινωνικός λειτουργός, αυτός ο παράξενος άντρας που με επισκεπτόταν κάθε δυο μήνες, με περίμενε στο αυτοκίνητο καθώς αποχαιρετούσα τους γονείς μου. Δεν είπα αντίο σε κανέναν, ούτε στη μητέρα μου, ούτε στον πατέρα μου, ούτε στα αδέρφια μου, ούτε στις θείες και τους θείους μου, ούτε στα ξαδέρφια και στους παππούδες μου. Σε κανέναν. Στο δρόμο για το οικοτροφείο άρχισα να αναρωτιέμαι, «Τι μου συνέβη;» Δε είχαν απλώς τραβήξει το χαλί απ' τα πόδια μου, είχα χάσει όλη τη γη απ' τα πόδια μου.
Twenty-four hours later, my social worker, this strange man who used to visit me every couple of months, he's waiting for me in the car as I say goodbye to my parents. I didn't say goodbye to anybody, not my mother, my father, my sisters, my brothers, my aunts, my uncles, my cousins, my grandparents, nobody. On the way to the children's home, I started to ask myself, "What's happened to me?" It's not that I'd had the rug pulled from beneath me as much as the entire floor had been taken away.
Όταν έφτασα στο... Για τα επόμενα τέσσερα, πέντε χρόνια, φιλοξενήθηκα σε τέσσερα διαφορετικά οικοτροφεία. Στο τρίτο οικοτροφείο, στα 15 μου, άρχισα να εξεγείρομαι κι αυτό που έκανα ήταν το εξής: Πήρα τρία κουτιά με μπογιά Airfix που χρησιμοποιείται στο μοντελισμό, -- ήταν ένα μεγάλο οικοτροφείο, ένα βικτωριανό οικοτροφείο -- ανέβηκα στην κορυφή ενός μικρού πυργίσκου και τα έχυσα, κόκκινο, κίτρινο και πράσινο, τα χρώματα της Αφρικής, κάτω στα πλακάκια. Δεν μπορούσες να το δεις απ΄το δρόμο, γιατί το οικοτροφείο περιστοιχιζόταν από οξιές.
When I got to the — For the next four, five years, I was held in four different children's homes. On the third children's home, at 15, I started to rebel, and what I did was, I got three tins of paint, Airfix paint that you use for models, and I was -- it was a big children's home, big Victorian children's home -- and I was in a little turret at the top of it, and I poured them, red, yellow and green, the colors of Africa, down the tiles. You couldn't see it from the street, because the home was surrounded by beech trees.
Γι' αυτό που έκανα, έμεινα έγκλειστος για ένα χρόνο σε ένα κέντρο αξιολόγησης, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν ένα κέντρο κράτησης. Ήταν κατ' ουσίαν μια φυλακή για νέους.
For doing this, I was incarcerated for a year in an assessment center which was actually a remand center. It was a virtual prison for young people.
Επί τη ευκαιρία, μετά από χρόνια, ο κοινωνικός λειτουργός μού είπε πως δε θα έπρεπε ποτέ να έχω κρατηθεί εκεί. Δεν είχα κατηγορηθεί για κάτι. Δεν είχα κάνει κάτι κακό. Αλλά επειδή δεν είχα οικογένεια να τη ρωτήσουν για μένα, μπορούσαν να μου κάνουν τα πάντα.
By the way, years later, my social worker said that I should never have been put in there. I wasn't charged for anything. I hadn't done anything wrong. But because I had no family to inquire about me, they could do anything to me.
Ήμουν 17 χρονών και είχαν ένα κελί γεμάτο κόσμο. Με έβαζαν να περπατάω στη σειρά στους διαδρόμους. Με έβαλαν σε έναν κοιτώνα μαζί με έναν έγκλειστο νεοναζί. Όλο το προσωπικό ήταν πρώην αστυνομικοί -- ενδιαφέρον -- και πρώην επιτηρητές καταδίκων. Ο διευθυντής ήταν πρώην στρατιωτικός. Κάθε φορά που με επισκεπτόταν κάποιος τον οποίο δε γνώριζα και ο οποίος με τάιζε σταφύλια, μια φορά κάθε τρεις μήνες, με ξεγύμνωναν για να με ψάξουν. Αυτό το οικοτροφείο ήταν γεμάτο νεαρά αγόρια που είχαν προφυλακιστεί για εγκλήματα όπως φόνος. Αυτή ήταν η πρόνοια που μου παρείχαν μετά από 17 χρόνια ως παιδί του κράτους.
I'm 17 years old, and they had a padded cell. They would march me down corridors in last-size order. They -- I was put in a dormitory with a confirmed Nazi sympathizer. All of the staff were ex-police -- interesting -- and ex-probation officers. The man who ran it was an ex-army officer. Every time I had a visit by a person who I did not know who would feed me grapes, once every three months, I was strip-searched. That home was full of young boys who were on remand for things like murder. And this was the preparation that I was being given after 17 years as a child of the state.
Πρέπει να διηγηθώ αυτή την ιστορία. Πρέπει να την πω, γιατί δεν υπήρχε κανείς να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
I have to tell this story. I have to tell it, because there was no one to put two and two together.
Σιγά σιγά κατάλαβα ότι δεν γνώριζα κανέναν που να με ξέρει για πάνω από ένα χρόνο. Βλέπετε, αυτό κάνει η οικογένεια. Σου παρέχει σημεία αναφοράς. Δεν προσδιορίζω την καλή από την κακή οικογένεια. Απλώς λέω ότι ξέρεις πότε είναι τα γενέθλιά σου λόγω του ότι κάποιος σου λέει πότε είναι τα γενέθλιά σου, μια μητέρα, ένας πατέρας, μια αδερφή, ένας αδερφός, μια θεία, ένας θείος, ένας ξάδερφος, ένας παππούς. Είναι σημαντικό για κάποιον, κι επομένως είναι σημαντικό για σένα. Καταλάβετε πως ήμουν 14 χρονών, κλεισμένος στον εαυτό μου και δεν με είχε αγγίξει κανείς ποτέ. Δεν με είχαν αγγίξει σωματικά.
I slowly became aware that I knew nobody that knew me for longer than a year. See, that's what family does. It gives you reference points. I'm not defining a good family from a bad family. I'm just saying that you know when your birthday is by virtue of the fact that somebody tells you when your birthday is, a mother, a father, a sister, a brother, an aunt, an uncle, a cousin, a grandparent. It matters to someone, and therefore it matters to you. Understand, I was 14 years old, tucked away in myself, into myself, and I wasn't touched either, physically touched.
Αναφέρομαι στο παρελθόν. Αναφέρομαι στο παρελθόν απλώς για να πω πως όταν έφυγα απ' το οικοτροφείο είχα δύο πράγματα που ήθελα να κάνω. Το ένα ήταν να βρω την οικογένειά μου και το άλλο ήταν να γράψω ποίηση. Είδα το φως στη δημιουργικότητα. Είδα τις ατελείωτες δυνατότητες της ζωής στη φαντασία, την ατελείωτη αλήθεια, τη διαρκή δημιουργία της πραγματικότητας, το μέρος όπου ο θυμός ήταν μια έκφραση σε αναζήτηση της αγάπης, ένα μέρος, όπου η δυσλειτουργία είναι μια αληθινή αντίδραση στο ψέμα.
I'm reporting back. I'm reporting back simply to say that when I left the children's home I had two things that I wanted to do. One was to find my family, and the other was to write poetry. In creativity I saw light. In the imagination I saw the endless possibility of life, the endless truth, the permanent creation of reality, the place where anger was an expression in the search for love, a place where dysfunction is a true reaction to untruth.
Πρέπει να σας το πω: Βρήκα όλη την οικογένειά μου όταν ενηλικιώθηκα. Πέρασα όλη μου την ενήλικη ζωή ψάχνοντάς τους και πλέον έχω μια πλήρως δυσλειτουργική οικογένεια όπως όλοι.
I've just got to say it to you all: I found all of my family in my adult life. I spent all of my adult life finding them, and I've now got a fully dysfunctional family just like everybody else.
Αναφέρομαι, όμως, στο παρελθόν για να σας πω απλώς ότι μπορείτε να προσδιορίσετε πόσο δυνατή είναι μια δημοκρατία από το πώς συμπεριφέρεται η κυβέρνησή της στα παιδιά. Δεν εννοώ τα παιδιά. Εννοώ τα παιδιά του κράτους. Ευχαριστώ πολύ. Ήταν τιμή μου. (Χειροκρότημα)
But I'm reporting back to you to say quite simply that you can define how strong a democracy is by how its government treats its child. I don't mean children. I mean the child of the state. Thanks very much. It's been an honor. (Applause) (Applause)