Μόνο μία φορά μπορείς να κάνεις την πρώτη εντύπωση, και αυτό ισχύει για τους ανθρώπους αλλά και για τα ρομπότ. Για πρώτη φορά που γνώρισα ένα τέτοιο ρομπότ ήταν το 2008 σ' ένα μέρος που λεγόταν Γουίλοου Γκαράζ. Όταν πήγα εκεί, μπήκα στο κτίριο μαζί με τoν οικοδεσπότη μου και έτσι έγινε η γνωριμία μας μαζί του. Κυλούσε μέσα στον διάδρομο, με πλησίασε, σταμάτησε, κοίταξε προς την κατεύθυνσή μου, για λίγο δεν έκανε τίποτα, και μετά γύρισε απότομα το κεφάλι του 180 μοίρες και έφυγε τρέχοντας.
You only get one chance to make a first impression, and that's true if you're a robot as well as if you're a person. The first time that I met one of these robots was at a place called Willow Garage in 2008. When I went to visit there, my host walked me into the building and we met this little guy. He was rolling into the hallway, came up to me, sat there, stared blankly past me, did nothing for a while, rapidly spun his head around 180 degrees and then ran away.
Κι αυτό δεν ήταν καθόλου καλή πρώτη εντύπωση. Αυτό που έμαθα εκείνη την ημέρα για τα ρομπότ είναι ότι κάνουν το δικό τους και δεν μας αντιλαμβάνονται πλήρως. Νομίζω ότι καθώς πειραματιζόμαστε με το πιθανό ρομποτικό μέλλον, στην ουσία γνωρίζουμε καλύτερα τους ίδιους μας εαυτούς σε σύγκριση με αυτά τα μηχανήματα. Αυτό που κατάλαβα τότε ήταν ότι είχα μεγάλες προσδοκίες από αυτόν τον μικρούλι. Έπρεπε να είναι σε θέση να περιηγείται όχι μόνο στον φυσικό κόσμο, αλλά και στον κοινωνικό μου κόσμο, βρίσκεται στον χώρο μου άρα είναι ένα προσωπικό ρομπότ. Γιατί δεν με κατάλαβε; Ο οικοδεσπότης μου μού εξήγησε, «Απλά το ρομπότ προσπαθούσε να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β και εσύ ήσουν εμπόδιο στο δρόμο του, οπότε έπρεπε να σχεδιάσει ξανά την πορεία του, να καταλάβει προς τα πού να πάει και μετά να το κάνει, αλλά διαφορετικά», το οποίο δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικό. Άμα το ρομπότ είχε καταλάβει ότι είμαι άνθρωπος κι όχι καρέκλα, και ότι ήμουν πρόθυμη να φύγω από το δρόμο του, αν προσπαθούσε να πάει κάπου, αυτό θα ήταν πιο αποτελεσματικό, για να επιτύχει τον σκοπό του, εάν έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί ότι είμαι άνθρωπος και έχω διαφορετικές προοπτικές από μια καρέκλα ή έναν τοίχο.
And that was not a great first impression. The thing that I learned about robots that day is that they kind of do their own thing, and they're not totally aware of us. And I think as we're experimenting with these possible robot futures, we actually end up learning a lot more about ourselves as opposed to just these machines. And what I learned that day was that I had pretty high expectations for this little dude. He was not only supposed to be able to navigate the physical world, but also be able to navigate my social world -- he's in my space; it's a personal robot. wWhy didn't it understand me? My host explained to me, "Well, the robot is trying to get from point A to point B, and you were an obstacle in his way, so he had to replan his path, figure out where to go, and then get there some other way," which was actually not a very efficient thing to do. If that robot had figured out that I was a person, not a chair, and that I was willing to get out of its way if it was trying to get somewhere, then it actually would have been more efficient at getting its job done if it had bothered to notice that I was a human and that I have different affordances than things like chairs and walls do.
Ξέρετε, έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι είναι από το απώτερο διάστημα, από το μέλλον και την επιστημονική φαντασία, και ενώ μπορεί να ισχύει αυτό, εγώ θα ήθελα να διαφωνήσω και να πω ότι είναι εδώ και τώρα, ζουν και δουλεύουν ανάμεσά μας. Αυτά τα δύο ρομπότ ζουν στο σπίτι μου. Καθαρίζουν το πάτωμα και κόβουν το γρασίδι κάθε μέρα, πολύ πιο συχνά απ' ό,τι θα το έκανα εγώ, αν το έκανα, και μάλλον το κάνουν και καλύτερα από μένα. Αυτό φροντίζει το γατί μου. Κάθε φόρα που το γατί το χρησιμοποιεί, καθαρίζεται μόνο του, κάτι, που δεν είμαι πρόθυμη να το κάνω, και έτσι κάνει τις ζωές μας καλύτερες. Καθώς τα αποκαλούμε ρομποτικά μηχανήματα, αυτά είναι «το ρομπότ ηλεκτρική σκούπα, το ρομπότ μηχανή του γκαζόν, το ρομπότ τουαλέτα για γάτες», νομίζω ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά ρομπότ, τα οποία κρύβονται σε κοινή θέα, που έγιναν τόσο χρήσιμα και τόσο τετριμμένα που έχουν δικό τους όνομα, όπως «πλυντήριο πιάτων». Αποκαλούνται διαφορετικά. Δεν τα λέμε πλέον ρομπότ, γιατί εξυπηρετούν έναν σκοπό στη ζωή τους. Το ίδιο και ο θερμοστάτης, σωστά; Ξέρω ότι οι φίλοι μου που μελετούν τη ρομποτική μάλλον μορφάζουν που το αποκαλώ ρομπότ, αλλά έχει έναν σκοπό. Δηλαδή να ζεσταίνει το σπίτι μου στους 19 βαθμούς Κελσίου και διαισθάνεται τον κόσμο. Αν αντιλαμβάνεται ότι κάνει λίγο κρύο, το επεξεργάζεται και μετά ενεργεί στον φυσικό κόσμο. Αυτή λέγεται ρομποτική. Ακόμα και αν δεν έχει την εμφάνιση του ρομπότ Ρόζι, κάνει κάτι που είναι πραγματικά χρήσιμο στη ζωή μου, ώστε να μην έχω την έγνοια να ελέγχω συνεχώς τη θερμοκρασία μόνη μου.
You know, we tend to think of these robots as being from outer space and from the future and from science fiction, and while that could be true, I'd actually like to argue that robots are here today, and they live and work amongst us right now. These are two robots that live in my home. They vacuum the floors and they cut the grass every single day, which is more than I would do if I actually had time to do these tasks, and they probably do it better than I would, too. This one actually takes care of my kitty. Every single time he uses the box, it cleans it, which is not something I'm willing to do, and it actually makes his life better as well as mine. And while we call these robot products -- it's a "robot vacuum cleaner, it's a robot lawnmower, it's a robot littler box," I think there's actually a bunch of other robots hiding in plain sight that have just become so darn useful and so darn mundane that we call them things like, "dishwasher," right? They get new names. They don't get called robot anymore because they actually serve a purpose in our lives. Similarly, a thermostat, right? I know my robotics friends out there are probably cringing at me calling this a robot, but it has a goal. Its goal is to make my house 66 degrees Fahrenheit, and it senses the world. It knows it's a little bit cold, it makes a plan and then it acts on the physical world. It's robotics. Even if it might not look like Rosie the Robot, it's doing something that's really useful in my life so I don't have to take care of turning the temperature up and down myself.
Θεωρώ ότι όλα αυτά τα συστήματα ζουν και δουλεύουν τώρα ανάμεσά μας και όχι μόνο ζουν ανάμεσα μας, αλλά πιθανόν κι εσείς να είστε χειριστές ρομπότ. Όταν οδηγείτε αυτοκίνητο, είναι σαν χειρίζεστε μια μηχανή. Κι εσείς πάτε από το σημείο Α στο σημείο Β, αλλά το αυτοκίνητό σας μάλλον έχει υδραυλικό τιμόνι όπως και αυτόματα συστήματα πέδησης, μπορεί να έχει αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων, ίσως και προσαρμοστικό ταχοστάτη. Και καθώς μπορεί να μην είναι πλήρως αυτόνομο αυτοκίνητο, όμως έχει στοιχεία αυτονομίας που είναι πολύ χρήσιμα, γιατί κάνουν την οδήγηση πιο ασφαλή ενώ εμείς έχουμε την αίσθηση ότι είναι αόρατα στην χρήση, σωστά; Οπότε, όταν οδηγείτε αυτοκίνητο πρέπει να σκέφτεστε ότι απλώς πάτε από ένα σημείο στο άλλο. Δεν είναι κάτι φοβερό, με το οποίο πρέπει να ασχολείστε, να το χειρίζεστε και να το ελέγχετε, γιατί μας πήρε τόσο πολύ καιρό να μάθουμε να οδηγούμε που τα αυτοκίνητα έχουν γίνει προέκταση του εαυτού μας. Όταν παρκάρετε αυτοκίνητο σ' ένα στενό και μικρό γκαράζ, ξέρετε πού είναι οι γωνίες. Και όταν έχετε ένα ενοικιαζόμενο αμάξι που μάλλον δεν έχετε ξανά οδηγήσει, χρειάζεστε λίγο χρόνο, για να συνηθίσετε το καινούργιο σας φιλαράκι. Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους που χειρίζονται άλλα είδη ρομπότ και γι' αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες ιστορίες.
And I think these systems live and work amongst us now, and not only are these systems living amongst us but you are probably a robot operator, too. When you drive your car, it feels like you are operating machinery. You are also going from point A to point B, but your car probably has power steering, it probably has automatic braking systems, it might have an automatic transmission and maybe even adaptive cruise control. And while it might not be a fully autonomous car, it has bits of autonomy, and they're so useful and they make us drive safer, and we just sort of feel like they're invisible-in-use, right? So when you're driving your car, you should just feel like you're going from one place to another. It doesn't feel like it's this big thing that you have to deal with and operate and use these controls because we spent so long learning how to drive that they've become extensions of ourselves. When you park that car in that tight little garage space, you know where your corners are. And when you drive a rental car that maybe you haven't driven before, it takes some time to get used to your new robot body. And this is also true for people who operate other types of robots, so I'd like to share with you a few stories about that.
Αντιμετώπιση προβλήματος συνεργασίας εξ αποστάσεως. Λοιπόν, στο Γουίλοου Γκαράζ είχα έναν συνεργάτη, τον Ντάλας, και ήταν έτσι. Δούλευε από το σπίτι του στην Ιντιάνα για την εταιρεία μας στην Καλιφόρνια. Στις συναντήσεις μας ήταν ένα κουτί με φωνή πάνω στο τραπέζι, κάτι που ήταν εντάξει, εκτός του ότι, όταν είχαμε μια έντονη διαφωνία και δεν μας άρεσε αυτό που έλεγε, μπορούσαμε απλά να τον κλείσουμε.
Dealing with the problem of remote collaboration. So, at Willow Garage I had a coworker named Dallas, and Dallas looked like this. He worked from his home in Indiana in our company in California. He was a voice in a box on the table in most of our meetings, which was kind of OK except that, you know, if we had a really heated debate and we didn't like what he was saying, we might just hang up on him.
(Γέλιο)
(Laughter)
Μετά μπορεί να συναντιόμασταν πάλι μετά απ' αυτό και στο τέλος να αποφασίζαμε στον διάδρομο, όταν δεν ήταν πλέον εκεί. Και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Και ως εταιρεία ρομποτικής στο Γουίλοου, είχαμε στην άκρη μερικά έξτρα κομμάτια ρομπότ έτσι ο Ντάλας και o φίλος του Κουρτ έφτιαξαν αυτό, που μοιάζει με το Skype πάνω σ' ένα μπαστούνι με ρόδες, ένα τεχνολογικό χαζό παιχνίδι, αλλά μάλλον είναι ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία που έχω δει να φτιάχνονται για τη συνεργασία από απόσταση. Οπότε τώρα, εάν δεν απαντήσω στην ερώτηση του e-mail του Ντάλλας, μπορεί κυριολεκτικά να έρθει στο γραφείο μου, να μπλοκάρει την είσοδο και να με ξαναρωτήσει
Then we might have a meeting after that meeting and actually make the decisions in the hallway afterwards when he wasn't there anymore. So that wasn't so great for him. And as a robotics company at Willow, we had some extra robot body parts laying around, so Dallas and his buddy Curt put together this thing, which looks kind of like Skype on a stick on wheels, which seems like a techy, silly toy, but really it's probably one of the most powerful tools that I've seen ever made for remote collaboration. So now, if I didn't answer Dallas' email question, he could literally roll into my office, block my doorway and ask me the question again --
(Γέλια)
(Laughter)
μέχρι να απαντήσω. Και δε θα το κλείσω, σωστά; Είναι λίγο αγενές. Δεν ήταν μόνο χρήσιμο στην προσωπική επικοινωνία, αλλά επίσης στη συμμετοχή στις συναντήσεις της εταιρείας. Το να τσακιστείς να πας εκεί και να δείξεις ότι είσαι παρών και αφοσιωμένος στο έργο, είναι σοβαρό ζήτημα και μπορεί να βοηθήσει άπειρα στη συνεργασία εξ αποστάσεως.
until I answered it. And I'm not going to turn him off, right? That's kind of rude. Not only was it good for these one-on-one communications, but also for just showing up at the company all-hands meeting. Getting your butt in that chair and showing people that you're present and committed to your project is a big deal and can help remote collaboration a ton.
Το είδαμε με την πάροδο μηνών και μετά χρόνων, όχι μόνο στην εταιρεία μας, αλλά και στις άλλες. Το καλύτερο μ' αυτά τα συστήματα είναι ότι αρχίζεις να νιώθεις ότι είσαι όντως εκεί. Είναι εσύ, είναι το σώμα σου και έτσι οι άνθρωποι όντως αρχίζουν να τους δίνουν προσωπικό χώρο. Έτσι, όταν έχεις μια σύντομη συνάντηση, άνθρωποι θα σταθούν γύρω γύρω, όπως θα έκαναν αν όντως ήσουν εκεί. Αυτό είναι ωραίο μέχρι να χαλάσουν και τότε δεν είναι ωραίο. Όταν κάποιος βλέπει τέτοιο ρομπότ πρώτη φορά λέει, «Ω, πού είναι τα εξαρτήματα; Εδώ πρέπει να υπάρχει μια κάμερα», κι αρχίζει να σκουντάει το πρόσωπό σου. «Μιλάς σιγά, θα ανεβάσω τον ήχο σου» που είναι σαν να σου λέει ο συνεργάτης σου «Μιλάς πολύ σιγά, θα ανεβάσω το πρόσωπό σου». Είναι περίεργο και καθόλου εντάξει, γι' αυτό καταλήξαμε να φτιάξουμε νέους κοινωνικούς κανόνες για τη χρήση αυτών των μηχανημάτων.
We saw this over the period of months and then years, not only at our company but at others, too. The best thing that can happen with these systems is that it starts to feel like you're just there. It's just you, it's just your body, and so people actually start to give these things personal space. So when you're having a stand-up meeting, people will stand around the space just as they would if you were there in person. That's great until there's breakdowns and it's not. People, when they first see these robots, are like, "Wow, where's the components? There must be a camera over there," and they start poking your face. "You're talking too softly, I'm going to turn up your volume," which is like having a coworker walk up to you and say, "You're speaking too softly, I'm going to turn up your face." That's awkward and not OK, and so we end up having to build these new social norms around using these systems.
Παρομοίως, αφού αρχίζεις να το νιώθεις σαν το σώμα σου, παρατηρείς πράγματα όπως, «Ω, το ρομπότ μου είναι λίγο κοντό». Ο Ντάλας μου έλεγε διάφορα, -ότι είχε ύψος 1,82 μέτρα- και τον παίρναμε μαζί μας σε διάφορα πάρτι μέσω του ρομπότ, όπως κι εσείς, και το ρομπότ ήταν περίπου 1,52 μέτρα, που είναι κοντά στο ύψος μου. Και μου έλεγε, «Ξέρεις, δεν με κοιτάει κανείς. Νιώθω λες και βλέπω μόνο τους ώμους των άλλων, μάλλον χρειαζόμαστε πιο ψηλό ρομπότ». Και του είπα, «Εμ, όχι. Σήμερα θα με καταλάβεις. Πρέπει να καταλάβεις πώς είναι να είσαι από την άλλη πλευρά». Στο τέλος είχε αποκτήσει ενσυναίσθηση από αυτή την εμπειρία και ήταν τέλειο. Έτσι όταν με επισκεπτόταν αυτοπροσώπως, δε στεκόταν πλέον από πάνω μου, όπως συνήθιζε, καθόταν σε καρέκλα και μου μίλαγε στο ίδιο ύψος, και ήταν ωραίο που το έκανε.
Similarly, as you start feeling like it's your body, you start noticing things like, "Oh, my robot is kind of short." Dallas would say things to me -- he was six-foot tall -- and we would take him via robot to cocktail parties and things like that, as you do, and the robot was about five-foot-tall, which is close to my height. And he would tell me, "You know, people are not really looking at me. I feel like I'm just looking at this sea of shoulders, and it's just -- we need a taller robot." And I told him, "Um, no. You get to walk in my shoes for today. You get to see what it's like to be on the shorter end of the spectrum." And he actually ended up building a lot of empathy for that experience, which was kind of great. So when he'd come visit in person, he no longer stood over me as he was talking to me, he would sit down and talk to me eye to eye, which was kind of a beautiful thing.
Έτσι αποφασίσαμε να το εξετάσουμε στο εργαστήριο για να δούμε τι θα άλλαζε κι άλλο μαζί με τα χαρακτηριστικά, όπως το ύψος. Οι μισοί συμμετάσχοντες διάλεξαν πιο κοντό ρομπότ, ενώ οι άλλοι μισοί προτίμησαν πιο ψηλό, ανακαλύψαμε ότι ακριβώς το ίδιο άτομο, που έχει ακριβώς το ίδιο σώμα και λέει ακριβώς τα ίδια με κάποιον άλλον, φαίνεται πιο πειστικό και θεωρείται πιο έμπιστο, εάν είναι σε πιο ψηλή μορφή του ρομπότ. Δεν εξηγείται με τη λογική, αλλά γι' αυτό μελετάμε ψυχολογία. Ο Κλιφ Νας θα έλεγε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καινούργιες τεχνολογίες, παρά το γεγονός ότι έχουμε παλιά μυαλά. Η ανθρώπινη ψυχολογία δεν αλλάζει τόσο γρήγορα όσο η τεχνολογία, έτσι πάντα τρέχουμε να προλάβουμε τις εξελίξεις, προσπαθώντας να καταλάβουμε τον κόσμο, όπου κινούνται αυτές οι αυτόματες μηχανές. Συνήθως μιλάνε οι άνθρωποι και όχι οι μηχανές, σωστά; Βάζουμε πολύ νόημα σε πράγματα όπως το ύψος μιας μηχανής, όχι ενός ανθρώπου, και το αποδίδουμε στον άνθρωπο που το έχει.
So we actually decided to look at this in the laboratory and see what others kinds of differences things like robot height would make. And so half of the people in our study used a shorter robot, half of the people in our study used a taller robot and we actually found that the exact same person who has the exact same body and says the exact same things as someone, is more persuasive and perceived as being more credible if they're in a taller robot form. It makes no rational sense, but that's why we study psychology. And really, you know, the way that Cliff Nass would put this is that we're having to deal with these new technologies despite the fact that we have very old brains. Human psychology is not changing at the same speed that tech is and so we're always playing catch-up, trying to make sense of this world where these autonomous things are running around. Usually, things that talk are people, not machines, right? And so we breathe a lot of meaning into things like just height of a machine, not a person, and attribute that to the person using the system.
Ξέρετε, πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, όταν σκέφτεσαι την ρομποτική. Δεν είναι για την επανεφεύρεση ανθρώπων, αλλά περισσότερο για να μάθουμε πώς επεκτείνουμε τον εαυτό μας, σωστά; Καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε πράγματα με εκπληκτικούς τρόπους. Τα ρομπότ δεν μπορούν να παίξουν μπιλιάρδο, γιατί δεν έχουν χέρια, όμως μπορούν να παρενοχλούν τους άλλους παίκτες και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο για την ομαδικότητα και είναι και πολύ πρώτο. Άνθρωποι που γίνονται πολύ καλοί στον χειρισμό τους στο τέλος θα φτιάχνουν καινούργια παιχνίδια, όπως το ποδόσφαιρο με ρομπότ τα μεσάνυχτα να σπρώχνουν σκουπιδοτενεκέδες.
You know, this, I think, is really important when you're thinking about robotics. It's not so much about reinventing humans, it's more about figuring out how we extend ourselves, right? And we end up using things in ways that are sort of surprising. So these guys can't play pool because the robots don't have arms, but they can heckle the guys who are playing pool and that can be an important thing for team bonding, which is kind of neat. People who get really good at operating these systems will even do things like make up new games, like robot soccer in the middle of the night, pushing the trash cans around.
Όμως δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Πολλοί δυσκολεύονται στον χειρισμό. Αυτός άνθρωπος μπήκε στο λογισμικό του ρομπότ και το μάτι του ήταν γυρισμένο 90 μοίρες στα αριστερά. Δεν το ήξερε, έτσι κατέληξε να σκουντουφλάει μέσα στο γραφείο, να πέφτει πάνω στα γραφεία, να προσβάλλεται και να γελάει μ' αυτό, ενώ ο ήχος του ήταν στο μάξιμουμ. Και αυτός στη φωτογραφία να μου λέει, «Χρειάζεται να βάλουμε ένα κουμπί σίγασης ήχου». Μάλλον εννοούσε ότι δεν θέλουμε να είναι τόσο καταστροφικός. Λοιπόν, ως εταιρεία ρομποτικής, προσθέσαμε λειτουργία αποφυγής εμποδίων στο σύστημα. Απέκτησε έναν λέιζερ μετρητή απόστασης που εντοπίζει εμπόδια. και αν, ως χειρίστρια των ρομπότ, του έλεγα πέσε πάνω στην καρέκλα, δε θα μ' άφηνε, απλώς θα σχεδίαζε μια παράκαμψη, που φαίνεται καλή ιδέα.
But not everyone's good. A lot of people have trouble operating these systems. This is actually a guy who logged into the robot and his eyeball was turned 90 degrees to the left. He didn't know that, so he ended up just bashing around the office, running into people's desks, getting super embarrassed, laughing about it -- his volume was way too high. And this guy here in the image is telling me, "We need a robot mute button." And by that what he really meant was we don't want it to be so disruptive. So as a robotics company, we added some obstacle avoidance to the system. It got a little laser range finder that could see the obstacles, and if I as a robot operator try to say, run into a chair, it wouldn't let me, it would just plan a path around, which seems like a good idea.
Σαφώς οι άνθρωποι απέφευγαν περισσότερα εμπόδια με το σύστημα, αλλά από την άλλη, κάποιοι χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να περάσουν το μάθημα εμποδίων και θέλαμε να μάθουμε το γιατί. Αποδείχτηκε ότι υπάρχει μια σημαντική ανθρώπινη διάσταση - διάσταση προσωπικότητας, το λεγόμενο σημείο ελέγχου, και εκείνοι που έχουν δυνατό εσωτερικό σημείο ελέγχου, έχουν ανάγκη να είναι οι ίδιοι κύριοι του πεπρωμένου τους, -δεν τους αρέσει να αφήνουν τον έλεγχο σε αυτόματα συστήματα- τόσο πολύ, που είναι έτοιμοι να πολεμήσουν την αυτονομία; «Άμα θέλω να χτυπήσω εκείνη την καρέκλα, θα τη χτυπήσω». Κι έτσι, πραγματικά θα βασανίζονται απ' αυτή την αυτόνομη βοήθεια και είναι σημαντικό να το γνωρίζουμε, γιατί κατασκευάζουμε όλο και πιο αυτόνομα συστήματα, σωστά; Πώς διάφοροι άνθρωποι θα αντέξουν αυτή την απώλεια ελέγχου; Θα διαφέρει αναλόγως με τις ανθρώπινες διαστάσεις. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους σαν μονολιθικά πλάσματα. Διαφέρουμε στην προσωπικότητα, κουλτούρα, διαφέρουμε ώρες ώρες ακόμα και στη συναισθηματική κατάσταση, και για να μπορούμε να σχεδιάζουμε τέτοια συστήματα αλληλεπίδρασης ανθρώπου-ρομπότ, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν και τις ανθρώπινες διαστάσεις, όχι μόνο τις τεχνολογικές.
People did hit fewer obstacles using that system, obviously, but actually, for some of the people, it took them a lot longer to get through our obstacle course, and we wanted to know why. It turns out that there's this important human dimension -- a personality dimension called locus of control, and people who have a strong internal locus of control, they need to be the masters of their own destiny -- really don't like giving up control to an autonomous system -- so much so that they will fight the autonomy; "If I want to hit that chair, I'm going to hit that chair." And so they would actually suffer from having that autonomous assistance, which is an important thing for us to know as we're building increasingly autonomous, say, cars, right? How are different people going to grapple with that loss of control? It's going to be different depending on human dimensions. We can't treat humans as if we're just one monolithic thing. We vary by personality, by culture, we even vary by emotional state moment to moment, and being able to design these systems, these human-robot interaction systems, we need to take into account the human dimensions, not just the technological ones.
Μαζί με την αίσθηση ελέγχου έρχεται και η αίσθηση ευθύνης. Και αν ήσουν χειριστής ρομπότ και χειριζόσουν ένα από τα συστήματα, έτσι θα ήταν το περιβάλλον. Μοιάζει λίγο με βίντεο παιχνίδι, κάτι που μπορεί να είναι καλό, γιατί είναι οικείο στους ανθρώπους, και κακό ταυτόχρονα, γιατί θα το αντιμετωπίζουν ως παιχνίδι. Είχαμε πολλά παιδάκια στο Στάνφορντ, που έπαιζαν μ' αυτά, οδηγούσαν τα ρομπότ γύρω στο γραφείο μας στο Μένλο Πάρκ και τα παιδιά άρχισαν να λένε: «10 πόντους αν χτυπήσεις εκείνον τον τύπο, 20 πόντους για τον άλλον». Και τους κυνηγούσαν στον διάδρομο.
Along with a sense of control also comes a sense of responsibility. And if you were a robot operator using one of these systems, this is what the interface would look like. It looks a little bit like a video game, which can be good because that's very familiar to people, but it can also be bad because it makes people feel like it's a video game. We had a bunch of kids over at Stanford play with the system and drive the robot around our office in Menlo Park, and the kids started saying things like, "10 points if you hit that guy over there. 20 points for that one." And they would chase them down the hallway.
(Γέλια)
(Laughter)
Τους είπα, «Εμ, είναι αληθινοί άνθρωποι. Θα ματώσουν και θα πονάνε, αν τους χτυπήσετε." Μου απάντησαν, «Εντάξει, το καταλάβαμε». Σε πέντε λεπτά όμως έλεγαν πάλι: «20 πόντους για εκείνον τον τύπο, ζητάει λίγο ξύλο». Λες και είναι το παιχνίδι «Ender's Game», έτσι; Υπάρχει ένας αληθινός κόσμος από την άλλη πλευρά και θεωρώ ότι έχουμε ευθύνη ως άτομα που φτιάχνουν τέτοιο περιβάλλον να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους ότι οι πράξεις τους έχουν πραγματικές συνέπειες και να είναι υπεύθυνοι, όταν χειρίζονται όλο και περισσότερο αυτόνομα μηχανήματα.
I told them, "Um, those are real people. They're actually going to bleed and feel pain if you hit them." And they'd be like, "OK, got it." But five minutes later, they would be like, "20 points for that guy over there, he just looks like he needs to get hit." It's a little bit like "Ender's Game," right? There is a real world on that other side and I think it's our responsibility as people designing these interfaces to help people remember that there's real consequences to their actions and to feel a sense of responsibility when they're operating these increasingly autonomous things.
Όλα αυτά είναι ωραία παραδείγματα πειραματισμού μ' ένα πιθανό ρομποτικό μέλλον, και πιστεύω ότι είναι πολύ καλό να μπορούμε να επεκτείνουμε τους εαυτούς μας και να μαθαίνουμε τους τρόπους επέκτασης σ' αυτά τα μηχανήματα ενώ ταυτόχρονα να μπορούμε να εκφράζουμε την ανθρωπιά και την προσωπικότητά μας. Επίσης κατανοούμε τους άλλους, το πώς είναι να είσαι πιο ψηλός, πιο κοντός, πιο γρήγορος ή πιο αργός, ή ακόμα και να μην έχεις χέρια, και είναι τέλειο.
These are kind of a great example of experimenting with one possible robotic future, and I think it's pretty cool that we can extend ourselves and learn about the ways that we extend ourselves into these machines while at the same time being able to express our humanity and our personality. We also build empathy for others in terms of being shorter, taller, faster, slower, and maybe even armless, which is kind of neat.
Επίσης αποκτάμε ενσυναίσθηση και για τα ίδια ρομπότ. Αυτό είναι από τα αγαπημένα μου ρομπότ. Το λένε Τουίνμποτ. Έχει μια μικρή σημαία που λέει «Προσπαθώ να φτάσω στην τάδε διασταύρωση στο Μανχάταν», είναι χαριτωμένο, κυλάει μπροστά, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρει πώς να φτιάξει έναν χάρτη, δεν ξέρει πώς να δει τον κόσμο, απλά ζητάει βοήθεια. Το καλό με τους ανθρώπους είναι ότι μπορεί να υπολογίζει στην ευγένεια των περαστικών. Κατάφερε να περάσει το πάρκο στην άλλη πλευρά του Μανχάταν και είναι αρκετά καλό, απλώς επειδή άνθρωποι το έπαιρναν και το έστριβαν στη σωστή κατεύθυνση.
We also build empathy for the robots themselves. This is one of my favorite robots. It's called the Tweenbot. And this guy has a little flag that says, "I'm trying to get to this intersection in Manhattan," and it's cute and rolls forward, that's it. It doesn't know how to build a map, it doesn't know how to see the world, it just asks for help. The nice thing about people is that it can actually depend upon the kindness of strangers. It did make it across the park to the other side of Manhattan -- which is pretty great -- just because people would pick it up and point it in the right direction.
(Γέλια)
(Laughter)
Και είναι τέλειο, σωστά;
And that's great, right?
Προσπαθούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο με ανθρώπους και ρομπότ, όπου μπορούμε να συνυπάρχουμε και συνεργαζόμαστε ο ένας με τον άλλον, και δεν χρειάζεται να είμαστε αυτόνομοι και να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Πράγματι κάνουμε πράγματα μαζί. Για να γίνει εφικτό αυτό, χρειαζόμαστε βοήθεια από καλλιτέχνες ή σχεδιαστές, υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, νομικούς επιστήμονες, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ανθρωπολόγους, χρειαζόμαστε περισσότερες προοπτικές αν πρόκειται να κάνουμε αυτό που μας προτρέπει ο Στιού Καρντ, να δημιουργήσουμε το μέλλον στο οποίο πραγματικά θα θέλαμε να ζούμε.
We're trying to build this human-robot world in which we can coexist and collaborate with one another, and we don't need to be fully autonomous and just do things on our own. We actually do things together. And to make that happen, we actually need help from people like the artists and the designers, the policy makers, the legal scholars, psychologists, sociologists, anthropologists -- we need more perspectives in the room if we're going to do the thing that Stu Card says we should do, which is invent the future that we actually want to live in.
Θεωρώ ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε με το ρομποτικό μέλλον μαζί και έτσι θα καταλήξουμε στο να μαθαίνουμε πολλά περισσότερα για τους εαυτούς μας.
And I think we can continue to experiment with these different robotic futures together, and in doing so, we will end up learning a lot more about ourselves.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)