Την πρώτη φορά που προσευχήθηκα ήμουν σε υαλογραφημένο καθεδρικό.
The first time I uttered a prayer was in a glass-stained cathedral.
Γονάτισα επί ώρες αφότου το εκκλησίασμα είχε σηκωθεί,
I was kneeling long after the congregation was on its feet,
βύθισα τα δυο μου χέρια στον αγιασμό,
dip both hands into holy water,
σχημάτισα το σταυρό στο στήθος μου,
trace the trinity across my chest,
το μικροσκοπικό μου σώμα γερμένο σαν ερωτηματικό
my tiny body drooping like a question mark
πάνω στο ξύλινο στασίδι.
all over the wooden pew.
Ζήτησα από τον Ιησού να με διορθώσει
I asked Jesus to fix me,
κι όταν δεν απάντησε
and when he did not answer
έκανα φίλη τη σιωπή ελπίζοντας η αμαρτία μου να καεί
I befriended silence in the hopes that my sin would burn
και ν' ανακουφίσει το στόμα μου να λιώσει σαν τη ζάχαρη στη γλώσσα,
and salve my mouth would dissolve like sugar on tongue,
όμως η ντροπή παρέμεινε ως επίγευση.
but shame lingered as an aftertaste.
Σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθώ ξανά με την ιερότητα,
And in an attempt to reintroduce me to sanctity,
η μητέρα μου, μού μίλησε για το θαύμα που ήμουν,
my mother told me of the miracle I was,
κι είπε πως μπορούσα να γίνω ό,τι θέλω μεγαλώνοντας.
said I could grow up to be anything I want.
Αποφάσισα... να γίνω αγόρι.
I decided to be a boy.
Ήταν χαριτωμένο.
It was cute.
Αγορίστικο καπέλο, φαφούτικο χαμόγελο,
I had snapback, toothless grin,
τα μαυριδερά γόνατα η αξιοπιστία μου στην πιάτσα,
used skinned knees as street cred,
έπαιζα κρυφτό με ό,τι απέμεινε από το στόχο μου.
played hide and seek with what was left of my goal.
Ήμουν αυτό.
I was it.
Ο νικητής ενός παιχνιδιού που τ' άλλα παιδιά δεν έπαιζαν,
The winner to a game the other kids couldn't play,
ήμουν το μυστήριο μιας ανατομίας,
I was the mystery of an anatomy,
μια ερώτηση εκφρασμένη αλλά αναπάντητη,
a question asked but not answered,
ισορροπούσα μεταξύ ενός αδέξιου αγοριού κι ενός απολογητικού κοριτσιού,
tightroping between awkward boy and apologetic girl,
κι όταν έγινα 12, η φάση του αγοριού δε θεωρείτο χαριτωμένη πια.
and when I turned 12, the boy phase wasn't deemed cute anymore.
Οι νοσταλγικές θείες που πεθύμησαν να βλέπουν τα γόνατά μου κάτω από τη φούστα,
It was met with nostalgic aunts who missed seeing my knees in the shadow of skirts,
μου θύμισαν πως η συμπεριφορά μου δεν θα μου εξασφάλιζε σύζυγο,
who reminded me that my kind of attitude would never bring a husband home,
πως υπάρχω για ετεροσεξουαλικούς γάμους και για να γεννώ παιδιά.
that I exist for heterosexual marriage and child-bearing.
Κατάπια τις προσβολές τους μαζί με τις μομφές τους.
And I swallowed their insults along with their slurs.
Φυσικά, δεν φανερώθηκα.
Naturally, I did not come out of the closet.
Το έκαναν τα παιδιά στο σχολείο, χωρίς τη θέλησή μου.
The kids at my school opened it without my permission.
Με αποκάλεσαν με ένα όνομα που δεν αναγνώριζα,
Called me by a name I did not recognize,
έλεγαν «λεσβία»,
said "lesbian,"
όμως ήμουν πιο πολύ αγόρι, παρά κορίτσι, πιο πολύ Κεν, παρά Μπάρμπι.
but I was more boy than girl, more Ken than Barbie.
Δεν μισούσα το κορμί μου,
It had nothing to do with hating my body,
το αγαπούσα αρκετά ώστε να το αφήσω.
I just love it enough to let it go,
Το αντιμετώπιζα σαν σπίτι
I treat it like a house,
κι όταν το σπίτι σου καταρρέει,
and when your house is falling apart,
δεν το εκκενώνεις,
you do not evacuate,
το κάνεις τόσο άνετο, ώστε να στεγάσει όλα τα είναι σου,
you make it comfortable enough to house all your insides,
το κάνεις αρκετά όμορφο, ώστε να φιλοξενείς επισκέπτες,
you make it pretty enough to invite guests over,
κάνεις τα σανίδια τόσο γερά, ώστε να μπορείς να στέκεσαι πάνω τους.
you make the floorboards strong enough to stand on.
Η μάνα μου φοβάται πως προσδιορίστηκα από πράγματα που ξεθωριάζουν.
My mother fears I have named myself after fading things.
Καθώς μετρά τις ηχούς που έμειναν πίσω από τη Μίγια Χολ, τη Λίλα Άλκορν, τον Μπλέικ Μπρόκιντον.
As she counts the echoes left behind by Mya Hall, Leelah Alcorn, Blake Brockington.
Φοβάται πως θα πεθάνω χωρίς έναν ψίθυρο, πως θα γίνω η «τι κρίμα» συζήτηση στη στάση του λεωφορείου.
She fears that I'll die without a whisper, that I'll turn into "what a shame" conversations at the bus stop.
Ισχυρίζεται πως έκανα τον εαυτό μου ένα μαυσωλείο,
She claims I have turned myself into a mausoleum,
πως είμαι ένα φέρετρο ανοιχτό,
that I am a walking casket,
οι τίτλοι των ειδήσεων έχουν κάνει την ταυτότητά μου θέαμα.
news headlines have turned my identity into a spectacle,
Ο Μπρους Τζένερ είναι στα χείλη όλων καθώς η βιαιότητα της ύπαρξης σ' αυτό το κορμί
Bruce Jenner on everyone's lips while the brutality of living in this body becomes an asterisk at the bottom of equality pages.
γίνεται ένας αστερίσκος στο τέλος των σελίδων περί ισότητας.
No one ever thinks of us as human
Κανείς δεν μας αντιλαμβάνεται ως ανθρώπους
because we are more ghost than flesh,
αφού είμαστε πιο πολύ φαντάσματα παρά σάρκα,
because people fear that my gender expression is a trick,
αφού οι άνθρωποι τρέμουν ότι η έκφραση του φύλου μου είναι κόλπο,
that it exists to be perverse,
που υπάρχει για να είναι διεστραμμένο,
that it ensnares them without their consent,
που τους παγιδεύει χωρίς συγκατάθεση,
that my body is a feast for their eyes and hands
που το σώμα μου είναι μια γιορτή για τα μάτια και τα χέρια τους
and once they have fed off my queer,
κι όταν θα έχουν τραφεί απ' την αλλοκοτιά μου
they'll regurgitate all the parts they did not like.
θα αναμασήσουν όλα τα μέρη που δεν τους άρεσαν.
They'll put me back into the closet, hang me with all the other skeletons.
Θα με κλείσουν πάλι στον εαυτό μου, θα με κρεμάσουν με τους άλλους σκελετούς.
I will be the best attraction.
Θα γίνω το καλύτερο αξιοθέατο.
Can you see how easy it is to talk people into coffins,
Βλέπετε πόσο εύκολο είναι να πείσεις τους ανθρώπους να μπουν σε φέρετρο,
to misspell their names on gravestones.
να γράψεις λάθος τ' όνομά τους στην ταφόπλακα;
And people still wonder why there are boys rotting,
Κι οι άνθρωποι ακόμη αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν αγόρια που σαπίζουν,
they go away in high school hallways
που φεύγουν μακριά σε διαδρόμους λυκείων
they are afraid of becoming another hashtag in a second
που φοβούνται μη γίνουν άλλο ένα χάσταγκ στο λεπτό
afraid of classroom discussions becoming like judgment day
που φοβούνται πως οι συζητήσεις στην τάξη θα μοιάζουν με την ημέρα της κρίσης
and now oncoming traffic is embracing more transgender children than parents.
και τώρα... το αντίθετο ρεύμα αγκαλιάζει περισσότερα διεμφυλικά παιδιά απ' τους γονείς.
I wonder how long it will be
Αναρωτιέμαι πόσος καιρός θα περάσει
before the trans suicide notes start to feel redundant,
πριν τα σημειώματα αυτοκτονίας των τρανς αρχίσουν να μοιάζουν περιττά,
before we realize that our bodies become lessons about sin
πριν καταλάβουμε πως τα κορμιά μας γίνονται μαθήματα για την αμαρτία,
way before we learn how to love them.
πολύ πριν να μάθουμε να τα αγαπάμε.
Like God didn't save all this breath and mercy,
Όπως ο Θεός που δεν έσωσε όλη την ανάσα και το έλεος,
like my blood is not the wine that washed over Jesus' feet.
όπως το αίμα μου δεν είναι το κρασί που έπλυνε τα πόδια του Ιησού.
My prayers are now getting stuck in my throat.
Οι προσευχές μου σφηνώνουν στον λαιμό μου.
Ίσως επιτέλους να διορθώθηκα,
Maybe I am finally fixed,
ίσως δεν με νοιάζει πια,
maybe I just don't care,
ίσως ο Θεός άκουσε τελικά τις προσευχές μου.
maybe God finally listened to my prayers.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)