Come with me to the bottom of the world, Antarctica, the highest, driest, windiest, and yes, coldest region on Earth -- more arid than the Sahara and, in parts, colder than Mars. The ice of Antarctica glows with a light so dazzling, it blinds the unprotected eye. Early explorers rubbed cocaine in their eyes to kill the pain of it. The weight of the ice is such that the entire continent sags below sea level, beneath its weight. Yet, the ice of Antarctica is a calendar of climate change. It records the annual rise and fall of greenhouse gases and temperatures going back before the onset of the last ice ages. Nowhere on Earth offers us such a perfect record. And here, scientists are drilling into the past of our planet to find clues to the future of climate change.
Veniţi cu mine spre fundul acestei lumi, Antarctica, cea mai înaltă, mai uscată, mai vântoasă, şi da, rece regiune de pe Pământ -- mai aridă decât Sahara şi, pe alocuri, mai rece decât Marte. Gheaţa din Antarctica străluceşte cu o lumină atât de orbitoare, încât orbeşte ochiul neprotejat. Exploratorii timpurii își frecau cocaină în ochi pentru a le ceda durerea. Greutatea gheţii e de aşa natură încât întregul continent se îndoaie sub nivelul mării, sub greutatea ei. Totuşi, gheaţa Antarcticii este un calendar al schimbării climatice. Înregistrează creşterile şi scăderile anuale ale gazelor cu efect de seră şi a temperaturilor mergând înapoi înainte de debutul ultimei ere glaciare. Niciun alt loc de pe Pământ nu ne oferă o înregistrare atât de perfectă. Şi aici, oamenii de ştiinţă forează în trecutul planetei noastre pentru a găsi indicii privind viitorul schimbării climatice.
This past January, I traveled to a place called WAIS Divide, about 600 miles from the South Pole. It is the best place on the planet, many say, to study the history of climate change. There, about 45 scientists from the University of Wisconsin, the Desert Research Institute in Nevada and others have been working to answer a central question about global warming. What is the exact relationship between levels of greenhouse gases and planetary temperatures? It's urgent work. We know that temperatures are rising. This past May was the warmest worldwide on record. And we know that levels of greenhouse gases are rising too. What we don't know is the exact, precise, immediate impact of these changes on natural climate patterns -- winds, ocean currents, precipitation rates, cloud formation, things that bear on the health and well-being of billions of people.
În acest ianuarie trecut, am călătorit într-un loc numit WAIS Divide, la aproximativ 600 de mile (aprox. 965 km) de Polul Sud. Este cel mai bun loc de pe planeta noastră, mulţi spun, pentru a studia istoria schimbării climatice. Acolo, aproximativ 45 de oameni de ştiinţă de la University of Wisconsin (Universitatea din Winsconsin), de la Desert Research Institute din Nevada şi alţii au lucrat la a răspunde la o întrebare esenţială despre încălzirea globală. Care este relaţia exactă între nivelurile gazelor de seră şi temperatura planetară? E treabă urgentă. Noi ştim că temperaturile cresc. Acest ultim mai a fost înregistrat ca cel mai călduros din lume. Şi ştim de asemenea că nivelurile gazelor de seră cresc. Ceea ce nu ştim este impactul exact, precis, imediat al acestor schimbări asupra modelelor climatice naturale -- vânturi, curenţi oceanici, rata precipitaţiilor, formarea norilor lucruri care se reflectă asupra sănătăţii şi stării de bine a miliarde de oameni.
Their entire camp, every item of gear, was ferried 885 miles from McMurdo Station, the main U.S. supply base on the coast of Antarctica. WAIS Divide itself though, is a circle of tents in the snow. In blizzard winds, the crew sling ropes between the tents so that people can feel their way safely to the nearest ice house and to the nearest outhouse. It snows so heavily there, the installation was almost immediately buried. Indeed, the researchers picked this site because ice and snow accumulates here 10 times faster than anywhere else in Antarctica. They have to dig themselves out every day. It makes for an exotic and chilly commute.
Întreaga tabără, fiecare obiect din echipament a fost transportat 885 mile (aprox. 1.400km) de la McMurdo Station (Baza McMurdo) principala bază de aprovizionare americană de pe coasta Antarcticii. WAIS Divide în sine este un cerc din corturi în zăpadă. În viscole, echipajul prinde sfori între corturi astfel încât oamenii să-și poată urma în siguranţă drumul către cea mai apropiată casă de gheaţă şi către cea mai apropiată toaletă. Ninge atât de puternic acolo, încât instalaţia a fost aproape imediat îngropată. Într-adevăr, cercetătorii au ales acest site deoarece gheaţa şi zăpada se acumulează aici de 10 ori mai repede decât oriunde altundeva în Antarctica. Trebuie să se dezgroape în fiecare zi. Asta o face o navetă exotică şi rece.
(Laughter)
(Râsete)
But under the surface is a hive of industrial activity centered around an eight-million-dollar drill assembly. Periodically, this drill, like a biopsy needle, plunges thousands of feet deep into the ice to extract a marrow of gases and isotopes for analysis. Ten times a day, they extract the 10-foot long cylinder of compressed ice crystals that contain the unsullied air and trace chemicals laid down by snow, season after season for thousands of years. It's really a time machine. At the peak of activity earlier this year, the researchers lowered the drill an extra hundred feet deeper into the ice every day and another 365 years deeper into the past. Periodically, they remove a cylinder of ice, like gamekeepers popping a spent shotgun shell from the barrel of a drill. They inspect it, they check it for cracks, for drill damage, for spalls, for chips.
Dar sub suprafaţă, este un muşuroi de activitate industrială centrată în jurul unui ansamblu de forare de 8 milioane de dolari. Periodic, acest sfredel, ca un ac de biopsie, plonjează mii de picioare în interiorul gheţii pentru a extrage o măduvă de gaze şi izotopi pentru analiză. De 10 ori pe zi, ei extrag cilindrul lung de 10 picioare de cristale de gheaţă compresate care conţin aerul intact şi urme de chimicale depuse de zăpadă, sezon după sezon de mii de ani. E cu adevărat o maşină a timpului. În punctul de maximă activitate mai devreme anul acesta, cercetătorii au coborât sfredelul mai adânc cu o sută de picioare în gheaţă în fiecare zi şi alţi 365 de ani mai adânc în trecut. Periodic, au extras un cilindru de gheaţă, ca vânătorii ce scot un cartuş folosit din ţeava unui burghiu. O inspectează, o verifică de crăpături, de stricăciuni de forare, de cioburi, de aşchii.
More importantly, they prepare it for inspection and analysis by 27 independent laboratories in the United States and Europe, who will examine it for 40 different trace chemicals related to climate, some in parts per quadrillion. Yes, I said that with a Q, quadrillion. They cut the cylinders up into three-foot sections for easier handling and shipment back to these labs, some 8,000 miles from the drill site. Each cylinder is a parfait of time.
Mai important, o pregătesc pentru inspecţie şi analiză pentru 27 de laboratoare independente în Statele Unite şi Europa, care o vor examina pentru 40 de diferite urme de chimicale legate de climat, unele în părţi pe cvadrilion. Da, am spus asta cu un C, cvadrilion (=10 la puterea 24). Ei taie cilindrii în secţiuni de 3 picioare pentru o mai uşoară manevrare şi transportare către aceste laboratoare, la aproximativ 8.000 de mile (aprox. 12.800 km) de locul de forare. Fiecare cilindru e un parfeu de timp.
This ice formed as snow 15,800 years ago, when our ancestors were daubing themselves with paint and considering the radical new technology of the alphabet. Bathed in polarized light and cut in cross-section, this ancient ice reveals itself as a mosaic of colors, each one showing how conditions at depth in the ice have affected this material at depths where pressures can reach a ton per square inch. Every year, it begins with a snowflake, and by digging into fresh snow, we can see how this process is ongoing today. This wall of undisturbed snow, back-lit by sunlight, shows the striations of winter and summer snow, layer upon layer. Each storm scours the atmosphere, washing out dust, soot, trace chemicals, and depositing them on the snow pack year after year, millennia after millennia, creating a kind of periodic table of elements that at this point is more than 11,000 feet thick. From this, we can detect an extraordinary number of things. We can see the calcium from the world's deserts, soot from distant wildfires, methane as an indicator of the strength of a Pacific monsoon, all wafted on winds from warmer latitudes to this remote and very cold place.
Această gheaţă formată ca zăpadă acum 15.800 de ani, când strămoşii noştri se mânjeau cu vopsea şi luau în considerare extrem de noua tehnologie a alfabetului. Inundată de lumină polarizată şi tăiată în secţiune, această gheaţă antică se descoperă ca un mozaic de culori fiecare arătând cum condiţiile de la adâncime în gheaţă au afectat acest material la adâncimi unde presiunea poate atinge o tonă pe inch pătrat. În fiecare an, începe cu un fulg de zăpadă, şi săpând în zăpada proaspătă, putem vedea cum are loc acest proces azi. Acest perete de zăpadă neperturbat, luminat din spate de soare, arată striaţiile zăpezii de iarnă şi vară, strat peste strat. Fiecare furtună spală atmosfera, curăţând praf, funingine, urme chimice şi depozitându-le pe zăpadă an după an milenii după milenii, creând un fel de tabel periodic al elementelor care este în acest moment mai gros de 3.300 de metri. Din asta, putem detecta un număr extraordinar de lucruri. Putem vedea calciul din deşerturile lumii funinginea de la focuri îndepărtate, metanul ca un indicator al musonului pacific, toate adierile de vânt de la latitudini mai calde la acest loc izolat şi foarte rece.
Most importantly, these cylinders and this snow trap air. Each cylinder is about 10 percent ancient air, a pristine time capsule of greenhouse gases -- carbon dioxide, methane, nitrous oxide -- all unchanged from the day that snow formed and first fell. And this is the object of their scrutiny. But don't we already know what we need to know about greenhouse gases? Why do we need to study this anymore? Don't we already know how they affect temperatures? Don't we already know the consequences of a changing climate on our settled civilization? The truth is, we only know the outlines, and what we don't completely understand, we can't properly fix. Indeed, we run the risk of making things worse.
Cel mai important, aceşti cilindri şi această zăpadă blochează aer. Fiecare cilindru e aproape 10% aer antic, o capsulă curată a timpului de gaze cu efect de seră -- dioxid de carbon, metan, protoxid de azot -- toate neschimbate din ziua în care acea zăpadă s-a format şi a căzut întâia oară. Şi acesta e obiectul cercetării lor. Dar nu ştim oare deja ce avem nevoie să ştim despre gazele cu efect de seră? De ce trebuie să le mai studiem? Nu ştim deja cum afectează temperaturile? Nu ştim deja consecinţele unui climat în schimbare asupra civilizaţiei noastre aşezate? Adevărul este că ştim doar liniile mari, şi ce nu înţelegem complet, nu putem să reparăm cum trebuie. Într-adevăr, există riscul de a schimba lucrurile în rău.
Consider, the single most successful international environmental effort of the 20th century, the Montreal Protocol, in which the nations of Earth banded together to protect the planet from the harmful effects of ozone-destroying chemicals used at that time in air conditioners, refrigerators and other cooling devices. We banned those chemicals, and we replaced them, unknowingly, with other substances that, molecule per molecule, are a hundred times more potent as heat-trapping, greenhouse gases than carbon dioxide.
Gândiţi-vă, efortul internaţional de mediu care a avut cel mai mare succes în secolul 20, Protocolul de la Montreal, în care naţiunile Pământului s-au strâns pentru a proteja planeta de efectele nocive ale chimicalelor care distrug stratul de ozon folosite la acea vreme în aparate de aer condiţionat, frigidere şi alte dispozitive de răcire. Am interzis acele chimicale, şi le-am înlocuit, fără să ştim, cu alte substanţe care, moleculă cu moleculă sunt de o sută de ori mai puternice ca gaze de seră, care reţin căldura decât dioxidul de carbon.
This process requires extraordinary precautions. The scientists must insure that the ice is not contaminated. Moreover, in this 8,000-mile journey, they have to insure this ice doesn't melt. Imagine juggling a snowball across the tropics. They have to, in fact, make sure this ice never gets warmer than about 20 degrees below zero, otherwise, the key gases inside it will dissipate. So, in the coldest place on Earth, they work inside a refrigerator. As they handle the ice, in fact, they keep an extra pair of gloves warming in an oven, so that, when their work gloves freeze and their fingers stiffen, they can don a fresh pair. They work against the clock and against the thermometer.
Acest proces cere precauţii extraordinare. Oamenii de ştiinţă trebuie să se asigure că gheaţa nu e contaminată. Mai mult, în această călătorie de 8.000 de mile (aprox. 12.800km) ei trebuie să se asigure că această gheaţă nu se topeşte. Imaginaţi-vă jonglând un bulgăre de zăpadă peste tropice. Ei trebuie, de fapt, să se asigure că această gheaţă niciodată nu se încălzeşte la mai mult de 20 de grade sub zero, altfel, gazele cheie din interior se vor disipa. Deci, în cel mai rece loc de pe Pământ, ei lucrează în interiorul unui frigider. Pe măsură ce manevrează gheaţa, de fapt, ei păstrează o pereche de mănuşi în plus într-un cuptor, astfel încât, când mănuşile lor de lucru îngheaţă şi degetele lor înțepenesc, pot să pună o pereche nouă. Lucrează cu ochii pe ceas și pe termometru.
So far, they've packed up about 4,500 feet of ice cores for shipment back to the United States. This past season, they manhandled them across the ice to waiting aircraft. The 109th Air National Guard flew the most recent shipment of ice back to the coast of Antarctica, where it was boarded onto a freighter, shipped across the tropics to California, unloaded, put on a truck, driven across the desert to the National Ice Core Laboratory in Denver, Colorado, where, as we speak, scientists are now slicing this material up for samples, for analysis, to be distributed to the laboratories around the country and in Europe.
Până acum, au împachetat aproximativ 4.500 de picioare (aprox. 1.371 m) de miez de gheaţă pentru a o trimite spre Statele Unite. În acest ultim sezon, le-au manipulat peste gheaţă la o aeronavă ce aştepta. Garda Naţională Aeriană 109 (the 109th Air National Guard) a transportat cea mai recentă încărcătură de gheaţă înapoi la coasta Antarcticii, unde a fost încărcată într-un cargobot, expediată peste tropice în California, descărcată, pusă într-un camion, plimbată peste deşert la Laboratorul Naţional al Miezului de Gheaţă (National Ice Core Laboratory) în Denver, Colorado, unde, în timp ce vorbim, oamenii de ştiinţă feliază acest material pentru mostre, pentru analize, pentru a fi distribuite laboratoarelor din țară şi din Europa.
Antarctica was this planet's last empty quarter -- the blind spot in our expanding vision of the world. Early explorers sailed off the edge of the map, and they found a place where the normal rules of time and temperature seem suspended. Here, the ice seems a living presence. The wind that rubs against it gives it voice. It is a voice of experience. It is a voice we should heed.
Antarctica a fost ultimul sfert gol al acestei planete -- punctul orb în viziunea noastră crescândă asupra lumii. Exploratorii timpurii au navigat în afara marginilor hărţii, şi au găsit un loc unde regulile normale ale timpului și temperaturii par suspendate. Aici, gheaţa pare o prezenţă vie. Vântul care se freacă de ea îi dă glas. Este o voce a experienţei. Este o voce pe care ar trebui să o luăm în seamă.
Thank you.
Mulţumesc,
(Applause)
(Aplauze)