Come with me to the bottom of the world, Antarctica, the highest, driest, windiest, and yes, coldest region on Earth -- more arid than the Sahara and, in parts, colder than Mars. The ice of Antarctica glows with a light so dazzling, it blinds the unprotected eye. Early explorers rubbed cocaine in their eyes to kill the pain of it. The weight of the ice is such that the entire continent sags below sea level, beneath its weight. Yet, the ice of Antarctica is a calendar of climate change. It records the annual rise and fall of greenhouse gases and temperatures going back before the onset of the last ice ages. Nowhere on Earth offers us such a perfect record. And here, scientists are drilling into the past of our planet to find clues to the future of climate change.
הצטרפו אלי אל תחתית העולם, אנטארטיקה, האיזור הגבוה ביותר, היבש ביותר, החשוף ביותר לרוחות, וכן, הקר ביותר על פני האדמה -- צחיח יותר מהסהרה, ובחלקים מסויימים, קר יותר ממאדים. הקרח של אנטארטיקה זוהר באור כל כך מסנוור, שהוא מעוור עיניים לא מוגנות. החוקרים הראשונים שפשפו קוקאין לעיניהם כדי להפסיק את הכאב. משקל הקרח גורם ליבשת כולה לשקוע אל מתחת למפלס הים. עם זאת, הקרח באנטארטיקה מהווה לוח שנה לשינויי אקלים. הוא מתעד את העליות והירידות העונתיות ברמתם של גזי החממה והטמפרטורות עוד לפני תחילתם של עידני הקרח האחרונים. זהו המקום היחיד על פני האדמה שמציע לנו תיעוד מושלם שכזה. וכאן, מדענים קודחים אל העבר של כוכב הלכת שלנו כדי למצוא רמזים לגבי העתיד של השינויים האקלימיים.
This past January, I traveled to a place called WAIS Divide, about 600 miles from the South Pole. It is the best place on the planet, many say, to study the history of climate change. There, about 45 scientists from the University of Wisconsin, the Desert Research Institute in Nevada and others have been working to answer a central question about global warming. What is the exact relationship between levels of greenhouse gases and planetary temperatures? It's urgent work. We know that temperatures are rising. This past May was the warmest worldwide on record. And we know that levels of greenhouse gases are rising too. What we don't know is the exact, precise, immediate impact of these changes on natural climate patterns -- winds, ocean currents, precipitation rates, cloud formation, things that bear on the health and well-being of billions of people.
בינואר האחרון, נסעתי למקום שנקרא WAIS Divide, המרוחק כאלף ק"מ מהקוטב הדרומי. רבים אומרים שזהו המקום הטוב ביותר על פני כדור הארץ ללימוד ההיסטוריה של השינויים האקלימיים. כ-45 מדענים מאוניברסיטת ויסקונסין, מהמכון לחקר המדבר בנבדה ואחרים עבדו שם כדי לענות על שאלה בסיסית הנוגעת להתחממות הגלובלית. מה הקשר המדויק בין רמות גזי החממה והטמפרטורות בכדור הארץ? זהו עבודה דחופה. אנו יודעים שהטמפרטורות עולות. מאי האחרון היה החם ביותר המתועד בכל מקום בעולם. ואנו יודעים שגם רמות גזי החממה עולות. מה שאנחנו לא יודעים זה את ההשפעה המדוייקת, המיידית של השינויים האלה על הדפוסים הטבעיים של האקלים -- רוחות, זרמים באוקיינוסים, כמויות המשקעים, היווצרות העננים, דברים שמשפיעים על הבריאות והרווחה של מיליארדי אנשים.
Their entire camp, every item of gear, was ferried 885 miles from McMurdo Station, the main U.S. supply base on the coast of Antarctica. WAIS Divide itself though, is a circle of tents in the snow. In blizzard winds, the crew sling ropes between the tents so that people can feel their way safely to the nearest ice house and to the nearest outhouse. It snows so heavily there, the installation was almost immediately buried. Indeed, the researchers picked this site because ice and snow accumulates here 10 times faster than anywhere else in Antarctica. They have to dig themselves out every day. It makes for an exotic and chilly commute.
המחנה כולו, כל פריט ציוד, עבר במעבורת מרחק של 1,400 ק"מ מתחנת מקמורדו, בסיס האספקה האמריקאי המרכזי על חופי אנטארטיקה. WAIS Divide עצמו הוא מעגל של אוהלים בשלג. בסופות שלג, הצוות תולה חבלים בין האוהלים כדי שאנשים יוכלו למשש את דרכם בביטחה אל האיגלו הקרוב ביותר ואל השירותים הקרובים ביותר. יורדים שם שלגים עזים כל כך שהמתקן כמעט נקבר באופן מיידי. למעשה, החוקרים בחרו את האתר הזה מכיוון שקרח ושלג מצטברים שם פי 10 יותר מהר מאשר בכל מקום אחר באנטארטיקה. כל יום הם צריכים לחפור כדי לחלץ את עצמם. זה הופך את הנסיעה לעבודה לאקזוטית וקפואה.
(Laughter)
(צחוק)
But under the surface is a hive of industrial activity centered around an eight-million-dollar drill assembly. Periodically, this drill, like a biopsy needle, plunges thousands of feet deep into the ice to extract a marrow of gases and isotopes for analysis. Ten times a day, they extract the 10-foot long cylinder of compressed ice crystals that contain the unsullied air and trace chemicals laid down by snow, season after season for thousands of years. It's really a time machine. At the peak of activity earlier this year, the researchers lowered the drill an extra hundred feet deeper into the ice every day and another 365 years deeper into the past. Periodically, they remove a cylinder of ice, like gamekeepers popping a spent shotgun shell from the barrel of a drill. They inspect it, they check it for cracks, for drill damage, for spalls, for chips.
אבל מתחת לפני השטח יש כוורת של פעילות ממוקדת מסביב למתקן קידוח של 8 מיליון דולר. אחת לתקופה, המקדח הזה, המשמש כמחט ביופסיה מוחדר לעומק של אלפי מטרים מתחת לקרח כדי לשאוב מח עצם של גזים ואיזוטופים לניתוח. 10 פעמים ביום, הם מוציאים גליל באורך 3 מטרים של גבישי קרח דחוסים שמכילים את האוויר ושאריות כימיקלים שלא הושפעו חיצונית שהיו קבורים מתחת לשלג, עונה אחרי עונה במשך אלפי שנים. זו באמת מכונת זמן. בשיא הפעילות מוקדם יותר השנה, החוקרים הורידו את המקדח 30 מטר עמוק יותר לתוך הקרח כל יום ועוד 365 שנים עמוק יותר לתוך העבר. כל תקופה, הם מוציאים גליל של קרח, כמו ציידים שמוציאים תרמיל ריק של רובה מלוע המקדח. הם בוחנים אותו, הם בוחנים לראות אם יש בו סדקים, לפגמים במקדח, לקמטים, לשברים.
More importantly, they prepare it for inspection and analysis by 27 independent laboratories in the United States and Europe, who will examine it for 40 different trace chemicals related to climate, some in parts per quadrillion. Yes, I said that with a Q, quadrillion. They cut the cylinders up into three-foot sections for easier handling and shipment back to these labs, some 8,000 miles from the drill site. Each cylinder is a parfait of time.
וחשוב יותר, הם מכינים אותו לבדיקה וניתוח על ידי 27 מעבדות עצמאיות בארצות הברית ואירופה, שיבחנו אותו ל40 סוגים שונים של סימני כימיקלים שקשורים לאקלים, חלק מהם בחלקים לקואדריליון. כן, אמרתי את זו עם ה"ק" הם חותכים את הגלילים לקטעים של מטר לנוחות גדולה יותר בהובלה למעבדות האלה, מרחק 12500 קילומטר מאתר הקידוח. כל גליל הוא תמונה בזמן.
This ice formed as snow 15,800 years ago, when our ancestors were daubing themselves with paint and considering the radical new technology of the alphabet. Bathed in polarized light and cut in cross-section, this ancient ice reveals itself as a mosaic of colors, each one showing how conditions at depth in the ice have affected this material at depths where pressures can reach a ton per square inch. Every year, it begins with a snowflake, and by digging into fresh snow, we can see how this process is ongoing today. This wall of undisturbed snow, back-lit by sunlight, shows the striations of winter and summer snow, layer upon layer. Each storm scours the atmosphere, washing out dust, soot, trace chemicals, and depositing them on the snow pack year after year, millennia after millennia, creating a kind of periodic table of elements that at this point is more than 11,000 feet thick. From this, we can detect an extraordinary number of things. We can see the calcium from the world's deserts, soot from distant wildfires, methane as an indicator of the strength of a Pacific monsoon, all wafted on winds from warmer latitudes to this remote and very cold place.
הקרח נוצר משלג לפני 15800 שנים, כשאבותינו מרחו את עצמם בצבע ושקלו את הטכנולוגיה החדשה והרדיקלית של אותיות. מוצפים באור מקוטב וחתוכים למקטעים, הקרח העתיק מגלה את עצמו כמוזאיקה של צבעים, כל אחד מראה איך התנאים בעומק הקרח השפיעו על החומר הזה בעומקים בהם הלחץ יכול להגיע לטון לאינטש מרובע. כל שנה, זה מתחיל עם פתיתי שלג, ובחפירה בשלג חדש, אנחנו יכולים לראות איך התהליך ממשיך היום. הקיר הזה של שלג לא מופרע, מואר מאחור על ידי שמש, מראה את הפסים של שלג חורף וקיץ, שכבה מעל שכבה. כל סערה מקרצפת את האטמוספרה, שוטפת אבק, פיח, שאריות כימיקלים, ומפקידה אותם על ערמות השלג שנה אחרי שנה, אלף אחרי אלף, יוצרת מין טבלה מחזורית של היסודות שבשלב זה היא בעובי של יותר מ3350 מטר. מזה אנחנו יכולים להבין מספר עצום של דברים. אנחנו יכולים לראות את הסידן מהמדבריות של העולם, פיח משרפות מרוחקות, מתאן כסמן של מונסון פסיפי, הכל נישא על רוחות מקוי רוחב חמים יותר למקום המרוחק והקפוא הזה.
Most importantly, these cylinders and this snow trap air. Each cylinder is about 10 percent ancient air, a pristine time capsule of greenhouse gases -- carbon dioxide, methane, nitrous oxide -- all unchanged from the day that snow formed and first fell. And this is the object of their scrutiny. But don't we already know what we need to know about greenhouse gases? Why do we need to study this anymore? Don't we already know how they affect temperatures? Don't we already know the consequences of a changing climate on our settled civilization? The truth is, we only know the outlines, and what we don't completely understand, we can't properly fix. Indeed, we run the risk of making things worse.
והכי חשוב, הגלילים האלה והשלג הזה לוכדים אויר. כל גליל מכיל בערך 10 אחוז של אויר עתיק, קפסולת זמן טהורה של גזי חממה -- פחמן דו חמצני, מתאן, תחמוצת חנקן -- והכל לא השתנה מהיום שהשלג נוצר ונפל לראשונה. וזה מוקד החקירה שלהם. אבל אנחנו לא יודעים כבר כל מה שאנחנו צריכים לדעת על גזי חממה? למה אנחנו צריכים להמשיך ללמוד את זה? אנחנו לא יודעים כבר איך הם משפיעים על הטמפרטורות? אנחנו לא יודעים כבר את ההשלכות של מזג אויר משתנה על הציויליזציה שלנו? האמת היא, אנחנו יודעים רק את קוי המתאר, ומה שאנחנו לא ממש מבינים, אנחנו לא יכולים ממש לתקן. ובאמת, אנחנו עלולים לגרום לדברים להתדרדר.
Consider, the single most successful international environmental effort of the 20th century, the Montreal Protocol, in which the nations of Earth banded together to protect the planet from the harmful effects of ozone-destroying chemicals used at that time in air conditioners, refrigerators and other cooling devices. We banned those chemicals, and we replaced them, unknowingly, with other substances that, molecule per molecule, are a hundred times more potent as heat-trapping, greenhouse gases than carbon dioxide.
תשקלו, את המאמץ האחד הכי מוצלח הבינלאומי הסביבתי של המאה ה20, פרוטוקול מונטראול, שבו אומות העולם חברו יחדיו להגן על כדור הארץ מההשפעות המזיקות של גזים מחסלי אוזון שהיו בשימוש באותו זמן במזגנים, מקררים ומכשירי קירור אחרים. אסרנו על שימוש בכימיקלים האלה, והחלפנו אותם, ללא ידיעה, בחומרים אחרים שמולקולה מול מולקולה, הם פי מאה יותר רבי עוצמה בלכידת חום, גזי חממה מפחמן דו חמצני.
This process requires extraordinary precautions. The scientists must insure that the ice is not contaminated. Moreover, in this 8,000-mile journey, they have to insure this ice doesn't melt. Imagine juggling a snowball across the tropics. They have to, in fact, make sure this ice never gets warmer than about 20 degrees below zero, otherwise, the key gases inside it will dissipate. So, in the coldest place on Earth, they work inside a refrigerator. As they handle the ice, in fact, they keep an extra pair of gloves warming in an oven, so that, when their work gloves freeze and their fingers stiffen, they can don a fresh pair. They work against the clock and against the thermometer.
התהליך הזה מצריך אמצעי זהירות יוצאים מן הכלל. המדענים חייבים להבטיח שהקרח לא מזוהם. יותר מזה, במסע הזה בן ה12500 קילומטר, הם חייבים להבטיח שהקרח לא ימס. דמיינו ג'אגלינג של כדורי שלג דרך האזור הטרופי. הם חייבים, למען האמת, להבטיח שהקרח לא יתחמם ליותר מ20 מעלות מתחת לאפס, אחרת, גזי המפתח בתוכם ישתחררו. אז, במקום הקר ביותר בכדור הארץ, הם עובדים בתוך מקפיא. כשהם מטפלים בקרח, למען האמת, הם שומרים סט נוסף של כפפות מתחממות בתנור, כך, שכשכפפות העבודה שלהם קופאות והאצבעות שלהם מתקשות, הם יכולים לעטות זוג חדש. הם עובדים נגד השעון ונגד מד החום.
So far, they've packed up about 4,500 feet of ice cores for shipment back to the United States. This past season, they manhandled them across the ice to waiting aircraft. The 109th Air National Guard flew the most recent shipment of ice back to the coast of Antarctica, where it was boarded onto a freighter, shipped across the tropics to California, unloaded, put on a truck, driven across the desert to the National Ice Core Laboratory in Denver, Colorado, where, as we speak, scientists are now slicing this material up for samples, for analysis, to be distributed to the laboratories around the country and in Europe.
עד עכשיו, הם ארזו בערך 1370 מטר של ליבות קרח למשלוח בחזרה לארצות הברית. בעונה האחרונה, הם הובילו אותם בעדינות מעבר לקרח למטוסים מחכים. יחידה 109 של המשמר האוירי הטיסה את המשלוח האחרון של הקרח בחזרה לחוף אנטארקטיקה, שם העמיסו אותו על אוניית משא, השיטו אותו מעבר לאזור הטרופי לקליפורניה, פרקו אותו, שמו אותו על משאית, הוסע דרך המדבר למעבדת ליבות הקרח בדנבר, קולורדו, שם, בזמן שאנחנו מדברים, מדענים חותכים את החומר הזה לדוגמיות, לאבחון, ולחלוקה למעבדות ברחבי המדינה ובארופה.
Antarctica was this planet's last empty quarter -- the blind spot in our expanding vision of the world. Early explorers sailed off the edge of the map, and they found a place where the normal rules of time and temperature seem suspended. Here, the ice seems a living presence. The wind that rubs against it gives it voice. It is a voice of experience. It is a voice we should heed.
אנטארקטיקה היתה החלק הריק האחרון בכוכב -- הנקודה המתה בראיה המתרחבת שלנו, של היקום. חוקרים ראשונים הפליגו מעבר לקצה המפה, והם מצאו מקום שבו החוקים הרגילים של זמן וטמפרטורה נראים כתלויים. כאן הקרח נראה כישות חייה. הרוח שמתחככת בו נותנת לו קול. זה קול הנסיון. זה קול שאנחנו צריכים להקשיב לו.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)