America is an idea, but that idea is grounded in certain fundamental ideals. And the argument I want to make in the few minutes I have your attention here today is that we have lost focus on those ideals - core ideals, defining ideals, ideals that we have betrayed. Now these ideals are important, not because they're original, not because Madison said we should like them. These ideals are important because they are right. Some defining ideals we have rejected - and it’s a good thing too. Think about slavery. But these ideals we affirm, we continue to affirm. These ideals we celebrate. And yet, almost without noticing, these ideals we have also betrayed. So when I think what's next for democracy, I think we should reclaim these ideals. We should make them ours again. Because these ideals represent the very best of the American tradition. They could make us great, or at least, they would make us good. OK, first, the United States was born as a set of colonies. It took the subjects of those colonies hundreds of years to recognize just how awful a system colonialism was. And so, the very best gathered in Philadelphia to craft a declaration, really an argument against this king, King George, and against any king, really, because it was an argument, in effect, against colonies, an argument for a republic. Certain self-evident truths guided that argument. Certain slogans provided the sizzle: "No taxation without representation." But the more general principle underlying all of that work, was a principle of equal representation, that free societies secure to their people the right of self-government - at least the white male property owners, the right of self-government. This document was deeply anti-colonial, fundamentally Republican, and it was an inspiration around the world. Now, this ideal lasted in America for no more than about 100 years. It was overthrown after a century. And you can ask, how was it overthrown? Maybe Ernest Hemingway would say, "Gradually, and then suddenly ... in fits and starts before the torrent." So we first overthrew the monarchy in Hawaii, and the very next president, Grover Cleveland, reversed the decision, saying, “We are not a colonial nation.” But beginning in the 1890s, the United States exercised its power, including its military force, to overthrow governments across the world all the way up until the present time. So Hawaii and the Philippines and Cuba and Puerto Rico and Honduras, Nicaragua, Iran, Guatemala, Vietnam, Chile, Grenada, Panama, Afghanistan and most recently, Iraq, these are nations which felt our force - not our argument, not the persuasion of our principles, our force - and were exorcised in that force by a colonial imperialist will. Now, part of this was animated by racism. Rudyard Kipling described the white man's burden. And in that description in his poem, he presented an image of white men above everyone else, literally white men above everyone else. And it was practiced with a brutality that we still, to this day, do not fully recall. This war in the Philippines was among the most brutal in our history, openly using techniques of torture to force our will upon the Filipinos. One soldier, writing back to his family, wrote, "Our men have been relentless, have killed to exterminate men, women, children, prisoners and captives, active insurgents and suspected people from lads of ten up, the idea prevailing that the Filipino as such was little better than a dog." This imperialism grew into a certain peak just before the Second World War. In 1940, the United States was the fifth largest colonial power in the world. Thirteen percent of our population, that’s more than the African Americans in our nation, lived in the territories, not in the United States. But then after the war, there was a fundamental shift in our imperialist strategy. We focused no more on territories. Indeed, we did the unheard of. We gave up a colony, the Philippines. Instead, we became what we could call pointillist, as if the pointillists in the art world became foreign diplomats. Pointillist. And that pointillism shifted to exerting force through military bases. Now, this is a point, I think, many Americans are not fully aware of. If you look at the United States and our foreign bases as compared to the rest of the world - and in this graph, let's say every dot is going to represent 30 foreign bases - then the United States today has about 800 of these foreign bases, 800 bases located all around the world. The rest of the world has a different practice. If you take the rest of the world combined, the total number of foreign bases by all other countries added together is just 30. The United States has 800; the rest of the world, 30. So when we celebrate who we were, when we think of our anti-colonial past, in this we must recognize that we have changed. We have changed fundamentally. Now one virtue about this change, one virtue when we made this terrible choice to go down the line of imperialism rather than the ideal of republicanism, is that we did it democratically. In 1896 to 1900, we had the greatest debate in the United States about who the United States would become. There was a pro imperialist side and an anti-imperialist side, people like McKinley against William Jennings Bryan, Henry Cabot Lodge against Andrew Carnegie, Teddy Roosevelt against Mark Twain. We had a choice and we made that choice, but that choice was a betrayal of who we originally were. OK, second, James Otis is perhaps the most forgotten framer. Slogans like “Taxation without representation is tyranny” come from him, and that's still famous. But the really important work that Otis did was in arguing a case in 1761, called Paxton v. Gray, fifteen years before the Declaration of Independence. In this case, Otis fought the British Crown’s use of something called the “writs of assistance.” These were warrantless searches that the Crown thought it had the authority to engage to find evidence of criminality or violations of tax laws. Otis argued that this violated fundamental principles of free government. And this argument, John Adams said, was when the revolution began. As he wrote, "The child independence was then and there born, every man of an immense crowded audience appeared to me to go away as I did, ready to take up arms." Now, Otis lost that appeal, but America won because of his argument. When the Constitution was finally ratified and the Bill of Rights added to it, the Fourth Amendment expressly protected against unreasonable searches and seizures, and the requirement was that warrants, if they were to be issued, could be issued if and only if they were supported by probable cause, supported by an oath and affirmation, and particularly describing the place to be searched. Louis Brandeis looked at this tradition and said it defined the character of America that protected "the right to be let alone,” not always, but always when the government has no cause. These were their ideals. Now, these ideals were tested. When technology changed, they were tested. Roy Olmstead was a police officer in Seattle. He was also a bootlegger. He was called the gentleman bootlegger because he refused to use violence in engaging in his bootlegging activities. In March 1920, he was arrested, jailed, and the case against him was built on a new technology of wiretapping. The government connected wires to the telephone lines leading into his business and used the information on those wires to convict Roy Olmstead. Olmsted appealed the conviction, saying, "Hey, what about the Fourth Amendment?" And in the case Olmstead v. the United States, the Supreme Court looked at the Fourth Amendment and said that protecting unreasonable searches means to protect against trespasses that were unreasonable. But wiretapping involves no trespass, because the wires are connected, not inside the house where Roy Olmstead was living or working. They were attached to the wires outside the house. So as Chief Justice Taft put it, there was no violation of the Fourth Amendment and therefore wiretapping was completely legal. Louis Brandeis had a very different view. He thought the Constitution was to be adapted to a changing world, and his view, 40 years later, would become the view of the Supreme Court when the court reversed Olmstead. But the point is, during this time, there was not yet any strong constitutional limitation on these warrantless wiretapping searches. Yet even then, the searches were episodic, episodic and costly. They happened, but they happened rarely because it took effort to actually engage in the search. But then the technology changed again: first, the internet, which became wired into our life across the world and in the United States, and then the tragedy of 9/11, which triggered a ferocious desire to protect the nation in ways that would have been unimaginably conceived even five years before. Those two together produced the conditions described in Edward Snowden’s book Permanent Record. Because beginning in earnest after 9/11, the government engaged in building systems of perpetual surveillance of us, everywhere on digital technologies, massive technology to capture and store what we did or what we said, literally rooms set up to snoop on trunks of the internet to gather all the data that they could to begin to identify and make accessible to the government facts about even citizens, piecing together a picture of anyone they chose to view for the ends of assuring they were not engaged in terrorism or maybe even criminal activity. This is betrayal number two. But unlike betrayal number one, there was no democratic deliberation here. Indeed, Snowden sacrificed, risking his life and certainly his freedom he made, because there was no democratic deliberation here, and he believed if this principle was going to be betrayed, at least the nation should discuss it. But even though it's been challenged, it survives in effect to this day. We live in a world of persistent, not episodic, monitoring by the government to the end of stopping terror, but that end even itself cannot deny that this is a betrayal. OK, that's two. Here's three. If Otis was the forgotten framer, the Northwest Ordinance is the forgotten framing document, actually, documents - there are multiple ordinances. And what’s striking about these ordinances is the view of the New Republic that they reveal, certain ideals that were clear and fundamental. One ideal was the anti-slavery ideal, which was forbidden in the Northwest Territories after the ordinance went into effect. And another ideal was the anti-monopoly ideal. The second ordinance described carving up tracts of land in the Northwest Territory into 640-acre blocks, but then granting to families 160-acre segments, but only 160-acre segments - limiting those grants of one 160-acre segment to each family. Now that limitation turns out to be very common in our history. The Preemption Act of 1830 and 1841, the Homestead Act of 1862, the Southern Homestead Act of 1866, the Timber Culture Act, the Desert Land Act, the Reclamation Act of 1982, all of these carved up land in 160-acre lots and limited the number of lots that a single family could buy to just one. This betrayed a commitment, that some property is good, but small property is better, and that competition among property owners is essential, that we can never allow property to become too big, the owners to become too big, because if they could control a market, then they could potentially control the government. This was the anti-monopoly principle, not anti commerce - anti monopoly. And throughout our history, there has always been a fight, and it’s been a cross-partisan fight, to defend this principle. Teddy Roosevelt and William Howard Taft were Republicans who fought for this principle when they were presidents. Woodrow Wilson and FDR, in my view, much more effectively fought for this principle as Democrats when they were presidents. This fight on behalf of this principle continued through the administration of Ronald Reagan. And then there was the beginning of the end. Because then, the ideas of this man, Robert Bork, began to infect the law through the Department of Justice and the judges appointed by Ronald Reagan - infected the law and pulled back on the idea of fighting for the anti-monopoly principle. It's astonishing to recognize that the last major antitrust case in the technology industry was the Microsoft case begun in 1998. And 20 years later, after that case, Rip van Winkle would be astonished to wake and recognize that there are basically four companies that exercise fundamental massive control throughout our life over commerce and journalism and democracy. Their monopoly power is more everywhere. Now, one part of this betrayal is linked to the betrayal number two - the persistent and ubiquitous surveillance. This is the surveillance described by Shoshana Zuboff in her magisterial work as “surveillance capitalism." But the other part is betrayal number three, and this is inspired, in my view, by Zephyr Teachout. Zephyr in her book Break Them Up describes the “chickenization of everything.” Now, you might think of chickens and you might think of the happy creatures like this. She's not talking about those chickens but these chickens. And more importantly, she's not really talking about the chickens. She's talking about the person in the center, the farmer, who, as the industry has evolved, bears all the risk of the farm - takes out the loans, and if he can’t pay the loans, then goes into bankruptcy, but because of the structure of farming, exercises no control over how his or her chickens will be raised and has no alternatives about where to sell his or her chickens, because all the channels of distribution have been concentrated so there's only one channel in any locality. And as these channels begin to experiment with these different farmers, they are squeezed, squeezed all of their profit out by the people who exercise control over their business. This is chickenization. And it’s a metaphor for everything. It's a metaphor for the way we have betrayed a core and fundamental ideal of how market economies are supposed to work. Because it's not just for efficiency that we keep enterprises small; it's also for democracy. Because too big to fail means too big for the government to resist or too big for the government to regulate, meaning these businesses, these big businesses become alternative autocratic governments. Now, here too, like with betrayal two, there was no democratic authorization of this change. We never had an "end the antitrust" movement in America. It’s just endless money in our political process, in our Congress in particular, that has had the effect of corrupting the law. This is betrayal number three. (Choir singing America the Beautiful) We are a set of ideals. We are a nation grounded in those ideals. But at some point, we have to step back and ask, So who are we really? Because the anti-imperialist ideal of our founding is not the republic we are today, and the privacy respecting republic of our founding is not the republic we are today, and the power limiting small creator republic is not the republic that we are today. We are not who we said we would be. We are different. And I think we are less. Now, could we be more again? Could we imagine waging a fight to regain these ideals at the core of our republic? Of course we can. Obama would say, “Yes, we can," but I’ll just say, “Of course we can." Of course we can declare again the ideal of peace and bring home our troops and cut defense radically. A recent tweet showed this extraordinary technology being tested in the military to see whether the ships would survive or be stabilized during an explosion, and the tweet comment on top was: “My kid’s school can’t afford air conditioning.” Can we afford this system of defense? And we can certainly reclaim the value, the ideal of privacy. We could end the surveillance state, both of government and corporations, and we could reclaim the ideal of progress - enforcing the law of antitrust, breaking up the giants and enabling small and diverse creativity. We could affirm that these are our ideals again. But we should recognize it would be difficult to do so. Tulsi Gabbard, who ran for president in the Democratic primary, as a soldier and member of Congress fighting against perpetual war and the imperialist urge in America, was called by the very top of our Democratic Party a Russian spy. Edward Snowden, member of the intelligence community, feeling himself compelled to reveal to America exactly the betrayals our community had imposed upon us, was also referred to as a Russian spy. And Zephyr Teachout, who is, in my view, the most important thinker on the democratic left, has been referred to as a "communist" for her claim that we should break up the monopolies. America is foreign, or foreign is America, and we need to build the movement to resist this reality and to fight for something better. Now, this is a fight worth having right now. We need to take it up even if we can't win because every new idea takes time and every old idea takes even longer. Join us in this fight. Thank you.
Nước Mỹ là một lý tưởng, Nhưng lý tưởng đó là cơ sở cho các lý tưởng cơ bản nhất định. Và lý luận mà tôi sẽ nói đến trong vài phút bạn quan tâm hôm nay là chúng ta đã mất tập trung vào những lý tưởng - lý tưởng cốt lõi, lý tưởng xác định, lý tưởng mà ta đã phản bội Những lý tưởng này quan trọng không phải bỏi chúng nguyên bản không phải bỏi Madison nói ta nên thích chúng Những lý tưởng này quan trọng vì chúng đúng Một số lý tưởng xác định bị ta bác bỏ và đó cũng là một điều tốt Như chế độ nô lệ Nhưng những lý tưởng chúng ta khẳng định Thì sẽ tiếp tục khẳng định Những lý tưởng mà chúng ta tôn vinh Tuy nhiên hầu như không nhận ra những lý tưởng chúng ta phản bội Vì vậy, khi nghĩ điều gì tiếp theo cho Dân chủ Tôi nghĩ chúng ta nên đòi lại những lý tưởng này Ta nên biến chúng lại là của ta Bỏi vì những lý tưởng này đại diện cho những tinh hoa truyền thống của Mỹ Chúng sẽ làm ta vĩ đại hoặc ít nhất sẽ giúp ta tốt đẹp Và, đầu tiên, Hoa Kỳ được sinh ra là tập hợp các thuộc địa Phải mất hàng trăm năm để thần dân của thuộc địa này nhận ra sự tệ hại của hệ thống thuộc địa và vì vậy, những gì tốt nhất đã tập hợp ở Philadelphia để lập ra bản Tuyên ngôn là một lý luận nhằm chống lại vị vua này, vua George và chống lại bất kì vị vua nào Bởi vì đó là một lý luận, trên thực tế, chống lại thuộc địa một lý luận cho một nền Cộng hòa Những sự thật hiển nhiên đã định hướng cho lý luận đó Những khẩu hiệu đem lại sự sôi nổi: “Không đóng thuế nếu không bầu cử” Nhưng nguyên tắc khái quát hơn bên dưới tất cả những công sức đó là nguyên tắc bình đẳng bầu cử, rằng các xã hội tự do bảo vệ quyền được được tự chủ của người dân của họ - ít nhất đàn ông da trắng giàu có, có quyền tự chủ. Tài liệu này phản đối thực dân sâu sắc, cơ bản mang tính Cộng hòa, và là nguồn cảm hứng trên khắp thế giới. Lý tưởng này tồn tại ở Mỹ không quá 100 năm. Nó đã bị lật đổ chỉ sau 1 thế kỷ và bạn sẽ hỏi, nó bị lật đổ như thế nào? Có thể Ernest Hemingway sẽ nói, “Một cách từ từ rồi đột nhiên.... phù hợp và bắt đầu trước sự ồ ạt.” Vì vậy chúng ta lật đổ chế độ quân chủ ở Hawaii đầu tiên, và vị tổng thông tiếp theo, Grover Cleveland, lại thay đổi quyết định, nói “Ta không phải một nước thuộc địa” Nhưng bắt đầu từ những năm 1890, Hoa Kỳ sử dụng sức mạnh của mình, bao gồm cả lực lượng quốc phòng, để lật đổ chính phủ trên toàn thế giới cho đến tận thời điểm hiện tại. Vì vậy, Hawaii, Philippine, Cuba ,Puerto Rico, Honduras, Nicaragua, Iran. Guatemala, Vietnam, Chile, Grenada, Panama, Afghanistan và gần đây nhất, Irag, đây là những nước cam chịu sức mạnh của chúng tôi - không phải lý luận, cũng không phải sự thuyết phục cho các nguyên tắc sức mạnh của chúng tôi - và bị tiêu diệt trong sức mạnh đó bởi ý chí của một chủ nghĩa đế quốc thực dân. Và một phần của nó được thực hiện bởi kỳ thị chủng tộc Rudyard Kipling đã mô tả gánh nặng của người da trắng và trong các mô tả trong bài thơ của mình ông đã đưa ra hình ảnh người da trắng nằm trên tất cả người khác theo đúng nghĩa đen. Và điều đó được thi hành với sự tàn bạo đến nỗi chúng ta, cho đến ngày nay, không thể nhớ lại hoàn toàn Cuộc chiến này ở Philipin là một trong các cuộc chiến tàn bạo nhất trong lịch sử, công khai sử dụng các kỹ thuật tra tấn để áp đặt ý chí lên người Philipin Một người lính gửi thư về cho gia đình, đã viết, ”Quân ta đã không ngừng nghỉ giết hại đàn ông, phụ nữ, trẻ em, tù nhân và người bị bắt những người nổi dậy và những người bị nghi ngờ từ 10 tuổi trở lên, ở đây, người ta nghĩ người Philipin chỉ tốt hơn so với con chó một chút.” Chủ nghĩa đế quốc này đã đạt tới đỉnh điểm nhất định ngay trước Thế chiến Thứ hai. Vào năm 1940, Mỹ là cường quốc thuộc địa lớn thứ 5 thế giới. 13% số dân số của chúng tôi, con số còn nhiều hơn số người Mỹ gốc Phi, thì đang sống ở những vùng lãnh thổ, chẳng phải ở Mỹ. Nhưng sau chiến tranh, đã có một sự thay đổi cơ bản trong chiến lược đế quốc của Mỹ. Mỹ không còn tập trung vào các lãnh thổ mà làm điều chưa từng có. Chúng tôi từ bỏ thuộc địa Philipin. Thay vào đó, trở thành một “họa sĩ chấm họa”, như thể những “họa sĩ chấm họa” trong nghệ thuật trở thành nhà ngoại giao. “họa sĩ chấm họa”. và “nghệ thuật chấm họa” đó chuyển sang dùng vũ lực bằng căn cứ quân sự. Đây là điểm mà tôi nghĩ nhiều người Mỹ không nhận thức đầy đủ. Nếu bạn nhìn vào nước Mỹ và các căn cứ nước ngoài của họ và so sánh với phần còn lại của thế giới - và trong biểu đồ này, mỗi điểm tượng trưng cho 30 căn cứ nước ngoài - thì nước Mỹ ngày nay có khoảng 800 căn cứ nước ngoài, 800 căn cứ đặt khắp thế giới. Phần còn lại của thế giới lại khác. Nếu bạn kết hợp phần còn lại của thế giới, thì tổng số các căn cứ nước ngoài của các nước còn lại chỉ là 30. Mỹ có 800; và phần còn lại của thế giới có 30. Vậy khi chúng ta kỷ niệm quá khứ của ta nghĩ về quá khứ chống thực dân của ta, thì lúc này ta nhận ra rằng chúng ta đã thay đổi. Chúng ta cơ bản đã thay đổi Và một phẩm chất về sự thay đổi này, một phẩm chất mà khi chúng tôi đưa ra lựa chọn tồi tệ này để đi theo con đường chủ nghĩa đế quốc thay lý tưởng của chủ nghĩa Cộng hòa là ta làm điều đó một cách Dân chủ Từ năm 1896 đến năm 1900 Chúng tôi có cuộc tranh luận vĩ đại nhất ở Mỹ về việc nước Mỹ sẽ trở nên như thế nào Có một phe ủng hộ Đề quốc, và một phe chống chủ nghĩa Đế quốc Nhưng người như McKinley sẽ chống lại William Jennings Bryan Henry Cabot Lodge phản đối Andrew Carnegie Teddy Roosevelt chống lại Mark Twain Chúng tôi có một sự lựa chọn và chúng tôi đã chọn nó Nhưng lựa chọn đó đã phản bội lại con người ban đầu của chúng tôi Thứ hai, James Otis có lẽ là nhà phát kiến bị lãng quên mất. Khẩu hiệu như ” Đánh thuế mà không bầu cử là chuyên chế” đến từ ông ấy, và vẫn nổi tiếng. Nhưng một điều vô cùng quan trọng mà Otis đã làm trong khi tranh luận một vụ án tên là Paxton v.Gray vào năm 1761 15 năm trước bản “Tuyên ngôn độc lập”. Trong vụ án này, Otis chống lại việc Hoàng gia Anh sử dụng một thứ gọi là “văn bản hỗ trợ“. Đây là những cuộc khám xét không có căn cứ mà Hoàng gia cho rằng họ co quyền thực hiện để tìm bằng chứng phạm tội hoặc vi phạm luật thuế. Otis cho rằng điều này đã vi phạm các nguyên tắc cơ bản của chính phủ tự do Và John Adams cho biết rằng lập luận này là khi cuộc Cách mạng nổ ra. Như ông ấy đã viết, “Sự tự do của một người có được từ khi sinh ra, mọi người trong đám đông kia sẽ cùng tôi ra đi như cách tôi đã từng, sẵn sàng để đoàn kết lại.” Và, Otis thua kháng cáo đó nhưng nước Mỹ chiến thắng nhờ vào luận cứ của ông ấy. Khi Hiến pháp cuối cùng được phê chuẩn Tuyên ngôn Nhân quyền được thêm vào Tu chính án thứ tư được bảo vệ rõ ràng khỏi những cuộc khám xét và tịch thu vô lý và yêu cầu các lệnh khám xét chỉ được ban hành khi và chỉ khi có đủ những lý do chính đáng có những lời tuyên thệ và khẳng định, và đặc biệt mô tả địa điểm bị khám xét. Louis Brandeis đã xem xét câu chuyện này và nói rằng nó đã định hình đặc điểm của nước Mỹ là bảo vệ “quyền độc lập tự do ” không phải luôn luôn, nhưng chắc chắn khi chính phủ không có lý do chính đáng Đây là những lý tưởng của họ. và những lý tưởng này đã được kiểm chứng Khi công nghệ thay đổi, chúng được kiểm chứng. Roy Olmstead là một viên cảnh sát ở Seattle. và hắn ta cũng là một kẻ lừa đảo Hắn ta được gọi là kẻ lửa đảo lịch sự bởi vì hắn không sử dụng vũ lực để lừa đảo Vào tháng 3 năm 1920, hắn bị bắt, bỏ tù, và vụ án chống lại hắn được xây dựng dựa trên một công nghệ nghe lén mới. Chính phủ kết nối dây với đường dây điện thoại dẫn vào chỗ làm ăn của hắn và sử dụng thông tin từ những dây đó để kết tội Roy Olmstead. Olmsted kháng cáo lời kết tội, nói “Này, thế còn Tu chính án thứ tư?” Và trong vụ án Olmstead kiện Hoa Kỳ, Tòa án tối cao đã xem xét Tu chính án thứ tư và tuyên rằng bảo vệ khỏi các cuộc khám xét không chính đáng có nghĩa là bảo vệ khỏi các hành vi xâm phạm không hợp lý. Nhưng nghe lén không xâm phạm vì những sợi dây được kết nối không ở trong ngôi nhà mà Roy Olmstead đang sống và làm việc. Chúng được gắn vào dây điện bên ngoài ngôi nhà. Vì vậy, như Chánh án Taft đã nói, không có sự vi phạm Tu chính án thứ tư và vì vậy nghe lén là hoàn toàn hợp pháp. Louis Brandeis lại có một góc nhìn khác. Ông ta nghĩ Hiến pháp phải được điều chỉnh để phù hợp với sự thay đổi của thế giới và quan điểm của ông ta, 40 năm sau, trở thành quan điểm của Tòa án Tối cao khi tòa hủy bỏ vụ Olmstead. Nhưng vấn đề là, trong lúc này vẫn chưa có bất kỳ một Hiến pháp hạn chế vững chắc nào về việc thu thập bằng chứng bằng nghe lén mà không cần lệnh Tuy nhiên, ngay cả vậy, các cuộc khám xét vẫn diễn ra thất thường thất thường và tốn kém. Chúng có diễn ra, nhưng hiếm khi bởi vì cần rất nhiều công sức để thực hiện một cuộc khám xét. Nhưng sau đó công nghệ lại thay đổi: Đầu tiên, Internet, trở nên mật thiết trong cuộc sống chúng ta cả ở Mỹ và trên thế giới, và sau đó là thảm kịch 11/9, đã làm dấy lên khát vọng bảo vệ quốc gia mãnh liệt bằng cách mà có thể đã được hình thành một cách không tưởng tượng được thậm chí 5 năm trước đó. Hai điều đó cùng nhau tạo ra các điều kiện được mô tả trong cuốn “Permanent Record” của Edward Snowden. Bởi vì bắt đầu nghiêm túc hơn sau sự kiện 11/9, Chính phủ tham gia vào việc xây dựng hệ thống giám sát vĩnh viễn, ở mọi nơi trên công nghệ kỹ thuật số, siêu công nghệ ghi nhận và lưu trữ những gì ta làm và ta nói, nghĩa đen là các không gian được thiết lập để rình mò trên Internet nhằm thu thập mọi thông tin có thể, bắt đầu xác định và giúp chính phủ có thể tiếp cận những diều về công dân, ghép thành một bức tranh tổng thể về bất cứ au họ muốn quan sát nhằm mục đích đảm bảo họ không tham gia vào khủng bố hoặc bất kỳ hoạt động phạm tội nào khác. Đây là sự phản bội thứ hai. Nhưng khác với sự phản bội đầu tiên, không có sự thảo luận dân chủ ở đây. Thật vậy, Snowden đã hy sinh rất nhiều liều cả mạng sống và chắc chắn cả sự tự do của chính mình, vì không có bất kì sự thảo luận dân chủ nào ở đây và anh ấy tin rằng nếu nguyên tắc này bị phản bội thì ít nhất quốc gia nên thảo luận về nó. Mặc dù nó đã bị thách thức, thế nhưng vẫn còn tồn tại và có hiệu lực đến ngày nay Chúng ta sống trong thế giới ổn định, không thất thường, và chính phủ điều hành nhằm chấm dứt khủng bố, nhưng sự chấm dứt đó không thể phủ nhận rằng đây là một sự phản bội. Và đó là điều số 2. Đây là điều số 3. Nếu Otis là một nhà phát kiến bị lãng quên thì Sắc lệnh Tây Bắc là tài liệu phát kiến bị lãng quên, thật ra, là tài liệu có nhiều sắc lệnh. Và điểm nổi bật về những sắc lệnh này là quan điểm vừa được tiết lộ của nền Cộng hòa mới những lý tưởng vô cùng rõ ràng và cơ bản. Một lý tưởng là chống lại chế độ nô lệ, một lý tưởng bị cấm ở vùng Tây Bắc sau khi sắc lệnh có hiệu lực. Và một lý tưởng khác là chống sự độc quyền Sắc lệnh thứ hai mô tả việc chia cắt các vùng đất ở Lãnh thổ Tây Bắc thành các lô đất rộng 640 mẫu Anh nhưng sau đó lại cấp cho các gia đình những lô chỉ có 160 mẫu Anh, nhưng chỉ cấp những lô chỉ 160 mẫu Anh - giới hạn các khoản trợ cấp đó thành những lô 160 mẫu Anh cho mỗi gia đình. Và những hạn chế đó trở nên rất phổ biến trong lịch sử của ta. Đạo luật Preemption 1830 và 1841, Đạo luật Homestead năm 1862, Đạo luật Southern Homestead năm 1866, Đạo luật Timber Culture. Đạo luật Vùng sa mạc, Đạo luật Khai hoang năm 1982, tất cả những đạo luật này chia đất thành những lô 160 mẫu Anh và giới hạn số lượng lô đất mà một gia đình có thể mua chỉ là 1. Điều này chống lại tuyên bố, rằng một vài tài sản thì tốt, nhưng tài sản nhỏ thì tốt hơn, và những cuộc cạnh tranh giữa những nhà tư sản là điều cần thiết và chúng ta không thể để tài sản trở nên quá lớn những chủ sở hữu trở nên quá lớn, bởi vì nếu học có thể kiểm soát thị trường thì họ có thể có tiềm năng kiểm soát cả chính phủ. Đây là nguyên tắc chống độc quyền, không phải chống thương mại - độc quyền và xuyên suốt lịch sử, luôn luôn có một cuộc chiến và đó là cuộc chiến giữa các phe phái, để bảo vệ nguyên tắc này. Teddy Roosevelt và William Howard Taft là người Đảng Cộng hòa đấu tranh cho nguyên tắc này khi họ là tổng thống. Woodrow Wilson và FDR, theo tôi, đấu tranh hiệu quả hơn nhiều cho nguyên tắc này khi là tổng thống theo Đảng Dân chủ Cuộc chiến về nguyên tắc này vẫn được tiếp tục dưới chính quyền của Ronald Reagan. và sau đó là bắt đầu của sự kết thúc. Bởi vì sau đó, ý tưởng của người đàn ông này, Robert Bork, bắt đầu ảnh hưởng đến Luật thông qua Bộ tư pháp và các thẩm phán do Ronald Reagan bổ nhiệm - cũng ảnh hưởng đến luật và rút lại ý tưởng đấu tranh cho nguyên tắc chống độc quyền. Thật ngạc nhiên khi nhận ra trường hợp chống độc quyền có quy mô lớn cuối cùng trong ngành công nghệ là trường hợp của Microsoft bắt đầu vào năm 1998. và 20 năm sau vụ việc đó Rip van Winkle sẽ ngạc nhiên khi thức dậy và nhận ra rằng có 4 công ty đang cơ bản kiểm soát phàn lớn trong cuộc sống của ta về thương mại, báo chí và dân chủ. Sức mạnh độc quyền của họ còn hơn cả mọi nơi. Bây giờ, một phần của sự phản bội này có liên quan đến sự phản bội thứ hai - sự giám sát dai dẳng và phổ biến. Đây là sự giám sát mà được mô tả bởi Shoshana Zuboff trong luận văn của bà ấy là “sự giảm sát tư bản.” Nhưng phần còn lại là sự phản bội thứ ba, và điều này được truyền cảm hứng, theo tôi, bởi Zephyr Teachout. Zephyr trong cuốn sách ”Break Them Up” của cô ấy mô tả “sự gà hóa của mọi thứ”. Có thể bạn đang nghĩ đến gà và nghĩ đến những sinh vật hạnh phúc như thế này Cô ấy không nói vè những con gà đó mà là những con gà này. và quan trọng hơn, cô ấy không hẳn nói đến những con gà. Cô ấy nói đến những người ở trung tâm, những nông dân, người mà khi nền công nghiệp phát triển đã phải chịu mọi rủi ro của nông trại - đứng ra vay, và nếu ông ta không thể trả nợ, thì sẽ phá sản, nhưng vì cơ cấu chăn nuôi, nên không thể kiểm soát được cách chăn nuôi gà và cũng không có lựa chọn thay thế khác về nơi bán gà, bởi vì tất cả các kênh phân phối đã được tập trung nên chỉ có một kênh duy nhất ở bất kỳ địa phương nào. và khi những kênh này bắt đầu làm việc với những nông dân khác nhau, chúng vắt kiệt, vắt kiệt tất cả lợi nhuận của họ và đem cho những người kiểm soát chúng. Đây là “sự gà hóa” Và nó là một phép ẩn dụ cho mọi thứ. Nó là nột phép ẩn dụ cho cách chúng ta đã phản bội lại những lý tưởng cốt lõi và cơ bản về cách nền kinh tế thị trường đáng ra phải hoạt động. Bởi vì khổng chỉ vì hiệu quả mà ta giữ lại các doanh nghiệp nhỏ mà nó còn là vì dân chủ. Bởi vì quá lớn để không thể thất bại có nghĩa là quá lớn để chính phủ có thể chống lại hoặc quá lớn để chính phủ điều chỉnh, nghĩa là các công ty, các công ty lớn này trở thành những chính phủ chuyên quyền thay thế. Và, ở đây, giống như với sự phản bội hai đều không có sự cho phép dân chủ về sự thay đổi này. Chúng tôi chưa bao giờ có phong trào “chấm dứt chống độc quyền” ở Mỹ. Đó chỉ là khoản tiền bất tận trong tiến trình chính trị, đặc biệt là trong Quốc hội, và đã ảnh hưởng làm hỏng luật pháp Đây là sự phản bội thứ 3. (Hợp ca hát America the Beautiful) Chúng tôi là tập hơp của những lý tưởng Chúng tôi là quốc gia có nền tảng từ những ý tưởng đó Nhưng đến lúc nào đó, ta lùi lại và hỏi, Thật sự chúng ta là ai? Bởi vì lý tưởng chống đế quốc t ừ lúc ban đầu không phải nền cộng hòa như ta ngày nay, và nền cộng hòa tôn trọng quyền riêng tư từ lúc ban đầu không phải nền cộng hòa ngày nay, và quyền lực hạn chế việc tạo ra nền cộng hòa nhỏ cũng không phải nền cộng hòa ngày nay. Chúng ta không phải là người ta từng nói sẽ trở thành. Chúng ta khác. và tôi nghĩ ta còn kém hơn. Và, liệu chúng ta có thể tốt hơn một lần nữa? Liệu rằng ta có thể tiến hành một cuộc chiến để lấy lại những lý tưởng cốt lõi của nền cộng hòa của ta? Tất nhiên là ta có thể. Obama sẽ nói, ” Có, ta có thể.” nhưng tôi sẽ chỉ nói, “tất nhiên ta có thể” Tất nhiên ta có thể tuyên bố một lần nữa về lý tưởng hòa bình và đưa quân đội về nước và cắt giảm triệt để phòng thủ. Một tweet gần đây cho thấy công nghệ phi thường này đang được thử nghiệm trong quân đội để xem liệu các con tàu có thể sống sót hay ổn định trong một vụ nổ, và bình luận hàng đầu của Tweet viết: “Trường học của con tôi không đủ tiền mua lạnh.” Liệu ta có đủ tiền cho hệ thống phòng thủ này? Và chúng ta chắc chắn có thể đòi lại giá trị, lý tưởng của sự riêng tư. Chúng ta có thể chấm dứt sự giám sát, của cả chính phủ và các tập đoàn, và ta có thể đòi lại lý tưởng về sự tiến bộ trong thực thi luật chống độc quyền, phá vỡ những gã khổng lồ và cho phép sự sáng tạo nhỏ và đa dạng. Tai có thể khẳng định rằng đây là những lý tưởng của tai một lần nữa. Nhưng ta nên nhận ra rằng sẽ rất khó để làm được điều này. Tulsi Gabbard, người tranh cử tổng thống trong cuộc bầu cử sơ bộ của đảng Dân chủ, với tư cách là một quân nhân và thành viên của Quốc hội chiến đấu chống lại chiến tranh vĩnh viễn và sự thôi thúc của chủ nghĩa đế quốc Mỹ, được chính người đứng đầu Đảng Dân chủ của chúng tôi gọi là gián điệp Nga. Edward Snowden, thành viên của cộng đồng tình báo, cảm thấy bản thân buộc phải tiết lộ với nước Mỹ biết chính xác sự phản bội mà cộng đồng của chúng tôi đã áp đặt lên chúng tôi, cũng được coi là một điệp viên Nga. Và Zephyr Teachout, người mà theo quan điểm của tôi, là nhà tư tưởng quan trọng nhất của cánh tả dân chủ, đã bị gọi là “cộng sản” vì bà tuyên bố rằng chúng ta nên phá bỏ các công ty độc quyền. Nước Mỹ là ngoại quốc, hoặc ngoại quốc là nước Mỹ, và ta cần xây dựng phong trào để chống lại thực tế này và chiến đấu cho một cái gì đó tốt hơn. Bây giờ, đây là một cuộc chiến đáng có ngay lúc này. Ta cần phải cố gắng ngay cả khi không thể giành chiến thắng bởi vì mọi lý tưởng mới đều cần thời gian và những ý tưởng cũ thậm chí còn mất nhiều thời gian hơn. Tham gia cùng chúng tôi trong cuộc chiến này. Cảm ơn.