Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα μέρος που λεγόταν Χώρα του Λέστερ. Ο Τόπος αυτός μοιάζει πολύ με τις ΗΠΑ. Όπως και οι ΗΠΑ, έχει περίπου 311 εκατομμύρια ανθρώπους, κι απ' αυτά τα 311 εκατομμύρια, οι 144.000 ονομάζονται Λέστερ. Αν ο Ματ είναι στο κοινό, απλώς τον δανείστηκα, και τον επιστρέφω αμέσως, λέω για τον χαρακτήρα από τη σειρά σας. Οι 144.000 λοιπόν, ονομάζονται Λέστερ, που σημαίνει πως περίπου το 0.05% της Χώρας ονομάζεται Λέστερ. Οι Λέστερ, στη χώρα του Λέστερ έχουν αυτήν την εξαιρετική δύναμη. Γίνονται δύο εκλογικές αναμετρήσεις σε κάθε εκλογικό κύκλο στη Χώρα του Λέστερ. Η μία ονομάζεται γενικές εκλογές. Η άλλη ονομάζεται εκλογές του Λέστερ. Στις γενικές εκλογές ψηφίζουν οι πολίτες, αλλά στις εκλογές του Λέστερ, ψηφίζουν οι Λέστερ. Κι εδώ είναι το κόλπο. Για να είσαι υποψήφιος στις γενικές εκλογές, πρέπει να τα πας εξαιρετικά καλά στις εκλογές του Λέστερ. Δεν είναι απαραίτητο να κερδίσεις, αλλά πρέπει να τα πας πολύ καλά.
Once upon a time, there was a place called Lesterland. Now Lesterland looks a lot like the United States. Like the United States, it has about 311 million people, and of that 311 million people, it turns out 144,000 are called Lester. If Matt's in the audience, I just borrowed that, I'll return it in a second, this character from your series. So 144,000 are called Lester, which means about .05 percent is named Lester. Now, Lesters in Lesterland have this extraordinary power. There are two elections every election cycle in Lesterland. One is called the general election. The other is called the Lester election. And in the general election, it's the citizens who get to vote, but in the Lester election, it's the Lesters who get to vote. And here's the trick. In order to run in the general election, you must do extremely well in the Lester election. You don't necessarily have to win, but you must do extremely well.
Τι μπορούμε να πούμε τώρα για τη δημοκρατία στη Χώρα του Λέστερ; Πρώτον, μπορούμε να πούμε ό,τι είπε και το Ανώτατο Δικαστήριο στη ΜΚΟ «Ενωμένοι Πολίτες», πως οι πολίτες λένε την τελευταία λέξη για τους εκλεγμένους αξιωματούχους αφού εν τέλει, υπάρχουν οι γενικές εκλογές, αυτό όμως συμβαίνει αργότερα, όταν οι Λέστερ τα έχουν βρει με τους υποψηφίους που θέλουν να συμμετέχουν στις γενικές εκλογές. Δεύτερον, είναι προφανές πως αυτή η εξάρτηση από τους Λέστερ θα προκαλέσει μια αμυδρή, διακριτική, και καμουφλαρισμένη τάση να κρατήσουμε τους Λέστερ ευτυχισμένους. Εντάξει, έχουμε αναμφισβήτητα Δημοκρατία η οποία όμως στηρίζεται στους Λέστερ και τους υπόλοιπους πολίτες. Εξαρτάται λοιπόν από δύο ανταγωνιστικές ομάδες θα μπορούσαμε να τις πούμε και αλληλοσυγκρουόμενες, ανάλογα με το ποιοι είναι οι Λέστερ. Αυτή είναι η Χώρα του Λέστερ.
Now, what can we say about democracy in Lesterland? What we can say, number one, as the Supreme Court said in Citizens United, that people have the ultimate influence over elected officials, because, after all, there is a general election, but only after the Lesters have had their way with the candidates who wish to run in the general election. And number two, obviously, this dependence upon the Lesters is going to produce a subtle, understated, we could say camouflaged, bending to keep the Lesters happy. Okay, so we have a democracy, no doubt, but it's dependent upon the Lesters and dependent upon the people. It has competing dependencies, we could say conflicting dependencies, depending upon who the Lesters are. Okay. That's Lesterland.
Θέλω να δείτε τρία πράγματα μετά την περιγραφή αυτής της Χώρας. Πρώτον, η Χώρα του Λέστερ είναι οι ΗΠΑ. Ναι είναι οι ΗΠΑ. Μοιάζουν γιατί και οι ΗΠΑ έχουν δύο εκλογικές αναμετρήσεις μία που ονομάζεται «γενικές εκλογές» και μία δεύτερη που θα την πούμε «οικονομική αναμέτρηση». Στις γενικές εκλογές, ψηφίζουν όλοι οι πολίτες άνω των 18, ενώ σε κάποιες πολιτείες πρέπει να έχετε και ταυτότητα. Στις οικονομικές εκλογές, αυτοί που ψηφίζουν είναι οι χρηματοδότες και όπως συμβαίνει και στη Χώρα του Λέστερ, το κόλπο είναι, πως για να πάρεις μέρος στις γενικές εκλογές πρέπει να τα καταφέρεις πολύ καλά στις οικονομικές εκλογές. Δεν είναι απαραίτητο να κερδίσεις. Δείτε τον Τζέρι Μπράουν. Αλλά σίγουρα πρέπει να πας καταπληκτικά. Το μυστικό είναι αυτό: Υπάρχουν τόσο λίγοι χρηματοδότες στη Χώρα των ΗΠΑ όσοι Λέστερ και στην Χώρα του Λέστερ.
Now there are three things I want you to see now that I've described Lesterland. Number one, the United States is Lesterland. The United States is Lesterland. The United States also looks like this, also has two elections, one we called the general election, the second we should call the money election. In the general election, it's the citizens who get to vote, if you're over 18, in some states if you have an ID. In the money election, it's the funders who get to vote, the funders who get to vote, and just like in Lesterland, the trick is, to run in the general election, you must do extremely well in the money election. You don't necessarily have to win. There is Jerry Brown. But you must do extremely well. And here's the key: There are just as few relevant funders in USA-land as there are Lesters in Lesterland.
Είναι η ώρα που λέτε «Είναι δυνατόν;» «Σοβαρά αυτοί οι άνθρωποι είναι το 0.05%;» Λοιπόν, αυτά είναι τα δεδομένα του 2010: Το 0.26% των Αμερικανών χρηματοδότησε με 200 δολάρια ή παραπάνω κάποιον ομοσπονδιακό υποψήφιο, το 0.05% έδωσε το ανώτατο ποσό χρηματοδότησης που μπορούσε να δοθεί, Το 0.01- δηλαδή το 1% του 1% — έδωσε από 10.000 δολάρια και πάνω στους υποψηφίους και το αγαπημένο μου σταστιστικό δεδομένο είναι το 0.000042% — για όσους ασχολείστε με νούμερα, ξέρετε ότι είναι 132 Αμερικανοί — έδωσαν το 60% της προεκλογικής δαπάνης στον εκλογικό κύκλο που είδαμε να ολοκληρώνεται. Είμαι απλώς ένας δικηγόρος, κοιτάζω αυτό το εύρος των αριθμών και λέω πως είναι δίκαιο να πω πως το 0.05% είναι οι σχετικοί χρηματοδότες στην Αμερική και υπό αυτή την έννοια, οι χρηματοδότες είναι οι Λέστερ μας.
Now you say, really? Really .05 percent? Well, here are the numbers from 2010: .26 percent of America gave 200 dollars or more to any federal candidate, .05 percent gave the maximum amount to any federal candidate, .01 percent -- the one percent of the one percent -- gave 10,000 dollars or more to federal candidates, and in this election cycle, my favorite statistic is .000042 percent — for those of you doing the numbers, you know that's 132 Americans — gave 60 percent of the Super PAC money spent in the cycle we have just seen ending. So I'm just a lawyer, I look at this range of numbers, and I say it's fair for me to say it's .05 percent who are our relevant funders in America. In this sense, the funders are our Lesters.
Τώρα, τι μπορούμε να πούμε γι' αυτή τη δημοκρατία στη Χώρα των ΗΠΑ; Λοιπόν, όπως το Ανώτατο Δικαστήριο είπε στους «Ενωμένους Πολίτες», φυσικά οι πολίτες έχουν την τελευταία λέξη στην επιλογή των εκλεγμένων αξιωματούχων. Έχουμε γενικές εκλογές, αλλά μόνο αφού οι χρηματοδότες έχουν κάνει τις συμφωνίες τους με τους υποψήφιους που θα ήθελαν να συμμετέχουν στις γενικές εκλογές. Δεύτερον, είναι προφανές πως αυτή η εξάρτηση από τους χρηματοδότες αναπαράγει μια αμυδρή, διακριτική, καμουφλαρισμένη τάση να κρατάμε τους χρηματοδότες μας ευτυχισμένους. Οι υποψήφιοι για το Κογκρέσο, όπως και τα μέλη του, περνάνε το 30% με 70% του χρόνου τους μαζεύοντας χρήματα για να επιστρέψουν στο Κογκρέσο ή για ν' ανεβάσουν ξανά το κόμμα τους στην εξουσία. Και το ερώτημα είναι, τι παθαίνουν τα εν λόγω άτομα, καθώς περνούν το χρόνο τους πίσω από το τηλέφωνο, καλώντας άγνωστους ανθρώπους αλλά καλώντας αυτούς που αποτελούν το ελάχιστο αυτό κομμάτι του 0.01%; Με αυτόν τον τρόπο, όπως κάθε άλλος, αναπτύσσουν μια έκτη αίσθηση, μια συνεχή επίγνωση για το πώς οι πράξεις τους επηρεάζουν τη δυνατότητα τους να μαζέψουν χρήματα. Γίνονται, στη γλώσσα του ζωικού βασιλείου, χαμαιλέοντες, καθώς προσαρμόζουν συνεχώς τις απόψεις τους δεδομένου ότι οι γνώσεις τους θα βοηθήσουν στη χρηματοδότηση τους, όχι για τα πρώτα δέκα ζητήματα αλλά για τα επόμενα χίλια. Η Λέσλι Μπερν, πολιτικός των Δημοκρατικών από τη Βιρτζίνια, περιγράφει πως όταν πήγε στο Κογκρέσο, ένας συνάδελφος της είπε, «Πάντα να στηρίζεσαι στα 'πράσινα'», και όπως μας διευκρίνισε «Δεν ήταν περιβαλλοντολόγος». (Γέλια)
Now, what can we say about this democracy in USA-land? Well, as the Supreme Court said in Citizens United, we could say, of course the people have the ultimate influence over the elected officials. We have a general election, but only after the funders have had their way with the candidates who wish to run in that general election. And number two, obviously, this dependence upon the funders produces a subtle, understated, camouflaged bending to keep the funders happy. Candidates for Congress and members of Congress spend between 30 and 70 percent of their time raising money to get back to Congress or to get their party back into power, and the question we need to ask is, what does it do to them, these humans, as they spend their time behind the telephone, calling people they've never met, but calling the tiniest slice of the one percent? As anyone would, as they do this, they develop a sixth sense, a constant awareness about how what they do might affect their ability to raise money. They become, in the words of "The X-Files," shape-shifters, as they constantly adjust their views in light of what they know will help them to raise money, not on issues one to 10, but on issues 11 to 1,000. Leslie Byrne, a Democrat from Virginia, describes that when she went to Congress, she was told by a colleague, "Always lean to the green." Then to clarify, she went on, "He was not an environmentalist." (Laughter)
Έτσι λοιπόν έχουμε και εμείς μια δημοκρατία, που στηρίζεται στους χρηματοδότες και τους πολίτες, αυτές τις δύο συναγωνιζόμενες ομάδες πιθανότατα, και αντικρουόμενες, ανάλογα με το ποιοι είναι οι χρηματοδότες.
So here too we have a democracy, a democracy dependent upon the funders and dependent upon the people, competing dependencies, possibly conflicting dependencies depending upon who the funders are.
Το πρώτο στοιχείο είναι ότι οι ΗΠΑ είναι η Χώρα του Λέστερ. Να και το δεύτερο στοιχείο: Οι ΗΠΑ είναι χειρότερες από τη Χώρα του Λέστερ, γιατί στη Χώρα του Λέστερ αν οι Λέστερ λάμβαναν ένα γράμμα από την κυβέρνηση που έγραφε: «Πρέπει να διαλέξετε τους υποψήφιους βουλευτές των γενικών εκλογών», ίσως να σκεφτόμασταν ότι υπάρχει ένα είδος αριστοκρατίας στους Λέστερ. Ξέρετε, υπάρχουν Λέστερ από κάθε κοινωνικό στρώμα. Υπάρχουν πλούσιοι Λέστερ, φτωχοί, μαύροι, λευκοί, περιορισμένος αριθμός γυναικών, αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη για λίγο. Έχουμε Λέστερ απ' όλα τα στρώματα. Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε, «Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γίνει καλύτερη η Χώρα του Λέστερ;» Υπάρχει τουλάχιστον η πιθανότητα, οι Λέστερ να κινητοποιηθούν για το καλό της Χώρας. Στη δική μας όμως χώρα, στις ΗΠΑ, υπάρχουν σίγουρα μερικοί καλοσυνάτοι Λέστερ εκεί έξω, πολλοί από αυτούς βρίσκονται εδώ σήμερα, αλλά η πλειοψηφία των Λέστερ δρα για τον εαυτό της διότι οι μετατοπισμένες συμμαχίες που συγκροτούν το 0.05% δεν συμμαχούν για το δημόσιο συμφέρον. Είναι για το προσωπικό τους συμφέρον. Με αυτή την έννοια, οι ΗΠΑ είναι χειρότερες.
Okay, the United States is Lesterland, point number one. Here's point number two. The United States is worse than Lesterland, worse than Lesterland because you can imagine in Lesterland if we Lesters got a letter from the government that said, "Hey, you get to pick who gets to run in the general election," we would think maybe of a kind of aristocracy of Lesters. You know, there are Lesters from every part of social society. There are rich Lesters, poor Lesters, black Lesters, white Lesters, not many women Lesters, but put that to the side for one second. We have Lesters from everywhere. We could think, "What could we do to make Lesterland better?" It's at least possible the Lesters would act for the good of Lesterland. But in our land, in this land, in USA-land, there are certainly some sweet Lesters out there, many of them in this room here today, but the vast majority of Lesters act for the Lesters, because the shifting coalitions that are comprising the .05 percent are not comprising it for the public interest. It's for their private interest. In this sense, the USA is worse than Lesterland.
Τέλος, το τρίτο στοιχείο: Οτιδήποτε αρνητικό θέλει πει κάποιος για τη Χώρα του Λέστερ για την ιστορία της, τις παραδόσεις της, στην δική μας χώρα, την Χώρα των ΗΠΑ, η Χώρα του Λέστερ είναι μια διαφθορά. Διαφθορά. Όταν μιλάω για διαφθορά, δεν αναφέρομαι σε χαρτοσακούλες με μετρητά κρυμμένες μεταξύ των μελών του Κογκρέσου. Ούτε και διαφθορά τύπου Ροντ Μπλαγκόγιεβιτς. Δεν μιλάω για κάποια εγκληματική πράξη. Η διαφθορά στην οποία αναφέρομαι, είναι απολύτως νόμιμη. Σχετίζεται με τα θεμέλια που έθεσαν οι νομοθέτες για αυτή τη δημοκρατία. Οι νομοθέτες μας έδωσαν αυτό το οποίο ονόμασαν Δημοκρατία αλλά αναφερόμενοι στην δημοκρατία εννοούσαν αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Μιλώντας για αντιπροσωπευτική δημοκρατία, εννοούσαν μια κυβέρνηση, που όπως είπε ο Μάντισον στο άρθρο 52 για την Ομοσπονδία, θα υπήρχε ένα τμήμα που θα στηριζόταν στους πολίτες αποκλειστικά.
And finally, point number three: Whatever one wants to say about Lesterland, against the background of its history, its traditions, in our land, in USA-land, Lesterland is a corruption, a corruption. Now, by corruption I don't mean brown paper bag cash secreted among members of Congress. I don't mean Rod Blagojevich sense of corruption. I don't mean any criminal act. The corruption I'm talking about is perfectly legal. It's a corruption relative to the framers' baseline for this republic. The framers gave us what they called a republic, but by a republic they meant a representative democracy, and by a representative democracy, they meant a government, as Madison put it in Federalist 52, that would have a branch that would be dependent upon the people alone.
Αυτό εδώ είναι το κυβερνητικό μοντέλο. Θα υπάρχουν οι πολίτες και η κυβέρνηση με αυτή την αποκλειστική εξάρτηση, αλλά το πρόβλημα εδώ είναι ότι το Κογκρέσο έχει αναπτύξει μία διαφορετική εξάρτηση, η οποία δεν έχει να κάνει με τους πολίτες, αλλά στηρίζεται πάρα πολύ στους χρηματοδότες. Εξάρτηση είναι και αυτή, αλλά είναι διαφορετική και έρχεται σε σύγκρουση με την αποκλειστική εξάρτηση από τον λαό, δεδομένου ότι οι χρηματοδότες δεν είναι απλοί πολίτες. Αυτό είναι διαφθορά
So here's the model of government. They have the people and the government with this exclusive dependency, but the problem here is that Congress has evolved a different dependence, no longer a dependence upon the people alone, increasingly a dependence upon the funders. Now this is a dependence too, but it's different and conflicting from a dependence upon the people alone so long as the funders are not the people. This is a corruption.
και υπάρχουν καλά και κακά νέα γι' αυτή. Ας πούμε ότι τα καλά νέα είναι ότι η διαφθορά είναι διακομματική, έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες στην διαφθορά. Εμποδίζει τους αριστερούς να επέμβουν σε όλα τα ζητήματα που τους ενδιαφέρουν. Το ίδιο και τους δεξιούς, αφού κάνει τα ηθικά επιχειρήματα των δεξιών όλο και πιο αδύνατα. Έτσι οι δεξιοί επιθυμούν μικρότερη κυβέρνηση. Όταν ο Αλ Γκορ ήταν Αντιπρόεδρος, η ομάδα του είχε μια ιδέα για την απελευθέρωση ενός μεγάλου μέρους της βιομηχανίας των τηλεπικοινωνιών. Ο επικεφαλής του σχεδίου μετέφερε την ιδέα στο Καπιτώλιο και όπως μου είπε, η απάντηση ήταν «Σε καμία περίπτωση! Αν απελευθερώσουμε αυτούς τους τύπους, πώς θα πάρουμε μετά χρήματα από αυτούς;»
Now, there's good news and bad news about this corruption. One bit of good news is that it's bipartisan, equal-opportunity corruption. It blocks the left on a whole range of issues that we on the left really care about. It blocks the right too, as it makes principled arguments of the right increasingly impossible. So the right wants smaller government. When Al Gore was Vice President, his team had an idea for deregulating a significant portion of the telecommunications industry. The chief policy man took this idea to Capitol Hill, and as he reported back to me, the response was, "Hell no! If we deregulate these guys, how are we going to raise money from them?"
Αυτό είναι το σύστημα που έχει σχεδιαστεί για να διατηρείται η ισχύουσα κατάσταση, συμπεριλαμβανομένης και της μεγάλης και παρεμβατικής κυβέρνησης. Λειτουργεί ενάντια στην αριστερά και τη δεξιά, και αυτά, ίσως είναι τα καλά νέα, θα πείτε.
This is a system that's designed to save the status quo, including the status quo of big and invasive government. It works against the left and the right, and that, you might say, is good news.
Εδώ όμως έχουμε και τα άσχημα. Είναι μια παθολογική, καταστροφική για την δημοκρατία διαφθορά διότι σε κάθε σύστημα διακυβέρνησης που τα μέλη εξαρτώνται από το μικρότερο κομμάτι μας για την εκλογή τους, και εννοούμε τον μικρότερο αριθμό τον μικρότερο, μικρότερο αριθμό, η μεταρρύθμιση μπορεί να εμποδιστεί. Ξέρω, αυτό θα έπρεπε να είναι σαν πέτρα ή κάτι τέτοιο. Βρήκα μόνο τυρί. Λυπάμαι. Ορίστε λοιπόν, εμποδίζει την μεταρρύθμιση. (Γέλια)
But here's the bad news. It's a pathological, democracy-destroying corruption, because in any system where the members are dependent upon the tiniest fraction of us for their election, that means the tiniest number of us, the tiniest, tiniest number of us, can block reform. I know that should have been, like, a rock or something. I can only find cheese. I'm sorry. So there it is. Block reform.
Διότι εδώ υπάρχει μια οικονομία επιρροής με επίκεντρο τους λομπίστες, που τρέφεται από την πόλωση. Τρέφεται από τη δυσλειτουργία. Το χειρότερο που συμβαίνει για εμάς, είναι ό,τι καλύτερο για τη χρηματοδότηση.
Because there is an economy here, an economy of influence, an economy with lobbyists at the center which feeds on polarization. It feeds on dysfunction. The worse that it is for us, the better that it is for this fundraising.
Χένρι Ντέϊβιντ Θόρω: «Υπάρχουν πολλοί που πελεκούν τα κλαδιά του κακού, ένας χτυπάει στη ρίζα». Αυτή είναι η ρίζα.
Henry David Thoreau: "There are a thousand hacking at the branches of evil to one who is striking at the root." This is the root.
Εντάξει, τώρα όλοι το γνωρίζετε. Δεν θα ήσασταν εδώ αν δεν το ξέρατε, παρόλα αυτά, το αγνοείτε. Αυτό είναι είναι ένα απίθανο πρόβλημα. Εσείς συγκεντρώνεστε στα πιθανά προβλήματα. Όπως η εξάλειψη της πολιομυελίτιδας απ' το κόσμο, ή η λήψη φωτογραφιών κάθε δρόμου που υπάρχει, ή η δημιουργία του πρώτου παγκόσμιου μεταφραστικού συστήματος, ή η δημιουργία ενός εργοστασίου σύντηξης στο γκαράζ σας. Αυτά είναι διαχειρίσιμα προβλήματα, έτσι λοιπόν αγνοείτε — (Γέλια) (Χειροκρότημα) — αγνοείτε αυτή τη διαφθορά.
Okay, now, every single one of you knows this. You couldn't be here if you didn't know this, yet you ignore it. You ignore it. This is an impossible problem. You focus on the possible problems, like eradicating polio from the world, or taking an image of every single street across the globe, or building the first real universal translator, or building a fusion factory in your garage. These are the manageable problems, so you ignore — (Laughter) (Applause) — so you ignore this corruption.
Δεν μπορούμε να την αγνοούμε άλλο. (Χειροκρότημα) Χρειαζόμαστε μια αποτελεσματική κυβέρνηση που δεν θα είναι αποτελεσματική μόνο για την αριστερά ή τη δεξιά αλλά και για τις δύο πλευρές, για τους πολίτες και των δύο χώρων, διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει καμία λογική μεταρρύθμιση αν δεν εξαλείψουμε την διαφθορά. Θα ήθελα να πιάσετε το ζήτημα που σας ενδιαφέρει περισσότερο απ' όλα. Η κλιματική αλλαγή είναι το δικό μου, αλλά μπορεί να ήταν η οικονομική μεταρρύθμιση ή ένα απλούστερο φορολογικό σύστημα ή η ανισότητα. Αρπάξτε το ζήτημα, βάλτε το απέναντι σας, κοιτάξτε το στα μάτια και πείτε του ότι φέτος δεν έχει Χριστούγεννα. Ποτέ δεν θα έχει Χριστούγεννα. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημά σας αν πρώτα δεν διορθώσουμε αυτό. Δεν σημαίνει ότι το δικό μου πρόβλημα είναι το πιο σημαντικό. Δεν είναι. Το δικό σας είναι σημαντικότερο, αλλά το δικό μου πρόβλημα είναι το πρώτο, εκείνο που πρέπει να λύσουμε πριν πάμε να διορθώσουμε τα ζητήματα που ενδιαφέρουν εσάς. Δεν υπάρχει λογική μεταρρύθμιση, και δεν γίνεται ένας κόσμος, ένα μέλλον χωρίς λογική μεταρρύθμιση.
But we cannot ignore this corruption anymore. (Applause) We need a government that works. And not works for the left or the right, but works for the left and the right, the citizens of the left and right, because there is no sensible reform possible until we end this corruption. So I want you to take hold, to grab the issue you care the most about. Climate change is mine, but it might be financial reform or a simpler tax system or inequality. Grab that issue, sit it down in front of you, look straight in its eyes, and tell it there is no Christmas this year. There will never be a Christmas. We will never get your issue solved until we fix this issue first. So it's not that mine is the most important issue. It's not. Yours is the most important issue, but mine is the first issue, the issue we have to solve before we get to fix the issues you care about. No sensible reform, and we cannot afford a world, a future, with no sensible reform.
Πώς θα γίνει λοιπόν; Εν τέλει, οι αναλύσεις εδώ, είναι εύκολες κι απλές. Αν το πρόβλημα είναι τα μέλη που ξοδεύουν υπερβολικό χρόνο για να μαζεύουν χρηματοδοτήσεις από τη μικρότερη βάση της Αμερικής, τότε η λύση είναι να τους αναγκάσεις να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο σε αυτό και να μεγαλώσεις τη βάση από την οποία χρηματοδοτούνται, να τη διευρύνεις, για να διευρύνεις την επιρροή των χρηματοδοτών ώστε να προφυλάξεις την ιδέα της μοναδικής εξάρτησης από τους πολίτες. Για να το κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται κάποια συνταγματική τροποποίηση, να αλλάξεις την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος. Χρειάζεται ένα ενιαίο καθεστώς, που θα καθιερώνει αυτό που λέμε εκλογές του μικρού δολαρίου, έναν νόμο για τη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών από πολίτες και υπάρχουν πολλές προτάσεις όπως αυτή εκεί έξω: Πράξη Για Δίκαιες Εκλογές Τώρα, Πράξη Κατά της Αμερικανικής Διαφθοράς, μια ιδέα που υπάρχει στο βιβλίο μου ως Σχέδιο Γκραντ και Φράνκλιν για την παροχή επιταγών στους πολίτες προς χρηματοδότηση των εκλογών, μια ιδέα του Τζον Σάρμπανς που ονομάζεται Πράξη της Δημοκρατία των Πολιτών. Κάθε μία από αυτές τις ιδέες θα εξάλειφε την διαφθορά διευρύνοντας την επιρροή των χρηματοδοτών σε όλους μας.
Okay. So how do we do it? Turns out, the analytics here are easy, simple. If the problem is members spending an extraordinary amount of time fundraising from the tiniest slice of America, the solution is to have them spend less time fundraising but fundraise from a wider slice of Americans, to spread it out, to spread the funder influence so that we restore the idea of dependence upon the people alone. And to do this does not require a constitutional amendment, changing the First Amendment. To do this would require a single statute, a statute establishing what we think of as small dollar funded elections, a statute of citizen-funded campaigns, and there's any number of these proposals out there: Fair Elections Now Act, the American Anti-Corruption Act, an idea in my book that I call the Grant and Franklin Project to give vouchers to people to fund elections, an idea of John Sarbanes called the Grassroots Democracy Act. Each of these would fix this corruption by spreading out the influence of funders to all of us.
Οι αναλύσεις εδώ είναι απλές. Αυτό που είναι απίστευτα δύσκολο είναι η άσκηση πολιτικής. Εξαιρετικά δύσκολο. Γιατί αυτή μεταρρύθμιση θα συρρίκνωνε τα λόμπι. Και το Καπιτώλιο, όπως το έθεσε το μέλος του Κογκρέσου Τζιμ Κούπερ, ένας Δημοκρατικός από το Τενεσί, έχει γίνει κατεστημένο για τα λόμπι. Τα μέλη, το προσωπικό και οι γραφειοκράτες έχουν ένα αυξανόμενα κοινό επιχειρηματικό μοντέλο στο κεφάλι τους, που εστιάζει στη ζωή τους μετά τη θητεία τους στην κυβέρνηση, τη ζωή τους σαν λομπίστες. Το 50% της Γερουσίας μεταξύ 1998-2004, και 42% από τον Λευκό Οίκο έφυγαν για να γίνουν λομπίστες. Τα νούμερα αυτά αυξάνονται συνεχώς, και όπως η Ηνωμένη Δημοκρατία υπολόγισε τον περασμένο Απρίλη, ο μέσος όρος αύξησης του μισθού όσων έχουν παρακολουθηθεί, ήταν 1.452 %. Δικαίως αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατό αυτοί να αλλάξουν αυτό που συμβαίνει; Τώρα καταλαβαίνω τον σκεπτικισμό που υπάρχει.
The analytics are easy here. It's the politics that's hard, indeed impossibly hard, because this reform would shrink K Street, and Capitol Hill, as Congressman Jim Cooper, a Democrat from Tennessee, put it, has become a farm league for K Street, a farm league for K Street. Members and staffers and bureaucrats have an increasingly common business model in their head, a business model focused on their life after government, their life as lobbyists. Fifty percent of the Senate between 1998 and 2004 left to become lobbyists, 42 percent of the House. Those numbers have only gone up, and as United Republic calculated last April, the average increase in salary for those who they tracked was 1,452 percent. So it's fair to ask, how is it possible for them to change this? Now I get this skepticism.
Αυτόν τον κυνισμό, την αίσθηση του αδύνατου. Αλλά ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Είναι ένα επιλύσιμο ζήτημα. Αν αναλογιστείτε τα προβλήματα που προσπάθησαν να λύσουν οι γονείς μας τον 20ο αιώνα, π.χ. τον ρατσισμό, τον σεξισμό ή άλλα για τα οποία ακόμα παλεύουμε, όπως η ομοφοβία, αυτά είναι δύσκολα ζητήματα. Δεν ξυπνάς μια μέρα και παύεις να είσαι ρατσιστής. Χρειάζονται αρκετές γενιές για να εξαλειφθεί αυτό το ένστικτο, αυτό το DNA, από την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό όμως είναι πρόβλημα απλών κινήτρων. Άλλαξε τα κίνητρα και θα αλλάξει και η συμπεριφορά, και οι πολιτείες που υιοθέτησαν την πολιτική της μικρής χρηματοδότησης έχουν δει πρακτική αλλαγή μέσα σε μία νύχτα. Όταν το Κονέκτικατ υιοθέτησε αυτό το σύστημα, τον πρώτο κιόλας χρόνο, το 78% των εκλεγμένων αντιπροσώπων έπαψαν να λαμβάνουν μεγάλες οικονομικές συνεισφορές και λάμβαναν μόνο μικρές. Είναι επιλύσιμο, όχι με το να συμπεριφέρεσαι σαν Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικανός. Είναι επιλύσιμο όταν συμπεριφέρεσαι σαν πολίτης, ...σαν μέλος του TED. Γιατί αν θέλεις να δώσεις ώθηση στη μεταρρύθμιση, κοιτάξτε, θα μπορούσα να δώσω ώθηση στη μεταρρύθμιση με το μισό κόστος που θα χρησιμοποιούσα για να διορθώσω την ενεργειακή πολιτική, θα μπορούσα να σας δώσω πίσω μια δημοκρατία.
I get this cynicism. I get this sense of impossibility. But I don't buy it. This is a solvable issue. If you think about the issues our parents tried to solve in the 20th century, issues like racism, or sexism, or the issue that we've been fighting in this century, homophobia, those are hard issues. You don't wake up one day no longer a racist. It takes generations to tear that intuition, that DNA, out of the soul of a people. But this is a problem of just incentives, just incentives. Change the incentives, and the behavior changes, and the states that have adopted small dollar funded systems have seen overnight a change in the practice. When Connecticut adopted this system, in the very first year, 78 percent of elected representatives gave up large contributions and took small contributions only. It's solvable, not by being a Democrat, not by being a Republican. It's solvable by being citizens, by being citizens, by being TEDizens. Because if you want to kickstart reform, look, I could kickstart reform at half the price of fixing energy policy, I could give you back a republic.
Ακόμα κι αν δεν σας έχω πείσει ακόμα, και πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αυτό που έμαθα σε αυτά τα 5 χρόνια που μιλάω στο TED καθώς έχω μιλήσει γι' αυτό το ζήτημα πολλές φορές, είναι πως το να πιστεύεις ότι είναι αδύνατο, δεν έχει καμία σημασία. Καμία σημασία. Όταν μιλούσα στο Ντάρτμουθ, μια γυναίκα σηκώθηκε όρθια στο τέλος της ομιλίας, γράφω στο βιβλίο μου, και μου λέει: «Καθηγητά, με πείσατε ότι αυτό είναι μάταιο. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Όταν μου το είπε αυτό, προβληματίστηκα. Προσπάθησα να σκεφτώ «Πώς πρέπει να ανταποκριθώ στην απελπισία; Πώς είναι η απελπισία;» Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό είναι η εικόνα του εξάχρονου γιου μου. Φαντάστηκα ότι ένας γιατρός με πλησίασε λέγοντας, «Ο γιος σου έχει καρκίνο σε τελικό στάδιο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Τίποτα. Δεν θα έκανα τίποτα; Θα καθόμουν με σταυρωμένα χέρια; Θα το αποδεχόμουν; Ας φτιάξω τα γυαλιά της Γκούγκλ. Φυσικά και όχι. Θα έκανα ό,τι μπορούσα επειδή αυτό σημαίνει αγάπη. οι πιθανότητες επιτυχίας είναι άσχετες, γι' αυτό και εσύ κάνεις οτιδήποτε στην ευχή μπορείς και οι πιθανότητες ας είναι καταραμένες. Μετά είδα αυτή την προφανή σύνδεση, γιατί ακόμα και εμείς οι φιλελεύθεροι αγαπάμε αυτή τη χώρα.
Okay. But even if you're not yet with me, even if you believe this is impossible, what the five years since I spoke at TED has taught me as I've spoken about this issue again and again is, even if you think it's impossible, that is irrelevant. Irrelevant. I spoke at Dartmouth once, and a woman stood up after I spoke, I write in my book, and she said to me, "Professor, you've convinced me this is hopeless. Hopeless. There's nothing we can do." When she said that, I scrambled. I tried to think, "How do I respond to that hopelessness? What is that sense of hopelessness?" And what hit me was an image of my six-year-old son. And I imagined a doctor coming to me and saying, "Your son has terminal brain cancer, and there's nothing you can do. Nothing you can do." So would I do nothing? Would I just sit there? Accept it? Okay, nothing I can do? I'm going off to build Google Glass. Of course not. I would do everything I could, and I would do everything I could because this is what love means, that the odds are irrelevant and that you do whatever the hell you can, the odds be damned. And then I saw the obvious link, because even we liberals love this country.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν λοιπόν οι ειδήμονες και οι πολιτικοί λένε πως η αλλαγή είναι αδύνατη, ο πατριωτισμός απαντάει, «Αυτό είναι απλώς ασήμαντο». Χάνουμε κάτι αγαπημένο, κάτι που όλοι σε αυτή την αίθουσα αγαπάμε και λατρεύουμε, αν χάσουμε τη δημοκρατία, θα κάνουμε οτιδήποτε για να αποδείξουμε πως οι ειδικοί κάνουν λάθος.
And so when the pundits and the politicians say that change is impossible, what this love of country says back is, "That's just irrelevant." We lose something dear, something everyone in this room loves and cherishes, if we lose this republic, and so we act with everything we can to prove these pundits wrong.
Ορίστε λοιπόν η ερώτηση μου: Έχετε αυτή την αγάπη; Την έχετε; Γιατί αν την έχετε, τότε τι στο καλό είστε, τότε τι στο καλό κάνουμε;
So here's my question: Do you have that love? Do you have that love? Because if you do, then what the hell are you, what are the hell are we doing?
Όταν ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έφευγε από τη Συντακτική Συνέλευση τον Σεπτέμβριο του 1787, μια γυναίκα τον σταμάτησε στο δρόμο και τον ρώτησε: «Κύριε Φραγκλίνε, τι έχετε σφυρηλατήσει;» Ο Φραγκλίνος απάντησε «Μια δημοκρατία, κυρία μου, αν τη διατηρήσετε». Μια δημοκρατία. Μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Μια κυβέρνηση που θα εξαρτάται αποκλειστικά από τους πολίτες. Έχουμε χάσει αυτή τη δημοκρατία. Όλοι μας πρέπει να δράσουμε για να την πάρουμε πίσω.
When Ben Franklin was carried from the constitutional convention in September of 1787, he was stopped in the street by a woman who said, "Mr. Franklin, what have you wrought?" Franklin said, "A republic, madam, if you can keep it." A republic. A representative democracy. A government dependent upon the people alone. We have lost that republic. All of us have to act to get it back.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ, ευχαριστώ! (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)