So a chip, a poet and a boy.
Een chip, een dichter en een jongen.
It's just about 20 years ago, June 1994, when Intel announced that there was a flaw at the core of their Pentium chip. Deep in the code of the SRT algorithm to calculate intermediate quotients necessary for iterative floating points of divisions -- I don't know what that means, but it's what it says on Wikipedia — there was a flaw and an error that meant that there was a certain probability that the result of the calculation would be an error, and the probability was one out of every 360 billion calculations. So Intel said your average spreadsheet would be flawed once every 27,000 years. They didn't think it was significant, but there was an outrage in the community. The community, the techies, said, this flaw has to be addressed. They were not going to stand by quietly as Intel gave them these chips. So there was a revolution across the world. People marched to demand -- okay, not really exactly like that — but they rose up and they demanded that Intel fix the flaw. And Intel set aside 475 million dollars to fund the replacement of millions of chips to fix the flaw. So billions of dollars in our society was spent to address a problem which would come once out of every 360 billion calculations.
Het is ongeveer 20 jaar geleden, juni 1994, toen Intel aankondigde dat er een fout zat in het hart van hun Pentiumchip. Diep in de code van het SRT-algoritme om de noodzakelijke tussenquotiënten te berekenen voor de iteratieve floating points van delingen -- ik weet niet wat dat wil zeggen, ik vond het op Wikipedia -- was er een gebrek en een fout waardoor er een zekere kans was dat het resultaat van de berekening fout zou zijn. De kans was één op elke 360 miljard berekeningen. Intel zei dus dat de gemiddelde spreadsheet eens om de 27.000 jaar fout zou zijn. Ze vonden het niet significant, maar de gemeenschap stond op haar kop. De techies zeiden dat dit gebrek moest aangepakt worden. Ze zouden niet lijdzaam toezien hoe Intel hen die chips gaf. Het was wereldwijd revolutie. Mensen betoogden om te eisen -- oké, niet echt helemaal zo -- maar ze verhieven hun stem om te eisen dat Intel het gebrek zou herstellen. Intel zette 475 miljoen dollar opzij om de vervanging van miljoenen chips te betalen, om het op te lossen. In onze maatschappij werden miljarden uitgegeven om een probleem op te lossen dat zich eens om de 360 miljard berekeningen zou voordoen. Nummer twee, een dichter.
Number two, a poet. This is Martin Niemöller. You're familiar with his poetry. Around the height of the Nazi period, he started repeating the verse, "First they came for the communists, and I did nothing, did not speak out because I was not a communist. Then they came for the socialists. Then they came for the trade unions. Then they came for the Jews. And then they came for me. But there was no one left to speak for me." Now, Niemöller is offering a certain kind of insight. This is an insight at the core of intelligence. We could call it cluefulness. It's a certain kind of test: Can you recognize an underlying threat and respond? Can you save yourself or save your kind? Turns out ants are pretty good at this. Cows, not so much. So can you see the pattern? Can you see a pattern and then recognize and do something about it? Number two. Number three, a boy. This is my friend Aaron Swartz. He's Tim's friend. He's friends of many of you in this audience, and seven years ago, Aaron came to me with a question. It was just before I was going to give my first TED Talk. I was so proud. I was telling him about my talk, "Laws that choke creativity." And Aaron looked at me and was a little impatient, and he said, "So how are you ever going to solve the problems you're talking about? Copyright policy, Internet policy, how are you ever going to address those problems so long as there's this fundamental corruption in the way our government works?"
Dit is Martin Niemöller. Je kent zijn gedichten. Op het toppunt van de Naziperiode begon hij het vers te herhalen: "Eerst kwamen ze de communisten halen, en ik deed niets, ik verhief mijn stem niet omdat ik geen communist was. Dan kwamen ze de socialisten halen. Dan kwamen ze de vakbondslui halen. Dan kwamen ze de Joden halen. En dan kwamen ze mij halen. Maar er was niemand over om het voor me op te nemen." Niemöller biedt een zeker inzicht in het hart van de intelligentie. We zouden het doorzicht kunnen noemen. Het is een soort test: herken je een onderliggende dreiging en reageer je erop? Kan je jezelf of je soort redden? Blijkt dat mieren daar goed in zijn. Koeien niet bepaald. Zie je het patroon? Zie je een patroon, herken je het en doe je er iets aan? Nummer twee. Nummer drie: een jongen Dit is mijn vriend Aaron Swartz. Hij is een vriend van Tim. Hij is een vriend van velen in dit publiek. Zeven jaar geleden zocht Aaron me op met een vraag. Dit was kort voor ik mijn eerste TED Talk zou geven. Ik was zo trots. Ik vertelde hem over mijn talk, 'Wetten die creativiteit verstikken'. Aaron keek me aan en was wat ongeduldig. Hij zei: "Hoe ga je ooit de problemen oplossen waar je het over hebt? Auteursrechtenbeleid, internetbeleid, hoe ga je die problemen ooit aanpakken zolang er fundamentele corruptie is in de manier waarop onze overheid werkt?" Ik was wat van slag hierdoor.
So I was a little put off by this. He wasn't sharing in my celebration. And I said to him, "You know, Aaron, it's not my field, not my field."
Hij deelde niet in mijn vreugde. Ik zei: "Weet je, Aaron, het is niet mijn domein." Hij: "Bedoel je 'niet je academische onderzoeksveld' "?
He said, "You mean as an academic, it's not your field?"
Ik: "Ja, het is niet mijn academische onderzoeksveld."
I said, "Yeah, as an academic, it's not my field."
Hij: "Maar als burger?"
He said, "What about as a citizen? As a citizen."
Als burger. Zo zat Aaron in elkaar.
Now, this is the way Aaron was. He didn't tell. He asked questions. But his questions spoke as clearly as my four-year-old's hug. He was saying to me, "You've got to get a clue. You have got to get a clue, because there is a flaw at the core of the operating system of this democracy, and it's not a flaw every one out of 360 billion times our democracy tries to make a decision. It is every time, every single important issue. We've got to end the bovinity of this political society. We've got to adopt, it turns out, the word is fourmi-formatic attitude -- that's what the Internet tells me the word is -- the ant's appreciative attitude that gets us to recognize this flaw, save our kind and save our demos.
Hij beweerde niet, hij stelde vragen. Maar zijn vragen waren even duidelijk als de knuffel van mijn kind van 4. Hij zei tegen mij: "Je moet er benul van krijgen. Je moet er benul van krijgen, want er zit een fout in het hart van het besturingssysteem van deze democratie. Het is geen fout die zich voordoet bij elke 360 miljardste beslissing, maar elke keer, bij elke belangrijke kwestie. We moeten de koeiigheid van de politiek een halt toeroepen. We moeten ons richten op de 'fourmi' - formatische houding -- dat leer ik op het internet -- de appreciërende houding van de mier waardoor we dit defect herkennen en onze soort en onze demonen redden.
Now if you know Aaron Swartz, you know that we lost him just over a year ago. It was about six weeks before I gave my TED Talk, and I was so grateful to Chris that he asked me to give this TED Talk, not because I had the chance to talk to you, although that was great, but because it pulled me out of an extraordinary depression. I couldn't begin to describe the sadness. Because I had to focus. I had to focus on, what was I going to say to you? It saved me.
Als je Aaron Swartz kent, weet je dat we hem verloren, iets meer dan een jaar geleden. Het was ongeveer zes weken voor ik mijn TED Talk gaf. Ik was zo dankbaar dat Chris me had gevraagd om deze TED Talk te geven, niet omdat ik dan voor jullie kon praten, hoe leuk dat ook was, maar omdat het me redde uit een uitzonderlijke depressie. Ik kon de droefheid met geen woorden beschrijven. Ik moest focussen. Focussen op wat ik jullie zou zeggen. Dat was mijn redding.
But after the buzz, the excitement, the power that comes from this community, I began to yearn for a less sterile, less academic way to address these issues, the issues that I was talking about. We'd begun to focus on New Hampshire as a target for this political movement, because the primary in New Hampshire is so incredibly important. It was a group called the New Hampshire Rebellion that was beginning to talk about, how would we make this issue of this corruption central in 2016? But it was another soul that caught my imagination, a woman named Doris Haddock, aka Granny D. On January 1, 1999, 15 years ago, at the age of 88, Granny D started a walk. She started in Los Angeles and began to walk to Washington, D.C. with a single sign on her chest that said, "campaign finance reform." Eighteen months later, at the age of 90, she arrived in Washington with hundreds following her, including many congressmen who had gotten in a car and driven out about a mile outside of the city to walk in with her. (Laughter)
Maar na al de opwinding en kracht die van deze gemeenschap uitgaat, begon ik te verlangen naar een minder steriele, minder academische manier van omgaan met deze dingen, de dingen waar ik het over had. We gingen ons richten op New Hampshire als doel voor een politieke beweging, omdat de voorverkiezing in New Hampshire zo ongelooflijk belangrijk is. De groep 'New Hampshire Rebellion' begon te praten over hoe we van deze corruptie het hoofdthema van 2016 konden maken. Maar het was een andere ziel die mijn verbeelding prikkelde, een vrouw, Doris Haddock, alias Oma D. Op 1 januari 1999, 15 jaar geleden, op haar 88ste, begon Oma D. aan een tocht. Ze begon in Los Angeles en ging te voet op weg naar Washington, D.C., met een bord op haar borst, waarop 'Hervorming campagnefinanciering'. 18 maanden later, ze was toen 90, kwam ze aan in Washington, met honderden in haar kielzog, waaronder vele congresleden die met de auto tot ongeveer 1,5 km buiten de stad waren gereden, om samen met haar naar binnen te stappen. (Gelach) Ik heb geen 13 maanden
Now, I don't have 13 months to walk across the country. I've got three kids who hate to walk, and a wife who, it turns out, still hates when I'm not there for mysterious reasons, so this was not an option, but the question I asked, could we remix Granny D a bit? What about a walk not of 3,200 miles but of 185 miles across New Hampshire in January?
om door het land te stappen. Ik heb 3 kinderen die een hekel hebben aan wandelen, en een vrouw die, zo blijkt, het nog steeds niet leuk vindt als ik weg ben, mysterieus genoeg. Dit was dus geen optie. Maar mijn vraag was: kunnen we Oma D. wat remixen? Waarom geen tocht van niet van 5.200 kilometer, maar van 290 km doorheen New Hampshire in januari?
So on January 11, the anniversary of Aaron's death, we began a walk that ended on January 24th, the day that Granny D was born. A total of 200 people joined us across this walk, as we went from the very top to the very bottom of New Hampshire talking about this issue. And what was astonishing to me, something I completely did not expect to find, was the passion and anger that there was among everyone that we talked to about this issue. We had found in a poll that 96 percent of Americans believe it important to reduce the influence of money in politics. Now politicians and pundits tell you, there's nothing we can do about this issue, Americans don't care about it, but the reason for that is that 91 percent of Americans think there's nothing that can be done about this issue. And it's this gap between 96 and 91 that explains our politics of resignation. I mean, after all, at least 96 percent of us wish we could fly like Superman, but because at least 91 percent of us believe we can't, we don't leap off of tall buildings every time we have that urge. That's because we accept our limits, and so too with this reform. But when you give people the sense of hope, you begin to thaw that absolute sense of impossibility. As Harvey Milk said, if you give 'em hope, you give 'em a chance, a way to think about how this change is possible. Hope. And hope is the one thing that we, Aaron's friends, failed him with, because we let him lose that sense of hope. I loved that boy like I love my son. But we failed him. And I love my country, and I'm not going to fail that. I'm not going to fail that. That sense of hope, we're going to hold, and we're going to fight for, however impossible this battle looks.
Dus op 11 januari, de verjaardag van de dood van Aaron, begonnen we aan een tocht die eindigde op 24 januari, de geboortedatum van Oma D. In totaal stapten 200 mensen met ons mee van het bovenste naar het onderste punt van New Hampshire, om te praten over deze kwestie. Wat me verraste, wat ik helemaal niet dacht aan te treffen, was de passie en boosheid bij iedereen met wie we over deze kwestie praatten. Een enquête had ons geleerd dat 96 procent van de Amerikanen het belangrijk vindt om de invloed van geld op de politiek te beperken. Politici en goeroes zeggen je dat we er niets aan kunnen doen, dat Amerikanen er niet om malen. De reden is dat 91 procent van de Amerikanen denkt dat er niets aan te doen is. De kloof tussen 96 en 91 procent verklaart de politiek van berusting. Tenslotte wil minstens 96 procent van ons kunnen vliegen als Superman, maar omdat tenminste 91 procent van ons geloven dat dat niet kan, springen we niet van hoge gebouwen telkens we die drang voelen. Dat komt omdat we onze grenzen aanvaarden, en zo is het ook met deze hervorming. Maar als je mensen een gevoel van hoop geeft, dan gaat dat absolute gevoel van onmogelijkheid wegsmelten. Harvey Milk zei het al: als je ze hoop geeft, geef je ze een kans, een manier om te bedenken hoe verandering mogelijk is. Hoop. Hoop is dat ene waarin wij, Aarons vrienden, hem tekort deden, want we stonden toe dat hij zijn gevoel van hoop verloor. Ik hield van die jongen als van mijn zoon. Maar we hebben hem tekort gedaan. Ik hou van mijn land. Dat zal ik niet tekort doen. Dat zal niet gebeuren. Dat gevoel van hoop zullen we vasthouden. We zullen ervoor vechten, hoe onmogelijk het gevecht ook lijkt.
What's next? Well, we started with this march with 200 people, and next year, there will be 1,000 on different routes that march in the month of January and meet in Concord to celebrate this cause, and then in 2016, before the primary, there will be 10,000 who march across that state, meeting in Concord to celebrate this cause. And as we have marched, people around the country have begun to say, "Can we do the same thing in our state?" So we've started a platform called G.D. Walkers, that is, Granny D walkers, and Granny D walkers across the country will be marching for this reform. Number one. Number two, on this march, one of the founders of Thunderclap, David Cascino, was with us, and he said, "Well what can we do?" And so they developed a platform, which we are announcing today, that allows us to pull together voters who are committed to this idea of reform. Regardless of where you are, in New Hampshire or outside of New Hampshire, you can sign up and directly be informed where the candidates are on this issue so you can decide who to vote for as a function of which is going to make this possibility real. And then finally number three, the hardest. We're in the age of the Super PAC. Indeed yesterday, Merriam announced that Merriam-Webster will have Super PAC as a word. It is now an official word in the dictionary. So on May 1, aka May Day, we're going to try an experiment. We're going to try a launching of what we can think of as a Super PAC to end all Super PACs. And the basic way this works is this. For the last year, we have been working with analysts and political experts to calculate, how much would it cost to win enough votes in the United States Congress to make fundamental reform possible? What is that number? Half a billion? A billion? What is that number? And then whatever that number is, we are going to kickstart, sort of, because you can't use KickStarter for political work, but anyway, kickstart, sort of, first a bottom-up campaign where people will make small dollar commitments contingent on reaching very ambitious goals, and when those goals have been reached, we will turn to the large dollar contributors, to get them to contribute to make it possible for us to run the kind of Super PAC necessary to win this issue, to change the way money influences politics, so that on November 8, which I discovered yesterday is the day that Aaron would have been 30 years old, on November 8, we will celebrate 218 representatives in the House and 60 Senators in the United States Senate who have committed to this idea of fundamental reform.
Wat nu? We begonnen aan deze mars met 200 mensen. Volgend jaar zullen er 1000 zijn, langs verschillende wegen, die marcheren in januari en in Concord samenkomen om deze zaak te vieren. In 2016, voor de voorverkiezingen, zullen er 10.000 door de staat marcheren, en in Concord samenkomen om deze zaak te vieren. Tijdens onze mars begonnen mensen in het hele land te zeggen: "Kunnen wij hetzelfde doen in onze staat?" Dus startten we een platform, G.D.Walkers, Granny D. Walkers (Oma D.-Stappers). Over het hele land zullen Granny D.-stappers opstappen voor deze hervorming. Nummer één. Nummer twee: op deze mars was één van de stichters van Thunderclap, David Cascino, bij ons en zei: "Wat kunnen we doen?" Zij ontwikkelden een platform dat we vandaag aankondigen en waardoor we kiezers verzamelen die deze hervormingsidee genegen zijn. Waar je ook bent, binnen of buiten New Hampshire, je kan je opgeven en rechtstreeks informatie krijgen over de standpunten van kandidaten over dit punt, zodat je kan kiezen voor wie je stemt in functie van wie deze mogelijkheid realiteit zal laten worden. En dan nummer drie, het moeilijkste. We leven in de tijd van de Super PAC. Gisteren kondigde Merriam aan dat Super PAC in het Merriam-Webster-woordenboek zal staan. Het is nu een officieel woord in het woordenboek. Dus op 1 mei, op May Day, proberen we een experiment. We gaan proberen om een Super PAC te lanceren die een einde maakt aan alle Super PACs. Dat werkt ongeveer zo. Het afgelopen jaar werkten we samen met analisten en politieke experts om de kost te berekenen om genoeg stemmen te behalen in het Congres van de VS voor een fundamentele hervorming. Wat is dat getal? Een half miljard? Een miljard? Wat is het getal? Wat het ook is, we zorgen voor een soort kickstart -- want KickStarter mag je niet voor politiek gebruiken -- van een eerste campagne van onderuit, waarbij mensen kleine bedragen van een dollar geven die afhangen van heel ambitieuze doelen. Als die doelen zijn bereikt, richten we ons tot de grote dollarleveranciers en vragen hen om bij te dragen tot de vorming van een SuperPac die nodig is om dit pleit te winnen, om de manier te veranderen waarop geld politiek beïnvloedt, zodat op 8 november, en dat is, zo ontdekte ik gisteren, de dag waarop Aaron 30 zou zijn geworden, op 8 november zullen we vieren dat 218 volksvertegenwoordigers en 60 senatoren in de Senaat hun steun hebben gegeven aan dit idee van fundamentele hervorming.
So last night, we heard about wishes. Here's my wish. May one. May the ideals of one boy unite one nation behind one critical idea that we are one people, we are the people who were promised a government, a government that was promised to be dependent upon the people alone, the people, who, as Madison told us, meant not the rich more than the poor. May one. And then may you, may you join this movement, not because you're a politician, not because you're an expert, not because this is your field, but because if you are, you are a citizen. Aaron asked me that. Now I've asked you.
Gisteren hoorden we over wensen. Dit is mijn wens. Eén mei. Mogen de idealen van één jongen een natie verenigen rond een cruciaal idee dat we één volk zijn, het volk aan wie een overheid beloofd was, een overheid die, zo was beloofd, zou afhangen van de mensen alleen. De mensen, zo leerde Madison, dat waren de rijken niet méér dan de armen. Eén mei. Hopelijk word je lid van deze beweging, niet omdat je politicus bent, niet omdat je expert bent, niet omdat dit je domein is, maar omdat je een burger bent. Dat heeft Aaron mij gevraagd. Ik vraag het jullie nu. Zeer hartelijk dank.
Thank you very much.
(Applaus)
(Applause)