Ένα τσιπ, ένας ποιητής και ένα αγόρι.
So a chip, a poet and a boy.
Έχουν περάσει 20 χρόνια από τον Ιούνιο του 1994 όταν η Ίντελ ανακοίνωσε πως υπήρξε ένα ελάττωμα στον πυρήνα του επεξεργαστή Πέντιουμ. Βαθιά μέσα στον κώδικα του αλγόριθμου SRT που υπολόγιζε ενδιάμεσα πηλίκα, απαραίτητα για διαδοχικές τιμές κινητής υποδιαστολής των τμημάτων -- δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, έτσι γράφει στη Βικιπαίδεια-- υπήρξε ένα ελάττωμα και ένα σφάλμα που σήμαινε πως υπήρχε μια σαφής πιθανότητα το αποτέλεσμα του υπολογισμού να ήταν λάθος, και η πιθανότητα ήταν μία στους 360 δις υπολογισμούς. Η Ίντελ λοιπόν είπε ότι το μέσο υπολογιστικό φύλλο μπορεί να εμφάνιζε σφάλμα μια φορά κάθε 27.000 χρόνια. Δεν το θεώρησαν σημαντικό, όμως υπήρξε κατακραυγή στην κοινότητα. Η κοινότητα, οι τεχνικοί, είπαν ότι το ελάττωμα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν θα κάθονταν ήσυχοι όσο η Ίντελ τους έδινε αυτά τα τσιπς. Οπότε έγινε επανάσταση σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι κατέβαιναν σε πορείες και απαιτούσαν -- εντάξει, όχι ακριβώς έτσι -- όμως ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν από την Ίντελ να διορθώσει το ελάττωμα. Η Ίντελ έβαλε στην άκρη 475 εκατομμύρια δολάρια για να χρηματοδοτήσει την αντικατάσταση εκατομμυρίων τσιπς ώστε να διορθωθεί το ελάττωμα. Οπότε ξοδεύτηκαν δισεκατομμύρια δολάρια για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που θα παρουσιαζόταν μια φορά στους 360 δις υπολογισμούς.
It's just about 20 years ago, June 1994, when Intel announced that there was a flaw at the core of their Pentium chip. Deep in the code of the SRT algorithm to calculate intermediate quotients necessary for iterative floating points of divisions -- I don't know what that means, but it's what it says on Wikipedia — there was a flaw and an error that meant that there was a certain probability that the result of the calculation would be an error, and the probability was one out of every 360 billion calculations. So Intel said your average spreadsheet would be flawed once every 27,000 years. They didn't think it was significant, but there was an outrage in the community. The community, the techies, said, this flaw has to be addressed. They were not going to stand by quietly as Intel gave them these chips. So there was a revolution across the world. People marched to demand -- okay, not really exactly like that — but they rose up and they demanded that Intel fix the flaw. And Intel set aside 475 million dollars to fund the replacement of millions of chips to fix the flaw. So billions of dollars in our society was spent to address a problem which would come once out of every 360 billion
Νούμερο δύο: Ένας ποιητής. Αυτός είναι ο Μάρτιν Νίμελερ. Γνωρίζετε την ποίησή του. Στην απόγειο της ναζιστικής εποχής άρχισε να επαναλαμβάνει τους στίχους, «Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και δεν έκανα τίποτα, δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους σοσιαλιστές. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους. Και μετά ήρθαν για μένα. Αλλά δεν είχε μείνει κανείς να φωνάξει για μένα.» O Nίμελερ μας προσφέρει ένα είδος ενόρασης. Μια εμβάθυνση στον πυρήνα της νοημοσύνης. Μπορούμε να την πούμε πλήρη επίγνωση. Είναι ένα συγκεκριμένο τεστ: Μπορείς να αναγνωρίσεις την υποβόσκουσα απειλή και να την αντιμετωπίσεις; Μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου ή να σώσεις τους δικούς σου; Φαίνεται πως τα μυρμήγκια πάνε πολύ καλά. Οι αγελάδες όχι τόσο. Μπορείτε να δείτε το μοτίβο; Μπορείτε να δείτε ένα πρότυπο, να το αναγνωρίσετε και μετά να κάνετε κάτι γι' αυτό; Νούμερο τρία: Ένα αγόρι. Αυτός είναι ο φίλος μου ο Ααρών Σβάρτς. Είναι φίλος του Τιμ. Είναι φίλος με πολλούς από σας στο κοινό και πριν από επτά χρόνια, ο Ααρών ήρθε σε μένα με μια ερώτηση. Αυτό έγινε λίγο πριν την πρώτη μου ομιλία στο TED. Ήμουν πολύ περήφανος. Του έλεγα για την ομιλία μου, «Οι νόμοι που καταπνίγουν τη δημιουργικότητα», και ο Ααρών με κοίταξε, ήταν λίγο ανυπόμονος, και είπε, «Πώς θα λύσεις τα προβλήματα στα οποία αναφέρεσαι;» Την πολιτική για τα πνευματικά δικαιώματα, για το διαδίκτυο; Πώς θα αντιμετωπίσεις αυτά τα προβλήματα όσο υπάρχει αυτή η θεμελιώδης διαφθορά στον τρόπο που λειτουργεί η κυβέρνησή μας;»
calculations. Number two, a poet. This is Martin Niemöller. You're familiar with his poetry. Around the height of the Nazi period, he started repeating the verse, "First they came for the communists, and I did nothing, did not speak out because I was not a communist. Then they came for the socialists. Then they came for the trade unions. Then they came for the Jews. And then they came for me. But there was no one left to speak for me." Now, Niemöller is offering a certain kind of insight. This is an insight at the core of intelligence. We could call it cluefulness. It's a certain kind of test: Can you recognize an underlying threat and respond? Can you save yourself or save your kind? Turns out ants are pretty good at this. Cows, not so much. So can you see the pattern? Can you see a pattern and then recognize and do something about it? Number two. Number three, a boy. This is my friend Aaron Swartz. He's Tim's friend. He's friends of many of you in this audience, and seven years ago, Aaron came to me with a question. It was just before I was going to give my first TED Talk. I was so proud. I was telling him about my talk, "Laws that choke creativity." And Aaron looked at me and was a little impatient, and he said, "So how are you ever going to solve the problems you're talking about? Copyright policy, Internet policy, how are you ever going to address those problems so long as there's this fundamental corruption in the way our government works?"
Με αποθάρρυνε λίγο αυτό. Δε συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό μου. Του είπα, «Ξέρεις, Ααρών, αυτό δεν είναι η ειδικότητά μου. Δεν είναι.»
So I was a little put off by this. He wasn't sharing in my celebration. And I said to him, "You know, Aaron, it's not my field, not my field."
Μου είπε, «Εννοείς δεν είναι ο τομέας σου ως ακαδημαϊκός;»
He said, "You mean as an academic, it's not your field?"
Είπα, «Ναι, ως ακαδημαϊκός, δεν είναι ειδικότητά μου.»
I said, "Yeah, as an academic, it's not my field."
Εκείνος είπε, «Αλλά είναι ως πολίτης; Ως πολίτης.»
He said, "What about as a citizen? As a citizen."
Έτσι ήταν ο Ααρών. Δεν σου έλεγε τι να κάνεις. Σου έθετε ερωτήματα. Όμως οι ερωτήσεις του ήταν εξίσου ξεκάθαρες όσο το αγκάλιασμα του τετράχρονου παιδιού μου. Μου έλεγε, «Πρέπει να ξέρεις. Πρέπει να ξέρεις, επειδή υπάρχει ένα ελάττωμα στον πυρήνα του λειτουργικού συστήματος αυτής της δημοκρατίας και δεν είναι ένα ελάττωμα της τάξης του 1 στις 360 δις στις φορές που η δημοκρατία μας προσπαθεί να αποφανθεί. Συμβαίνει κάθε φορά, σε κάθε σημαντικό ζήτημα. Πρέπει να σταματήσουμε τη νωθρότητα αυτής της πολιτικής κοινωνίας. Φαίνεται ότι πρέπει να προσαρμοστούμε. Σύμφωνα με το διαδίκτυο ο όρος είναι: Τροποποιούμενη συμπεριφορά των μυρμηγκιών. Είναι η αποτιμητική συμπεριφορά των μυρμηγκιών που μας κάνει να αναγνωρίσουμε κάποιο ελάττωμα και να σώσουμε το είδος μας και να σώσουμε τις δημοκρατίες μας.
Now, this is the way Aaron was. He didn't tell. He asked questions. But his questions spoke as clearly as my four-year-old's hug. He was saying to me, "You've got to get a clue. You have got to get a clue, because there is a flaw at the core of the operating system of this democracy, and it's not a flaw every one out of 360 billion times our democracy tries to make a decision. It is every time, every single important issue. We've got to end the bovinity of this political society. We've got to adopt, it turns out, the word is fourmi-formatic attitude -- that's what the Internet tells me the word is -- the ant's appreciative attitude that gets us to recognize this flaw, save our kind and save our demos.
Αν γνωρίζετε τον Ααρών Σγουάρτς, ξέρετε πως τον χάσαμε πριν από περίπου ένα χρόνο. Ήταν έξι εβδομάδες περίπου πριν την ομιλία μου στο TED, και ήμουν τόσο ευγνώμων στον Κρις που μου ζήτησε να μιλήσω στο TED, όχι επειδή είχα την ευκαιρία να σας μιλήσω, παρ' όλο που αυτό ήταν πολύ ωραίο, αλλά επειδή αυτό με έβγαλε από μια ασυνήθιστη κατάθλιψη. Δεν μπορούσα καν να περιγράψω τη θλίψη επειδή έπρεπε να συγκεντρωθώ. Έπρεπε να συγκεντρωθώ στο τι θα σας έλεγα. Αυτό με έσωσε.
Now if you know Aaron Swartz, you know that we lost him just over a year ago. It was about six weeks before I gave my TED Talk, and I was so grateful to Chris that he asked me to give this TED Talk, not because I had the chance to talk to you, although that was great, but because it pulled me out of an extraordinary depression. I couldn't begin to describe the sadness. Because I had to focus. I had to focus on, what was I going to say to you? It saved me.
Όμως μετά την αναταραχή, τον ενθουσιασμό, τη δύναμη που πηγάζει από αυτή την κοινότητα, άρχισα να λαχταρώ έναν λιγότερο στείρο, λιγότερο ακαδημαϊκό τρόπο για να θίξω τα ζητήματα που σας έλεγα. Αρχίσαμε να επικεντρωνόμαστε στο Νέο Χαμπσάιρ ως στόχο για αυτό το πολιτικό κίνημα επειδή οι προκριματικές εκλογές στο Νέο Χαμπσάιρ είναι εξαιρετικά σημαντικές. Μια ομάδα που ονομαζόταν Επανάσταση του Νέου Χαμπσάιρ άρχισε να συζητά για το πώς θα αναδεικνύαμε τη διαφθορά ως κεντρικό ζήτημα στις εκλογές του 2016. Όμως μια άλλη ψυχή μου τράβηξε την προσοχή, μια γυναίκα που ονομαζόταν Ντόρις Χάντοκ, ή αλλιώς Γιαγιά Ντι. Την 1η Ιανουαρίου του 1999, πριν από 15 χρόνια, στην ηλικία των 88, η Γιαγιά Ντι άρχισε μια πορεία. Ξεκίνησε από το Λος Άντζελες και άρχισε να περπατάει προς την Ουάσινγκτον, με μια πινακίδα στο στήθος της που έλεγε, «Μεταρρύθμιση της χρηματοδότησης της εκλογικής εκστρατείας» Μετά από 18 μήνες, στην ηλικία των 90, έφτασε στην Ουάσινγκτον με εκατοντάδες να την ακολουθούν, συμπεριλαμβανομένων πολλών γερουσιαστών που είχαν πάει με αυτοκίνητο λίγο έξω από την πόλη για να κάνουν είσοδο μαζί της. (Γέλια)
But after the buzz, the excitement, the power that comes from this community, I began to yearn for a less sterile, less academic way to address these issues, the issues that I was talking about. We'd begun to focus on New Hampshire as a target for this political movement, because the primary in New Hampshire is so incredibly important. It was a group called the New Hampshire Rebellion that was beginning to talk about, how would we make this issue of this corruption central in 2016? But it was another soul that caught my imagination, a woman named Doris Haddock, aka Granny D. On January 1, 1999, 15 years ago, at the age of 88, Granny D started a walk. She started in Los Angeles and began to walk to Washington, D.C. with a single sign on her chest that said, "campaign finance reform." Eighteen months later, at the age of 90, she arrived in Washington with hundreds following her, including many congressmen who had gotten in a car and driven out about a mile outside of the city to walk in with her. (Laughter)
Δεν έχω 13 μήνες για να διασχίσω τη χώρα περπατώντας. Έχω τρία παιδιά που μισούν το περπάτημα και μια σύζυγο που φαίνεται ότι ακόμη δεν της αρέσει όταν λείπω για ανεξήγητους λόγους, οπότε δεν είχα επιλογή, όμως έθεσα το ερώτημα, μήπως να κάναμε μια διασκευή της Γιαγιάς Ντι; Αντί να περπατήσουμε 5.000 χιλιόμετρα, μπορούμε να περπατήσουμε 300, διασχίζοντας το Νέο Χαμπσάιρ τον Ιανουάριο;
Now, I don't have 13 months to walk across the country. I've got three kids who hate to walk, and a wife who, it turns out, still hates when I'm not there for mysterious reasons, so this was not an option, but the question I asked, could we remix Granny D a bit? What about a walk not of 3,200 miles but of 185 miles across New Hampshire in January?
Οπότε στις 11 Ιανουαρίου, στην επέτειο του θανάτου του Ααρών, ξεκινήσαμε μια πορεία που τελείωσε στις 24 Ιανουαρίου, τη μέρα των γενεθλίων της Γιαγιάς Ντι. Συνολικό 200 άνθρωποι συμμετείχαν σε αυτή την πορεία, και διασχίσαμε το Νέο Χαμπσάιρ από πάνω προς τα κάτω, συζητώντας για αυτό το ζήτημα. Αυτό που με εξέπληξε, κάτι που δεν περίμενα να βρω, ήταν το πάθος και ο θυμός που είχαν όλοι όσοι συζητήσαμε για αυτό το θέμα. Σε μια δημοσκόπηση ανακαλύψαμε πως το 96% των Αμερικανών πίστευε πως ήταν σημαντικό να μειωθεί η επιρροή του χρήματος στην πολιτική. Οι πολιτικοί και οι ειδήμονες σας λένε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει, πως οι Αμερικανοί δεν νοιάζονται, όμως ο λόγος είναι πως το 91% των Αμερικανών νομίζει πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει γι' αυτό το θέμα. Είναι αυτό το χάσμα ανάμεσα στο 96 και το 91 που εξηγεί την πολιτική της παραίτησης. Αυτό που εννοώ είναι πως το 96% από εμάς θα ήθελε να πετάει σαν τον Σούπερμαν, όμως επειδή το 91% δεν πιστεύει πως μπορούμε, αυτός είναι ο λόγος που δεν πηδάμε από ψηλά κτίρια κάθε φορά που μας έρχεται. Και αυτό επειδή αποδεχόμαστε τα όριά μας, και το ίδιο συμβαίνει με αυτή τη μεταρρύθμιση. Αλλά όταν δίνεις στους ανθρώπους την αίσθηση της ελπίδας, αρχίζεις να ξεπαγώνεις την αίσθηση πως κάτι είναι απολύτως αδύνατο. Όπως είπε ο Χάρβεϊ Μίλκ, «Αν τους δώσεις ελπίδα, τους δίνεις μια ευκαιρία, έναν τρόπο να σκεφτούν για το πώς αυτή η αλλαγή είναι δυνατή.» Ελπίδα. Η ελπίδα είναι αυτό στο οποίο εμείς, οι φίλοι του Ααρών, τον απογοητεύσαμε, επειδή του επιτρέψαμε να χάσει την αίσθηση της ελπίδας. Αγαπούσα αυτό το αγόρι σαν να ήταν γιος μου. Όμως τον απογοητεύσαμε. Αγαπάω τη χώρα μου και δεν θα την απογοητεύσω. Δεν θα την απογοητεύσω. Αυτή την αίσθηση της ελπίδας, θα την κρατήσουμε, και θα παλέψουμε γι' αυτή, όσο απέλπιδα και αν θεωρούμε αυτή τη μάχη.
So on January 11, the anniversary of Aaron's death, we began a walk that ended on January 24th, the day that Granny D was born. A total of 200 people joined us across this walk, as we went from the very top to the very bottom of New Hampshire talking about this issue. And what was astonishing to me, something I completely did not expect to find, was the passion and anger that there was among everyone that we talked to about this issue. We had found in a poll that 96 percent of Americans believe it important to reduce the influence of money in politics. Now politicians and pundits tell you, there's nothing we can do about this issue, Americans don't care about it, but the reason for that is that 91 percent of Americans think there's nothing that can be done about this issue. And it's this gap between 96 and 91 that explains our politics of resignation. I mean, after all, at least 96 percent of us wish we could fly like Superman, but because at least 91 percent of us believe we can't, we don't leap off of tall buildings every time we have that urge. That's because we accept our limits, and so too with this reform. But when you give people the sense of hope, you begin to thaw that absolute sense of impossibility. As Harvey Milk said, if you give 'em hope, you give 'em a chance, a way to think about how this change is possible. Hope. And hope is the one thing that we, Aaron's friends, failed him with, because we let him lose that sense of hope. I loved that boy like I love my son. But we failed him. And I love my country, and I'm not going to fail that. I'm not going to fail that. That sense of hope, we're going to hold, and we're going to fight for, however impossible this battle looks.
Τι ακολουθεί; Ξεκινήσαμε λοιπόν αυτή την πορεία με 200 ανθρώπους και την επόμενη χρονιά θα είναι 1.000 σε διαφορετικές διαδρομές, που θα κάνουν πορεία τον Ιανουάριο και θα συναντηθούμε στο Κόνκορντ για να γιορτάσουμε αυτό το σκοπό, και το 2016, πριν τις προκριματικές εκλογές, θα βαδίσουν 10.000 που θα διασχίσουν την πολιτεία και θα συναντηθούμε στο Κόνκορντ για να γιορτάσουμε αυτό το σκοπό. Καθώς κάναμε την πορεία, άνθρωποι σε όλη τη χώρα άρχισαν να λένε, «Να κάνουμε το ίδιο και στην Πολιτεία μας; Φτιάξαμε μια πλατφόρμα που ονομάζεται Περιπατητές Γ. Ν., δηλαδή Περιπατητές Γιαγιά Ντι, και οι Περιπατητές σε όλη τη χώρα θα κατέβουν σε πορεία για αυτή τη μεταρρύθμιση. Αυτό πρώτο. Δεύτερον: Σε αυτή την πορεία, ένας από τους ιδρυτές του Θάντερκλαπ, ο Ντέιβιντ Κασίνο, ήταν μαζί μας και είπε, «Λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε;» Οπότε δημιουργήσαμε μια πλατφόρμα, την οποία ανακοινώνουμε σήμερα, που μας επιτρέπει να ενώσουμε ψηφοφόρους που είναι αφοσιωμένοι στην ιδέα της μεταρρύθμισης. Ανεξάρτητα από που είστε, από το Νέο Χαμπσάιρ ή έξω από αυτό, μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή και να ενημερώνεστε άμεσα για τη θέση των υποψηφίων πάνω σε αυτό το θέμα ώστε να αποφασίσετε ποιον να ψηφίσετε, για το ποιός θα μπορέσει να κάνει αυτή την πιθανότητα πραγματικότητα. Τέλος, το τρίτο, το πιο δύσκολο: Είναι η εποχή της Σούπερ Επιτροπής Πολιτικής Δράσης Χτες, η Μέριαμ ανακοίνωσε πως το λεξικό Μέριαμ-Γουέμπστερ θα συμπεριλαμβάνει τον όρο «Σούπερ ΕΠΔ». Τώρα είναι επίσημη λέξη στο λεξικό. Οπότε την πρώτη Μαΐου, (Mayday! = Προσοχή κίνδυνος!) θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα πείραμα. Θα προσπαθήσουμε να προωθήσουμε αυτό που θεωρούμε ως μια Σούπερ ΕΠΔ που θα αντικαταστήσει όλες τις Σούπερ ΕΠΔ. Αυτό γίνεται κυρίως ως εξής: Τον τελευταίο χρόνο, εργαζόμαστε με αναλυτές και ειδικούς στον τομέα της πολιτικής ώστε να υπολογίσουμε πόσο θα κόστιζε να κερδίσουμε αρκετές ψήφους στη Γερουσία για να γίνει δυνατή η μεταρρύθμιση. Πόσο; Μισό δισεκατομμύριο; Ένα δισεκατομμύριο; Πόσο; Έπειτα, όποιο κι αν είναι αυτό το ποσό, θα ψάξουμε χρηματοδότηση, γιατί το Κικστάρτερ δεν χρηματοδοτεί πολιτικές εργασίες, αλλά τέλος πάντων, θα βάλουμε μπρος μία εκστρατεία που θα ξεκινήσει χαμηλά, όπου οι πολίτες θα προσφέρουν πολύ μικρές εισφορές που ενδεχομένως να φτάσουν και πολύ φιλόδοξους στόχους, και όταν θα έχουν επιτευχθεί οι στόχοι, θα στραφούμε στους χορηγούς με τα πολλά χρήματα, ώστε με τις εισφορές τους να καταστεί δυνατό για εμάς να λειτουργήσουμε το είδος της Σούπερ ΕΠΔ που χρειάζεται για να κερδίσουμε αυτό το ζήτημα, να αλλάξουμε τον τρόπο που τα χρήματα επηρεάζουν την πολιτική, έτσι ώστε στις 8 Νοεμβρίου, που όπως ανακάλυψα χτες, είναι η μέρα που ο Ααρών θα γινόταν 30 χρονών, στις 8 Νοεμβρίου, θα γιορτάσουμε 218 εκλεγμένους αντιπροσώπους στη Βουλή και 60 Γερουσιαστές στη Γερουσία που έχουν αφοσιωθεί στην ιδέα της θεμελιώδους μεταρρύθμισης.
What's next? Well, we started with this march with 200 people, and next year, there will be 1,000 on different routes that march in the month of January and meet in Concord to celebrate this cause, and then in 2016, before the primary, there will be 10,000 who march across that state, meeting in Concord to celebrate this cause. And as we have marched, people around the country have begun to say, "Can we do the same thing in our state?" So we've started a platform called G.D. Walkers, that is, Granny D walkers, and Granny D walkers across the country will be marching for this reform. Number one. Number two, on this march, one of the founders of Thunderclap, David Cascino, was with us, and he said, "Well what can we do?" And so they developed a platform, which we are announcing today, that allows us to pull together voters who are committed to this idea of reform. Regardless of where you are, in New Hampshire or outside of New Hampshire, you can sign up and directly be informed where the candidates are on this issue so you can decide who to vote for as a function of which is going to make this possibility real. And then finally number three, the hardest. We're in the age of the Super PAC. Indeed yesterday, Merriam announced that Merriam-Webster will have Super PAC as a word. It is now an official word in the dictionary. So on May 1, aka May Day, we're going to try an experiment. We're going to try a launching of what we can think of as a Super PAC to end all Super PACs. And the basic way this works is this. For the last year, we have been working with analysts and political experts to calculate, how much would it cost to win enough votes in the United States Congress to make fundamental reform possible? What is that number? Half a billion? A billion? What is that number? And then whatever that number is, we are going to kickstart, sort of, because you can't use KickStarter for political work, but anyway, kickstart, sort of, first a bottom-up campaign where people will make small dollar commitments contingent on reaching very ambitious goals, and when those goals have been reached, we will turn to the large dollar contributors, to get them to contribute to make it possible for us to run the kind of Super PAC necessary to win this issue, to change the way money influences politics, so that on November 8, which I discovered yesterday is the day that Aaron would have been 30 years old, on November 8, we will celebrate 218 representatives in the House and 60 Senators in the United States Senate who have committed to this idea of fundamental reform.
Χτες το βράδυ, ακούσαμε για ευχές. Ορίστε και η δικιά μου: Πρώτη Μαΐου. Μακάρι τα ιδανικά ενός αγοριού να ενώσουν ένα ολόκληρο έθνος κάτω από μία κρίσιμη ιδέα, ότι είμαστε ένας λαός, ότι είμαστε ο λαός που του υποσχέθηκαν μία κυβέρνηση που είχαν υποσχεθεί να εξαρτάται αποκλειστικά από τους πολίτες, και μόνο από τους πολίτες, που, όπως μας είπε ο Μάντισον, οι πλούσιοι δεν θα είναι πιο σημαντικοί από τους φτωχούς. Την πρώτη Μαΐου. Και μετά, είθε εσείς να συμμετέχετε σ' αυτό το κίνημα, όχι γιατί είστε πολιτικοί, ή είστε ειδήμονες, ούτε γιατί αυτό άπτεται της ειδικότητάς σας, αλλά γιατί πάνω απ' όλα επειδή είστε πολίτες. Αυτό μου ζήτησε ο Ααρών και τώρα σας το ζητάω και εγώ.
So last night, we heard about wishes. Here's my wish. May one. May the ideals of one boy unite one nation behind one critical idea that we are one people, we are the people who were promised a government, a government that was promised to be dependent upon the people alone, the people, who, as Madison told us, meant not the rich more than the poor. May one. And then may you, may you join this movement, not because you're a politician, not because you're an expert, not because this is your field, but because if you are, you are a citizen. Aaron asked me that. Now I've asked you.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)