(Applause) I want to talk to you a little bit about user-generated content. I'm going to tell you three stories on the way to one argument that's going to tell you a little bit about how we open user-generated content up for business. So, here's the first story.
(Duartrokitje) Dua t'ju flas pak për përmbajtjen e prodhuar nga përdoruesi. Rrugës drejt një argumenti, do t'ju tregoj tre histori që do t'ju thonë diçka mbi se si ta shfrytëzojmë për biznes përmbajtjen e krijuar nga përdoruesit. Kështu pra, ja historia e parë.
1906. This man, John Philip Sousa, traveled to this place, the United States Capitol, to talk about this technology, what he called the, quote, "talking machines." Sousa was not a fan of the talking machines. This is what he had to say. "These talking machines are going to ruin artistic development of music in this country. When I was a boy, in front of every house in the summer evenings, you would find young people together singing the songs of the day, or the old songs. Today, you hear these infernal machines going night and day. We will not have a vocal chord left," Sousa said. "The vocal chords will be eliminated by a process of evolution as was the tail of man when he came from the ape."
1906. Ky njeri, Xhon Filip Suza, mori rrugën për në këtë vend, Kapitoli e Shteteve të Bashkuara, që të fliste rreth kësaj teknologjie, që e quante, po citoj, "Makinat Folëse." Suza nuk qe tifoz i Makinave Folëse. Ja çfarë kish për të thënë. "Makinat Folëse do të rrënojnë zhvillimin artistik të muzikës në këtë vend. Kur isha fëmijë para çdo shtëpie, mbrëmjeve, në verë gjenje grupe të rinjsh që këndonin këngët e ditës, ose këngë të vjetra. Sot dëgjon këto makina ferri që nuk pushojnë as ditë, as natë. Do të mbetemi pa korda zanore," u shpreh Suza. Kordat zanore do të zhduken si pasojë e evolucionit siç ndodhi me bishtin e njeriut kur ky u nda nga majmuni.
Now, this is the picture I want you to focus on. This is a picture of culture. We could describe it using modern computer terminology as a kind of read-write culture. It's a culture where people participate in the creation and the re-creation of their culture. In that sense, it's read-write. Sousa's fear was that we would lose that capacity because of these, quote, "infernal machines." They would take it away. And in its place, we'd have the opposite of read-write culture, what we could call read-only culture. Culture where creativity was consumed but the consumer is not a creator. A culture which is top-down, owned, where the vocal chords of the millions have been lost.
Do të desha të përqendroheshit te kjo foto këtu. Kjo është foto kulture. Mund të përshkruhej duke përdorur terminologjinë e kompjuterave modernë si një lloj kulture e lexueshme - e shkruajtshme. Është një kulturë ku njerëzit marrin pjesë në krijimin dhe rikrijimin e kulturës së tyre. Në këtë kuptim është e lexueshme - e shkruajtshme. Suza kish frikë se do ta humbisnim këtë aftësi për shkak të atyre që i quante "makina të ferrit." Makinat do të na e merrnin këtë aftësi Në vend të saj do të kishim të kundërtën e kulturës e lexueshme - e shkruajtshme, atë çka mund ta quanim kulturë vetëm - e lexueshme. Kulturë ku krijimtaria konsumohet por ku konsumatori nuk është krijues. Kulturë e konceptuar për të qenë pronë në të cilën kanë humbur kordat zanore të miliona njerëzve.
Now, as you look back at the twentieth century, at least in what we think of as the, quote, "developed world" -- hard not to conclude that Sousa was right. Never before in the history of human culture had it been as professionalized, never before as concentrated. Never before has creativity of the millions been as effectively displaced, and displaced because of these, quote, "infernal machines." The twentieth century was that century where, at least for those places we know the best, culture moved from this read-write to read-only existence.
Tani, duke iu rikthyer shekullit të 20-të, të paktën në atë që e shohim si, citoj, "botë e zhvilluar," zor të mos dalësh në përfundimin se Suza pat të drejtë. Kurrë më parë në historinë e saj, kultura njerëzore nuk ka qenë kaq e profesionalizuar, kaq e përqendruar. Kurrë më parë krijimtaria e milionave nuk është zbythur me kaq efektshmëri, dhe zbythur për shkak të këtyre, citoj, "makinave të ferrit." Shekulli i 20-të qe shekulli kur, të paktën për ato vende që i njohim më mirë, kultura kaloi nga të qenët e lexueshme - e shkruajtshme në vetëm - e lexueshme.
So, second. Land is a kind of property -- it is property. It's protected by law. As Lord Blackstone described it, land is protected by trespass law, for most of the history of trespass law, by presuming it protects the land all the way down below and to an indefinite extent upward. Now, that was a pretty good system for most of the history of the regulation of land, until this technology came along, and people began to wonder, were these instruments trespassers as they flew over land without clearing the rights of the farms below as they traveled across the country? Well, in 1945, Supreme Court got a chance to address that question.
Atëherë, së dyti. Toka është një lloj prone; është pronë, mbrohet me ligj. Si e përshkruante Lordi Blakstoun, toka është mbrojtur nga ligji i mosshkeljes gjatë pjesës më të madhe të historisë së ligjit të mosshkeljes duke marrë të mirëqenë që mbrohet toka pafundësisht thellë dhe me një shtrirje të pafundme për sipër. Ky sistem ishte shumë i mirë për pjesën më të madhe të historisë së ligjeve mbi tokën deri sa mbërriti teknologjia, dhe njerëzit filluan të vrasin mendjen, se a qenë shkelësa këto instrumenta meqë fluturonin sipër tokës pa përfillur të drejtat e fermerëve poshtë, dhe i binin vendit pash më pash? Gjykatës së Supreme iu desh ta shqyrtonte këtë çështje në vitin 1945.
Two farmers, Thomas Lee and Tinie Causby, who raised chickens, had a significant complaint because of these technologies. The complaint was that their chickens followed the pattern of the airplanes and flew themselves into the walls of the barn when the airplanes flew over the land. And so they appealed to Lord Blackstone to say these airplanes were trespassing. Since time immemorial, the law had said, you can't fly over the land without permission of the landowner, so this flight must stop. Well, the Supreme Court considered this 100-years tradition and said, in an opinion written by Justice Douglas, that the Causbys must lose. The Supreme Court said the doctrine protecting land all the way to the sky has no place in the modern world, otherwise every transcontinental flight would subject the operator to countless trespass suits. Common sense, a rare idea in the law, but here it was. Common sense -- (Laughter) -- Revolts at the idea. Common sense.
Dy fermerë, Tomas Li dhe Tajni Kosbi, që rrisnin pula paraqitën një ankesë me baza, për shkak të këtyre teknologjive. Ankesa qe që pulat e tyre ndiqnin shembullin e avionëve dhe fluturonin drejt mureve të plevicës sa herë që avionët fluturonin sipër tokës. Prandaj iu drejtuan Lordit Blackstone për të thënë që këta avionë po shkelnin tokat e tyre. Që prej kohësh që nuk mbahen mend, ligji thosh se nuk mund të fluturosh sipër tokës pa lejen e të zotit të saj, ndaj, fluturimeve duhej t'u jepej fund. Kështu, Gjykata Supreme e peshoi traditën 100 vjeçare dhe tha, në një opinion të shkruajtur nga gjykatësi Daglas, që Kosbit duhej të humbin. Gjykata Supreme u shpreh se ligji që mbron tokën deri në qiell, nuk ka vend në botën moderne, përndryshe, çdo fluturim ndërkontinental do të bëhej objekt gjyqesh, do ta linte operatorin zbuluar përballë padish të panumërta për shkeljeje. Logjikë e thjeshtë, ide e rallë në ligj, po ja ku qe, logjikë e thjeshtë. (Të qeshura) Logjika e thjeshtë e kundërshton idenë.
Finally. Before the Internet, the last great terror to rain down on the content industry was a terror created by this technology. Broadcasting: a new way to spread content, and therefore a new battle over the control of the businesses that would spread content. Now, at that time, the entity, the legal cartel, that controlled the performance rights for most of the music that would be broadcast using these technologies was ASCAP. They had an exclusive license on the most popular content, and they exercised it in a way that tried to demonstrate to the broadcasters who really was in charge. So, between 1931 and 1939, they raised rates by some 448 percent, until the broadcasters finally got together and said, okay, enough of this. And in 1939, a lawyer, Sydney Kaye, started something called Broadcast Music Inc. We know it as BMI. And BMI was much more democratic in the art that it would include within its repertoire, including African American music for the first time in the repertoire. But most important was that BMI took public domain works and made arrangements of them, which they gave away for free to their subscribers. So that in 1940, when ASCAP threatened to double their rates, the majority of broadcasters switched to BMI. Now, ASCAP said they didn't care. The people will revolt, they predicted, because the very best music was no longer available, because they had shifted to the second best public domain provided by BMI. Well, they didn't revolt, and in 1941, ASCAP cracked. And the important point to recognize is that even though these broadcasters were broadcasting something you would call second best, that competition was enough to break, at that time, this legal cartel over access to music.
Së fundi. Para Internetit, vala e fundit e terrorit të madh që ra mbi industrinë e përmbajtjes ishte terrori i krijuar nga kjo teknologji: transmetimet. Një rrugë e re për të përhapur përmbajtjen e kështu edhe një betejë e re për kontrollin e bizneseve që do të përhapnin përmbajtje. Tani, në atë kohë, njësia, karteli ligjor që kontrollonte të drejtat e ekzekutimit, për shumicën e muzikës që mund të transmetohej duke përdorur këto teknologji, qe ASCAP. Këta kishin një leje përjashtuese mbi përmbajtjen më popullore, dhe e ushtronin në një mënyrë që përpiqej t'u demonstronte transmetuesave, se kush ishte i zoti i punës. Ndaj, nga 1931 deri në 1939 ata i rritën çmimet rreth 448%, derisa më në fund transmetuesit u bënë tok dhe thanë: Bukur, boll me kaq. Dhe më 1939 një jurist, Sidni Kei, filloi diçka që e quajti Broadcast Music Incorporated. Ne e njohim si BMI. Dhe BMI-ja qe aq demokratike në art sa të përfshinte në repertorin e saj, për herë të parë muzikë Afro-Amerikane. Por më e rëndësishmja qe që BMI-ja mori vepra në përkatësi publike dhe bëri marrëveshje, për t'i dhënë falas te pajtimarët e tyre. E kështu, më 1940, kur ASCAP kërcënoi se do të dyfishonte çmimet, shumica e transmetuesve kaluan te BMI-ja. ASCAP-i tha se nuk u bëhej vonë. Njerëzit do të hidhen përpjetë sepse, sipas tyre, ajka e muzikës nuk do të qe më në qarkullim, pas hedhjes te përkatësia e dytë publike më e mirë, ofruar nga BMI. Por ja që nuk pati hedhje përpjetë, dhe më 1941 ASCAP falimentoi. Dhe gjëja me rëndësi që duhet përmendur është që edhe pse këta transmetuesa transmetonin diçka që do ta quanit të dorës së dytë për nga cilësia, kaq konkurrencë qe e mjaftë për të mposhtur, në atë kohë, këtë kartel ligjor mbi aksesin në muzikë.
Okay. Three stories. Here's the argument. In my view, the most significant thing to recognize about what this Internet is doing is its opportunity to revive the read-write culture that Sousa romanticized. Digital technology is the opportunity for the revival of these vocal chords that he spoke so passionately to Congress about. User-generated content, spreading in businesses in extraordinarily valuable ways like these, celebrating amateur culture. By which I don't mean amateurish culture, I mean culture where people produce for the love of what they're doing and not for the money. I mean the culture that your kids are producing all the time. For when you think of what Sousa romanticized in the young people together, singing the songs of the day, of the old songs, you should recognize what your kids are doing right now. Taking the songs of the day and the old songs and remixing them to make them something different. It's how they understand access to this culture. So, let's have some very few examples to get a sense of what I'm talking about here.
Në rregull. Ja pra tre historitë. Ja dhe argumenti. Sipas meje, gjëja më e rëndësishme që duhet kuptuar mbi ndikimin e Internetit, është mundësia e tij për të rigjallëruar kulturën e lexueshme - e shkruajtshme që Suza e romantizonte. Teknologjia digjitale është mundësi për rigjallërimin e kordave zanore për të cilat ai fliste me kaq pasion në Kongres. Përmbajtje e prodhuar nga përdoruesit, që iu shpërndahet bizneseve përmes rrugësh tejet të vlefshme si këto, që himnizojnë kulturën amatore. Me të cilën nuk nënkuptoj kulturë amatoreske, E kam fjalën për kulturë ku njerëzit prodhojnë nga dashuria për atë që bëjnë dhe jo për hir të parasë. Nënkuptoj kulturë që prodhojnë fëmijtë tuaj gjithë kohën. Sepse po të mendosh çfarë romantizonte Suza te grupet e të rinjve që këndonin këngët e kohës, këngë të vjetra, nuk e ke të vështirë të dallosh atë që bëjnë fëmijët tuaj sot. Marrin këngë të ditës dhe të vjetra dhe i ripërziejnë për të nxjerrë prej tyre diçka ndryshe. Kështu e kuptojnë ata aksesin në këtë kulturë. Pra, le të japim nja dy shembuj për të krijuar një ide se për çfarë po flas këtu.
Here's something called Anime Music Video, first example, taking anime captured from television re-edited to music tracks. (Music) This one you should be -- confidence. Jesus survives. Don't worry. (Music) (Laughter) And this is the best. (Music) My love ... There's only you in my life ... The only thing that's bright ... My first love ... You're every breath that I take ... You're every step I make ... And I .... I want to share all my love with you ... No one else will do ... And your eyes ... They tell me how much you care ... (Music) So, this is remix, right? (Applause) And it's important to emphasize that what this is not is not what we call, quote, "piracy." I'm not talking about nor justifying people taking other people's content in wholesale and distributing it without the permission of the copyright owner. I'm talking about people taking and recreating using other people's content, using digital technologies to say things differently. Now, the importance of this is not the technique that you've seen here. Because, of course, every technique that you've seen here is something that television and film producers have been able to do for the last 50 years. The importance is that that technique has been democratized. It is now anybody with access to a $1,500 computer who can take sounds and images from the culture around us and use it to say things differently. These tools of creativity have become tools of speech. It is a literacy for this generation. This is how our kids speak. It is how our kids think. It is what your kids are as they increasingly understand digital technologies and their relationship to themselves.
Ja diçka e quajtur Video Muzikore Anime, shembulli i parë, ku është marrë diçka nga televizioni ripërpunuar në linja muzikore. (Muzikë) Te kjo këtu kini... -- besim. Jezui mbijeton. Mos u shqetësoni. (Muzikë: "I Will Survive" nga Gloria Gaynor) (Të qeshura) Dhe kjo është më e forta. (Muzikë: "Dashuri e Pamatë" nga Lionel Riçi dhe Diana Ros) Dashuria ime ... Vetëm ty të kam në jetë ... E vetmja gjë që ndrin ... Dashuria ime e parë ... Je në çdo frymëmarrje timen ... Je në çdo hap që bëj ... Dhe unë .... Unë dua ta ndaj me ty krejt dashurinë time ... E me askënd tjetër ... Dhe sytë e tu ... Më rrëfejnë se sa shumë vlej për ty ... (Muzikë) Pra, kjo është një ripërzierje. (Duartrokitje) Dhe është e rëndësishme të theksohet çfarë kjo nuk është nuk është ajo çka ne e quajmë, citoj, "pirateri." Nuk dua të flas apo të përligj ata njerëz që marrin, me shumicë, përmbajtje të tjetërkujt dhe e shpërndajnë pa lejen e të zotit të të drejtave të kopjimit. Po flas për njerëz që marrin dhe rikrijojnë duke përdorur përmbajtje nga të tjerë njerëz, duke përdorur teknologji dixhitale për t’i thënë gjërat ndryshe. Tani, rëndësia e kësaj nuk është teknika që patë këtu. Ngaqë, sigurisht, të gjitha teknikat që patë këtu janë diçka që producentët e televizionit dhe të filmit kanë qenë në gjendje ta bëjnë këto 50 vitet e fundit. E rëndësishmja është që kjo teknikë është demokratizuar. Tani bëhet fjalë që cilido me një kompjuter 1500 dollarësh mund të marrë tinguj dhe figura nga kultura përqark nesh dhe t'i përdorë për t'i bërë gjërat ndryshe. Këto mjete krijimtarie janë kthyer në mjete të shprehjes. Është shkrimi dhe këndimi i këtij brezi. Gjuha me të cilën flasin fëmijët tanë. Është ajo që mendojnë kalamajtë tanë; është ajo çka janë fëmijët tanë teksa kuptojnë gjithnjë e më shumë teknologjitë dixhitale dhe marrëdhëniet e tyre me to.
Now, in response to this new use of culture using digital technologies, the law has not greeted this Sousa revival with very much common sense. Instead, the architecture of copyright law and the architecture of digital technologies, as they interact, have produced the presumption that these activities are illegal. Because if copyright law at its core regulates something called copies, then in the digital world the one fact we can't escape is that every single use of culture produces a copy. Every single use therefore requires permission; without permission, you are a trespasser. You're a trespasser with about as much sense as these people were trespassers. Common sense here, though, has not yet revolted in response to this response that the law has offered to these forms of creativity. Instead, what we've seen is something much worse than a revolt. There's a growing extremism that comes from both sides in this debate, in response to this conflict between the law and the use of these technologies.
Tani, si përgjigje ndaj këtij përdorimi të ri të kulturës përmes teknologjive dixhitale ligji nuk e ka mirëpritur këtë ringjallje të Suzës me gjykim të shëndoshë. Në fakt, arkitektura e ligjit për të drejtat e kopjimit dhe arkitekturat e teknologjive dixhitale, krahas ndërveprimit, kanë dhënë përshtypjen sikur këto veprimtari janë të paligjshme. Sepse, nëse ligji i të drejtave të kopjimit, në thelbin e tij, merret me diçka të quajtur kopje, ahere, një fakt të cilit nuk i shpëtojmë dot në botën dixhitale është që çdo përdorim i kulturës prodhon kopje. Kështu që çdo përdorim lyp leje; pa leje, bëheni shkelës. Shkelës në po atë kuptim sa qenë shkelës ata njerëz. Logjika e thjeshtë këtu, pra, nuk është revoltuar ende në përgjigje të kësaj përgjigjje që ka ofruar ligji për këto forma krijimtarie. Në vend të kësaj, s’kemi parë gjë tjetër veçse diçka shumë më të keqe se një revoltë. Është skajshmëria në rritje që vjen prej të dy krahëve në këtë debat, si përgjigje ndaj kësaj përplasjeje mes ligjit dhe përdorimit të këtyre teknologjive.
One side builds new technologies, such as one recently announced that will enable them to automatically take down from sites like YouTube any content that has any copyrighted content in it, whether or not there's a judgment of fair use that might be applied to the use of that content. And on the other side, among our kids, there's a growing copyright abolitionism, a generation that rejects the very notion of what copyright is supposed to do, rejects copyright and believes that the law is nothing more than an ass to be ignored and to be fought at every opportunity possible. The extremism on one side begets extremism on the other, a fact we should have learned many, many times over, and both extremes in this debate are just wrong. Now, the balance that I try to fight for, I, as any good liberal, try to fight for first by looking to the government. Total mistake, right? (Laughter)
Njëri krah krijon teknologji të reja, si ajo e njoftuar së fundmi që do t'u lejojë heqjen automatikisht prej site-esh si YouTube të çfarëdo lënde që përmban në vete lëndë nën të drejta kopjimi pa pyetur nëse ka apo jo vendim gjykate për përdorimin e rregullt që mund të zbatohet mbi përdorimin e kësaj përmbajtjeje. Dhe në krahun tjetër, mes fëmijve tanë, sa vjen e shtohet mohimi i të drejtave të kopjimit, një brez që hedh tej vetë nocionin e asaj çka supozohet se janë të drejtat e kopjimit, që hedh tej të drejtat e kopjimit dhe beson se ligji s'është gjë tjetër veç një gomarllëk që duhet shpërfillur dhe luftuar sa herë të vijë rasti. Skajshmëria e një pale pjell skajshmërinë e tjetrës, fakt ky që duhet ta kishim mësuar pas gjithë këtyre përsëritjeve, dhe të dyja skajshmëritë në këtë debat janë thjesht gabim. Tani, baraspeshimi që po përpiqem të arrij - unë, si liberal i mirë, përpiqem të luftoj së pari duke hedhur sytë nga qeveria. Kryekëput gabim, apo jo? (Të qeshura)
Looked first to the courts and the legislatures to try to get them to do something to make the system make more sense. It failed partly because the courts are too passive, partly because the legislatures are corrupted, by which I don't mean that there's bribery operating to stop real change, but more the economy of influence that governs how Congress functions means that policymakers here will not understand this until it's too late to fix it. So, we need something different, we need a different kind of solution. And the solution here, in my view, is a private solution, a solution that looks to legalize what it is to be young again, and to realize the economic potential of that, and that's where the story of BMI becomes relevant. Because, as BMI demonstrated, competition here can achieve some form of balance. The same thing can happen now. We don't have a public domain to draw upon now, so instead what we need is two types of changes.
Hedh një herë sytë te gjykatat dhe ligjvënësit që të përpiqem t'i shtyj të bëjnë diçka për t'i dhënë më tepër kuptim sistemit. Kjo dështon pjesërisht ngaqë gjykatat janë shumë pasive, pjesërisht ngaqë ligjvënësit janë të korruptuar, e me këtë nuk nënkuptoj që ka ryshfete që jepen për t’i prerë rrugën ndryshimeve të vërteta, por më tepër ekonominë e ndikimit që drejton mënyrën se si funksionon Kongresi, do të thotë që hartuesit e politikave këtu nuk do ta kuptojnë këtë përpara se të jetë shumë vonë për ta ndrequr. Pra, na duhet diçka tjetër, na duhet një tjetër lloj zgjidhjeje, dhe zgjidhja këtu, sipas mendimit tim, është zgjidhje private, një zgjidhje që synon të ligjërojë atë që është sërish diçka e re, dhe të kuptojë potencialin e saj ekonomik, dhe kjo është pika ku bëhet e rëndësishme historia e BMI-së. Sepse, siç e demonstroi BMI-ja, konkurrenca atje mundi të sjellë një lloj baraspeshe. E njëjta gjë mund të ndodhë edhe tani. Nuk kemi një përkatësi publike ku të bazohemi, ndaj në vend të saj, çka na duhen, janë dy lloje ndryshimesh.
First, that artists and creators embrace the idea, choose that their work be made available more freely. So, for example, they can say their work is available freely for non-commercial, this amateur-type of use, but not freely for any commercial use. And second, we need the businesses that are building out this read-write culture to embrace this opportunity expressly, to enable it, so that this ecology of free content, or freer content, can grow on a neutral platform where they both exist simultaneously, so that more-free can compete with less-free, and the opportunity to develop the creativity in that competition can teach one the lessons of the other.
Së pari, që artistët dhe krijuesit ta përqafojnë idenë; të vendosin që vepra e tyre të jetë e qarkullueshme më lirisht. Pra, për shembull, mund të shprehen që vepra e tyre mund të kihet lirisht për përdorim jokomercial, të këtij llojit amatoresk, por jo lirisht për përdorim komercial. Dhe së dyti, na duhet që bizneset e ngritura mbi këtë kulturë të lexueshme - të shkruajtshme ta përqafojnë shprehimisht këtë mundësi, ta bëjnë të mundur, që kështu kjo ekologji e përmbajtjes së lirë, ose e përmbajtjes më të lirë të mund të rritet në një platformë të paanshme në të cilën ekzistojnë të dyja njëkohësisht, që kështu më-tepër-e-lira të konkurrojë më-pak-të-lirën, dhe që mundësia për zhvillimin e krijimtarisë nën këtë konkurrencë të lejojë secilën të mësojë prej tjetrës.
Now, I would talk about one particular such plan that I know something about, but I don't want to violate TED's first commandment of selling, so I'm not going to talk about this at all. I'm instead just going to remind you of the point that BMI teaches us. That artist choice is the key for new technology having an opportunity to be open for business, and we need to build artist choice here if these new technologies are to have that opportunity. But let me end with something I think much more important -- much more important than business. It's the point about how this connects to our kids. We have to recognize they're different from us. This is us, right? (Laughter) We made mixed tapes; they remix music. We watched TV; they make TV.
Tani, do të doja të flisja për një plan të tillë të veçantë për të cilin diçka di megjithëse nuk dua të cënoj rregullin numër një të TED mbi shitjen, ndaj nuk do të flas fare rreth kësaj. Në vend të saj, do t'ju kujtoj thelbin e mësimit që na dha BMI-ja. Që zgjedhjet e artistëve janë kyçi që teknologjisë së re t'i jepet mundësia e të qenit e hapur për biznes, dhe këtu na duhet të ndërtojmë zgjedhjet e artistëve nëse duam që këtyre teknologjive të reja t'u jepet kjo mundësi. Por më lejoni ta mbyll me diçka që e quaj shumë më të rëndësishme - shumë më të rëndësishme se sa biznesi. Është çështja se si kjo lidhet me fëmijët tanë. Na duhet ta pranojmë që janë ndryshe nga ne. Ne jemi këta, apo jo? (Të qeshura) Ne bënim kaseta të përziera, këta ripërziejnë muzikë. Ne shihnim TV; këta e bëjnë TV-në.
It is technology that has made them different, and as we see what this technology can do, we need to recognize you can't kill the instinct the technology produces. We can only criminalize it. We can't stop our kids from using it. We can only drive it underground. We can't make our kids passive again. We can only make them, quote, "pirates." And is that good? We live in this weird time. It's kind of age of prohibitions, where in many areas of our life, we live life constantly against the law. Ordinary people live life against the law, and that's what I -- we are doing to our kids. They live life knowing they live it against the law. That realization is extraordinarily corrosive, extraordinarily corrupting. And in a democracy, we ought to be able to do better. Do better, at least for them, if not for opening for business. Thank you very much. (Applause)
Është teknologjia ajo që i ka bërë të ndryshëm, dhe teksa shohim se çfarë mund të bëjë kjo teknologji na duhet të pranojmë që nuk mund të asgjësohet instikti që prodhon teknologjia; ne vetëm mund ta kriminalizojmë atë. Nuk ua ndalojmë dot fëmijëve përdorimin e saj; mundemi vetëm ta degdisim në ilegalitet. Nuk mund t'i bëjmë dot sërish pasivë fëmijtë tanë; mund t'i bëjmë, citoj, "piratë." Po a është mirë kështu? Rrojmë në kohë të çuditshme, një lloj epoke prohibicionizmi, ku në shumë fusha të jetës sonë, rrojmë në mënyrë konstante kundër ligjit. Njerëz të zakonshëm e kalojnë jetën kundër ligjit, ja këtë po iu bëj, po iu bëjmë fëmijve tanë. E kalojnë jetën duke e ditur që jetojnë kundër ligjit. Kjo vetëdije është tejet gërryese, tejet korruptuese. Dhe në demokraci e kemi për detyrë të jemi në gjendje t'ia dalim më mirë. T'ia dalim më mirë, të paktën për ta, në mos për t’u hapur ndaj biznesit. Ju faleminderit shumë. (Duartrokitje)