(Χειροκρότημα) Θέλω να σας μιλήσω λιγάκι για το περιεχόμενο που δημιουργείται από τους χρήστες. Θα σας πω τρεις ιστορίες προς την κατεύθυνση ενός επιχειρήματος που θα σας εξηγήσει πως καθιστούμε διαθέσιμο στις επιχειρήσεις το περιεχόμενο που δημιουργείται από τους χρήστες. Να, λοιπόν, η πρώτη ιστορία.
(Applause) I want to talk to you a little bit about user-generated content. I'm going to tell you three stories on the way to one argument that's going to tell you a little bit about how we open user-generated content up for business. So, here's the first story.
1906. Αυτός ο άνθρωπος, ο Τζον Φίλιπ Σούζα, ταξίδεψε σ' αυτό το μέρος, το Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μιλήσει γι' αυτήν την τεχνολογία, αυτό που ονόμαζε "Ομιλούσες Μηχανές." Ο Σούζα δεν συμπαθούσε τις Ομιλούσες Μηχανές. Να τι είχε να πει. "Αυτές οι Ομιλούσες Μηχανές θα καταστρέψουν την καλλιτεχνική πρόοδο της μουσικής σ' αυτήν τη χώρα. Όταν ήμουν μικρός, τα καλοκαιρινά απογεύματα μπροστά από κάθε σπίτι μπορούσες να βρεις μαζεμένους νεαρούς ανθρώπους να τραγουδούν τα τότε επίκαιρα τραγούδια ή παλιά τραγούδια. Σήμερα ακούς αυτές τις διαολεμένες μηχανές να δουλεύουν μέρα νύχτα. Δεν θα μας μείνει ούτε μία φωνητική χορδή," έλεγε ο Σούζα Οι φωνητικές χορδές θα εξαφανιστούν μέσα από μια εξελικτική διαδικασία όπως η ουρά του ανθρώπου καθώς προήλθε από τον πίθηκο.
1906. This man, John Philip Sousa, traveled to this place, the United States Capitol, to talk about this technology, what he called the, quote, "talking machines." Sousa was not a fan of the talking machines. This is what he had to say. "These talking machines are going to ruin artistic development of music in this country. When I was a boy, in front of every house in the summer evenings, you would find young people together singing the songs of the day, or the old songs. Today, you hear these infernal machines going night and day. We will not have a vocal chord left," Sousa said. "The vocal chords will be eliminated by a process of evolution as was the tail of man when he came from the ape."
Αυτή είναι, τώρα, η εικόνα στην οποία θέλω να εστιάσετε. Είναι η εικόνα ενός πολιτισμού. Θα μπορούσαμε να τον περιγράψουμε χρησιμοποιώντας την σύγχρονη ορολογία υπολογιστών ως ένα είδος πολιτισμού ανάγνωσης-γραφής Πρόκειται για έναν πολιτισμό όπου οι άνθρωποι συμμετέχουν στη δημιουργία και την επαναδημιουργία του πολιτισμού τους. Υπ' αυτήν την έννοια είναι ανάγνωσης-γραφής. Ο Σούζα φοβόταν ότι θα χάναμε αυτήν την ικανότητα εξαιτίας αυτών των "διαολεμένων μηχανών." Θα μας τον στερούσαν. Και αντ' αυτού θα είχαμε το αντίθετο του πολιτισμού ανάγνωσης-γραφής, αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πολιτισμό μόνο ανάγνωσης. Έναν πολιτισμό όπου η δημιουργικότητα καταναλώνεται αλλά όπου ο καταναλωτής δεν είναι και δημιουργός. Έναν πολιτισμό που τον κατέχει η ιεραρχία όπου οι φωνητικές χορδές εκατομμυρίων (ανθρώπων) έχουν χαθεί.
Now, this is the picture I want you to focus on. This is a picture of culture. We could describe it using modern computer terminology as a kind of read-write culture. It's a culture where people participate in the creation and the re-creation of their culture. In that sense, it's read-write. Sousa's fear was that we would lose that capacity because of these, quote, "infernal machines." They would take it away. And in its place, we'd have the opposite of read-write culture, what we could call read-only culture. Culture where creativity was consumed but the consumer is not a creator. A culture which is top-down, owned, where the vocal chords of the millions have been lost.
Και τώρα, κοιτώντας πίσω στον 20ο αιώνα, αν μη τι άλλο όσον αφορά τον "ανεπτυγμένο κόσμο", είναι δύσκολο να μην συμπεράνει κανείς ότι ο Σούζα είχε δίκιο. Ποτέ πριν στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού αυτός δεν ήταν τόσο κυριαρχούμενος από επαγγελματίες και τόσο μονομερής. Ποτέ πριν η δημιουργικότητα των εκατομμυρίων δεν περιθωριοποιήθηκε τόσο δραστικά και αυτό εξαιτίας αυτών των "διαολεμένων μηχανών." Ο 20ος αιώνας ήταν αυτός ο αιώνας κατά τον οποίον, τουλάχιστον για τις περιοχές που γνωρίζουμε καλύτερα, ο πολιτισμός κύλησε από την κατάσταση ανάγνωσης-γραφής στην κατάσταση μόνο ανάγνωσης.
Now, as you look back at the twentieth century, at least in what we think of as the, quote, "developed world" -- hard not to conclude that Sousa was right. Never before in the history of human culture had it been as professionalized, never before as concentrated. Never before has creativity of the millions been as effectively displaced, and displaced because of these, quote, "infernal machines." The twentieth century was that century where, at least for those places we know the best, culture moved from this read-write to read-only existence.
Δεύτερη ιστορία. Η γη αποτελεί ένα είδος ιδιοκτησίας, είναι ένα περιουσιακό στοιχείο και προστατεύεται από τον νόμο. Όπως το έθεσε ο Λόρδος Μπλάκστοουν, η ακίνητη περιουσία προστατεύεται από τους νόμους περί καταπάτησης το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του οποίου θεωρούνταν ότι προστάτευε τη γη σ' όλο το βάθος προς τα κάτω και σ' όλη την έκταση προς τα πάνω. Αυτό ήταν ένα πολύ καλό σύστημα για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της ρύθμισης της ακίνητης περιουσίας μέχρι που εμφανίστηκε η εξής τεχνολογία, και οι άνθρωποι άρχισαν να αναρωτιούνται, μήπως αυτά τα μηχανήματα καταπατούν τη γη πετώντας πάνω από αυτή χωρίς την εξουσιοδότηση των ιδιοκτητών χωραφιών που βρίσκονται από κάτω τους όσο διασχίζουν τη χώρα; Το 1945 λοιπόν, το Ανώτατο Δικαστήριο είχε την ευκαιρία να αντιμετωπίσει το ζήτημα.
So, second. Land is a kind of property -- it is property. It's protected by law. As Lord Blackstone described it, land is protected by trespass law, for most of the history of trespass law, by presuming it protects the land all the way down below and to an indefinite extent upward. Now, that was a pretty good system for most of the history of the regulation of land, until this technology came along, and people began to wonder, were these instruments trespassers as they flew over land without clearing the rights of the farms below as they traveled across the country? Well, in 1945, Supreme Court got a chance to address that question.
Δύο αγρότες που εξέτρεφαν κοτόπουλα, ο Τόμας Λι και ο Τίνι Κόσμπι, προέβαλαν ένα σημαντικό παράπονο εις βάρος αυτής της τεχνολογίας. Το παράπονο ήταν ότι τα κοτόπουλά τους ακολουθούσαν την πορεία των αεροπλάνων και χτυπούσαν στην περίφραξη του αχυρώνα κάθε φορά που τα αεροπλάνα πετούσαν από πάνω. Έτσι, απευθύνθηκαν στον Λόρδο Μπλάκστοουν και ισχυρίστηκαν ότι αυτά τα αεροπλάνα καταπατούσαν τη γη τους. Από καταβολής χρόνου ο νόμος προέβλεπε ότι δεν μπορείς να πετάς πάνω από τη γη κάποιου χωρίς την άδειά του και συνεπώς αυτές οι πτήσεις πρέπει να σταματήσουν. Το Ανώτατο Δικαστήριο από την άλλη, λαμβάνοντας υπόψη αυτήν την εκατονταετή παράδοση κατέληξε, με μια απόφαση που γράφτηκε από τον Δικαστή Ντάγκλας, ότι οι Κόσμπι πρέπει να ηττηθούν. Το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη ότι ο κανόνας που προστατεύει την ακίνητη περιουσία σ' όλη την έκταση προς τα πάνω δεν έχει θέση στον σύγχρονο κόσμο. Ειδάλλως, κάθε διηπειρωτική πτήση θα εξέθετε τον πιλότο σε αμέτρητες προσφυγές καταπάτησης εναντίον του. Κοινή λογική, μια σπάνια έννοια στη νομοθεσία, κι όμως εδώ ήταν κοινή λογική. (Γέλια) Η κοινή λογική αντιτάχθηκε στην ιδέα.
Two farmers, Thomas Lee and Tinie Causby, who raised chickens, had a significant complaint because of these technologies. The complaint was that their chickens followed the pattern of the airplanes and flew themselves into the walls of the barn when the airplanes flew over the land. And so they appealed to Lord Blackstone to say these airplanes were trespassing. Since time immemorial, the law had said, you can't fly over the land without permission of the landowner, so this flight must stop. Well, the Supreme Court considered this 100-years tradition and said, in an opinion written by Justice Douglas, that the Causbys must lose. The Supreme Court said the doctrine protecting land all the way to the sky has no place in the modern world, otherwise every transcontinental flight would subject the operator to countless trespass suits. Common sense, a rare idea in the law, but here it was. Common sense -- (Laughter) -- Revolts at the idea. Common sense.
Και τέλος. Πριν το Διαδίκτυο, το πιο πρόσφατο φόβητρο που κατακλύζει τη βιομηχανία του περιεχομένου, ήταν ένα φόβητρο, δημιούργημα αυτής της τεχνολογίας: η ραδιοφωνική εκπομπή. Ένας νέος τρόπος διάδοσης του περιεχομένου και συνεπώς μια νέα μάχη για τον έλεγχο των επιχειρήσεων που θα διέδιδαν το περιεχόμενο. Την περίοδο εκείνη, η οργάνωση, το νομικό καρτέλ που έλεγχε τα δικαιώματα των ερμηνευτών για το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που θα εκπεμπόταν μέσω αυτής της τεχνολογίας ήταν η ASCAP. Κατείχαν αποκλειστική άδεια για το πιο δημοφιλές περιεχόμενο και την χρησιμοποιούσαν κατά τρόπο που επιχειρούσε να καταδείξει στους υπεύθυνους εκπομπής ποιος έκανε κουμάντο. Έτσι, ανάμεσα στο 1931 και το 1939 αύξησαν τις τιμές κατά 448%, μέχρι που οι υπεύθυνοι των εκπομπών συνασπίστηκαν και είπαν, αρκετά. Και το 1939 ένας δικηγόρος, ο Σίντνεϋ Κέι, ξεκίνησε την Broadcast Music Incorporated, γνωστή σε μας ως BMI. Η BMI ήταν πολύ πιο δημοκρατική ως προς την τέχνη που θα περιελάμβανε στο ρεπερτόριό της, στο οποίο πρόσθεσε για πρώτη φορά Αφροαμερικάνικη μουσική. Αλλά κυρίως, η BMI πήρε έργα που δεν προστατεύονταν πλέον από πνευματικά δικαιώματα και τα οργάνωσε σε συλλογές, τις οποίες έδινε δωρεάν στους συνδρομητές της. Έτσι, το 1940 όταν η ASCAP απείλησε ότι θα διπλασίαζε τις τιμές της, η πλειονότητα των υπεύθυνων εκπομπών στράφηκε προς τη BMI. Η ASCAP είπε ότι δεν την ένοιαζε. Πίστευαν ότι ο κόσμος θα αντιδρούσε, επειδή δεν ήταν πλέον διαθέσιμη η καλύτερης ποιότητας μουσική, καθώς την είχαν αφήσει για την αμέσως υποδεέστερη της BMI, αυτή χωρίς πνευματικά δικαιώματα. Ε λοιπόν, δεν αντέδρασαν, και το 1941 η ASCAP υπαναχώρησε. Το σημαντικό στοιχείο που πρέπει να επισημανθεί είναι πως, παρά το ότι οι υπεύθυνοι εκμπομπών χρησιμοποιούσαν ας πούμε υλικό χαμηλότερης ποιότητας αυτός ο ανταγωνισμός ήταν αρκετός εκείνη την περίοδο να σπάσει το νομικό καρτέλ που έλεγχε την πρόσβαση στη μουσική.
Finally. Before the Internet, the last great terror to rain down on the content industry was a terror created by this technology. Broadcasting: a new way to spread content, and therefore a new battle over the control of the businesses that would spread content. Now, at that time, the entity, the legal cartel, that controlled the performance rights for most of the music that would be broadcast using these technologies was ASCAP. They had an exclusive license on the most popular content, and they exercised it in a way that tried to demonstrate to the broadcasters who really was in charge. So, between 1931 and 1939, they raised rates by some 448 percent, until the broadcasters finally got together and said, okay, enough of this. And in 1939, a lawyer, Sydney Kaye, started something called Broadcast Music Inc. We know it as BMI. And BMI was much more democratic in the art that it would include within its repertoire, including African American music for the first time in the repertoire. But most important was that BMI took public domain works and made arrangements of them, which they gave away for free to their subscribers. So that in 1940, when ASCAP threatened to double their rates, the majority of broadcasters switched to BMI. Now, ASCAP said they didn't care. The people will revolt, they predicted, because the very best music was no longer available, because they had shifted to the second best public domain provided by BMI. Well, they didn't revolt, and in 1941, ASCAP cracked. And the important point to recognize is that even though these broadcasters were broadcasting something you would call second best, that competition was enough to break, at that time, this legal cartel over access to music.
Ωραία λοιπόν. Τρεις ιστορίες. Και τώρα το επιχείρημα. Κατά τη γνώμη μου το πιο σπουδαίο πράγμα που πρέπει να διαπιστώσει κανείς στο τι κάνει το Διαδίκτυο είναι η δυνατότητα να επαναφέρει τον πολιτισμό ανάγνωσης-γραφής που είχε εκθειάσει ο Σούζα. Η ψηφιακή τεχνολογία αποτελεί την ευκαιρία να αναβιώσουν αυτές οι φωνητικές χορδές για τις οποίες με τόσο πάθος μίλησε στο Κογκρέσο. Το περιεχόμενο που δημιουργούν οι χρήστες διαδίδεται και στις επιχειρήσεις με εκπληκτικούς τρόπους όπως οι παραπάνω, αποθεώνοντας την τέχνη που δημιουργείται από τους ερασιτέχνες. Και μ' αυτό δεν εννοώ τέχνη ερασιτεχνικής ποιότητας, αλλά αυτή που παράγουν οι άνθρωποι από αγάπη προς αυτό που κάνουν και όχι για τα χρήματα. Εννοώ την τέχνη που παράγουν ανά πάσα στιγμή τα παιδιά μας. Γιατί όταν σκέφτεστε αυτό που εκθείαζε ο Σούζα στους νέους, να τραγουδούν τα τότε επίκαιρα τραγούδια, ή παλιά τραγούδια, πρέπει να βλέπετε αυτό που κάνουν σήμερα τα παιδιά σας. Παίρνουν τα σύγχρονα και τα παλιά τραγούδια και τα συνθέτουν φτιάχνοντας κάτι διαφορετικό. Έτσι αντιλαμβάνονται την πρόσβαση στον πολιτισμό. Ας δούμε, λοιπόν, μερικά παραδείγματα για να καταλάβουμε για τι μιλάω.
Okay. Three stories. Here's the argument. In my view, the most significant thing to recognize about what this Internet is doing is its opportunity to revive the read-write culture that Sousa romanticized. Digital technology is the opportunity for the revival of these vocal chords that he spoke so passionately to Congress about. User-generated content, spreading in businesses in extraordinarily valuable ways like these, celebrating amateur culture. By which I don't mean amateurish culture, I mean culture where people produce for the love of what they're doing and not for the money. I mean the culture that your kids are producing all the time. For when you think of what Sousa romanticized in the young people together, singing the songs of the day, of the old songs, you should recognize what your kids are doing right now. Taking the songs of the day and the old songs and remixing them to make them something different. It's how they understand access to this culture. So, let's have some very few examples to get a sense of what I'm talking about here.
Ως πρώτο παράδειγμα, βλέπετε εδώ κάτι που ονομάζεται Μουσικό Βίντεο Κινουμένων Σχεδίων, το οποίο παίρνει κινούμενα σχέδια από την τηλεόραση επενδεδυμένα εκ νέου με μουσικά κομμάτια. (Μουσική) Αυτό πρέπει να είναι -μην ανησυχείτε, ο Χριστός επιβιώνει. (Μουσική: "Θα Επιβιώσω" από την Γκλόρια Γκέινορ) (Γέλια) Και αυτό είναι το καλύτερο. (Μουσική: "Ατέλειωτη Αγάπη" από τον Λάιονελ Ρίτσι και την Νταϊάνα Ρος) Αγάπη μου... Μόνο εσύ υπάρχεις στη ζωή μου... Το μόνο φωτεινό πράγμα... Η πρώτη μου αγάπη... Είσαι κάθε ανάσα μου... Είσαι κάθε βήμα μου... Κι εγώ... Θέλω να μοιραστώ όλη μου την αγάπη μαζί σου... Κανείς άλλος δεν κάνει... Και τα μάτια σου... Μου λένε πόσο πολύ νοιάζεσαι... (Μουσική) Αυτό, λοιπόν, είναι το ρεμίξ. (Χειροκρότημα) Είναι επιπλέον σημαντικό να τονίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αυτό που αποκαλούμε "πειρατεία". Δεν αναφέρομαι και ούτε υποστηρίζω αυτούς που παίρνουν μαζικά τη δουλειά των άλλων και τη διανέμουν χωρίς την άδεια των πνευματικών δημιουργών. Αναφέρομαι σ' αυτούς που δημιουργούν νέο υλικό παίρνοντας και χρησιμοποιώντας τη δουλειά των άλλων μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας για να το θέσω διαφορετικά. Το σημαντικό εδώ δεν είναι η τεχνική που μόλις είδατε. Γιατί, όλες τις τεχνικές που είδατε εδώ τις χρησιμοποιούν οι τηλεοπτικοί και κινηματογραφικοί παραγωγοί τα τελευταία 50 χρόνια. Το σημαντικό είναι ότι αυτή η τεχνική έχει εκδημοκρατιστεί. Τώρα μπορεί ο καθένας που έχει πρόσβαση σ' έναν υπολογιστή 1500 δολαρίων να καταγράψει ήχους κα εικόνες από τον πολιτισμό γύρω μας και να τα χρησιμοποιήσει για να πει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Αυτά τα εργαλεία δημιουργικότητας έχουν μετατραπεί σε εργαλεία έκφρασης. Αποτελούν το αλφάβητο αυτής της γενιάς. Είναι ο τρόπος που μιλάνε τα παιδιά μας. Ο τρόπος που σκέφτονται και το τι γίνονται όσο περισσότερο κατανοούν τις ψηφιακές τεχνολογίες και τη σχέση τους μ' αυτές.
Here's something called Anime Music Video, first example, taking anime captured from television re-edited to music tracks. (Music) This one you should be -- confidence. Jesus survives. Don't worry. (Music) (Laughter) And this is the best. (Music) My love ... There's only you in my life ... The only thing that's bright ... My first love ... You're every breath that I take ... You're every step I make ... And I .... I want to share all my love with you ... No one else will do ... And your eyes ... They tell me how much you care ... (Music) So, this is remix, right? (Applause) And it's important to emphasize that what this is not is not what we call, quote, "piracy." I'm not talking about nor justifying people taking other people's content in wholesale and distributing it without the permission of the copyright owner. I'm talking about people taking and recreating using other people's content, using digital technologies to say things differently. Now, the importance of this is not the technique that you've seen here. Because, of course, every technique that you've seen here is something that television and film producers have been able to do for the last 50 years. The importance is that that technique has been democratized. It is now anybody with access to a $1,500 computer who can take sounds and images from the culture around us and use it to say things differently. These tools of creativity have become tools of speech. It is a literacy for this generation. This is how our kids speak. It is how our kids think. It is what your kids are as they increasingly understand digital technologies and their relationship to themselves.
Σε απάντηση αυτής της νέας χρήσης της τέχνης μέσω ψηφιακών τεχνολογιών ο νόμος δεν αντιμετώπισε αυτήν την αναβίωση του Σούζα με κοινή λογική. Αντιθέτως, η δομή του δικαίου πνευματικής ιδιοκτησίας και η δομή των ψηφιακών τεχνολογιών έχουν δημιουργήσει με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν το τεκμήριο ότι αυτές οι ενέργειες είναι παράνομες. Καθώς ο νόμος πνευματικής ιδιοκτησίας ρυθμίζει κατά βάση αυτό που ονόμαζουμε αντίγραφα στον ψηφιακό κόσμο είναι αναπόφευκτο να θεωρήσουμε ότι κάθε μία χρήση πνευματικού υλικού δημιουργεί ένα αντίγραφο. Κάθε μια χρήση λοιπόν χρειάζεται άδεια. Χωρίς άδεια καταπατείς το δίκαιο. Είσαι καταπατητής με περίπου το ίδιο νόημα όπως και εκείνοι ήταν καταπατητές. Τώρα όμως η κοινή λογική δεν έχει αντιταχθεί ακόμη σε απάντηση της απάντησης που ο νόμος έδωσε σ' αυτές τις εκφάνσεις δημιουργικότητας. Αντ' αυτού, αυτό που βλέπουμε είναι κάτι πολύ χειρότερο. Παρατηρείται ένας διογκούμενος εξτρεμισμός και από τις δύο πλευρές σ' αυτόν τον διάλογο, ως απάντηση σ' αυτήν τη διαμάχη ανάμεσα στη νομοθεσία και τη χρήση αυτών των τεχνολογιών.
Now, in response to this new use of culture using digital technologies, the law has not greeted this Sousa revival with very much common sense. Instead, the architecture of copyright law and the architecture of digital technologies, as they interact, have produced the presumption that these activities are illegal. Because if copyright law at its core regulates something called copies, then in the digital world the one fact we can't escape is that every single use of culture produces a copy. Every single use therefore requires permission; without permission, you are a trespasser. You're a trespasser with about as much sense as these people were trespassers. Common sense here, though, has not yet revolted in response to this response that the law has offered to these forms of creativity. Instead, what we've seen is something much worse than a revolt. There's a growing extremism that comes from both sides in this debate, in response to this conflict between the law and the use of these technologies.
Η μια πλευρά αναπτύσσει νέες τεχνολογίες σαν αυτή που προσφάτως ανακοινώθηκε η οποία επιτρέπει να αφαιρείται από σελίδες όπως το YouTube οποιοδήποτε υλικό με περιεχόμενο προστατευόμενο από πνευματικά δικαιώματα ανεξάρτητα από το αν μπορεί να θεωρηθεί ότι η χρήση αυτού του υλικού αποτελεί εύλογη χρήση. Και από την άλλη πλευρά, διάχυτο ανάμεσα στα παιδιά μας, υπάρχει ένα κίνημα κατάργησης των πνευματικών δικαιωμάτων. Μια γενιά που απορρίπτει την ίδια την ιδέα του τι υποτίθεται ότι προσφέρουν τα πνευματικά δικαιώματα. Τα απορρίπτει και πιστεύει ότι ο νόμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια βλακεία που πρέπει να αγνοηθεί και να πολεμηθεί σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Ο εξτρεμισμός της μιας πλευράς προκαλεί τον εξτρεμισμό της άλλης, κάτι που έπρεπε να είχαμε μάθει ξανά και ξανά, και οι δύο ακραίες πλευρές σ' αυτή τη διαμάχη έχουν απλά λάθος. Η ισορροπία για την οποία μάχομαι - Εγώ, όπως και κάθε σωστός φιλελεύθερος μάχομαι γι αυτήν στρεφόμενος πρώτα προς την κυβέρνηση. Μεγάλο λάθος, έτσι; (Γέλια)
One side builds new technologies, such as one recently announced that will enable them to automatically take down from sites like YouTube any content that has any copyrighted content in it, whether or not there's a judgment of fair use that might be applied to the use of that content. And on the other side, among our kids, there's a growing copyright abolitionism, a generation that rejects the very notion of what copyright is supposed to do, rejects copyright and believes that the law is nothing more than an ass to be ignored and to be fought at every opportunity possible. The extremism on one side begets extremism on the other, a fact we should have learned many, many times over, and both extremes in this debate are just wrong. Now, the balance that I try to fight for, I, as any good liberal, try to fight for first by looking to the government. Total mistake, right? (Laughter)
Στραφείτε πρώτα προς τα δικαστήρια και τους νομοθέτες και προσπαθείστε να τους πείσετε να κάνουν κάτι ώστε να βγάζει περισσότερο νόημα το σύστημα. Αυτό έχει αποτύχει εν μέρει διότι τα δικαστήρια είναι αδιάφορα, εν μέρει γιατί οι νομοθέτες είναι διεφθαρμένοι. Και δεν εννοώ ότι δωροδοκούνται για να αποτρέψουν την πραγματική αλλάγη, αλλά ότι οι συνθήκες άσκησης επιρροής που ελέγχουν το πως λειτουργεί το Κονγκρέσο συνεπάγονται ότι οι νομοθέτες δεν θα αντιληφθούν το πρόβλημα παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά για να διορθωθεί. Χρειαζόμαστε λοιπόν κάτι διαφορετικό, μια άλλου είδους λύση. Και η λύση εδώ είναι, κατά τη γνώμη μου, ιδιωτική. Είναι μια λύση που επιδιώκει να νομιμοποιήσει αυτό που είναι και πάλι νέο και να πραγματώσει τις οικονομικές του δυνατότητες. Και εδώ η ιστορία της ΒΜΙ γίνεται συναφής. Γιατί όπως απέδειξε η ΒΜΙ, ο ανταγωνισμός εν προκειμένω μπορεί να οδηγήσει σε μια ισορροπία. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και τώρα. Εδώ δεν έχουμε προηγούμενο παράδειγμα να βασιστούμε κι έτσι αυτό που χρειαζόμαστε είναι δύο είδη αλλαγής.
Looked first to the courts and the legislatures to try to get them to do something to make the system make more sense. It failed partly because the courts are too passive, partly because the legislatures are corrupted, by which I don't mean that there's bribery operating to stop real change, but more the economy of influence that governs how Congress functions means that policymakers here will not understand this until it's too late to fix it. So, we need something different, we need a different kind of solution. And the solution here, in my view, is a private solution, a solution that looks to legalize what it is to be young again, and to realize the economic potential of that, and that's where the story of BMI becomes relevant. Because, as BMI demonstrated, competition here can achieve some form of balance. The same thing can happen now. We don't have a public domain to draw upon now, so instead what we need is two types of changes.
Πρώτον, να ενστερνιστούν οι καλλιτέχνες και οι δημιουργοί την ιδέα να επιλέξουν τα έργα τους να είναι διαθέσιμα περισσότερο ελεύθερα. Μπορούν, λοιπόν, να πουν ότι η δουλειά τους είναι διαθέσιμη δωρεάν για μη εμπορικούς σκοπούς, δηλαδή για ερασιτεχνική χρήση, αλλά όχι δωρεάν για εμπορική χρήση. Και δεύτερον, πρέπει οι εταιρίες που οικοδομούν τον πολιτισμό ανάγνωσης-γραφής να υποστηρίξουν ξεκάθαρα αυτήν την ευκαιρία, να τη διευκολύνουν, ώστε το κίνημα του ελεύθερου περιεχομένου, ή τουλάχιστον του πιο ελεύθερου, να μπορεί να αναπτυχθεί επί ουδέτερης βάσης όπου και τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν ώστε το περισσότερο ελεύθερο να ανταγωνίζεται το λιγότερο ελεύθερο, και η δυνατότητα να αναπτυχθεί η δημιουργικότητα μέσα σ' αυτόν τον ανταγωνισμό να μπορεί να δώσει στο ένα μαθήματα από το άλλο.
First, that artists and creators embrace the idea, choose that their work be made available more freely. So, for example, they can say their work is available freely for non-commercial, this amateur-type of use, but not freely for any commercial use. And second, we need the businesses that are building out this read-write culture to embrace this opportunity expressly, to enable it, so that this ecology of free content, or freer content, can grow on a neutral platform where they both exist simultaneously, so that more-free can compete with less-free, and the opportunity to develop the creativity in that competition can teach one the lessons of the other.
Θα σας μιλούσα τώρα για ένα τέτοιο σχέδιο για το οποίο γνωρίζω κάποια πράγματα αλλά δεν θέλω να παραβιάσω την πρώτη εντολή του TED περί πωλήσεων κι έτσι δεν να αναφερθώ καθόλου σ' αυτό. Θα σας θυμήσω απλώς αυτό που μας δίδαξε η ΒΜΙ. Ότι οι επιλογές των καλλιτεχνών είναι καθοριστικές για το αν οι νέες τεχνολογίες θα έχουν μια ευκαιρία να τις εκμεταλλευτούν οι επιχειρήσεις. Και πρέπει να δημιουργήσουμε τέτοιες επιλογές τώρα αν είναι να δώσουμε στις νέες τεχνολογίες μια τέτοια ευκαιρία. Αλλά ας τελειώσω με κάτι που θεωρώ πολύ πιο σημαντικό, πολύ πιο σημαντικό απ' τις επιχειρήσεις. Το πως όλα τα προηγούμενα αφορούν τα παιδιά μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι διαφορετικά από εμάς. Εμείς είμαστε αυτοί, σωστά; (Γέλια) Εμείς φτιάχναμε κασέτες με διάφορα τραγούδια, αυτά κάνουν ρεμίξ μουσικής. Εμείς βλέπαμε τηλεόραση, αυτά δημιουργούν την τηλεόραση.
Now, I would talk about one particular such plan that I know something about, but I don't want to violate TED's first commandment of selling, so I'm not going to talk about this at all. I'm instead just going to remind you of the point that BMI teaches us. That artist choice is the key for new technology having an opportunity to be open for business, and we need to build artist choice here if these new technologies are to have that opportunity. But let me end with something I think much more important -- much more important than business. It's the point about how this connects to our kids. We have to recognize they're different from us. This is us, right? (Laughter) We made mixed tapes; they remix music. We watched TV; they make TV.
Η τεχνολογία τα έχει κάνει διαφορετικά και βλέποντας τι μπορεί να κάνει η τεχνολογία πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορεί κανείς να σκοτώσει το ένστικτο που γεννά η τεχνολογία. Μπορούμε μόνο να το ποινικοποιήσουμε. Δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τα παιδιά μας από το να τη χρησιμοποιούν. Μπορούμε μόνο να την καταστήσουμε παράνομη. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας παθητικά ξανά. Μπορούμε μόνο να τα κάνουμε "πειρατές." Και είναι καλό αυτό; Ζούμε σε μια περίεργη εποχή, σαν την εποχή των απαγορεύσεων, όπου σε διάφορες πτυχές της ζωής μας ζούμε συνεχώς ενάντια στον νόμο. Συνηθισμένοι άνθρωποι που ζουν ενάντια στον νόμο και αυτό είναι που εγώ -εμείς- κάνουμε στα παιδιά μας. Ζουν τη ζωή τους γνωρίζοντας ότι παρανομούν. Η συνειδητοποίηση αυτού είναι εκπληκτικά διαβρωτική, εκπληκτικά εκφαυλιστική. Σε μια δημοκρατία οφείλουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, τουλάχιστον γι αυτά, αν όχι για το άνοιγμα προς τις επιχειρήσεις. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
It is technology that has made them different, and as we see what this technology can do, we need to recognize you can't kill the instinct the technology produces. We can only criminalize it. We can't stop our kids from using it. We can only drive it underground. We can't make our kids passive again. We can only make them, quote, "pirates." And is that good? We live in this weird time. It's kind of age of prohibitions, where in many areas of our life, we live life constantly against the law. Ordinary people live life against the law, and that's what I -- we are doing to our kids. They live life knowing they live it against the law. That realization is extraordinarily corrosive, extraordinarily corrupting. And in a democracy, we ought to be able to do better. Do better, at least for them, if not for opening for business. Thank you very much. (Applause)