I want to say that really and truly, after these incredible speeches and ideas that are being spread, I am in the awkward position of being here to talk to you today about television. So most everyone watches TV. We like it. We like some parts of it. Here in America, people actually love TV. The average American watches TV for almost 5 hours a day. Okay? Now I happen to make my living these days in television, so for me, that's a good thing. But a lot of people don't love it so much. They, in fact, berate it. They call it stupid, and worse, believe me. My mother, growing up, she called it the "idiot box."
Želim reći kako sam doista i istinito, nakon ovih nevjerojatnih govora i ideja koje su proširene, u nezgodnoj poziciji govoriti vam danas o televiziji. Dakle, gotovo svi gledate TV. Volimo je. Volimo neke njezine dijelove. Ovdje u Americi, ljudi zapravo vole televiziju. Prosječan Amerikanac gleda televiziju gotovo 5 sati na dan. U redu? Dogodilo se da ja ovih dana za svoj život zarađujem na televiziji, stoga je to za mene dobra stvar. Ali puno ljudi je ne vole toliko. Oni je zapravo izgrđuju. Nazivaju je glupom, i još gore, vjerujte mi. Moja majka, kada je odrastala, zvala ju je "idiotska kutija".
But my idea today is not to debate whether there's such a thing as good TV or bad TV; my idea today is to tell you that I believe television has a conscience. So why I believe that television has a conscience is that I actually believe that television directly reflects the moral, political, social and emotional need states of our nation -- that television is how we actually disseminate our entire value system. So all these things are uniquely human, and they all add up to our idea of conscience.
Ali moja ideja danas nije debatirati postoji li dobra televizija ili loša televizija; moja ideja danas je reći vam kako ja vjerujem da televizija ima savjest. Dakle, vjerujem da televizija ima savjest jer zapravo vjerujem da televizija izravno reflektira moralne, političke, društvene i emocionalne potrebe našeg naroda -- kako je televizija način na koji mi zapravo raspršujemo naš čitavi sustav vrijednosti. Dakle, sve te stvari su jedinstvene ljudima, i one čine ukupnost naše ideje o savjesti.
Now today, we're not talking about good and bad TV. We're talking about popular TV. We're talking about top-10 Nielsen-rated shows over the course of 50 years. How do these Nielsen ratings reflect not just what you've heard about, which is the idea of our social, collective unconscious, but how do these top-10 Nielsen-rated shows over 50 years reflect the idea of our social conscience? How does television evolve over time, and what does this say about our society?
Dakle danas, nećemo govoriti o dobroj i lošoj televiziji. Govorimo o popularnoj televiziji. Govorimo o top 10 rangiranih emisija prema Nielsenu u periodu od 50 godina. Kako te Nielsenove ocjene reflektiraju ne samo ono o čemu smo čuli, a što je ideja naše društvene, kolektivne savjesti, već kako tih top 10 rangiranih emisija prema Nielsenu tijekom 50 godina reflektiraju ideju naše društvene savjesti? Kako televizija evoluira s vremenom, i što to govori o našem društvu?
Now speaking of evolution, from basic biology, you probably remember that the animal kingdom, including humans, have four basic primal instincts. You have hunger; you have sex; you have power; and you have the urge for acquisitiveness. As humans, what's important to remember is that we've developed, we've evolved over time to temper, or tame, these basic animal instincts. We have the capacity to laugh and cry. We feel awe, we feel pity. That is separate and apart from the animal kingdom. The other thing about human beings is that we love to be entertained. We love to watch TV. This is something that clearly separates us from the animal kingdom. Animals might love to play, but they don't love to watch.
Govoreći o evoluciji, od osnovne biologije, vjerojatno se sjećate kako životinjsko carstvo, uključujući ljude, ima četiri osnovna instinkta. Imate glad; imate seks; imate moć; i imate nagon za posjedovanjem. Kao ljudima, ono što je važno za upamtiti je kako smo se razvili, kako smo evoluirali s vremenom da ublažimo ili ukrotimo, te osnovne životinjske instinkte. Imamo sposobnost smijanja i plakanja. Osjećamo strahopoštovanje, osjećamo žaljenje. To je odvojeno i udaljeno od životinjskog carstva. Druga stvar o ljudskim bićima je da volimo kada nas zabavljaju. Volimo gledati TV. To je nešto što nas očito odvaja od životinjskog carstva. Životinje se možda vole igrati, ali ne vole gledati.
So I had an ambition to discover what could be understood from this uniquely human relationship between television programs and the human conscious. Why has television entertainment evolved the way it has? I kind of think of it as this cartoon devil or angel sitting on our shoulders. Is television literally functioning as our conscience, tempting us and rewarding us at the same time?
Stoga sam imala ambiciju otkriti ono što bi moglo biti razumljivo iz te jedinstvene ljudske veze televizijskih programa i ljudske savjesti. Zašto je televizijska zabava evoluirala na ovaj način? Razmišljam o tome kao vrag ili anđeo iz crtića koji nam sjede na ramenima. Funkcionira li televizija doista kao naša savjest, stavljajući nas na kušnju i nagrađujući nas u isto vrijeme?
So to begin to answer these questions, we did a research study. We went back 50 years to the 1959/1960 television season. We surveyed the top-20 Nielsen shows every year for 50 years -- a thousand shows. We talked to over 3,000 individuals -- almost 3,600 -- aged 18 to 70, and we asked them how they felt emotionally. How did you feel watching every single one of these shows? Did you feel a sense of moral ambiguity? Did you feel outrage? Did you laugh? What did this mean for you? So to our global TED audiences, I want to say that this was a U.S. sample. But as you can see, these emotional need states are truly universal. And on a factual basis, over 80 percent of the U.S.'s most popular shows are exported around the world. So I really hope our global audiences can relate.
Dakle, kako bih počela odgovarati na ta pitanja, napravili smo istraživanje. Vratili smo se unatrag 50 godina u televizijsku sezonu 1959./1960. Istražili smo top 20 emisija prema Nielsenu svake godine u posljednjih 50 godina -- tisuću emisija. Pričali smo s preko 3.000 pojedinaca -- gotovo 3.600 -- u dobi od 18 do 70, i pitali ih kako su se oni osjećali emocionalno. Kako ste se osjećali gledajući svaku od tih emisija? Jeste li imali osjećaj moralne dvosmislenosti? Jeste li osjećali bijes? Jeste li se smijali? Što je to vama značilo? Dakle, našoj globalnoj TED publici, želim reći kako je to uzorak iz SAD-a. Ali kao što možete vidjeti, ta emocionalna stanja potreba su doista univerzalna. I na činjeničnoj osnovi, preko 80 posto najpopularnijih emisija u SAD-u se izvozi diljem svijeta. Stoga se doista nadam kako se naša globalna publika može poistovjetiti.
Two acknowledgments before our first data slide: For inspiring me to even think about the idea of conscience and the tricks that conscience can play on us on a daily basis, I thank legendary rabbi, Jack Stern. And for the way in which I'm going to present the data, I want to thank TED community superstar Hans Rosling, who you may have just seen.
Dva priznanja zasluga prije našeg prvog slajda s podacima: Za inspiriranje da i samo razmišljam o ideji savjesti i trikovima koje savjest izvodi nad nama na dnevnoj osnovi, zahvaljujem legendarnom rabinu, Jacku Sternu. I za način na koji ću predstaviti podatke, želim zahvaliti superzvijezdi TED zajednice Hansu Roslingu, kojeg ste mogli upravo vidjeti.
Okay, here we go. So here you see, from 1960 to 2010, the 50 years of our study. Two things we're going to start with -- the inspiration state and the moral ambiguity state, which, for this purpose, we defined inspiration as television shows that uplift me, that make me feel much more positive about the world. Moral ambiguity are televisions shows in which I don't understand the difference between right and wrong. As we start, you see in 1960 inspiration is holding steady. That's what we're watching TV for. Moral ambiguity starts to climb. Right at the end of the 60s, moral ambiguity is going up, inspiration is kind of on the wane. Why? The Cuban Missile Crisis, JFK is shot, the Civil Rights movement, race riots, the Vietnam War, MLK is shot, Bobby Kennedy is shot, Watergate. Look what happens. In 1970, inspiration plummets. Moral ambiguity takes off. They cross, but Ronald Reagan, a telegenic president, is in office. It's trying to recover. But look, it can't: AIDS, Iran-Contra, the Challenger disaster, Chernobyl. Moral ambiguity becomes the dominant meme in television from 1990 for the next 20 years.
U redu, krećemo. Dakle, ovdje možete vidjeti, od 1960. do 2010., 50 godina našeg istraživanja. Dvije stvari s kojima ćemo započeti -- stanje inspiriranosti i stanje moralne dvosmislenosti, za koje, smo u ovu svrhu, definirali inspiraciju kao televizijske emisije koje me podignu, nakon kojih osjećam puno veću pozitivnost prema svijetu. Moralna dvosmislenost su televizijske emisije u kojima ne razumijem razliku između pravog i krivog. Kako počinjemo, vidite kako je 1960. godine inspiracija stabilna. Zato i gledamo televiziju. Moralna dvosmislenost se počinje penjati. Upravo krajem 60-ih, moralna dvosmislenost ide gore, inspiracija na neki način vene. Zašto? Kubanska raketna kriza, JFK je ubijen, pokret Građanskih prava, rasne pobune, Vijetnamski rat, MLK je ubijen, Bobby Kennedy je ubijen, Watergate. Gledajte što se događa. 1970. godine, inspiracija strmoglavi. Moralna dvosmislenost dobiva uzlet. Preklope se, ali Ronald Reagan, televizijski predsjednik je u uredu. Pokušava se oporaviti. Ali pogledajte, ne može: SIDA, Iran-Contra, katastrofa Challengera, Černobil. Moralna dvosmislenost postaje dominantna mema u televiziji od 1990. godine, idućih 20 godina.
Take a look at this. This chart is going to document a very similar trend. But in this case, we have comfort -- the bubble in red -- social commentary and irreverence in blue and green. Now this time on TV you have "Bonanza," don't forget, you have "Gunsmoke," you have "Andy Griffith," you have domestic shows all about comfort. This is rising. Comfort stays whole. Irreverence starts to rise. Social commentary is all of a sudden spiking up. You get to 1969, and look what happens. You have comfort, irreverence, and social commentary, not only battling it out in our society, but you literally have two establishment shows -- "Gunsmoke" and "Gomer Pyle" -- in 1969 are the number-two- and number-three-rated television shows. What's number one? The socially irreverent hippie show, "Rowan and Martin's Laugh-In." They're all living together, right. Viewers had responded dramatically.
Pogledajte ovo. Ovaj graf će dokumentirati veoma sličan trend. Ali u ovom slučaju, imamo utjehu -- crveni mjehurić -- društveni komentar i nepoštovanje u plavom i zelenom. Sada na televiziji imate "Bonanzu", ne zaboravite, imate "Gunsmoke", imate "Andya Griffitha", imate domaće emisije koje su sve o utjesi. To raste. Utjeha ostaje čitava. Nepoštovanje počinje rasti. Društveni komentar odjednom počinje rasti. Dođete do 1969. godine i pogledajte što se dogodi. Imate utjehu, nepoštovanje i društveni komentar, koji se ne bore samo u našem društvu, ali doslovno imate dvije službene emisije -- "Gunsmoke" i "Gomer Pyle" -- 1969. godine to su broj dva i broj tri rangirane televizijske emisije. Što je broj jedan? Hippie emisija o društvenom nepoštivanju, "Smijeh Rowana i Martina". Oni svi žive zajedno, točno. Gledatelji su dramatično odgovorili na to.
Look at this green spike in 1966 to a bellwether show. When you guys hear this industry term, a breakout hit, what does that mean? It means in the 1966 television season, The "Smothers Brothers" came out of nowhere. This was the first show that allowed viewers to say, "My God, I can comment on how I feel about the Vietnam War, about the presidency, through television?" That's what we mean by a breakout show.
Pogledajte ovaj ekranski uzlet 1966. godine o emisiji o ovanu predvodniku. Kada čujete taj industrijski izraz, hit, što to znači? Znači kako su u televizijskoj sezoni 1966. godine "Braća Smothers" došla niotkuda. To je bila prva emisija koja je dozvolila gledateljima da kažu, "Moj Bože, mogu komentirati o tome što osjećajam spram Vijetnamskog rata, spram predsjedništva putem televizije?" To je ono što podrazumijevamo pod hit emisija.
So then, just like the last chart, look what happens. In 1970, the dam bursts. The dam bursts. Comfort is no longer why we watch television. Social commentary and irreverence rise throughout the 70s. Now look at this. The 70s means who? Norman Lear. You have "All in the Family," "Sanford and Son," and the dominant show -- in the top-10 for the entire 70s -- "M<i>A</i>S*H." In the entire 50 years of television that we studied, seven of 10 shows ranked most highly for irreverence appeared on air during the Vietnam War, five of the top-10 during the Nixon administration. Only one generation, 20 years in, and we discovered, Wow! TV can do that? It can make me feel this? It can change us? So to this very, very savvy crowd, I also want to note the digital folks did not invent disruptive. Archie Bunker was shoved out of his easy chair along with the rest of us 40 years ago.
Stoga tada, kao i na posljednjem grafu, pogledajte što se događa. 1970. godine, brana popušta. Brana popušta. Ne gledamo više televiziju zbog utjehe. Društveni komentar i nepoštovanje rastu u 70-ima. Sada pogledajte ovo. 70-e znače tko? Norman Lear. Imate "Sve u obitelji", "Stanford i sin", i dominantnu emisiju -- u top 10 za cijele 70-e -- "M<i>A</i>S*H". U 50 godina koliko smo proučavali televiziju, sedam od 10 emisija su rangirane najviše prema nepoštovanju koje su se prikazivale tijekom Vijetnamskog rata, pet od top 10 tijekom Nixonove administracije. Samo jedna generacija, 20 godina, i otkrili smo, Vau! Televizija to može? Može pobuditi te osjećaje u meni? Može nas promijeniti? Dakle, toj jako, jako pametnoj gomili, isto tako želim poručiti kako digitalni puk nije izmislio remećenje. Archie Bunker je izbačen iz svoje udobne stolice zajedno sa svima nama prije 40 godina.
This is a quick chart. Here's another attribute: fantasy and imagination, which are shows defined as, "takes me out of my everyday realm" and "makes me feel better." That's mapped against the red dot, unemployment, which is a simple Bureau of Labor Department statistic. You'll see that every time fantasy and imagination shows rise, it maps to a spike in unemployment. Do we want to see shows about people saving money and being unemployed? No. In the 70s you have the bellwether show "The Bionic Woman" that rocketed into the top-10 in 1973, followed by the "Six Million-Dollar Man" and "Charlie's Angels." Another spike in the 1980s -- another spike in shows about control and power. What were those shows? Glamorous and rich. "Dallas," "Fantasy Island." Incredible mapping of our national psyche with some hard and fast facts: unemployment.
Ovo je kratki graf. Ovdje je još jedna značajka: fantazija i mašta, koje predstavljaju emisije koje su definirane kao, "odvodi me iz moje svakidašnjice" i "uz njih se osjećam bolje". To je prikazano uz crvenu točku, nezaposlenost, što je jednostavna statistika zavoda za zapošljavanje. Vidjet ćete kako svaki put kada emisije o fantazijama i mašti porastu, dolazi do porasta u nezaposlenosti. Želimo li gledati emisije o ljudima koji štede novac i nezaposleni su? Ne. U 70-ima imate predvodničku emisiju "Bionička žena" koja je lansirana u top 10 1973. godine, a koju su slijedili "Čovjek od šest milijuna dolara" i "Charlievi anđeli". Još jedan nagli porast 1980-ih -- još jedan uzlet emisija o kontroli i moći. Koje su to bile emisije? Glamurozne i bogate. "Dallas", "Otok fantazije". Nevjerojatan prikaz naše narodne psihe s nekoliko čvrstih i brzih činjenica: nezaposlenost.
So here you are, in my favorite chart, because this is our last 20 years. Whether or not you're in my business, you have surely heard or read of the decline of the thing called the three-camera sitcom and the rise of reality TV. Well, as we say in the business, X marks the spot. The 90s -- the big bubbles of humor -- we're watching "Friends," "Frasier," "Cheers" and "Seinfeld." Everything's good, low unemployment. But look: X marks the spot. In 2001, the September 2001 television season, humor succumbs to judgment once and for all. Why not? We had a 2000 presidential election decided by the Supreme Court. We had the bursting of the tech bubble. We had 9/11. Anthrax becomes part of the social lexicon. Look what happens when we keep going. At the turn of the century, the Internet takes off, reality television has taken hold. What do people want in their TV then? I would have thought revenge or nostalgia. Give me some comfort; my world is falling apart. No, they want judgment. I can vote you off the island. I can keep Sarah Palin's daughter dancing. I can choose the next American Idol. You're fired. That's all great, right?
Dakle, ovdje ste sada, na mom omiljenom grafikonu, jer ovo je naših posljednjih 20 godina. Jeste li u mojoj industriji ili niste, sigurno ste čuli ili čitali o padu stvari koja se zove komedija s tri kamere i porast reality televizije. Pa, kako mi u industriji to nazivamo, X označava mjesto. 90-e -- veliki mjehurići humora -- gledamo "Prijatelje", "Frasiera", "Kafić uzdravlje" i "Seinfeld". Sve je dobro, niska nezaposlenost. Ali pogledajte: X označava mjesto. 2001. godine, televizijska sezona 2001. godine, u kojoj humor daje prednost osuđivanju jednom zauvijek. Zašto ne? Predsjedničke izbore 2000. godine je odlučio Vrhovni sud. Imali smo pucanje tehnološkog mjehurića. Imali smo 11.09. Antraks postaje dio društvenog leksikona. Pogledajte što se događa ako nastavimo. na prijelazu stoljeća, Internet dobiva uzlet, reality televizija učvršćuje svoju poziciju. Dakle, što ljudi žele na svojim televizijama? Pomislila bih osvetu ili nostalgiju. Pružite mi neku utjehu; moj svijet propada. Ne, oni žele osuđivanje. Mogu izglasati da napustite otok. Mogu prisiliti da kćer Sare Palin pleše. Mogu odabrati idućeg američkog idola. Otpušteni ste. To je sve odlično, zar ne?
So as dramatically different as these television shows, pure entertainment, have been over the last 50 years -- what did I start with? -- one basic instinct remains. We're animals, we need our moms. There has not been a decade of television without a definitive, dominant TV mom. The 1950s: June Cleever in the original comfort show, "Leave it to Beaver." Lucille Ball kept us laughing through the rise of social consciousness in the 60s. Maude Findlay, the epitome of the irreverent 1970s, who tackled abortion, divorce, even menopause on TV. The 1980s, our first cougar was given to us in the form of Alexis Carrington. Murphy Brown took on a vice president when she took on the idea of single parenthood. This era's mom, Bree Van de Kamp. Now I don't know if this is the devil or the angel sitting on our conscience, sitting on television's shoulders, but I do know that I absolutely love this image.
Dakle, iako dramatično različita od tih televizijskih emisija, čista zabava, je bila u posljednjih 50 godina -- sa čime sam započela? -- jedan osnovni instinkt ostaje. Mi smo životinje, potrebne su nam naše mame. Nije postojala nijedna dekada televizije bez definitivne, dominantne televizijske mame. 1950-e: June Cleever u originalnoj emisiji utjehe, "Ostavite to Beaveru". Lucille Ball nas je nasmijavala kroz porast društvene savjesti 60-ih. Maude Findlay, prikaz 1970-ih punih nepoštovanja, koja je dotaknula pobačaj, razvod, čak i menopauzu na televiziji. 1980-e, dobili smo našu prvu pumu u liku Alexis Carrington. Murphy Brown je postala podpredsjednicom kada je preuzela ideju samohrane majke. Mame ove ere, Bree Van de Kamp. Sada, ne znam je li to vrag ili anđeo sjedi na našoj savjesti, sjedeći na ramenima televizije, ali znak kako apsolutno volim ovu sliku.
So to you all, the women of TEDWomen, the men of TEDWomen, the global audiences of TEDWomen, thank you for letting me present my idea about the conscience of television. But let me also thank the incredible creators who get up everyday to put their ideas on our television screens throughout all these ages of television. They give it life on television, for sure, but it's you as viewers, through your collective social consciences, that give it life, longevity, power or not.
Dakle, svima vama, ženama na TEDŽene, muškarcima na TEDŽene, globalnoj publici TEDŽena, hvala vam što sam mogla predstaviti svoju ideju o televizijskoj savjesti. Ali dopustite mi da ujedno i zahvalim nevjerojatnim stvarateljima koji se dižu svaki dan kako bi stavili svoje ideje na naše televizijske ekrane kroz sva ova doba televizije. Oni ulijevaju život na televiziji, sigurno, ali vi kao gledatelji, kroz vašu kolektivnu društvenu savjest, dajete život, dugovječnost, moć ili ne.
So thanks very much.
Stoga vam puno hvala.
(Applause)
(Pljesak)