I want to say that really and truly, after these incredible speeches and ideas that are being spread, I am in the awkward position of being here to talk to you today about television. So most everyone watches TV. We like it. We like some parts of it. Here in America, people actually love TV. The average American watches TV for almost 5 hours a day. Okay? Now I happen to make my living these days in television, so for me, that's a good thing. But a lot of people don't love it so much. They, in fact, berate it. They call it stupid, and worse, believe me. My mother, growing up, she called it the "idiot box."
אני רוצה לומר שבאמת ובתמים, כי לאחר ההרצאות המדהימות והרעיונות הללו שמופצים, אני נמצאת במצב המביך משום שאני הולכת לדבר איתכם על טלוויזיה. אז כמעט כולם רואים טלוויזיה. אנחנו אוהבים אותה. אנחנו אוהבים חלקים ממנה. פה בארה"ב, אנשים ממש אוהבים טלוויזיה. האמריקאי הממוצע צופה בטלוויזיה כחמש שעות ביום. אוקיי? עכשיו אני למעשה עובדת כיום בטלוויזיה, אז עבורי, זהו דבר טוב. אבל אנשים רבים לא אוהבים אותה כל כך. הם, למעשה, בזים לה. הם קוראים לה מטומטמת, וגרוע יותר, האמינו לי. אימי, בזמן שגדלתי, היא קראה לה " קופסת האידיוטים."
But my idea today is not to debate whether there's such a thing as good TV or bad TV; my idea today is to tell you that I believe television has a conscience. So why I believe that television has a conscience is that I actually believe that television directly reflects the moral, political, social and emotional need states of our nation -- that television is how we actually disseminate our entire value system. So all these things are uniquely human, and they all add up to our idea of conscience.
אך הרעיון שלי היום אינו להתדיין בנושא האם ישנו דבר כזה טלוויזיה טובה או רעה; רעיוני היום הוא לומר לכם כי אני מאמינה שלטלוויזיה יש מצפון. אז לדעתי לטלוויזיה יש מצפון כי למעשה אני מאמינה שטלוויזיה משקפת ישירות את הצורך המוסרי, הפוליטי, החברתי והרגשי של האומה שלנו -- שהטלוויזיה היא הדרך בה אנו מפיצים את כל מערכת הערכים שלנו. כך שכל הדברים הללו הם אנושיים בצורה יוצאת דופן, וכולם מתחברים לרעיון שלנו של מהו מצפון.
Now today, we're not talking about good and bad TV. We're talking about popular TV. We're talking about top-10 Nielsen-rated shows over the course of 50 years. How do these Nielsen ratings reflect not just what you've heard about, which is the idea of our social, collective unconscious, but how do these top-10 Nielsen-rated shows over 50 years reflect the idea of our social conscience? How does television evolve over time, and what does this say about our society?
כיום, אנחנו לא מדברים על טלוויזיה טובה ורעה. אנחנו מדברים על טלוויזיה פופולרית. אנחנו מדברים על עשר התוכניות הנצפות על פי מדד נילסן במהלך חמישים שנים. איך המדדים האלה משקפים לא רק את אשר שמעתם, שזהו עצם הרעיון של הלא מודע החברתי הקולקטיבי שלנו, אלא כיצד עשר התכניות המובילות במדד נילסן במשך 50 שנים משקפות את הרעיון של המצפון החברתי שלנו? כיצד טלוויזיה מתפתחת במשך הזמן, ומה זה אומר לגביי החברה שלנו?
Now speaking of evolution, from basic biology, you probably remember that the animal kingdom, including humans, have four basic primal instincts. You have hunger; you have sex; you have power; and you have the urge for acquisitiveness. As humans, what's important to remember is that we've developed, we've evolved over time to temper, or tame, these basic animal instincts. We have the capacity to laugh and cry. We feel awe, we feel pity. That is separate and apart from the animal kingdom. The other thing about human beings is that we love to be entertained. We love to watch TV. This is something that clearly separates us from the animal kingdom. Animals might love to play, but they don't love to watch.
אם מדברים על אבולוציה, מביולוגיה בסיסית, אתם ודאי זוכרים שלממלכת החיות, כולל בני האדם, יש ארבעה אינסטינקטים בסיסיים. יש לכם רעב, סקס, כוח, ויש לכם את הדחף לרכושנות. בתור בני אדם, מה שחשוב לזכור הוא שאנו התפתחנו במשך הזמן למתן, או לשכך, את האינסטינקטים החייתים האלה. יש לנו את היכולת לצחוק ולבכות. אנחנו חשים יראת כבוד, אנו חשים רחמים. זה שונה ונבדל מממלכת החיות. הדבר הנוסף בנוגע לבני אנוש הוא שאנו אוהבים בידור. אנחנו אוהבים לצפות בטלוויזיה. זהו דבר שבבירור מבדיל אותנו מממלכת החיות. ייתכן וחיות תאהבנה לשחק, אך הן אינן אוהבות לצפות.
So I had an ambition to discover what could be understood from this uniquely human relationship between television programs and the human conscious. Why has television entertainment evolved the way it has? I kind of think of it as this cartoon devil or angel sitting on our shoulders. Is television literally functioning as our conscience, tempting us and rewarding us at the same time?
אז הייתה לי שאיפה לגלות מה ניתן להבין ממערכת היחסים האנושית המיוחדת הזו בין תוכניות טלוויזיה והמצפון האנושי. מדוע בידור טלוויזיוני התפתח בצורה שבו הוא התפתח? אני חושבת על זה כעל הקריקטורה הזו של שטן או מלאך היושבים על כתפינו. האם טלוויזיה פועלת למעשה כמצפון שלנו, מפתה ובו זמנית מתגמלת?
So to begin to answer these questions, we did a research study. We went back 50 years to the 1959/1960 television season. We surveyed the top-20 Nielsen shows every year for 50 years -- a thousand shows. We talked to over 3,000 individuals -- almost 3,600 -- aged 18 to 70, and we asked them how they felt emotionally. How did you feel watching every single one of these shows? Did you feel a sense of moral ambiguity? Did you feel outrage? Did you laugh? What did this mean for you? So to our global TED audiences, I want to say that this was a U.S. sample. But as you can see, these emotional need states are truly universal. And on a factual basis, over 80 percent of the U.S.'s most popular shows are exported around the world. So I really hope our global audiences can relate.
אז בכדי להתחיל ולענות על השאלות הללו, עשינו מחקר. חזרנו אחורה 50 שנה לעונת הטלוויזיה של 1959/1960. בחנו את עשרים התוכניות המובילות של מדד נילסן בכל שנה במהלך 50 השנים -- אלף תוכניות. דיברנו עם יותר מ - 3,000 אנשים -- כמעט 3,600 -- בגילאי 18 עד 70, ושאלנו אותם כיצד הם חשו רגשית. כיצד הם חשו כאשר הם צפו בכל אחת מהתוכניות הללו? האם חוויתם תחושה של עמימות מוסרית? האם הרגשתם זעם? האם צחקתם? איזו משמעות היתה לזה? אז לקהל העולמי של TED, אני רוצה לומר שזה היה מדגם אמריקאי. אך כמו שאתם יכולים לראות, הצרכים הרגשיים הללו הם אונברסליים. ועל בסיס עובדתי, למעלה מ- 80 אחוז של התוכניות האהודות ביותר בארה"ב מיוצאות לרחבי העולם. אז אני באמת מקווה שהקהל העולמי שלנו יכול להזדהות.
Two acknowledgments before our first data slide: For inspiring me to even think about the idea of conscience and the tricks that conscience can play on us on a daily basis, I thank legendary rabbi, Jack Stern. And for the way in which I'm going to present the data, I want to thank TED community superstar Hans Rosling, who you may have just seen.
שתי תודות לפני שקופית המידע הראשונה שלנו: על כך שנתן לי את ההשראה בכלל לחשוב על רעיון המצפון והתעלולים שהמצפון יכול להתל בנו על בסיס יומי, אני מודה לרב האגדי, ג'ק שטרן. ועל הדרך בה אני הולכת להציג את המידע, אני רוצה להודות לכוכב קהילת TED האנס רוסלינג, שייתכן וזה עתה ראיתם.
Okay, here we go. So here you see, from 1960 to 2010, the 50 years of our study. Two things we're going to start with -- the inspiration state and the moral ambiguity state, which, for this purpose, we defined inspiration as television shows that uplift me, that make me feel much more positive about the world. Moral ambiguity are televisions shows in which I don't understand the difference between right and wrong. As we start, you see in 1960 inspiration is holding steady. That's what we're watching TV for. Moral ambiguity starts to climb. Right at the end of the 60s, moral ambiguity is going up, inspiration is kind of on the wane. Why? The Cuban Missile Crisis, JFK is shot, the Civil Rights movement, race riots, the Vietnam War, MLK is shot, Bobby Kennedy is shot, Watergate. Look what happens. In 1970, inspiration plummets. Moral ambiguity takes off. They cross, but Ronald Reagan, a telegenic president, is in office. It's trying to recover. But look, it can't: AIDS, Iran-Contra, the Challenger disaster, Chernobyl. Moral ambiguity becomes the dominant meme in television from 1990 for the next 20 years.
אוקיי, הנה זה מתחיל. אז כאן אתם רואים, משנת 1960 עד 2010, את 50 שנות המחקר שלנו. שני דברים עימם נתחיל -- מצב ההשראה ומצב העמימות המוסרית, אשר, לשם מטרה זו, אנו מגדירים השראה כתוכניות טלוויזיה שמרוממות אותי, שגורמות לי להרגיש חיובי יותר לגבי העולם. עמימות מוסרית הינן תוכניות טלוויזיה בהן איני מבינה את ההבדלים בין נכון לשגוי. כשאנו מתחילים, אתם רואים ב- 1960 השראה נשארת יציבה. לשם כך אנחנו צופים בטלוויזיה. עמימות מוסרית מתחילה לעלות. ממש בסוף שנות השישים, עמימות מוסרית עולה, השראה נמצאת בדעיכה. מדוע? משבר הטילים בקובה, ג'ון פ. קנדי נורה, תנועת זכויות האזרח, פרעות הגזע, מלחמת ויאטנם, מרטין לותר קינג נורה, בובי קנדי נורה, וואטרגייט. תראו מה קורה. ב- 1970, ההשראה צונחת. עמימות מוסרית ממריאה. הן חוצות, אבל רונלד רייגן, אישיות טלוויזיונית, נמצא בשלטון. היא מנסה לחזור. אבל ראו, היא לא מצליחה: איידס, פרשת איראן-קונטראס, אסון הצ'לנגר, צ'רנוביל. עמימות מוסרית הופכת לתפיסה השלטת בטלוויזיה משנת 1990 למשך 20 השנים הבאות.
Take a look at this. This chart is going to document a very similar trend. But in this case, we have comfort -- the bubble in red -- social commentary and irreverence in blue and green. Now this time on TV you have "Bonanza," don't forget, you have "Gunsmoke," you have "Andy Griffith," you have domestic shows all about comfort. This is rising. Comfort stays whole. Irreverence starts to rise. Social commentary is all of a sudden spiking up. You get to 1969, and look what happens. You have comfort, irreverence, and social commentary, not only battling it out in our society, but you literally have two establishment shows -- "Gunsmoke" and "Gomer Pyle" -- in 1969 are the number-two- and number-three-rated television shows. What's number one? The socially irreverent hippie show, "Rowan and Martin's Laugh-In." They're all living together, right. Viewers had responded dramatically.
תתבוננו בזה. הטבלה הזו הולכת לתעד מגמה דומה מאוד. אבל במקרה הזה, יש לנו נחמה -- הבועה באדום -- פרשנות חברתית בכחול וזלזול בירוק. בזמן זה בטלוויזיה יש לכם את "בוננזה," אל תשכחו יש לכם את "גאנסמוק," יש לכם את "אנדי גריפית'," יש לכם תוכניות ביתיות שכולן עוסקות בנחמה. זה עולה. נחמה נשארת שלמה. זלזול מתחיל לעלות. פרשנות חברתית לפתע עולה בחדות. אתם מגיעים לשנת 1969, וראו מה קורה. יש לכם את הנחמה, הזלזול ואת הפרשנות חברתית, לא רק נאבקים זה בזה בחברה שלנו, אבל יש לכם למעשה שתי תוכניות מבוססות -- "גאנסמוק" ו"גומר פייל" -- בשנת 1969 הן התכניות המדורגות כמספר שתיים ושלוש בטלוויזיה. מה במקום הראשון? התוכנית ההיפית המזלזלת חברתית, "הצחוקים של רואן ומרטין." כולם גרים יחדיו, נכון. צופים הגיבו בדרמטיות.
Look at this green spike in 1966 to a bellwether show. When you guys hear this industry term, a breakout hit, what does that mean? It means in the 1966 television season, The "Smothers Brothers" came out of nowhere. This was the first show that allowed viewers to say, "My God, I can comment on how I feel about the Vietnam War, about the presidency, through television?" That's what we mean by a breakout show.
הביטו בעלייה החדה הזו ב- 1966 תוכנית מובילה. כאשר אתם שומעים את מונח הזה, להיט פורץ, מה המשמעות של זה? המשמעות של זה בעונת הטלוויזיה בשנת 1966, שה"סמוד'רס ברוד'רס" הגיעו משום מקום. זו הייתה התוכנית הראשונה שאיפשרה לצופים לומר, "אלוהים, אני יכול לומר את דעתי על מה אני מרגיש לגביי מלחמת ויאטנם, על הנשיאות, דרך הטלוויזיה?" זו הסיבה לכך שזה להיט פורץ.
So then, just like the last chart, look what happens. In 1970, the dam bursts. The dam bursts. Comfort is no longer why we watch television. Social commentary and irreverence rise throughout the 70s. Now look at this. The 70s means who? Norman Lear. You have "All in the Family," "Sanford and Son," and the dominant show -- in the top-10 for the entire 70s -- "M<i>A</i>S*H." In the entire 50 years of television that we studied, seven of 10 shows ranked most highly for irreverence appeared on air during the Vietnam War, five of the top-10 during the Nixon administration. Only one generation, 20 years in, and we discovered, Wow! TV can do that? It can make me feel this? It can change us? So to this very, very savvy crowd, I also want to note the digital folks did not invent disruptive. Archie Bunker was shoved out of his easy chair along with the rest of us 40 years ago.
אז, ממש כמו בטבלה האחרונה, תראו מה קורה. בשנת 1970, הסכר נפרץ, הסכר נפרץ. נחמה כבר אינה הסיבה בגינה אנו צופים בטלוויזיה. פרשנות חברתית וזלזול עולים לכל אורך שנות השבעים. עכשיו התבוננו בזה. מה הכוונה בשנות השבעים? נורמן ליר. יש לכם "הכל נשאר במשפחה," "סנפורד ובנו," והתוכנית השלטת -- בעשירייה הפותחת לכל אורך שנות השבעים -- "מ.א.ש." לכל אורכן של 50 השנים של הטלוויזיה שחקרנו, שבע מעשר התוכניות שדורגו הכי גבוה בזלזול הופיעו באוויר בזמן מלחמת ויאטנם, חמש מעשר הגדולות בזמן שלטון ניקסון. רק דור אחד, אחרי 20 שנים, ואנו מגלים, וואו! טלוויזיה יכולה לעשות זאת? היא יכולה לגרום לי לחוש כך? היא יכולה לשנות אותנו? אז עבור הקהל החכם שכאן, אני רוצה לציין כי האנשים הדיגיטליים לא המציאו את השיבוש. ארצ'י באנקר נדחף אל מחוץ לכורסתו ביחד עם כולנו לפני 40 שנה.
This is a quick chart. Here's another attribute: fantasy and imagination, which are shows defined as, "takes me out of my everyday realm" and "makes me feel better." That's mapped against the red dot, unemployment, which is a simple Bureau of Labor Department statistic. You'll see that every time fantasy and imagination shows rise, it maps to a spike in unemployment. Do we want to see shows about people saving money and being unemployed? No. In the 70s you have the bellwether show "The Bionic Woman" that rocketed into the top-10 in 1973, followed by the "Six Million-Dollar Man" and "Charlie's Angels." Another spike in the 1980s -- another spike in shows about control and power. What were those shows? Glamorous and rich. "Dallas," "Fantasy Island." Incredible mapping of our national psyche with some hard and fast facts: unemployment.
זוהי טבלה זריזה. הנה תכונה נוספת: פנטזיה ודמיון, אשר הן תוכניות שמוגדרות בתור, "לוקחות אותי אל מחוץ לחיי היום יום שלי וגורמות לי להרגיש טוב יותר." זה ממופה כנגד הנקודה האדומה, אבטלה, שהיא סטטיסטיקה פשוטה מהלשכה של משרד העבודה. אתם תראו שבכל זמן שתוכניות הפנטזיה והדימיון נמצאות בעלייה, זה יפעל בהתאם לעלייה באבטלה. האם אנו רוצים לראות תוכניות על אנשים שחוסכים כסף והם מובטלים? לא. בשנות השבעים יש לכם את התוכנית המובילה "האישה הביונית" שעפה אל תוך עשרת הגדולים בשנת 1973, ואחריה הגיעו "איש 6 מיליון הדולר" ו"המלאכיות של צ'רלי." עלייה נוספת בשנות השמונים -- עלייה נוספת בתוכניות שעוסקות בשליטה וכוח. מה היו אותן תוכניות? מפוארות ועשירות. "דאלאס," "אי הפנטזיה." מיפוי מדהים של הנפש הלאומית שלנו עם כמה עובדות קשות ומהירות: אבטלה.
So here you are, in my favorite chart, because this is our last 20 years. Whether or not you're in my business, you have surely heard or read of the decline of the thing called the three-camera sitcom and the rise of reality TV. Well, as we say in the business, X marks the spot. The 90s -- the big bubbles of humor -- we're watching "Friends," "Frasier," "Cheers" and "Seinfeld." Everything's good, low unemployment. But look: X marks the spot. In 2001, the September 2001 television season, humor succumbs to judgment once and for all. Why not? We had a 2000 presidential election decided by the Supreme Court. We had the bursting of the tech bubble. We had 9/11. Anthrax becomes part of the social lexicon. Look what happens when we keep going. At the turn of the century, the Internet takes off, reality television has taken hold. What do people want in their TV then? I would have thought revenge or nostalgia. Give me some comfort; my world is falling apart. No, they want judgment. I can vote you off the island. I can keep Sarah Palin's daughter dancing. I can choose the next American Idol. You're fired. That's all great, right?
אז הנה אנחנו, בטבלה החביבה עליי, משום שאלו עשרים השנים האחרונות שלנו. בין שאתם עוסקים בתחום שלי ובין שלא, אתם בודאי קראתם או שמעתם על הירידה בדבר הנקרא סיטקום שלוש המצלמות ועלייתה של טלוויזית הריאליטי. ובכן, כמו שאנחנו אומרים בתחום שלי, X מסמן את המקום. שנות התשעים -- הבועות הגדולות של ההומור -- אנחנו צופים ב"חברים," "פרייז'ר," "חופשי על הבר" ו"סיינפלד." הכל טוב, אבטלה נמוכה. אבל ראו: X מסמן את המקום. בשנת 2001, עונת הטלוויזיה של ספטמבר 2001 הומור מפסיד לשיפוט אחת ולתמיד. למה לא? היו לנו את הבחירות לנשיאות של שנת 2000 שהוכרעו על ידי בית המשפט בעליון. הייתה לנו את התפוצצות בועת הטכנולוגיה. היה לנו את ה- 9/11 אנתרקס הפך להיות מושג שגור בלקסיקון החברתי. תראו מה קורה ככל שאנחנו ממשיכים הלאה. בתחילת המאה, האינטרנט תופס תאוצה, טלוויזית הריאליטי תפסה אחיזה. אז מה אנשים רוצים בטלוויזיה שלהם? אני הייתי חושבת נקמה או נוסטלגיה. תנו לי קצת נחמה; עולמי מתמוטט. לא, הם רוצים שיפוט. אני יכול להדיח אותך מהאי. אני יכול לגרום לבת של שרה פיילין להמשיך לרקוד. אני יכול לבחור את האמריקן איידול הבא. אתה מפוטר. כל זה נפלא, נכון?
So as dramatically different as these television shows, pure entertainment, have been over the last 50 years -- what did I start with? -- one basic instinct remains. We're animals, we need our moms. There has not been a decade of television without a definitive, dominant TV mom. The 1950s: June Cleever in the original comfort show, "Leave it to Beaver." Lucille Ball kept us laughing through the rise of social consciousness in the 60s. Maude Findlay, the epitome of the irreverent 1970s, who tackled abortion, divorce, even menopause on TV. The 1980s, our first cougar was given to us in the form of Alexis Carrington. Murphy Brown took on a vice president when she took on the idea of single parenthood. This era's mom, Bree Van de Kamp. Now I don't know if this is the devil or the angel sitting on our conscience, sitting on television's shoulders, but I do know that I absolutely love this image.
אז דרמטי ככל שיהיה השוני בין תוכניות הטלוויזיה האלה, הנאה צרופה, הייתה קיימת לכל אורכן של 59 השנים האחרונות -- עם מה התחלתי? -- אינסטינקט בסיסי אחד נותר. אנחנו חיות, אנחנו זקוקים לאימהות שלנו. לא היה עשור של טלוויזיה בלי דמות אם שלטת וברורה. שנות החמישים: ג'ון קליבר בתוכנית הנחמה המקורית, "השאירו את זה לבונה." לוסיל בול המשיכה להצחיק אותנו דרך עליית המודעות החברתית בשנות השישים. מוד פינדלי, תמצית הזלזול שהיה בשנות השבעים, אשר התמודדה עם הפלה, גירושין ואפילו גיל הבלות בטלוויזיה. שנות השמונים, ה"קוגרית" הראשונה ניתנה לנו בדמותה של אלכסיס קרינגטון. מארפי בראון התמודדה מול סגן נשיא כאשר היא התמודדה עם הרעיון של משפחה חד הורית. האמא של העידן הזה, ברי ואן דה קאמפ. עכשיו אני לא יודעת אם זה הוא השטן או המלאך היושב על המצפון שלנו, היושב על כתפי הטלוויזיה שלנו, אבל אני כן יודעת שאני לחלוטין מאוהבת בתמונה הזו.
So to you all, the women of TEDWomen, the men of TEDWomen, the global audiences of TEDWomen, thank you for letting me present my idea about the conscience of television. But let me also thank the incredible creators who get up everyday to put their ideas on our television screens throughout all these ages of television. They give it life on television, for sure, but it's you as viewers, through your collective social consciences, that give it life, longevity, power or not.
אז לכולכן, הנשים של TEDWomen, הגברים של TEDWomen, הקהל העולמי של TEDWomen, תודה רבה לכם שאפשרתם לי להציג את הרעיון שלי על מצפונה של הטלוויזיה. אבל הרשו לי להודות גם ליוצרים המדהימים אשר קמים כל בוקר בכדי לשים את הרעיונות שלהם על גבי מסך הטלוויזיה שלנו לכל אורכם של עידני הטלוויזיה האלה. הם נתנו לזה חיים בטלוויזיה, בהחלט, אך אלו אתם הצופים, דרך המצפון החברתי המשותף שלכן, אשר נתנו לזה חיים, אריכות ימים, כוח או שלא.
So thanks very much.
אז תודה רבה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)