Θα ήθελα να πω ότι πραγματικά, έπειτα από τις απίστευτες αυτές ομιλίες και ιδέες που διαδίδονται, βρίσκομαι στην άβολη θέση να πρέπει να σας μιλήσω σήμερα για την τηλεόραση. Σχεδόν όλοι βλέπουμε τηλεόραση. Μας αρέσει. Τουλάχιστον, ορισμένα κομμάτια. Εδώ στις ΗΠΑ μάλιστα αγαπάμε την τηλεόραση. Ο μέσος Αμερικανός βλέπει τηλεόραση σχεδόν 5 ώρες την ημέρα. Εντάξει; Τώρα συμβαίνει να βγάζω το ψωμί μου στην τηλεόραση, έτσι για εμένα, αυτό είναι καλό. Αλλά σε πολλούς ανθρώπους δεν αρέσει και τόσο. Μάλιστα, μιλούν υποτιμητικά για αυτή. Τη λένε ηλίθια, κι ακόμα χειρότερα, πιστέψτε με. Η μητέρα μου, καθώς μεγάλωνα, την αποκαλούσε το "χαζοκούτι".
I want to say that really and truly, after these incredible speeches and ideas that are being spread, I am in the awkward position of being here to talk to you today about television. So most everyone watches TV. We like it. We like some parts of it. Here in America, people actually love TV. The average American watches TV for almost 5 hours a day. Okay? Now I happen to make my living these days in television, so for me, that's a good thing. But a lot of people don't love it so much. They, in fact, berate it. They call it stupid, and worse, believe me. My mother, growing up, she called it the "idiot box."
Σήμερα ωστόσο δεν θα ήθελα να σχολιάσω εάν υπάρχει καλή τηλεόραση και κακή τηλεόραση. Αυτό που θέλω τώρα είναι να σας πω ότι πιστεύω ότι η τηλεόραση έχει συνείδηση. Γιατί πιστεύω λοιπόν ότι η τηλεόραση έχει συνείδηση; Γιατί πιστεύω πραγματικά ότι η τηλεόραση αντικατοπτρίζει άμεσα, τις ηθικές, πολιτικές, κοινωνικές και συναισθηματικές ανάγκες του έθνους μας, ότι η τηλεόραση είναι ο τρόπος με τον οποίο διαδίδουμε το όλο σύστημα αξιών μας. Έτσι όλα αυτά είναι μοναδικά ανθρώπινα, και όλα συναινούν στην ιδέα μιας συνείδησης.
But my idea today is not to debate whether there's such a thing as good TV or bad TV; my idea today is to tell you that I believe television has a conscience. So why I believe that television has a conscience is that I actually believe that television directly reflects the moral, political, social and emotional need states of our nation -- that television is how we actually disseminate our entire value system. So all these things are uniquely human, and they all add up to our idea of conscience.
Έτσι σήμερα, δε μιλάμε για καλή ή κακή τηλεόραση, μιλάμε για δημοφιλή τηλεόραση, Μιλάμε για τις 10 καλύτερες σε ακροαματικότητα εκπομπές κατά τη διάρκεια 50 ετών. Πως αυτές οι μετρήσεις ακροαματικότητας δεν εκφράζουν μόνο αυτά που ακούμε, δηλαδή την ιδέα του κοινωνικού, συλλογικού ασυνείδητου, αλλά πώς αυτές οι δημοφιλείς εκπομπές στη διάρκεια 50 ετών εκφράζουν τη ιδέα της κοινωνικής μας συνείδησης. Πώς εξελίσσεται η τηλεόραση στο χρόνο, και τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία μας;
Now today, we're not talking about good and bad TV. We're talking about popular TV. We're talking about top-10 Nielsen-rated shows over the course of 50 years. How do these Nielsen ratings reflect not just what you've heard about, which is the idea of our social, collective unconscious, but how do these top-10 Nielsen-rated shows over 50 years reflect the idea of our social conscience? How does television evolve over time, and what does this say about our society?
Μιλώντας τώρα για εξέλιξη, από βασικές αρχές βιολογίας, πιθανώς θα θυμάστε ότι το βασίλειο των ζώων, μαζί και ο άνθρωπος, έχει τέσσερα βασικά ένστικτα. την πείνα, τη σεξουαλική όρεξη, τη δύναμη, και την τάση για πλεονεξία. Ως άνθρωποι, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουμε αναπτυχθεί, έχουμε εξελιχθεί στο χρόνο να μετριάζουμε, ή να χαλιναγωγούμε, αυτά τα τέσσερα βασικά ένστικτα. Έχουμε την ικανότητα να γελάμε και να κλαίμε. Αισθανόμαστε δέος και συμπόνοια. Αυτό μας διαχωρίζει από το βασίλειο των ζώων. Ένα ακόμα πράγμα για τους ανθρώπους είναι ότι μας αρέσει να μας διασκεδάζουν. Μας αρέσει να βλέπουμε τηλεόραση. Αυτό είναι κάτι που σαφώς μας διαχωρίζει από το βασίλειο των ζώων. Μπορεί στα ζώα να αρέσει να παίζουν, αλλά δεν τους αρέσει να παρακολουθούν.
Now speaking of evolution, from basic biology, you probably remember that the animal kingdom, including humans, have four basic primal instincts. You have hunger; you have sex; you have power; and you have the urge for acquisitiveness. As humans, what's important to remember is that we've developed, we've evolved over time to temper, or tame, these basic animal instincts. We have the capacity to laugh and cry. We feel awe, we feel pity. That is separate and apart from the animal kingdom. The other thing about human beings is that we love to be entertained. We love to watch TV. This is something that clearly separates us from the animal kingdom. Animals might love to play, but they don't love to watch.
Έτσι, είχα τη φιλοδοξία να ανακαλύψω τι θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε από αυτή τη μοναδικά ανθρώπινη σχέση μεταξύ τηλεοπτικών προγραμμάτων και ανθρώπινης συνείδησης. Γιατί εξελίχθηκε η διασκέδαση της τηλεόρασης όπως εξελίχθηκε; Τη βλέπω περίπου σαν ένα διάβολο ή άγγελο κινούμενο σχέδιο που κάθεται στους ώμους μας. Λειτουργεί στην κυριολεξία η τηλεόραση όπως η συνείδησή μας, δελεάζοντας και ανταμείβοντάς μας ταυτόχρονα;
So I had an ambition to discover what could be understood from this uniquely human relationship between television programs and the human conscious. Why has television entertainment evolved the way it has? I kind of think of it as this cartoon devil or angel sitting on our shoulders. Is television literally functioning as our conscience, tempting us and rewarding us at the same time?
Έτσι, για να αρχίσουμε να απαντάμε στα ερωτήματα αυτά, κάναμε μια έρευνα. Γυρίσαμε 50 χρόνια πίσω στην τηλεοπτική σεζόν 1959/1960. Εξετάσαμε τις 10 υψηλότερες σε ακροαματικότητα εκπομπές κάθε χρόνο για 50 χρόνια, χίλιες εκπομπές. Μιλήσαμε σε πάνω από 3000 άτομα, σχεδόν 3600 από 18 έως 70, και τους ρωτήσαμε πώς αισθάνονται συναισθηματικά. Πώς αισθάνονται να βλέπουν αυτές τις εκπομπές. Είχατε την αίσθηση της ηθικής αφιβολίας; αισθανθήκατε θυμό; γελάσατε; τι σήμαινε αυτό για εσάς; Στο παγκόσμιο ακροατήριό μας του TED θα ήθελα να δω ότι το δείγμα ήταν από τις ΗΠΑ. Αλλά όπως βλέπετε, αυτές οι καταστάσεις συναισθηματικής ανάγκης είναι οικουμενικές. Αντικειμενικά, πάνω από το 80 τα εκατό των δημοφιλέστερων εκπομπών των ΗΠΑ εξάγονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, ελπίζω πραγματικά το παγκόσμιο ακροατήριό μας να βρει ομοιότητες.
So to begin to answer these questions, we did a research study. We went back 50 years to the 1959/1960 television season. We surveyed the top-20 Nielsen shows every year for 50 years -- a thousand shows. We talked to over 3,000 individuals -- almost 3,600 -- aged 18 to 70, and we asked them how they felt emotionally. How did you feel watching every single one of these shows? Did you feel a sense of moral ambiguity? Did you feel outrage? Did you laugh? What did this mean for you? So to our global TED audiences, I want to say that this was a U.S. sample. But as you can see, these emotional need states are truly universal. And on a factual basis, over 80 percent of the U.S.'s most popular shows are exported around the world. So I really hope our global audiences can relate.
Δυο παραδοχές πριν την πρώτη μας διαφάνεια: Για να εμπνευστώ και να σκεφτώ την ιδέα της συνείδησης και των παιχνιδιών που μπορεί μας παίξει καθημερινά, ευχαριστώ των θρυλικό ραββίνο Τζακ Στερν. Για τον τρόπο που θα παρουσιάσω τα στοιχεία, θέλω να πω ευχαριστώ στο σουπερστάρ της κοινότητας του TED Χανς Ρόσλινγκ, τον οποίο μάλλον μόλις είδατε.
Two acknowledgments before our first data slide: For inspiring me to even think about the idea of conscience and the tricks that conscience can play on us on a daily basis, I thank legendary rabbi, Jack Stern. And for the way in which I'm going to present the data, I want to thank TED community superstar Hans Rosling, who you may have just seen.
Πάμε λοιπόν. Εδώ βλέπτε, από το 1960 έως το 2010, τα 50 έτη της έρευνάς μας. Θα ξεκινήσουμε με δυο πράγματα, την κατάσταση έμπνευσης και την κατάσταση αμφιλεγόμενης ηθικής, που, για τους σκοπούς αυτούς, έμπνευση ορίζεται ως οι τηλεοπτικές εκπομπές που με ανεβάζουν, με κάνουν να νοιώθω πολύ πιο αισιόδοξος για τον κόσμο. Αμφιλεγόμενης ηθικής είναι οι τηλεοπτικές εκπομπές στις οποίες δεν καταλαβαίνω τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους. Αρχίζοντας, βλέπετε το 1960 ότι η έμπευση κρατάει γερά. Γι'αυτό βλέπουμε τηλεόραση. Η αμφιλεγόμενη ηθική αρχίζει να ανεβαίνει. Στα τέλη της δεκαετίας του '60, αυξάνεται η αμφιλεγόμενη ηθική, ενώ η έμπευση δείχνει μια πτώση. Γιατί; Η κρίση με τους πυραύλους στην Κούβα, η δολοφονία του Κένεντι, το κίνημα ατομικών δικαιωμάτων, οι φυλετικές εξεγέρσεις, ο πόλεμος του Βιετνάμ, δολοφονούνται ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο Μπόμπι Κένεντι το σκάνδαλο Γουότεργκέιτ. Κοιτάξτε τι συμβαίνει. Το 1970, η έμπνευση πέφτει κατακόρυφα. Η αμφιλεγόμενη ηθική απογειώνεται. Διασταυρώνονται, αλλά πρόεδρος είναι ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, άνθρωπος της τηλεόρασης. Προσπαθεί να ανακάμψει. Κοιτάξτε ομως, δε μπορεί. Το AIDS, το Ιράν και οι κόντρα, η καταστροφή του Challenger, το Τσέρνομπιλ. Η αμφιλεγόμενη ηθική κυριαρχεί στην τηλεόραση από το 1990 και για τα επόμενα 20 χρόνια.
Okay, here we go. So here you see, from 1960 to 2010, the 50 years of our study. Two things we're going to start with -- the inspiration state and the moral ambiguity state, which, for this purpose, we defined inspiration as television shows that uplift me, that make me feel much more positive about the world. Moral ambiguity are televisions shows in which I don't understand the difference between right and wrong. As we start, you see in 1960 inspiration is holding steady. That's what we're watching TV for. Moral ambiguity starts to climb. Right at the end of the 60s, moral ambiguity is going up, inspiration is kind of on the wane. Why? The Cuban Missile Crisis, JFK is shot, the Civil Rights movement, race riots, the Vietnam War, MLK is shot, Bobby Kennedy is shot, Watergate. Look what happens. In 1970, inspiration plummets. Moral ambiguity takes off. They cross, but Ronald Reagan, a telegenic president, is in office. It's trying to recover. But look, it can't: AIDS, Iran-Contra, the Challenger disaster, Chernobyl. Moral ambiguity becomes the dominant meme in television from 1990 for the next 20 years.
Κοιτάξτε αυτό. Αυτό το διάγραμμα τεκμηριώνει μια παρόμοια τάση. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, έχουμε την άνεση - με κόκκινο - τον κοινωνικό σχολιασμό και την ασέβεια με μπλε και πράσινο. Τότε στην τηλεόραση έπαιζε η σειρά "Μπονάντζα" και επίσης το "Gunsmoke". έχουμε τον Andy Griffith, σπιτικές εκπομπές για την άνεση. Αυτό ανεβαίνει. Η άνεση παραμένει ακέραια. Η ασέβεια αρχίζει να ενισχύεται. Ξαφνικά κορυφώνεται ο κοινωνικός σχολιασμός. Φτάνουμε στο 1969 και δείτε τι γίνεται. Έχουμε άνεση, ασέβεια και κοινωνικό σχολιασμό, όχι μόνο να αντιπαλεύουν στην κοινωνία μας, αλλά στην κυριολεξία έχουμε δυο εκπομπές To "Gunsmoke" και το "Gomer Pyle", στο νούμερο δυο και τρία της τηλεθέασης το 1969. Ποιο είναι το νούμερο ένα; μια κοινωνικά ασεβής χίπικη εκομπή. Το "Rowan and Martin's Laugh-In". Όλες μαζί συνυπάρχουν. Οι θεατές ανταποκρίθηκαν θεαματικά.
Take a look at this. This chart is going to document a very similar trend. But in this case, we have comfort -- the bubble in red -- social commentary and irreverence in blue and green. Now this time on TV you have "Bonanza," don't forget, you have "Gunsmoke," you have "Andy Griffith," you have domestic shows all about comfort. This is rising. Comfort stays whole. Irreverence starts to rise. Social commentary is all of a sudden spiking up. You get to 1969, and look what happens. You have comfort, irreverence, and social commentary, not only battling it out in our society, but you literally have two establishment shows -- "Gunsmoke" and "Gomer Pyle" -- in 1969 are the number-two- and number-three-rated television shows. What's number one? The socially irreverent hippie show, "Rowan and Martin's Laugh-In." They're all living together, right. Viewers had responded dramatically.
Δείτε αυτή την κορύφωση το 1966 για μια εκπομπή-προάγγελο. Όταν ακούτε με λόγια του κλάδου, για πρωτοποριακή επιτυχία, τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι στην τηλεοπτική σεζόν του 1966, οι "Smothers Brothers" ήρθαν από το πουθενά. Ήταν η πρώτη εκομπή που έκανε τους θεατές να λένε, "Θεέ μου, μπορώ να κάνω σχόλιο για το πώς νοιώθω για τον πόλεμο του Βιετνάμ, την προεδρία, μέσα από την τηλεόραση;" Αυτό εννούμε όταν λέμε πρωτοποριακή εκπομπή
Look at this green spike in 1966 to a bellwether show. When you guys hear this industry term, a breakout hit, what does that mean? It means in the 1966 television season, The "Smothers Brothers" came out of nowhere. This was the first show that allowed viewers to say, "My God, I can comment on how I feel about the Vietnam War, about the presidency, through television?" That's what we mean by a breakout show.
Έτσι τότε, όπως και στο τελευταίο διάγραμμα, δείτε τι συμβαίνει. Το 1970, σπάει το φράγμα. Η άνεση δεν είναι πια ο λόγος που βλέπουμε τηλεόραση. Ο κοινωνικός σχολιασμός και η ασέβεια αυξάνονται τη δεκαετία του '70. Κοιτάξτε αυτό. Ποιον εννοούμε λέγοντας '70s; το Νόρμαν Λίαρ Έχουμε τα "All in the Family", "Sanford and Son", και την κυρίαρχη εκπομπή στο τοπ 10 όλη τη δεκαετία του '70, το MASH Σε όλα τα 50 χρόνια τηλεόρασης που μελετήσαμε, επτά στις 10 εκπομπές που κρίνονταν λιγότερο ευσεβείς προβάλλονταν κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ, πέντε από τις τοπ 10 κατά την προεδρία του Νίξον. Έφτανε μόνο μια γενιά, 20 χρόνια, για να ανακαλύψουμε, Πω-πω η τηλεόραση το κάνει αυτό; Μπορεί να με κάνει να νοιώθω έτσι; Μπορεί να μας αλλάξει; Έτσι σε αυτό το πολύ γνωστικό κοινό, θα ήθελα να σημειώσω οι ψηφιακοί τύποι δεν επινόησαν τη διάσπαση. Ο Archie Bunker κουνήθηκε από την καρέκλα του μαζί με όλους μας 40 χρόνια πριν.
So then, just like the last chart, look what happens. In 1970, the dam bursts. The dam bursts. Comfort is no longer why we watch television. Social commentary and irreverence rise throughout the 70s. Now look at this. The 70s means who? Norman Lear. You have "All in the Family," "Sanford and Son," and the dominant show -- in the top-10 for the entire 70s -- "M<i>A</i>S*H." In the entire 50 years of television that we studied, seven of 10 shows ranked most highly for irreverence appeared on air during the Vietnam War, five of the top-10 during the Nixon administration. Only one generation, 20 years in, and we discovered, Wow! TV can do that? It can make me feel this? It can change us? So to this very, very savvy crowd, I also want to note the digital folks did not invent disruptive. Archie Bunker was shoved out of his easy chair along with the rest of us 40 years ago.
Να ένα γρήγορο διάγραμμα με δυο ακόμα στοιχεία: τη φαντασία και την εφευρετικότητα, με εκπομπές που περιγράφονται ως, "μια απόδραση από την καθημερινότητα" και "με κάνουν να νοιώθω καλύτερα". Συγκρίνεται με την κόκκινη κουκκίδα, την ανεργία, μια απλή στατιστική του Γραφείου του Υπ. Εργασίας. Θα δείτε ότι κάθε φορά που αυξάνονται οι εκπομπές φαντασίας και εφευρετικότητας, κορυφώνεται η ανεργία. Θέλουμε να βλέπουμε εκπομπές για ανθρώπους που εξοικονομούν χρήματα και είναι άνεργοι; Όχι. Στη δεκαετία του '70, έχουμε την εκπομπή "η Βιονική Γυναίκα" που μπήκε στο τοπ 10 το 1973, ενώ την ακολούθησαν το "Six Million-Dollar Man" και οι "Άγγελοι του Τσάρλι". Άλλη μια κορύφωση το 1980, με εκπομπές για έλεγχο και δύναμη. Ποιες είναι αυτές; Λαμπεροί και πλούσιοι, το "Ντάλας", το "Νησί της Φαντασίας". Μια απίστευτη αποτύπωση της εθνικής ψυχής μας με ορισμένα αντικειμενικά δεδομένα: την ανεργία.
This is a quick chart. Here's another attribute: fantasy and imagination, which are shows defined as, "takes me out of my everyday realm" and "makes me feel better." That's mapped against the red dot, unemployment, which is a simple Bureau of Labor Department statistic. You'll see that every time fantasy and imagination shows rise, it maps to a spike in unemployment. Do we want to see shows about people saving money and being unemployed? No. In the 70s you have the bellwether show "The Bionic Woman" that rocketed into the top-10 in 1973, followed by the "Six Million-Dollar Man" and "Charlie's Angels." Another spike in the 1980s -- another spike in shows about control and power. What were those shows? Glamorous and rich. "Dallas," "Fantasy Island." Incredible mapping of our national psyche with some hard and fast facts: unemployment.
Έτσι εδώ είμαστε, στο αγαπημένο μου διάγραμμα, γιατί αυτά είναι τα τελευταία 20 χρόνια. Είτε ασχολείστε με τον κλάδο μου ή όχι, σίγουρα θα έχετε ακούσει για την πτώση αυτού που αποκαλείται ζωντανές εκπομπές με τρεις κάμερες και την άνοδο της τηλεόρασης-ριάλιτι. Λοιπόν, όπως λέμε στον κλάδο, με το Χ σημειώνεται το κέντρο. Στα 90 -οι μεγάλες φούσκες χιούμορ- βλέπουμε τα "Φιλαράκια", το "Frasier", το "Cheers" και το "Seinfeld". Όλα είναι καλά, χαμηλή η ανεργία. Αλλά κοιτάξτε, το Χ δείχνει το κέντρο. Το 2001, στην τηλεοπτική σεζόν του Σεπτεμβρίου 2001, το χιούμορ δίνει τη θέση του στην κρίση μια για πάντα. Γιατί όχι; Είχαμε τις προεδρικές εκλογές του 2000 που αποφασίστηκαν από το Ανώτατο Συμβούλιο. Είδαμε το σκάσιμο της τεχνολογικής φούσκας. Είχαμε την 11/9. Ο άνθρακας γίνεται μέρος της κοινωνικής ορολογίας. Κοιτάξτε τι συμβαίνει προχωρώντας. Στο γύρισμα του αιώνα, απογειώνεται το ίντερνετ. Η τηλεόραση ριάλιτι κυριαρχεί. Τι θέλουν οι άνθρωποι τότε στην τηλεόρασή τους; Θα σκεφτόμουν εκδίκηση ή νοσταλγία. Δώστε μου λίγη ανακούφιση, ο κόσμος μου γκρεμίζεται. Όχι, θέλουν κρίση. Μπορώ να ψηφίσω να φύγεις απ'το νησί. Μπορώ να αφήσω να χορεύει η κόρη της Σάρα Πέιλιν. Μπορώ να επιλέξω το επόμενο American Idol. Εσύ, απολύεσαι. Όλα αυτά είναι τέλεια, ε;
So here you are, in my favorite chart, because this is our last 20 years. Whether or not you're in my business, you have surely heard or read of the decline of the thing called the three-camera sitcom and the rise of reality TV. Well, as we say in the business, X marks the spot. The 90s -- the big bubbles of humor -- we're watching "Friends," "Frasier," "Cheers" and "Seinfeld." Everything's good, low unemployment. But look: X marks the spot. In 2001, the September 2001 television season, humor succumbs to judgment once and for all. Why not? We had a 2000 presidential election decided by the Supreme Court. We had the bursting of the tech bubble. We had 9/11. Anthrax becomes part of the social lexicon. Look what happens when we keep going. At the turn of the century, the Internet takes off, reality television has taken hold. What do people want in their TV then? I would have thought revenge or nostalgia. Give me some comfort; my world is falling apart. No, they want judgment. I can vote you off the island. I can keep Sarah Palin's daughter dancing. I can choose the next American Idol. You're fired. That's all great, right?
Έτσι, όσο διαφορετικές κι αν ήταν αυτές οι τηλεοπτικές εκπομπές, η καθαρή διασκέδαση κατά τα τελευταία 50 χρόνια, -με τι ξεκίνησα;- παραμένει ένα βασικό ένστικτο. Είμαστε ζώα, θέλουμε τις μητέρες μας. Δεν έχει υπάρξει δεκαετία τηλεόρασης χωρίς μια συγκεκριμένη, κυρίαρχη τηλεοπτική μαμά. Στα 1950: Η Τζουν Κλίβερ της εκπομπής "Leave it to Beaver". Η Λουσίλ Μπολ μας έκανε να γελάμε κατά την άνοδο της κοινωνικής συνειδητότητας το 60. Η Μοντ Φιντλεϊ, η επιτομή της ασεβούς δεκαετίας του '70, που αντιμετώπισε εκτρώσεις, διαζύγια, ακόμα και την εμμηνόπαυση στην τηλεόραση. Το 1980, μας δόθηκε η πρώτη λέαινα με τη μορφή της Αλέξις Κάρινγκτον. Η Μέρφι Μπράουν τα έβαλε με έναν αντιπρόεδρο όταν υιοθέτησε την ιδέα της μονογονεϊκής οικογένειας. Η μαμά αυτής της εποχής, η Μπρι βαν ντε Καμπ. Δεν ξέρω εάν είναι ο διάβολος ή ο άγγελος που κάθεται στη συνείδησή μας, στους ώμους της τηλεόρασης, αλλά ξέρω ότι μου αρέσει αυτή η εικόνα.
So as dramatically different as these television shows, pure entertainment, have been over the last 50 years -- what did I start with? -- one basic instinct remains. We're animals, we need our moms. There has not been a decade of television without a definitive, dominant TV mom. The 1950s: June Cleever in the original comfort show, "Leave it to Beaver." Lucille Ball kept us laughing through the rise of social consciousness in the 60s. Maude Findlay, the epitome of the irreverent 1970s, who tackled abortion, divorce, even menopause on TV. The 1980s, our first cougar was given to us in the form of Alexis Carrington. Murphy Brown took on a vice president when she took on the idea of single parenthood. This era's mom, Bree Van de Kamp. Now I don't know if this is the devil or the angel sitting on our conscience, sitting on television's shoulders, but I do know that I absolutely love this image.
Έτσι, σε όλους σας, τις γυναίκες και τους άντρες του TEDWomen, το παγκόσμιο κοινό του TEDWomen, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να σας μιλήσω για τη συνείδηση της τηλεόρασης. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τους δημιουργούς που σηκώνονται κάθε ημέρα για να κάνουν τις ιδέες τους πραγματικότητα στις οθόνες μας καθόλη τη διάρκεια των ετών τηλεόρασης. Δίνουν ζωή στην τηλεόραση, σίγουρα, αλλά εσείς ως θεατές, μέσα από τις συλλογικές κοινωνικές συνειδήσεις σας, της δίνετε ζωή, μακροζωία, δύναμη ή όχι.
So to you all, the women of TEDWomen, the men of TEDWomen, the global audiences of TEDWomen, thank you for letting me present my idea about the conscience of television. But let me also thank the incredible creators who get up everyday to put their ideas on our television screens throughout all these ages of television. They give it life on television, for sure, but it's you as viewers, through your collective social consciences, that give it life, longevity, power or not.
Σας ευχαριστώ πολύ.
So thanks very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)