Lauren Hodge: If you were going to a restaurant and wanted a healthier option, which would you choose, grilled or fried chicken? Now most people would answer grilled, and it's true that grilled chicken does contain less fat and fewer calories. However, grilled chicken poses a hidden danger. The hidden danger is heterocyclic amines -- specifically phenomethylimidazopyridine, or PhIP -- (laughter) which is the immunogenic or carcinogenic compound.
Lauren Hodge: Als je in een restaurant de gezondere optie wilde, wat zou je dan kiezen: gegrilde of gefrituurde kip? Nu zullen de meeste mensen gegrild antwoorden en het is waar dat gegrilde kip minder vet en calorieën bevat. Maar gegrilde kip heeft een verborgen gevaar. Het verborgen gevaar zijn heterocyclische amines - specifiek phenomethylimidazopyridine, of PhIP - (Gelach) dat een immunogene of kankerverwekkende verbinding is.
A carcinogen is any substance or agent that causes abnormal growth of cells, which can also cause them to metastasize or spread. They are also organic compounds in which one or more of the hydrogens in ammonia is replaced with a more complex group. Studies show that antioxidants are known to decrease these heterocyclic amines. However, no studies exist yet that show how or why. These here are five different organizations that classify carcinogens. And as you can see, none of the organizations consider the compounds to be safe, which justifies the need to decrease them in our diet.
Een kankerverwekkende stof is een stof of agent die abnormale groei van cellen veroorzaakt en ze ook doet metastaseren of verspreiden. Het zijn ook organische verbindingen waarin een of meer van de waterstofatomen van ammoniak vervangen zijn door een meer complexe groep. Studies tonen aan dat antioxidanten deze heterocyclische amines doen verminderen. Er bestaan echter nog geen studies die laten zien hoe of waarom. Dit zijn vijf verschillende organisaties die kankerverwekkende stoffen classificeren. Zoals je kunt zien, beschouwt geen van deze organisaties die verbindingen als veilig. Dit rechtvaardigt de noodzaak om ze te verlagen in onze voeding.
Now you might wonder how a 13 year-old girl could come up with this idea. And I was led to it through a series of events. I first learned about it through a lawsuit I read about in my doctor's office -- (Laughter) which was between the Physician's Committee for Responsible Medicine and seven different fast food restaurants. They weren't sued because there was carcinogens in the chicken, but they were sued because of California's Proposition 65, which stated that if there's anything dangerous in the products then the companies had to give a clear warning.
Nu vraag je je misschien af waarom een 13-jarig meisje op dit idee zou kunnen komen. Wel, door een reeks gebeurtenissen. Voor het eerst door een rechtszaak waarover ik las in de wachtkamer van mijn arts. (Gelach) Die liep tussen het Dokterscomité voor Verantwoordelijke Geneeskunde en zeven verschillende fastfoodrestaurants. Ze werden niet aangeklaagd wegens kankerverwekkende stoffen in de kip, maar vanwege California's Proposition 65. Daarin werd gesteld dat als er iets gevaarlijks zat in de producten, de bedrijven een duidelijke waarschuwing moesten geven.
So I was very surprised about this. And I was wondering why nobody knew more about this dangerous grilled chicken, which doesn't seem very harmful. But then one night, my mom was cooking grilled chicken for dinner, and I noticed that the edges of the chicken, which had been marinated in lemon juice, turned white. And later in biology class, I learned that it's due to a process called denaturing, which is where the proteins will change shape and lose their ability to chemically function. So I combined these two ideas and I formulated a hypothesis, saying that, could possibly the carcinogens be decreased due to a marinade and could it be due to the differences in PH?
Ik was er erg verbaasd over. Ik vroeg me af waarom niemand beter op de hoogte was over de gevaren van gegrilde kip, die op zich niet erg schadelijk lijkt. Maar op een avond was mijn moeder gegrilde kip voor het avondeten aan het klaarmaken. Ik merkte dat de randen van de kip, die in citroensap waren gemarineerd, wit uitsloegen. Later leerde ik in de biologieles dat dat kwam door een proces dat denaturatie werd genoemd. Hierdoor veranderen de eiwitten van vorm en raken ze hun chemische functies kwijt. Ik combineerde deze twee ideeën en ik formuleerde een hypothese: zou het kunnen dat het gehalte aan kankerverwekkende stoffen wordt verlaagd door een marinade en kan dat komen door de verschillen in pH?
So my idea was born, and I had the project set up and a hypothesis, so what was my next step? Well obviously I had to find a lab to work at because I didn't have the equipment in my school. I thought this would be easy, but I emailed about 200 different people within a five-hour radius of where I lived, and I got one positive response that said that they could work with me. Most of the others either never responded back, said they didn't have the time or didn't have the equipment and couldn't help me. So it was a big commitment to drive to the lab to work multiple times. However, it was a great opportunity to work in a real lab -- so I could finally start my project.
Mijn idee was geboren, ik had een project en een hypothese. Wat was mijn volgende stap? Nu nog een lab vinden om eraan te werken. Dat soort apparatuur vond je niet op school. Ik dacht dat het gemakkelijk zou zijn. Ik e-mailde maar zo'n 200 verschillende mensen binnen een straal van vijf uur van waar ik woonde en ik kreeg één positieve reactie dat ze met mij wilden werken. De meeste anderen hebben nooit gereageerd, of zegden dat ze geen tijd of de juiste apparatuur hadden en me niet konden helpen. Het vergde een grote inzet van me om naar het lab te rijden om er meerdere malen te gaan werken. Maar het was een geweldige kans om te werken in een echt lab - dus kon ik eindelijk beginnen met mijn project.
The first stage was completed at home, which consisted of marinating the chicken, grilling the chicken, amassing it and preparing it to be transported to the lab. The second stage was completed at the Penn State University main campus lab, which is where I extracted the chemicals, changed the PH so I could run it through the equipment and separated the compounds I needed from the rest of the chicken. The final stages, when I ran the samples through a high-pressure liquid chromatography mass spectrometer, which separated the compounds and analyzed the chemicals and told me exactly how much carcinogens I had in my chicken.
De eerste fase gebeurde thuis. Dat bestond uit het marineren, het grillen, het verzamelen en het voorbereiden van de kip om ze naar het lab te brengen. De tweede fase verliep in het lab van de campus van Penn State University. Ik extraheerde er de stoffen, veranderde de pH zodat ik ze door de apparatuur kon laten bewerken en scheidde de verbindingen die ik nodig had af van de rest van de kip. In de laatste fase werden de monsters door middel van hoge druk geïnjecteerd in de vloeistofchromatografie-massaspectrometer. Die scheidde de verbindingen van elkaar, analyseerde ze en vertelde me precies hoeveel kankerverwekkende stoffen er zaten in mijn kip.
So when I went through the data, I had very surprising results, because I found that four out of the five marinating ingredients actually inhibited the carcinogen formation. When compared with the unmarinated chicken, which is what I used as my control, I found that lemon juice worked by far the best, which decreased the carcinogens by about 98 percent. The saltwater marinade and the brown sugar marinade also worked very well, decreasing the carcinogens by about 60 percent. Olive oil slightly decreased the PhIP formation, but it was nearly negligible. And the soy sauce results were inconclusive because of the large data range, but it seems like soy sauce actually increased the potential carcinogens.
Toen ik de data overliep, kreeg ik zeer verrassende resultaten. Ik vond dat vier van de vijf marinerende ingrediënten de vorming van kankerverwekkende stoffen afremde. In vergelijking met de niet gemarineerde kip, die ik als controle gebruikte, vond ik dat citroensap veruit het beste werkte. Het gaf een daling van kankerverwekkende stoffen met ongeveer 98 procent. De zoute marinade en de marinade met bruine suiker werkten ook zeer goed. Ze verminderden de kankerverwekkende stoffen met ongeveer 60 procent. Olijfolie gaf een lichte daling van PhIP-vorming, maar het was bijna te verwaarlozen. De resultaten met sojasaus waren niet overtuigend vanwege het grote gegevensbereik. Het lijkt erop dat sojasaus in feite het aantal potentieel kankerverwekkende stoffen deed toenemen.
Another important factor that I didn't take into account initially was the time cooked. And I found that if you increase the time cooked, the amount of carcinogens rapidly increases. So the best way to marinate chicken, based on this, is to, not under-cook, but definitely don't over-cook and char the chicken, and marinate in either lemon juice, brown sugar or saltwater.
Een andere belangrijke factor die ik aanvankelijk niet in rekening bracht, was de duur van het bakken. Ik vond dat naarmate de baktijd stijgt, de hoeveelheid kankerverwekkende stoffen snel toeneemt. De beste manier om kip te marineren, is dus de kip niet te weinig maar zeker ook niet te lang te bakken en ze zeker niet te laten aanbranden, evenals ze te marineren in hetzij citroensap, bruine suiker of zoutwater.
(Applause)
(Applaus)
Based on these findings, I have a question for you. Would you be willing to make a simple change in your diet that could potentially save your life? Now I'm not saying that if you eat grilled chicken that's not marinated, you're definitely going to catch cancer and die. However, anything you can do to decrease the risk of potential carcinogens can definitely increase the quality of lifestyle.
Op basis van deze bevindingen, heb ik een vraag voor jullie. Zou je bereid zijn om een eenvoudige aanpassing in je dieet te maken die mogelijk je leven zou kunnen redden? Ik wil niet zeggen dat als je gegrilde kip eet die niet werd gemarineerd, je zeker kanker gaat krijgen en sterven. Maar alles wat je kunt doen om het risico op mogelijke kankerverwekkende stoffen te verminderen kan zeker je kwaliteit van leven doen toenemen.
Is it worth it to you? How will you cook your chicken now?
Is het je de moeite waard? Hoe ga je nu je kip bakken?
(Applause)
(Applaus)
Shree Bose: Hi everyone. I'm Shree Bose. I was the 17-18 year-old age category winner and then the grand prize winner. And I want all of you to imagine a little girl holding a dead blue spinach plant. And she's standing in front of you and she's explaining to you that little kids will eat their vegetables if they're different colors. Sounds ridiculous, right. But that was me years ago. And that was my first science fair project. It got a bit more complicated from there. My older brother Panaki Bose spent hours of his time explaining atoms to me when I barely understood basic algebra. My parents suffered through many more of my science fair projects, including a remote controlled garbage can.
Shree Bose: Hoi iedereen. Ik ben Shree Bose. Ik was winnaar in de leeftijdscategorie van 17 tot 18 jaar en daarna de winnaar van de grote prijs. Ik vraag jullie allemaal je een klein meisje voor te stellen met een dode blauwe spinazieplant in haar hand. Ze staat voor je uit te leggen dat kleine kinderen hun groenten zouden opeten als ze maar een andere kleur zouden hebben. Klinkt belachelijk, niet? Dat was ik, jaren geleden. Dat was mijn eerste wetenschapsproject. Daarna werd het een beetje ingewikkelder. Mijn oudere broer Panaki Bose besteedde uren om mij over atomen te vertellen toen ik nog maar amper iets begreep van elementaire algebra. Mijn ouders hebben nog veel meer afgezien door mijn Science Fair projecten, waaronder een op afstand te bedienen vuilnisbak.
(Laughter)
(Gelach)
And then came the summer after my freshman year, when my grandfather passed away due to cancer. And I remember watching my family go through that and thinking that I never wanted another family to feel that kind of loss. So, armed with all the wisdom of freshman year biology, I decided I wanted to do cancer research at 15. Good plan. So I started emailing all of these professors in my area asking to work under their supervision in a lab. Got rejected by all except one. And then went on, my next summer, to work under Dr. Basu at the UNT Health Center at Fort Worth, Texas. And that is where the research began.
De zomer na mijn eerste jaar overleed mijn opa aan kanker. Ik herinner me wat mijn familie toen doormaakte en wou dat geen andere familie zo'n verlies nog zou moeten doormaken. Gewapend met alle wijsheid van het eerste jaar biologie, besloot ik dat ik op 15 aan kankeronderzoek wilde gaan doen. Goed plan. Ik verstuurde e-mails naar alle professoren in mijn omgeving om onder hun toezicht in hun lab te mogen werken. Ik werd, op één na, door iedereen afgewezen. De volgende zomer ging ik werken onder leiding van dr. Basu in het UNT Health Center in Fort Worth, Texas. Daar begon het onderzoek.
So ovarian cancer is one of those cancers that most people don't know about, or at least don't pay that much attention to. But yet, it's the fifth leading cause of cancer deaths among women in the United States. In fact, one in 70 women will be diagnosed with ovarian cancer. One in 100 will die from it. Chemotherapy, one of the most effective ways used to treat cancer today, involves giving patients really high doses of chemicals to try and kill off cancer cells.
Van eierstokkanker weten de meeste mensen niet veel af of ze geven er op zijn minst niet veel aandacht aan. Maar toch is het in de Verenigde Staten bij vrouwen de vijfde belangrijkste oorzaak van sterfgevallen door kanker. Sterker nog, één op de 70 vrouwen zal worden gediagnosticeerd met eierstokkanker. Eén op de 100 zal eraan sterven. Chemotherapie, een van de meest effectieve manieren om vandaag de dag kanker te behandelen, vergt het toedienen van hoge doses chemicaliën om kankercellen proberen te doden.
Cisplatin is a relatively common ovarian cancer chemotherapy drug -- a relatively simple molecule made in the lab that messes with the DNA of cancer cells and causes them to kill themselves. Sounds great, right? But here's the problem: sometimes patients become resistant to the drug, and then years after they've been declared to be cancer free, they come back. And this time, they no longer respond to the drug. It's a huge problem. In fact, it's one of the biggest problems with chemotherapy today.
Cisplatine is een relatief veel gebruikt chemotherapiemedicijn tegen eierstokkanker - een relatief eenvoudig in het lab gemaakt molecule dat het DNA van kankercellen overhoop haalt zodat ze zichzelf ombrengen. Klinkt goed, nietwaar? Maar hier is het addertje onder het gras: soms worden patiënten resistent voor het geneesmiddel. Jaren nadat ze kankervrij zijn verklaard, komen ze terug. Maar reageren niet meer op het geneesmiddel. Het is een enorm probleem. In feite is het vandaag een van de grootste problemen met chemotherapie.
So we wanted to figure out how these ovarian cancer cells are becoming resistant to this drug called Cisplatin. And we wanted to figure this out, because if we could figure that out, then we might be able to prevent that resistance from ever happening. So that's what we set out to do. And we thought it had something to do with this protein called AMP kinase, an energy protein. So we ran all of these tests blocking the protein, and we saw this huge shift. I mean, on the slide, you can see that on our sensitive side, these cells that are responding to the drug, when we start blocking the protein, the number of dying cells -- those colored dots -- they're going down. But then on this side, with the same treatment, they're going up -- interesting.
We wilden uitzoeken hoe deze eierstokkankercellen resistent werden tegen cisplatine. Als we dit konden uitknobbelen, waren we misschien in staat om dat resistent worden te voorkomen. Dat wilden we doen. We dachten dat het iets te maken had met het eiwit AMP-kinase, een energie-eiwit. We deden een aantal testen om het eiwit te blokkeren en we zagen deze enorme verschuiving. Op de dia kunnen jullie zien dat op onze gevoelige kant, deze cellen op het geneesmiddel reageren. Als we het eiwit gaan blokkeren, zal het aantal stervende cellen - die gekleurde stippen - gaan verminderen. Maar dan aan deze kant, met dezelfde behandeling, zien we hun aantal toenemen - interessant.
But those are dots on a screen for you; what exactly does that mean? Well basically that means that this protein is changing from the sensitive cell to the resistant cell. And in fact, it might be changing the cells themselves to make the cells resistant. And that's huge. In fact, it means that if a patient comes in and they're resistant to this drug, then if we give them a chemical to block this protein, then we can treat them again with the same drug. And that's huge for chemotherapy effectiveness -- possibly for many different types of cancer. So that was my work, and it was my way of reimagining the future for future research, with figuring out exactly what this protein does, but also for the future of chemotherapy effectiveness -- so maybe all grandfathers with cancer have a little bit more time to spend with their grandchildren.
Maar wat betekenen die stippen op het scherm? Wat betekenen ze nu precies? In feite betekent het dat dit eiwit verandert van de gevoelige cel naar de resistente cel. Het kan de cellen zelf veranderen en resistent maken. Dat is enorm. In feite betekent dit dat we patiënten die resistent zijn tegen dit geneesmiddel een chemische stof kunnen toedienen die dit eiwit blokkeert. We kunnen hen dan weer behandelen met hetzelfde geneesmiddel. Dat is enorm belangrijk voor de effectiviteit van de chemotherapie - eventueel voor veel verschillende soorten van kanker. Dat was mijn werk en het was mijn manier om de toekomst voor toekomstig onderzoek te herbekijken, door uit te zoeken wat dit eiwit doet, maar ook voor de toekomst van de effectiviteit van chemotherapie. Misschien kunnen we zo alle grootvaders met kanker een beetje meer tijd geven om door te brengen met hun kleinkinderen.
But my work wasn't just about the research. It was about finding my passion. That's why being the grand prize winner of the Google Global Science Fair -- cute picture, right -- it was so exciting to me and it was such an amazing honor. And ever since then, I've gotten to do some pretty cool stuff -- from getting to meet the president to getting to be on this stage to talk to all of you guys.
Maar mijn werk ging niet alleen over het onderzoek. Het ging over het vinden van mijn passie. Daarom is de grote winnaar zijn van de Google Global Science Fair - leuke foto, niet? - zo spannend voor mij en zo'n geweldige eer. Sinds die tijd zijn mij een aantal mooie leuke dingen overkomen. Zoals een ontmoeting met de president tot op dit moment waar ik hier met jullie allemaal kan praten.
But like I said, my journey wasn't just about the research, it was about finding my passion, and it was about making my own opportunities when I didn't even know what I was doing. It was about inspiration and determination and never giving up on my interest for science and learning and growing. After all, my story begins with a dried, withered spinach plant and it's only getting better from there.
Maar zoals ik al zei, mijn onderneming ging niet alleen over het doen van onderzoek, het ging ook over het vinden van mijn passie en het waarmaken van mijn eigen mogelijkheden toen ik nog niet eens wist wat ik deed. Het ging over inspiratie, vastberadenheid en nooit opgeven van mijn interesse voor wetenschap, leren en groeien. Mijn verhaal begint met een droge, dorre spinazieplant en het wordt daarna alleen maar beter.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Naomi Shah: Hi everyone. I'm Naomi Shah, and today I'll be talking to you about my research involving indoor air quality and asthmatic patients. 1.6 million deaths worldwide. One death every 20 seconds. People spend over 90 percent of their lives indoors. And the economic burden of asthma exceeds that of HIV and tuberculosis combined. Now these statistics had a huge impact on me, but what really sparked my interest in my research was watching both my dad and my brother suffer from chronic allergies year-round. It confused me; why did these allergy symptoms persist well past the pollen season?
Naomi Shah: Hoi iedereen. Ik ben Naomi Shah, en vandaag zal ik met jullie praten over mijn onderzoek over luchtkwaliteit en astmatische patiënten. 1,6 miljoen doden wereldwijd. Elke 20 seconden een dode. Mensen besteden meer dan 90 procent van hun leven binnenshuis. De economische last van astma is hoger dan die van HIV en tuberculose samen. Deze statistieken hebben mij erg beïnvloed, maar wat echt mijn interesse voor mijn onderzoek aanwakkerde, was dat mijn vader en mijn broer het hele jaar door lijden aan chronische allergie. Het verwarde me. Waarom bleven deze allergiesymptomen lang na het verstrijken van het pollenseizoen aanhouden?
With this question in mind, I started researching, and I soon found that indoor air pollutants were the culprit. As soon as I realized this, I investigated the underlying relationship between four prevalent air pollutants and their affect on the lung health of asthmatic patients. At first, I just wanted to figure out which of these four pollutants have the largest negative health impact on the lung health of asthmatic patients. But soon after, I developed a novel mathematical model that essentially quantifies the effect of these environmental pollutants on the lung health of asthmatic patients. And it surprises me that no model currently exists that quantifies the effect of environmental factors on human lung health, because that relationship seems so important.
Met deze vraag in het achterhoofd, begon ik met mijn onderzoek. Ik ontdekte al snel dat de luchtvervuilende stoffen binnenshuis de boosdoener waren. Zodra ik dit besefte, onderzocht ik de onderliggende relatie tussen de vier meest voorkomende luchtverontreinigende stoffen en hun invloed op de gezondheid van de longen van astmapatiënten. In eerste instantie wil ik er alleen maar achter komen welke van deze vier verontreinigende stoffen de grootste negatieve gevolgen hebben op de longgezondheid van astmapatiënten. Maar daarna ontwikkelde ik al snel een nieuw wiskundig model dat het effect van deze milieuverontreinigende stoffen op de longgezondheid van astmapatiënten kwantificeert. Het verbaast me dat er op dit moment geen model bestaat dat het effect van omgevingsfactoren op de menselijke gezondheid van de longen kwantificeert, terwijl die relatie toch zo belangrijk lijkt.
So with that in mind, I started researching more, I started investigating more, and I became very passionate. Because I realized that if we could find a way to target remediation, we could also find a way to treat asthmatic patients more effectively. For example, volatile organic compounds are chemical pollutants that are found in our schools, homes and workplaces. They're everywhere. These chemical pollutants are currently not a criteria air pollutant, as defined by the U.S. Clean Air Act. Which is surprising to me, because these chemical pollutants, through my research, I show that they had a very large negative impact on the lung health of asthmatic patients and thus should be regulated.
Met dat in gedachten zette ik mijn onderzoek verder en werd ik heel gepassioneerd. Omdat ik besefte dat als we een manier zouden vinden om het saneren beter aan te pakken, we ook een manier kunnen vinden om de behandeling van astmatische patiënten efficiënter te maken. Vluchtige organische stoffen zijn verontreinigende stoffen die in onze scholen, huizen en werkplaatsen worden aangetroffen. Ze zitten overal. Deze chemicaliën zijn op dit moment geen criterium voor luchtverontreiniging, zoals gedefinieerd door de U. S. Clean Air Act. Dat verbaast me omdat ik door middel van mijn onderzoek heb laten zien dat deze chemicaliën een zeer nadelige invloed hebben op de gezondheid van de longen van astmapatiënten en dus moeten worden gereguleerd.
So today I want to show you my interactive software model that I created. I'm going to show it to you on my laptop. And I have a volunteer subject in the audience today, Julie. And all of Julie's data has been pre-entered into my interactive software model. And this can be used by anyone. So I want you to imagine that you're in Julie's shoes, or someone who's really close to you who suffers from asthma or another lung disorder. So Julie's going to her doctor's office to get treated for her asthma. And the doctor has her sit down, and he takes her peak expiratory flow rate -- which is essentially her exhalation rate, or the amount of air that she can breathe out in one breath.
Vandaag wil ik jullie mijn interactieve softwaremodel tonen. Op mijn laptop. Ik heb een vrijwilligster in het publiek: Julie. Alle gegevens van Julie zijn vooraf in mijn interactieve softwaremodel ingevoerd. Dit kan door iedereen worden gebruikt. Stel je voor dat je Julie bent of iemand die je erg na is en die lijdt aan astma of een andere longaandoening. Julie gaat naar het kabinet van haar arts om behandeld te worden voor haar astma. De dokter laat haar plaatsnemen, meet haar piek-uitademingssnelheid - de maximale snelheid waarmee ze uitademt of de hoeveelheid lucht die ze in één adem kan uitademen.
So that peak expiratory flow rate, I've entered it up into the interactive software model. I've also entered in her age, her gender and her height. I've assumed that she lives in an average household with average air pollutant levels. So any user can come in here and click on "lung function report" and it'll take them to this report that I created. And this report really drives home the crux of my research.
Die piekstroomsnelheid heb ik in het interactieve softwaremodel ingevoerd. Ook haar leeftijd, geslacht en lengte. Ik ging ervan uit dat ze in een gemiddeld huishouden leeft met gemiddelde niveaus van luchtverontreiniging. Elke gebruiker hier kan op "longfunctierapport" klikken en mijn verslag bekijken. Dit verslag houdt de kern van mijn onderzoek in.
So what it shows -- if you want to focus on that top graph in the right-hand corner -- it shows Julie's actual peak expiratory flow rate in the yellow bar. This is the measurement that she took in her doctor's office. In the blue bar at the bottom of the graph, it shows what her peak expiratory flow rate, what her exhalation rate or lung health, should be based on her age, gender and height. So the doctor sees this difference between the yellow bar and the blue bar, and he says, "Wow, we need to give her steroids, medication and inhalers."
Let even op die bovenste grafiek in de rechterbovenhoek. Ze toont Julies maximum-uitademingsdebiet in de gele balk. De meting uit het kabinet van haar arts. De blauwe balk aan de onderkant van de grafiek toont haar piekstroomsnelheid, wat haar uitademingssnelheid of longgezondheid zou moeten zijn uitgaande van haar leeftijd, geslacht en lengte. De dokter ziet dit verschil tussen de gele balk en de blauwe balk en zegt: "Hola, we moeten haar steroïden, medicatie en inhalators gaan geven."
But I want everyone here to reimagine a world where instead of prescribing steroids, inhalers and medication, the doctor turns to Julie and says, "Why don't you go home and clean out your air filters. Clean out the air ducts in your home, in your workplace, in your school. Stop the use of incense and candles. And if you're remodeling your house, take out all the carpeting and put in hardwood flooring." Because these solutions are natural, these solutions are sustainable, and these solutions are long-term investments -- long-term investments that we're making for our generation and for future generations. Because these environmental solutions that Julie can make in her home, her workplace and her school are impacting everyone that lives around her.
Maar ik wil dat iedereen hier zich een wereld voorstelt waar in plaats van het voorschrijven van steroïden, inhalators en medicatie, de dokter zich tot Julie wendt en zegt: "Waarom ga je niet naar huis je luchtfilters reinigen. Reinig de luchtkanalen in je huis, werkplek of school. Stop met het gebruik van wierook en kaarsen. Als je je huis opnieuw inricht, neem dan alle vloerbedekking eruit en plaats hardhouten vloeren." Deze oplossingen zijn natuurlijk, duurzaam, en langetermijninvesteringen. Langetermijninvesteringen voor onze generatie en voor toekomstige generaties. Omdat de milieu-oplossingen van Julie in haar huis, werk en school op iedereen om haar heen hun impact hebben.
So I'm very passionate about this research and I really want to continue it and expand it to more disorders besides asthma, more respiratory disorders, as well as more pollutants. But before I end my talk today, I want to leave you with one saying. And that saying is that genetics loads the gun, but the environment pulls the trigger. And that made a huge impact on me when I was doing this research. Because what I feel, is a lot of us think that the environment is at a macro level, that we can't do anything to change our air quality or to change the climate or anything.
Ik ben erg enthousiast over dit onderzoek en ik wil het verder zetten en uitbreiden naar andere aandoeningen dan astma, naar meer aandoeningen aan de luchtwegen, maar ook naar meer verontreinigende stoffen. Voordat ik mijn toespraak vandaag beëindig, ga ik jullie nog een spreekwoord vertellen: "Genetica laadt het pistool, maar de omgeving haalt de trekker over." Dat maakte een enorme indruk op me toen ik dit onderzoek deed. Want ik heb de indruk dat velen van ons denken dat het milieu iets op macroniveau is, dat we niets kunnen doen om onze luchtkwaliteit te veranderen, om het klimaat of wat dan ook te veranderen.
But if each one of us takes initiative in our own home, in our own school and in our own workplace, we can make a huge difference in air quality. Because remember, we spend 90 percent of our lives indoors. And air quality and air pollutants have a huge impact on the lung health of asthmatic patients, anyone with a respiratory disorder and really all of us in general.
Maar als ieder van ons het initiatief neemt in eigen huis, in eigen school en werkplaats, kunnen we een enorm verschil maken in luchtkwaliteit. Want vergeet niet dat we 90 procent van ons leven binnenshuis doorbrengen. Luchtkwaliteit en luchtverontreinigende stoffen hebben een enorme impact op de gezondheid van de longen van astmapatiënten, op iedereen met een respiratoire aandoening en op echt ieder van ons in het algemeen.
So I want you to reimagine a world with better air quality, better quality of life and better quality of living for everyone including our future generations.
Stel je een wereld voor met een betere luchtkwaliteit, betere kwaliteit van leven en een betere kwaliteit van leven voor iedereen met inbegrip van onze toekomstige generaties.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Lisa Ling: Right. Can I have Shree and Lauren come up really quickly? Your Google Science Fair champions. Your winners.
Lisa Ling: Dat was het. Kunnen Shree en Lauren even heel snel naar hier komen? De Google-Science-Fairkampioenen. De winnaars.
(Applause)
(Applaus)