Ο Όλιβερ ήταν ένας πολύ εντυπωσιακός, όμορφος, σαγηνευτικός και ψυχικά ασταθής τύπος, που μου έκλεψε την καρδιά.
Oliver was an extremely dashing, handsome, charming and largely unstable male that I completely lost my heart to.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήταν ένας ποιμενικός της Βέρνης που υιοθετήσαμε με τον πρώην σύζυγό μου, και μετά από περίπου έξι μήνες συνειδητοποιήσαμε πως ήταν χάλια. Είχε τόσο έντονο άγχος αποχωρισμού που δε μπορούσε να κάτσει μόνος. Μια φορά πήδηξε έξω από το σπίτι μας στον τρίτο όροφο. Έτρωγε υφάσματα. Έτρωγε ανακυκλώσιμα αντικείμενα. Κυνηγούσε ανύπαρκτες μύγες. Υπέφερε από παραισθήσεις. Η διάγνωση ήταν ότι είχε μια ψυχαναγκαστική διαταραχή των σκύλων κι αυτά ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
He was a Bernese mountain dog, and my ex-husband and I adopted him, and about six months in, we realized that he was a mess. He had such paralyzing separation anxiety that we couldn't leave him alone. Once, he jumped out of our third floor apartment. He ate fabric. He ate things, recyclables. He hunted flies that didn't exist. He suffered from hallucinations. He was diagnosed with a canine compulsive disorder and that's really just the tip of the iceberg.
Όπως συμβαίνει και στους ανθρώπους, μερικές φορές χρειάζεται περίπου ένα εξάμηνο πριν καταλάβεις πως το άτομο που αγαπάς έχει θέματα. (Γέλια) Και οι περισσότεροι δεν επιστρέφουμε τον σύντροφό μας πίσω στο μπαρ που τον γνωρίσαμε, ούτε στον φίλο που μας σύστησε, ούτε στην ιστοσελίδα γνωριμιών όπου πρωτομιλήσαμε. (Γέλια) Τους αγαπάμε παρόλα αυτά, και επιμένουμε, και αυτό έκανα και με τον σκύλο μου. Είχα σπουδάσει βιολογία. Έχω κάνει διδακτορικό στην Ιστορία της Επιστήμης στο ΜΙΤ και αν με είχατε ρωτήσει πριν από 10 χρόνια αν ο σκύλος που αγαπώ, ή τα σκυλιά γενικά έχουν συναισθήματα, θα απαντούσα «ναι», αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα έλεγα ότι ίσως επίσης καταλήξουν με διαταραχές άγχους, με αντικαταθλιπτικά και με ψυχολόγο. Αλλά μετά ερωτεύτηκα, και κατάλαβα πως αυτά γίνονται, και η προσπάθειά μου να βοηθήσω τον σκύλο μου να ξεπεράσει τον πανικό και το άγχος του μου άλλαξε τη ζωή. Μου άνοιξε τα μάτια. Πέρασα, μάλιστα, τα τελευταία επτά χρόνια διερευνώντας τις ψυχικές παθήσεις στα ζώα. Μπορούν να αναπτύξουν διαταραχές όπως οι άνθρωποι; και αν ναι, τι σημαίνει αυτό για εμάς; Και ανακάλυψα πως πράγματι πιστεύω ότι μπορούν να πάσχουν από ψυχικές ασθένειες, και η προσπάθεια εντοπισμού αυτών των ασθενειών συχνά μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι φίλοι τους και να καταλάβουμε τον εαυτό μας καλύτερα.
But like with humans, sometimes it's six months in before you realize that the person that you love has some issues. (Laughter) And most of us do not take the person we're dating back to the bar where we met them or give them back to the friend that introduced us, or sign them back up on Match.com. (Laughter) We love them anyway, and we stick to it, and that is what I did with my dog. And I was a — I'd studied biology. I have a Ph.D. in history of science from MIT, and had you asked me 10 years ago if a dog I loved, or just dogs generally, had emotions, I would have said yes, but I'm not sure that I would have told you that they can also wind up with an anxiety disorder, a Prozac prescription and a therapist. But then, I fell in love, and I realized that they can, and actually trying to help my own dog overcome his panic and his anxiety, it just changed my life. It cracked open my world. And I spent the last seven years, actually, looking into this topic of mental illness in other animals. Can they be mentally ill like people, and if so, what does it mean about us? And what I discovered is that I do believe they can suffer from mental illness, and actually looking and trying to identify mental illness in them often helps us be better friends to them and also can help us better understand ourselves.
Ας μιλήσουμε λίγο για τη διάγνωση. Πολλοί πιστεύουμε ότι δε μπορούμε να ξέρουμε τι σκέφτεται ένα άλλο ζώο, και αυτό ισχύει, αλλά όσοι είστε σε σχέση, - αυτό τουλάχιστον συμβαίνει σε μένα - ξέρετε ότι, επειδή θα ρωτήσετε τον σύντροφο, τον γονιό ή το παιδί σας πώς νιώθουν, δεν σημαίνει ότι μπορεί να σας απαντήσει. Μπορεί να μη βρίσκει λέξεις να εξηγήσει όσα νιώθει, ή να μην ξέρει τι έχει. Είναι μάλιστα πολύ πρόσφατο φαινόμενο να πιστεύουμε πως πρέπει να συζητήσουμε με κάποιον για να καταλάβουμε τον ψυχικό του πόνο. Πριν από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι γιατροί συχνά διαγίγνωσκαν τη συναισθηματική ταραχή των ασθενών με παρατήρηση και μόνο. Επίσης διαπιστώνεται πως η θεωρία των ψυχικών νόσων σε άλλα ζώα δεν είναι κάτι τόσο υπερβολικό. Οι περισσότερες ψυχικές διαταραχές στις ΗΠΑ είναι διαταραχές φόβου και άγχους, και, αν το καλοσκεφτείτε, ο φόβος και το άγχος είναι συναισθήματα πολύ χρήσιμα στα ζώα. Συνήθως νιώθουμε φόβο και άγχος σε επικίνδυνες συνθήκες και όταν τα νιώσουμε μας παρακινούν να απομακρυνθούμε από οποιονδήποτε κίνδυνο. Πρόβλημα υφίσταται όταν νιώθουμε φόβο και άγχος χωρίς εμφανή αίτια. Οι διαταραχές διάθεσης ίσως επίσης είναι η αρνητική πλευρά της φύσης μας ως ζώο που αισθάνεται, και οι ψυχαναγκαστικές διαταραχές είναι συχνά εκδηλώσεις υγιούς ενστίκτου του ζώου για καθαριότητα και καλλωπισμό. Αυτή η τάση κρίνεται ψυχική νόσος όταν κάνεις πράγματα όπως να πλένεις ψυχαναγκαστικά τα χέρια ή τα πόδια σου, ή να έχεις φτιάξει ένα τόσο ακραίο τελετουργικό που να μη μπορείς να κάτσεις για φαγητό χωρίς να το τελέσεις πρώτα.
So let's talk about diagnosis for a minute. Many of us think that we can't know what another animal is thinking, and that is true, but any of you in relationships — at least this is my case — just because you ask someone that you're with or your parent or your child how they feel doesn't mean that they can tell you. They may not have words to explain what it is that they're feeling, and they may not know. It's actually a pretty recent phenomenon that we feel that we have to talk to someone to understand their emotional distress. Before the early 20th century, physicians often diagnosed emotional distress in their patients just by observation. It also turns out that thinking about mental illness in other animals isn't actually that much of a stretch. Most mental disorders in the United States are fear and anxiety disorders, and when you think about it, fear and anxiety are actually really extremely helpful animal emotions. Usually we feel fear and anxiety in situations that are dangerous, and once we feel them, we then are motivated to move away from whatever is dangerous. The problem is when we begin to feel fear and anxiety in situations that don't call for it. Mood disorders, too, may actually just be the unfortunate downside of being a feeling animal, and obsessive compulsive disorders also are often manifestations of a really healthy animal thing which is keeping yourself clean and groomed. This tips into the territory of mental illness when you do things like compulsively over-wash your hands or paws, or you develop a ritual that's so extreme that you can't sit down to a bowl of food unless you engage in that ritual.
Για ανθρώπους έχουμε το «Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών» που αποτελεί βασικά ένα χάρτη των έως τώρα αναγνωρισμένων ψυχικών διαταραχών. Για τα υπόλοιπα ζώα έχουμε το YouTube. (Γέλια) Να τι βρήκα στην αναζήτηση «ψυχαναγκαστικός σκύλος» αλλά θα πρότεινα σε όλους σας να ψάξετε για «ψυχαναγκαστικές γάτες». Θα σας σοκάρουν όσα θα δείτε. Θα σας δείξω μερικά παραδείγματα. Εδώ έχουμε ένα παράδειγμα κυνηγιού σκιάς. Ξέρω, είναι αστείο και κάπως χαριτωμένο. Το θέμα είναι όμως πως τα σκυλιά μπορούν να αναπτύξουν τέτοιες εμμονές και να τις επαναλαμβάνουν όλη μέρα. Οπότε, δε θα πάνε βόλτα, δε θα κάνουν παρέα με φίλους, δε θα φάνε. Αναπτύσσουν εμμονές όπως το να κυνηγάνε μανιωδώς την ουρά τους.
So for humans, we have the "Diagnostic and Statistical Manual," which is basically an atlas of the currently agreed-upon mental disorders. In other animals, we have YouTube. (Laughter) This is just one search I did for "OCD dog" but I encourage all of you to look at "OCD cat." You will be shocked by what you see. I'm going to show you just a couple examples. This is an example of shadow-chasing. I know, and it's funny and in some ways it's cute. The issue, though, is that dogs can develop compulsions like this that they then engage in all day. So they won't go for a walk, they won't hang out with their friends, they won't eat. They'll develop fixations like chasing their tails compulsively.
Ορίστε ένας γάτος που λέγεται Γκίζμο. Μοιάζει να παραμονεύει κάποιον αλλά κάνει το ίδιο για πολλές, πολλές ώρες την ημέρα. Απλά κάθεται εκεί και με το πόδι κουνάει ξανά και ξανά τα στόρια. Ένα άλλο ένα παράδειγμα, του τι θεωρείται στερεοτυπική συμπεριφορά. Μια αρκούδα στο ζωολογικό κήπο του Όκλαντ, ονόματι Τινγκ Τινγκ. Αν τον πετυχαίνατε έτσι, θα θεωρούσατε πως ο Τινγκ Τινγκ απλά παίζει με ένα κλαδί, αλλά το κάνει όλη την ημέρα, και αν κοιτάξετε προσεκτικά και αν σας έδειχνα και τα 30 λεπτά του βίντεο, θα βλέπατε πως κάνει ακριβώς το ίδιο με ακριβώς την ίδια σειρά, και γυρνάει το κλαδί με ακριβώς τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Άλλες πολύ συχνές συμπεριφορές που θα δείτε, ιδιαίτερα με ζώα σε αιχμαλωσία, είναι τα στερεότυπα βηματισμού και ταλάντευσης, όπως κάνουμε ακόμα και εμείς οι άνθρωποι, που κουνιόμαστε μπρος-πίσω ή από πλευρό σε πλευρό. Πολλοί το κάνουμε αυτό, μερικές φορές είναι για να ηρεμήσουμε, και νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα ζώα. Δεν είναι μόνο οι στερεοτυπικές συμπεριφορές που επιδεικνύουν τα άλλα ζώα.
Here's an example of a cat named Gizmo. He looks like he's on a stakeout but he does this for many, many, many hours a day. He just sits there and he will paw and paw and paw at the screen. This is another example of what's considered a stereotypic behavior. This is a sun bear at the Oakland Zoo named Ting Ting. And if you just sort of happened upon this scene, you might think that Ting Ting is just playing with a stick, but Ting Ting does this all day, and if you pay close attention and if I showed you guys the full half-hour of this clip, you'd see that he does the exact same thing in the exact same order, and he spins the stick in the exact same way every time. Other super common behaviors that you may see, particularly in captive animals, are pacing stereotypies or swaying stereotypies, and actually, humans do this too, and in us, we'll sway, we'll move from side to side. Many of us do this, and sometimes it's an effort to soothe ourselves, and I think in other animals that is often the case too. But it's not just stereotypic behaviors that other animals engage in.
Αυτή είναι η Τζίτζι, ένας γορίλας στον ζωολογικό κήπο της Βοστόνης. Έχει ψυχολόγο από το Χάρβαρντ, και κουράρεται για διπολική διαταραχή, μεταξύ άλλων. Πολλά ζώα αναπτύσσουν διπολική διαταραχή. Πολλά πλάσματα, για παράδειγμα αυτό το άλογο, εμφανίζουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Δαγκώνουν αντικείμενα ή κάνουν διάφορα άλλα που μπορεί να τα ηρεμούν, αν και αυτοκαταστροφικά, που μπορούν να θεωρηθούν παρόμοια με την τάση μερικών ανθρώπων να αυτοτραυματίζονται. Το μάδημα.
This is Gigi. She's a gorilla that lives at the Franklin Park Zoo in Boston. She actually has a Harvard psychiatrist, and she's been treated for a mood disorder among other things. Many animals develop mood disorders. Lots of creatures — this horse is just one example — develop self-destructive behaviors. They'll gnaw on things or do other things that may also soothe them, even if they're self-destructive, which could be considered similar to the ways that some humans cut themselves. Plucking.
Φαίνεται πως αν έχεις γούνα, φτερά ή δέρμα μπορείς να μαδήσεις τον εαυτό σου ψυχαναγκαστικά. Έχουν μελετηθεί ορισμένοι παπαγάλοι για την κατανόηση της τριχοτιλομανίας, του ψυχαναγκαστικού μαδήματος, η οποία επηρεάζει τη ζωή 20 εκατομμυρίων Αμερικανών αυτή τη στιγμή. Τα ποντίκια-πειραματόζωα επίσης μαδιούνται Σε αυτά, λέγεται «κούρεμα». Οι βετεράνοι σκύλοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν επιστρέφουν με κάτι που θεωρείται μετατραυματικό στρες σκύλων και δυσκολεύονται να επανενταχτούν, όταν επιστρέφουν από την εμπόλεμη ζώνη. Μπορεί να φοβούνται να προσεγγίσουν άντρες με γενειάδα ή να μπουν σε αυτοκίνητα. Αλλά θέλω να είμαι προσεκτική και σαφής: Δεν πιστεύω πως το μετατραυματικό στρες στους σκύλους είναι ίδιο όπως στον άνθρωπο.
Turns out, if you have fur or feathers or skin, you can pluck yourself compulsively, and some parrots actually have been studied to better understand trichotillomania, or compulsive plucking in humans, something that affects 20 million Americans right now. Lab rats pluck themselves too. In them, it's called barbering. Canine veterans of conflicts of Iraq and Afghanistan are coming back with what's considered canine PTSD, and they're having a hard time reentering civilian life when they come back from deployments. They can be too scared to approach men with beards or to hop into cars. I want to be careful and be clear, though. I do not think that canine PTSD is the same as human PTSD.
Αλλά επίσης δε θεωρώ πως το μετατραυματικό μου στρες είναι το ίδιο με το δικό σας. ή πως το άγχος μου και η θλίψη μου είναι σαν τη δικιά σας. Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Όλοι έχουμε διαφορετικές προδιαθέσεις. Παρομοίως, από δύο σκυλιά, που μεγάλωσαν στο ίδιο σπιτικό και εκτέθηκαν στα ίδια ακριβώς πράγματα, το ένα μπορεί ίσως να αναπτύξει ένα χρόνιο φόβο στις μοτοσυκλέτες, ή μια φοβία στον ήχο του φούρνου μικροκυμάτων, και το άλλο να είναι μια χαρά. Έτσι, κάτι που με ρωτούν αρκετά συχνά: Μήπως είναι ένδειξη ότι οι άνθρωποι τρελαίνουν τα άλλα ζώα;
But I also do not think that my PTSD is like your PTSD, or that my anxiety or that my sadness is like yours. We are all different. We also all have very different susceptibilities. So two dogs, raised in the same household, exposed to the very same things, one may develop, say, a debilitating fear of motorcycles, or a phobia of the beep of the microwave, and another one is going to be just fine. So one thing that people ask me pretty frequently: Is this just an instance of humans driving other animals crazy?
Ή, αν αιτία των ψυχικών νόσων στα ζώα είναι η κακομεταχείριση και η κακοποίηση; Και η απάντηση είναι πως είμαστε πολύ πιο περίπλοκοι. Κάτι υπέροχο που μου συνέβη είναι πως πρόσφατα εξέδωσα ένα βιβλίο με αυτό το θέμα,
Or, is animal mental illness just a result of mistreatment or abuse? And it turns out we're actually so much more complicated than that. So one great thing that has happened to me is recently I published a book on this,
και κάθε μέρα, όταν κοιτάω το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, ή πάω σε παρουσίαση του βιβλίου μου, ή μια κοινωνική εκδήλωση, ο κόσμος μου λέει ιστορίες για τα ζώα που έχει γνωρίσει. Πρόσφατα σε μια παρουσίαση του βιβλίου στην Καλιφόρνια, μια γυναίκα σήκωσε το χέρι της και είπε, «Δρ. Μπράιτμαν, νομίζω πως η γάτα μου έχει μετατραυματικό στρες». Και της απαντάω, «Πείτε μου περισσότερα». Τη γάτα της τη λένε Πινγκ. Ήταν αδέσποτη. Παλιότερα ζούσε με έναν ηλικιωμένο κύριο,
and every day now that I open my email or when I go to a reading or even when I go to a cocktail party, people tell me their stories of the animals that they have met. And recently, I did a reading in California, and a woman raised her hand after the talk and she said, "Dr. Braitman, I think my cat has PTSD." And I said, "Well, why? Tell me a little bit about it." So, Ping is her cat. She was a rescue, and she used to live with an elderly man,
και μια μέρα αυτός ο κύριος σκούπιζε με την ηλεκτρική σκούπα και έπαθε ανακοπή και πέθανε. Μια εβδομάδα αργότερα εντόπισαν την Πινγκ στο διαμέρισμα μαζί με το πτώμα του ιδιοκτήτη της, και η ηλεκτρική δούλευε συνέχεια. Για πολλούς μήνες, μέχρι νομίζω δύο χρόνια μετά από αυτό το περιστατικό, φοβόταν τόσο, που δε μπορούσε να μείνει στο σπίτι όταν κάποιος καθάριζε. Ήταν κυριολεκτικά μια φοβιτσιάρα γάτα. Κρυβόταν στην ντουλάπα. Δεν είχε αυτοπεποίθηση, έτρεμε, αλλά με αγάπη και υποστήριξη από τη νέα της οικογένεια, πολύ χρόνο και υπομονή, τώρα, τρία χρόνια μετά, είναι μια χαρούμενη γάτα με αυτοπεποίθηση. Μια άλλη ιστορία ψυχικού τραύματος και θεραπείας που συνάντησα ήταν πριν μερικά χρόνια. Ήμουν στην Ταϊλάνδη για μια έρευνα.
and one day the man was vacuuming and he suffered a heart attack, and he died. A week later, Ping was discovered in the apartment alongside the body of her owner, and the vacuum had been running the entire time. For many months, up to I think two years after that incident, she was so scared she couldn't be in the house when anyone was cleaning. She was quite literally a scaredy cat. She would hide in the closet. She was un-self-confident and shaky, but with the loving support of her family, a lot of a time, and their patience, now, three years later, she's actually a happy, confident cat. Another story of trauma and recovery that I came across was actually a few years ago. I was in Thailand to do some research.
Συνάντησα μια αρσενική μαϊμού ονόματι Μπουνλούα, που, όταν ήταν μωρό, του επιτέθηκε μια αγέλη σκυλιών και του ξερίζωσαν τα δύο πόδια και ένα από τα χέρια του. Ο Μπουνλούα σύρθηκε σε ένα μοναστήρι όπου τον περιμάζεψαν οι μοναχοί. Φώναξαν κτηνίατρο ο οποίος φρόντισε τις πληγές του. Ο Μπουνλούα κατέληξε σε ένα χώρο στέγασης ελεφάντων, και οι φροντιστές τους αποφάσισαν να τον αναλάβουν, και έψαξαν να βρουν τι του αρέσει, και βρήκαν να του αρέσουν τα Μentos μέντα, τα σκαθάρια-ρινόκεροι και τα αυγά. Αλλά ανησυχούσαν, επειδή ήταν κοινωνικός, πως ένιωθε μοναξιά και δεν τον έβαζαν με άλλες μαϊμούδες, γιατί νόμιζαν πως με ένα χέρι δε θα μπορούσε να αμυνθεί ή να παίξει. Έτσι, του έδωσαν ένα κουνέλι, και ο Μπονλούα έγινε αμέσως άλλη μαϊμού. Τον έκανε ευτυχισμένο αυτό το κουνέλι. Φροντίζαν ο ένας τον άλλον, έγιναν στενοί φίλοι, και όταν το κουνέλι έκανε μικρά, ο Μπονλούα ήταν ακόμα πιο χαρούμενος. Από μια άποψη, του είχε δώσει έναν λόγο να ξυπνάει το πρωί και μάλιστα τόσο σημαντικό λόγο που αποφάσισε να μην κοιμάται. Έγινε υπερβολικά προστατευτικός με αυτά τα κουνελάκια, και σταμάτησε να κοιμάται, σχεδόν κοιμόταν όρθιος, την ώρα που τα φρόντιζε. Ήταν δε τόσο προστατευτικός και τόσο τρυφερός με τα μωρά, που οι φύλακές του έπρεπε να τα πάρουν μακριά του, επειδή ήταν τόσο προστατευτικός, που φοβόταν μην τους κάνει κακό η μητέρα τους. Αφού τα πήραν μακριά του, το προσωπικό ανησυχούσε πως θα πάθαινε κατάθλιψη, και για να το αποφύγουν, του έδωσαν ένα άλλο κουνέλι για φίλο. (Γέλια) Η επίσημή μου θέση είναι πως δε φαίνεται να έχει κατάθλιψη. (Γέλια) Αυτό που θα ήθελα πραγματικά να νιώθουν οι άνθρωποι είναι πως έχουν την ικανότητα να κάνουν υποθέσεις
I met a monkey named Boonlua, and when Boonlua was a baby, he was attacked by a pack of dogs, and they ripped off both of his legs and one arm, and Boonlua dragged himself to a monastery, where the monks took him in. They called in a veterinarian, who treated his wounds. Eventually, Boonlua wound up at an elephant facility, and the keepers really decided to take him under their wing, and they figured out what he liked, which, it turned out, was mint Mentos and Rhinoceros beetles and eggs. But they worried, because he was social, that he was lonely, and they didn't want to put him in with another monkey, because they thought with just one arm, he wouldn't be able to defend himself or even play. And so they gave him a rabbit, and Boonlua was immediately a different monkey. He was extremely happy to be with this rabbit. They groomed each other, they become close friends, and then the rabbit had bunnies, and Boonlua was even happier than he was before, and it had in a way given him a reason to wake up in the morning, and in fact it gave him such a reason to wake up that he decided not to sleep. He became extremely protective of these bunnies, and he stopped sleeping, and he would sort of nod off while trying to take care of them. In fact, he was so protective and so affectionate with these babies that the sanctuary eventually had to take them away from him because he was so protective, he was worried that their mother might hurt them. So after they were taken away, the sanctuary staff worried that he would fall into a depression, and so to avoid that, they gave him another rabbit friend. (Laughter) My official opinion is that he does not look depressed. (Laughter) So one thing that I would really like people to feel is that you really should feel empowered to make some assumptions
για τα πλάσματα που γνωρίζουν καλά. Όταν μιλάμε για τον σκύλο σας, ή τη γάτα σας, ή ίσως μια μαϊμού-μονόχειρα που τυχαίνει να γνωρίζετε, αν νομίζετε πως έχουν ψυχικά τραύματα ή κατάθλιψη, έχετε μάλλον δίκιο. Αυτό είναι πολύ ανθρωπομορφικό, δηλαδή είναι η απόδοση ανθρώπινων χαρακτηριστικών σε μη ανθρώπινα ζώα ή αντικείμενα. Όμως δε νομίζω πως είναι πρόβλημα. Δε γίνεται να αποφύγουμε τον ανθρωπομορφισμό. Δε μπορούμε να βγάλουμε τον εγκέφαλο απ' το κεφάλι μας, να τον βάλουμε σε βάζο και μετά να αναλογιστούμε τη σκέψη άλλων ζώων. Θα είμαστε πάντα ένα ζώο που αναρωτιέται για τις συναισθηματικές εμπειρίες άλλων ζώων. Οπότε, η ερώτηση είναι: χρησιμοποιούμε τον ανθρωπομορφισμό σωστά ή λάθος;
about the creatures that you know well. So when it comes to your dog or your cat or maybe your one-armed monkey that you happen to know, if you think that they are traumatized or depressed, you're probably right. This is extremely anthropomorphic, or the assignation of human characteristics onto non-human animals or things. I don't think, though, that that's a problem. I don't think that we can not anthropomorphize. It's not as if you can take your human brain out of your head and put it in a jar and then use it to think about another animal thinking. We will always be one animal wondering about the emotional experience of another animal. So then the choice becomes, how do you anthropomorphize well? Or do you anthropomorphize poorly?
Και η λάθος του πλευρά είναι μάλλον αρκετά συχνή. (Γέλια) Μπορεί να περιλαμβάνει το να ντύνεις τα κόργκι σου και να τα παντρεύεις, ή να πλησιάζεις πολύ κάποιο εξωτικό ζώο επειδή πιστεύεις πως έχετε πνευματική σύνδεση. Υπάρχουν διάφορα. Ο σωστός ανθρωπομορφισμός, νομίζω, βασίζεται στην αποδοχή των ζωωδών ομοιοτήτων μας με άλλα είδη και τη χρήση αυτών για να κάνουμε ενημερωμένες υποθέσεις για το μυαλό και τις εμπειρίες των άλλων ζώων. Υπάρχει μάλιστα μια ολόκληρη βιομηχανία που βασίζεται, από μια άποψη, στον σωστό ανθρωπομορφισμό: η βιομηχανία ψυχοφαρμάκων. Ένας στους πέντε Αμερικάνους παίρνει ψυχοφάρμακα, από αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά μέχρι αντιψυχωσικά.
And anthropomorphizing poorly is all too common. (Laughter) It may include dressing your corgis up and throwing them a wedding, or getting too close to exotic wildlife because you believe that you had a spiritual connection. There's all manner of things. Anthropomorphizing well, however, I believe is based on accepting our animal similarities with other species and using them to make assumptions that are informed about other animals' minds and experiences, and there's actually an entire industry that is in some ways based on anthropomorphizing well, and that is the psychopharmaceutical industry. One in five Americans is currently taking a psychopharmaceutical drug, from the antidepressants and antianxiety medications to the antipsychotics.
Προφανώς οφείλουμε ολόκληρο αυτό το οπλοστάσιο ψυχοφαρμάκων στα άλλα ζώα. Αυτά τα φάρμακα δοκιμάστηκαν πρώτα σε ζώα, όχι μόνο για τοξικότητα, αλλά και για συμπεριφορικά αποτελέσματα. Το πολύ δημοφιλές αντιψυχωσικό Θοραζίν ηρέμησε αρουραίους προτού ηρεμήσει ανθρώπους. Το αγχολυτικό Λίμπριουμ δόθηκε σε ιδιαίτερα επιθετικές γάτες τη δεκαετία του '50 και τις έκανε ειρηνικά αιλουροειδή. Ακόμα και τα αντικαταθλιπτικά δοκιμάστηκαν πρώτα σε κουνέλια. Σήμερα πάντως, δε δίνουμε αυτά τα φάρμακα στα ζώα μόνο για δοκιμή,
It turns out that we owe this entire psychopharmaceutical arsenal to other animals. These drugs were tested in non-human animals first, and not just for toxicity but for behavioral effects. The very popular antipsychotic Thorazine first relaxed rats before it relaxed people. The antianxiety medication Librium was given to cats selected for their meanness in the 1950s and made them into peaceable felines. And even antidepressants were first tested in rabbits. Today, however, we are not just giving these drugs to other animals as test subjects,
αλλά τα κουράρουμε με αυτά σαν ασθενείς, και με ηθικούς και πολύ λιγότερο ηθικούς τρόπους. Στο ζωολογικός κήπος SeaWorld δίνουν αντικαταθλιπτικά στις μητέρες όρκες όταν τους παίρνουν τα μικρά τους. Σε πολλούς αιχμάλωτους γορίλες έχουν δοθεί αντιψυχωσικά και αγχολυτικά. Αλλά στα σκυλιά, όπως στον δικό μου τον Όλιβερ, δίνουν αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά για να μην πηδήξουν από ψηλά κτίρια ή να μην ορμήσουν στην κυκλοφορία. Πολύ πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια μελέτη στο περιοδικό Science που έδειξε πως ακόμα και οι καραβίδες ανταποκρίνονται στα αγχολυτικά. Γίνονται πιο θαρραλέες, λιγότερο φοβιτσιάρες και εξερευνούν πιο εύκολα το περιβάλλον τους. Είναι δύσκολο να ξέρουμε πόσα ζώα παίρνουν τέτοια φάρμακα, αλλά μπορώ να σας πω πως η φαρμακοβιομηχανία των ζώων είναι τεράστια και αυξάνεται.
but they're giving them these drugs as patients, both in ethical and much less ethical ways. SeaWorld gives mother orcas antianxiety medications when their calves are taken away. Many zoo gorillas have been given antipsychotics and antianxiety medications. But dogs like my own Oliver are given antidepressants and some antianxiety medications to keep them from jumping out of buildings or jumping into traffic. Just recently, actually, a study came out in "Science" that showed that even crawdads responded to antianxiety medication. It made them braver, less skittish, and more likely to explore their environment. It's hard to know how many animals are on these drugs, but I can tell you that the animal pharmaceutical industry is immense and growing,
Από 7 δις δολάρια το 2011 εκτιμάται να φτάσει τα 9,25 δις μέχρι το 2015. Μερικά ζώα παίρνουν αυτά τα φάρμακα επ' αορίστου. Άλλα, όπως ένας χιμπατζής μπονόμπο που ζει στον ζωολογικό κήπο του Μιλγουόκι
from seven billion dollars in 2011 to a projected 9.25 billion by the year 2015. Some animals are on these drugs indefinitely. Others, like one bonobo who lives in Milwaukee at the zoo there was on them
έπαιρνε Παξίλ μέχρι που άρχισε να τα κρύβει και να τα μοιράζει στους άλλους χιμπατζήδες. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Πέρα από τα ψυχοφάρμακα όμως, υπάρχουν πάρα πολλές άλλες
until he started to save his Paxil prescription and then distribute it among the other bonobos. (Laughter) (Applause) More than psychopharmaceuticals, though, there are many, many, many other
θεραπευτικές παρεμβάσεις που βοηθούν άλλα πλάσματα. Αυτός είναι ένας τομέας, στον οποίο πιστεύω πως η κτηνιατρική μπορεί να διδάξει κάτι στην ανθρώπινη ιατρική: Αν πάτε τον σκύλο σας, που ας πούμε κυνηγάει ψυχαναγκαστικά την ουρά του σε έναν ειδικό συμπεριφοράς ζώων, δε θα βγάλει αμέσως το συνταγολόγιο, θα είναι να σας ρωτήσει για τον τρόπο ζωής του σκύλου σας. Θα θέλει να μάθει πόσο συχνά βγαίνει βόλτα. Πόση άσκηση κάνει. Πόσο κοινωνικό χρόνο περνάει με άλλα σκυλιά και ανθρώπους. Θα θέλει να σας ρωτήσει ποιες κυρίως συμπεριφορικές θεραπείες έχετε ήδη δοκιμάσει σε αυτό το ζώο. Αυτά είναι τα στοιχεία που συχνά βοηθάνε περισσότερο, ειδικά όταν συνδυάζονται με ψυχοφάρμακα. Αυτό πάντως που πιστεύω εγώ ότι βοηθάει περισσότερο, ειδικά τα κοινωνικά ζώα,
therapeutic interventions that help other creatures. And here is a place where I think actually that veterinary medicine can teach something to human medicine, which is, if you take your dog, who is, say, compulsively chasing his tail, into the veterinary behaviorist, their first action isn't to reach for the prescription pad; it's to ask you about your dog's life. They want to know how often your dog gets outside. They want to know how much exercise your dog is getting. They want to know how much social time with other dogs and other humans. They want to talk to you about what sorts of therapies, largely behavior therapies, you've tried with that animal. Those are the things that often tend to help the most, especially when combined with psychopharmaceuticals. The thing, though, I believe, that helps the most, particularly with social animals,
είναι να περνούν χρόνο με άλλα κοινωνικά ζώα. Από πολλές απόψεις, νιώθω πως έχω γίνει το ζώο βοηθείας του σκύλου μου και έχω δει παπαγάλους να κάνουν το ίδιο για ανθρώπους και το αντίθετο, και σκυλιά για ελέφαντες, και ελέφαντες για άλλους ελέφαντες. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα μου στέλνουν πολλά διαδικτυακά άρθρα για απίθανες φιλίες μεταξύ ζώων. Πιστεύω επίσης πως αποτελούν τεράστιο κομμάτι του Facebook, η μαϊμού που υιοθετεί μια γάτα, ή ο γερμανικός μολοσσός που υιοθέτησε το ορφανό ελαφάκι, ή η αγελάδα που πιάνει φιλίες με το γουρούνι, και αν με ρωτούσατε πριν από οχτώ, εννιά χρόνια γι' αυτά, θα σας έλεγα πως τέτοια άρθρα είναι απέλπιδα συναισθηματικά, και μάλλον υπερβολικά ανθρωπομορφικά με λάθος τρόπο, ακόμα και ψεύτικα, αλλά σήμερα μπορώ να σας πω πως υπάρχει αλήθεια σε όλα αυτά. Είναι αληθινά. Μάλιστα, υπήρξαν ενδιαφέρουσες μελέτες που εντόπισαν πως τα επίπεδα οξυτοκίνης, θα λέγαμε, μιας ορμόνης των δεσμών, που εκκρίνουμε όταν κάνουμε σεξ ή θηλάζουμε ή είμαστε με κάποιον που νοιαζόμαστε πάρα πολύ, η οξυτοκίνη αυξάνεται σε σκύλους και ανθρώπους που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, ή περνάνε καλά μαζί, και άλλες μελέτες έχουν δείξει πως η οξυτοκίνη αυξάνεται ακόμα και σε άλλα ζευγάρια ζώων όπως κατσίκες και σκύλους που είναι φίλοι και παίζουν μαζί, η οξυτοκίνη έφτασε πολύ ψηλά μετά το παιχνίδι. Ένας φίλος μου απέδειξε πραγματικά πως η ψυχική υγεία είναι αμφίδρομη.
is time with other social animals. In many ways, I feel like I became a service animal to my own dog, and I have seen parrots do it for people and people do it for parrots and dogs do it for elephants and elephants do it for other elephants. I don't know about you; I get a lot of Internet forwards of unlikely animal friendships. I also think it's a huge part of Facebook, the monkey that adopts the cat or the great dane who adopted the orphaned fawn, or the cow that makes friends with the pig, and had you asked me eight, nine years ago, about these, I would have told you that they were hopelessly sentimental and maybe too anthropomorphic in the wrong way and maybe even staged, and what I can tell you now is that there is actually something to this. This is legit. In fact, some interesting studies have pointed to oxytocin levels, which are a kind of bonding hormone that we release when we're having sex or nursing or around someone that we care for extremely, oxytocin levels raising in both humans and dogs who care about each other or who enjoy each other's company, and beyond that, other studies show that oxytocin raised even in other pairs of animals, so, say, in goats and dogs who were friends and played with each other, their levels spiked afterwards. I have a friend who really showed me that mental health is in fact a two-way street.
Τον λένε Λόνι Χοτζ και είναι βετεράνος του Βιετνάμ. Όταν επέστρεψε, άρχισε να δουλεύει με επιζώντες γενοκτονιών, και άτομα με ψυχικά τραύματα από πολέμους. Είχε μετατραυματικό στρες και υψοφοβία, επειδή στο Βιετνάμ έπεφτε με σκοινί από ελικόπτερα και του είχαν δώσει έναν σκύλο βοηθείας, τον Γκάντερ, ένα λαμπραντόρ/κανίς, για να τον βοηθήσει με το μετατραυματικό στρες και την υψοφοβία. Εδώ τους βλέπουμε την πρώτη μέρα που συναντήθηκαν, είναι εκπληκτικό, και έχουν περάσει πολύ καιρό μαζί να επισκέπτονται άλλους βετεράνους με παρόμοια προβλήματα. Το πιο ενδιαφέρον στη σχέση του Λόνι με τον Γκάντερ είναι πως μετά από μερικούς μήνες ο Γκάντερ ανέπτυξε υψοφοβία, προφανώς επειδή παρατηρούσε τόσο προσεκτικά τον Λόνι. Το υπέροχο είναι πως παραμένει ένα φανταστικό σκυλί βοηθείας, επειδή τώρα, όταν βρίσκονται και οι δύο σε μεγάλα ύψη ο Λόνι ανησυχεί τόσο για τον Γκάντερ που ξεχνάει να φοβηθεί ο ίδιος. Από τότε που πέρασα πολύ χρόνο ερευνώντας τέτοιες ιστορίες, ψάχνοντας αρχεία,
His name is Lonnie Hodge, and he's a veteran of Vietnam. When he returned, he started working with survivors of genocide and a lot of people who had gone through war trauma. And he had PTSD and also a fear of heights, because in Vietnam, he had been rappelling backwards out of helicopters over the skids, and he was givena service dog named Gander, a labradoodle, to help him with PTSD and his fear of heights. This is them actually on the first day that they met, which is amazing, and since then, they've spent a lot of time together visiting with other veterans suffering from similar issues. But what's so interesting to me about Lonnie and Gander's relationship is about a few months in, Gander actually developed a fear of heights, probably because he was watching Lonnie so closely. What's pretty great about this, though, is that he's still a fantastic service dog, because now, when they're both at a great height, Lonnie is so concerned with Gander's well-being that he forgets to be scared of the heights himself. Since I've spent so much time with these stories, digging into archives,
μου πήρε κυριολεκτικά χρόνια αυτή η έρευνα και με άλλαξε. Δεν αντιμετωπίζω πια τα ζώα σε επίπεδο είδους. Τα κοιτάω σαν ξεχωριστά άτομα και τα αντιλαμβάνομαι σαν πλάσματα με προσωπικό καιρικό σύστημα, που ορίζει τη συμπεριφορά τους και το πώς αντιδρούν στον κόσμο. Και πιστεύω πραγματικά πως αυτό με έχει κάνει πιο περίεργο και συναισθαντικό άνθρωπο και προς τα ζώα που έχω στο κρεβάτι μου και ενίοτε καταλήγουν στο πιάτο μου, αλλά και προς τους ανθρώπους που γνωρίζω που υποφέρουν από άγχος και φοβίες και τέτοια, και πραγματικά πιστεύω πως παρόλο που δε μπορείς να γνωρίζεις ακριβώς τι συμβαίνει στο μυαλό ενός γουρουνιού ή του σκύλου σου, ή του συντρόφου σου, αυτό δε θα έπρεπε να σε σταματάει απ' το να τους συναισθάνεσαι. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τους αγαπημένους μας είναι, ίσως, να τους βλέπουμε ανθρωπομορφικά. Ο πατέρας του Δαρβίνου του είπε κάποτε πως ο καθένας μπορεί κάποια στιγμή να χάσει το μυαλό του.
I literally spent years doing this research, and it's changed me. I no longer look at animals at the species level. I look at them as individuals, and I think about them as creatures with their own individual weather systems guiding their behavior and informing how they respond to the world. And I really believe that this has made me a more curious and a more empathetic person, both to the animals that share my bed and occasionally wind up on my plate, but also to the people that I know who are suffering from anxiety and from phobias and all manner of other things, and I really do believe that even though you can't know exactly what's going on in the mind of a pig or your pug or your partner, that that shouldn't stop you from empathizing with them. The best thing that we could do for our loved ones is, perhaps, to anthropomorphize them. Charles Darwin's father once told him that everybody could lose their mind at some point.
Ευτυχώς, μπορούμε συχνά να το ξαναβρούμε αλλά μόνο ο ένας με τη βοήθεια του άλλου. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thankfully, we can often find them again, but only with each other's help. Thank you. (Applause)