Ας πούμε ότι απεχθάνεστε τη δημοκρατία των χωρών της Δύσης. Τη Δημοκρατία, με όλες τις παγίδες της, τις ελεύθερες εκλογές, τα δημαρχεία, τις ατελείωτες συζητήσεις για τον σωστό ρόλο της κυβέρνησης. Υπερβολικά ακατάστατη, υπερβολικά απρόβλεπτη, υπερβολικά περιοριστική για τα γούστα σας. Και ο τρόπος που αυτές οι δημοκρατίες συνασπίζονται και κάνουν κήρυγμα σε όλους τους άλλους για τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες -- σας εκνευρίζει.
Let's say you despise Western democracy. Democracy, in all its trappings, free elections, town halls, endless debates about the proper role of government. Too messy, too unpredictable, too constraining for your taste. And the way these democracies band together and lecture everyone else about individual rights and freedoms -- it gets under your skin.
Οπότε τι κάνετε γι' αυτό; Μπορείτε να αποκαλύψετε την υποκρισία και τις ελλείψεις των Δυτικών δημοκρατιών και να εξηγήσετε πώς ο τρόπος σας υπερέχει, αλλά αυτό ποτέ δεν λειτούργησε για σας. Και αν κάνατε τους ανθρώπους των οποίων η υποστήριξη είναι το θεμέλιο αυτών των δημοκρατιών να αρχίσουν να αμφισβητούν το σύστημα; Να κάνετε την ιδέα να προκύψει στο μυαλό τους ότι η δημοκρατία και οι θεσμοί της τους απογοητεύουν, οι εκλεκτοί τους είναι διεφθαρμένοι που κινούν τα νήματα και η χώρα που ήξεραν είναι σε ελεύθερη πτώση. Για να το κάνετε αυτό, θα χρειαστεί να διεισδύσετε στις σφαίρες πληροφόρησης αυτών των δημοκρατιών. Θα χρειαστεί να μετατρέψετε το πιο ισχυρό τους πλεονέκτημα -ένα ανοιχτό μυαλό- στη μεγαλύτερή τους αδυναμία. Θα χρειαστείτε ανθρώπους να αμφισβητήσουν την αλήθεια.
So what to do about it? You can call out the hypocrisy and failures of Western democracies and explain how your way is better, but that's never really worked for you. What if you could get the people whose support is the very foundation of these democracies to start questioning the system? Make the idea occur in their own minds that democracy and its institutions are failing them, their elite are corrupt puppet masters and the country they knew is in free fall. To do that, you'll need to infiltrate the information spheres of these democracies. You'll need to turn their most powerful asset -- an open mind -- into their greatest vulnerability. You'll need people to question the truth.
Πρέπει να γνωρίζετε τα χακαρίσματα και τις διαρροές που συνέβησαν το 2016. Το ένα ήταν τα δίκτυα της Δημοκρατικής Εθνικής Επιτροπής και οι προσωπικοί λογαριασμοί ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του προσωπικού της, που αργότερα κυκλοφόρησαν στο WikiLeaks. Κατόπιν, διάφορες προσωπικότητες του Διαδικτύου, όπως ένας δήθεν Ρουμάνος εγκληματίας του κυβερνοχώρου που δε μιλούσε Ρουμάνικα, προώθησε μαζικά νέα αυτών των διαρροών στους δημοσιογράφους. Τα ΜΜΕ τσίμπησαν το δόλωμα. Αναλώθηκαν στο πόσο πολύ η ΔΕΕ μισούσε τον Μπέρνι. Εκείνον τον καιρό, το αφήγημα που επισκίασε κατά πολύ την είδηση ήταν ότι μια ομάδα χάκερ επιχορηγούμενων από τη Ρωσική κυβέρνηση τους οποίους ονομάσαμε «Προηγμένη Επίμονη Απειλή 28» ή ΑΡΤ28 για συντομία, διεξήγαγε αυτές τις δραστηριότητες ενάντια στις ΗΠΑ.
Now, you'll be familiar of hacking and leaks that happened in 2016. One was the Democratic National Committee's networks, and the personal email accounts of its staff, later released on WikiLeaks. After that, various online personas, like a supposed Romanian cybercriminal who didn't speak Romanian, aggressively pushed news of these leaks to journalists. The media took the bait. They were consumed by how much the DNC hated Bernie. At the time, it was that narrative that far outshined the news that a group of Russian government sponsored hackers who we called "Advanced Persistent Threat 28," or "APT28" for short, was carrying out these operations against the US.
Και δεν υπήρχε έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων. Αυτή η ομάδα των χάκερ της Ρωσικής κυβέρνησης δεν εμφανίστηκε απ' το πουθενά το 2016. Αρχίσαμε να παρακολουθούμε αυτήν την ομάδα απ' το 2014. Και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε η ΑΤΡ28 για να αποδυναμώσει τα δίκτυα των θυμάτων της έδειχναν μια προσεκτική, και πλούσια σε πόρους προσπάθεια που λάμβανε χώρα για πάνω από μία δεκαετία στην ώρα ζώνης της Μόσχας από περίπου τις 9πμ έως τις 6μμ. Η ΑΡΤ28 λάτρευε να διαρπάζει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και τις επαφές των δημοσιογράφων στην Τσετσενία, τη Γεωργιανή κυβέρνηση, ανατολικοευρωπαίους στρατιωτικούς ακόλουθους - όλοι στόχοι με αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον για τη Ρωσική κυβέρνηση.
And there was no shortage of evidence. This group of Russian government hackers hadn't just appeared out of nowhere in 2016. We had started tracking this group back in 2014. And the tools that APT28 used to compromise its victims' networks demonstrated a thoughtful, well-resourced effort that had taken place for now over a decade in Moscow's time zone from about 9 am to 6 pm. APT28 loved to prey on the emails and contacts of journalists in Chechnya, the Georgian government, eastern European defense attachés -- all targets with an undeniable interest to the Russian government.
Δεν ήμασταν οι μόνοι που το είχαμε ανακαλύψει. Κυβερνήσεις, ερευνητικές ομάδες σε όλον τον κόσμο οδηγούνταν σε παρόμοια συμπεράσματα και παρατηρούσαν τους ίδιους τύπους ενεργειών. Αλλά αυτό που έκανε η Ρωσία το 2016 ήταν παραπάνω από κατασκοπεία. Το χάκινγκ της ΔΕΕ ήταν μόνο μια από τις πολλές δράσεις όπου κλεμμένα δεδομένα δημοσιεύτηκαν ηλεκτρονικά συνοδευόμενα από ένα συγκλονιστικό αφήγημα, που μεγεθύνθηκε στα μέσα κοινωνική δικτύωσης για να υιοθετηθεί με ταχύτητα φωτός από τα ΜΜΕ. Αυτό δεν έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ότι ένα έθνος-κράτος επιχειρούσε να επηρεάσει την αξιοπιστία των εσωτερικών υποθέσεων ενός άλλου.
We weren't the only ones onto this. Governments, research teams across the world, were coming to similar conclusions and observing the same types of operations. But what Russia was doing in 2016 went far beyond espionage. The DNC hack was just one of many where stolen data was posted online accompanied by a sensational narrative, then amplified in social media for lightning-speed adoption by the media. This didn't ring the alarm bells that a nation-state was trying to interfere with the credibility of another's internal affairs.
Γιατί λοιπόν συλλογικά δεν περιμέναμε ότι θα συνέβαινε; Γιατί πέρασαν μήνες για να αντιληφθούν οι Αμερικανοί ότι δέχονταν μια πληροφοριακή επίθεση χρηματοδοτούμενη από ένα κράτος; Η εύκολη απάντηση είναι η πολιτική. Η κυβέρνηση Ομπάμα βρέθηκε σε αδιέξοδο. Αποκαλύπτοντας ότι η Ρωσική κυβέρνηση παρενέβαινε στην Αμερικανική προεδρική εκστρατεία, κινδύνευε να φανεί πως η ίδια η κυβέρνηση παρεμβαίνει στην εκστρατεία. Αλλά η καλύτερη απάντηση, νομίζω, είναι ότι οι ΗΠΑ και η Δύση ήταν εντελώς απροετοίμαστες να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν μια σύγχρονη πληροφοριακή επιχείρηση, παρόλο που οι ΗΠΑ χειρίζονταν τις πληροφορίες με τρομερή επιτυχία στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
So why, collectively, did we not see this coming? Why did it take months before Americans understood that they were under a state-sponsored information attack? The easy answer is politics. The Obama Administration was caught in a perfect catch-22. By raising the specter that the Russian government was interfering in the US presidential campaign, the Administration risked appearing to meddle in the campaign itself. But the better answer, I think, is that the US and the West were utterly unequipped to recognize and respond to a modern information operation, despite the fact that the US had wielded information with devastating success in an era not so long ago.
Ενώ οι ΗΠΑ και η Δύση ανάλωσαν τα τελευταία 20 χρόνια ενημερώνοντας την κυβερνοασφάλεια - ποια δίκτυα να ενισχύσουν, ποια υποδομή να θεωρήσουν καίρια, πώς να δημιουργήσουν στρατούς από κυβερνο-πολεμιστές και κυβερνο-εντολές - η Ρωσία σκεφτόταν πολύ περισσότερο βάσει συνεπειών. Πριν καν το πρώτο iPhone φθάσει στα ράφια, η Ρωσική κυβέρνηση κατάλαβε τα ρίσκα και την ευκαιρία που παρείχε αυτή η τεχνολογία και την αλληλεπικοινωνία και άμεση επικοινωνία που μας παρείχε.
Look, so while the US and the West spent the last 20 years caught up in cybersecurity -- what networks to harden, which infrastructure to deem critical, how to set up armies of cyber warriors and cyber commands -- Russia was thinking in far more consequential terms. Before the first iPhone even hit the shelf, the Russian government understood the risks and the opportunity that technology provided and the inter-communication and instant communication it provided us.
Καθώς η πραγματικότητά μας όλο και πιο πολύ βασίζεται στην πληροφορία που καταναλώνουμε στην παλάμη του χεριού μας και από τις ροές ειδήσεων που κοιτάζουμε και τα hashtags και τις ιστορίες που βλέπουμε ως δημοφιλή, η Ρωσική κυβέρνηση ήταν η πρώτη που αναγνώρισε πώς αυτή η εξέλιξη μετέτρεψε το μυαλό σας στην πιο εκμεταλλεύσιμη συσκευή στον πλανήτη. Και το μυαλό σας είναι ιδιαιτέρως εκμεταλλεύσιμο αν είστε συνηθισμένοι σε μια απρόσκοπτη ροή πληροφοριών, που τώρα είναι όλο και πιο προσαρμοσμένη στα δικά σας γούστα. Αυτή η επισκόπηση πληροφοριών που είναι τόσο ενδιαφέρουσα για σας δίνει σ' ένα κράτος, ή σε οποιονδήποτε, τέλεια πρόσβαση στο μυαλό σας.
As our realities are increasingly based on the information that we're consuming at the palm of our hand and from the news feeds that we're scanning and the hashtags and stories that we see trending, the Russian government was the first to recognize how this evolution had turned your mind into the most exploitable device on the planet. And your mind is particularly exploitable if you're accustomed to an unfettered flow of information, now increasingly curated to your own tastes. This panorama of information that's so interesting to you gives a state, or anyone for that matter, a perfect back door into your mind.
Είναι αυτό το νέο είδος κρατικών πληροφοριακών επιχειρήσεων που μπορεί να είναι πολύ πιο επιτυχημένο, πιο ύπουλο, και δυσκολότερο για το κοινό-στόχο -που περιλαμβάνει και τα ΜΜΕ- να το διακρίνει και να το χαρακτηρίσει. Αν μπορείτε να κάνετε ένα hashtag δημοφιλές στο Twitter, ή να θολώσετε τα νερά με ψευδείς ειδήσεις απευθυνόμενες σε κοινό έτοιμο να τις δεχτεί, ή να ωθήσετε τους δημοσιογράφους να αναλύσουν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα για ένα ίχνος ανάρμοστης συμπεριφοράς -όλες τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν σε Ρωσικές επιχειρήσεις- τότε έχετε μια ευκαιρία να συγκαλύψετε αποτελεσματικά τους χειρισμούς σας στο μυαλό του στόχου σας. Αυτό είναι που η Ρωσία αποκαλεί από καιρό «αντανακλαστικό έλεγχο». Είναι η ικανότητα να χρησιμοποιήσετε πληροφορίες σε κάποιον άλλο ώστε να πάρουν μια απόφαση από μόνοι τους που είναι ευνοϊκή για εσάς. Αυτός είναι έλεγχος εικόνας και διαχείριση αντιλήψεων σε εθνικό επίπεδο, και διεξάγεται με οποιοδήποτε μέσο, με οποιαδήποτε εργαλεία, βασισμένα στο διαδίκτυο ή μη, που θα το καταφέρουν.
It's this new brand of state-sponsored information operations that can be that much more successful, more insidious, and harder for the target audience -- that includes the media -- to decipher and characterize. If you can get a hashtag trending on Twitter, or chum the waters with fake news directed to audiences primed to receive it, or drive journalists to dissect terabytes of email for a cent of impropriety -- all tactics used in Russian operations -- then you've got a shot at effectively camouflaging your operations in the mind of your target. This is what Russia's long called "reflexive control." It's the ability to use information on someone else so that they make a decision on their own accord that's favorable to you. This is nation-state-grade image control and perception management, and it's conducted by any means, with any tools, network-based or otherwise, that will achieve it.
Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα. Στις αρχές Φεβρουαρίου 2014, μερικές εβδομάδες πριν η Ρωσία εισβάλλει στην Κριμαία, ένα τηλεφώνημα δημοσιεύτηκε στο YouTube. Σ' αυτό συμμετέχουν δύο διπλωμάτες των ΗΠΑ. Ακούγονται σαν κάποιοι με μεγάλη επιρροή στην Ουκρανία, και χειρότερα, βρίζουν την ΕΕ για έλλειψη ταχύτητας και ηγετικής ικανότητας στην επίλυση της κρίσης. Τα ΜΜΕ καλύπτουν το τηλεφώνημα, και η επακόλουθη διπλωματική αντίδραση αφήνει την Ουάσιγκτον και την Ευρώπη να παραπαίουν. Και δημιουργεί μια διάτρητη απάντηση και μια μάταιη στάση απέναντι στη Ρωσική αρπαγή γης στην Ουκρανία. Αποστολή εξετελέσθη.
Take this for another example. In early February 2014, a few weeks before Russia would invade Crimea, a phone call is posted on YouTube. In it, there's two US diplomats. They sound like they're playing kingmaker in Ukraine, and worse, they curse the EU for its lack of speed and leadership in resolving the crisis. The media covers the phone call, and then the ensuing diplomatic backlash leaves Washington and Europe reeling. And it creates a fissured response and a feckless attitude towards Russia's land grab in Ukraine. Mission accomplished.
Έτσι ενώ οι υποκλοπές τηλεφωνημάτων, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και δικτύων συνεχώς γίνονται τίτλοι ειδήσεων, οι αληθινές διεργασίες είναι αυτές που επηρεάζουν τις αποφάσεις που παίρνετε και τις απόψεις που έχετε, όλες στην υπηρεσία του στρατηγικού οφέλους ενός κράτους-έθνους. Αυτό είναι εξουσία στην εποχή της πληροφορίας. Όλες αυτές οι πληροφορίες είναι ακόμα πιο ελκυστικές, ακόμη πιο εύκολο να τις δεχτούμε ασυζητητί και να τις επικοινωνήσουμε, όταν είναι αυθεντικές. Ποιος δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια που παρουσιάζεται σε τηλεφωνήματα και ηλεκτρονική αλληλογραφία που δεν προορίζονταν για μαζική κατανάλωση; Αλλά πόσο ουσιαστική είναι αυτή η αλήθεια αν δεν ξέρεις γιατί σου αποκαλύπτεται;
So while hacked phone calls and emails and networks keep grabbing the headlines, the real operations are the ones that are influencing the decisions you make and the opinions you hold, all in the service of a nation-state's strategic interest. This is power in the information age. And this information is all that much more seductive, all that much easier to take at face value and pass on, when it's authentic. Who's not interested in the truth that's presented in phone calls and emails that were never intended for public consumption? But how meaningful is that truth if you don't know why it's being revealed to you?
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το μέρος όπου ζούμε όλο και περισσότερο, που περιέργως ονομάσαμε «κυβερνοχώρο», δεν προσδιορίζεται από αριθμητικά δεδομένα, αλλά από πληροφορίες και τους ανθρώπους πίσω απ'αυτές. Αυτό είναι πολύ περισσότερο από ένα δίκτυο με υπολογιστές και συσκευές. Αυτό είναι ένα δίκτυο αποτελούμενο από μυαλά που αλληλεπιδρούν με υπολογιστές και συσκευές.
We must recognize that this place where we're increasingly living, which we've quaintly termed "cyberspace," isn't defined by ones and zeroes, but by information and the people behind it. This is far more than a network of computers and devices. This is a network composed of minds interacting with computers and devices.
Και γι' αυτό το δίκτυο, δεν υπάρχει κρυπτογράφηση, δεν υπάρχει τοίχος προστασίας, ούτε έλεγχος ταυτότητας δύο παραγόντων, ή κωδικός προσβασης αρκετά περίπλοκος για να σας προστατεύσει. Αυτό που έχετε για άμυνα είναι πιο ισχυρό, πιο προσαρμόσιμο και πάντα τρέχει την τελευταία έκδοση. Είναι η ικανότητα κριτικής σκέψης: αναφέρετε τα ψεύδη, πιέστε για τα γεγονότα. Και πάνω απ' όλα πρέπει να έχετε το κουράγιο να αναζητάτε την αλήθεια χωρίς να δειλιάσετε.
And for this network, there's no encryption, there's no firewall, no two-factor authentication, no password complex enough to protect you. What you have for defense is far stronger, it's more adaptable, it's always running the latest version. It's the ability to think critically: call out falsehood, press for the facts. And above all, you must have the courage to unflinchingly pursue the truth.
(Χειροκρότημα)
(Applause)