I once had this nightmare: I'm standing in the middle of a deserted field full of land mines. In real life, I love to hike, but every time I want to go on a hike, it makes me nervous. I have this thought in the back of my mind that I might lose a limb.
Якось мені наснилось жахіття: я стою посеред безлюдного поля, а навколо міни. У повсякденному житті я люблю ходити в походи. Але щоразу разом із таким бажанням у мене виникає почуття тривоги. Страх перед втратою кінцівки засів у моїй підсвідомості.
This underlying fear started 10 years ago, after I met Mohammed, a cluster bomb survivor of the summer 2006 Israel-Hezbollah War in Lebanon. Mohammed, like so many other survivors all around the world, had to live through the horrifying repercussions of cluster munitions on a daily basis.
Цей підсвідомий страх зародився у мене 10 років тому після знайомства з Мухамедом, який пережив вибух касетної бомби під час війни між Ізраїлем і Хізбалою у 2006 році в Лівані. Як і багатьом постраждалим у світі, Мухамеду довелося щодня бути свідком страшного відлуння касетних бомб.
When the one-month conflict started in Lebanon, I was still working at Agence France-Presse in Paris. I remember how I was glued to the screens, anxiously following the news. I wanted to reassure myself that the falling bombs missed my parents' home. When I arrived in Beirut on assignment to cover that war, I was relieved to be united with my family, after they had finally managed to escape southern Lebanon. The day the war was over, I remember seeing this image -- one of blocked roads, of displaced people eagerly rushing south, back to their homes, regardless of what they would find.
Коли в Лівані почався конфлікт, який тривав місяць, я працювала в агенції Франс Прес у Парижі. Пам’ятаю, як не відходила від телевізора, з тривогою слідкуючи за новинами. Я хотіла переконатися, що бомби не влучили в будинок моїх батьків. Коли я приїхала в Бейрут із завданням написати про цю війну, я з полегшенням приєдналася до своєї родини після того, як їм нарешті вдалося втекти з південного Лівану. Я пам’ятаю день, коли війна закінчилась. Люди з нетерпінням повертались додому, на південь, створюючи затори, хоча й не знали, що їх там чекає.
An estimated four million cluster submunitions were spread in Lebanon during the 34-day conflict. Mohammed lost both legs during the last week of the conflict. The fact that he lives a five-minute drive from my parents' home made it easier to follow him through the years. It was now almost 10 years since we first met. I saw the young boy who had to endure physical and emotional trauma. I saw the teenager who tried to offer his friends tattoos, in return for a set fee of five dollars. And I know the young, jobless man who spends hours surfing the Internet trying to meet a girl who might become his girlfriend. His fate and the effects of losing his legs are now his daily reality.
За оцінками фахівців, за 34 дні конфлікту в Лівані було розповсюджено чотири мільйони касетних боєприпасів. Мухамед втратив обидві ноги під час останнього тижня конфлікту. Він живе неподалік від будинку моїх батьків. Тому мені було легко стежити за ним увесь цей час. Вперше ми зустрілися майже 10 років тому. Я бачила юного хлопчика, якому довелося пережити фізичну та емоційну травму. Я бачила підлітка, який пропонував своїм друзям зробити татуювання за п’ять доларів. І я знаю молодого безробітного чоловіка, який годинами просиджує в інтернеті, намагаючись знайти дівчину, яка захотіла б з ним зустрічатись. Така його доля, і тепер він щодня відчуває на собі наслідки втрати ніг.
Survivors of bomb trauma like Mohammed have to deal with so many details that never occur to us. Who would have imagined that so many daily tasks we do or take for granted, such as going to the beach or even picking up something from the floor, would become sources of stress and anxiety? Well, that's what eventually became of Mohammed, due to his inflexible prosthetic legs.
Як і решта тих, хто пережив вибух бомби, Мухамед змушений мати справу з дрібницями, яких нам ніколи не зрозуміти. Чи замислювалися ви, що більшість справ, які ми щодня виконуємо або приймаємо як належне (похід на пляж або підняття чогось з підлоги), може стати причиною стресу чи неприємностей? А саме це в результаті сталося з Мухамедом через негнучкі протези ніг.
Ten years ago, I had no clue what a cluster bomb was, nor its horrifying implications. I learned that this indiscriminate weapon was used in so many parts of the world and continues to kill on a regular basis, without distinguishing between a military target or a child. I naively asked myself, "But seriously, who made those weapons? And what for?"
Десять років тому я не мала уявлення, що таке касетна бомба, і про жахливі наслідки зустрічі з нею. Я дізналася, що ця безладна зброя використовувалась у багатьох частинах світу і досі регулярно вбиває, не розрізняючи військових цілей та дітей. Я наївно запитала себе: "А тепер серйозно: хто виготовив цю зброю? І навіщо?"
Let me explain to you what a cluster bomb is. It's a large canister filled with bomblets. When it's dropped from the air, it opens up in midair to release hundreds of bomblets. They scatter around wide areas and on impact, many fail to explode. Those unexploded ones end up just like landmines -- sitting on the ground, waiting for their next target. If someone steps on them by accident or picks them up, they can explode. These weapons are extremely unpredictable, which makes the threat even bigger. One day, a farmer can work his land without a problem. The next day, he can make fire and burn some branches, and the submunitions close by could be set off because of the heat. The problem is children mistake those bomblets for toys, because they can look like bouncy balls or soda cans.
Дозвольте мені пояснити, що таке касетна бомба. Це велика бляшанка, заповнена малокаліберними бомбами. Коли її скидають на землю, вона розкривається у повітрі та випускає сотні маленьких бомб. Вони розсіюються на широкій території і при зіткненні з землею можуть не вибухнути. Такі бомби стають мінами. Вони залишаються в землі та чекають на наступну жертву. Якщо хтось випадкого наступить або підбере її, бомба може вибухнути. Ця зброя надзвичайно непередбачувана, і це ще небезпечніше. Сьогодні фермер може спокійно працювати на своїй землі. А завтра він розпалить багаття, щоб спалити гілки, і снаряди неподалік спрацюють через високу температуру. Ще одна проблема - діти плутають такі бомби з іграшками, бо вони виглядають як м'ячики або бляшанки.
Being a documentary photographer, I decided to go back to Lebanon a few months after the conflict ended to meet cluster bomb survivors. And I met a few -- Hussein and Rasha, who both lost a leg to submunitions. Their stories are similar to so many other kids' stories across the world and are a testimony to the horrifying implications of the continuous use of such weapons.
Як фотограф-документаліст, я вирішила повернутись у Ліван через кілька місяців після завершення конфлікту і зустрітися з постраждалими від вибухів. Я познайомилася з Хусейном і Рашою. Обоє втратили ногу через снаряди. Їхні історії подібні багатьом історіям інших дітей у всьому світі. І це свідчить про жахливі наслідки тривалого використання такої зброї.
That's when I met Mohammed, in January 2007. He was 11 years old, and I met him exactly four months after his accident. When I first saw him, he was going through painful physiotherapy to recover from his fresh wounds. Still in shock at such a young age, Mohammed was struggling to get used to his new body. He would even wake up sometimes at night wanting to scratch his lost feet. What drew me closer to his story was my instant realization of the difficulties Mohammed was likely to face in the future -- that what he has been suffering while adjusting to his injury at the age of 11, would increase manyfold.
З Мухамедом я познайомилась у січні 2007 року. Йому було 11 років. Я познайомилась з ним рівно через 4 місяці після нещасного випадку. Вперше я побачила його, коли він проходив болючу фізіотерапію, щоб одужати після нещодавно отриманих ран. Все ще шокований у такому юному віці, Мухамед робив усе можливе, щоб звикнути до нового тіла. Іноді вночі він навіть просинався, бажаючи почухати втрачену ногу. Я прийняла його історію близько до серця, бо раптово усвідомила, з якими труднощами Мухамед зустрінеться в майбутньому. Кількість проблем, від яких він страждав, звикаючи до свого поранення в 11 років, суттєво збільшиться.
Even before his disability, Mohammed's life wasn't easy. He was born in the Rashidieh Camp for Palestinian refugees, and this is where he still lives. Lebanon holds some 400,000 Palestinian refugees, and they suffer from discriminatory laws. They're not allowed to work in the public sector or practice certain professions and are denied the right to own property. This is one of the reasons why Mohammed doesn't really regret dropping out of school right after his injury. He said, "What's the point of a university degree when I can't find a job to start with?"
Навіть до втрати кінцівки життя Мухамеда було непростим. Він народився в таборі Рашидія для палестинських біженців і досі там живе. У Лівані проживає близько 400 тисяч палестинських біженців. Вони страждають від дискримінаційних законів. Біженцям заборонено працювати в державному секторі, а також за певними професіями. Крім того, вони не мають права власності. Це одна з причин, чому Мухамед не жалкує, що йому довелося піти зі школи одразу після поранення. Він вважає, що нема сенсу отримувати освіту в університеті, якщо немає можливості працювати за професією.
Cluster bomb use creates a vicious circle of impact on communities, and not only the lives of their victims. Many who get injured by this weapon drop out of school, can't find jobs or even lose their jobs, therefore losing the ability to provide for their families. This is not to mention the continuous physical pain and the experience of feeling isolated. These weapons affect the poorest of the poor. The high medical cost is a burden to the families. They end up relying on humanitarian agencies, which is insufficient and unsustainable, especially when injuries require lifelong support to the injured. Ten years after Mohammed's injury, he is still unable to afford proper prosthetic legs. He's very cautious with his steps, as a couple of falls over the years brought him embarrassment among his friends. He joked that since he doesn't have legs, some days he tries to walk on his hands.
Виникає порочне коло: використання касетних бомб впливає на цілі спільноти, а не лише на життя жертв. Більшість постраждалих залишають школу, не можуть знайти роботу або втрачають її. Через це вони не можуть забезпечувати свої родини. Я вже не говорю про постійний фізичний біль і замкнутість. Ця зброя впливає на найбідніші прошарки населення. Висока вартість ліків стає тягарем для їхніх родин. Єдина надія для них - звернутися до гуманітарних організацій. Але це не завжди ефективно і надійно, особливо якщо мова йде про поранення, які потребують підтримки на все життя. Навіть через десять років після поранення Мухамед досі не може придбати хороші протези ніг. Він ходить дуже обережно, бо, впавши кілька раз за ці роки, соромиться перед друзями. Він жартує, що не маючи ніг, іноді намагається ходити на руках.
One of the worst yet invisible impacts of the weapon is the psychological scars it leaves. In one of Mohammed's early medical reports, he was diagnosed with signs of PTSD. He suffered from anxiety, poor appetite, sleep disturbance and showed signs of anger. The reality is Mohammed never received proper help to fully recover. His current obsession is to leave Lebanon at any cost -- even if it meant embarking on a hazardous journey along with refugees drifting towards Europe today through the Mediterranean. Knowing how risky such a journey would be, he said, "If I were to die on the way, it doesn't matter." To Mohammed, he is dead here, anyway.
Один із найгірших невидимих наслідків зустрічі з цією зброєю - психологічні шрами на все життя. В одному з перших медичних звітів про Мухамеда вказано, що у нього є признаки ПТСР. Він перебував у стані тривоги, погано їв і спав, а також часто злився. Практика показує, що Мухамед ніколи не мав допомоги, потрібної для повного одужання. Зараз його заповітна мрія - будь-що втекти з Лівану, навіть якщо для цього потрібно здійснити небезпечну подорож через Середземне море до Європи разом з іншими біженцями. Знаючи про ризики, пов’язані з подорожжю, він говорить: "Мені однаково, навіть якщо я помру в дорозі". Мухамед вважає, що однаково не живе тут.
Cluster bombs are a world problem, as this munition keeps destroying and hurting whole communities for generations to come. In an online interview with the director of the Mines Advisory Group, Jamie Franklin, he said, "The US forces dropped over two million tons of munitions over Laos. If they couldn't find their targets in Vietnam, there were free-drop areas in Laos where planes would drop their loads before going back to base, because it's dangerous to land with loaded planes." According to the International Committee of the Red Cross, in Laos alone -- one of the poorest countries in the world -- nine to 27 million unexploded submunitions remain. Some 11,000 people have been killed or injured since 1973. This lethal weapon has been used by over 20 states during armed conflicts in over 35 countries, such as Ukraine, Iraq and Sudan.
Кластерні бомби - це всесвітня проблема. Ця зброя продовжує знищувати і вражати цілі спільноти прийдешніх поколінь. Під час онлайн-інтерв'ю керівник консультативної групи щодо мін Джеймі Франклін сказав ось що: "Збройні сили США скинули понад два мільйони тон боєприпасів на Лаос. Якщо їм не вдавалося знайти ціль у В’єтнамі, вони мали скинути свій вантаж у безпечній зоні над Лаосом, перш ніж повертатися на базу, бо приземлятися з таким вантажем на борту небезпечно". За даними Міжнародного комітету Червоного Хреста, тільки в Лаосі, одній із найбідніших у світі країн, залишаються незірваними від 9 до 27 мільйонів снарядів. Починаючи з 1973 року, було вбито або скалічено близько 11 000 людей. Цю смертельну зброю використовували у збройних конфліктах понад 20 держав у більш ніж 35 країнах, зокрема в Україні, Іраку та Судані.
So far, 119 states have joined an international treaty banning cluster bombs, which is officially called the Convention on Cluster Munitions. But some of the biggest producers of cluster munitions -- namely, the United States, Russia and China -- remain outside of this lifesaving treaty and continue to produce them, reserve the right to produce them in the future, keep those harmful weapons in their stockpiles and even possibly use them in the future.
Тому 119 країн уклали міжнародну угоду щодо заборони касетних бомб, яка офіційно називається Конвенцією про касетні боєприпаси. Але деякі з найбільших виробників такого озброєння, а саме США, Росія та Китай, залишаються осторонь цієї рятівної угоди. Вони далі виробляють цю зброю, залишають за собою право робити це в майбутньому, зберігати ці небезпечні знаряддя і навіть, можливо, колись використають їх.
Cluster bombs have reportedly been used most recently in the ongoing conflicts in Yemen and Syria. According to research on the worldwide investments in cluster munitions producers by Pax, a Dutch-based NGO, financial institutions invested billions of US dollars into companies that make cluster munitions. The majority of these institutions are based in countries that have not yet signed the Convention on Cluster Munitions.
Є свідчення, що касетні бомби нещодавно використовували у поточних конфліктах у Ємені та Сирії. Згідно з дослідженням голландської неурядової організації Pax щодо інвестицій у виробництво касетного озброєння у світі, фінансові установи інвестували мільярди доларів США у компанії, які виробляють касетні боєприпаси. Більшість таких установ базуються в країнах, які ще не підписали Конвенцію про касетні боєприпаси.
Getting back to Mohammed, one of the few jobs he was able to find was picking lemons. When I ask him if it's safe to work in the field he said, "I'm not sure." Research shows that cluster munitions often contaminate areas where agriculture is the main source of income. According to Handicap International's research, 98 percent of those killed or injured by cluster munitions are civilians. Eighty-four percent of casualties are males. In countries where these people have no choice but to work in those fields, they simply do it and risk it.
Повернімося до Мухамеда. Одна з небагатьох робіт, яку він зміг знайти, - збирання лимонів. Коли я запитала його, чи безпечно працювати в полі, він відповів, що не впевнений. Дослідження свідчить, що касетні боєприпаси часто знаходять у місцях, де сільське господарство є основним джерелом доходів. За даними дослідження організації Handicap International, 98% вбитих або скалічених касетними боєприпасами - це цивільне населення, з них 84% - чоловіки. У країнах, де в людей немає іншого вибору, крім як працювати в полі, вони займаються цим на свій страх і ризик.
Mohammed is the only male to three sisters. Culturally, he's expected to provide for his family, but he simply can't. He tried to have so many different jobs, but he couldn't keep any due to his physical disability and the less-than-friendly environment to people with disabilities, to say the least. It hurts him a lot when he goes out looking for a job, and he's turned away with a small amount of money paid to him out of pity. He said, "I'm not here to beg for money, I just want to earn it."
Мухамед - єдиний чоловік у сім’ї і має трьох сестер. За традицією, він має забезпечувати свою родину, але просто не може. Він намагався працювати на багатьох роботах, але не зміг втриматися на жодній з них через фізичну ваду і, м’яко кажучи, не дуже доброзичливе ставлення до людей з обмеженими можливостями. Під час пошуку роботи йому дуже боляче отримувати відмову і невелике відшкодування, виплачене з жалю. Він говорить, що приходить не жебракувати, а заробляти гроші.
Mohammed today is 21 years old. He's illiterate, and he communicates with voice messages. Here is one of his messages.
Зараз Мухамеду 21. Він неграмотний і тому надсилає голосові повідомлення. Ось одне з них.
(Audio) Mohammed: (Speaking in Arabic)
(Аудіо) Мухамед: (по-арабськи)
Laura Boushnak: He said, "My dream is to run, and I'm pretty sure once I start running, I would never stop."
Лора Бушнак: Він говорить: "Я мрію бігати. Я напевно знаю, що, почавши бігти, ніколи не зупинюсь".
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)