I once had this nightmare: I'm standing in the middle of a deserted field full of land mines. In real life, I love to hike, but every time I want to go on a hike, it makes me nervous. I have this thought in the back of my mind that I might lose a limb.
ฉันเคยฝันร้าย ว่ายืนอยู่กลางทุ่งร้าง ที่เต็มไปด้วยทุ่นระเบิด ในชีวิตจริง ฉันชอบการเดินเขา แต่ทุกครั้งที่ฉันอยากออกไปไต่เขา ฉันจะรู้สึกหวั่นใจ ฉันมักจะมีความคิดอยู่ในใจลึกๆ ว่าฉันอาจต้องเสียแขนขา
This underlying fear started 10 years ago, after I met Mohammed, a cluster bomb survivor of the summer 2006 Israel-Hezbollah War in Lebanon. Mohammed, like so many other survivors all around the world, had to live through the horrifying repercussions of cluster munitions on a daily basis.
ความกลัวฝังลึกนี้ เริ่มต้นขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน หลังจากที่ฉันได้พบกับ โมฮัมเมด ผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปราย ในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2006 จาก สงครามอิสราเอล-ฮิซบอลเลาะห์ในเลบานอน โมฮัมเมดก็เหมือนกับ ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ทั่วโลก ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับผลกระทบอันโหดร้าย ของระเบิดลูกปราย อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
When the one-month conflict started in Lebanon, I was still working at Agence France-Presse in Paris. I remember how I was glued to the screens, anxiously following the news. I wanted to reassure myself that the falling bombs missed my parents' home. When I arrived in Beirut on assignment to cover that war, I was relieved to be united with my family, after they had finally managed to escape southern Lebanon. The day the war was over, I remember seeing this image -- one of blocked roads, of displaced people eagerly rushing south, back to their homes, regardless of what they would find.
เมื่อความขัดแย้งที่กินเวลาหนึ่งเดือน เริ่มขึ้นในเลบานอน ฉันยังคงทำงานให้กับ สำนักข่าว AFP ในปารีส ฉันจำได้ว่าฉันไม่สามารถ ละสายตาจากจอภาพได้เลย เพราะมัวแต่คอยติดตามข่าวสารด้วยความกังวล ฉันอยากให้ตัวเองแน่ใจ ว่าระเบิดที่ตกลงมานั้น ไม่โดนบ้านของพ่อแม่ เมื่อฉันได้รับมอบหมายให้มา กรุงเบรุตเพื่อทำข่าวสงครามนี้ ฉันก็รู้สึกโล่งอกที่ได้พบ กับครอบครัวของฉันอีกครั้ง หลังจากที่พวกเขาหาทางหลบหนี จากทางตอนใต้ของเลบานอนได้สำเร็จ ในวันที่สงครามสิ้นสุดลง ฉันจำได้ว่าฉันเห็นภาพนี้ ภาพของถนนสายต่าง ๆ ที่ถูกปิด และภาพของผู้พลัดถิ่นที่ต่างรีบพากัน มุ่งลงใต้ กลับสู่ถิ่นที่อยู่ของพวกเขา โดยไม่สนว่าจะต้องพบกับอะไรบ้าง
An estimated four million cluster submunitions were spread in Lebanon during the 34-day conflict. Mohammed lost both legs during the last week of the conflict. The fact that he lives a five-minute drive from my parents' home made it easier to follow him through the years. It was now almost 10 years since we first met. I saw the young boy who had to endure physical and emotional trauma. I saw the teenager who tried to offer his friends tattoos, in return for a set fee of five dollars. And I know the young, jobless man who spends hours surfing the Internet trying to meet a girl who might become his girlfriend. His fate and the effects of losing his legs are now his daily reality.
มีการประเมินว่ามีลูกระเบิดขนาดเล็ก ประมาณสี่ล้านลูก กระจัดกระจายอยู่ในเลบานอน ตลอดช่วงความขัดแย้ง 34 วัน โมฮัมเมดเสียขาทั้งสองข้าง ในสัปดาห์สุดท้ายของความขัดแย้งนั้น และการที่เขาอาศัยอยู่ห่างไปห้านาที หากขับรถจากบ้านพ่อแม่ฉัน ทำให้การตามเก็บข้อมูลเขา ตลอดเวลาหลายปีทำได้โดยง่าย จนถึงตอนนี้ก็นับเป็นเวลา 10 ปีแล้ว ตั้งแต่ที่เราได้พบกัน ฉันมองเห็นเด็กผู้ชาย ที่ต้องทนรับความบอบช้ำ ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ฉันมองเห็นเด็กวัยรุ่นที่พยายาม ชวนให้เพื่อน ๆ สักลาย เพื่อแลกกับเงินเพียงห้าดอลล่าร์ต่อครั้ง และฉันก็รู้จักชายตกงาน ผู้ใช้เวลาเล่นอินเทอร์เน็ตเป็นชั่วโมง เพราะพยายามทำความรู้จักผู้หญิงสักคน ที่อาจเป็นแฟนเขาได้ ชะตากรรมและผลกระทบ จากการเสียขาของเขา คือความจริงที่เขาต้องประสบ อยู่ทุกวันในตอนนี้
Survivors of bomb trauma like Mohammed have to deal with so many details that never occur to us. Who would have imagined that so many daily tasks we do or take for granted, such as going to the beach or even picking up something from the floor, would become sources of stress and anxiety? Well, that's what eventually became of Mohammed, due to his inflexible prosthetic legs.
ผู้รอดชีวิตที่บอบช้ำจากระเบิดอย่างโมฮัมเมด ต้องรับมือกับรายละเอียดมากมาย ที่พวกเราไม่เคยรับรู้ ใครจะคิดบ้างล่ะ ว่ากิจวัตรประจำวันทั้งหลายที่เราทำ หรือกระทำโดยไม่คิดอะไร อย่างเช่นการไปเที่ยวทะเลหรือ แม้กระทั่งการหยิบของจากพื้น จะสามารถกลายเป็นต้นกำเนิดของ ความเครียดและความวิตกกังวลได้ และนั่นก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ โมฮัมเมดในท้ายที่สุด เนื่องจากขาเทียมของเขาที่ใช้การได้จำกัด
Ten years ago, I had no clue what a cluster bomb was, nor its horrifying implications. I learned that this indiscriminate weapon was used in so many parts of the world and continues to kill on a regular basis, without distinguishing between a military target or a child. I naively asked myself, "But seriously, who made those weapons? And what for?"
เมื่อสิบปีก่อน ฉันไม่รู้เลย ว่าระเบิดลูกปรายคืออะไร รวมถึงไม่รู้ถึงผลกระทบอันน่ากลัวของมัน ฉันรู้แค่ว่าอาวุธที่จู่โจมโดย ไม่เลือกเป้าหมายนี้ถูกใช้ ในหลายพื้นที่ทั่วโลก และคอยปลิดชีวิตของผู้คนอยู่ทุกวี่วัน โดยไม่มีการแบ่งแยก ว่านี่คือเป้าหมายทางทหาร หรือเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง ฉันถามตัวเองอย่างไร้เดียงสาว่า "ว่าแต่ว่าจริงๆ แล้วใครกันล่ะ ที่เป็นคนสร้างอาวุธพวกนี้? แล้วสร้างไปเพื่ออะไร"
Let me explain to you what a cluster bomb is. It's a large canister filled with bomblets. When it's dropped from the air, it opens up in midair to release hundreds of bomblets. They scatter around wide areas and on impact, many fail to explode. Those unexploded ones end up just like landmines -- sitting on the ground, waiting for their next target. If someone steps on them by accident or picks them up, they can explode. These weapons are extremely unpredictable, which makes the threat even bigger. One day, a farmer can work his land without a problem. The next day, he can make fire and burn some branches, and the submunitions close by could be set off because of the heat. The problem is children mistake those bomblets for toys, because they can look like bouncy balls or soda cans.
ดิฉันขออธิบายก่อนว่า ระเบิดลูกปรายคืออะไร มันคือกระบอกขนาดใหญ่ ที่บรรจุระเบิดลูกเล็ก ๆ เมื่อมันถูกทิ้งลงมาจากด้านบน มันก็จะเปิดออกเมื่ออยู่กลางอากาศ เพื่อปล่อยระเบิดเล็ก ๆ นับร้อยลูก พวกมันกระจายตัวออกเป็นพื้นที่กว้าง และเมื่อตกถึงพื้น หลายลูกกลับไม่ยอมระเบิด เจ้าพวกนี้เองในท้ายที่สุด กลับกลายเป็นเหมือนทุ่นระเบิด ที่นอนรอนิ่ง ๆ บนพื้นดิน รอเป้าหมายต่อไปของมัน หากมีใครมาเหยียบเข้าโดยบังเอิญ หรือหยิบพวกมันขึ้นมา พวกมันก็ยังสามารถระเบิดได้ อาวุธเหล่านี้แทบจะคาดการณ์ไม่ได้เลย ซึ่งทำให้อันตรายนั้นมีมากขึ้นไปอีก วันหนึ่ง ชาวนาคนหนึ่งอาจทำงาน บนที่ดินของเขาไปตามปกติ พอมาอีกวันหนึ่ง เขาอาจก่อไฟ หรือเผากิ่งไม้ แล้วระเบิดลูกเล็กที่อยู่ใกล้ ๆ เขา ก็อาจระเบิดขึ้นได้เพราะความร้อน ปัญหาก็คือ เด็ก ๆ มักเข้าใจผิด ว่าลูกระเบิดเหล่านั้นเป็นของเล่น เพราะพวกมันอาจดูเหมือน ลูกเด้งหรือกระป๋องน้ำอัดลม
Being a documentary photographer, I decided to go back to Lebanon a few months after the conflict ended to meet cluster bomb survivors. And I met a few -- Hussein and Rasha, who both lost a leg to submunitions. Their stories are similar to so many other kids' stories across the world and are a testimony to the horrifying implications of the continuous use of such weapons.
ด้วยความที่เป็นช่างภาพสารคดี ฉันตัดสินใจกลับไปเลบานอนในไม่กี่เดือนถัดมา หลังจากที่ความขัดแยังสิ้นสุดลง เพื่อไปพบกับผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปราย และฉันก็ได้พบอยู่สองสามคน ฮัสเซน และราชชา ผู้ที่สูญเสียขาเพราะระเบิดเล็กๆ เหล่านั้น เรื่องราวของพวกเขาคล้ายคลึงกับเรื่องราว ของเด็กคนอื่น ๆ มากมายทั่วโลก และเป็นหลักฐานที่ชี้ให้เห็นถึง นัยยะซ่อนเร้นอันน่ากลัว ของการใช้อาวุธประเภทนี้อย่างต่อเนื่อง
That's when I met Mohammed, in January 2007. He was 11 years old, and I met him exactly four months after his accident. When I first saw him, he was going through painful physiotherapy to recover from his fresh wounds. Still in shock at such a young age, Mohammed was struggling to get used to his new body. He would even wake up sometimes at night wanting to scratch his lost feet. What drew me closer to his story was my instant realization of the difficulties Mohammed was likely to face in the future -- that what he has been suffering while adjusting to his injury at the age of 11, would increase manyfold.
นั่นคือตอนที่ฉันพบโมฮัมเมด ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2007 ตอนนั้นเขาอายุ 11 ปี และเป็นเวลา 4 เดือนพอดีหลังจากที่ เขาประสบอุบัติเหตุ เมื่อฉันเห็นเขาครั้งแรก เขากำลังทำกายภาพบำบัดอยู่อย่างเจ็บปวด เพื่อให้ฟื้นตัวจากบาดแผล ด้วยสภาพจิตใจที่ยังช็อคอยู่ในวัยนั้น โมฮัมเมดต้องพยายามอย่างหนัก ในการทำความคุ้นเคยกับร่างกายใหม่ของเขา บางครั้งเขาตื่นขึ้นกลางดึกเพราะอยาก เกาเท้าของเขาที่สูญเสียไป สิ่งที่ทำให้ฉันสนใจเรื่องของเขามากยิ่งขึ้น ก็คือความเข้าใจของฉันที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ถึงความยากลำบากที่โมฮัมเมด มีแนวโน้มที่จะต้องเจอต่อไปในอนาคต ความเข้าใจที่ว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ขณะกำลังปรับตัวเข้ากับอาการบาดเจ็บ ในวัย 11 ปีนั้น จะทวีคูณขึ้นอีกหลายเท่าตัว
Even before his disability, Mohammed's life wasn't easy. He was born in the Rashidieh Camp for Palestinian refugees, and this is where he still lives. Lebanon holds some 400,000 Palestinian refugees, and they suffer from discriminatory laws. They're not allowed to work in the public sector or practice certain professions and are denied the right to own property. This is one of the reasons why Mohammed doesn't really regret dropping out of school right after his injury. He said, "What's the point of a university degree when I can't find a job to start with?"
แม้แต่ตอนที่เขายังไม่พิการ ชีวิตของโมฮัมเมดก็ยากลำบากอยู่แล้ว เขาเกิดในค่ายราชิดีฮ์ที่มีไว้ สำหรับผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ และที่นี่ก็ยังเป็นที่ที่ เขาอยู่จนถึงทุกวันนี้ เลบานอนมีผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ ประมาณ 400,000 คน และพวกเขาต้องทนทุกข์ จากกฎหมายที่เลือกปฏิบัติ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงาน ในหน่วยงานภาครัฐ หรือทำงานในบางสายอาชีพ และไม่มีสิทธิ์ในการครอบครอง ทรัพย์สินของตนเอง นี่เป็นหนึ่งในหลายๆ เหตุผล ที่ทำไมโมฮัมเมดถึงไม่เสียใจเลย ที่ลาออกจากโรงเรียน ทันทีหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุ เขาบอกว่า "จะมีวุฒิ จากมหาวิทยาลัยไปทำไมล่ะ ถ้าผมไม่สามารถหางานอะไรได้เลย"
Cluster bomb use creates a vicious circle of impact on communities, and not only the lives of their victims. Many who get injured by this weapon drop out of school, can't find jobs or even lose their jobs, therefore losing the ability to provide for their families. This is not to mention the continuous physical pain and the experience of feeling isolated. These weapons affect the poorest of the poor. The high medical cost is a burden to the families. They end up relying on humanitarian agencies, which is insufficient and unsustainable, especially when injuries require lifelong support to the injured. Ten years after Mohammed's injury, he is still unable to afford proper prosthetic legs. He's very cautious with his steps, as a couple of falls over the years brought him embarrassment among his friends. He joked that since he doesn't have legs, some days he tries to walk on his hands.
การใช้ระเบิดลูกปรายนั้นก่อให้เกิด วงจรอันเลวร้ายที่ส่งผลต่อชุมชนต่าง ๆ และไม่ใช่แค่กระทบชีวิตของเหยื่อ เพียงอย่างเดียว หลายคนที่ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธชนิดนี้ ต้องลาออกจากโรงเรียน หางานทำไม่ได้หรือตกงาน ซึ่งส่งผลให้สูญเสียความสามารถ ในการหาเลี้ยงครอบครัว นี่ยังไม่รวมถึงความเจ็บปวด ทางกายภาพที่เกิดขึ้นต่อเนื่อง และการประสบกับความรู้สึกแปลกแยก อาวุธเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อ คนยากไร้ที่สุดในหมู่คนยากจน ค่ารักษาพยาบาลที่สูงนั้น เป็นภาระหนักของครอบครัว พวกเขาลงเอยด้วยการพึ่งพา หน่วยงานเพื่อมนุษยชน ซึ่งไม่เพียงพอและไม่ยั่งยืน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการบาดเจ็บ ที่ต้องการการสนับสนุนตลอดชีวิต สิบปีต่อมาหลังจากอาการบาดเจ็บของโมฮัมเมด เขาก็ยังคงไม่มีเงินเพื่อ ซื้อขาเทียมที่ดีพอ เขาเดินแต่ละก้าวด้วยความระมัดระวังมาก เนื่องจากการล้มอยู่สองสามครั้ง ในช่วงหลายปีนั้น ทำให้เขาอับอายต่อหน้าเพื่อนฝูง เขาเล่นมุกว่าไหน ๆ เขาก็ไม่มีขาแล้ว บางวันเขาก็เลยพยายามเดินด้วยมือแทน
One of the worst yet invisible impacts of the weapon is the psychological scars it leaves. In one of Mohammed's early medical reports, he was diagnosed with signs of PTSD. He suffered from anxiety, poor appetite, sleep disturbance and showed signs of anger. The reality is Mohammed never received proper help to fully recover. His current obsession is to leave Lebanon at any cost -- even if it meant embarking on a hazardous journey along with refugees drifting towards Europe today through the Mediterranean. Knowing how risky such a journey would be, he said, "If I were to die on the way, it doesn't matter." To Mohammed, he is dead here, anyway.
หนึ่งในผลกระทบที่เลวร้ายที่สุด ของอาวุธชนิดนี้ที่ไม่อาจมองเห็น ก็คือแผลเป็นทางจิตใจที่เกิดขึ้น จากรายงานทางการแพทย์ ของโมฮัมเมดในช่วงแรกนั้น เขาถูกวินิจฉัยว่ามีสัญญาณของ โรคเครียดที่เกิดหลังเหตุการณ์ร้ายแรง เขาต้องเผชิญกับความวิตกกังวล ความเบื่ออาหาร อาการนอนไม่หลับ และแสดงออกถึงสัญญาณของความเกรี้ยวกราด ความจริงก็คือโมฮัมเมดนั้นไม่เคยได้รับ ความช่วยเหลือที่เหมาะสมที่จะช่วยให้หายดี ความหมกมุ่นของเขาในตอนนี้ก็คือการออกไปจาก เลบานอนไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม แม้ว่ามันจะหมายถึงการเดินทางที่อันตราย ร่วมไปกับผู้อพยพคนอื่น ๆ ที่ล่องลอย ไปสู่ยุโรปทางทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเสี่ยงแค่ไหน เขาก็ยังพูดว่า "หากผมต้องตายระหว่างทาง นั่นก็ไม่เป็นไร" สำหรับโมฮัมเมด การอยู่ที่นี่ก็ เหมือนเขาตายไปแล้วอยู่ดี
Cluster bombs are a world problem, as this munition keeps destroying and hurting whole communities for generations to come. In an online interview with the director of the Mines Advisory Group, Jamie Franklin, he said, "The US forces dropped over two million tons of munitions over Laos. If they couldn't find their targets in Vietnam, there were free-drop areas in Laos where planes would drop their loads before going back to base, because it's dangerous to land with loaded planes." According to the International Committee of the Red Cross, in Laos alone -- one of the poorest countries in the world -- nine to 27 million unexploded submunitions remain. Some 11,000 people have been killed or injured since 1973. This lethal weapon has been used by over 20 states during armed conflicts in over 35 countries, such as Ukraine, Iraq and Sudan.
ระเบิดลูกปรายนั้นเป็นปัญหาระดับโลก เพราะมันจะยังคอยทำลาย และทำร้ายชุมชนและสังคมทั้งหมด ต่อไปอีกหลายชั่วอายุคน ในการสัมภาษณ์ออนไลน์กับผู้อำนวยการ ไมนส์แอดไวซอรี่กรุ๊ป (Mine Advisory Group) เจมี่ แฟรงคลิน เขากล่าวว่า "กองกำลังสหรัฐฯ ทิ้งระเบิดเล็ก ๆ พวกนี้ กว่าสองล้านลูกลงในลาว หากพวกเขาไม่สามารถหาเป้าหมายในเวียดนามได้ ก็จะมีพื้นที่จุดต่าง ๆ ในลาว ที่เครื่องบินจะปลดระเบิดทิ้ง ก่อนที่จะบินกลับฐาน เนื่องจากเป็นเรื่องอันตรายมาก หากลงจอดโดยที่ยังขนระเบิดอยู่ จากข้อมูลของ คณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ เฉพาะแค่ลาว ซึ่งเป็นหนึ่งในประเทศ ที่ยากจนที่สุดในโลก ยังคงเหลือระเบิดเล็ก ๆ ที่ยังไม่ระเบิด อยู่ประมาณ 9 ถึง 27 ล้านลูก มีคนประมาณ 11,000 คนเสียชีวิต หรือได้รับบาดเจ็บนับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1973 อาวุธสังหารชนิดนี้ถูกใช้โดยรัฐมากกว่า 20 รัฐ ในช่วงที่มีการขัดกันด้วยอาวุธ ในประเทศมากกว่า 35 ประเทศ เช่น ยูเครน อิรัก และซูดาน
So far, 119 states have joined an international treaty banning cluster bombs, which is officially called the Convention on Cluster Munitions. But some of the biggest producers of cluster munitions -- namely, the United States, Russia and China -- remain outside of this lifesaving treaty and continue to produce them, reserve the right to produce them in the future, keep those harmful weapons in their stockpiles and even possibly use them in the future.
จนถึงตอนนี้ ประเทศกว่า 119 ประเทศ ได้เข้าร่วมทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศ ที่สั่งห้ามการใช้ระเบิดลูกปราย ซึ่งมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า อนุสัญญาว่าด้วยระเบิดลูกปราย แต่ว่าผู้ผลิตระเบิดลูกปราย รายใหญ่ที่สุดบางราย อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา รัสเซีย และจีน ยังคงไม่เข้าร่วมสนธิสัญญาช่วยชีวิตนี้ และดำเนินการผลิตพวกมันต่อไป รักษาสิทธิ์ในการผลิต พวกมันต่อไปในอนาคต เก็บอาวุธอันตรายพวกนั้น ไว้ในคลังแสงของพวกเขา และเป็นไปได้ว่าอาจจะ นำมันมาใช้ในอนาคตอีกด้วย
Cluster bombs have reportedly been used most recently in the ongoing conflicts in Yemen and Syria. According to research on the worldwide investments in cluster munitions producers by Pax, a Dutch-based NGO, financial institutions invested billions of US dollars into companies that make cluster munitions. The majority of these institutions are based in countries that have not yet signed the Convention on Cluster Munitions.
มีรายงานว่าระเบิดลูกปรายนั้น ถูกใช้ล่าสุด ในความขัดแย้งที่ยังเกิดขึ้นอยู่ ในเยเมนและซีเรีย จากข้อมูลวิจัยด้าน การลงทุนทั่วโลก ในกลุ่มผู้ผลิตระเบิดลูกปราย ที่จัดทำโดย Pax องค์กรนอกภาครัฐ ของเนเธอร์แลนด์ สถาบันการเงินเหล่านี้ลงทุน เป็นพันล้านดอลล่าร์สหรัฐ ไปกับบริษัทที่ผลิตระเบิดลูกปราย สถาบันส่วนใหญ่เหล่านี้ ตั้งอยู่ในประเทศ ที่ยังไม่ได้ลงนามใน อนุสัญญาว่าด้วยระเบิดลูกปราย
Getting back to Mohammed, one of the few jobs he was able to find was picking lemons. When I ask him if it's safe to work in the field he said, "I'm not sure." Research shows that cluster munitions often contaminate areas where agriculture is the main source of income. According to Handicap International's research, 98 percent of those killed or injured by cluster munitions are civilians. Eighty-four percent of casualties are males. In countries where these people have no choice but to work in those fields, they simply do it and risk it.
กลับมาเรื่องของโมฮัมเมด หนึ่งในงานไม่กี่อย่างที่เขาทำได้ ก็คือการเก็บมะนาว เมื่อฉันถามเขาว่าทำงานในทุ่งนั้น ปลอดภัยไหม เขาตอบว่า "ผมไม่แน่ใจ" งานวิจัยชี้ว่าระเบิดลูกปราย มักปะปนในพื้นที่ ที่การทำการเกษตรเป็นแหล่งรายได้หลัก จากงานวิจัยของ แฮนดิแคปส์อินเตอร์เนชันแนล 98 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่เสียชีวิตหรือ ได้รับบาดเจ็บจากระเบิดลูกปราย คือ พลเรือน ผู้เสียชีวิต 84 เปอร์เซ็นต์เป็นเพศชาย ในประเทศที่ผู้คนเหล่านี้ ไม่มีทางเลือกอื่น นอกเสียจากต้องทำงานในทุ่ง พวกเขาทำได้แค่ลงมือทำ และรับความเสี่ยงเอา
Mohammed is the only male to three sisters. Culturally, he's expected to provide for his family, but he simply can't. He tried to have so many different jobs, but he couldn't keep any due to his physical disability and the less-than-friendly environment to people with disabilities, to say the least. It hurts him a lot when he goes out looking for a job, and he's turned away with a small amount of money paid to him out of pity. He said, "I'm not here to beg for money, I just want to earn it."
โมฮัมเมดเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว ในบรรดาพี่น้องผู้หญิงสามคน ตามธรรมเนียมแล้วเขาต้องเป็น คนหาเลี้ยงครอบครัว แต่เขากลับทำไม่ได้ เขาเคยลองหางานอื่นๆ ทำแล้ว แต่เขาไม่สามารถรักษางานไว้ได้ เนื่องจากความพิการทางร่างกายของเขา และสภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นมิตรนัก กับคนที่มีความพิการ ซึ่งนั่นเป็นเพียงแค่ส่วนเดียว มันทำให้เขาเจ็บปวดมาก เวลาที่เขาออกไปหางานทำ แล้วสุดท้ายก็ต้องเดินกลับมา พร้อมกับเศษเงินที่เขาได้รับ เพราะความเวทนา เขาพูดว่า "ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอทาน ผมแค่อยากทำงานแลกกับเงิน"
Mohammed today is 21 years old. He's illiterate, and he communicates with voice messages. Here is one of his messages.
ในวันนี้ โมฮัมเมดอายุ 21 ปีแล้ว เขาอ่านเขียนไม่ได้ และเขาสื่อสารด้วยข้อความเสียง นี่ก็คือหนึ่งในข้อความจากเขา
(Audio) Mohammed: (Speaking in Arabic)
(เสียง) โมฮัมเมด: (พูดภาษาอาหรับ)
Laura Boushnak: He said, "My dream is to run, and I'm pretty sure once I start running, I would never stop."
ลอร่า บุชนัค: เขาพูดว่า "ความฝันของผมคือการได้วิ่ง และผมค่อนข้างมั่นใจเลยว่า เมื่อผมเริ่มวิ่งแล้วนั้น ผมจะไม่มีวันหยุดเด็ดขาด"
Thank you.
ขอบคุณค่ะ
(Applause)
(เสียงปรบมือ)