I once had this nightmare: I'm standing in the middle of a deserted field full of land mines. In real life, I love to hike, but every time I want to go on a hike, it makes me nervous. I have this thought in the back of my mind that I might lose a limb.
Przyśnił mi się taki koszmar: stoję pośrodku pola pełnego min lądowych. Naprawdę lubię piesze wycieczki, ale zawsze przed wyjściem denerwuję się. Towarzyszy mi świadomość, że mogę stracić kończynę.
This underlying fear started 10 years ago, after I met Mohammed, a cluster bomb survivor of the summer 2006 Israel-Hezbollah War in Lebanon. Mohammed, like so many other survivors all around the world, had to live through the horrifying repercussions of cluster munitions on a daily basis.
Zaczęło się to 10 lat temu, po spotkaniu Mohammeda, ofiary bomby kasetowej w kryzysie izraelsko-libańskim z lata 2006 roku. Mohammed, jak wiele ofiar konfliktów na całym świecie, codziennie musi znosić przerażające skutki użycia amunicji kasetowej.
When the one-month conflict started in Lebanon, I was still working at Agence France-Presse in Paris. I remember how I was glued to the screens, anxiously following the news. I wanted to reassure myself that the falling bombs missed my parents' home. When I arrived in Beirut on assignment to cover that war, I was relieved to be united with my family, after they had finally managed to escape southern Lebanon. The day the war was over, I remember seeing this image -- one of blocked roads, of displaced people eagerly rushing south, back to their homes, regardless of what they would find.
Kiedy w Libanie rozpoczął się ten miesięczny konflikt, pracowałam jeszcze dla Agence France-Presse w Paryżu. Przyklejona do ekranów, z niepokojem śledziłam wiadomości. Chciałam się upewnić, że spadające bomby nie dosięgną domu moich rodziców. Kiedy przyjechałam do Bejrutu z misją dokumentowania tej wojny, odetchnęłam z ulgą, spotykając się z rodziną, której w końcu udało się opuścić południowy Liban. Z dnia zakończenia wojny zapamiętałam ten obraz: drogi zablokowane uchodźcami spieszącymi na południe, do domu, bez względu na to, co mogą tam zastać.
An estimated four million cluster submunitions were spread in Lebanon during the 34-day conflict. Mohammed lost both legs during the last week of the conflict. The fact that he lives a five-minute drive from my parents' home made it easier to follow him through the years. It was now almost 10 years since we first met. I saw the young boy who had to endure physical and emotional trauma. I saw the teenager who tried to offer his friends tattoos, in return for a set fee of five dollars. And I know the young, jobless man who spends hours surfing the Internet trying to meet a girl who might become his girlfriend. His fate and the effects of losing his legs are now his daily reality.
W trakcie trwającego 34 dni konfliktu na Liban zrzucono około cztery miliony sztuk subamunicji kasetowej. W ostatnim tygodniu Mohammed stracił obie nogi. Mieszka pięć minut od domu moich rodziców, przez co łatwo było mi odwiedzać go i śledzić jego rozwój. Od pierwszego spotkania upłynęło prawie 10 lat. Widziałam młodego chłopca, zmagającego się z urazami fizycznymi i psychicznymi, i nastolatka, oferującego kolegom tatuaże, za stałą opłatą pięciu dolarów. Znam też młodego bezrobotnego mężczyznę, godzinami przeglądającego internet w poszukiwaniu dziewczyny, z którą mógłby stworzyć związek. Konsekwencje utraty nóg są dziś jego codziennością.
Survivors of bomb trauma like Mohammed have to deal with so many details that never occur to us. Who would have imagined that so many daily tasks we do or take for granted, such as going to the beach or even picking up something from the floor, would become sources of stress and anxiety? Well, that's what eventually became of Mohammed, due to his inflexible prosthetic legs.
Ofiary wybuchów bomb, jak Mohammed, muszą mierzyć się z wieloma wyzwaniami, o których nie mamy pojęcia. Nie wyobrażacie sobie, jak wiele codziennych czynności, dla nas prostych, takich jak wyjście na plażę, czy podniesienie czegoś z ziemi, wywołuje w nich stres i niepokój. To właśnie spotyka Mohammeda, z powodu jego sztywnych protez.
Ten years ago, I had no clue what a cluster bomb was, nor its horrifying implications. I learned that this indiscriminate weapon was used in so many parts of the world and continues to kill on a regular basis, without distinguishing between a military target or a child. I naively asked myself, "But seriously, who made those weapons? And what for?"
Dziesięć lat temu nie miałam pojęcia ani o bombach kasetowych ani o ich przerażających skutkach. Dowiedziałam się, że używa się ich w wielu miejscach świata, i że nadal regularnie zabijają, nie rozróżniając między celem wojskowym a dzieckiem. Naiwnie zadawałam sobie pytania. Kto naprawdę stworzył te bomby? I po co?
Let me explain to you what a cluster bomb is. It's a large canister filled with bomblets. When it's dropped from the air, it opens up in midair to release hundreds of bomblets. They scatter around wide areas and on impact, many fail to explode. Those unexploded ones end up just like landmines -- sitting on the ground, waiting for their next target. If someone steps on them by accident or picks them up, they can explode. These weapons are extremely unpredictable, which makes the threat even bigger. One day, a farmer can work his land without a problem. The next day, he can make fire and burn some branches, and the submunitions close by could be set off because of the heat. The problem is children mistake those bomblets for toys, because they can look like bouncy balls or soda cans.
Wytłumaczę, czym jest bomba kasetowa. To duży pojemnik wypełniony mniejszymi pociskami. Kiedy zrzuca się go z powietrza, otwiera się on w połowie lotu, uwalniając setki pocisków. Zostają rozrzucone na dużym obszarze, lecz uderzając o ziemię, nie wszystkie wybuchają. Niewybuchy działają podobnie jak miny: uśpione w ziemi czekają na kolejny cel. Jeśli ktoś przypadkiem na nie nadepnie, lub je podniesie, mogą wybuchnąć. Są skrajnie nieprzewidywalne, co dodatkowo zwiększa niebezpieczeństwo. Czasem rolnik pracujący na takim polu nie uruchomi miny. Innym razem może rozpalić ognisko, i ciepłem spowodować wybuch pobliskich pocisków. Dzieci często biorą je za zabawki, bo wyglądają jak piłeczki czy puszki po napojach.
Being a documentary photographer, I decided to go back to Lebanon a few months after the conflict ended to meet cluster bomb survivors. And I met a few -- Hussein and Rasha, who both lost a leg to submunitions. Their stories are similar to so many other kids' stories across the world and are a testimony to the horrifying implications of the continuous use of such weapons.
Jako fotografka-dokumentalistka, kilka tygodni po konflikcie postanowiłam pojechać do Libanu, żeby spotkać się z ofiarami bomb. I spotkałam kilkoro. Hussein i Rasha: każdemu z nich pocisk oderwał nogę. Ich losy są podobne do losów wielu dzieci z różnych stron świata i są świadectwem okropnych konsekwencji stosowania broni tego rodzaju.
That's when I met Mohammed, in January 2007. He was 11 years old, and I met him exactly four months after his accident. When I first saw him, he was going through painful physiotherapy to recover from his fresh wounds. Still in shock at such a young age, Mohammed was struggling to get used to his new body. He would even wake up sometimes at night wanting to scratch his lost feet. What drew me closer to his story was my instant realization of the difficulties Mohammed was likely to face in the future -- that what he has been suffering while adjusting to his injury at the age of 11, would increase manyfold.
Tak w styczniu 2007 roku poznałam Mohammeda. Miał wtedy 11 lat; poznałam go dokładnie cztery miesiące po jego wypadku. Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, przechodził bolesną fizjoterapię, by zaleczyć świeże rany. W tak młodym wieku, wciąż w szoku, Mohammed usiłował przywyknąć do swojego nowego ciała. Czasem nawet budził się w nocy, żeby podrapać się w oderwaną stopę. Do Mohammeda zbliżyła mnie świadomość trudności, z jakimi będzie się borykać. To, co przeżywał przystosowując się do swoich obrażeń w wieku 11 lat, miało się zwielokrotnić.
Even before his disability, Mohammed's life wasn't easy. He was born in the Rashidieh Camp for Palestinian refugees, and this is where he still lives. Lebanon holds some 400,000 Palestinian refugees, and they suffer from discriminatory laws. They're not allowed to work in the public sector or practice certain professions and are denied the right to own property. This is one of the reasons why Mohammed doesn't really regret dropping out of school right after his injury. He said, "What's the point of a university degree when I can't find a job to start with?"
Nawet przed niepełnosprawnością, życie Mohammeda nie było łatwe. Przyszedł na świat w Rashidieh, w obozie dla palestyńskich uchodźców, w którym nadal mieszka. Liban przyjął 400 tysięcy uchodźców palestyńskich, jednak są oni dyskryminowani przez prawo. Nie wolno im pracować w sektorze publicznym ani wykonywać niektórych zawodów. Nie mają również prawa do własności. Między innymi dlatego Mohammed wcale nie żałuje, że zaraz po wypadku rzucił szkołę. Mówi: "Jaki sens ma ukończenie uczelni, skoro i tak nie znajdę pracy?"
Cluster bomb use creates a vicious circle of impact on communities, and not only the lives of their victims. Many who get injured by this weapon drop out of school, can't find jobs or even lose their jobs, therefore losing the ability to provide for their families. This is not to mention the continuous physical pain and the experience of feeling isolated. These weapons affect the poorest of the poor. The high medical cost is a burden to the families. They end up relying on humanitarian agencies, which is insufficient and unsustainable, especially when injuries require lifelong support to the injured. Ten years after Mohammed's injury, he is still unable to afford proper prosthetic legs. He's very cautious with his steps, as a couple of falls over the years brought him embarrassment among his friends. He joked that since he doesn't have legs, some days he tries to walk on his hands.
Stosowanie bomb kasetowych napędza błędne koło krzywdy, dla całej społeczności, nie tylko bezpośrednich ofiar. Wielu rannych nie kończy szkoły, nie może znaleźć pracy, lub ją traci, nie może zatem utrzymać rodziny. Nie mówiąc już o stałym bólu fizycznym i poczuciu izolacji. Bomby dotykają najbiedniejszych wśród biednych. Duży koszt opieki medycznej jest ciężarem dla rodziny. Ranni są zdani na pomoc organizacji humanitarnych, która jest niewystarczająca i na dłuższą metę nie do utrzymania, zwłaszcza kiedy obrażenia wymagają wspierania chorego do końca życia. 10 lat po wypadku Mohammed nadal nie może sobie pozwolić na porządne protezy. Bardzo uważa przy stawianiu kroków, bo z biegiem lat liczne upadki narobiły mu wstydu przed kolegami. Żartował, że ponieważ nie ma nóg, czasem próbuje chodzić na rękach.
One of the worst yet invisible impacts of the weapon is the psychological scars it leaves. In one of Mohammed's early medical reports, he was diagnosed with signs of PTSD. He suffered from anxiety, poor appetite, sleep disturbance and showed signs of anger. The reality is Mohammed never received proper help to fully recover. His current obsession is to leave Lebanon at any cost -- even if it meant embarking on a hazardous journey along with refugees drifting towards Europe today through the Mediterranean. Knowing how risky such a journey would be, he said, "If I were to die on the way, it doesn't matter." To Mohammed, he is dead here, anyway.
Najgorszym, choć niewidocznym skutkiem zastosowania tej broni, są blizny na psychice. W jednym z pierwszych opisów medycznych rozpoznano u Mohammeda zespół stresu pourazowego. Cierpiał na lęki, brak łaknienia, zaburzenia snu oraz wybuchy gniewu. Mohammed nigdy nie otrzymał pomocy potrzebnej, by w pełni wyzdrowieć. Obecnie za wszelką cenę chce opuścić Liban, nawet jeśli miałby wyruszyć w niebezpieczną podróż z innymi uchodźcami do Europy, przez Morze Śródziemne. Zdając sobie sprawę z ryzyka, powiedział: "Nieważne, czy umrę po drodze". Dla Mohammeda pozostanie w Libanie jest jak śmierć.
Cluster bombs are a world problem, as this munition keeps destroying and hurting whole communities for generations to come. In an online interview with the director of the Mines Advisory Group, Jamie Franklin, he said, "The US forces dropped over two million tons of munitions over Laos. If they couldn't find their targets in Vietnam, there were free-drop areas in Laos where planes would drop their loads before going back to base, because it's dangerous to land with loaded planes." According to the International Committee of the Red Cross, in Laos alone -- one of the poorest countries in the world -- nine to 27 million unexploded submunitions remain. Some 11,000 people have been killed or injured since 1973. This lethal weapon has been used by over 20 states during armed conflicts in over 35 countries, such as Ukraine, Iraq and Sudan.
Bomby kasetowe to problem światowy, gdyż te pociski wciąż niszczą i ranią całe społeczności, krzywdami, których wpływ utrzymuje się przez wiele pokoleń. Dyrektor Mines Advisory Group, Jamie Franklin, powiedział: "Siły USA zrzuciły na Laos ponad dwa miliony ton ładunków. Jeśli nie potrafili namierzyć swoich celów w Wietnamie, w Laosie mieli wolne strefy zrzutu, nad którymi wyrzucali bomby przed powrotem do bazy, bo niebezpiecznie jest lądować załadowanym samolotem". Według Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża, w samym Laosie, jednym z najbiedniejszych państw, znajduje się do 27 milionów sztuk subamunicji. Od 1973 zabiły one lub raniły około 11 tysięcy osób. Ta śmiertelna broń została zastosowana przez 20 państw w konfliktach zbrojnych w 35 krajach, takich jak Ukraina, Irak czy Sudan.
So far, 119 states have joined an international treaty banning cluster bombs, which is officially called the Convention on Cluster Munitions. But some of the biggest producers of cluster munitions -- namely, the United States, Russia and China -- remain outside of this lifesaving treaty and continue to produce them, reserve the right to produce them in the future, keep those harmful weapons in their stockpiles and even possibly use them in the future.
Jak dotąd 119 państw podpisało międzynarodowy traktat zabraniający użycia bomb kasetowych, zwany oficjalnie "Konwencją o zakazie stosowania bomb kasetowych". Ale niektórzy z największych producentów takich ładunków, mianowicie Stany Zjednoczone, Rosja i Chiny, nie podpisały tego ratującego życie traktatu i nadal produkują te bomby, rezerwują sobie prawo wytwarzania ich w przyszłości, składują je w magazynach, a w przyszłości mogą ich nawet użyć.
Cluster bombs have reportedly been used most recently in the ongoing conflicts in Yemen and Syria. According to research on the worldwide investments in cluster munitions producers by Pax, a Dutch-based NGO, financial institutions invested billions of US dollars into companies that make cluster munitions. The majority of these institutions are based in countries that have not yet signed the Convention on Cluster Munitions.
Ostatnio rzekomo zastosowano je w konfliktach toczących się w Jemenie i Syrii. Według wykonanych przez holenderską organizację pozarządową Pax badań, instytucje finansowe zainwestowały w firmy produkujące takie bomby miliardy dolarów. Większość tych instytucji ma siedziby w krajach, które jeszcze nie podpisały konwencji.
Getting back to Mohammed, one of the few jobs he was able to find was picking lemons. When I ask him if it's safe to work in the field he said, "I'm not sure." Research shows that cluster munitions often contaminate areas where agriculture is the main source of income. According to Handicap International's research, 98 percent of those killed or injured by cluster munitions are civilians. Eighty-four percent of casualties are males. In countries where these people have no choice but to work in those fields, they simply do it and risk it.
Wracając do Mohammeda, jedną z niewielu źródeł zatrudnienia, jakie znalazł, było zbieranie cytryn. Zapytany, czy praca w polu jest bezpieczna, odpowiedział: "Nie jestem pewien". Badania dowodzą, że amunicja kasetowa często zanieczyszcza obszary, na których rolnictwo jest głównym źródłem utrzymania. Według badań Handicap International, ludność cywilna stanowi 98% zabitych lub ranionych przez bomby kasetowe. 84% ofiar to mężczyźni. W krajach, w których ludzie nie mają innego wyboru poza pracą w polu, pracują tak, wiedząc, że ryzykują.
Mohammed is the only male to three sisters. Culturally, he's expected to provide for his family, but he simply can't. He tried to have so many different jobs, but he couldn't keep any due to his physical disability and the less-than-friendly environment to people with disabilities, to say the least. It hurts him a lot when he goes out looking for a job, and he's turned away with a small amount of money paid to him out of pity. He said, "I'm not here to beg for money, I just want to earn it."
Mohammed ma trzy siostry i żadnego brata. Oczekiwania kulturowe zobowiązują go do utrzymywania rodziny, lecz on po prostu nie potrafi. Imał się wielu różnych zawodów, ale żadnej pracy nie utrzymał, z powodu niepełnosprawności i środowiska pracy, które, delikatnie mówiąc, nie jest przyjazne dla niepełnosprawnych. Bardzo boli go to, że kiedy szuka pracy, odprawiają go z kwitkiem, ewentualnie dodając z politowania niewielką jałmużnę. Mówi: "Nie przyszedłem żebrać, chcę zapracować na pieniądze".
Mohammed today is 21 years old. He's illiterate, and he communicates with voice messages. Here is one of his messages.
Mohammed ma dziś 21 lat. Jest niepiśmienny, więc wysyła wiadomości głosowe. Oto jedna z nich.
(Audio) Mohammed: (Speaking in Arabic)
(Audio) Mohammed: (Mówi po arabsku)
Laura Boushnak: He said, "My dream is to run, and I'm pretty sure once I start running, I would never stop."
Mówi: "Moim marzeniem jest biegać, i jestem niemal pewien, że jak zacznę biec, nigdy się nie zatrzymam".
Thank you.
Dziękuję.
(Applause)
(Brawa)