As an Arab female photographer, I have always found ample inspiration for my projects in personal experiences. The passion I developed for knowledge, which allowed me to break barriers towards a better life was the motivation for my project I Read I Write.
Duke qenë një fotografe arabe dhe grua, për projektet e mia gjithmonë kam gjetur inspirimin nga përvojat personale. Pasioni që zhvillova për diturinë, që më lejoi ti thyej pengesat drejt një jete më të mirë ishte motivimi për projektin tim: "Une lexoj Unë shkruaj".
Pushed by my own experience, as I was not allowed initially to pursue my higher education, I decided to explore and document stories of other women who changed their lives through education, while exposing and questioning the barriers they face. I covered a range of topics that concern women's education, keeping in mind the differences among Arab countries due to economic and social factors. These issues include female illiteracy, which is quite high in the region; educational reforms; programs for dropout students; and political activism among university students. As I started this work, it was not always easy to convince the women to participate. Only after explaining to them how their stories might influence other women's lives, how they would become role models for their own community, did some agree. Seeking a collaborative and reflexive approach, I asked them to write their own words and ideas on prints of their own images. Those images were then shared in some of the classrooms, and worked to inspire and motivate other women going through similar educations and situations. Aisha, a teacher from Yemen, wrote, "I sought education in order to be independent and to not count on men with everything."
E shtyrë nga përvoja ime personale, pasi fillimisht nuk më ishte lejuar të ndjek shkollimin e lartë, vendosa të gjej dhe dokumentoj ndodhi të femrave tjera të cilave shkollimi ua ndryshoi jetën, duke i ekspozuar dhe pyetur për vështirësitë me të cilat përballen ato, unë mbulova një varg temash që kanë të bëjnë me edukimin e grave duke mos harruar dallimet ndër vendet arabe për shkak të faktorëve ekonomik dhe social. Këto cështje përfshijnë analfabetizmin e grave, si tepër i lartë në këtë regjion; reformat në arsim; programe për studentët që e kanë braktisur shkollën; dhe aktiviteti politik mes studentëve të universitetit. Prej kur e fillova këtë punë, jo gjithmonë e kam pasur të lehtë të bind femrat të marrin pjesë. Vetëm pasi ua sqaroja se si ngjarjet e tyre mund të ndikonin në jetët e femrave tjera, se ato do të bëheshin shembull për komunitetin e tyre, ca prej tyre pranuan. Duke kërkuar një qasje bashkëpunuese dhe refleksive, U kërkova të shkruajnë fjalët e tyre dhe idete në kopje të fotografive të tyre. Ata foto pastaj u shpërndanë në disa prej klasave, dhe ndihmuan të frymëzojnë dhe motivojnë femra tjera që kalojnë situata të ngjashme të arsimimit. Aisha, një mësuese nga Jemeni, shkruajti, "Unë e kërkova arsimimin në mënyre që të jem e pavarur dhe jo të varem prej burrave për gjithcka".
One of my first subjects was Umm El-Saad from Egypt. When we first met, she was barely able to write her name. She was attending a nine-month literacy program run by a local NGO in the Cairo suburbs. Months later, she was joking that her husband had threatened to pull her out of the classes, as he found out that his now literate wife was going through his phone text messages. (Laughter) Naughty Umm El-Saad. Of course, that's not why Umm El-Saad joined the program. I saw how she was longing to gain control over her simple daily routines, small details that we take for granted, from counting money at the market to helping her kids in homework. Despite her poverty and her community's mindset, which belittles women's education, Umm El-Saad, along with her Egyptian classmates, was eager to learn how to read and write.
Një ndër temat e para të mia ishte Umm El-Saad nga Egjipti. Herën e parë që u takuam, ajo mezi e shkruante emrin e vet. Ajo merrte pjesë në një program nëntë mujor analfabetizmi që udhëhiqej nga një OJQ në periferi të Kairos. Muaj më vonë ajo bënte shaka se si i shoqi e kishte kërcënuar se do e nxjerrë nga klasat, pasiqë kishte kuptuar se gruaja e tij tanimë e shkolluar po kontollonte mesazhet e celularit të tij. (Te qeshura) Capkënja Umm El-Saad. Sigurisht, kjo nuk ishte arsyeja që Umm El-Saad iu bashkua programit. E pashë se si ajo përpiqej ti kontrollojë aktivitetet e thjeshta ditore, detaje të vogla që i marrim si të mirëqëna, që nga numërimi i parave në dyqan e duke ndihmuar fëmijët me detyrat. Pavarësisht varfërisë së saj dhe ndërgjegjes së komunitetit të saj, që e poshtërson arsimimin e femrës, Umm El-Saad së bashku me shoqet egjiptiane të klasës, ishte e etur të mësojë të shkruajë e të lexojë.
In Tunisia, I met Asma, one of the four activist women I interviewed. The secular bioengineering student is quite active on social media. Regarding her country, which treasured what has been called the Arab Spring, she said, "I've always dreamt of discovering a new bacteria. Now, after the revolution, we have a new one every single day." Asma was referring to the rise of religious fundamentalism in the region, which is another obstacle to women in particular.
Në Tunizi, kam takuar Asmen, një ndër katër femrat aktiviste që unë i kam intervistuar. Studentja laike e bioinxhinierisë është mjaft aktive në mediat sociale. Për sa i përket vendit të saj, që kishte të cmuar atë që quhej Pranvera Arabe, ajo tha: "Unë gjithmonë kam ëndërruar të zbuloj një bakterie të re. Tani, pas revolucionit, ne kemi nga një të re cdo ditë". Asma i referohej rritjes së fundamentalizmit fetar në regjion, që është një tjetër pengesë e grave në vecanti.
Out of all the women I met, Fayza from Yemen affected me the most. Fayza was forced to drop out of school at the age of eight when she was married. That marriage lasted for a year. At 14, she became the third wife of a 60-year-old man, and by the time she was 18, she was a divorced mother of three. Despite her poverty, despite her social status as a divorcée in an ultra-conservative society, and despite the opposition of her parents to her going back to school, Fayza knew that her only way to control her life was through education. She is now 26. She received a grant from a local NGO to fund her business studies at the university. Her goal is to find a job, rent a place to live in, and bring her kids back with her.
Prej të gjithë grave që takova, Fayza nga Jemeni më preku më së shumti. Fayza ishte e detyruar ta linte shkollën në moshën tetë vjecare kur u martua. Martesa zgjati për një vit. Në moshën 14 vjec ajo u bë gruaja e tretë e një gjashtëdhjetëvjecari, dhe kur ajo i kishte mbushur 18, ishte nëna e divorcuar e tre fëmijëve. Pavarësisht varfërisë së saj, dhe statusit të saj social si një e divorcuar në një shoqëri tepër konservative, dhe pavarësisht kundështimit të prindërve të saj për tu kthyer në shkollë, Fayza e dinte që e vetmja mënyrë për ta kontrolluar jetën e saj ishte arsimimi. Ajo tani është 26 vjece, Ajo pranoi një ndihmë nga një OJQ lokale për të financuar studimet e saj të biznesit në universitet. Qëllimi i saj është të gjejë një punë, të marrë me qera një vend për të jetuar, dhe të sjelle fëmijët e saj të jetojnë me të.
The Arab states are going through tremendous change, and the struggles women face are overwhelming. Just like the women I photographed, I had to overcome many barriers to becoming the photographer I am today, many people along the way telling me what I can and cannot do. Umm El-Saad, Asma and Fayza, and many women across the Arab world, show that it is possible to overcome barriers to education, which they know is the best means to a better future. And here I would like to end with a quote by Yasmine, one of the four activist women I interviewed in Tunisia. Yasmine wrote, "Question your convictions. Be who you to want to be, not who they want you to be. Don't accept their enslavement, for your mother birthed you free."
Shtetet Arabe po kalojnë përmes ndryshimeve të jashtëzakonshme, dhe vështirësitë me të cilat gratë ballafaqohen janë dërrmuese. Ashtu si gratë që i fotografova, më duhej të kaloj shumë vështirësi për tu bë fotografja që jam sot, shumë njerëz gjatë rrugëtimit tim më tregonin cka mund apo s'mund të bëj. Umm El-Saad, Asma dhe Fayza dhe shume gra gjithandej botës Arabe, tregojnë se është e mundur të tejkalohen vështirësitë për arsim, të cilën ato e dijnë se është më e mira për një të ardhme më të mirë. Dhe këtu do doja ta mbaroj me një thënie nga Yasmine, një nga katër gratë aktiviste që unë i intervistova në Tunizi. Yasmine shkruajti, "Vëri në pikëpyetje bindjet tuaja. Bëhu ajo që do të jesh, jo ajo që duan të tjerët të bëhesh. Mos prano skllavërimin e tyre, pasi nëna jote të lindi të lirë"
Thank you.
Ju falemnderit.
(Applause)