As an Arab female photographer, I have always found ample inspiration for my projects in personal experiences. The passion I developed for knowledge, which allowed me to break barriers towards a better life was the motivation for my project I Read I Write.
Als Arabische fotografe vond ik altijd genoeg inspiratie in persoonlijke ervaringen voor mijn projecten. Mijn passie voor kennis, die mij hindernissen naar een beter leven hielpen overwinnen,
Pushed by my own experience, as I was not allowed initially to pursue my higher education, I decided to explore and document stories of other women who changed their lives through education, while exposing and questioning the barriers they face. I covered a range of topics that concern women's education, keeping in mind the differences among Arab countries due to economic and social factors. These issues include female illiteracy, which is quite high in the region; educational reforms; programs for dropout students; and political activism among university students. As I started this work, it was not always easy to convince the women to participate. Only after explaining to them how their stories might influence other women's lives, how they would become role models for their own community, did some agree. Seeking a collaborative and reflexive approach, I asked them to write their own words and ideas on prints of their own images. Those images were then shared in some of the classrooms, and worked to inspire and motivate other women going through similar educations and situations. Aisha, a teacher from Yemen, wrote, "I sought education in order to be independent and to not count on men with everything."
was de motivatie voor mijn project 'Ik lees, ik schrijf'. Gedreven door mijn eigen ervaring, omdat ook ik eerst niet verder mocht studeren, besloot ik de ervaringen van andere vrouwen vast te leggen wier leven is veranderd door scholing. Tegelijkertijd legde ik de hindernissen bloot die ze moeten overwinnen. Ik behandelde een verscheidenheid aan onderwerpen over onderwijs aan vrouwen, met oog voor de verschillen in de Arabische landen als gevolg van economische en sociale factoren. Hieronder vallen analfabetisme bij vrouwen, wat in de regio veel voor komt; hervormingen in het onderwijs; programma's voor vroegtijdige schoolverlaters; en politiek activisme onder studenten. Toen ik begon met dit werk, was het niet altijd makkelijk om vrouwen te overtuigen deel te nemen. Pas toen ik ze uitlegde hoe hun verhalen andere vrouwen konden helpen en hoe ze als rolmodel zouden dienen in de eigen gemeenschap, stemden sommigen toe. Mijn aanpak was gebaseerd op samenwerking en reflectie. Daarom vroeg ik ze om hun eigen woorden en ideeën te schrijven op foto's van zichzelf. Deze werden dan in sommige klassen uitgedeeld, om als inspiratie en motivatie te dienen voor vrouwen die vergelijkbaar onderwijs volgen en zich in dezelfde situatie bevinden. Aisha, een lerares uit Jemen, schreef: "Ik wilde een opleiding volgen om onafhankelijk te worden en niet voor alles van mannen afhankelijk te zijn.
One of my first subjects was Umm El-Saad from Egypt. When we first met, she was barely able to write her name. She was attending a nine-month literacy program run by a local NGO in the Cairo suburbs. Months later, she was joking that her husband had threatened to pull her out of the classes, as he found out that his now literate wife was going through his phone text messages. (Laughter) Naughty Umm El-Saad. Of course, that's not why Umm El-Saad joined the program. I saw how she was longing to gain control over her simple daily routines, small details that we take for granted, from counting money at the market to helping her kids in homework. Despite her poverty and her community's mindset, which belittles women's education, Umm El-Saad, along with her Egyptian classmates, was eager to learn how to read and write.
Een van de eerste vrouwen die ik volgde was Umm El-Saad uit Egypte. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, kon ze nauwelijks haar naam schrijven. Ze leerde in negen maanden lezen en schrijven op een cursus van een lokale NGO in de buitenwijken van Caïro. Maanden later gekscheerde ze dat haar man had gedreigd om haar van de cursus te halen, toen hij merkte dat zijn vrouw nu kon lezen en zijn sms'en las. (Gelach) Dat was niet netjes van Umm El-Saad. Maar daarom is Umm El-Saad niet aan de cursus begonnen. Ze wilde dolgraag controle krijgen over eenvoudige dagelijkse bezigheden, kleine dingen die we als gewoon beschouwen, zoals op de markt je geld tellen of je kinderen met hun huiswerk helpen. Ondanks haar armoede en haar omgeving, die geen waarde hecht aan vrouwenonderwijs, wilde Umm El-Saad, samen met haar Egyptische klasgenoten, graag leren lezen en schrijven.
In Tunisia, I met Asma, one of the four activist women I interviewed. The secular bioengineering student is quite active on social media. Regarding her country, which treasured what has been called the Arab Spring, she said, "I've always dreamt of discovering a new bacteria. Now, after the revolution, we have a new one every single day." Asma was referring to the rise of religious fundamentalism in the region, which is another obstacle to women in particular.
In Tunesië ontmoette ik Asma, een van de vier vrouwelijke activisten die ik ondervroeg. Deze seculiere studente bio-engineering is erg actief op de sociale media. Over haar land, waar de Arabische lente met open armen is ontvangen, zegt ze: "Ik wilde altijd al een nieuwe bacterie vinden. Na de revolutie gebeurt dat nu iedere dag." Daarmee verwijst ze naar de opkomst van religieus fundamentalisme in de regio, wat vooral voor vrouwen een nieuw obstakel vormt.
Out of all the women I met, Fayza from Yemen affected me the most. Fayza was forced to drop out of school at the age of eight when she was married. That marriage lasted for a year. At 14, she became the third wife of a 60-year-old man, and by the time she was 18, she was a divorced mother of three. Despite her poverty, despite her social status as a divorcée in an ultra-conservative society, and despite the opposition of her parents to her going back to school, Fayza knew that her only way to control her life was through education. She is now 26. She received a grant from a local NGO to fund her business studies at the university. Her goal is to find a job, rent a place to live in, and bring her kids back with her.
Van alle vrouwen die ik heb ontmoet, greep Fayza uit Jemen met het meest aan. Fayza moest van school toen ze op 8-jarige leeftijd trouwde. Dat huwelijk hield een jaar stand. Op haar veertiende werd ze de derde vrouw van een 60-jarige man. Op haar achttiende was ze al een gescheiden moeder met drie kinderen. Ondanks haar armoede, haar sociale status als een gescheiden vrouw in een extreem conservatieve samenleving, en ondanks de tegenwerking van haar ouders om weer naar school te gaan, wist Fayza dat ze alleen door onderwijs grip op haar leven zou krijgen. Zij is nu 26. Van een lokale NGO kreeg ze een beurs voor een universitaire opleiding. Ze wil nu een baan vinden en een huurwoning,
The Arab states are going through tremendous change, and the struggles women face are overwhelming. Just like the women I photographed, I had to overcome many barriers to becoming the photographer I am today, many people along the way telling me what I can and cannot do. Umm El-Saad, Asma and Fayza, and many women across the Arab world, show that it is possible to overcome barriers to education, which they know is the best means to a better future. And here I would like to end with a quote by Yasmine, one of the four activist women I interviewed in Tunisia. Yasmine wrote, "Question your convictions. Be who you to want to be, not who they want you to be. Don't accept their enslavement, for your mother birthed you free."
zodat haar kinderen weer bij haar kunnen wonen. Er verandert veel in de Arabische landen, en vrouwen hebben veel te overwinnen. Net als de vrouwen die ik heb gefotografeerd, ondervond ik veel tegenstand op mijn weg als fotografe. Er waren veel mensen die me wilden vertellen wat ik wel en niet mocht doen. Umm El-Saad, Asma, Fayza en veel andere vrouwen in de Arabische wereld, laten zien dat de hindernissen op het pad naar scholing zijn te overwinnen, wat de meeste kansen biedt op een betere toekomst. Ik wil afsluiten met een citaat van Yasmine, een van de vier vrouwelijke activisten waar ik in Tunesië mee sprak. Yasmine schreef: "Denk goed na over je overtuigingen. Word wie je wil zijn, maar niet wie ze willen dat je bent. Accepteer niet dat ze je tot slaaf maken, want je bent vrij uit je moeder geboren."
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)