I'm going to try to give you a view of the world as I see it, the problems and the opportunities that we face, and then ask the question if we should be optimistic or pessimistic. And then I'll let you in on a secret, which is why I am an incurable optimist. Let me start off showing you an Al Gore movie that you may have seen before. Now, you've all seen "Inconvenient Truth." This is a little more inconvenient.
Ik ga proberen om jullie een kijk op de wereld te geven zoals ik die heb, met de problemen en de kansen waar we nu voor staan. Dan stel ik de vraag of we optimistisch of pessimistisch moeten zijn. Daarna ga ik jullie een geheim vertellen: waarom ik een ongeneeslijke optimist ben. Laat ik beginnen met een film van Al Gore die jullie eerder hebben gezien. Jullie hebben allen "An Inconvenient Truth" gezien. Dit is nog wat ongemakkelijker.
(Video): Man: ... extremely dangerous questions. Because, with our present knowledge, we have no idea what would happen. Even now, man may be unwittingly changing the world's climate through the waste products of his civilization. Due to our release, through factories and automobiles every year, of more than six billion tons of carbon dioxide -- which helps air absorb heat from the sun -- our atmosphere seems to be getting warmer. This is bad? Well, it's been calculated a few degrees' rise in the earth's temperature would melt the polar ice caps. And if this happens, an inland sea would fill a good portion of the Mississippi Valley. Tourists in glass-bottomed boats would be viewing the drowned towers of Miami through 150 feet of tropical water. For, in weather, we're not only dealing with forces of a far greater variety than even the atomic physicist encounters, but with life itself.
(Video): Man: ... uiterst gevaarlijke vragen. Want met onze huidige kennis, hebben we geen idee van wat er zou kunnen gebeuren. De mens zou wel eens onbewust het klimaat van de wereld kunnen veranderen door de afvalproducten van zijn beschaving. Fabrieken en auto's stoten jaarlijks meer dan zes miljard ton kooldioxide uit - waardoor de lucht meer zonnewarmte gaat absorberen - lijkt onze atmosfeer warmer te worden. Is dat slecht? Nou, men berekende dat een paar graden stijging van de temperatuur van de aarde de poolkappen zou doen smelten. Als dit gebeurt, zou een binnenzee een groot deel van de Mississippivallei opvullen. Toeristen in boten met glazen bodem zouden de verdronken torens van Miami kunnen gaan bekijken doorheen 50 meter tropisch water. Want door het weer krijgen we niet alleen te maken met krachten van een veel grotere verscheidenheid dan zelfs een atoomfysicus tegenkomt, maar met het leven zelf.
Larry Brilliant: Should we feel good, or should we feel bad that 50 years of foreknowledge accomplished so little? Well, it depends, really, on what your goals are. And I think, as my goals, I always go back to Gandhi's talisman. When Mahatma Gandhi was asked, "How do you know if the next act that you are about to do is the right one or the wrong one?" he said, "Consider the face of the poorest, most vulnerable human being that you ever chanced upon, and ask yourself if the act that you contemplate will be of benefit to that person. And if it will be, it's the right thing to do, and if not, rethink it."
Larry Brilliant: Moeten we er ons goed of slecht bij voelen dat 50 jaar van voorkennis zo weinig heeft bereikt? Het hangt helemaal van je doelstellingen af. Daarvoor ga ik altijd terug naar Gandhi's talisman. Toen Mahatma Gandhi werd gevraagd: "Hoe weet je of je volgende daad juist of verkeerd zal zijn?" zei hij: "Denk aan het gezicht van de armste, de meest kwetsbare mens die je ooit bent tegengekomen en vraag jezelf af of die daad ten goede zal komen aan die persoon. Als het ja is, is dat juiste ding om te doen. Zo niet, denk er dan nog eens over na."
For those of us in this room, it's not just the poorest and the most vulnerable individual, it's the community, it's the culture, it's the world itself. And the trends for those who are at the periphery of our society, who are the poorest and the most vulnerable, the trends give rise to a great case for pessimism. But there's also a wonderful case for optimism. Let's review them both. First of all, the megatrends. There's two degrees, or three degrees of climate change baked into the system. It will cause rising seas. It will cause saline deposited into wells and into lands. It will disproportionately harm the poorest and the most vulnerable, as will the increasing rise of population. Even though we've dodged Paul Ehrlich's population bomb, and we will not see 20 billion people in this decade, as he had forecast, we eat as if we were 20 billion. And we consume so much that again, a rise of 6.5 billion to 9.5 billion in our grandchildren's lifetime will disproportionately hurt the poorest and the most vulnerable.
Voor ons hier is het niet alleen het armste en meest kwetsbare individu, het is de gemeenschap, het is de cultuur, het is de wereld zelf. De huidige trends voor degenen aan de rand van onze samenleving, de armsten en de meest kwetsbaren, geven aanleiding tot heel veel pessimisme. Maar ook voor een prachtig pleidooi voor optimisme. Laten we beiden eens bekijken. Allereerst de megatrends. We mogen twee tot drie graden temperatuurstijging verwachten. Dat zal leiden tot een stijgende zeespiegel. Het zal leiden tot verzilting van bronnen en landbouwgronden. Maar het zal de armsten en de meest kwetsbaren onevenredig hard treffen. Hetzelfde geldt voor de toenemende stijging van de bevolking. Ook al hebben we Paul Ehrlichs bevolkingsexplosie kunnen vermijden, en zal ons aantal in dit decennium niet toenemen tot 20 miljard mensen, zoals hij had voorspeld, we eten wel alsof we met 20 miljard zijn. We verbruiken zoveel dat een stijging van 6,5 tot 9,5 miljard tijdens het leven van onze kleinkinderen de armsten en de meest kwetsbaren onevenredig zal schaden.
That's why they migrate to cities. That's why in June of this year, we passed, as a species, 51 percent of us living in cities, and bustees, and slums, and shantytowns. The rural areas are no longer producing as much food as they did. The green revolution never reached Africa. And with desertification, sandstorms, the Gobi Desert, the Ogaden, we are finding increasing difficulty of a hectare to produce as many calories as it did even 15 years ago.
Dat is waarom ze naar de steden migreren. Dat is de reden waarom sinds juni van dit jaar meer dan 51 procent van onze soort in steden woont, in sloppenwijken, barakkenkampen of hoe ze overal ook mogen heten. De landelijke gebieden produceren niet langer zoveel voedsel als vroeger. De groene revolutie bereikte Afrika nooit. Door de woestijnvorming, zandstormen, de Gobi-woestijn, de Ogaden, vinden we steeds moeilijker een hectare die zoveel calorieën produceert als slechts 15 jaar geleden.
So humans are turning more towards animal consumption. In Africa last year, Africans ate 600 million wild animals, and consumed two billion kilograms of bush meat. And every kilogram of bush meat contained hundreds of thousands of novel viruses that have never been charted, the genomic sequences of which we don't know. Their fitness for creating pandemics we are unaware of, but we are ripe for zoonotic-borne, emerging communicable diseases.
Mensen vallen steeds meer terug op dierlijke consumptie. In Afrika aten de Afrikanen vorig jaar 600 miljoen wilde dieren, en consumeerden ze twee miljard kilo bushmeat. Elke kilo bushmeat bevat honderdduizenden nieuwe virussen die nog nooit in kaart werden gebracht, waarvan we de genomische sequenties niet kennen. We weten niet of ze in staat zijn tot het creëren van pandemieën, maar we zijn rijp voor zoönotisch overgedragen, nieuwe besmettelijke ziekten.
Increasingly, I would say explosive growth of technology. Most of us are the beneficiaries of that growth. But it has a dark side -- in bioweapons, and in technology that puts us on a collision course to magnify any anger, hatred or feeling of marginalization. And in fact, with increasing globalization -- for which there are big winners and even bigger losers -- today the world is more diverse and unfair than perhaps it has ever been in history.
Er is een explosieve groei van technologie. De meesten van ons zijn daar de begunstigden van. Maar het heeft ook een donkere kant - door biologische wapens en door de technologie die ons in de problemen gaat brengen door woede, haat of het gevoel van marginalisering te vergroten. Door de toenemende globalisering - met als gevolg grote winnaars en nog grotere verliezers - is de wereld meer divers en onrechtvaardiger geworden dan misschien ooit in de geschiedenis.
One percent of us own 40 percent of all the goods and services. What will happen if the billion people today who live on less than one dollar a day rise to three billion in the next 30 years? The one percent will own even more than 40 percent of all the world's goods and services. Not because they've grown richer, but because the rest of the world has grown increasingly poorer. Last week, Bill Clinton at the TED Awards said, "This situation is unprecedented, unequal, unfair and unstable."
Eén procent van ons bezit 40 procent van alle goederen en diensten. Wat zal er gebeuren als het miljard mensen dat vandaag de dag moet rondkomen met minder dan één dollar per dag oploopt tot drie miljard in de komende 30 jaar? Die één procent zal zelfs meer dan 40 procent van alle goederen en diensten in de wereld bezitten. Niet omdat ze rijker werden maar omdat de rest van de wereld steeds armer werd. Vorige week zei Bill Clinton op de TED Awards: "Deze situatie is ongekend, ongelijk, onrechtvaardig en onstabiel."
So there's lots of reason for pessimism. Darfur is, at its origin, a resource war. Last year, there were 85,000 riots in China, 230 a day, that required police or military intervention. Most of them were about resources. We are facing an unprecedented number, scale of disasters. Some are weather-related, human-rights related, epidemics. And the newly emerging diseases may make H5N1 and bird flu a quaint forerunner of things to come. It's a destabilized world. And unlike destabilized world in the past, it will be broadcast to you on YouTube, you will see it on digital television and on your cell phones. What will that lead to? For some, it will lead to anger, religious and sectarian violence and terrorism. For others, withdrawal, nihilism, materialism. For us, where does it take us, as social activists and entrepreneurs? As we look at these trends, do we become despondent, or will we become energized?
Er is dus veel reden tot pessimisme. Darfur is begonnen als een strijd om bestaansmiddelen. Vorig jaar waren er 85.000 rellen in China, 230 per dag, die politie- of militaire interventie vereisten. De meeste gingen over bestaansmiddelen. We worden geconfronteerd met rampen op een schaal zonder voorgaande. Sommige komen door het weer, anderen gaan om mensenrechten, ook epidemieën. De nieuw opkomende ziekten als H5N1 en de vogelgriep zijn misschien een vage voorloper van dingen die eraan komen. Het is een gedestabiliseerde wereld. In tegenstelling tot de gedestabiliseerde wereld van het verleden zal je het kunnen volgen op YouTube, op je digitale televisie en op je mobiele telefoon. Waar zal dat toe leiden? Voor sommigen zal het leiden tot boosheid, religieus en sektarisch geweld en terrorisme. Voor anderen tot je m'enfoutisme, nihilisme, zucht naar luxe. Waar brengt het ons, sociale activisten en ondernemers? Als we kijken naar deze trends, worden we dan moedeloos of zal het ons aanzetten tot actie?
Let's look at one case, the case of Bangladesh. First, even if carbon dioxide emissions stopped today, global warming would continue. And even with global warming -- if you can see these blue lines, the dotted line shows that even if emissions of greenhouse gasses stopped today, the next decades will see rising sea levels. A minimum of 20 to 30 inches of increase in sea levels is the best case that we can hope for, and it could be 10 times that. What will that do to Bangladesh? Let's take a look. So here's Bangladesh. 70 percent of Bangladesh is at less than five feet above sea level. Let's go up and take a look at the Himalayas. And we'll watch as global warming makes them melt. More water comes down, the deforested areas, here in the Tarai, will be unable to absorb the effluent, because trees are like straws that suck up the extra seasonal water. Now we're looking down south, through the Kali Gandaki. Many of you, I think, have probably trekked here. And we're going to cruise down and take a look at Bangladesh and see what the impact will be of twin increases in water coming from the north, and in the seas rising from the south. Looking at the five major rivers that feed Bangladesh. And now let's look from the south, looking up, and let's see this in relief. A minimum of 20 to 40 inches of increase in seas, coupled with increasing flows from the Himalayas. And take a look at this. As many as 100 million refugees from Bangladesh could be expected to migrate into India and into China. This is the difficulty that one country faces.
Laten we eens kijken naar één geval, Bangladesh. Ten eerste, zelfs als de uitstoot van kooldioxide vandaag stopt, zou de opwarming van de aarde blijven doorgaan. Zelfs met opwarming van de aarde - bij deze blauwe lijnen toont de gestippelde lijn aan dat zelfs als de uitstoot van broeikasgassen vandaag stopt de komende decennia de zeespiegel zal stijgen. Minimum 50 tot 75 centimeter in het beste geval. Maar het zou 10 keer meer kunnen zijn. Wat zal dat doen met Bangladesh? Laten we eens een kijkje nemen. Hier is Bangladesh. 70 procent van Bangladesh ligt op minder dan anderhalve meter boven de zeespiegel. Laten we omhoog gaan en eenkijkje nemen op de Himalaya. Wat gebeurt er als de opwarming van de aarde het ijs laat smelten. Er komt meer water naar beneden. De ontboste gebieden, hier in de Tarai, zullen het weglopend water niet meer kunnen absorberen. Omdat bomen als rietjes werken die het extra seizoensgebonden water vasthouden. Nu kijken we naar het zuiden, door de Kali Gandaki. Velen van jullie zijn daar misschien ooit op trektocht geweest. We gaan verder naar beneden en nemen een kijkje in Bangladesh en zien wat de impact zal zijn van de dubbele toevloed van water uit het noorden en de stijgende zeeën in het zuiden. Dit zijn de vijf grote rivieren die Bangladesh bevloeien. Laten we eens stroomopwaarts kijken vanuit het zuiden en in reliëf. Een minimum van 50 tot 100 centimeter stijging van de zee gekoppeld aan de toenemende vloed vanuit de Himalaya. Kijk nu eens naar dit. Naar verwachting zouden maar liefst 100 miljoen vluchtelingen uit Bangladesh migreren naar India en in China. Dit is de moeilijkheid waarmee één land wordt geconfronteerd.
But if you look at the globe, all around the earth, wherever there is low-lying area, populated areas near the water, you will find increase in sea level that will challenge our way of life. Sub-Saharan Africa, and even our own San Francisco Bay Area. We're all in this together. This is not something that happens far away to people that we don't know. Global warming is something that happens to all of us, all at once.
Maar als je kijkt naar de hele wereld, waar er laaggelegen, bevolkte gebieden in de buurt van water zijn, dan wordt het duidelijk dat een stijging van de zeespiegel voor onze manier van leven een uitdaging zal zijn. Subsaharaans Afrika en zelfs onze eigen San Francisco Bay Area. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Dit is niet iets dat ver weg gebeurt met mensen die we niet kennen. De opwarming van de aarde is iets dat ons allemaal overkomt, allemaal tegelijk.
As are these newly emerging communicable diseases, names that you hadn't heard 20 years ago: ebola, lhasa fever, monkey pox. With the erosion of the green belt separating animals from humans, we live in each other's viral environment. Do you remember, 20 years ago, no one had ever heard of West Nile fever? And then we watched, as one case arrived on the East Coast of the United States and it marched every year, westwardly. Do you remember no one had heard of ebola until we heard of hundreds of people dying in Central Africa from it? It's just the beginning, unfortunately. There have been 30 novel emerging communicable diseases that begin in animals that have jumped species in the last 30 years. It's more than enough reason for pessimism.
Net als deze nieuw opkomende besmettelijke ziekten, met namen waar je 20 jaar geleden niet van had gehoord: ebola, lhasakoorts, apenpokken. Met het verdwijnen van de groene gordel die dieren en mensen uit elkaar houdt, komen we in elkaars virale omgeving te leven. Weet je nog, 20 jaar geleden had niemand ooit gehoord van West-Nijlkoorts. Eén geval bereikte de oostkust van de Verenigde Staten. Vandaar verspreidde ze zich elk jaar verder naar het westen. Herinneren jullie zich nog dat niemand ooit van ebola had gehoord totdat we hoorden dat honderden mensen in Centraal-Afrika ervan stierven? Het is helaas nog maar het begin. Er zijn 30 nieuwe opkomende besmettelijke ziekten van dieren, maar die in de afgelopen 30 jaar over de soortenbarrière zijn gesprongen. Meer dan genoeg reden voor pessimisme.
But now let's look at the case for optimism. (Laughter) Enough of the bad news. Human beings have always risen to the challenge. You just need to look at the list of Nobel laureates to remind ourselves. We've been here before, paralyzed by fear, paralyzed into inaction, when some -- probably one of you in this room -- jumped into the breach and created an organization like Physicians for Social Responsibility, which fought against the nuclear threat, Medicins Sans Frontieres, that renewed our commitment to disaster relief, Mohamed ElBaradei, and the tremendous hope and optimism that he brought all of us, and our own Muhammad Yunus.
Maar nu laten we eens kijken naar het pleidooi voor optimisme. (Gelach) Genoeg van het slechte nieuws. Mensen hebben altijd uitdagingen aangekund. Je hoeft alleen maar te kijken naar de lijst van de Nobelprijswinnaars om onszelf eraan te herinneren. Hier hebben we eerder gestaan, verlamd door angst, verlamd tot inactiviteit, maar sommigen - waarschijnlijk zelfs een van jullie hier - sprong in de bres en creëerde een organisatie als Physicians for Social Responsibility, die vochten tegen de nucleaire dreiging, Artsen zonder Grenzen, die onze inzet voor noodhulp bij rampen vernieuwden, Mohamed ElBaradei en de enorme hoop en optimisme die hij ons allemaal bracht, en ook onze eigen Muhammad Yunus.
We've seen the eradication of smallpox. We may see the eradication of polio this year. Last year, there were only 2,000 cases in the world. We may see the eradication of guinea worm next year -- there are only 35,000 cases left in the world. 20 years ago, there were three and a half million. And we've seen a new disease, not like the 30 novel emerging communicable diseases. This disease is called sudden wealth syndrome. (Laughter) It's an amazing phenomenon. All throughout the technology world, we're seeing young people bitten by this disease of sudden wealth syndrome. But they're using their wealth in a way that their forefathers never did. They're not waiting until they die to create foundations. They're actively guiding their money, their resources, their hearts, their commitments, to make the world a better place. Certainly, nothing can give you more optimism than that.
We hebben de uitroeiing van de pokken gezien. We kunnen de uitroeiing van polio dit jaar tegemoet zien. Vorig jaar waren er slechts 2.000 gevallen in de wereld. Misschien de uitroeiing van de guineaworm volgend jaar - er zijn slechts 35.000 gevallen over in de wereld. 20 jaar geleden waren er nog drie en een half miljoen. We hebben een nieuwe ziekte zien opkomen, die niet lijkt op die 30 nieuwe besmettelijke ziekten. Deze ziekte wordt het plotselinge-rijkdom-syndroom genoemd. (Gelach) Het is een verbazingwekkend fenomeen. In deze technologische wereld zien we jonge mensen gebeten door dit plotselinge-rijkdom-syndroom. Maar ze gebruiken hun rijkdom zoals hun voorouders dat nooit deden. Ze wachten niet tot ze dood zijn om stichtingen te creëren. Ze gebruiken hun geld, hun middelen, hun hart, hun toewijding om van de wereld een betere plek te maken. Niets kan je meer optimisme geven dan dat.
More reasons to be optimistic: in the '60s, and I am a creature of the '60s, there was a movement. We all felt that we were part of it, that a better world was right around the corner, that we were watching the birth of a world free of hatred and violence and prejudice. Today, there's another kind of movement. It's a movement to save the earth. It's just beginning. Five weeks ago, a group of activists from the business community gathered together to stop a Texas utility from building nine coal-fired electrical plants that would have contributed to destroying the environment. Six months ago, a group of business activists gathered together to join with the Republican governor in California to pass AB 32, the most far-reaching legislation in environmental history.
Meer redenen om optimistisch te zijn. In de jaren '60, en ik ben een voortbrengsel van de jaren '60, was er een beweging. We hadden allemaal het gevoel dat we erbij betrokken waren, dat er een betere wereld om de hoek lag, dat we uitkeken naar de geboorte van een wereld die vrij was van haat, geweld en vooroordelen. Vandaag de dag is er een ander soort beweging. Het is een beweging om de aarde te redden. Ze is maar net begonnen. Vijf weken geleden kwam een groep activisten uit het bedrijfsleven bijeen om het bouwen van negen kolengestookte elektrische centrales in Texas tegen te houden. Die zouden het milieu ernstige schade hebben berokkend. Zes maanden geleden kwam een groep van zakelijke activisten bijeen om samen met de republikeinse gouverneur in Californië AB32 erdoor te krijgen, de meest vergaande wetgeving in milieugeschiedenis.
Al Gore made presentations in the House and the Senate as an expert witness. Can you imagine? (Laughter) We're seeing an entente cordiale between science and religion that five years ago I would not have believed, as the evangelical community has understood the desperate situation of global warming. And now 4,000 churches have joined the environmental movement. It is something to be greatly optimistic about. The European 20-20-20 plan is an amazing breakthrough, something that should make all of us feel that hope is on the horizon. And on April 14th, there will be Step Up Day, where there will be a thousand individual mobilized social activist movements in the United States on protest against legislation -- pushing for legislation to stop global warming. And on July 7th, around the world, I learned only yesterday, there will be global Live Earth concerts. And you can feel this optimistic move to save the earth in the air.
Al Gore deed presentaties in het Huis en de Senaat als getuige-deskundige. Kun je je dat voorstellen? (Gelach) We zien een entente cordiale tussen wetenschap en religie waar ik vijf jaar geleden niet in zou geloofd hebben, toen de evangelische gemeenschap de wanhopige situatie van de opwarming van de aarde inzag. Nu hebben 4 000 kerken zich aangesloten bij de milieubeweging. Iets om erg optimistisch over te zijn. Het Europese 20-20-'20 plan is een geweldige doorbraak, iets dat ieder van ons het gevoel moet geven dat er hoop is aan de horizon. Op 14 april zal Step Up Day plaatsvinden. Een duizendtal individueel gemobiliseerde sociale activistenbewegingen in de Verenigde Staten gaan tegen de wetgeving protesteren - en aandringen op wetgeving om de opwarming van de aarde te stoppen. Op 7 juli zullen over de hele wereld, leerde ik pas gisteren, de wereldwijde Live Earth concerten plaatsvinden. Dit optimisme om de aarde te redden hangt in de lucht.
Now, that doesn't mean that people understand that global warming hurts the poorest and the weakest the most. That means that people are beginning the first step, which is acting out of their own self-interest. But I am seeing in the major funders, in CARE, Rockefeller, Rockefeller Brothers Fund, Hewlett, Mercy Corps, you guys, Google, so many other organizations, a beginning of understanding that we need to work not just on primary prevention of global warming, but on the secondary prevention of the consequences of global warming on the poorest and the most vulnerable.
Dat betekent nog niet dat mensen begrijpen dat die opwarming van de aarde de armsten en de zwaksten het meest kwetst. Het betekent dat mensen de eerste stap zetten vanuit hun eigenbelang. Maar ik zie bij de grote financiers, bij CARE, Rockefeller, Rockefeller Brothers Fund, Hewlett, Mercy Corps, jullie hier, Google, bij zoveel andere organisaties een begin van begrip dat het niet alleen nodig is om te werken aan de primaire preventie van opwarming van de aarde, maar ook aan de secundaire preventie van de gevolgen van opwarming van de aarde voor de armsten en meest kwetsbaren.
But for me, I have another reason to be an incurable optimist. And you've heard so many inspiring stories here, and I heard so many last night that I thought I would share a little bit of mine. My background is not exactly conventional medical training. And I lived in a Himalayan monastery, and I studied with a very wise teacher, who kicked me out of the monastery one day and told me that it was my destiny -- it felt like Yoda -- it is your destiny to go to work for WHO and to help eradicate smallpox, at a time when there was no smallpox program.
Maar ik heb nog een andere reden om een ongeneeslijke optimist te zijn. Je hebt hier zoveel inspirerende verhalen gehoord en ik hoorde gisteravond zoveel, dat ik ook een beetje over mij wilde meedelen. Mijn achtergrond is niet bepaald die van een conventionele medische opleiding. Ik woonde in een klooster in de Himalaya en studeerde bij een zeer wijze leraar. Die schopte me op een dag het klooster uit en vertelde me dat het mijn bestemming was - het voelde als Yoda - om te gaan werken voor de WHO om te helpen de pokken uit te roeien. Indertijd bestond er nog geen pokken-programma.
It should make you optimistic that smallpox no longer exists because it was the worst disease in history. In the last century -- that's the one that was seven years ago -- half a billion people died from smallpox: more than all the wars in history, more than any other infectious disease in the history of the world. In the Summer of Love, in 1967, two million people, children, died of smallpox. It's not ancient history. When you read the biblical plague of boils, that was smallpox. Pharaoh Ramses the Fifth, whose picture is here, died of smallpox. To eradicate smallpox, we had to gather the largest United Nations army in history. We visited every house in India, searching for smallpox -- 120 million houses, once every month, for nearly two years. In a cruel reversal, after we had almost conquered smallpox -- and this is what you must learn as a social entrepreneur, the realm of the final inch.
Het zou jullie optimistisch moeten stemmen dat de pokziekte niet meer bestaat, want het was de ergste ziekte uit de geschiedenis. In de vorige eeuw - die intussen al zeven jaar voorbij is - overleden een half miljard mensen aan pokken. Meer dan door alle oorlogen in de geschiedenis, meer dan door enige andere besmettelijke ziekte in de wereldgeschiedenis. In de Zomer van de Liefde, in 1967, stierven twee miljoen mensen, kinderen, aan de pokken. Het is geen oude geschiedenis. Wanneer je over de Bijbelse puistenplaag leest, dan gaat het over pokken. Farao Ramses de Vijfde, wiens beeld je hier ziet, is overleden aan de pokken. Om de pokken uit te roeien, moesten we het grootste VN-leger in de geschiedenis verzamelen. We bezochten ieder huis in India op zoek naar pokken - 120 miljoen huizen, een keer per maand, bijna twee jaar lang. Er kwam een wrede terugval nadat we de pokken bijna hadden overwonnen - en dit moet je leren als sociaal ondernemer: het principe van het laatste loodje.
When we had almost eradicated smallpox, it came back again, because the company town of Tatanagar drew laborers, who could come there and get employment. And they caught smallpox in the one remaining place that had smallpox, and they went home to die. And when they did, they took smallpox to 10 other countries and reignited the epidemic. And we had to start all over again. But, in the end, we succeeded, and the last case of smallpox: this little girl, Rahima Banu -- Barisal, in Bangladesh -- when she coughed or breathed, and the last virus of smallpox left her lungs and fell on the dirt and the sun killed that last virus, thus ended a chain of transmission of history's greatest horror.
Toen we de pokken bijna hadden uitgeroeid, kwamen ze weer terug. Doordat de bedrijfsstad Tatanagar arbeiders op zoek naar werkgelegenheid had aangetrokken. Ze werden met pokken besmet in de enige overgebleven plaats waar ze nog voorkwamen en zij gingen naar huis om te sterven. Daardoor verspreidden ze de pokken naar 10 andere landen en herstartten ze de epidemie. Terug naar af. Maar uiteindelijk zijn we erin geslaagd en het laatste geval van pokken: toen dit kleine meisje, Rahima Banu - Barisal, in Bangladesh - het laatste pokkenvirus uithoestte of uitademde, het op de grond viel en door de zon werd gedood, eindigde een keten van overdracht van de grootste horror uit de geschiedenis.
How can that not make you optimistic? A disease which killed hundreds of thousands in India, and blinded half of all of those who were made blind in India, ended. And most importantly for us here in this room, a bond was created. Doctors, health workers, from 30 different countries, of every race, every religion, every color, worked together, fought alongside each other, fought against a common enemy, didn't fight against each other. How can that not make you feel optimistic for the future? Thank you very much. (Applause)
Hoe kan dat je niet optimistisch maken? Een ziekte die honderdduizenden in India heeft gedood en verantwoordelijk was voor de helft van de blinden in India, eindigde hier. Het belangrijkst voor ons hier was dat er een band was ontstaan. Artsen, gezondheidswerkers uit 30 verschillende landen, van elk ras, elke religie, elke kleur, werkten samen, vochten naast elkaar, vochten tegen een gemeenschappelijke vijand, niet tegen elkaar. Hoe kan je je dan niet optimistisch voelen voor de toekomst? Heel hartelijk bedankt. (Applaus)