So I thought, "I will talk about death." Seemed to be the passion today. Actually, it's not about death. It's inevitable, terrible, but really what I want to talk about is, I'm just fascinated by the legacy people leave when they die. That's what I want to talk about.
Dus ik dacht, "Ik ga over de dood praten". Het leek de passie van vandaag te zijn. Eigenlijk gaat het niet over de dood. Het is onvermijdelijk, erg, maar waar ik echt over wil praten is dat ik geboeid ben door het erfgoed dat mensen achterlaten wanneer ze sterven. Dat is waarover ik wil praten.
So Art Buchwald left his legacy of humor with a video that appeared soon after he died, saying, "Hi! I'm Art Buchwald, and I just died." And Mike, who I met at Galapagos, a trip which I won at TED, is leaving notes on cyberspace where he is chronicling his journey through cancer. And my father left me a legacy of his handwriting through letters and a notebook. In the last two years of his life, when he was sick, he filled a notebook with his thoughts about me. He wrote about my strengths, weaknesses, and gentle suggestions for improvement, quoting specific incidents, and held a mirror to my life.
Zo liet Art Buchwald zijn humoristische nalatenschap achter met een video die opdook vlak nadat hij stierf, die zei, "Hi! Ik ben Art Buchwals, en ik ben net dood." En Mike, die ik ontmoette op Galapagos, een reis die ik won bij TED, laat notities achter in cyberspace waar hij zijn reis met kanker beschrijft. En mijn vader liet me een nalatenschap van zijn schrijven na via brieven en een aantekeningenboek. In de laatste twee jaar van zijn leven, toen hij ziek was, vulde hij het aantekeningenboek met zijn gedachten over mij. Hij schreef over mijn krachten, zwakheden, en vriendelijke suggesties voor verbetering, terwijl hij bijzondere gebeurtenissen aanhaalde, en mij een spiegel voorhield voor mijn leven.
After he died, I realized that no one writes to me anymore. Handwriting is a disappearing art. I'm all for email and thinking while typing, but why give up old habits for new? Why can't we have letter writing and email exchange in our lives? There are times when I want to trade all those years that I was too busy to sit with my dad and chat with him, and trade all those years for one hug. But too late. But that's when I take out his letters and I read them, and the paper that touched his hand is in mine, and I feel connected to him.
Nadat hij stierf, realiseerde ik dat niemand meer schrijft. Brievenschrijven is een verdwijnende kunst. Ik ben helemaal voor e-mail, en ik dacht terwijl ik typte, maar waarom oude gewoontes opgeven voor nieuwe? Waarom kunnen we geen brieven schrijven en e-mail uitwisseling hebben in ons leven? Er zijn tijden wanneer ik al deze jaren zou willen inruilen dat ik te druk was om naast mijn vader te zitten en met hem te kletsen, en al deze jaren in wil ruilen voor een knuffel. Maar het is te laat. Maar dat is wanneer ik zijn brieven pak en ik ze lees, en het papier dat zijn hand aanraakte is in mijn handen, en ik voel me verbonden met hem.
So maybe we all need to leave our children with a value legacy, and not a financial one. A value for things with a personal touch -- an autographed book, a soul-searching letter. If a fraction of this powerful TED audience could be inspired to buy a beautiful paper -- John, it'll be a recycled one -- and write a beautiful letter to someone they love, we actually may start a revolution where our children may go to penmanship classes.
Dus misschien moeten we allemaal onze kinderen een nalatenschap met waarde geven, en niet een financiële. Een waarde voor dingen met een persoonlijke tint -- een gesigneerd boek, een zielenroerselende brief. Als een fractie van dit krachtige TED publiek geïnspireerd kon worden om prachtig papier te kopen -- John, het zal gerecycled zijn -- en een prachtige brief zou schrijven naar iemand die ze lief hebben, dan zouden we werkelijk een revolutie beginnen waardoor onze kinderen misschien op correspondentie cursus zouden gaan.
So what do I plan to leave for my son? I collect autographed books, and those of you authors in the audience know I hound you for them -- and CDs too, Tracy. I plan to publish my own notebook. As I witnessed my father's body being swallowed by fire, I sat by his funeral pyre and wrote. I have no idea how I'm going to do it, but I am committed to compiling his thoughts and mine into a book, and leave that published book for my son.
Wel, wat ben ik van plan om mijn zoon na te laten? Ik verzamel gesigneerde boeken, en jullie schrijvers onder het publiek weten, ik achtervolg jullie erom -- en ook CD's, Tracy. Ik ben van plan om mijn eigen aantekeningenboek te publiceren. Toen ik mijn vaders lichaam zag verteren door vuur, zat ik bij zijn crematie en schreef. Ik heb geen idee hoe ik dit ga aanpakken, maar ik heb mij eraan overgegeven zijn gedachten en de mijne in een boek te verwerken, en dat gepubliceerde boek na te laten aan mijn zoon.
I'd like to end with a few verses of what I wrote at my father's cremation. And those linguists, please pardon the grammar, because I've not looked at it in the last 10 years. I took it out for the first time to come here. "Picture in a frame, ashes in a bottle, boundless energy confined in the bottle, forcing me to deal with reality, forcing me to deal with being grown up. I hear you and I know that you would want me to be strong, but right now, I am being sucked down, surrounded and suffocated by these raging emotional waters, craving to cleanse my soul, trying to emerge on a firm footing one more time, to keep on fighting and flourishing just as you taught me. Your encouraging whispers in my whirlpool of despair, holding me and heaving me to shores of sanity, to live again and to love again." Thank you.
Ik wil graag eindigen met een paar regels die ik heb geschreven op mijn vaders crematie. En tegen de linguïsten, excuseer de grammatica, omdat ik er in geen 10 jaar naar heb gekeken. Ik pakte het voor het eerst om hiernaar toe te komen. "Foto in een lijst, as in een vaas, eindeloze energie beteugeld in een vaas, dwingt mij de werkelijkheid te aanvaarden, dwingt me te aanvaarden volwassen te zijn. Ik hoor je en ik weet dat je wilt dat ik sterk ben, maar juist nu, wordt ik weggezogen naar beneden, omgeven, en verstikt door boze emotionele tranen, hevig verlangend mijn ziel te reinigen, proberend boven te komen door een stevige basis nog één maal, om te vechten en te bloeien zoals je mij leerde. Jou bemoedigende gefluister in de kolk van mijn wanhoop, houdt me en tilt me op tot de grenzen van gekte, om opnieuw te leven en opnieuw lief te hebben. Dank u.